Anohni & the Johnsons 

Anohni and the Johnsons is een band uit New York met zangeres/componiste Anohni die voormalig bekendstond als Antony Hegarty. De bijzondere falset van Anohni is bepalend voor het geluid van de band. Ze braken in 2005 door met hun album ‘I Am A Bird Now’. Als Antony and the Johnsons maakte de band vooral soulvolle ballads met strijkers en houtblazers.
De laatste band-release als – toen nog – Antony and the Johnsons dateert van 2014. Daarna was er de outing van Antony als Anohni en twee solo-releases in de elektro/dancepop-sfeer. ‘My Back Was A Bridge For You To Cross’ is een onverwachte terugkeer als band, want solo had Anohni best wel succes en erkenning. Dat dit album uitgebracht wordt als een band-album is misschien niet helemaal terecht. De band werd bij elkaar gezocht door producer Jimmy Hogarth (Amy Winehouse, Duffy, Tina Turner). Hij speelt zelf gitaar op het album. Van de vroegere ‘and the Johnsons’ werd enkel string arranger Rob Moose opgevist. Prima studiomuzikanten heeft Hogarth gevonden, maar misschien niet echt een band om ook live mee te gaan touren.
“It Must Change” is een prachtige soulballad, bedoeld als steun voor iedereen die erkenning zoekt in een zoektocht naar het juiste geslacht. Op deze single doet Anohni mij vocaal denken aan Brittany Howard (van Alabama Shakes), terwijl de heel oprechte en militante tekst op het repertoire van Marvin Gaye had kunnen staan.
“Go Ahead” is een gelukkig korte miskleun met dissonante noise. “Sliver Of Ice” raakt wel enkele gevoelige snaren. Met een heel zuinige bandbezetting en dat breekbare komt terug aan het begin van “Can’t”. “Scapegoat” is wat experimenteel en heeft daardoor wat moeite om ‘binnen’ te komen. “It”s My Fault” drijft op lyrics die bij de eerste luisterbeurt wat kinderlijk aanvoelen en heeft ook die breekbare, minimale bezetting zoals meerdere songs op de eerste helft.
“Rest” is dan wel heel compleet uitgewerkt in structuur, lengte, lyrics en arrangementen. Het is een verademing. Want hoewel Anohni vocaal en innerlijk haar stem gevonden heeft, werkt die stem het beste bij een volle bezetting en verpakt in een veel groter geheel. Pas hier hoor je dat er een ‘and the Johnsons’ meegewerkt hebben aan het album. Als er nog meer singles uit dit album moeten komen, dan lijkt “Rest” mij wel een geschikte kandidaat, ondanks een speelduur van bijna zes minuten (en dan is er nog een fade out die veel te vroeg komt, want de gitarist begon pas net op dreef te komen in de outro-solo).
Na “Rest” volgen dan weer breekbare nummers met een beperkt bezetting: “There Wasn’t Enough” en de tweede single “Why Am I Alive Now”. Deze laatste swingt/schuifelt op wat zuinige percussie, maar heeft in de lyrics niet de impact van een “It Must Change”. Een knap nummer met een gedurfde productie, maar een speelduur van zes minuten is niet gerechtvaardigd. Dan heeft het veel kortere “You Be Free” in al zijn compactheid een grotere overtuigingskracht.
‘My Back Was A Bridge For You To Cross’ was waarschijnlijk geen ei dat zo maar even makkelijk gelegd kon worden. Muzikaal kunnen we ons hart ophalen aan drie heel sterke songs, in de lyrics valt er veel meer te rapen.

https://www.youtube.com/watch?v=F2cF9o7FuU4