Toen Saga eind 2006 afscheid nam van frontman Michael Sadler werd de toekomst voor deze Canadese progrockers plotseling erg onzeker. De indrukwekkende afscheidstour maakte duidelijk dat Sadler na zovele dienstjaren niet zomaar vlug vervangen kon worden. Heel even dacht de band er aan om definitief het bijltje er bij neer te leggen. Met ex-Final Frontier zanger Rob Moratti vond men de oplossing voor de toekomst…of toch niet? Ik was dan ook erg benieuwd hoe het nieuwe Saga live zou klinken en hoe de fans Rob als nieuwe frontman zouden verwelkomen. Al moest ik daarvoor wel rijden tot in het Nederlandse Uden, waar in de gezellige rockpub ‘De Pul’ het eerste Nederlandse optreden plaatsvond van het vernieuwde Saga. Dat die avond ook het heropgerichte It Bites op de planken stond maakte het nog veel interessanter.

De club zat goed vol toen het Engelse It Bites stipt op tijd mocht gaan opwarmen. Eind de jaren ’80 had de band een bescheiden pophitje met “Calling All The Heroes”. Deze song, tot het vorige jaar verschenen album ‘The Tall Ships’, het enige songmateriaal waar ik reeds mee vertrouwd was. Het nieuwe album is echter bijzonder sterk en weet zowel pop als progrock liefhebbers erg te bekoren. ‘The Tall Ships’ haalde zelfs mijn persoonlijke album top 10 van 2008, dus dat zegt al heel wat!
De oorspronkelijk zanger/gitarist Francis Dunnery is er niet meer bij. Huidige ‘leading man’ van It Bites is echter niemand minder dan Kino & Arena man John Mitchell. Als je hem hoort zingen moet je wel toegeven dat hij aardig in de buurt komt van het originele pakket. It Bites speelde een veel te korte set. Maar misschien komt dit vanwege de aaneenschakeling van sterke momenten waardoor de 45 toegewezen minuten zo vlug voorbij waren. Vanaf het pompy “Kiss Like Judas” zat het meteen goed. Een stevige ritmesectie (Bob Dalton (drums) & Dick Nolan (Bass)), een verrassend sterke goede keyboardinvulling (John Beck) en de meesterlijke, supermelodieuze gitaarpartijen en vocalen van John Mitchell. Vooral zijn vocale prestaties zijn voor verbetering vatbaar. Maar de man gaat steeds beter zingen, al ziet hij zichtbaar af wanneer hij de hogere tonen probeert te halen. Een supersterk optreden en vooral een warm gevoel om meer! Hopelijk kan ik deze ‘men in white’ binnenkort eens in een full-headlining show zien.

Na een korte break was het langverwachte moment eindelijk aangebroken. Saga opende met de titeltrack uit het net uitgebrachte album ‘The Human Condition’. Een heavy ‘instrumental’ waarin Rob Moratti slechts enkele woorden mag zingen. Met “The Flyer” kreeg het publiek pas echt goed te horen hoe Moratti klinkt. Vol zelfvertrouwen zette de Canadees een voortreffelijke maar iets te heavy versie neer van deze Saga klassieker. Er werd tijdens deze song ook nog angstig gezocht naar een goed geluidsevenwicht maar toen “Wind Him Up” werd aangekondigd zat alles juist. Moratti werd door het publiek hartelijk ontvangen waarvoor Moog synthesizerwonder Jim Gilmour ons uitdrukkelijk voor bedankte. Pas toen “Step Inside” uit het nieuwe album aan bod kwam werd het voor iedereen duidelijk dat Saga toch wel koos voor een drastische vernieuwde aanpak. Een echte melodische rocksong met ballen waarin de zo typerende progressieve Saga elementen nog slechts minimaal aanwezig zijn. Doch mij kan het wel erg bekoren maar ik kan mij wel inbeelden dat niet iedereen even gelukkig is met deze nieuwe stijl. Bovendien is het even wennen aan de expressievere podiumperformance van Moratti, die als nieuwe frontman toch een beetje een stijlbreuk is met de andere heren in de band.
Met Moratti koos Saga ook voor een totaal ander stemgeluid, wat ook al weer een ernstige aanpassing vraagt. Maar eenmaal je accepteert dat dit de toekomst is kan je pas echt genieten en dat gebeurde vooral tijdens de echte Saga klassiekers zoals: “Humble Stance”, “You’re Not Alone”, die sterk door Moratti werden ingezongen.
Tijdens de nieuwe songs kon de man mij minder overtuigen en bovendien maakte hij ook enkele pijnlijke schoonheidsfoutjes. “This was a new song from my new album” zei hij wat ongelukkig en op een bepaald moment kondigde hij ook de verkeerde song aan. Op zich allemaal niet zo erg, maar het brengt de twijfelaars natuurlijk erg in verwarring. “Scratching The Surface” werd nog eens gebracht zoals het origineel werd opgenomen (met Jim Gilmour in de hoofdrol) en dat was mooi meegenomen.
Niet alleen het publiek reageerde fel enthousiast, ook de band liet zien nog steeds heel veel spelplezier te hebben ‘on stage’. De mokerslagen van drummer Chris Sutherland en de competente, vaak maffe gitaaruitspattingen van Ian Chrichton sprongen het meest in het oog en oor. Tijdens de finale zat alles goed met een onvergetelijk sterk “Careful Were You Step” en de allerlaatste encore “On The Loose”.

