Sonic Visions Festival 2013 – Groots muziekfestival in Lux - Sigur Ros als main act!
Sonic Visions Festival 2013 –
Rockhal
Esch/Alzette, Luxemburg

Sinds 2008 gaat op de industriële site van Esch-sur-Alzette in Luxemburg het Sonic Visions Festival door. Niet zomaar een doorsnee festival maar een groot muziekgebeuren waar ook een muziekconferentie aan vooraf gaat. Een conferentie die werd bijgewoond door 350 vertegenwoordigers uit de muziekindustrie en dit uit tientallen verschillende wereldlanden. Twee dagen lang werd er voorafgaand op het festival gedebatteerd over de nieuwe trends in de muziekindustrie en probeerde men oplossingen te zoeken voor de prangende problemen die deze business zwaar treft. Daarnaast was er natuurlijk ook het muzikale luik zelf. Een tweedaags indoor avondfestival dat zich vooral richtte op nieuw jong talent maar ook plaats bood aan enkele gevestigde waarden. Locaties waren de grote Rockhal mainhal samen met nog drie andere, kleinere locaties (Club / Rockhalcafe / Tent) .

Op vrijdag mocht de nieuwe Zwitserse popsensatie Pegasus openen op het grote podium, terwijl het synthpop-gitaarduo Hurts uit Manchester, de headliner was van de eerste festivalavond. Daarnaast waren er op vrijdag ook nog 10 andere bands her en der te zien. Wijzelf zakten enkel op zaterdag af naar het koude, kille Luxemburg voor de tweede festivalavond waar ook de korte wintertour van onze IJslandse vrienden van Sigur Rós even halt hield. Sonic Visions 2013 was naar Luxemburgse normen een groot succes! Met meer dan 5500 verkochte tickets kan de organisatie nu reeds bevestigen dat er ook in 2014 een nieuwe editie komt!

De tweede festivalavond begon in de kleinere club met Alvin And Lyle, een Luxemburgse producer die nu live zijn muziek op het publiek wil loslaten. Dit was pas het derde live optreden van dit trio en met enkel 3 uitgebrachte EP ’s duurde de set dan ook slechts 6 nummers lang. Ze brachten dromerige, ambient-synthpop dat wel werd gesmaakt door de talrijke aanwezig toeschouwers. Trouwens, begin volgend jaar komt het volwaardige debuutalbum uit van Alvin And Lyle.

Liefhebbers van sterke melodieën en bizarre ritmes verzamelden even later in het Rockhalcafe voor We Are Match dat de mosterd haalde bij bands als Fleet Foxes, Bon Iver en Foals. Deze jongens hebben ook nog geen debuut uit maar zijn nu wel al ‘hot’ in Frankrijk.

Synthesis, een Luxemburgs trip-pop duo, speelde erna in de tent. Terwijl op datzelfde moment de succesvolle Belgische sensatie Girls In Hawaii op het podium stond van een nokvolle Club. Er was echter geen doorkomen aan wat duidelijk weergeeft dat  deze Belgische indie-rockband momenteel wel heel populair is.

Gelukkig moesten we slechts enkele ogenblikken wachten tot het Zweedse I Break Horses al aantrad op het hoofdpodium. Sinds het verrassende debuut in 2011 (‘Hearts’) was ik eerlijk gezegd deze Zweden volledig uit het oog verloren. De band met de mysterieuze Maria Lindén en haar kompaan Fredrick Balck moest wel gans hun set afwerken achter het opgehangen Sigur Ròs projectiedoek. Een vreemd visueel effect dat enigszins toch nog aansloot bij de donkere, romantische en koele klanken gevormd door de monotone hoge stem van Maria en de uitgesponnen beats en soundscapes van Fredrick. Mocht Lars von Trier nog een soundtrack zoeken voor zijn nieuwste film ‘Nymphomaniac’ dan is het opstapel staande nieuwe album van I Break Horses: ‘Chiaroscuro’ (januari 2014), dé ultieme tip.

Een goed gevulde mainhal was hierna volledig klaar om Sigur Rós (pics homepag) te omarmen. De IJslanders werken momenteel een korte wintertour af om hun zevende plaat ‘Kveikur’ aan het publiek voor te stellen. Na de passage in augustus 2012 in het Rivierenhof , Antwerpen en het optreden eerder dit jaar in Vorst Nationaal was dit al de derde keer dat ik de band in korte tijd live aan het werk zag. Was het toen in Vorst Nationaal hemels , mystiek , spiritueel, mysterieus, dreigend en huiverend…wel dat was het nu ook weer!
Het nieuwe album ‘Kveikur’ doet het erg goed bij de fans die de nieuwe gewaagde, wat apocalyptische dreigende klank wel weten te appreciëren. Het contrast met de ambient plaat ‘Valtari’ van het jaar ervoor is erg groot. Ikzelf heb het wat moeilijker met de nieuwe sound en hou toch meer van de brede, filmische immer melancholische klanktapijten van de band. Doch, nog meer dan begin dit jaar in Brussel (toen was ‘Kveikur’ nog maar net uit) klonken de nieuwe songs heel overtuigend! De donkere wat vuilere rocksongs vormden nu een mooier evenwicht met de meer sfeervolle poprocksongs. Aangevuld door de immens mooie, geïnspireerde visuals en lichtproductie was dit opnieuw genieten van begin tot eind. Zit er dan echt geen sleet op deze band? Wel,….de falsetstem van frontzanger Jón Þór 'Jónsi' Birgisson klonk bij momenten wat vermoeid maar op een ander moment weerlegde hij deze kritiek door een hoge noot minutenlang loepzuiver aan te houden. Bassist Georg "Goggi" Hólm maakte een wat afwezige indruk en was zichtbaar enkele kilo’s zwaarder geworden. Tegenwoordig met baard en met een rolletje in het nieuwe seizoen van ‘Game Of Thrones’ op zak, leek hij niet echt geïnteresseerd in het Luxemburgse publiek. Toch bracht de 11- koppige band ook nu weer een flitsend, pakkend optreden dat nog lang nazinderde en zijn gelijke in het genre niet kent!

De vriendelijke, speelse alternatieve folkrock van het Zuid-Afrikaanse Dear Reader (dat even later nog in een eivol rockhalcafé speelde) kon ons niet in andere sferen brengen want even later zochten we ons hotel op voor een heerlijke nacht vol zoete, zachte dromen waarin we ons verloren in monumentale, eenzame IJslandse natuurlandschapen.

Sonic Visions 2013 was een sterk en geslaagd muziekconcept. Alleen jammer dat teveel bands op hetzelfde moment speelden waardoor er toch gekozen werd voor vaste waarden in plaats van nieuw jong talent te ontdekken. Benieuwd hoe editie 2014 er zal uitzien….de eerste namen volgen binnenkort!

