Ik vraag me af of U zich het Ierse folkpop ensemble The Corrs nog kunt herinneren? Niet echt? Begrijpelijk, want sinds 2006 staat deze Ierse familieband op non-actief. Aan een mooie succesvolle mainstream carrière kwam er zo’n vijf jaar geleden een einde. Caroline Corr & broer Jim Corr kregen andere verplichtingen en verlieten de muziekwereld om hun kinderen op te voeden. De zussen Andrea Corr (ondertussen ook zwanger van een eerste kindje) en Sharon Corr bouwden dan maar voorzichtig een solocarrière uit. In 2010 verscheen het eerste soloalbum van Sharon Corr: ‘Dream Of You’, een album dat ze sinds augustus 2011 promoot doorheen Europa. Voor Sharon Corr is dit haar eerste headliner tour sinds 2004, toen The Corrs met de ‘Borrowed Heaven’ tour ook op Werchter Classic te zien waren. Een goed gevulde, zittende Handelbeurs wou wel eens zien hoe deze madam het er in haar eentje van af bracht.

Sharon Corr bracht een vijfkoppige band mee. Stuk voor stuk muzikanten die wisten waar ze mee bezig waren. Musicerend maakten ze optimaal gebruik van de schitterende akoestiek van de Handelsbeurs, waarbij een kristalhelder geluid door de luidsprekers weerklonk. Bij The Corrs kwam Sharon steeds een beetje in de schaduw te staan van haar jongere zus Andrea, die er steevast de leadvocalen voor haar rekening nam.
Deze avond bewees Sharon dat ze vocaal zeker niet de mindere was. Toch was Sharon’s grootste troef haar schitterende vioolpartijen. Zoals in de Ierse traditional “Cooley’s Reel”, wat een erg sterke opener was. Een uitbundige start die gevolgd werd door een meer intimistische, gemoedelijke sfeer. “Everybody’s Got To Learn Sometime”, een cover van The Korgis deed het origineel wat oneer aan; terwijl de hit uit 1984 van Bronski Beat: “Smalltown Boy” wel een originele, trage bewerking meekreeg. Tussendoor hadden we al even kunnen genieten van een opmerkelijk ‘Shania Twain country gevoel’ tijdens “Ears Painted On” en de door Sharon geschreven The Corrs hit “Radio”.
Wie trouwens kwam om een ganse reeks The Corrs hits te horen kwam bedrogen uit want naast enkele opmerkelijke covers lag de nadruk toch op haar eerste soloalbum: ‘Dream Of You’. “No Frontiers” werd in tegenstelling tot de avond ervoor in Amsterdam, zonder zus Caroline gebracht. Ook Jeff Beck die de prachtige gitaarlijnen inspeelde voor “Mná Na h'Éireann” kwam niet opdagen maar ook zonder hem werd dit een hypnotiserend hoogtepunt. We kregen ook één gloednieuwe song: “Edge Of Nowhere”, dat straks een plaatsje zal vinden op het nieuwe album.
Met “Woodstock” van Joni Mitchell en “Dreams” van Fleetwood Mac eerde Sharon de grootste songwriters. “Joy Of Life” brak nog een laatste maal alle registers open waarna de Handelsbeurs haar een welgemeende, terechte staande ovatie gaf.

Sharon Corr is een zeer knappe, talentvolle dame die er live ook staat zonder haar broer en zussen. Gent beleefde een zeer leuk maar vrij kort Iers volksfeestje!

Setlist:  *Cooley’s Reel  *Ears Painted On  *Everybody's Got To Learn Sometime *Radio *It’s Not A Dream  *Smalltown Boy *Jenny’s Chickens *Edge Of Nowhere *No Frontiers *Love Me Better *Mná Na h'Éireann  *Woodstock *Over It *So Young
*Dreams *Joy Of Life
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/sharon-corr-15-11-2011/

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Dit eerste weekend van november was voor Elbow een van de allerbelangrijkste momenten uit hun carrière. De Lage Landen zijn immers steeds belangrijk geweest voor bands die nadien wereldwijd doorbraken. In het verleden triomfeerden ze reeds in een uitverkochte Ancienne Belgique en ook op de 2011 editie van Rock Werchter veroverden ze menig onbekend muziekhart. Qua opwarming kon de korte Amerikaanse/Canadese tour van eind september – begin oktober wel tellen. Niets dan lovende kritieken komen van over de plas gewaaid. Wij zakten af naar Brussel met slechts één vraag: “Is deze band klaar om een klasse hoger te spelen en in staat om ook een grotere zaal in te nemen”? De fans twijfelden er in elk geval geen seconde aan en waren maar al te blij dat ze een kaartje konden bemachtigen voor één van de twee Belgische concerten. Op zoek naar die bevestiging waren we de eerste avond te gast in een uitverkocht Vorst Nationaal.£

Om de boel wat op te warmen hadden de sympathieke Britten de Australische Indie band Howling Bells meegenomen. De band rond frontlady Juanita Stein was niet meteen een sfeerzetter voor wat nadien moest gaan komen. De wat ongeïnspireerde, ruwe Indie rock deed ons meermaals denken aan een flauw afkooksel van PJ Harvey. Uitzondering tijdens de korte set was het rustig voortkabbelende, maar supermooie: “A Ballad For The Bleeding Hearts” uit hun debuutalbum van 2006. Howling Bells mag dan wel uit het mythische Sydney komen, we holden in elk geval niet meteen na hun setje naar de merchandiserstand om hun nieuwe plaat ‘The Loudest Engine’ aan te schaffen.

Vlug over naar Elbow dat even na negenen onder immens applaus het podium betrad. De vijfkoppige band werd live bijgestaan door een strijkersensemble. Strijkers en cello zorgden voor een indrukwekkende opener. Het eigenzinnige “The Birds” dat heel subtiel en vol eenvoud begon, ontplofte naar het einde toe in een vulkaan van bombast. Elbow greep ons meteen naar de keel om ons pas twee uur later los te laten.
De setlist was indrukwekkend. Er werd afwisselend geplukt uit de twee recentste albums. Waarbij songs uit ‘The Seldom Seen Kid’ mooi aansloten naast songs uit de nieuwe plaat ‘Build A Rocket Boys!’. Slechts één maal, laat in de bisronde, kwam ook het derde studioalbum ‘Leaders Of The Free World’ aan bod. De ene keer klonk de band erg stevig en bombastisch, een andere keer dan weer uiterst fragiel en puur. Bewonderenswaardig dat ook de uiterst kleine, subtiele liedjes in deze arena omgeving voluit tot z’n recht kwamen. De band heeft natuurlijk met zanger Guy Garvey een echte klasbak in z’n midden. Met het grootste gemak tovert hij uit zijn krachtige warme stem de hoogste noten. Bovendien is hij een echte volksmenner die, met wat overdadige handbewegingen, het publiek perfect weet te bespelen. Hoogtepunten waren er volop! “Mirrorball” was sfeervol en dromerig. “Grounds For Divorce”, meegebruld door duizenden kelen, werd het rockmoment van de avond….met als extraatje Guy Garvey op de percussie. Tijdens “The Night Will Always Win” nam de ganse band plaats rond enkele keyboards en synthesizers. Zo kreeg dit melancholische hoogtepunt ook een humoristische toets.
De finale was er eentje om handen en vingers bij af te likken. “Lippy Kids”, opgebouwd rond een eenvoudige pianolijn, was duidelijk een van de publiekslievelingen. Voorafgaand aan “Weather To Fly” werd de band getrakteerd door het publiek met een verjaardaglied voor twintig jaar Elbow. De song begon als een gezellig akoestisch onderonsje maar groeide ook steevast uit tot een rijkelijk gearrangeerde popsong. “Open Arms”, dat opnieuw een erg stevige symfonische ondersteuning meekreeg van de strijkers, sloot met een hoogtepunt de reguliere set af. Onder luid trompetgeschal (“Starlings”) trapte de band de bisronde af om na een kleine twee uur definitief afscheid te nemen met hun allergrootste hit “One Day Like This”. Voorspelbaar maar daarom niet minder mooi!