Ondertussen heb ik op de vele muziekfora zowel positieve als uiterst negatieve reacties gelezen op het debuut van nieuwe zanger Rob Moratti. Het zou het jammer zijn als de vele Saga fans nu reeds zouden afhakken. Moratti is Michael Sadler niet, maar hij heeft ook niet de pretentie om deze echt te doen vergeten.
Saga is gewoon aan een totaal nieuw hoofdstuk begonnen. Of Moratti’s toekomst echt bij Saga ligt is echter een dubbeltje op zijn kant. Zonder twijfel is Moratti een schitterende zanger en uiterst charmante frontman maar of hij de juiste man is op de juiste plaats……ja, ook ik heb zo mijn twijfels.

Setlist It Bites *Kiss Like Judas *Oh My God *Yellow Christian *Plastic Dreamer *The Wind That Shakes The Barley *Ghosts
*Calling Out The Heroes

Setlist Saga *The Human Condition *The Flyer *Wind Him Up *You Were Right *Book Of Lies *Now Is Now *Step Inside *Humble Stance *Scratching The Surface *Crown Of Thorns *You Look Good To Me *Don’t Be Late *You’re Not Alone *Careful Were You Step *On The Loose.

Na AC/DC, Metallica bracht de nieuwe lente nu ook het Priest Feast tot in ons land. Een feest niet voor watjes maar voor echte mannen met een goed stel oren!
Theoretisch kan je het pakket Testament, Megadeth & Judas Priest best homogeen noemen. De praktijk leert ons echter dat er ook binnen het metal genre aardig wat richtingen zijn die niet meteen compatibel zijn met elkaar. Ondergetekende mag dan een Judas Priest liefhebber zijn, van de opwarmbands Testament & Megadeth heb ik echt geen kaas gegeten!

Het feestje van onze ‘Metal Gods’ begon al om 19u00. Vorst zat op dat vroege uur al nokvol, al ging het hier over een Vorst Nationaal Club optreden waarbij de bovenste cirkel van de zaal ontoegankelijk bleef.
Eerst was het de beurt aan de Trash Metal sensatie uit San Francisco, Testament. Een band die in het verleden bijzonder veel formatiewissels kende en waarvan gitarist Eric Peterson & zanger Chuck Billy de enige getrouwe zijn sinds de oprichting in 1983. In 2008 bracht de band het album ‘The Formation Of Damnation’ uit en daar werd dan ook regelmatig naar gerefereerd. Testament ‘is not my cup of tea’ zodat ik wijselijk een echte beoordeling overlaat aan de echte kenners. Nee, in mijn testament zal deze band zeker niet voor komen. Maar de fans waren dolenthousiast met Testament’s komst want er werd volop geheadbangd, vuisten gingen in de lucht en met de regelmaat van de klok gingen enkele habitués tot crowdsurfen over. Wat mij opviel was dat de geluidsbalans sterk in het rood ging. Hier geen decibelbeperking maar wel ‘very loud & heavy’! Soms pijnlijk voor mijn ongeoefende oren.

Na Testament was het de beurt aan Dave Mustaine’s band Megadeth. Tijdens hun passage als headliner op het Schwung Festival van 2007 kon de band mij niet overtuigen en ook nu kon een uurtje Megadeth mij maar matig boeien. Mustaine richtte na twee jaar actief lid te zijn geweest van Metallica (hij werd ontslagen wegens excessief drank- en drugmisbruik) in 1983 Megadeth op. De band zou populairder worden dan Metallica maar ondertussen weten we dat dit alvast te hoog gegrepen was.
Fans heeft Megadeth nog steeds in grote getallen want ‘the crowd went crazy’! Sterke momenten waren er tijdens “Symphony Of Destruction”, “Holy Wars” en het mooie “A Tout Le Monde”. Voor de rest speelde de band te vaak in de automatische piloot modus.