Gratis download van de Festival Mixtape via: www.7digital.com/sonic-visions

Neem gerust ook een kijkje naar de pics van Sigur Rós
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4358

Setlist Sigur Rós:
*Yfirborð *Vaka *Brennisteinn *Glósóli *Stormur *Hrafntinna *Sæglópur *Varúð *Hoppípolla *Með Blóðnasir *Rafstraumur *Kveikur *Festival
------------------------
*Ágætis Byrjun *Popplagið

Organisatie: Sonic Visions / Rockhal / Den Atelier

Al voor de tweede keer dit jaar kregen we de kans om Steven Wilson op een Belgisch podium te zien. Nadat hij in februari een verbluffend concert gaf in de Arenbergschouwburg (Antwerpen) speelde hij deze keer in het gezellige Depot in Dijlestad Leuven.

Begin dit jaar verscheen Wilson’s derde studioalbum: ‘The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)’, een album dat nog steeds groeit na elke nieuwe luisterbeurt. In slechts 6 songs slaat Steven Wilson en band op deze plaat de brug tussen de progressieve rock uit de jaren ’70 en de alternatieve prog-fusion rock van vandaag. Een uitverkochte Depot wou het allemaal wel eens live meemaken en zowel jong als oud waren het na het optreden unaniem eens: de man is een genie, al moesten we de complexiteit van enkele voorgeschotelde werkstukken nadien toch even doorspoelen met een stevige Leuvense pint.

Ook Wilson was blij en maakte zijn entree met de profetische woorden: “It is always nice to come to a place you've never heard of and sell it out”.
Wilson had dan ook niets aan het toeval overgelaten en nam quasi dezelfde sterke muzikanten mee op tour waarmee hij ook het album maakte: Guthrie Govan (Guitar), Adam Holzman (Keyboards/Piano), Theo Travis (Flute/Sax), Nick Beggs (Bass/Chapman Stick!) en nieuweling Chad Wackerman, een befaamde jazz-fusion rockdrummer. Samen met Wilson vormden deze heren een hecht en onverwoestbaar sextet!

De start van het optreden begon eigenlijk al 15 minuten voor het optreden begon (volgt U nog?) met een donker maar speels introductiefilmpje dat net iets te lang duurde om onze aandacht vast te houden. Maar toen Steven Wilson aan het eind van het filmpje de gitaar aansneed om “Trains” in te zetten kregen we hem ook synchroon live op het podium te zien met een akoestische, echter weinig overtuigende versie van de bekende Porcupine Tree song. De echte start kwam er nadien met het knotsgekke “Luminol”, doorspekt met wilde jazzklanken, een progressief werkstuk om U tegen te zeggen. Het duurt even voor je door hebt hoe deze song in elkaar steekt maar eenmaal je mee bent laat de song je niet meer los. De band liet een indrukwekkende perfect gebalanceerde sound los op het Leuvense publiek en laat dit nu net een zeer grote pluspunt zijn in de verrassende, mooie akoestische omgeving van deze kleine zaal.
Wat volgde was het sterk georkestreerde “Postcard” uit Steven Wilson’s tweede soloalbum: ‘Grace For Drowning’, één van de weinige Steven Wilson songs die onder de vijf minuten klokt. Hierna werd er opnieuw stevig van leer getrokken met “The Holy Drinker”. Allesbehalve een hapklare brok maar wel een waanzinnig experimenteel epos dat zijn gelijke niet kent. Wilson mag dan wel (voorlopig) zijn buik vol hebben van het metalgenre, tijdens dit epos werd er zeer stevig gemusiceerd. Absoluut hoogtepunt van de avond kwam er nadien met het dromerige, melancholische “Drive Home”. Steven beschreef zich als de ‘lonely Swede in the woods’ en liet voorafgaand aan de song Guthrie Govan enkele diverse sferen uit gitaar toveren.  De fijne, droge Britse humor van Steven zorgde voor een grappig intermezzo. Het waanzinnig mooie animatiefilmpje zette de song nog wat kracht bij. “Drive Home” is misschien wel de allermooiste song van 2013 en ook de live versie was subliem!
Een nieuwe song aangekondigd als “German Bite” bleek nog niet echt afgewerkt, boeide minder en was zelfs hier en daar saai en langdradig. Hier kwam ook de verduidelijking van Wilson waarom er die avond absoluut geen foto’s noch video’s genomen mochten worden.  Hij probeerde ons te overtuigen hoe oneerlijk het wel is om via een smartphone een opname te maken en die dan in belabberde kwaliteit op het internet te gooien. “Laten we gewoon de verrassing houden voor iedereen die naar de show komt kijken”, klonk het. Trouwens, een niet mis te verstane waarschuwing aan de ingang van de zaal liet weten dat iedereen die foto’s of video’s nam (inclusief smartphone!) het risico liep om uit te zaal gezet te worden. Een advies dat zeer goed werd opgevolgd.

De introductievideo van “The Watchmaker” kondigde na een korte adempauze het tweede deel aan. Het grote projectiedoek viel naar beneden en zorgde voor nog mooiere visuals en effecten. Ook muzikaal was dit tweede deel misschien nog een stukje sterker. Hoogtepunten waren het met een creepy grafstem aangekondigde, donkere: “Index” en het naar Porcupine Tree refererende “Harmony Korine”.
Na een ingekorte versie van “Raider II” sloot de band de set af met de sfeervolle titeltrack: “The Raven That Refused To Sing”, voorafgaand door  een leuke les over de fascinerende wereld van het elektrische muziekinstrument de mellotron.
Nog eenmaal kwam de band terug om onder nucleaire dreiging te bissen met “Radioactive Toy” uit het Porcupine Tree debuut ‘On The Sunday Of Life’ (1992), alsof Steven Wilson een statement wilde maken dat Porcupine Tree definitief begraven is.

Maar treuren doen we zeker niet want deze Steven Wilson band is echter een evenwaardig alternatief en als het even minder complex mag zijn hebben we ook nog Blackfield, ook al een geesteskind van de grote meneer Steven Wilson. Subliem optreden!

Setlist:
*Trains *Luminol *Postcard *The Holy Drinker *Drive Home *Untitled New Song Introduced as "German Bite" *The Watchmaker *Index *Sectarian *Harmony Korine *Raider II *The Raven That Refused To Sing
*Radioactive Toy

Organisatie: Depot, Leuven

Met maar liefst acht concertdata in Frankrijk is Toto nog steeds een graag geziene gast in ‘La Douce France’. De band uit Los Angeles is er nog altijd enorm populair, terwijl er in hun thuisland nog weinigen zitten te wachten op een zoveelste verjaardagstournee van de Californische poprockband, die hun grootste successen verzamelden in de jaren tachtig. Na het openingsconcert in Brussel en de headliner passage op het HiRock Festival in Duitsland, was dit voor mij de derde keer dat ik de band mocht aanschouwen tijdens deze ‘35th Anniversary tour’. De Zénith Aréna in Lille, een wat vreemde concerthal met een zeer steile zittribune, liep aardig vol voor de Amerikanen maar van een ‘full house’ was er zeker geen sprake.

