‘Never judge a book by it’s cover’ en hetzelfde geldt – vaak - voor de eerste song van een album. Die geeft niet altijd de schatten prijs die in het vervolg verborgen zitten. Die stelling gaat op voor “De Vrouwen Die Ik Nooit Heb Gekend” op ‘Tedere Baldadigheden’, het nieuwe album van Guido Belcanto.

Bij de eerste luisterbeurt gingen mijn tenen krullen bij “De Vrouwen Die Ik Nooit Heb Gekend”: Belcanto wentelt zich hier in een onpeilbaar diep bad van melig zelfmedelijden, op een goedkope 10 Om Te Zien-melodie. Dan denk ik: “Godverdomme Guido, jij kan toch wel beter op je oude dag”. Het is pas als de zinnen van de song beginnen in te zinken, dat duidelijk wordt wat achter deze brok ellende schuil gaat: een opgestoken middelvinger naar “To All The Girls I’ve Loved Before” van Willie Nelson en Julio Iglesias. De ietwat verholen middelvinger van de eenzame romanticus die al te vaak werd afgewezen. Onbegrepen en verteerd door dat onbegrip, maar met nog steeds de deur op een kier voor ieder die hem afwees. Dat laatste als een lichtpuntje in de duisternis, als massief tegengewicht voor Nelson en Iglesias die ‘de liefde’ en de aanbidsters maar voor het oprapen hadden en er niks mee gedaan hebben. En dat kan alleen op een melodie die net zo cheap is als dat van hen.
Niet elke song op ‘Tedere Baldadigheden’ graaft zo diep. “Broekjes Aan De Lijn” vertelt de kinderlijke verwondering van het verliefd zijn. “Alzheimer Blues” is hopelijk geen al te profetische songtitel. “IJsje Met Chocola” gaat over jeugdherinneringen aan op reis gaan met de auto en een beetje gefilosofeer dat je op latere leeftijd bij die herinneringen krijgt. “Seks Op Vreemde Plaatsen” is lekker ondeugend en past daarmee in een lange traditie van Guido Belcanto. Baldadig is deze song vandaag misschien niet in dezelfde mate als hij dat in het begin van zijn carrière zou geweest zijn. Toch schuilt er zelfs in deze ondeugd een zekere tederheid.
“Mooi Zoals Je Bent” is een opmerkelijk duet met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers. Belcanto heeft altijd goed kunnen aanvoelen met welke zangeressen hij in duet moet gaan. Ook hier denk je op het eerste gehoor dat Belcanto zich deze keer mispakt heeft. Lara lijkt wat krampachtig te zingen in het Nederlands en in toon en gevoel lijkt alles aan deze song wat krampachtig, met een tekst die je zowel als puur als als klef kan interpreteren. De tekst is misschien geen halve liefdesverklaring van Belcanto aan Chedraoui, maar eerder – in de omgekeerde richting - een bedanking voor Chedraoui omdat ze inging op de uitnodiging.
“Vaginale Vakantie En Penetrair Verlof” heeft Joeky Demunck als auteur. Je voelt inderdaad aan dat dit geen tekst van Belcanto is, in stijl en frasering, in gebruik van woorden. Mogelijk is Joeky een schuilnaam voor een bekendere artiest, die eens iets in de stijl van Belcanto geschreven heeft. Dat mysterie terzijde is dit een heel aangenaam nummer.
‘Tedere Baldadigheden’ heeft twee mooie covers. “Meneer De Generaal” is een vertaling van een “La Médaille” van Renaud en past in een lange rij die begonnen is bij “Meneer De President” van Boudewijn De Groot en die reikt tot aan “Hey, Mr. Dictator” van Enzo Kreft. Belcanto houdt van Renaud en het siert hem dat hij voor dit in Vlaanderen minder bekend nummer koos om de verantwoordelijken voor oorlog en geweld aan de kaak te stellen. Eén van de hoogtepunten op dit album is echter “De Blik Die Je Die Gast Geeft”, de vertaling van “The Look You Give That Guy” van Eels. Een sublieme vondst, al lag die misschien al wel heel lang voor het oprapen. In self-exposure zonder gevoel van schaamte zijn Guido Belcanto en Mark Everett elkaars gelijke.
Het slotakkoord op ‘Tedere Baldadigheden’ is verrassend. “Ik Wil Mezelf Bedanken” is niet de songtitel die we direct zouden associëren met Guido Belcanto. Want we kennen hem als iemand die misschien net zo graag net naast de spotlight staat als erin. Tegelijk kunnen we hem in deze song enkel volmondig gelijk geven. Als we hem vandaag fêteren als een halfgod, dan is dat enkel aan hemzelf te danken. Aan de aanhouder die ondanks afwijzing en het hem negeren op allerlei manieren zijn eigen weg gezocht heeft, met blutsen en builen rechtstaand na elke tegenslag. In de laatste regels bedankt hij overigens alle fans. Het voelt zelfs wat als een ‘adieu’, een afscheid aan alles en iedereen, maar we hopen dat we nog lang mogen blijven genieten van Guido Belcanto en zijn tedere baldadigheden.