Sigur Rós – muzikale schoonheid in OLT Rivierenhof
Sigur Ros

Er zijn zo van die concertavonden die je nooit meer vergeet. Sigur Rós @ Openluchttheater Rivierenhof was zo’n concert om in te lijsten. Qua timing, sfeer en locatie konden we de IJslandse progressieve post-rock band onder geen beter gesternte zien. Na een onvergetelijke zomerreis doorheen IJsland hebben we immers het IJslandvirus nog stevig te pakken. Slechts 2000 diehard Sigur Rós fans konden dit optreden bijwonen. Over de locatie en ticketverkoop was er dan ook heel wat te doen omdat de vraag naar tickets zeker vijf keer hoger was dan het aanbod.

Sigur Rós is na enkele jaren van relatieve pauze opnieuw op wereldtournee vertrokken. Gewapend met de nieuwe plaat ‘Valtari’, die eind mei verscheen en de opvolger van het bekroonde album ‘Með suð í eyrum við spilum endalaust' uit 2008, waren Jón Þór 'Jónsi' Birgisson & co er helemaal klaar voor. Het nieuwe album van Sigur Rós: ‘Valtari’ is echter allesbehalve een ‘pletwals’ zoals de titel wil doen uitschijnen. Nog meer dan de vorige albums is deze nieuwe plaat een echte groeiplaat waarin uitgesponnen atmosferische klankstructuren en bizarre instrumentale rijk georkestreerde stukken het grootste deel van de plaat uitmaken. Opvallend is dat de stem van Jónsi vaak afwezig is. We waren dan ook reuzenbenieuwd hoe dit allemaal live zou klinken.

Om 19:00 mocht support-act Nik Void wat beats op ons loslaten. Nic Void is het pseudoniem van de Londense  gitariste, vocaliste Nikki Colk (aka Nik Colk). Samen met een ‘noisemaker’ die aan wat knopjes draaide, bracht ze een brij van oninteressante, bizarre beats, waar niet echt naar geluisterd werd, maar gewoon als achtergrond diende voor een goed gesprek.

Even na 21:00 opende Sigur Rós met het rustige, sublieme “Ekki Múkk” uit de nieuwe plaat. Een mooie sfeervolle opener die ons meteen in vervoering bracht. Even verrukkelijk was het daaropvolgende “Í Gær”, dat helaas na enkele minuten volledig de mist in ging wegens technische problemen. De bas van Georg ‘Goggi’ Hólm liet het afweten en wat volgde was een gefrustreerde en wat klungelige band die niet meteen een antwoord wist op de opeenvolgende technische euvels. Jammer want het haalde de setlist door elkaar en het niveau van dit optreden wel een beetje naar beneden.
Nog opmerkelijk was dat toetsenist Kjartan Sveinsson er niet bij was. Deze jonge multi-instrumentalist heeft nu al genoeg van het toeren. Officieel is hij nog steeds lid van Sigur Rós maar live is hij er alvast tijdens deze tour niet bij. Hij werd vervangen door Ólafur Björn Ólafsson en Benni Hemm Hemm op keyboard en hobo, aangevuld door Hólm’s jongere broer Kjartan Dagur Hólm die de gitaarpartijen voor z’n rekening nam. Samen met 2 extra strijkers en 2 extra blazers is Sigur Rós tijdens deze Valtari tour een elfkoppige band. Dit resulteerde in een zeer rijk bombastisch geluid…alsof je soms naar een volledig symfonisch orkest aan het luisteren was.
De ‘love it or hate it’ falsetstem van Jónsi was weer fenomenaal sterk en is nog steeds het handelsmerk voor deze unieke onaardse band. Klassiekers als “Svefn-g-Englar” en “Hoppípolla” doen het nog steeds het best bij het publiek.
Wij waren echter het meest onder de indruk van finale met het uitstekende “Festival”, het ingetogen “Varúð” en het opbouwende “Hafsól”.
Maar het beste moest dan nog komen. De voorspelbare bisronde, waarin “Untitled #8" (a.k.a. "Popplagið")” de hoofdbrok vormde, blies iedereen van z’n stoel…wat een song, wat een energie. Met slechts één zin (“Thank You For Coming, Sorry About The Mess”) bedankte en excuseerde zanger Jonsi zich voor de wat wisselvallige muzikale avond.

Een beetje overdreven want wij hadden toch zeer genoten van meer dan 2 uur muzikale schoonheid zoals alleen deze IJslandse band ze brengen kan! Snuif gerust eens de sfeer op via onderstaande live videofragmenten.

Youtube videos: Sigur Rós (3 videos)
http://www.youtube.com/playlist?list=PL88EC86BD6620FDCD

Setlist: *Ekki Múkk  *(Lagið) Í Gær  *Ný Batterí  *Sæglópur  *Svefn-g-Englar  *Viðrar Vel Til Loftárása  *Olsen Olsen  *Hoppípolla  *Með Blóðnasir  *Festival  *Varúð  *Hafsól

*Untitled #1 (a.k.a. "Vaka") *Untitled #8" (a.k.a. "Popplagið")

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/sigur-ros-27-08-2012/

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg, Antwerpen)   

Lokerse Feesten 2012: DAG 05: De Mens – The Beach Boys – The Australian Pink Floyd Show
Lokerse Feesten 2012

“God Only Knows” hoeveel tijd we nog zouden gehad hebben indien we deze kans niet hadden genomen om één van de meest legendarische bands aller tijden live mee te maken. Want met een gezamenlijke leeftijd van meer dan 340 jaar rest ons waarschijnlijk niet erg veel tijd meer om deze vijf levende legendes van The Beach Boys live aan het werk te zien. Toegegeven, we keken wel even vreemd op toen, de organisatie van de Lokerse Feesten, The Beach Boys als eerste naam van hun tiendaags festival bekend maakten. Dat The Beach Boys het kleine Lokeren uitgekozen hadden om het enige Benelux concert te geven kan al even verrassend genoemd worden.