Sinds de reformatie in 2010 toert Toto de wereld rond in dezelfde bezetting met: Joseph Williams (lead vocals), David Paich (keyboards), Steve Porcaro (keyboards), Steve Lukather (guitars, vocals), Simon Phillips (drums), Nathan East (bass) en op backing-vocals: Jenny Douglas-McRae en Mabvuto Carpenter. Een geslaagde line-up formule die zijn succes tijdens de toer in 2011 met volle overtuiging had bewezen. Liefhebbers van Toto & Steve Lukather krijgen tegenwoordig trouwens in Europa, meer dan in thuisland Amerika, vaak de mogelijkheid om hun idolen aan het werk te zien. Steve Lukather was met zijn soloband de voorbije jaren ook al erg vaak te zien in het clubcircuit en als lid van Ringo Starr & His All Starr Band kunnen we hem straks opnieuw live zien op de Europese podia. Doch ook hier in Lille bleek het concert verre van uitverkocht maar maakte men wel de juiste keuze om niet te kiezen voor zitjes; wat in Vorst toch wel een vreemde keuze was voor een Toto concert.

Naar goede gewoonte op zondagavond gaf men al om 20:30 het startshot. Het doek viel en Toto opende met het schitterende: “On The Run”. Deze stevige opener bevatte ook stukjes uit "Child's Anthem" en "Goodbye Elenore”. Gevolgd door een ijzersterk “Goin’ Home”, waarin zanger Joseph Willams de sterren van de hemel zong werd het opnieuw een droomstart. Williams, duidelijk zichtbaar ontdaan van vele kilo’s, was de ganse avond erg goed bij stem en zeer toonvast. Ik durf te stellen dat hij nu op de gezegende leeftijd van 52 jaar even sterk voor de dag komt als toen hij de albums: ‘Fahrenheit’ (1986) en ‘The Seventh One’ (1988) inzong. Heel opvallend was dat de sound in de Zénith Arena stukken beter was dan die in Vorst Nationaal. Bijzonder indrukwekkend eigenlijk hoe men in een dergelijke hal zo een helder en vol geluid kon produceren. Bij momenten twijfelde ik angstvallig of ik niet naar een CD aan het luisteren was.
De setlist had voor mij nog weinig verrassingen maar daarom genoot ik niet minder van indrukwekkende versies van: “Hydra” en van “St. George And The Dragon”, waarmee we helemaal terugkeerden naar 1979 toen Toto hun tweede studioalbum uitbracht. Ook opvallend was dat de respons bij het publiek in Lille toch wat warmer was en wat meer nazinderde na elk nummer.
Na Brussel sleutelde men wat aan de setlist door enkele songs een andere plaats te geven in de set. Maar behalve het weglaten van “Manuela Run” bleef men trouw aan wat men eerder tijdens deze tour had gespeeld. Natuurlijk kregen ook nu de vele hits zoals: de superballade “I’ll Be Over You” en mooie afgewerkte, doordachte versies van: “Rosanna”, “Africa” en “Hold The Line”. Geen onnodige virtuoze egotripperij maar wel een perfect afgebakende ruimte om wat te soleren. De song bleef de ganse tijd centraal staan!

Na meer dan twee uur puur genieten wisten we al dat we met “Home Of The Brave” afscheid moesten nemen. Gelukkig konden we hier wel vrolijk mee huppelden op de tonen van de laatste gitaarrif van deze Toto hymne.

Wederom werd het dus een schitterend optreden waarbij we een band aan het werk zagen die ook nu nog tijdens een tour progressie wist te maken. Ook het weglaten van de verplichte zitjes in het middenplein zorgde voor een veel intensere concertervaring. Bovendien was de lichtshow vanuit de frontlinie best wel mooi en sfeervol en speelde Toto een foutloze set. De band nam afscheid door mede te delen dat het Noord-Franse publiek het beste publiek was tijdens deze tour maar dat hadden we ook al eerder gehoord in Duitsland.

Setlist: *On The Run / Goodbye Elenore *Goin' Home *Hydra *St. George And The Dragon *I'll Be Over You *It's A Feeling *Rosanna *Wings Of Time *Falling In Between *I Won't Hold You Back *Pamela *99 *White Sister *Better World *Africa *How Many Times *Stop Loving You *Hold The Line
-----------------------------
*Home Of The Brave

Video van dit concert in Lille:
Video Part 1
http://www.youtube.com/watch?v=4jL-iFbSmhc
Video Part 2
http://www.youtube.com/watch?v=AjRtRU_lXcQ
Video Part 3
http://www.youtube.com/watch?v=WfqZYBk374k

Neem gerust ook een kijkje naar de  pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/toto-09-06-2013/
Organisatie: Vérone Productions, Lille    

Net zoals twee jaar terug (@Vorst Nationaal op 21 juni 2011) besloot Toto om zijn Europese toer te starten in Brussel. De band was al enkele dagen ervoor Vorst Nationaal ingevlogen om te repeteren en te werken aan een verrassende setlist voor de 35ste verjaardag van de groep. Sinds de reformatie in 2010 toert Toto de wereld rond in dezelfde bezetting met: Joseph Williams (lead vocals), David Paich (keyboards), Steve Porcaro (keyboards), Steve Lukather (guitars, vocals), Simon Phillips (drums), Nathan East (bass) en op backing-vocals: Jenny Douglas-McRae en Mabvuto Carpenter. Een geslaagde line-up formule die zijn succes tijdens de toer in 2011 met volle overtuiging had bewezen.
Liefhebbers van Toto & Steve Lukather krijgen tegenwoordig trouwens in Europa, meer dan in thuisland Amerika, vaak de mogelijkheid om hun idolen aan het werk te zien. Steve Lukather was met zijn soloband de voorbije jaren ook al erg vaak te zien in het clubcircuit en als lid van Ringo Starr & His All Starr Band kunnen we hem straks opnieuw live zien op de Europese podia. Doch de populariteit voor Toto lijkt toch iets terug te lopen of is de financiële crisis misschien de oorzaak dat Vorst Nationaal niet helemaal volliep. Bovendien was Vorst voor dit openingsconcert volledig gevuld met zitjes (ook de parterre). Een ietwat vreemde keuze voor een Toto concert en naar mijn mening een foute keuze, al zat het zo wel wat zichtbaarder voller in Vorst.