Elbow speelde een vlekkeloze show. De band straalde en beleefde heel wat plezier op het podium. Songs werden mooi omarmd door sfeervol licht en projecties waarbij het visuele ditmaal duidelijk ondergeschikt was aan het bijzondere, rijke klankenpallet. Terecht promoveerden deze sympathieke Britten recent tot de hoogste rockdivisie. Hun wat eigenzinnige, soms progressieve popsongs, zijn nu bereikbaar en geliefd door het grote publiek. Respect!.....want dit was een van de allerbeste optredens van het voorbije jaar!

Setlist:  *The Birds  *The Bones Of You  *Mirrorball  *Neat Little Rows  *Grounds For Divorce (SK) *The Loneliness Of A Tower Crane Driver  *The Night Will Always Win  *The River  *Some Riot  *Dear Friends  *Lippy Kids  *Weather To Fly *Open Arms
*Starlings *Station Approach  *One Day Like This

Video Youtube (3 video’s / duur 19’:30’’) http://www.youtube.com/playlist?list=PLE2639B8BEC57515B

Neem gerust een kijkje naar de pics van onze vrienden van Indiestyle
http://www.musiczine.net/nl/fotos/elbow-05-11-2011/
( http://www.indiestyle.be  )

Organisatie: Live Nation

Lokerse Feesten 2011: DAG 03: Soulfly – Dream Theater – Channel Zero – Thin Lizzy - The Datsuns Tien dagen Lokerse Feesten, dat zijn 10 dagen feest met optredens van de meest uiteenlopende artiesten. Zo is het ook stilaan een traditie geworden om een avondje Metal te programmeren. Voor deze derde dag van deze feesten was de muziek voor het eerst een stuk dreigender dan de wolken boven de Lokerse hemel. Een loeiharde, boeiende en toch gevarieerde metalavond met niet minder dan vijf bands.
Momenteel is de site aan de Grote Kaai een grote bouwwerf. Als bij wonder vond men nog plaats om tussen de gigantische bouwputten het grote podium neer te zetten. Bovendien reduceerde dit de parkeergelegenheid in de buurt tot een minimum. Iets wat we aan de lijve mochten ondervinden.
Want de lange zoektocht om een vrije parkeerplaats had als rechtstreeks gevolg dat we de garagerock revival van de Nieuw-Zeelandse band The Datsuns aan onze neus zagen voorbij gaan. Jammer, maar gelukkig waren we voor de Ierse hardrockiconen van Thin Lizzy wel op tijd. We zagen Thin Lizzy al eerder deze zomer op het Rock The Nation festival in Duitsland waar ze toen een vrij matige en slordige set brachten. Deze keer hadden de heren er duidelijk meer zin in wat een veel frissere en enthousiastere set opleverde. Nochtans werd er ook nu op veilig gespeeld en koos men voor klassiekers als “The Boys Are Back In Town”, “Rosalie”, “Whiskey In The Jar” en “Black Rose”. Allemaal weinig verrassend maar het talrijk opgekomen publiek genoot zichtbaar van hun ‘oldschool classic rock’!

Daarna werd er uit een ander vaatje bier getapt. Het Belgische Channel Zero van Franky De Smet Van Damme & co mocht eerder deze zomer toch nog op de affiche van Graspop nadat Ozzy Osbourne had afgezegd. Naar dit optreden in Lokeren hadden ze naar eigen zeggen nog meer uitgekeken. De band die na een comeback ook furore maakt bij het jonge volkje bediende hun metalheads op hun wenken met knappe klassiekers zoals: “Suck My Energy”, “Fools Parade” en “Black Fuel”. Maar evenzeer ging het nieuwe werk zoals “Hot Summer” (nu ja, niet overdrijven hé Franky DSVD!) en “In The City” erin als gesneden Lokerse paardenworst. Overdrijven deed meneer F. DSVD trouwens meer dan eens want ook nu moest hij zo nodig z’n kwade act opzetten en zich afreageren op de onschuldige geluidsmonitors. “It’s All Part Of The Show”. Ik zou toch wel eens willen weten wat de mannen van Soulfly backstage van die show vonden want nu gitarist Mikey Doling (ex-Soulfly tot 2003 en sinds 2009 bij Channel Zero) zich tot de Belgische band toevoegde zorgde dat backstage ongetwijfeld voor wat vuurwerk.

Een gans andere show bracht het New Yorkse Dream Theater. De Amerikaanse progressieve metalband moet het meer hebben van technische hoogstaande, acrobatische instrumentverkrachtingen en gecompliceerde songstructuren. Voor deze passage was het voor de echte Dream Theater fans vooral uitkijken naar de nieuwe drummer Mike Mangini, die jammer genoeg bijna het ganse optreden wat onzichtbaar zat achter de gigantische drumkit met vier basdrums! Vorig jaar verliet immers drumkoning Mike Portnoy onverwacht de band. Als oprichter van de band was sinds het vertrek van Portnoy het voorbestaan van Dream Theater erg onzeker. Alle twijfels werden weggenomen want Mike Mangini bleek meer dan een waardige vervanger en bovendien ging de band van bij aftrap met “Under A Glass Moon” gretig te keer. Zalig om te zien hoe de heren het spelplezier teruggevonden hebben. Bovendien bracht de band een zeer gevarieerde set waaronder enkele DT klassiekers zoals: “These Walls”, “Forsaken”, “Endless Sacrifice” & “Caught In A Web”. Pronkstuk van de avond werd echter de uitvoering van het magistrale: “The Count Of Tuscany”. James LaBrie was erg goed bij stem, wat vaak in het verleden live niet altijd een evidentie was. In september zal ook het nieuwe Dream Theater album (‘A Dramatic Turn Of Events’) verschijnen en daaruit kregen we in de vorm van: “On The Backs Of Angels” nu al een voorsmaakje. Als afsluiter koos men voor “A Great Debate” maar misschien hadden ze om nog wat fans te winnen op dit festival toch beter voor “Pull Me Under” gekozen. Nu bleef hun enige hit in de kast. In elk geval is Dream Theater met Mangini in deze line-up klaar voor de toekomst. Ze beloofden in elk geval al in de nabije toekomst terug te keren om dan hun nieuwe plaat uitgebreid voor te stellen.