De affiche van Dag 5 werd vervolledigd met het Belgische De Mens & The Australian Pink Floyd Show. De Mens mocht de avond op gang trekken. Al jaren een vaste waarde in eigen land maar even vernieuwend als de handtas van uw oma. De kale knikker en grappige bindteksten van Frank Vander Linden gaven ons echter meteen een boost om een avond vol ouwe glorie mee te maken. De songs van De Mens zijn na twintig jaar gemeengoed geworden maar verveelden ook nu weer niet! Begin dit jaar verscheen de nieuwe verzamel-cd ‘Muziek!’ (2012) en deze diende als setlist. Van “Dit Is Mijn Huis” tot de huidige single “Wij”, het Lokerse publiek genoot van de Vlaams-Brabantse rockband (al hebben ze nu wel een toetsenist uit Poperinge!).

Na een uurtje De Mens hadden we rond 21:30 een afspraak met de geschiedenis. Want onder de noemer: ‘Together For The First Time In More Than Two Decades’ werd het reünieconcert van The Beach Boys ingezet met “Do It All Again”, een single die in 1968 voor het eerst werd uitgebracht. Even ervoor had de 9 koppige! begeleidingsband met Amerikaanse grandeur de vijf levende strandjongens: Brian Wilson, Mike Love, Al Jardine, Bruce Johnston & David Marks naar hun vaste podiumplaats gebracht. Zo kreeg boegbeeld en Beach Boys genie Brian Wilson een vaste plaats achter een mooie witte vleugelpiano.
Hun fysieke verschijning deed ons even schrikken maar toen de zeventigers hun gouden stemmen lieten horen wisten we meteen dat het een onvergetelijke avond zou gaan worden. Al Jardine & Mike Love bleken nog steeds heel goed bij stem te zijn. Het stemgeluid van Brian Wilson bleek wel wat meer aangetast door de tijd en de man maakte ook een suffe indruk.
De negenkoppige begeleidingsband (allen voorzien van een microfoon) zorgde ervoor dat de goddelijke harmonieuze refreinen fris en vooral authentiek gebracht werden. Het repertoire werd in sneltempo als een ‘greatest hit jukebox’ op Lokeren los gelaten. Puur genieten was het voor de verschillende generaties op het festivalplein. De aanstekelijke Californische Surfpop toverde de droge maar kille avond om in een zwoele onvergetelijke zomeravond. Ook wij brulden onze ziel uit ons lijf tijdens de oneindige reeks klassiekers die de band enthousiast en met heel veel overtuiging bracht. Hoogtepunten in overvloed maar in een set van meer dan dertig songs moeilijk aan te duiden…. of als het dan toch moet kies ik voor mijn persoonlijke BB favoriet: “God Only Knows”.
Even succesvol werden enkele covers gebracht zoals: “Why Do Fools Fall In Love’ van Frankie Lymon en ‘Do You Wanna Dance’ van Bobby Freeman. Foutloos was dit optreden zeker niet, memorabel en triomfantelijk…dat zeker wel! ‘Good Vibrations’… daar aan de Grote Kaai en respect voor deze surfende zeventigers!

The Australian Pink Floyd Show mocht de avond afsluiten maar na The Beach Boys was dit toch een beetje een anti-climax. Hoewel deze covergroep qua productie en muziek heel erg dicht aanleunt bij de originele band, blijf ik het moeilijk hebben met het vocale aspect. De stemmen van Waters & Gilmour liggen mij erg nauw aan het hart en deze ‘Aussies’ hebben nog niemand gevonden die ook maar in hun buurt komt. Toch wordt deze band door Pink Floyd fans zeer geëerd, niet op z’n minst doordat het ook songs brengt uit het post-Waters tijdperk, meer bepaald uit de laatste twee Pink Floyd studioalbums. Een aardige afsluiter van een avond die toch al niet meer stuk kon!

Youtube videos: The Beach Boys (4 videos)  http://www.youtube.com/playlist?list=PLBB94311E4C3776B9

Neem gerust een kijkje naar de pics http://www.lokersefeesten.be

Setlist BB: *Do It Again *Little Honda *Catch a Wave *Hawaii *Don't Back Down *Surfin' Safari *Surfer Girl *Don't Worry Baby *Little Deuce Coupe *409 *Shut Down *I Get Around *That's Why God Made the Radio *You're So Good to Me *Then I Kissed Her  *Why Do Fools Fall in Love  *When I Grow Up (to Be a Man) *Cotton Fields  *Sail on, Sailor *Heroes and Villains *God Only Knows *Sloop John B *Wouldn't It Be Nice *Good Vibrations *California Girls *Help Me, Rhonda *Rock and Roll Music  *Do You Wanna Dance?  *Surfin' USA
*Kokomo *Barbara Ann  *Fun, Fun, Fun

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Op 11 oktober 2010 mochten we in Vorst Nationaal het afscheidsconcert bijwonen van A-Ha. Met de: ‘Ending On A High Note’ tour nam de Scandinavische band wereldwijd in stijl afscheid van de fans. Het doek viel definitief voor A-Ha in thuisland Noorwegen waar 100.000 fans, verspreid over 4 avonden, begin december 2010 afscheid namen van hun popgoden. Het einde van A-Ha betekende gelukkig niet het einde voor Morten Harket, de charismatische frontman van de band. Zonet bracht hij een nieuw soloalbum uit onder de titel: ‘Out Of My Hands’, een album vol fascinerende luisterpopsongs met een elektronische inslag. Dit album kwam hij graag voorstellen in de Ancienne Belgique… maar natuurlijk had hij in zijn koffer ook enkel A-Ha klassiekers mee.

Als voorprogramma had Morten Harket de Engelse folkband Songdog meegenomen. Helaas had het publiek, dat gekomen was voor een post A-Ha feestje, totaal geen boodschap aan de literaire zwaarmoedige ballades van Lyndon Morgans & Co. De songs uit ‘A Life Eroding’ (2010) hadden ongetwijfeld meer mensen kunnen bekoren. Nu bleef alleen een onrespectvol en oorverdovend geroezemoes achter.

