Maple Paper is een trio uit Brussel en Waals-Brabant dat onder de bandnaam SPKT al de band battle Tremplin won. Dat staat nu niet meteen gelijk met onze Humo’s Rock Rally, maar het leert ons wel dat Maple Paper een band is met ambitie en potentieel. Hun debuutalbum heet ‘Clouds Are Falling’ en komt uit in eigen beheer. Ze traden al een paar keer op in Vlaanderen, maar zijn hier zeker nog geen vaste waarde.
Maple Paper blinkt op dit album uit in trage, dromerige progrock, met spaarzame uitbarstingen van psychedelische rock. Noise of fuzz komt er ondanks de psychedelica nauwelijks aan te pas. De bandopstelling is basic: bas, drum en gitaar, en ze zingen alledrie. Wie vooraf al referenties wil, moet het doen met het latere werk van Pink Floyd en Tame Impala. Zelf hebben ze het ook over Faust en Kruangbin, maar dat zijn niet de namen die bij mij spontaan opduiken.

Albumopener “Why Do People Feel Lonely?” is meteen ook veruit de beste track. Met de hoofdvocalen van drumster Audrey en gitarist Adam die zijn gitaargeluid zo vervormt dat het op een synth lijkt (dat of er kwam echt een synth aan te pas, dat kan ook). Het is moeilijk te duiden in woorden, maar voor zover progrock sexy kan zijn, is deze “Why Do People Feel Lonely?” een sexy progrock-track.
“Wings” heeft gelukkig niets te maken met de band van Paul McCartney maar meer met Pink Floyd. Op deze track klinkt Maple Paper alsof ze wat in de ruimte hangen te zweven. Dat effect wordt nog versterkt door de harmonische dubbelzang. Van de zacht zoemende synth (of tot synth vervormde gitaar) evolueert deze track naar een zonovergoten piano. We worden zacht uit de droom gehaald met een donderende gitaarsolo. Mooi.
“Enough!” heeft een heel gelaagde opbouw. Het nummer begint met een lang instrumentaal stuk, waarna de hoofdrol overgenomen wordt door een desertblues-riff zoals van Bombino. Het volgende hoofdstuk wordt aangekondigd door wat soundscapes en dan gaat het van akoestische naar een elektrische gitaar. De noise op het einde lijkt een makkelijke oplossing om aan zo’n elaborate nummer van meer dan 10 minuten toch een aanvaardbaar einde te breien.
Op titeltrack “Clouds Are Falling” hoor ik vaag referenties naar andere Belgische bands als Cuberdon en Colour, maar in vergelijking met die bands is Maple Paper net iets minder rock en iets meer prog en zelfs meer jazzy bij momenten. Ook deze song heeft een heel geduldige opbouw. Op de eerste uitbarsting is het ruim 7 minuten wachten.
“Yellow River” start met het geluid van een naald die op een draaiende vinylplaat gelegd wordt. Niet super-origineel, maar we snappen wel wat de band bedoelt. Ook hier weer veel Pink Floyd-achtige elementen, en elektronische geluidseffectjes die voor extra psychedelica moeten zorgen. De outro is een zacht-klaterende waterval.
Zoals veel bands probeert Maple Paper een eigen universum te bouwen en dit trio lijkt daar goed in te lukken. Ze doen meer dan het willen evenaren van hun idolen en gaan zonder oogkleppen aan de slag met de erfenis van een dinosaurus als Pink Floyd. Gedurfd en gelukt.

https://www.youtube.com/watch?v=D0zhn8dyjpY