Naar goede gewoonte was er geen voorprogramma voorzien en rond 21:30 gaf Toto met “On The Run” de aftrap voor deze 35th Anniversary tour. Al meteen een stevige, verrassende opener, want in de song zaten ook stukjes uit "Child's Anthem" en "Goodbye Elenore”. Gevolgd door een ijzersterk “Goin’ Home”, waarin zanger Joseph Willams de sterren van de hemel zong, was dit een droomstart! Williams, duidelijk zichtbaar ontdaan van vele kilo’s, was de ganse avond erg goed bij stem en zeer toonvast. Ik durf te stellen dat hij nu op de gezegende leeftijd van 52 jaar even sterk voor de dag komt als toen hij de albums: ‘Fahrenheit’ (1986) en ‘The Seventh One’ (1988) inzong.
De setlist had nog meer verrassingen voor ons met het indrukwekkende “Hydra” en “St. George And The Dragon”, waarmee we helemaal terugkeerden naar 1979 toen Toto hun tweede studioalbum uitbracht. Maar net op tijd kwam de superballade “I’ll Be Over You”, die met open armen werd ontvangen door de fans die voor de hits kwamen. Hits kwamen die avond gelukkig ook aan bod zodat iedereen zich wel kon vinden in deze set. Ook het meest progressieve en minst succesvolle album ‘Falling In Between’ (2006) kwam langs. De bombastische neo-progressieve titeltrack werd één van de vele hoogtepunten van de avond. Verder was het ook opvallend dat songs zoals “Rosanna” en “Hold The Line” minder uitgesponnen werden gebracht…wat de schwung er in hield. Geen eindeloze solospots deze keer maar echt de song die centraal stond.
Ook was de lichtshow opnieuw zeer sober maar wel sfeervol. De enige backdrop zorgde voor erg weinig afleiding. In de finale met een memorabel: “Better World”, werden de talenten van elk bandlid nog eens extra in de verf gezet. Toen werd het echt duidelijk: dit is de beste Toto line-up in vele jaren. “Africa” en “Stop Loving You” werden luidkeels meegebruld en kunnen na al die jaren nog heel erg bekoren.
Enige smet op dit optreden was dat tijdens de ultieme toegift en Toto hymne “Home Of The Brave” ons verboden werd om mee te springen vanuit de eerste rijen. Een té ijverige security hield ook tijdens deze laatste encore de zones strikt gescheiden. Jammer!

Verder was dit eerste optreden van de tour ook opnieuw niet feilloos. Wat technische problemen met de monitors en de niet altijd even stemvaste zanglijnen van Steve Lukather typeerden de eerste gig van een tour.
Ook is een staand Toto optreden zoveel leuker dan een zittend publiek…dus aub. laat een volgende keer die stoelen maar thuis!
Vóór het optreden had ik het geluk om de heren van Toto te ontmoeten…het werd een zeer leuke en onvergetelijke ervaring. Bovendien zag ik de band ook enkele dagen later als headliner van het HiRock festival in Duitsland. Wat toen opviel was dat men wat gesleuteld had aan de set…niet drastisch maar wel werd de show wat ‘fine-getuned’. Het werd één van de allerbeste Toto optredens die ik ooit heb gezien.

Setlist: *On the Run  *Goin' Home *Hydra *St. George And The Dragon *I'll Be Over You *It's A Feeling *Manuela Run *Rosanna *I Won't Hold You Back *Wings Of Time *Falling In Between *99 *Pamela *White Sister *How Many Times *Better World *Hold The Line *Africa *Stop Loving You
----------------------------- *Home Of The Brave

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/toto-30-05-2013/

Organisatie: Gracia Live

Na een van de verschrikkelijkste sneeuwnachten deze winter en een nooit geziene chaos tijdens de daaropvolgende ochtendspits zag het er aanvankelijk niet al te best uit om naar Antwerpen af te reizen voor het concert van Steven Wilson. Gelukkig lag ons wegennet er tegen de avond erg goed bij….meer zelfs we reden zelden zo vlot richting de metropool. Wilson had de rampzalige berichtgeving gevolgd op zijn Facebookpagina en vertelde dan ook zeer gelukkig te zijn toen hij op het podium stond voor een volle, uitverkochte Arenbergschouwburg.

Begin dit jaar verscheen Wilson’s derde studioalbum: ‘The Raven That Refused To Sing (And Other Stories), een dijk van een plaat en Steven’s beste soloalbum van de drie! De productie liet hij voor het album over aan niemand minder dan Alan Parsons. In slechts 6 songs slaat Steven Wilson op een perfecte manier de brug tussen de progressieve rock uit de jaren ’70 en de alternatieve progrock van vandaag. We horen heel veel Camel, Caravan, King Crimson, en Pink Floyd klanken in symbiose met de hedendaagse gebalde rocksound van Rush en Porcupine Tree. De complexiteit om dit alles live te brengen op de bühne van de Arenbergschouwburg was voor Wilson en band geen partij want het werd een onvergetelijke progrock avond waarbij je als aandachtige toeschouwer werd meegesleurd in een bijzonder divers en kleurrijk klankenpalet.
Wilson had dan ook niets aan het toeval overgelaten en nam dezelfde sterke muzikanten mee op tour waarmee hij ook het album maakte: Guthrie Govan (Guitar), Adam Holzman (Keyboards/Piano), Theo Travis (Flute/Sax), Nick Beggs (Bass/Chapman Stick!) en Marco Minnemann (Drums)….samen met Wilson een hecht en onverwoestbaar sextet dat na de introvideo (‘Raven….artwork’) keihard van leer trok tijdens de 12 minuten durende opener “Luminol”. De retestrakke baslijn van ‘Kajagoogoo’ Nick Beggs ging door merg en been, samen met de bizarre dwarsfluitklanken van Theo Travis zorgde deze opener voor een indrukwekkend startkwartier. Een volledig andere sfeer kwam er nadien met de dromerige compositie “Drive Home”, een song die zo op een nieuwe plaat van Porcupine Tree zou kunnen staan met aan het eind een waanzinnige gitaarsolo à la David Gilmour maar wel uitgevoerd door klasbak Guthrie Govan. Ook tijdens “The Pin Drop” moest ik vaak aan Porcupine Tree denken waarna het sterk georkestreerde “Postcard” de enige song was die onder de vijf minuten klokte. Wilson liet trouwens weten dat hij voor dergelijke, gebalde songs niet echt in de wieg was gelegd.
We kregen trouwens een bijzonder communicatieve Wilson te zien die meer dan eens interactie zocht in de zaal en af en toe een leuke, grappige anekdote op ons los liet, waardoor hij duidelijk liet blijken dat hij zich momenteel het best voelt met dit soloproject.
Na het bijzonder rustige en melancholische “Deform To Form A Star” kregen we een korte adempauze. Honderden klokken tikten (net zoals in “Time” van Pink Floyd en opgenomen door Alan Parsons!) terwijl een doorzichtig doek naar beneden viel. Niet echt origineel want deze Sigur Rós projectietruc mistte duidelijk zijn effect, want de projecties kwamen niet echt tot hun recht in deze kleinere schouwburgomgeving. “The Watchmaker” begon rustig waarbij vooral Theo Travis met de sfeervolle fluit zich in de kijker speelde en zo een vergulde ode bracht aan Pink Floyd.
Het experimentele einde was dan weer typisch Rush ten tijde van ‘A Farewell To Kings’ (1977). Nog meer experimenteel gefreak kregen we tijdens de waanzinnige finale “Raider II”, een lang uitgesponnen instrumentaal jazzy-fusion-progrock werkstuk van maar liefst 25 minuten! Af en toe klonk het als een ondoordachte, krankzinnige jamsessie maar ook hier benaderde het experimentele getokkel zowaar de perfectie. Het dreigende en wat minder avontuurlijke “The Raven That Refused To Sing” sloot het concert perfect af. Bissen deed Wilson & band met een medley van twee niet ‘Raven…’ songs…..het werd nogmaals een pure krachtpatserij tussen de muzikanten.

