Predatory Void is het nieuwe project van Lennart Bossu (Amenra, Living Gate, Oathbreaker). Andere bandleden zijn zangeres Lina R. (Cross Bringer), bassist en tweede stem Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader), gitarist Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler, Aborted) en drummer Vincent Verstrepen (Carnation). Dat is een interessante lijst van usual suspects, maar het is toch vooral Bossu die de grote lijnen uitzet en de anderen die hier en daar bijkleuren.
‘Seven Keys To The Discomfort Of Being’ is hun debuutalbum dat zomaar bij Century Media Records van Sony Music uitgebracht wordt. Dat Predatory Void zo labelgenoot wordt van Arch Enemy en At The Gates duidt erop dat de ambitie hoger ligt dan die van een interessant zijprojectje. Dat de band zijn live-debuut in het buitenland maakte, wijst eveneens in die richting.
Van de ambitie terug naar de muziek. Zangeres Lina is een aangename ontdekking. Niet enkel stem-technisch haalt ze hier een mooi niveau, ze legt er telkens ook een authentieke emotie in. De anderen halen netjes het hoge niveau dat we van hen verwachten.
Muzikaal is dit album moeilijk te duiden. De band en het label geven geen duidelijke genre-refereties en na drie tracks had ik evenveel genres opgeschreven als opnieuw doorstreept: post, atmosferisch, doom, death, black, sludge, extreme, … Het zit er allemaal wel wat in, maar misschien niet genoeg om het er als genre op te kleven.
Inzake structuur en songopbouw heeft het album een paar luisterbeurten nodig om duidelijk te maken wat bij welke track hoort. Vooral inzake structuur is dit album een moeras waarin je wegzinkt. De nummers hebben weinig coherentie of eigen gezicht, hoewel er met veel overgave en op hoog niveau muziek gespeeld wordt. Ook na een paar luisterbeurten lijkt dit nog steeds een collage van ‘interessante’ riffs en muzikale bewegingen.

Eén van de betere tracks van dit album is “The Well Within”: ongecontroleerd furieus aan de start, dan een louterende sludge-passage en de belofte van een gestage opbouw naar een eruptie, die er ook komt, om daarna opnieuw in een leegte te vallen. Knap gedaan. Nog een mooie is “Funerary Vision”.

Aan ambitie en inzet geen gebrek. Maar het gaat alle kanten op met deze “Seven Keys …”. Misschien waren 2 of 3 keys al genoeg geweest.