Tot slot moesten we ons ook nog doorheen Soulfly worstelen. De band rond ex-Sepultura frontman Max Cavalera kende de laatste tijd nogal wat problemen. Bassist Bobby Burns verliet de band en werd vervangen door Tony Campos (Static-X, Prong, Asesino, Ministry). Als groepslid van Soulfly was dit z’n allereerste optreden met de band. Verder bleek ook vertrouweling Joe Nunez niet meer achter de drumkit te zitten. In Lokeren zat Max Cavalera’s zoon Zyon achter de drumkit, waar hij trouwens stevig op los beukte. De ritmische trash, groove en death metal van Soulfly is niet meteen spek voor mijn bek maar ik moet toegeven dat het aanstekelijk was om te zien hoe het jonge volkje totaal uit z’n dak ging. De moshende en crowdsurfende jongeren waren niet meer te tellen en vormden op een bepaald moment een gevaar voor de talrijke aanwezige fotografen frontstage. “Roots Bloody Roots” werd keihard meegebruld. Na een klein half uurtje had ik wel genoeg van het wat eentonige gebrul van Cavalera maar een echte slechte afsluiter was Soulfly zeer zeker niet. Al had ik persoonlijk wel liever Dream Theater zien afsluiten.

Lokeren draagt metal in al z’n vormen en stijlen duidelijk in z’n hart. De opkomst was bijzonder groot waarbij verrassend veel jongeren het plein bevolkten voor wat op papier toch een metal affiche was met vooral ‘oude’ bands. Sfeer troef daar in Lokeren op dag 3…..metal rules!

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Bon Jovi Beach: strandfeestje met een sputterende hitjukebox
Bon Jovi supports by Billy The Kill & Arid
Zo’n 30.000 fans (velen al Bon Jovi fan van het eerste uur) vonden op weliswaar een kille maar vooral mooie en droge zomeravond de weg naar het strand van Zeebrugge voor het exclusieve concert van Bon Jovi voor de Benelux en Frankrijk. De organisatoren hadden al een ganse week gewerkt aan de opstelling van het reusachtige podium waarbij tegen eventuele stormschade men ook een dam van zo’n 400 meter moest aanleggen. Het strand waar vroeger de befaamde Beach Festivals plaatsvonden, werd voor die ene avond omgedoopt tot Bon Jovi Beach.
Bon Jovi verkocht wereldwijd al meer dan 120 miljoen albums en is ook vandaag nog steeds een grote band. Volgens Billboard magazine was hun ‘The Circle’ tour van vorig jaar dé tour die wereldwijd het meest opbracht. Financieel is de band dus zeker nog niet op zijn retour, muzikaal zeer zeker wel. Hun doortocht in ons land gebeurde dan ook zonder echt veel glans en met een te hoge voorspelbaarheidsgraad.

De band zat nog in hun privé-vliegtuig toen de eerste band al het publiek mocht opwarmen. De luisteraars van radiozender MNM kozen voor Billy The Kill, een jonge band uit het Waasland. Deze powerrock band stond al eerder in het voorprogramma van o.a. Channel Zero en mocht dus nu voor een commerciëler publiek spelen. Aardig waren hun nieuwe single “Go On” en een sterke coverversie van “Shine” ‘original by Collective Soul’.

Ruim voor op schema (zo rond 18:30) mocht dan ook nog Arid het hardrockminnende publiek toespelen. Het is niet de eerste keer dat Jasper Steverlinck en de zijnen mochten openen voor Bon Jovi. Vele toeschouwers hadden dan ook zoiets van….weeral Arid, waarom niet eens een stevige (hard)rockband?!. Een vrij ondankbare job want veel meer dan een beleefdheidsapplaus konden ze van het ongeïnteresseerde publiek niet krijgen.

Stipt op tijd begon rond 20 uur de Amerikaanse rockmachine Bon Jovi aan hun show. Wat onverwacht werd er geopend met “Happy Now” uit hun recentste album (2009) ‘The Circle’. Niet meteen een song om meteen het publiek bij de keel te grijpen. Het daaropvolgende “You Give Love A Bad Name” deed dit echter wel. Een song van in de tijd toen Lady Gaga gewoon nog Madonna was, grapte Jon. “Blood On Blood” & “We Weren’t Born To Follow” bouwden de energie verder op maar nadien sputterde de jukebox wat. Grote hits werden afgewisseld met niemendalletjes wat meer dan eens de vaart uit de set haalde. Het vaste viertal Jon Bon Jovi, Richie Sambora, David Bryan & Tico Torres werden live bijgestaan door bassist Hugh McDonald (al sinds 1994 bij de band) en een extra gitarist: Bobbie Bandiera.
Die extra gitarist bleek geen overbodige luxe want soms klonk de gitaarsound iets te dun ook al gaf mister Sambora opnieuw het beste van zichzelf. Eerder begin mei moest Richie Sambora omwille van gezondheidsredenen al eens de tour verlaten. Dat Sambora eigenlijk onmisbaar is voor deze band bewees hij tijdens “I’ll Be There For You” en even later in de finale met een verbluffende versie van “Wanted Dead Or Alive”.
Verder gebeurde er op het podium veel te weinig. De band die ook wel faam verwierf omwille van zijn gigantische stadionrockshows vol spektakel blijkt anno 2011 vooral een band die het moet hebben van zijn songs. De kolossale videoconstructie met zijn 500 videoschermen bleek het enige showelement te zijn. Bovendien konden we pas laat op de avond van de mooie videomuur genieten omwille van het lange daglicht tijdens de show. Verder had de band ook weer van die belachelijke afdakjes geplaatst op het podium om te kunnen schuilen tegen de regen (die niet kwam).
Nee, qua showgehalte is Bon Jovi zeker niet meer wat ze ooit geweest zijn. Er werd vandaag erg statisch gespeeld waarbij men slechts een fractie van het podium durfde te gebruiken. Muzikaal konden we zeker niet klagen want hoewel de set wat op en af ging, was het geluid over het ganse strand erg goed. Jon was vrij goed bij stem, de band speelde strak en het publiek maakte er toch een echt feest van. Doch na zo’n twee uur en een mooie ‘encore’ ronde met o.a. het verrassende “Never Say Goodbye” hielden de heren uit New Jersey het voor bekeken.

