Cave had het zelf al aangegeven voor de release, hij heeft terug rust en geluk gevonden in zijn leven. Dat weerspiegelt zich inderdaad in ‘Wild God’, maar wat ons betreft is dat geen goed nieuws. Die rust en geluk vertalen zich eerder in berusting en gemoedelijkheid, en laat dat nu net twee eigenschappen zijn die we zeker niet willen horen op een Nick Cave plaat. Van Cave verwachten we furie, woede, passie en bezwering. Niets van dat op ‘Wild God’, wat hij hier brengt zijn nog steeds vintage Cave songs, maar op de één of ander manier is telkenmale de angel er uitgehaald. Het helpt ook niet dat de songs worden opgefleurd met een overdaad aan orkestratie en dat er om de haverklap een achtergrondkoortje komt opdraven.
Op ‘Skeleton Tree’ en ‘Ghosteen’ was er ook geen razernij te bespeuren, maar die platen kerfden zo diep dat het pijn deed, daarop voelden we de bezieling tot diep in de aderen. Maar deze keer raakt Cave ons niet, het album laat zich gezapig beluisteren, je kan het opzetten tijdens oma’s theekransje. Maar dit is Fucking Nick Cave ! hebben we hierop 5 jaar moeten wachten ?
Let wel, hier staan nog altijd een paar hoogstaande songs op, zoals “Song Of The Lake”, “Frogs” en “Conversion”. Maar zelfs die hadden beter geklonken als Cave er wat meer vuur had ingestoken, en als ie rechterhand Warren Ellis wat minder aan de leiband had gehouden. Want ook dat merken we op, we voelen de aanwezighed van Ellis niet, hij die zo zo zijn stempel had gedrukt op de vorige Cave platen. Ellis zorgde voorheen altijd voor extra geesdrift en voor tegendraadse sounds die dwars door de songs sneden. U zal er deze keer tevergeefs naar zoeken.
Naar het einde toe zakt de plaat zelfs helemaal in mekaar, op “Long Dark Night”, “O Wow O Wow” en “As The Water Covers The Sea” gaat de gezapigheid over in meligheid en beginnen de achtergrondkoortjes danig op de zenuwen te werken.

Dit is zonder meer de zwaktste Cave plaat ooit. De man heeft natuurlijk de lat voor zichzelf zodanig hoog gelegd dat een ondermaats album er wel eens moest van komen.
Het wordt tijd dat Cave nog eens echt kwaad wordt, dat hij het Grinderman beest terug uit zijn kooi haalt en zijn demonen op de wereld loslaat. We hebben er nog hoop op, ‘Wild God’ slikken we nu gewoon door met een extra dafalganneke.