Het hardnekkige gerucht deed die avond de ronde dat Steven Wilson’s moederband Porcupine Tree, mede door het succes van zijn solocarrière, voorgoed zou ophouden te bestaan. Laten we vooral hopen dat dit volledig uit de lucht gegrepen is en dat we in de toekomst deze geniale muzikant nog steeds in diverse vormen en projecten mogen aanschouwen…..want wat we te zien en vooral te horen kregen was geniaal! Bij deze zien we Steven Wilson graag terug voor een uniek zomeroptreden in het Rivierenhof….ja toch Arenberg???

Setlist:
*Luminol *Drive Home *The Pin Drop *Postcard *The Holy Drinker *Deform To Form A Star *The Watchmaker *Index *Insurgentes *Harmony Korine *No Part of Me *Raider II *The Raven That Refused To Sing
-----------
Remainder The Black Dog / No Twilight Within The Courts Of The Sun

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/steven-wilson-12-03-2013/

Organisatie: Arenbergschouwburg, Antwerpen (ism Live Nation)

 Zo’n zeventien jaar geleden bracht Alanis Morissette tot nader orde het meest succesvolste debuut aller tijden uit: ‘Jagged Little Pill’, een album vol wereldhits. Nu op haar achtendertigste is er haar achtste studioalbum: ‘Havoc And Bright Lights’. Een leuke pop/rock plaat die ze eerder deze zomer op Rock Zottegem al kwam voorstellen. Nu mocht La Morissette haar nieuw werk presenteren aan het grote publiek. Vooraf stelden we ons de vraag of de fans deze dame, met haar karakteristieke stem en haar vaak vreemde teksten, doorheen de jaren niet uit het oog verloren waren en of Alanis na al die jaren nog steeds een superster was? Feit is dat we na de doortocht van de ‘Guardian Angel Tour’ in Vorst Nationaal met wat gemengde gevoelens huiswaarts keerden. Het werd een té wisselvallige concertavond, met weinig hoogtepunten. Hierdoor sloeg de vonk naar het publiek slechts af en toe eens kort over.

Vorst Nationaal, het is al niet de gezelligste rockzaal. De zaal werd dan ook nog eens kunstmatig verkleind (ze noemen het dan Vorst Nationaal Club) omdat de opkomst wat tegenviel. Dure tickets en het feit dat Alanis Morissette vandaag niet meer de hipste naam in de muziekbusiness is, liggen ongetwijfeld aan de basis. Als supportact had de Canadese superster Souleye meegebracht. Op zich een vreemde, misplaatste opwarmact. Rapper Mario ‘MC Souleye’ Treadway liet gedurende een ruim halfuur in ware Eminem / Tupac- style de raps en de experimentele hiphop beats op ons los. Niet echt mijn ding, maar het moet gezegd, de sound die Souleye neerzette deed Vorst op zijn grondvesten daveren……én was stukken beter dan die van zijn echtgenote later op de avond. Want jawel, Alanis trouwde enkele jaren geleden met deze 6 jaar jongere rapper. Hierdoor eiste deze supportact toch een zekere aandacht op en een eerste verrassend hoogtepuntje! Tijdens de voorlaatste Souleye song sprong Alanis al even het podium op om samen met manlief : “Whatever Nice Is” mee te zingen. Very Nice!

Daarna was het toch wel vrij lang wachten op Alanis. Heel even hadden we in de coulissen de kleine Ever Imre Morissette-Treadway, het (bijna) twee jaar oude zoontje van het koppel kunnen zien. Met “I Remain (1st Segue) kregen we echter een valse start want Alanis zong deze song van achter het podium, waardoor we samen met de fotografen moesten wachten op “Woman Down”, om een eerste glimp van mama Alanis op te vangen. Die fotografen werden trouwens weer eens niet verwend want ze moesten ‘Front Of House’ fotograferen of foto’s nemen thv. de mengtafel, achteraan in de zaal.
Een heuse klus, want Alanis bewoog zich in deze beginfase als een leeuwin in een kooi! We hadden het haar zeventien jaar geleden met iets meer schwung ook zien doen. Een rommelige start met een Alanis met wel heel veel klasse maar met een begeleidingsband die te weinig brokken maakte.
Hoewel de muzikanten heel erg strak speelden, was het vooral het steriele geluid en de professionele afstandelijkheid die zorgden dat er erg weinig dynamiek in het geheel zat. Powersongs zoals: “You Learn” en de uitstekende nieuwe single: “Guardian” raakten amper onze ziel. Jammer van de tegenvallende geluidskwaliteit, want zo moesten we wachten op de sublieme ballade “Mary Jane” om een eerste maal alle troeven van Alanis te aanhoren. “Ironic”, haar grootste hit, liet ze maar al te graag grotendeels door Vorst zingen. Nog steeds een waanzinnig mooie song met een knoert van een refrein.
Verder kabbelde het optreden rustig verder zonder dat dit echt veel vuurwerk opleverde. Tot “Uninivted” voorbij kwam, een song die de soundtrack haalde van de blockbuster “City Of Angels” (1998). Een opzwepende, dreigende, bombastische song met een ontketende headbangende Alanis. Een zeldzaam kippenvelmoment van begin tot eind. Ook bijzonder sterk was het akoestische kader tijdens de eerste bisronde met een bijzonder mooie en fraai meegezongen versie van de wereldhit “Hand In My Pocket”. Dat Alanis nog steeds over een stevige portie stembanden kan beschikken bewees ze in het volledige a cappela gezongen “Your House”, dat destijds de verborgen track was op ‘Jagged Little Pill’. Met “Thank You” nam Alanis Morissette weinig geïnspireerd afscheid en verliet ze als eerste het podium van Vorst Nationaal.

We zagen een zelfverzekerde Alanis die iets te veel putte uit haar succes van 17 jaar geleden. Hierdoor kwam het optreden wat routineus en te weinig avontuurlijk over. Toch was het vooral de steriele klank in Vorst die verantwoordelijk was dat het feestje nooit echt losbarstte. Maar we konden wel vaststellen dat Alanis nog steeds iets te vertellen heeft en nog steeds een erg leuk wijf is met ballen!!