In november 2009 bleek de AB duidelijk te klein voor de Noorse hitband. Nu moesten we vaststellen dat Morten Harket (onder de noemer ‘The Voice Of A-Ha’) slechts de benedenverdieping van de Brusselse rocktempel deed vollopen. De afwezigen hadden echter helemaal ongelijk want na ruim 90 minuten waren we helemaal overtuigd dat er voor Morten Harket leven is na A-Ha!
Al van bij opener “Burn Money Burn”, een bewerkte Zweedse klassieker, werd Morten als een echte God aanbeden. De eerste drie songs waren liedjes uit z’n nieuwe soloplaat. Het was opvallend dat deze songs heel warm werden onthaald, terwijl ‘Out Of My Hands’ nog maar pas werd uitgebracht. Het bombastische elektronische jasje, de aanstekelijke Eurobeats en de rijke Eurosong-achtige productie zorgden er voor dat de nieuwe songs live een stuk overtuigender over kwamen.
Pas met “Crying In The Rain”, de uitstekende Everly Brothers cover, keerde Morten terug naar zijn periode met A-Ha. Gevolgd door het machtige (en door de fans gekozen om live te spelen): “Out Of Blue Comes Green”. Wat Morten ook deed, alles veranderde in goud. Zonnebrilletje af, leesbrilletje aan….het werd allemaal op luid hysterisch gegil onthaald. “Jullie zijn doorheen de tijd niet echt veel geëvolueerd hé…maar het is oké”, was Morten’s leuke reactie. De aantrekkingskracht is er dus nog steeds. Net zoals het jongensachtige geflirt met de vele vrouwelijke fans, ook al heeft de man de respectabele leeftijd van 52 jaar bereikt! Maar laat ons vooral onthouden dat het een avond was vol ongebreidelde, schone melodieën en de hemelse ‘vijf octaven stem’ van Harket. De begeleidingsband bestond uit de muzikanten die ook A-Ha live versterkten tijdens de vele wereldtournees , aangevuld met een nieuwe flamboyante gitarist die Morten aankondigde als Dan (z’n familienaam mochten we wegens te moeilijk gerust vergeten).
Hoewel de sound de ganse avond zeer synthesizer gericht was, waren er toch enkele sublieme melodieuze gitaarsolo’s te horen. Ook de setlist zat goed in elkaar met 7 nieuwe songs uit het nieuwe album, 4 songs uit het ‘Wild Seed’ (1995) en 8 songs uit de A-Ha periode.

Excellente show waarbij toch enkele songs opvielen. Het pittige “A Kind Of Christmas Card” en het waanzinnig mooie “We’re Looking For The Whales”, (lief opgedragen aan zijn vroegere bandleden Magne & Paul) behoorden tot de hoogtepunten van de avond. Niet “Take On Me” maar wel deze laatste song betekende de start destijds voor de Noorse band. “Scared Of Heights”, de huidige door Espen Lind geschreven single, werd de eerste encore. Waarna met “Stay On These Roads” de pure klasse van Morten nog eens duidelijk uit de verf kwam. Het was duidelijk ook niet teveel gevraagd om af te sluiten met A-Ha’s grootste hit: “Take On Me”. Want nog steeds waren er fans die op deze song de hele avond hadden gewacht. Sterk concert ondanks de magere opkomst!!!

Setlist: *Burn Money Burn *I’m The One *Keep The Sun Away *Crying In The Rain *Out Of Blue Comes Green *Move To Memphis  *Forever Not Yours *When I Reached The Moon *Los Angeles *Spanish Steps *A Kind Of Christmas Card *We’re Looking For The Whales *Just Believe It *Lightning
*Scared Of Heights *Stay On These Roads *Foot Of The Mountain
*Lay Me Down Tonight *Take On Me

Video Playlist Morten Harket @ AB, Brussel (4 video’s)
http://www.youtube.com/playlist?list=PLB5E4E4CABE1D49B9

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/morten-harket-08-05-2012/

Organisatie: Live Nation

‘Feel good evening’ met Train in Paradiso, kreeg staartje voor Belgische fans in The Qube (Q-Music)
Optredens Train, Paradiso Amsterdam, NL op 01-05-2012 en op 08-05-2012 in The Qube (Q-Music), Vilvoorde

- Paradiso Amsterdam, NL op 01-05-2012 -

Het nieuwe album van Train, ‘California 37’ is een beetje een twijfelgeval. Nadat de heren uit San Francisco doorbraken in 2001 met hun tweede album ‘Drops Of Jupiter’ (én de gelijknamige monsterhit!) was het geruime tijd stil rond de band van Pat Monahan & co. De groep bleef echter wel uitstekende albums maken maar een nieuwe, grote wereldhit bleef uit. Tot in 2010 “Hey, Soul Sister” onze radio teisterde. Een leuk popdeuntje dat zowel kids als senioren kon bekoren. Mede door het succes van “Hey, Soul Sister” kiest de band dus nu op de nieuwe plaat voor een commerciëler geluid; waarschijnlijk omdat men zich nu pas echt realiseert dat je ook hits kan scoren met aanstekelijke, eenvoudige popdeuntjes. Rockliefhebbers van het eerste uur zullen dan ook meer moeite hebben met de nieuwe koers die de band nu vaart. Train die ontstond uit een Led Zeppelin coverband blijft zich een rockband noemen en wou dit statement kracht bijzetten door een korte Europese tournee ter promotie van het nieuwe album ‘California 37’. Een tour op het vasteland die terug ons Belgenlandje oversloeg….of toch niet helemaal?

Omdat we Train absoluut wouden zien, zakten we af naar Amsterdam. Altijd leuk trouwens om nog eens Paradiso binnen te wandelen. Hier zijn bands altijd top, vooral omdat sfeer en locatie (concert in een oude kerk!) nu eenmaal samengaan. Balkon 1 met direct zicht op het podium bleek een unieke plek voor een zalige concertavond.

Het begon al bijzonder sterk met supportact Matt Nathanson, een Amerikaanse singer-songwriter, (eveneens uit San Francisco) die voor de eerste keer op de Europese podia stond. ‘Modern Love’ uit 2011, is al zijn zevende studioalbum en daar kwamen ook de meeste songs uit. Songs die niet helemaal onbekend bleken voor het Nederlandse publiek want Nathanson kon op erg veel respons rekenen. Nathanson wer enkel geflankeerd door zijn gitarist, waardoor alle songs akoestisch werden gebracht. Het is bijna een uitzondering op de regel maar dit was een zeer boeiend en leuk voorprogramma!