Tijdens het optreden in het Koning Boudewijnstadion van 2008 vertoonde de band al wat ouderdomsverschijnselen. Anno 2011 kunnen we stellen dat het ouderdomsproces zich verder heeft ontwikkeld. De band mist duidelijk frisheid! De meest gehoorde kritieken na het optreden variëren van leuk, aardig tot teleurstellend. Doch de wat sputterende Bon Jovi hitmachine gecombineerd met een grote dosis nostalgie en een mooie bloedrode ondergaande zon maakten er toch een geslaagd strandfeestje van! Meer moet dat (soms) niet zijn …

Setlist: *Happy Now  *You Give Love A Bad Name  *Blood On Blood  *We Weren't Born To Follow  *Lost Highway  *Whole Lot Of Leavin'  *It's My Life  *The More Things Change  *Raise Your Hands  *Captain Crash & The Beauty Queen From Mars  *Bad Medicine (/ Hot Legs)  *Bed Of Roses  *I'll Be There For You  *Who Says You Can't Go Home  *I'll Sleep When I'm Dead  *Garageland  *Have A Nice Day  *Keep The Faith
*Wild Is The Wind  *Never Say Goodbye  *Wanted Dead Or Alive  *Livin' On A Prayer

Neem gerust een kijkje naar de pics (onder pics festivals - Zeebruges Beach 2011)

Organisatie: Greenhouse Talent

Clash of the Melodic Rock titans: Journey – Foreigner: 0-2
Journey & Foreigner
Vele tientallen jaren wachtte ik om mijn lievelingsband Journey live aan het werk te zien. In 2006 werd het lange wachten beloond en zag ik Journey voor het eerst op het Arrow Rock Festival, toen nog met Steve Augeri ‘on vocals’,..….een legendarisch optreden! Sindsdien vliegt Journey bijna elk jaar naar onze contreien voor een Europese tour. Ditmaal bracht Journey die andere grote Amerikaanse Melodic Rock Arena band Foreigner mee voor een dubbele headliner tour. Twee toppers in het genre samen op één podium.

Beide bands vertonen trouwens naast hun voorkeur voor gesofistikeerde rock nog meer gelijkenissen. Ze worstelden doorheen hun groepsgeschiedenis met het verlies van hun originele zangers.
Terwijl Foreigner in 2005 zanger Lou Gramm succesvol verving door ex-Hurricane zanger Kelly Hansen blijft het Journey kamp toch met een impasse zitten rond het vertrek van zanger Steve Perry, die toch al in 1998 definitief de band verliet. Eind 2007 vond men in de Filippino Arnel Pineda een zanger voor de nieuwe Journey generatie maar het vertrek van Steve Perry hebben vele fans tot op vandaag nog niet kunnen verteren.
Na Journey & Foreigner te hebben gezien op het Rock The Nation Festival besloten we om deze fantastische duo-bill nog een tweede keer te gaan bekijken.
Journey begon alvast met een 0-1 achterstand na een geroutineerd, matig optreden op het Duitse tweedaagse festival. De terugmatch werd in Esch/Alzette, Luxemburg gespeeld: een nieuwe Clash der titanen tussen de twee Melodic Rock bands Journey & Foreigner.

Er kwam maar weinig volk opdagen voor deze topaffiche. De grote, moderne en leuke Rockhal werd zo omgevormd tot Rockhal Box. Omwille van organisatorische redenen werd het concert in laatste instantie een dag vroeger gehouden waardoor waarschijnlijk niet iedereen aanwezig kon zijn. De Rockhal op de industriële site van Belval kan zo’n 6500 bezoekers aan, die avond waren er amper een kleine 1000.

De Luxemburgse cultband Chris Birch Band werd nog aan de affiche toegevoegd en bracht een halfuurtje rauwe Bluesrock, in tegenstelling tot de gesofistikeerde arenarock die volgde.

Na de Jean Michel Jarre intro mocht Foreigner de aftrap geven en de band deed dit net zoals in Duitsland met het stuwende “Double Vision”. Met een indrukwekkende heldere sound en een perfect aantal gedoseerde decibels overtuigden deze heren van bij de start. Zanger Kelly Hansen vloog er meteen in als een jonge Steve Tyler (hij heeft ook een beetje de looks van Aerosmith’ frontman) en liet de aanwezige fotografen alle hoeken van het podium zien. “Head Games” en “Cold As Ice” overtuigden ook de sceptici om er een uitbundig feestje van te maken. “Can’t Slow Down” was jammer genoeg het enige nieuwe nummer uit de gelijknamige plaat van 2010. Alsof ze zichzelf tegenspraken volgde hierna de wondermooie ballade “Waiting For A Girl Like You”, volgens mij de beste popsong die de band ooit heeft geschreven. Tijdens “Starrider” en “Urgent” mocht Thom Gimbel zijn kwaliteiten laten zien. De saxofoonsolo tijdens “Urgent” was fenomenaal! Af en toe mocht origineel bandlid Mick Jones bewijzen dat hij nog steeds een weergaloze riff uit z’n gitaar kan toveren. Klasse als je dit nog kan op de leeftijd van 66!
Verder was de set identiek als op Rock The Nation (enkel “That Was Yesterday” werd helaas weggelaten) en dus kwam er ook nu een knallende finale met “Hot Blooded” en “Juke Box Hero”. Foreigner bracht ook nu een wervelende rockshow waarin veel A.O.R. lekkernijen zaten.

Journey mocht de tweede speelhelft voor hun rekening nemen. Na een wat tegenvallende koele show in Duitsland vreesde ik voor het ergste. Ook nu verscheen de band (zonder intro) wat nonchalant op het podium om te openen met publiekslieveling: “Separate Ways”. Van meet af aan was het duidelijk dat de band het deze keer iets hartelijker en minder koel wou aanpakken. De bandleden wisselden van bij de start onderling enkele vriendelijke blikken uit zonder hierin fundamenteel te overdrijven. Licht- en geluidsbalans waren keurig afgeregeld zodat we toch een veel beter optreden kregen.
Journey speelde voor 90 procent net dezelfde set als in Duitsland (Rock The Nation) maar met massa’s meer overtuiging. Enkel “Open Arms” werd geschrapt en vervangen door het mindere “Tantra” uit het nieuwe album.
Met slechts 75 min. speeltijd moet je natuurlijk keuzes maken en hierdoor kun je de vier nieuwe songs uit het net verschenen album ‘Eclipse’ in de set best moedig noemen. Toegevoegd aan de set waren de ‘Guitar Segway’ en ‘Key Segway’ solospots, om nog maar eens duidelijk te maken dat Neal Schon en Jonathan Cain nog steeds de plak zwaaien in deze band. Drummer Deen Castronovo deed ook nu zijn werk schitterend, alleen jammer dat we deze keer niet van zijn lead vocalen mochten proeven.
Die leadvocalen waren allemaal voor mister Pineda die dit vol overgave en overtuiging deed. Alleen klonk z’n stem soms wat hees en duidelijk vermoeid van het lange toeren. Bovendien moet men toch eens wat minder effect op zijn stem loslaten want ook nu bleek deze oversturing van zijn stem af en toe echt irritant waardoor de polemiek en discussie rond Journey’s (nieuwe) zanger opnieuw werd gevoed. De dynamiek in de set zat goed en het publiek genoot van die vele classic rock hits met “Don’t Stop Believin’” terug als hoogtepunt van de avond.
Journey deed wat het moest doen en pakte toch een beetje revanche al werd de band uit San Francisco ook nu weer geklopt op klasse en vooral op speelenthousiasme door hun vrienden uit New York. Maar in deze terugmatch waren de twee Melodic Rock giganten elkaar evenwaardig. We beleefden alvast een schitterende rockavond!