Setlist: *I Remain (1st Segue) *Woman Down *All I Really Want *You Learn *Guardian *Mary Jane *Receive *Right Through You *So Pure *Ironic *Havoc *Head Over Feet *Lens *21 Things I Want In A Lover *I Remain (3rd Segue) *Uninvited *You Oughta Know *Numb
----------------------------------------------------------
*Hand In My Pocket
*Hands Clean
*Your House
------------------------------------------------------------
*Thank You

Neem gerust een kijkje naar de pics en de video’s via deze Youtube afspeellijst:

  http://www.musiczine.net/nl/fotos/alanis-morissette-23-11-2012/

http://www.youtube.com/playlist?list=PLrn7uAshsKbyUgVIt2sxLtBbCbMO7HfOU

Organisatie: Greenhouse Talent      

Midden september bracht de Britse progressieve rockband Marillion zijn zeventiende studioalbum uit. Om ‘Sounds That Can’t Be Made’ te promoten was er in juli en augustus al een eerste luik van een Europese tour. Daarna vertrok de band in oktober naar Zuid-Amerika. De respons op het zuidelijk halfrond was enorm. Het was dan ook bijzonder lang geleden dat de band daar nog eens toerde. Momenteel werkt de band het tweede gedeelte af van de Europese tour (European Tour 2012 Second Leg) en als start werd voor het Noord-Franse Lille gekozen. Helaas is er ook deze keer geen plaats op de kalender voor een concert in België. Ongetwijfeld mede daarom zakten heel wat (West-)Vlamingen af naar de Noord-Franse hoofdstad. Een trip die meer dan de moeite waard was want Marillion speelde een van zijn allerbeste concerten in Lille. Vooral de samenstelling van de verrassende setlist met nieuw materiaal maar ook heel veel Marillion klassiekers deden de fans genieten van begin tot eind.

Stipt om 20:00 mocht Carrie Tree openen. Een lieftallige dame met de akoestische gitaar ter hand mocht het publiek een halfuurtje bespelen. Deze Engelse singer-songwriter bleek heel wat in haar mars te hebben. Ze bracht erg breekbare songs die een bepaalde mystiek droegen, gekenmerkt door refreinloze songstructuren en bijzonder knap dramatisch gitaargetokkel. Ook haar stemgeluid was bijzonder mooi en de accenten die ze bracht met haar fluisterende manier van zingen kon de Splendid best bekoren. Nu en dan steeg het geroezemoes echter boven haar stem uit maar voor het grootste deel luisterde iedereen respectvol naar songs uit ‘The Kitchen Table’ haar eerste album.

Uiteraard was iedereen gekomen voor Marillion. Minder verrassend was de opener: “Gaza”, de openingstrack uit het nieuwe album. Deze -net geen twintig minuten durende- song is misschien wel de politiek meest beladen song uit het Hogarth tijdperk. Helaas is dit werkstuk ook vandaag opnieuw brandend actueel. Een indrukwekkende, dreigende start met Steve Hogarth (aka ‘H’), gehuld in een witte zelfgemaakte T-shirt met het vredesteken erop. Aanvankelijk zat de stem van Hogarth wat te nadrukkelijk in de eindmix, één van de weinige minpuntjes van de avond. Het contrast met het daaropvolgende “Beautiful” was bijzonder groot en deze popsong pur sang liet ons een eerste keer uit volle borst meezingen. Aanvankelijk liet zanger Steve Hogarth een wat zenuwachtige indruk na. Hij was niet altijd even stemvast maar gelukkig verbeterde dit naarmate het concert vorderde.
Over de kwaliteiten van Mark Kelly (keyboards), Ian Mosley (drums), Pete Trewavas (bass) en Steve Rothery (guitars) hoeven we al lang niet meer te twijfelen. Zeker gitarist Steve Rothery speelde opnieuw de pannen van het dak! Wat een gitarist en wat een indrukwekkende melodieuze gitaarsound weet deze kolos uit zijn snaren te toveren! Het is bijzonder moeilijk om niet lyrisch te worden over wat er vanaf het podium de zaal werd ingestuurd maar het benaderde de perfectie!!
Het feestje ging onverwijld door met meebruller: “Cover My Eyes” en het verrassende “Slainte Mhath” uit de Fish periode.
Maar er was ook ruimte voor nieuwe songs. De opzwepende, hypnotiserende bass van mister Trewavas zorgde voor een indrukwekkend: “Power”. Een technisch euvel in het synthesizerarsenaal van Mark Kelly was de aanleiding voor een geïmproviseerde, grappige versie van: “Three Minute Boy”. Ook het nieuwe “The Sky Above The Rain” was ronduit subliem. Wat een mooie, pakkende song is dit toch en hier was ‘H’ vocaal op zijn best! Met “The Great Escape” uit het waanzinnig sterke conceptalbum ‘Brave’ nam de band een eerste keer afscheid. In de bisronde greep de band dan weer terug naar enkele ‘gouwe ouwe’, waarbij “No One Can” zeer goed werd ontvangen omdat de band het nog zeer zelden live speelt. Vervolgens grapte Hogarth niet veel zin te hebben in slotsong “Sugar Mice” (van het Fish tijdperk) maar Le Splendid bracht hem met een massale zangstonde meteen op andere gedachten.

Marillion, het is nog steeds een ijzersterke liveband! Dit optreden verraste iedereen vanwege de sterke setlist en de keuze om ook eens wat meer oudere songs, klassiekers te spelen. Voeg daarenboven het aanstekelijke speelplezier op het podium, het zelfrelativisme met een grote portie humor, de gedrevenheid en de onberispelijke deskundigheid van elke muzikant en je hebt alle ingrediënten voor een geslaagde muzikale avond. Een professionele, sfeervolle lichtshow en een uitgelaten Splendid maakten het geheel af!
Marillion anno 2012, samenvattend in twee woorden: Pure Klasse!

Setlist:
*Gaza *Beautiful *You're Gone *Cover My Eyes (Pain And Heaven) *Slainte Mhath *Sounds That Can't Be Made *Neverland *A Voice From The Past *Power
*Three Minute Boy *Pour My Love *Real Tears For Sale
*The Sky Above The Rain *The Great Escape / The Last Of You / Fallin’ From The Moon
Bis: *No One Can *Sugar Mice

Neem gerust een kijkje naar de pics en de video’s via deze Youtube afspeellijst
http://www.youtube.com/playlist?list=PLrn7uAshsKbxw3eEZvrk14FWaOj1UlZ-j

http://www.musiczine.net/nl/fotos/carrie-tree-15-11-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/marillion-15-11-2012/


Organisatie: Agauchedelalune, Lille

Net iets meer dan twee jaar terug werd de Zwitserse band Gotthard getroffen door een grote tragedie. Frontman en zanger Steve Lee stierf immers op 5 oktober 2010 in de Amerikaanse staat Nevada bij een indirect motorongeval. Steve Lee, amper 47 jaar, was een supertalent en één van de allerbeste zangers in het genre. Groot was dus onze verwondering toen de band na amper 4 maanden al kwam met het bericht om verder te gaan met Gotthard.
Gotthard zonder Steve Lee, leek me in eerste instantie absurd. Maar na enkele maanden werd het duidelijk dat de band niet over één nacht ijs was gegaan. Na vele contacten met Steve Lee’s nabestaanden kwam men samen met de band tot één duidelijk besluit: de dood van Steve Lee mocht niet het einde betekenen van Gotthard. Steve zou immers gewild hebben dat er voor Gotthard nog een toekomst was! De zoektocht naar een nieuwe zanger verliep opvallend vlot en zo liet de band op 11 november 2011 reeds weten via hun Facebook pagina dat Nic Maeder, Gotthard’s nieuwe vocalist zou gaan worden. De gratis downloadtrack: “Remember It’s Me” was de eerste kennismaking met Gotthard 2.0 en in juni van dit jaar verscheen: ‘Firebirth’, het eerste full-album met Maeder, het tiende studioalbum van de band.