Train liet niet lang op zich wachten en opende zeer toepasselijk met: “We Were Made For This”, toch een van de sterkere songs uit het nieuwe album. Het Train trio: Patrick Monahan (vocals), Jimmy Stafford (guitar) en Scott Underwood (drums) liet zich live versterken door twee extra muzikanten.
Na de rustige start en een duik in de geschiedenis van Train tijdens “This’ll Be My Year”, kwam Paradiso pas echt volledig op dreef met “If It’s Love”. Pat Monahan, wiens stem, de hele avond wat wisselvallig klonk , bespeelde het publiek als een echte entertainer.
Twee leuke dames werden op het podium gehaald om tamboerijn mee te spelen tijdens “Get To Me”. Ze werden beloond met Train T-shirts, waarvan er kort erna nog enkele het publiek invlogen. Het nochtans op plaat indrukwekende “Mississippi” kwam live niet helemaal uit de verf. Vooral de poppy songs uit het nieuwe album (7 songs uit het nieuwe album!) maakten het meest indruk. “50 Ways To Say Goodbye”, klonk warm en met een grandeur zoals een Spaanse furie. Ingetogen werd het erna met het bijzonder intense “You Can Finally Meet My Mom”, een ode aan Pat’s overleden moeder. Paradiso zong mooi en zacht tijdens “Marry Me”…..een absoluut kippenvelmoment!!!
De finale werd op gang getrapt met een cover van stadsgenoten Journey. De hit “Don’t Stop Believin’” werd opgevoerd in de vorm van een zangwedstrijdje. Drie kandidaten mochten ook al het podium op waarbij de winnares een gesigneerde gitaar mee naar huis mocht nemen. “Drive By” en vooral “Hey, Soul Sister” werden niet altijd even loepzuiver gezongen maar gelukkig was er een enthousiast Paradiso die elk woord meebrulde.
De band nam afscheid met een drieluik waarbij hun allergrootste hit “Drops Of Jupiter” tot het laatst werd bewaard.

Train bracht opnieuw een zeer vermakelijke leuke show vol afwisseling. De band deed heel wat met het publiek maar dat hield hen niet tegen om sterk te musiceren. “Hey, Soul Sister” was ook in België een grote hit dus moet het zeker mogelijk zijn om deze Train de volgende keer ook in ons land te laten stoppen.

- The Qube (Q-Music), Vilvoorde op 08/05/2012 -

Enkele dagen na Amsterdam kreeg ik helemaal onverwacht een uitnodiging van Sony Music en Musiczine.net om de showcase bij te wonen van Train in de Q-Music studio in Vilvoorde. Komende van Glasgow (U.K.) en op weg naar Keulen vond de band toch even de tijd om te stoppen in ons land. Er wachtte ons een warm onthaal in Vilvoorde aan de  Medialaan 1, nog steeds dé plaats om bekende Vlamingen te spotten.
Train mocht er een akoestisch concertje (als trio) geven in de gezellige, trendy The Qube, die slechts toegankelijk was voor een aantal persverantwoordelijken en winnaars van een Train wedstrijd op Q-Music. Pat Monahan was duidelijk erg nerveus en liet ook weten zeer vermoeid te zijn (dit was af en toe duidelijk te horen aan zijn stem!). Met wat cynische humor probeerde Pat het ijs te breken want meermaals moest hij vaststellen dat het aanwezige publiek zijn songs niet echt helemaal kende. “Maar dat hebben we enkel aan onszelf te danken”, relativeerde hij…..”we hebben Europa en België te lang links laten liggen”. Toch zat de sfeer er goed in en genoot het publiek volop van Train zo intiem en dichtbij.
Zelf noemden ze dit hun eerste concert op Belgische bodem. Maar met slechts 6 songs durf ik amper van een echt concert te spreken. Deze showcase in The Qube bracht echter heel wat publiciteit met zich mee. Zo werd ook in ons land Train opnieuw in te kijker gezet want het concert in The Qube werd live uitgezonden op radio, Internet en televisie.
De band trakteerde ons ook op een primeur en beloofde in de herfst van 2012 (“…In Fall We’ll Be Back…That’s The Season After Summer”) voor een allereerste volwaardig concert naar België te komen. Wij zijn er zeker bij!!!!

Setlist Paradiso:
*We Were Made For This *This’ll Be My Year *If It’s Love *Get To Me *Mississippi *50 Ways To Say Goodbye *Save Me San Francisco *Calling All Angels *You Can Finally Meet My Mom *Marry Me *Mermaid *Don’t Stop Believin’ / Drum Break *Hey, Soul Sister *Drive By
*California 37 *Meet Virginia *Drops Of Jupiter

Setlist The Qube: *Drive By *This’ll Be My Year *Save Me San Francisco *Drops Of Jupiter *50 Ways To Say Goodbye *Hey, Soul Sister

Video Playlist Train @ Paradiso (5 video’s) http://www.youtube.com/playlist?list=PL4EAAAF1949652B7C

Video Train @ The Qube: http://youtu.be/SJ1fNMBl6Y4?hd=1

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/train-01-05-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-qube-vilvoorde/

Organisatie: Sony Music

Passie, emotie, bombast, onvervalst speelplezier en een grenzeloos respect voor hun fans…dit waren de voornaamste ervaringen waarmee we na het Anathema concert huiswaarts keerden. Het is ooit anders geweest. De band uit Liverpool begon hun carrière in 1990 als een doom metal band die ons maar weinig kon bekoren. Een totale ommezwaai kwam er met ‘Judgement’ uit 1990; toen de Britse band haar roots de rug toekeerde en genadeloos toesloeg met een supersterk progressief rockalbum. Het pas verschenen: ‘Weather Systems’ is hun negende studioalbum en het logische vervolg op ‘We’re Here Because We’re Here’, hét progalbum van 2010! Anathema is momenteel zeer creatief want slechts een zeven tal maand geleden verscheen ook nog: ‘Falling Deeper’, een plaat die oude nummers voorzag van een gloednieuw orkestraal arrangement. In zijn totaliteit klinkt het nieuwe ‘Weather Systems’ nog wat commerciëler en rijker georkestreerd. We waren dan ook erg benieuwd of dit juist meer of minder metalheads naar de Trix zou lokken…

Als voorprogramma had men de band Amplifier uit Manchester meegenomen. Met een sound die schommelde tussen Tool, Black Sabbath en Porcupine Tree kregen we vooral veel vette gitaren en decibels om de oren geslingerd. De songs zelf konden minder boeien zodat we dit kleine halfuurtje Amplifier als overbodig mogen beschouwen.