Setlist Foreigner: *Double Vision  *Head Games  *Cold As Ice  *Can't Slow Down  *Waiting For A Girl Like You  *Starrider  *Feels Like The First Time  *Urgent  *I Want To Know What Love Is  *Hot Blooded
*Juke Box Hero

Setlist Journey: *Separate Ways (Worlds Apart)  *Ask The Lonely  *City Of Hope / (Guitar Segway) *Stone In Love  *Edge Of The Moment  *Lights / (Key Segway) *Tantra *Chain Of Love  *Escape  *Wheel In The Sky  *Be Good To Yourself  *Faithfully  *Don't Stop Believin'
*Any Way You Want It

Neem gerust een kijkje naar de pics

Video Youtube Playlist Journey/Foreigner (Part 1 – Part 3): http://www.youtube.com/playlist?list=PL602E1FC7B15F799A

Organisatie: Rockhal, Luxemburg

Rock The Nation (D) 2011: mekka voor Melodic Rock freaks: vrijdag 24 juni 2011
Terwijl in het Belgische Dessel Graspop plaatsvond maakten wij de trip naar Sankt Goarshausen waar in de schitterende Freilichtbühne het tweedaagse festival Rock The Nation zijn tenten had neergezet. De waanzinnige sterke affiche deed ons geen minuut twijfelen want terwijl in Dessel slechts een handvol acts interessant waren voor Melodic Rock fans was dit het Mekka voor Melodic Rock believers.
De locatie was dus de Freilichtbühne aan de Loreley. De plaats die wij vooral kennen van de legendarische registratie van het Marillion live album ‘The Thieving Magpie -La Gazza Ladra’ uit 1988. Een amfitheater dat zo’n plaats bood aan zo’n tienduizend muziekfans. Aantrekkelijk ook voor de wat oudere concertbezoekers want met één podium was het alvast geen gedoe om van podium tot podium te hollen. Het werd een bijzonder sterk en aangenaam festival waarbij alleen het slechte weer en het afzeggen van de band Survivor de enige echte spelbrekers waren….een overzichtje …

dag 1: vrijdag 24 juni 2011
Dag een begon onder een zwaar bewolkte hemel met het Zweedse H.E.A.T. Een prima opener, al hadden ze de slecht afgestelde geluidsbalans wel tegen zich. Deze Zweedse jonge A.O.R. formatie bracht een korte enthousiaste set en plukte songs uit hun twee albums: ‘H.E.A.T’ en ‘Freedom Rock’. Vooral zanger Erik Gronwall (de winnaar van het Zweedse Idool uit 2009) deed zijn uiterste best om het al opgedaagde publiek op te zwepen. Helaas was het resultaat geen zonnehitte wel een stevige plensbui.

Apart From Rod lieten we grotendeels links liggen om het terrein te verkennen. Deze band bevat leden van ‘The Original Rod Stewart Band’ en het stemgeluid van zanger Jimmy Stapley klonk als de echte Rod tijdens z’n beste jaren. In de band herkenden we ook nog drummer Harry James van Thunder.

Hierna was het de beurt aan het Amerikaanse Stryper. Deze Christelijke rockformatie opgericht in 1983 is weer helemaal terug. De broertjes Sweet, Michael op zang en Robert achter de drumkit, behoren net zoals gitarist Oz Fox nog steeds tot de bandbezetting. Alsof alle deuren van de hel waren opengezet regende het de ganse set door pijpenstelen. Met een soort ‘Greatest Hits set’ probeerde het zwart-geel gestreepte legertje nochtans het tij te doen keren. “Sing-Along Song”, “Reach Out”, “Calling On You” en natuurlijk “To Hell With The Devil” mochten niet ontbreken. De verrassende cover “Heaven & Hell” van Black Sabbath werd zowaar een klein hoogtepuntje van dit optreden. Stryper speelde trouwens de stevigste set van het festival.

Op naar Thin Lizzy die op heel wat belangstelling konden rekenen. Veel ruw gitaargeweld van Gorham & co. Ruwe versies van klassiekers die iedereen meebrulde. “Jailbreak” en “Rosalie” waren de enige inspirerende momenten in de wat rommelende set. Veel poses, een hard volume en een potige set die we vlug waren vergeten.

Het Canadese Saga bracht voor het eerst progressieve rockklanken op de bühne. Saga ondertussen weer met Michael Sadler nam het publiek in van begin tot eind. “You’re Not Alone”, “Wind Him Up”, “The Flyer”, “Humble Stance” & “On The Loose” maakten zoals steeds veel indruk. Sadler had er duidelijk opnieuw veel zin in terwijl de andere bandleden zich opvallend op de achtergrond hielden. Een sterke set zonder echt grote verrassingen.

De verrassing van de eerste dag was meteen headliner Manfred Mann’s Earth Band die een erg mooie set speelde. De band van keyboard speler Manfred Mann toert tegenwoordig met zanger Robert Hart, die we kennen van zijn solowerk en als leadzanger van Bad Company. Hart moet een van de allerbeste classic rockzangers zijn want elke noot die hij uit zijn strot toverde zat er recht op! Indrukwekkende zanger die Hart en dat 52 jarige leeftijd!
Hoogtepunten waren zoals altijd de Bruce Springsteen covers “For You”, “Blinded By The Light” en Bob Dylan’s “Mighty Quinn”. Daarmee maakten deze rockpioniers een schitterend einde aan de eerste dag.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Rock The Nation (D)

Rock The Nation (D) 2011: mekka voor Melodic Rock freaks: zaterdag 25 juni 2011
dag 2: zaterdag 25 juni 2011
Op Dag Twee zag de affiche er nog interessanter uit. Helaas werd het eveneens een zwaar bewolkte dag maar gelukkig bleven hevige regenbuien uit. Muzikaal werd op deze tweede dag een klasse hoger gespeeld met aan het eind van de dag duo headliner Foreigner / Journey waarrond dit festival was opgebouwd.

Opener Unbuttoned Heart verraste al meteen met een erg leuk fris en jong geluid. Deze jonge Duitse band veranderde onlangs hun naam. Unbuttoned Heart klinkt dan ook een stuk toegankelijker dan ‘Five And The Red One’. Deze jongens mochten in eigen land reeds openen voor Bon Jovi, Whitesnake, Alice Cooper, Kiss, Scorpions, e.a..en ze bewezen ook nu dat ze een van de meest beloftevolle melodic rock bands zijn van Duitsland. Een zanger met een leuk stemgeluid, melodieuze songs en snedige modern klinkende gitaren. We kijken uit naar hun eerste volwaardige album onder de nieuwe groepsnaam!

