The Black Cat’s Eye is een Duitse band die grossiert in psychedelische rock die zo uit de jaren ’70 zou kunnen komen. Denk aan Pink Floyd, Gratefull Dead, Hawkwind en Iron Butterfly. Het drummen blijft eerder statisch en stabiel, de riffs hebben flink wat fuzz en echo, al komen ze onmiskenbaar uit de blues overgewaaid, en de beste tracks zijn de instrumentale, waar de progressieve elementen vrij spel krijgen. Het lijkt soms wat geïmproviseerd, maar waarschijnlijker is dat er allemaal lang en goed is over nagedacht.
The Black Cat’s Eye opent met dat waar ze het beste in zijn: instrumentale progrock. “Kill The Sun And The Moon And The Stars” is een luchtige brok van 20 minuten met meer dan één knipoog naar Pink Floyd. Ambitieus, maar ze gaan moeiteloos over de late die ze zelf hoog gelegd hebben.
“Katla” is niet alleen in de songtitel en in de speelduur (ruim 5 minuten) een stuk bescheidener, en niet in ambitie, met een instrumentale combinatie van freejazz en hardrock. Frank Zappa is nooit ver weg.
“Winter Song” is één van de twee nummers met zang. Die zang geeft dit klassieke poprock-nummer een heerlijke sixties-vibe, maar echt knap gezongen is het niet en we zijn ook niet van onze schoenen geblazen door de lyrics. “In My Dreams The Wind Chases Away The Clouds” is – de titel geeft het al wat weg – opnieuw meer instrumentale progrock. Nu met een lichte dreiging.
Als afsluiter is er “Lostlostlostlostlostlostlostlost” die met een lekker tempo voortdendert. Hier kan de zang ons wel bekoren, net als de huilende gitaar waar de zang tegenop gaat. Prachtig gedaan. Superleuke, lichtvoetige track om mee te eindigen.

https://www.youtube.com/watch?v=uXZeBEd5FXw