De doorwinterde Pallbearer fan zal even moeten slikken wanneer hij de eerste song “Where The Light Fades” opzet. Dit is toch wel een zeer zoete, sentimentele prog-rock song die lijkt aan te kondigen dat Pallbearer een andere koers wil varen, zeg maar gerust op de rand van het stroperige. Maar het loont om door te bijten, want wat erna komt klinkt al vertrouwder in de oren.
Pallbearer is er inderderdaad een flink stuk properder, melodieuzer en gevoeliger op geworden, maar dat hoeft niet meteen slecht nieuws te zijn. Het is een trend die zich trouwens ook al in hun vorige platen heeft doorgezet, Pallbearer heeft immers altijd al een prominente plaats voorbehouden voor melodie en emotie in hun doom metal.
De doom- en sludge gitaren van de eerste dagen zijn meer aan banden gelegd en staan ten dienste van de vaak lange songs die je nog het best als doom-ballads kan omschrijven. De titelsong en “Endless Place” zijn daarvan de mooiste voorbeelden, gelaagde en verfijnde songs die de luisteraar naar rustiger oorden brengen waar headbangen niet direct aan de orde is. Afsluiter “With Disease” is een sleper die nog het meest aanleunt bij het vorige werk, met loden gitaren die met finesse een hoop sloopwerk verrichten.
‘Mind Burns Alive’ is de meeste cleane Pallbearer plaat tot nu toe, maar ook een logische stap in hun evolutie.