Met geen enkele radiosong of hit kreeg Anathema het toch voor elkaar om de Trix zo goed als uit te verkopen. Met als intro “A New Machine Part 1” van Pink Floyd werd het concert op gang gefloten. Vervolgens vloog de band er euforisch in met: “Untouchable Part 1”, misschien wel de beste song die de band ooit schreef. Zangeres Lee Douglas, die op de nieuwe plaat een prominentere rol kreeg toebedeeld, mocht tijdens “Untouchable Part 2” zich voor het eerst in de kijker zingen. Ze deed dit echter niet met een stem die je omverblies, maar wel met een stemgeluid die perfect aansloot bij het Anathema concept.
“Lightning” (‘This world is wonderful, so beautiful, if only you can open up your mind and see’) groeide ook live uit tot een absoluut sacraal hoogtepunt waarna de band teruggreep naar enkele songs uit: ‘We’re Here Because We’re Here’. Vooral tijdens: “Dreaming Light” liet zanger/gitarist Vincent Cavanagh een steekje vallen. Deze zeer fragiele song werd niet altijd even stemvast gebracht, zo werd Anathema’s bekendste song van de laatste jaren (mede dankzij de schitterende videoclip) meteen een van de minst overtuigende momenten van de avond.
Ook het album: Judgement’ werd niet overgeslagen en daar waren vooral de trouwe fans heel erg blij mee. Een zeer donkere, blauwpaarse lichtgloed gaf “Deep” de juiste (klank)kleur mee. Schitterend en wat een sfeer! “The Storm Before The Calm”, een song geschreven door drummer John Douglas deed de titel alle eer aan. Na een wervelende start vol experimenteel geflirt met elektronica kwam de storm tot rust in een waanzinnig mooi tweede deel. Even opmerkelijk was het onderbreken van: “Panic”, toen er in de frontlinie lichte paniek uitbrak. Iemand was onwel geworden en de band wou zich verzekeren of iedereen wel ‘okay’ was. Nadat dit werd bevestigd hernam de band de song, een gebaar dat  getuigde van heel veel respect voor de fans. “Internal Landscapes”, een bloedmooie song over een bijna-dood-ervaring sloot het eerste deel van dit optreden magistraal af.
Maar de band had nog veel meer voor ons in petto en kwam twee keer terug voor een uitgebreide bisronde waarin vooral songs uit: ‘A Natural Disaster’ aan bod kwamen. Na ruim 2 uur muzikale passie ging het dak er nog een keer volledig af met: “Fragile Dreams”, een song uit Anathema’s beginperiode maar nog steeds een hit onder de fans.

In het verleden heb ik deze band al enkele keren live mogen meemaken. Hoewel ik hun albums beschouw als de beste platen uit mijn collectie konden ze me live nooit echt helemaal overtuigen. Deze keer was het echter helemaal anders!Anno 2012 is Anathema live een enorme passionele muzikale gebeurtenis. De band heeft dan ook een enorme progressie gemaakt. Enkel wat videoprojecties hadden dit optreden nog een niveau hoger kunnen tillen. Nu, enkele dagen later ben ik nog steeds bijzonder sterk onder de indruk en durf ik nu al de bedenking maken dat er iemand heel erg sterk uit de hoek zal moeten komen om dit optreden dit jaar te overklassen!!

Setlist: *Untouchable Part 1 *Untouchable Part 2 *Lightning Song *Thin Air *Dreaming Light *Deep *Emotional Winter *Wings Of God *A Simple Mistake *The Storm Before The Calm *The Beginning And The End *Universal *Panic *The Lost Child *Internal Landscapes
*Closer *A Natural Disaster *Flying
*Shroud Of False *Fragile Dreams

Video Playlist (4 video’s) : http://www.youtube.com/playlist?list=PLE6BF83A1AA1243A5

Organisatie: Rocklive (ism Trix Antwerpen)

Het is erg lang behoorlijk stil geweest rond onze favoriete Welshe band. Hoewel de Manic Street Preachers regelmatig met nieuw materiaal op de proppen kwamen, is het is vooral hun sterke live reputatie die ze in onze contreien niet echt onderhielden . Hun allerlaatste zaalshow in ons land dateert al van in 2002, toen ze de AB moeiteloos deden vollopen. Lokeren was dan weer in 2009 getuige van een schitterend festivaloptreden tijdens hun tiendaagse feesten. In het kader van de ‘International Treasures Tour’ werd deze keer ook ons landje niet vergeten. Vreemd dat een band met een dergelijke status ‘slechts’ de Trix deed vollopen. Wij hadden een grotere stormloop verwacht en zagen de Manic Street Preachers toch een grotere zaal uitverkopen.
Maar we klagen niet, de Trix is een erg leuke zaal vooral omdat je vrijwel overal visueel een erg goed zicht hebt op het podium. Daartegenover staat helaas de matige klank in het akoestiekarme ‘Hof Ter Lo’.

Even na half negen mocht de Brusselse/Leuvense band Willow het publiek opwarmen met songs uit hun debuutplaat: ‘We The Young’. Met een sound die verdacht veel gelijkenissen vertoonde met bands zoals White Lies en vooral Bloc Party wisten ze het publiek toch een halfuurtje te boeien. Alle handjes gingen netjes op elkaar toen aan het einde ‘De Afrekening’ hit: “We Walk Alone” werd gespeeld.