Over het daaropvolgende FM kan ik heel kort zijn. Ze waren mega! Het was geleden van 1992 dat ik de band van Steve Overload & co nog gezien had. Toen mochten ze openen voor Europe in Vorst Nationaal maar speelden de Zweden toen regelrecht naar huis. Het was wel even schrikken toen ik Steve Overland zag maar gelukkig heeft hij nog steeds hetzelfde waanzinnig sterke stemgeluid als 19 jaar geleden. FM is terug samen sinds 2007 en bracht in 2010 hun recentste album ‘Metropolis’ uit. Uit dit album openden de heren ook met het stuwende “Wild Side”. Hoogtepunten waren het daaropvolgende “I Belong To The Night” & “That Girl”, niet toevallig twee songs uit ‘Indiscreet’ (1986). De veel te korte set (slechts 6 songs!) werd afgesloten met een stevige versie van "I Heard It Through The Grapevine”. Na het optreden maakten de heren even tijd voor een leuke meet & greet waarbij gitarist Jim Kirkpatrick ons sympathiek te woord stond. Dat maakte hun korte doortocht meer dan goed!

Bonfire bleek zeer geliefd bij het publiek dat nu in grote getallen de weg naar de Freilichtbühne gevonden had. De Duitsers schuwden geen enkel hardrockcliché en speelden een zeer strakke en stevige set voor het thuispubliek. “Just Follow The Rainbow”, “Proud Of My Country” & “Sweet Obsession” behoorden tot de beste momenten van deze hardrockband die duidelijk nog niet alle wilde haren kwijt is!

Night Ranger nam de prijs voor meest energieke band van het festival mee naar San Francisco. De band raasde als een echte sneltrein doorheen de veel te korte set. Jack Blades & Brad Gillis speelden alsof hun leven er van af hing. “Growing Up In California” uit hun nieuwe album was één van de hoogtepunten van deze tweedaagse. Gillis mocht ook nog “Crazy Train” van Ozzy Osbourne inzetten en ‘the crowd loved it!’! De powerballade “Sister Christian” met drummer Kelly Keagy ‘on vocals’ was nog zo’n memorabel moment. “(You Can Still) Rock In America” was wederom zeer overtuigend maar jammer genoeg al het afscheid na slechts 40 min. Laten we hopen dat deze band vlug terug komt naar Europa voor een echte headliner tour.

Kansas, de meest progressieve band van dit festival speelde een droomset. Precies 35 jaar ! geleden verscheen het album ‘Leftoverture’ en de band speelde dan ook het waanzinnig sterke "Miracles Out of Nowhere" om deze verjaardag te vieren. Verder nog een soort ‘best of’ met: “Point Of Know Return”, “Hold On”, “Fight Fire With Fire” & een sublieme versie van “Dust In The Wind”. Steve Walsh was heel erg goed bij stem maar verder was er op het podium weinig spelplezier tussen de bandleden onderling te bespeuren. Ondanks deze automatische piloot modus hebben we genoten van een zeer sterk optreden.

De Brit-Amerikaanse band Foreigner was één van de doorslaggevende redenen om naar dit festival af te reizen. Ik zag Foreigner laatst in 1995. Anno 2011 is dit een totaal andere band. Mick Jones (66 jaar!) is het enige originele lid in de band. Verder heel veel nieuw vers bloed. Sinds 2005 is Kelly Hansen (ex-Hurricane) de zanger in deze band en hij vervult deze taak met de grootste onderscheiding. Hansen is een uitmuntende zanger die Lou Gramm eenvoudig doet vergeten. Bovendien is hij op het podium ook een echte entertainer.
Foreigner speelde een ‘best of’, koos slechts één song uit hun recentste album, “Can’t Slow Down” want iedereen wou toch gewoon de vele hits horen. Bij aanvang was het geluid een ramp maar na enkele songs werd dit vakkundig bijgestuurd. Hoogtepunten opnoemen is moeilijk want het optreden was een aaneenschakeling ervan. “That Was Yesterday” zat opmerkelijk in de set en met “Waiting For A Girl Like You” kregen we het beste vocale werk van het festival. Een zeer indrukwekkende set van deze Juke Box Heroes!

Afsluiter Journey zou het moeilijk krijgen om dit te evenaren want als duo-headliner van dit festival en de duo-tour kregen de heren net evenveel speelruimte. Journey opende eveneens met een classic: “Separate Ways” maar in tegenstelling tot Foreigner had Journey wel het lef om drie nieuwe songs slim te verweven in hun set waarvan vooral “Edge Of The Moment” bleef hangen. De Filippijnse zanger Arnel Pineda deed net iets teveel z’n best, terwijl de andere bandleden wat routineus doorheen de set wandelden. Een absoluut minpunt was de belichting tijdens de Journey show. De mannen stonden vaak in het halfdonker vanwege een slechte belichting via de volgspots bovenaan de heuvel. De songs bleven natuurlijk wel overeind ook al zat er vaak veel te veel effect op de zanglijnen. De finale met “Faithfully”, “Don’t Stop Believin’” & “Any Way You Want It” maakte uitbundig een einde aan dit zeer geslaagde festival. Op naar een nieuwe editie in 2012!!

Setlist Foreigner: *Double Vision  *Head Games  *Cold as Ice  *Can't Slow Down  *Waiting for a Girl Like You *That Was Yesterday  *Starrider  *Feels Like the First Time  *Urgent  *I Want to Know What Love Is  *Hot Blooded
*Juke Box Hero

Setlist Journey: *Separate Ways (Worlds Apart)  *Ask the Lonely  *City of Hope  *Stone in Love  *Edge of the Moment  *Lights  *Open Arms  *Chain of Love  *Escape  *Wheel in the Sky  *Be Good to Yourself  *Faithfully  *Don't Stop Believin'
*Any Way You Want It

Video Youtube Playlist Rock The Nation 2011 (Part1 – Part8): https://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fplaylist%3Flist%3DPL9302CAD02899CCD4&h=lAQAu0rM0

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Rock The Nation (D)

Michael Bolton, geboren als Michael Bolotin was ooit een van de (hard)rock iconen waar ik enorm naar op keek. Zijn eerste albums liggen bij mij nog regelmatig op de draaitafel. Vooral zijn vijfde album ‘The Hunger’ uit 1987 sloeg in het A.O.R. wereldje in als een bom en is tot op heden een klassieker in het genre, niet toevallig een plaat waaraan Journey leden Jonathan Cain & Neal Schon aan meewerkten. Vele rockfans haakten af toen Bolton in 1989 met het album ‘Soul Provider’ een andere koers ging varen en definitief koos voor lichtere werk. Deze slimme en vooral financieel succesvolle carrièrezet, maakte van hem een superster en sekssymbool. Hij werkte samen met alle groten der aarde zoals o.a. Van Morisson, Bob Dylan, Luciano Pavarotti tot jawel… Lady Gaga.
De meeste albums (en ook zijn grootste hits) van Michael Bolton staan boordevol covers net zoals het nieuwe pas verschenen album ‘Gems’. Een collectie duetten van monsterhits zoals o.a.: ”Pride” van U2  tot “Fields Of Gold” van Sting.