Toen de tickets midden dit jaar voor dit najaarsconcert werden verkocht was er nog sprake van een gezamenlijke tour met de nieuwe melodic metal-sensatie Unisonic. Helaas haakte Unisonic af voor deze Franse tour en kregen we in de plaats het Franse Dead N Crazy als opwarmact. Alle songs kwamen uit hun titelloze debuutplaat. Een behoorlijke sound met een leuke mix van metal, prog rock en poprock. Muzikaal aardig maar vocaal beneden topniveau.

Het laatste optreden dat ik van de Zwitsers zag was in februari 2008. De openingstonen van “Dream On”, maakten echter meteen duidelijk dat de geroutineerde Gotthard motor nog steeds op volle toeren draaide. Maar natuurlijk was iedereen vooral benieuwd hoe zanger Nic Maeder in het plaatje paste. “Gone Too Far”, nam meteen alle twijfels weg. Maeder’s stemgeluid sloot aardig aan bij de oude songs en zonder Steve Lee te willen imiteren maakte hij indruk door de Gotthard klassiekers toch een eigen timbre te geven. De set was een stevige rockset en meteen was dit misschien wel het meest opvallende aan Gotthard 2.0, dat net iets steviger, strakker en heavier klonk als voorheen. Omdat Maeder (die ook vaak de gitaar ter hand nam) zich minder opwierp als frontman, dan dat Steve Lee dit deed, was er nog meer ruimte voor de gitaarcapriolen van Leo Leoni.
Nieuwe songs zoals “Starlight”, “Give Me Real” en “The Story’s Over” zaten even sterk in de set als de klassiekers. Toch waren het de ‘golden oldies’ die de vlam in de pan sloegen, zodat het letterlijk ondraaglijk heet werd daar in Le Splendid. “Hush”, de alombekende Billy Joe Royal cover uit 1967 en het ijzersterke “Fist In Your Face” (uit het fantastische ‘G’ album van 1996) lieten ons stevig headbangen.
Een rustpauze kwam er alleen met het indrukwekkende “One Life, One Soul”, dat een waardig herdenkingsmoment werd voor Steve Lee. Een minutenlang applaus ging er aan vooraf en deze superballade zorgde ook nu weer voor een echt kippenvelmoment. Even mooi was die andere ballad: “Tell Me”, waarin Nic zijn ferme stem in de verf mocht zetten. De finale met “Lift U Up”, “Master Of Illusion” en “Anytime Anywhere” gaf de fans meer dan ze ooit hadden durven dromen.

Een zeer strakke set, waarbij Le Splendid tot het kookpunt werd gebracht. Emotioneel was dit een moeilijke avond en vele fans hebben ongetwijfeld voortdurend de vergelijking gemaakt met wijlen Steve Lee.
Toch wist Gotthard 2.0 zich ook zonder Steve Lee meer dan staande te houden. Meer zelfs, de band is nog steeds die sterke liveband, net zoals ze voordien was. Met Nic Maeder zijn ze begonnen aan een nieuw hoofdstuk en naar mijn gevoel zijn de fans dit echt gaan accepteren. Steve Lee zal altijd in ons hardrockhart een plaatsje hebben, maar op basis van het nieuwe album en dit live optreden is het volkomen rechtvaardig om dit nieuwe Gotthard een kans te geven voor de toekomst. Gotthard 2.0 was sterk in Lille, zo sterk dat iedereen die deze band in het verleden koesterde deze nu zeker een tweede kans moet gunnen!

Setlist:
*Dream On *Gone Too Far *Starlight *Top Of The World *Remember It's Me *Sister Moon
*Fight *Hush *One Life, One Soul *Shine *The Story's Over *Fist In Your Face *Give Me Real *Tell Me *Mountain Mama *Right On *Lift U Up
*Master Of Illusion *Anytime Anywhere

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/gotthard-19-10-2012/

Neem gerust een kijkje naar de video’s via deze Youtube afspeellijst
http://www.youtube.com/playlist?list=PLrn7uAshsKbzsR8_wAi-CxVjvPL7jm5ef

Organisatie: A Gauche De La Lune , Lille

Onder de slogan: “’t is Begun”, trapte cultuurbeleidscoördinator Dirk Ghys het nieuwe Gistelse cultuurseizoen af. Hiervoor had hij niemand minder dan The Scabs naar CC Zomerloos gehaald voor een toch wel uniek zaaloptreden in de regio. The Scabs deden Gistel aan als deel van hun exclusieve zomertournee. Dit optreden in de grote zaal van Zomerloos was 1 van de 4 unieke indooroptredens die de populaire Belgische band deze nazomer gepland had. Zomerloos liep dan ook aardig vol voor Guy Swinnen en de zijnen….en als toemaatje kregen we de coverband Sparkling Pistols er nog bovenop!

Voorprogramma Sparkling Pistols bleek de ideale opwarmer voor wat komen zou. Deze coverband is een bont allegaartje met o.a. leden uit Gorki, Ozark Henry & Revenge 88. Gitarist Misten van Revenge 88 stond hier trouwens enkele maanden terug ook al, toen in het voorprogramma van het Britse Nazareth. De leukste van deze bonte bende was zonder twijfel zanger Luc Dufourmont die ons met scherpe, grappige en soms ook platvloerse commentaren doorheen het oeuvre van de Sex Pistols loodste. De ‘fuck off’ houding leidde tot enkele hilarische momenten, net zoals Johnny Rotten & co het hen hadden voorgedaan. De hommage aan de Sex Pistols mocht er zijn, alleen stond de volumeknop te veel naar rechts gedraaid, waardoor het zonder oordopjes echt gevaarlijk werd.

Gelukkig hadden The Scabs even later beter begrepen dat je niet per se met de gehoorpijngrens moet flirten. Verwonderlijk dat er in deze multifunctionele hal een quasi perfect geluid werd geproduceerd. Al vanaf de start met: “Keep On Driving” lieten Guy Swinnen, Willy Willy, Frank Saenen en nieuwkomer Geert Schuurmans zien dat ze er zin in hadden. Bijgestaan door twee bevallige backgroundzangeressen brachten ze een sound om handen en vingers bij af te likken. “Let’s Have A Party” knalde even later door de boxen…en dat werd het ook… een authentiek, nostalgisch Belpop feestje! Of wat dacht je van de setlist met o.a. “I Need You”, het akoestische “Stay”, “Time”, “Nothing On My Radio” en het uitbundige meegebrulde: “Hard Times”.
Ook de fans van het oudere The Scabs werk kwamen aan hun trekken. Een sublieme versie van “Matchbox Car” en de song waarmee het voor de band allemaal begon: “So Called Friends” refereerden naar de beginperiode .