Het podium werd aangekleed met wat vreemde, kitscherige attributen. De Manics Street Preachers waren er klaar voor en wij ook. De doorbraaksingle: “Motorcycle Emptiness” knalde door de boxen en zorgde voor een wervelende start. Wat een nummer om mee te openen! Zeer opvallend was dat hun live sound bijna hetzelfde klonk als op plaat. Daarvoor moest er echter heel wat bombast van o.m. strijkers in de mix gepompt worden en werd het trio Bradfield/Wire/Moore bijgestaan door een extra gitarist. De erg jonge live-gitarist Wayne Murray kweet zich trouwens bijzonder goed van zijn taak want hij nam wel erg veel gitaarpartijen over van frontman James Dean Bradfield. Deze kon zich dan wat vaker concentreren op de zanglijnen, iets wat hij nog steeds doet met volle overtuiging en met een relevante stemvastheid.
Ruim 90 minuten volgden de songs (“Tonight It’s Only Singles”) in een rekestrak tempo elkaar op. Tijd om naar adem te happen kregen we niet. Niet alle uitgebrachte singles werden ook echte hits, doch het blijft bewonderenswaardig dat de MSP in de voorbije twintig jaar zoveel mooie, pakkende en vooral melodieuze songs bij elkaar hebben geschreven.
Uit de 10 studioalbums heeft zo iedereen wel zijn favorieten maar met deze uitgebreide bloemlezing van 23 songs kwam iedereen aan z’n trekken.
Persoonlijk vond ik vooral de bombastische songs en hits zoals: “Tsunami”, “A Design For Life”, “From Despair To Where”, “Everything Must Go” en afsluiter en meezinger “If You Tolerate This Your Children Will Be Next” fenomenaal sterk gebracht. Het samenspel tussen frontman James Bradfield en de excentrieke glamboy en bassist Nicky Wire was speels en erg aanstekelijk.

Bissen doen de Manic Street Preachers al een tijdje niet meer, maar na “If You Tolerate…”, was iedereen voldaan en kon met een verhoogde adrenalinespiegel terug huiswaarts keren. De Manic Street Preachers bewezen nog steeds een degelijke live band te zijn die hun fans vol overgave en vrij van slijtage nog steeds een zorgeloze rockavond kunnen bezorgen. “You Love Us”??.....Yes, we do!!

Setlist:
*Motorcycle Emptiness *Your Love Alone Is Not Enough *Ocean Spray *Love’s Sweet Exile *(It’s Not War) Just The End Of Love *The Everlasting *Found That Soul *Suicide Is Painless (Theme From Mash) *The Love Of Richard Nixon *Revol *Tsunami *A Design For Life *From Despair To Where *You Love Us *There By The Grace Of God *Autumnsong *Everything Must Go *This Is The Day *You Stole The Sun From My Heart *Some Kind Of Nothingness *Little Baby Nothing *Motown Junk *If You Tolerate This Your Children Will Be Next

Video http://youtu.be/MdaczgvhkEw?hd=1

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/manic-street-preachers-21-04-2012/

Organisatie: Trix, Antwerpen

 De naam Melissa Etheridge zegt U misschien niet zo heel erg veel. Maar als ik U de monsterhit “Like The Way I Do” zou laten horen dan gaat er ongetwijfeld een belletje rinkelen. In thuisland Amerika is deze dame een rockicoon! Niet alleen omwille van haar muzikale carrière maar evenzeer als boegbeeld van de homo en lesbiennebeweging. Ondertussen heeft La Etheridge de leeftijd van 50 bereikt en heeft ze er een muzikale carrière van meer dan 20 jaar op zitten. Heel erg vaak is ze in al die tijd niet in België te zien geweest. Haar laatste album ‘Fearless Love’ uit 2010 scoorde heel erg goed in de Amerikaanse Billboard Top 100 maar bij ons werd de plaat nauwelijks opgemerkt. Helemaal onterecht overigens want ‘Fearless Love’ is een zeer afwisselend en boeiende rockplaat.

Op deze maandagavond liep de Ancienne Belgique toch zo goed als helemaal vol voor de Amerikaanse. Geen voorprogramma en even na acht een vroege start met de titeltrack uit het laatste album. Het hoofd neergebogen, die wilde krullende blonde lokken, gitaar hoog in de lucht….Melissa maakte indruk van bij de start. Bovendien stuurde haar sound engineer meteen een perfect, kristalhelder geluid de zaal in.
Melissa had er duidelijk veel zin in en ook haar band, die eerst nog wat op de achtergrond bleef, groeide met de minuut naar haar toe. In het eerste deel kregen we weinig recent materiaal maar kregen we vooral vertrouwde songs en hits uit diverse albums. Tijdens “Chrome Plated Heart” uit het debuut van 1988 liet ze zich van haar bluesy kant horen. Voor het akoestische “You Can Sleep While I Drive” liet ze haar band even rusten en gaf ze ons de indruk dat dit een uniek, onvoorzien moment was in de setlist. Het publiek zong de song uit volle borst mee, wat haar zichtbaar erg ontroerde.
Het stemgeluid van Etheridge is trouwens nog steeds zeer authentiek en bezit nog steeds voldoende power om de songs te dragen. Maar vergis U niet….niet alleen is deze dame een schitterende zangeres, ook haar gitaarwerk was fenomenaal! Een vrouw met ballen!!....al is dit voor La Etheridge niet de beste vergelijking.
Humor heeft ze dan weer wel …, want tussen de songs door zocht Melissa steeds contact met haar fans. Ze deelde grappige anekdotes en daarnaast liet ze ons ook bevrijdend weten dat ze reeds 8 jaar kankervrij is. Een bijzonder warm, respectvol applaus was het gevolg van die onthulling. “Indiana” uit het recentste album en het daaropvolgende “Don’t You Need” uit het debuutalbum overspanden een periode van meer dan 20 jaar en toch hadden beide songs op hetzelfde album kunnen staan.
Naast enkele klassiekers zoals het sublieme “Bring Me Some Water”, was het toch het bijzonder lang uitgesponnen “Nervous” (met een stukje “Fever” van Peggy Lee) dat het hoogtepunt werd van de avond. In deze song zat werkelijk alles wat een rock ’n’ roll hart verlangen kan. Stuwende riffs, een waanzinnig sterk gitaarduel en een aanstekelijk refrein tilden deze song uit nieuwe album,  live tot een hoger niveau.

Uiteraard werd er afgesloten met de enige encore en grootste hit “Like The Way I Do”,…maar tegen die tijd hadden we al meer dan twee uur genoten van pure Amerikaanse rock. Nog steeds een grote madam die Melissa Etheridge!!!!