Om dit album te promoten plaatste Greenhouse Talent Bolton in de mooie sfeervolle Koningin Elisabethzaal. Een beetje onzeker (-na een weekend stevig rocken op Rock The Nation-) begaf ik me tussen het keurig uitgedoste volkje en maakte ik een wat vreemde show mee waarin Michael Bolton werkelijk alle aspecten en stijlen uit zijn oeuvre naar voren bracht. Niet goed wetende wat ik kon verwachten van de grote Michael Bolton show keerde ik vooral met ‘mixed emotions’ terug huiswaarts.
Geen voorprogramma dat Bolton mocht opwarmen maar wel een keurig op tijd startend spektakel. Met de nodige bombast knalden de eerste tonen van “Go The Distance” als intro uit de boxen. De zevenkoppige begeleidingsband nam deze openingshymne over waarna megaster Bolton ten tonele verscheen.
De Elisabethzaal liep slechts halfvol maar toch zat de sfeer er al goed in toen Bolton opende met het nieuwe “Love Is Everything”, een song die hij samen schreef met het populaire Amerikaanse countrypop trio Rascal Flatts.
“To Love Somebody” en vooral “(Sittin’On) The Dock Of The Bay”, lieten Bolton’s countertenor stem in alle glorie aanhoren. Tijdens “You Don’t Know Me” mocht de Deense saxofonist Michael Lington zich in de kijker spelen en dat deed hij tijdens verschillende solospots doorheen de show meermaals over. Voor “Sweet Home Chicago” deed Michael zijn jasje uit, wat op veel bijval kon rekenen bij de vrouwelijke fans. Michael corrigeerde al even vlug een grapte: “It’s not that kind of show, it’s just for the guitar”; het leverde echter wel een zeer mooie gitaarsolo op! Met “Summertime” en het vooral van Sinatra bekende “That’s Life” werden we ondergedompeld in een jazzy/bigband sfeertje. Professioneel gebracht maar niet mijn favoriet deel van de show.
Tussendoor had Michael even het podium verlaten om in uitgedost maatpak te verschijnen voor het machtige en aan Pavarotti opgedragen “Nessun Dorma”. Die verkleedpartij namen we er graag bij want voor de uitvoering van deze aria uit Puccini’s opera ‘Turandot’ kreeg Bolton een eerste staande ovatie. Hierna verliet Bolton alweer het podium en mocht alweer saxofonist Michael Lington uitpakken met zijn nummer 1 hit “You And I”, een Christopher Cross aanvoelende ‘instrumental’.
Na de verdwijntruc en jawel een nieuwe broekswissel mochten de dames in rij staan om Bolton de hand te drukken en een foto te nemen tijdens “When A Man Loves A Woman”. Hiervoor liet hij zich bewonderen in het midden van de zaal, en toegegeven, zelfs van zo dichtbij ziet deze 58 jarige megaster (een ware Ken (Barbie) op leeftijd!) er best nog sexy uit! Eindelijk nog eens up-tempo met “How Can We Be Lovers” & “Time, Love & Tenderness” om nadien alweer het tempo naar beneden te halen met “Hallelujah” en “How Am I Supposed To Live Without You”. Die eerste gaf ons een wat ongepast kerstgevoel, terwijl de tweede song, dé Michael Bolton smartlap bij uitstek, door de ganse zaal werd meegezongen. Tweemaal kwam Bolton terug. Met een mooie maar niets toevoegende versie van U2’s “Pride” en het samen met Bob Dylan geschreven “Steel Bars”. Nog even wuiven naar de fans van op de brug en weg was hij.

De enorme afwisseling en setlist keuze zorgden voor een vrij onsamenhangend geheel waardoor het ware concertgevoel vaak afwezig was. Daarentegen kregen we een wat afgelikte show met hoog Disney gehalte waarbij Bolton zich liet bewonderen als een statische megaster. Gelukkig bleek Michael’s zeer uniek stemgeluid nog steeds de grootste troef van de avond en daarvoor waren wij uiteindelijk toch gekomen.

Setlist:  *Love Is Everything *To Love Somebody *(Sittin’On) The Dock Of The Bay *Said I Loved You...But I Lied *You Don't Know Me *Sweet Home Chicago *Summertime *That’s Life *Nessun Dorma *(You And I) / Michael  *When A Man Loves A Woman *How Can We Be Lovers *Time, Love & Tenderness *Georgia On My Mind *Hallelujah *How Am I Supposed To Live Without You
*Pride (In The Name Of Love) *Steel Bars

Video Youtube: http://youtu.be/Ht7QRN_E3WA

Organisatie: Greenhouse Talent

Toto is een van de bands die ik sinds mijn jeugdjaren vol belangstelling ben blijven volgen. In 2008 besloot gitarist Steve Lukather echter dat Toto definitief tot het verleden behoorde. Een emotionele afscheidsrede in open brief werd al vlug gevolgd door het bericht dat Toto toch opnieuw zou gaan toeren en dit deels ten voordele van bassist Mike Porcaro die gediagnosticeerd werd met de dodelijke neurologische aandoening ALS.
De laatste keer dat ik Toto zag was in 2006, toen nog met o.a. Bobby Kimball in de gelederen. Ditmaal zag de groepssamenstelling er totaal anders uit. Aan het roer vanzelfsprekend nog steeds stergitarist, Steve ‘the man with golden penis’ Lukather en Simon Phillips op drums; alsook de verrassende terugkeer van zowel David Paich en Steve Porcaro op keys en piano en Mister ‘The Seventh One’ Joseph Williams. Verder aangevuld door de getalenteerde bassist Nathan East en de vocale bijstand van Jenny Douglas en Mabvuto Carpenter.

Na een ellenlange reeks Beatles songs als intro doofden de lichten van een goed gevuld Vorst Nationaal en werd er geopend met het bombastische maar nog steeds aanstekelijke “Child’s Anthem. Tijdens “Till The End” mocht Joseph Williams zijn terugkeer inzingen. De tand des tijd heeft duidelijk nog niet veel invloed gehad op Williams’ unieke stem en naderhand moeten we toch stellen dat hij toch de betere Toto zanger is!
Tijdens “Lovers In The Night” mocht David Paich zich in de kijker spelen en zingen. De man ziet er niet echt gezond uit maar zijn pianospel blijft even betoverend en tijdloos. “Somewhere Tonight” ging naadloos over in een wat overbodig “No Woman No Cry”, waarin backgroundvocaliste Jenny Douglas de hoofdrol opeiste. Deze ‘Tina Turner’ maakte met haar buitengewoon stemgeluid enorm veel indruk!
Een vroeg “Rosanna” bracht de nodige herkenning en het Belgische publiek ging een eerste keer uit z’n dak. Het fragiele en dromerige “Lea” haalde jammer genoeg de vaart uit de set waarna “Gift Of Faith” en “Pamela” de band weer op kruissnelheid brachten. Toto is altijd een zeer diverse band geweest die verschillende muziekstijlen weet te combineren. Filmisch en zeer progressieve klanken tijdens het ‘keyboard extravaganza’, een toetsenduel tussen Paich en Porcaro. Pure hitparadepop tijdens ‘wildcardsong’: “Human Nature” van Michael Jackson, een song geschreven door Steve Porcaro en uitstekend gezongen door Williams én funk tijdens het opzwepende “Georgy Porgy” veranderden de klankkleur keer op keer.
Een uitbundig meegezongen: “Stop Loving You” (vooraf gegaan door een indrukwekkende melodieuze solospot van Steve Lukather) en de beste Toto song aller tijden “Home Of The Brave” maakten een einde aan de reguliere speeltijd.
Eenmaal kwam men terug om de eenheid in de linie te behouden en maakte een lang uitgesponnen “Hold The Line” een einde aan een twee uur durende show.