Sinds de reünieconcerten in AB (september 2007) kon men The Scabs regelmatig live meemaken. Helaas brachten de weinige studiobezoeken geen nieuwe plaat op. Slechts één nieuwe single: “Why?” zag ondertussen het levenslicht. Deze single werd opgenomen om de verzamelaar ‘The Singles’ (2010) wat extra aandacht te geven. Die single werd live ook heel overtuigend gebracht, wat ons deed verlangen en hopen dat er ooit nog eens een volledig nieuwe The Scabs plaat komt. Sterke versies van de The Clash cover: “Londen Calling” en die andere klassieker: “Rockin’ In The Free World” (zowaar eigenlijk een The Scabs klassieker) bevestigden alleen maar ons vermoeden dat deze Belgische rocklegendes anno 2012 nog steeds bestaansrecht hebben en nog helemaal in staat zijn om een publiek een zeer vermakelijke, nostalgische rockavond te bezorgen.
Gistel genoot….dat moeten we meer doen Dirk!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-scabs-29-09-2012/

http://www.musiczine.net/nl/fotos/sparkling-pistols-29-09-2012/

Organisatie: CC Zomerloos, Gistel   

Velo-Rock 2012 – Met Pretty Maids en Samael sterke doorgroei mogelijkheden

Wie Velo-Rock zegt, zegt Metal… keiharde Metal. En toch, het vernieuwde Velo-Rock 2.0 kon ons overhalen doordat de organisatie de Deense melodieuze rockband Pretty Maids op de affiche plaatste. Een nieuwe start met meer variatie binnen het genre, lokte dan ook heel wat metal liefhebbers naar de nieuwe locatie.

Velo-Rock, het blijft een vreemde naam, maar de naam verwijst naar de Oostendse velodroom waar het festival de laatste 15 jaar plaatsvond. Voor deze 1(6) editie onderging het festival ingrijpende veranderingen. Niet alleen werd het bestuur grondig vernieuwd, ook de veel aantrekkelijkere locatie van het Sportpark De Schorre moest het nieuwe Velorock meer zuurstof geven.

In het verleden stonden gevestigde namen zoals: Rage, Girlschool, Epica, Destruction tot Paul Di’Anno al op de affiche. Deze keer was de absolute headliner de black-metalband Samael. Het verrassende Pretty Maids, Loudblast, Aktarum, Always Fallen, Asatru & Powerstone vervolledigden de affiche. Spoil Engine moest in laatste instantie afhaken en werd vervangen door Crimson Falls.
Helaas konden we het festival van bij de start (al om 13:30) niet bijwonen en moesten we zo de eerste drie bands missen.

Wij wandelden binnen op de loeiharde tonen van de Metalcore band Crimson Falls. Niet meteen spek voor onze bek, maar we waren wel gecharmeerd door de loepzuivere sound en power. Opvallend hoe weinig volk er nog maar aanwezig was. We vreesden voor het ergste want op amper 30 kilometer verder in Torhout vond immers het concurrerende festival ‘Masters @ Rock’ plaats met o.a. Channel Zero & Soulfly. Bovendien scheen er een zalig zonnetje zodat vele bezoekers buiten bleven zitten.

Het daaropvolgende Aktarum had meer bijval. De trollenband profiteerde van de wijziging in de affiche en mocht zo een plaatsje hoger spelen. Niet helemaal onterecht trouwens, want hun originele folk ‘troll’ metal deed het publiek een eerste keer uit de bol gaan. Zanger Trollour gebruikte een ‘80’s ‘Europe’ gitaarkeyboard wat binnen de ‘black-metal’ setting toch voor enkele hilarische momenten zorgde.

Na Aktarum mocht het Franse Loudblast aantreden. We onthouden vooral dat hun trash/death-metal loeihard en met veel overtuiging gebracht werd, maar echte fans zullen we wel nooit worden van het genre.

Daarna was het eindelijk de beurt aan de ‘mooie maagden’ Pretty Maids uit Denemarken en gelukkig was de tent ondertussen aardig volgelopen. Het was wel even schrikken toen de heren het podium kwamen oplopen. Het laatste optreden dat ik van dit Deens hardrock/metal ensemble zag dateert immers al van 10 juni 1984….inderdaad, op het Heavy Sound Festival in Poperinge. De tand des tijds heeft zanger Ronnie Atkins en gitarist Ken Hammer (beiden bijna 50!) alvast niet gespaard. Vers bloed in de vorm van Rene Shades op bas, Allan Tschicaja op drums en Morten Sandager op keyboards bieden de band anno 2012 de nodige versterking. Dit jaar bracht de band naar aanleiding van hun 30ste verjaardag een dubbel live-album uit (‘It Comes Alive – Maid In Switzerland).
Momenteel zitten de Denen in een Duitse studio om aan de opvolger te werken voor het succesvolle album ‘Pandemonium’ (2010). De titeltrack van het recentste album was ook de opener van de avond en bracht de band meteen in poleposition. De man achter de P.A. zorgde voor een aanvaardbaar geluid en met een snelvaart vlogen de songs ons om de oren. Zowel nieuw materiaal: “I.N.V.U.”, “Little Drops Of Heaven”, “It Comes At Night”, als oudere songs zoals: “Walk Away” & “Love Games” werden met eenzelfde enthousiasme gebracht. De bisronde met o.a. “Back To Back” & “Red, Hot & Heavy”, beiden uit het debuut van 1984, waren de kers op de taart.
Pretty Maids brachten een verrassend sterke set die zeer goed bij de fans werd ontvangen.

Afsluiter en headliner van Velorock 2012 was het Zwitserse Samael. Deze black-metal formatie was al een tijdje niet meer te zien in België en dat bleek, want vele aanwezigen genoten van de geïnspireerde black-metal met industrial invloeden. Anderzijds waren de vele melodieuze rockfans (die vooral voor Pretty Maids gekomen waren) afgezakt naar de diverse eet- en drankenstands om daar hun (on)heil te zoeken.

Het nieuwe Velorock heeft dankzij de nieuwe locatie zeker doorgroeimogelijkheden maar dan moet het misschien in eerste instantie de confrontatie met het concurrerende festival (‘Masters @ Rock’) uit de weg gaan en gewoon een weekendje op kalender opschuiven….en als het even kan toch nog wat breder programmeren…..(lees meer melodic rock/hardrock……of wat dacht je van een progressieve rockband?) maar da’s natuurlijk een persoonlijke keuze.

Petje af voor de puike organisatie, ‘see you next year’….dan kom ik met de Velo!

Youtube video: Pretty Maids @ Velorock 2012
http://youtu.be/dY2jtKm2xOw

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/velorock-2012/

Organisatie: Velorock Oostende