Setlist: *Fearless Love *If I Wanted To *Chrome Plated Heart *I Want To Come Over *No Souvenirs *You Can Sleep While I Drive *Come To My Window *Indiana *Don’t You Need *Yes I Am *Drag Me Away *Must Be Crazy For Me *Nervous *Bring Me Some Water
*Like The Way I Do

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/melissa-etheridge-20-02-2012/

Organisatie: Live Nation

All I Know is een 4-koppige rock band straight outta Kortrijk, België, die bestaat uit 3 vaste leden en een schare interim drummers. Overduidelijk zwaar beïnvloed door classic ‘80’s rock bands zoals Poison, Bon Jovi, Van Halen en Def Leppard. Het debuut album ‘Vanity Kills’ werd opgenomen in de legendarische Jet Studios in Brussel. De productie en mix werden verzorgd door de al even gerenommeerde Staf Verbeeck (Live, Clouseau, Arid,..). Gastbijdragen werden geleverd door goed volk: o.a. David Poltrock (Hooverphonic), Karel De Backer (Novastar) en Dave Martjn (Goose).
‘Vanity Kills’ werd wereldwijd uitgebracht eind oktober 2011 op Melodic Rock Records, en werd waanzinnig goed ontvangen in het rock milieu. In november ll tekende All I Know een distribute deal voor de Benelux bij Fakto Records. De vooruitgeschoven single “Rain” werd ge-remixt door de befaamde producer Beau Hill, die in het verleden werkte aan klassiekers van o.a. Rat, Europe en Alice Cooper. Na het horen van een aantal nummers op Myspace bood hij zelf spontaan z’n diensten aan: “All I Know wekte m’n interesse met hun uitstekend repertoire, een buitengewone aandacht voor arrangementen, en uitgekiende melodieuze hooks… klinkt in mijn oren als het recept voor een hit!”. [Beau Hill]
Classic Rock Magazine, een legende onder de rockbladen, bracht in Mei 2011 een compilate uit, met naast All I Know ook grootheden als Journey, Toto en Mr. Big. In 2012 wordt het nieuwe album verwacht.
All I Know stond reeds op het podium van o.a. Plooirock, Frogrock, Frontline, Straatfeesten Kalmthout, Rock Tarmak, Spesrock, Rock Bellegem, De Kreun, Prilpop (NL), Will Rock, TMF, Stressfactor, De Klinker in Aarschot, Bosco Rock, JOC Ieper, MNM Summer Club (live op radiozender MNM te horen),...

INFO http://www.alliknow.be  of http://www.myspace.com/alliknow 

De Scorpions zijn sinds hun oprichting, zo’n 45 jaar geleden, één van de succesvolste Duitse exportproducten. Een kleine 40 jaar geleden brachten ze hun eerste album uit. Vooral hun tijdloze, klassieke ballades kent iedereen en hoewel we dit niet allemaal willen toegeven hebben we er ooit allemaal met ons eerste lief op gedanst. De band is momenteel bezig aan een eeuwigdurende afscheidstournee die hen ook nog ver in 2012 ‘on the road’ zal houden.
De organisatoren van het Power Prog & Metal Festival (Mons) mochten reeds in april 2010 het allerlaatste Belgische concert van de Scorpions aankondigen. Toch stond de band ook deze zomer op de affiche van Graspop. Organisator Aja Concerts liet Vorst Nationaal verrassend helemaal vollopen voor deze nieuwe stop op Belgische bodem.

Over opener Elvis Black Stars kunnen we heel kort zijn. Het piepjonge trio voegde niets toe aan deze hardrockavond. Hun potige gitaarpoprock maakte weinig indruk en toen even later tijdens “Sting In The Tail” het vuurwerk losbarstte waren we deze band al helemaal vergeten.

De Scorpions stonden op een indrukwekkend podium met catwalk, zoals we het zo vaak gezien hadden tijdens de gouden jaren tachtig. Het begin van de show bracht niet enkel bommen en granaten maar ook bijzonder vette versies van “Make It Real”, “Bad Boys Running Wild” en “The Zoo”. Sterkste moment van de avond was ongetwijfeld het daaropvolgende “Coast To Coast”. Een waanzinnige ‘instrumental’ met een zeer krachtige sound en een hypnotiserende, repetitieve riff. “In Trance”, ooit gespeeld volgens zanger Klaus Meine in een Belgische kerk, was dan weer de verrassing van de avond op de setlist. Wat volgde was een akoestisch middenstuk na de wat cynische ballade: “The Best Is Yet To Come”. “Send Me An Angel” en “Holiday” werden luidkeels meegezongen. De band was duidelijk onder de indruk en bedankte hun trouwe Belgische fans net iets te uitvoerig.
Na flauwe rockers zoals: “Raised On Rock”, “Tease Me, Please Me” en het eentonig gebrachte maar epileptische (vanwege de ‘visuals’), “Dynamite”, mochten de Duisters een eerste maal gaan uitrusten in de coulissen. Ruim de tijd voor drummer James Kottak om opnieuw zijn macho drumsolospot op ons los te laten. Gedreven op een hoog testosterongehalte maakte hij er ook deze keer een heuse show van. De begeleidende video’s, waarin alle albumcovers van de band tot leven kwamen, waren subliem! Het was trouwens niet enkel Kottak die voluit mocht soleren. Tijdens de show hadden we ons ook al doorheen enkele totaal overbodige solospots van Rudolf Schenker en Matthias Jabs moeten worstelen. Alsof alle ego’s in de band nogmaals geprezen moesten worden. Ook zanger Klaus Meine, die tegenwoordig toch iets te vlak zingt, kon niet weerstaan aan de clichématige podiumcapriolen en flauwe bindteksten die zo typerend zijn voor deze hardrockband. De 63 jarige zanger en frontman zong de ganse avond iets te gereserveerd maar dit belette niemand om volledig uit de bol te gaan wanneer hij “Big City Nights” uit z’n strot schreeuwde.
De bisronde was er eentje waar de fans op hadden gewacht. Vrij voorspelbaar maar dit belette niet dat er uitzinnig werd meegezongen met de grootste klassiekers zoals: “Still Loving You” en “Wind Of Change”. Als fan kon je echt niet meer verwachten.
En toch kwamen ze nog éénmaal terug. “When The Smoke Is Going Down”, wat mij betreft de allermooiste Scorpions ballade, bracht ultieme rust na meer dan twee uur hardrockgenot.

