Rhoda Dakar’s naam zal voor altijd verbonden blijven aan The Bodysnatchers, haar all-female 2-tone ska-band uit begin jaren ’80. Daarna werkte ze nog mee aan een album van The Special AKA (van “Free Nelson Mandela”) en waren er nog samenwerkingen met Madness en the Beat.
In de covid-periode startte Rhoda Dakar met het opnemen van covers van ‘gewone’ popsongs in een reggae/ska/rocksteady-jasje, zoals Madness en UB40 dat eerder al deden. Ze gaat er daarbij van uit dat elke song ook een reggae-versie verdient en met haar album ‘Version Girl’ wil ze alvast enkele bijdrages aan die stelling leveren.
Het moet gezegd: Rhoda Dakar weet op dit cover-album vaak de juiste snaar te raken. Ze speelt met ritmes en woorden. De originelen zijn soms heel duidelijk en soms nog net herkenbaar.
Het album begint met “Version Girl” van Dandy Livingstone. Rhoda’s alleereerste studio-opname was al een cover van Livingstone. Mooi als symboliek, maar UB40 leverde ons eerder al een betere versie.
“Stop Your Sobbing” van The Pretenders en “What A Wonderfull World” van Louis Armstrong krijgen een vrolijk rocksteady-jasje. Armstrong was een persoonlijke vriend van Rhoda’s vader. “Everyday Is Like Sunday” van Morrissey lijkt op papier een onhaalbare kaart om in een ska/reggae-versie te gieten, maar Rhoda Dakar maakt er een prachtige, slepende reggae-shuffle van.
Lou Reed’s “Hangin’ Round” (uit ‘Transformer’) klinkt op dit album een heel stuk zonniger dan het origineel. Hetzelfde geldt voor “Song To The Siren” – origineel van This Mortal Coil: nog steeds een brok terurnis, maar nu met warme tranen en mijmerend als bij een ondergaande zon op een eenzaam strand. “Walking After Midnight” van Patsy Cline krijgt een springerig ska-jasje aangemeten en kan misschien het minst overtuigen van dit album.
Van David Bowie’s “The Man Who Sold The World” zijn al een paar covers gemaakt. Iedereen kent die van Nirvana of Jasper Steverlynck. Wat Rhoda Dakar er allemaal mee doet grenst aan het onmogelijke. Nochtans voegt ze niet veel meer toe dan een zuinig en über-eenvoudig ska-ritme. En dat is genoeg om je als luisteraar op het verkeerde been te zetten. Tussen je oren moet je kiezen tussen heupwiegen op het kabbelende ritme of het volgen van de oorspronkelijke melodie. Hetzelfde geldt voor “As Tears Go By”, de song die Jagger en Richards cadeau deden aan Marianne Faithfull. Het vrolijke ska-ritme biedt een mooi contrast met de gebroken harten in de lyrics. Alleen een beetje jammer van die strijkers. Dat had ook gewoon een zoemende ‘80’s synth mogen zijn. Maar het effect is hetzelfde als bij de Bowie-cover: een nieuwe bitterzoete laag wordt toegevoegd.
“Comme Un Arbre (Dans La Ville) van Maxime Le Forrestier is de vreemde eend in de bijt. Niet alleen vanwege de lyrics in het Frans. Het is ook in het algemeen een veel minder bekend nummer dan de andere covers. Wel mooi gezongen, en bijna accentloos. Rhoda’s vader verblaaf vaak in Parijs en hij sprak vaak Frans met zijn nichtje. Zo heeft ook Rhoda de liefde voor het Frans opgepikt.
Op “Love Hurts” (van Nazareth) maakt Rhoda Dakar er zich misschien wat makkelijk van af. Hier voegt ze maar weinig toe van zichzelf aan deze klassieker.
Dit cover-album sluit af met een klapper. Elvis Costello is een generatiegenoot van Rhoda Dakar en was de producer van het The Special AKA-album waar Rhoda aan meewerkte. Ze brengt Costello’s versie van Nick Lowe’s “Peace, Love And Understanding” terecht nog eens onder onze aandacht met haar herwerking. De boodschap(pen) in de lyrics kunnen we vandaag opnieuw hard gebruiken. En ze maakt er muzikaal ook nog eens een feestje van met heel degelijke, fruitige reggae.
Nederlands 
Français 