De band mag dan anno 2011 nog enkel op tour zijn omwille van financiële redenen en voor het steunen van hun broeder Mike, toch was dit de beste Toto formatie in lange tijd!
De terugkeer van zanger Joseph Williams was bijzonder sterk. Graag had ik nog meer songs gehoord uit ‘zijn’ periode maar dat had de set nog onsamenhangender gemaakt. Ook de terugkeer van toetsenist Steve Porcaro na 22 jaar zorgde voor een prominente aanwezig van kristalheldere synths, waarbij de sound van jaren ’80 nooit veraf was. Heerlijk!
Dit was ‘The First Night Of The Tour’ van de ‘In The Blink Of An Eye Tour’ dus helemaal zonder fouten werd er niet gespeeld. De ritmesectie ging meermaals uit de bocht en ook vocaal was niet alles altijd even zuiver. Die ene backdrop en de statische, sobere lichtshow kunnen we vlug vergeten.

Geen foutloos parcours, wel een zeer genietbaar en sterk afwisselend rockfeestje! ‘ Toto is dead, long live Toto’!

Setlist: *Child’s Anthem *Till The End *Afraid Of Love *Lovers In The Night *Somewhere Tonight / No Woman No Cry *Rosanna *Lea *Gift Of Faith *Pamela *Keyboard Extravaganza Paich/Porcaro *Africa *Human Nature *Stay Away *Georgy Porgy *Stop Loving You *Home Of The Brave
*Hold The Line

http://www.slide.com/r/Bo3_B8He1z_G5e403Z5cPmTfPBM1Afj6?previous_view=lt_embedded_url

neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Greenhouse Talent

Trans-Siberian Orchestra of kortweg TSO is een formatie die al vele jaren in thuisland Amerika hoge toppen scheert. Oprichter Paul O’Neill, die we kennen als manager van o.a. Savatage, had nooit durven hopen op een platenverkoop van meer dan 7 miljoen exemplaren. Bovendien zijn de legendarische TSO kerstshows in de V.S. een begrip geworden.
Mede dankzij Greenhouse Talent stond deze Amerikaanse rockoperasensatie voor het eerst op de Belgische planken. Geprogrammeerd tussen de musicals ‘Oliver’ & ‘Spamalot’ konden de schouwburgabonnees zich vergapen aan TSO’s ‘Beethoven Last Night’. Voor de talrijk opgekomen die-hard metalfreaks was het in eerste instantie wat wennen aan de luxueuze omgeving. Nochtans bleken de zeer comfortabele rode zitjes van de Antwerpse Stadsshouwburg ideaal om dit spektakel van dichtbij mee te maken.

Het meesterwerk ‘Beethoven’s Last Night’ uit 2000 werd integraal (op enkele songs na) live gebracht, aangevuld met een vijftal songs uit het recentste TSO album ‘Night Castle’ uit 2009.
Savatage boegbeeld Jon Oliva kon er om persoonlijke redenen niet bij zijn maar verder vormde de volledige Savatage line-up het kloppende hart van TSO met Jeff Plate op drums, John Lee Middleton op bas en Chris Caffery en Al Pitrelli op gitaar. Deze laatste mocht ook als bandleider fungeren. Tel daarbij nog een volledige strijkerssessie, twee keyboardspelers en een ganse reeks zangers en zangeressen en je begrijpt dat het podium aardig vol stond.
Reeds vanaf de openings “Overture”, was het duidelijk dat dit een onvergetelijke avond zou worden. In het prachtige Middeleeuwse decor werd het waanzinnige verhaal verteld van Beethoven’s laatste nacht. Dit mag je gerust ook letterlijk nemen wat naast het muzikale werk nam Bryan Hicks, als verteller, een groot deel van de avond voor zijn rekening. Aanvankelijk kwam dit erg luisterrijk over maar wat verder in de show werden de vertellingen wat minder boeiend en haalden ze de vaart uit de show. Maar het hielp natuurlijk wel om door het hele verhaal te komen en dat was best wel een stevige noot om te kraken! Het spektakel sloeg echter in als een bom. De mix tussen klassiek en rock was geniaal en benaderde de perfectie. Zelden heb ik zo’n perfect geluid gehoord. Angstaanjagend helder maar met een bijna nooit gehoorde gelaagdheid en bombast. De sterke muzikale uitvoeringen werden kracht bijgezet door een indrukwekkende laser en lichtshow (inclusief pyro en HD visuals). We kwamen werkelijk oren en ogen te kort!
Hoogtepunten waren er in overvloed. Vooral de instrumentale klassieke duels tussen gitaar en viool waarbij ‘Andre Rieu on speed’ Roddy Chong zich in de kijker speelde waren meesterlijk. Vocaal waren Jeff Scott Soto (vervanger voor Jon Oliva) als de duivel Mephistopheles en vooral ‘Broadway Musical performer’ Rob Evan als Beethoven het sterkst in hun rol.
Na meer dan twee uur viel het doek over de Beethoven rockopera en kwam er een al even overweldigende bisronde met enkele tracks uit ‘Night Castle’ en enkele twee minder bekende Savatage songs. Vooral het akoestische “Sleep”, gezongen door J.S. Soto bleek een verademing na een avond vol bombast, theatraliteit en dramatiek.

TSO liet metal en klassiek perfect samensmelten. Het begrip rockopera kreeg een nieuwe dimensie in deze perfect georkestreerde Amerikaanse show.
Laten we hopen dat bandleider Al Pitrelli woord zal houden want dan krijgen we eind dit jaar misschien een van TSO’s legendarische kerstshows te zien.

Setlist: (Child of the Night) *Overture *Midnight *Fate *What Good This Deafness *Mephistopheles *What Is Eternal *Mozart and Memories *Vienna *Mozart / Figaro *The Dreams of Candlelight *Requiem (The Fifth) *The Dark *Für Elise *After the Fall *A Last Illusion *This Is Who You Are *Beethoven *Misery *Who Is This Child *A Final Dream

*Toccata - Carpimus Noctem *The Mountain *Sleep (Savatage cover) *Carmina Burana *Another Way You Can Die *Chance

Video Live Reports: (Videoplaylist TSO @ Antwerpen 2011: (Part 1 - Part 4)
http://www.youtube.com/view_play_list?p=F81B4970D84ADBC2
Photo Slide Show: http://www.slide.com/r/JKn4UY9S3T-auvQNScwO4TWZXTeWneil?previous_view=lt_embedded_url

Organisatie: Greenhouse Talent