Een memorabele avond was dit zeker niet! Daarvoor speelde de band iets teveel op automatische piloot en kregen we te weinig echte verrassingen. De fans kregen echter meer dan ze hadden verwacht. Ze bedankten de band de ganse avond door met een wervelende respons. Lang geleden dat ik Vorst nog zo uit z’n dak zag gaan. Ook het feit dat dit niet echt hét afscheid was stemde iedereen gelukkig. De Scorpions willen immers ook nog een keer het Antwerpse Sportpaleis veroveren. Noteer nu al vrijdag 1 juni 2012 in je agenda want dan krijgen we een nieuwe (allerlaatste) kans om afscheid te nemen van deze rockgiganten!

Setlist:  *Sting In The Tail *Make It Real  *Bad Boys Running Wild *The Zoo *Coast To Coast *Loving You Sunday Morning *In Trance *The Best Is Yet To Come *Send Me An Angel *Holiday *Raised On Rock *Tease Me, Please Me *Dynamite *Kottak Attack *Blackout *Six String Sting *Big City Nights
*Still Loving You *Wind Of Change *No One Like You *Rock You Like A Hurricane
*When The Smoke Is Going Down

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-scorpions-26-11-2011/

Organisatie: Aja Concerts

Bijna exact twee jaar terug stond het Britse progrock vennootschap Yes op de planken van de Koningin Elisabethzaal te Antwerpen. Nu twee jaar later deed de kleinere maar veel gezelligere Ancienne Belgique dienst voor een staand concert van de band. Een goed gevulde (lees: net niet uitverkochte) AB was getuige van een briljant 2,5 uur durende progrocktrip vol eeuwenoude Yes klassiekers. Eveneens kregen we een mooie selectie uit ‘Fly From Here’, het nieuwe studioalbum en het eerste studioalbum sinds ‘Magnification’ uit 2001.

Men durft wel eens te beweren dat de heren tegenwoordig een uitgebluste indruk nalaten en enkel nog toeren om hun pensioen veilig te stellen. Deze kritiek werd stevig van de mat geveegd want na het optreden was iedereen het unaniem eens: Yes heeft nog steeds bestaansrecht en de band is nog altijd in staat om hun fans waar voor hun geld te geven!
Zoals steeds behoefde ook nu weer Yes geen support of opwarmact en daarom startte de band reeds om 20:00 aan het optreden. Onder luid klassiek trompetgeroffel kwam alweer een andere Yes bezetting het podium op. Wie Yes zegt, zegt immers ook bezettingswissels. Line-up wijzigingen zijn er in het Yes kamp doorheen de jaren altijd geweest. Bassist Chris Squire (63), is er sinds 1968 onafgebroken bij. Gitaarvirtuoos Steve Howe (64) en drummer Alan White (62) maken ook nog steeds deel uit van dit seniorenclubje; samen met jong bloed en zanger Benoit David (45) en de terugkeer van toetsenwizard Geoffrey Downes (59) is dit de huidige formatie. Dat bezige bij Geoff Downes (net zoals Steve Howe ook nog actief bij Asia) de plaats nu mag innemen van Oliver Wakeman is een uitstekende zaak want Downes vertoont toch een stuk meer maturiteit in zijn keyboardspel.
Toch was het opnieuw gitaarkunstenaar Steve Howe die de man was van de avond. Hij was trouwens de enige die solo speelminuten kreeg. Opener “Yours Is No Disgrace”  en ook vooral het stevige “Tempus Fugit” waren de verrassende openers. Na het nog altijd leuke “I’ve Seen All Good People” kregen we eindelijk ook eens wat nieuwe Yes klanken. “Life On A Film Set” werd bijzonder warm onthaald. Tijdens de nieuwe songs waren we Jon Anderson bijna helemaal vergeten. Benoit David mag dan een minder charismatische zanger zijn, toch bracht hij de nieuwe songs met heel veel klasse en meer met een eigen vocale stijl. Iets minder vast was zijn stem dan weer tijdens de echte grote Yes klassiekers zoals tijdens “And You And I”.
Gelukkig kregen we na Steve Howe’s solospot nog heel wat nieuw werk voorgeschoteld. Het leuke, akoestische: “Solitaire” van Howe vormde zo een bruggetje naar het nieuwe album. Erna kwam meteen het sterkste deel van de show. Dynamiek, virtuositeit en prachtige composities kregen we tijdens: “Fly From Here” Part 1 tot 5. Mooi, evenwichtig en allemaal net iets minder complex en songvriendelijker. De fans genoten blijkbaar ook heel erg van het homogene nieuwe conceptalbum want het applaus nadien werd minutenlang aangehouden! In het slotstuk werd teruggegrepen naar enkele klassiekers waarbij vooral het zeer stevig “Machine Messiah” een absolute bom was! Veel minder warm liep ik voor publiekslievelingen “Starship Trooper” en de enige encore “Roundabout”. Jammer maar die laatste twee Yes songs doen het voor mij niet echt meer. Oh ja, in laatste instantie werd: “Owner Of A Lonely Heart” (hun allergrootste hit) van de setlist geschrapt, maar ik denk dat niemand daar nog op zat te wachten.

Mijn Yes hart klopt sinds het nieuwe album weer als vroeger en ook live is het duidelijk dat de heren nog steeds voldoende aantrekkingskracht bezitten om een avond lang te boeien. Laten we hopen dat ze nog even wachten om op hun pensioen te gaan!

Setlist:
*Yours Is No Disgrace *Tempus Fugit *Your Move / I've Seen All Good People *Life On A Film Set *And You And I *Solitaire / Clap  *Fly From Here – Overture *Fly From Here Part I - We Can Fly *Fly From Here Part II - Sad Night At The Airfield *Fly From Here Part III - Madman At The Screens *Fly From Here Part IV - Bumpy Ride *Fly From Here Part V - We Can Fly (Reprise) *Wonderous Stories *Into The Storm *Machine Messiah *Starship Trooper
*Roundabout

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel