Er bestaan een aantal versies van John Lydon. Ten eerste, de man die in de media als rebel voor de dag komt en waarmee hij aandacht trekt en krijgt. Het moet een vloek en een zegen zijn. Ten tweede, de man die, na The Sex Pistols met een open geest muziek heeft gemaakt wars van stromingen en trends. Denk maar aan ‘Second Edition’, ‘The Flowers of Romance’ of ‘Album’. Na ‘That What is Not’ lag de band stil tot 2012. Met ‘This is PIL’ verscheen de band terug op het toneel. Daarop verscheen de teruggekeerde gitarist Lu Edmonds die samen met drummer Bruce Smith en bassist/instrumentalist Scott Firth de band tot op heden vormt.
‘End of The World’ is het derde album na de hiatus en 8 jaar na ‘What the World Needs Now’. De zorg voor zijn, intussen overleden, vrouw zal er wel voor iets tussen zitten dat het zolang duurde. Maar kijk hier is P.I.L. terug.
Opener “Penge” laat al het beste vermoeden voor wat komen gaat. “End of the World” is een song dat refereert aan de periode van ‘Album’, ‘Happy?’ of ‘9’. Een nijpende zang van Lydon in het refrein, een naar metal neigende gitaar en een heerlijke bas die mooi blend met de drums. “Pretty Awful” bevat ook wat van deze kenmerken en “Car Chase” gaat eveneens verder op die ingeslagen weg met hier wat meer naar voorgeschoven synths. Met een heerlijk, catchy refrein.
“Pretty Awful” valt hier ook onder. “Being Stupid Again” klinkt haast als pop maar heeft wel een tekst dat donkerder is dan het liedje zelf. “Walls” beklijft beter en heeft een herkenbare zware bass, een eerder ingetogen zang en gitaarspel. Het werkt wonderwel goed. “Life’s Strange” heeft ook een beetje datzelfde gevoel als “Walls”. Lydon die het leven overschouwt en bedenkingen maakt. “Down on the Clown” heeft wederom een catchy refrein en enkele fijne muzikale details. “Dirty Murky Delight” klinkt eerder als spielerei en valt hierdoor een beetje uit de toon met de rest van het album. “The Do That” bevat mooie interacties tussen bas, drum en gitaar maar tekstueel is het wat te stereotiep en te voorspelbaar waardoor hij als een zageman klinkt. “LFCF” is een sermoen en een aanklacht tegen alle soorten leugenaars, bedriegers etc… Een geliefkoosd thema van Lydon. Daarnaast is het tevens een heel geslaagde song. “North West Passage” klinkt dan weer theatraal, opzwepend en bezwerend. Ten slotte wordt er afgesloten met “Hawaii”. De song waarmee hij zich kandidaat stelde om mee te dingen, onder de Ierse vlag, aan het eurosongfestival. Los van alle commotie en zever hierrond is dit muzikaal een boeiende song met een ontroerende en persoonlijke tekst (een soort van liefdesbrief gericht aan zijn vrouw).
‘End of the World’ bevat enkele van de beste songs dat P.I.L. sedert de re-start heeft gemaakt. Helaas is de kwaliteit van de songs op het album niet overal even consistent. De songs op een ‘The World Needs now’ klonken samenhangender qua sound en songs. Daar tegenover staat dat de meeste songs hier mijn inziens interessanter en echter klinken.
Muzikaal staan hier een groot aantal songs tussen die goed gemaakt en boeiend genoeg zijn om te blijven beluisteren. Zijn stem snijdt en zalft bij momenten. Je hoort ook de goed werkende interactie tussen de muzikanten in een aantal van de songs waardoor die naar een hoger niveau gelift worden. Enkele tracks die meer dan het ontdekken waard zijn mijn inziens o.a.: “End of the World”, “Car Chase”, “Walls”, “North West Passage” of “Strange”.
Public Image LTD is in deze incarnatie als band gegroeid en daar plukken de luisteraars op ‘End of the World’ de vruchten van.

Postpunk
Public Image Limited
End of the World