Judas Priest bestaat ondertussen reeds meer dan 35 jaar. Priest wordt vaak aanzien als één van de grondleggers van de Heavy Metal en verkocht meer dan 35 miljoen albums! Ondertussen zijn de leden er echt niet jonger op geworden waardoor ik mij ernstig afvroeg wat Judas Priest anno 2009 nog kon betekenen. In 2004 kwam er een reünie toen Rob Halford opnieuw werd ingelijfd en Tim ‘Ripper’ Owens aan de deur werd gezet. Gelukkig maar, want de twee studioalbums die Owens met Judas Priest opnam beschouw ik als de minste platen uit hun ganse oeuvre. Sinds ‘Angel Of Retribution’ uit 2005 zit Priest terug op het juiste spoor en hun recentste dubbele conceptalbum ‘Nostradamus’ is één van de allerbeste metalplaten van 2008.
Onder oorverdovend gebrul werd de introtape “Dawn Of Creation” ingezet. Meteen viel de hoogbouw ‘on stage’ op, waardoor de sfeer uit de jaren ’80 helemaal terug was. Helemaal bovenaan zat drummer Scott Travis en op een ander platform verscheen Rob Halford (gekleed in een zilveren cape) om de opener “Prophecy” op ons los te laten. Het was een erg sterke, imposante en theatrale start. Jammer dat de set niet bestond uit meer ‘Nostradamus’ songs want ik hou wel van de vernieuwde symfonische Priest. Wel kregen we een soort ‘best of’ vol Priest klassiekers. “Metal Gods”, “Eat Me Alive”, “Between The Hammer And The Anvil”, “Breaking The Law” deden ons metalhart sinds lang weer bloeden.
Opmerkelijk was dat “Death” uit het nieuwe ‘Nostradamus’ zeer lauw werd ontvangen. Blijkbaar is niet iedereen even gek van de nieuwe symfonische aanpak. Rob Halford die aanvankelijk erg goed bij stem was, liet op het bloedmooie “Angel” horen dat hij niet alleen kan schreeuwen. Het werd het enige rustpunt van de ganse avond. Af en toe zong hij er wel eens ferm naast en ook de geluidstechnicus verdoezelde zo hier en daar een foutje met een overdaad aan echo. Bassist Ian Hill en de gitaartandem K.K.Downing & Glenn Tipton bleken de ‘tand des tijd’ wat beter te hebben verteerd want op hun heavy melodieuze gitaarspel viel niets aan te merken, behalve dat het goed was. Het showgedeelte bleef beperkt tot: schitterende backdrops, het neerpoten van enkele Priest vlagen, enkele voor senioren gemaakte decorstukken op maat van Mister Rob Halford, een mooie lichtshow, de gekke podiumwandelingetjes van Halford en de verplichte clichématige Priest motor act tijdens de Fleetwood Mac cover “The Green Manalishi”. Naar het einde toe kreeg Halford zijn stem het steeds moeilijker zodat er na slechts 100 minuten een einde kwam aan de set via een tweede encore ronde met “You’ve Got Another Thing Comin’”.

Het Priest Feast was duidelijk een voltreffer voor de doorwinterde metal liefhebber. De ouwe rotten in het vak kunnen het nog steeds (al spelen ze tegenwoordig wel een klasse lager) maar het respect voor deze band is nog steeds bijzonder groot.
The Metal Gods are VERY alive’!!
Setlist *Dawn Of Creation *Prophecy *Metal Gods *Eat Me Alive *Between The Hammer and The Anvil *Devils Child *Breaking The Law *Hell Patrol *Death *Dissident Agressor *Angel *The Hellion *Electric Eye *Rock Hard,Ride Free *Sinner *Painkiller
*Hell Bent For Leather *The Green Manalishi (With the 2 pronged Crown)
*You’ve Got Another Thing Comin’

Organisatie: Live Nation

Vorig jaar in oktober hield de ‘Pure tour’ van Pendragon halt in Verviers. Wegens tijdsgebrek kon ik er toen niet bij zijn. Gelukkig kreeg ik nu een herkansing want de Britse neo-progressieve rockband maakte terug even de stap over de plas voor een optreden in Nederland en een gig in het Noord-Franse Lille.

Le Splendid zat al afgeladen vol toen het Franse Amartia mocht openen. De band heeft net een nieuw album uitgebracht met als titel ‘Delicately’. Uit deze nieuwe plaat werden ook de meeste songs gespeeld. Amartia staat voor een mix van progressieve rock, mainstream rock en metal. De frontzangeres is niet meteen een lust voor het oog maar een mooie stem heeft ze wel. Toch miste haar stem wat ‘power’ waardoor de mooiste momenten toch uit instrumentale hoek kwamen. Vooral de gitarist toverde enkele erg lekkere melodieuze solo’s uit zijn mouw. Bijgebleven zijn het sterke “Not A Detail” en het instrumentale “Hightech Human”. Amartia speelde een leuke set die door het chauvinistische Franse publiek erg werd gesmaakt. Persoonlijk vond ik het slechts bij momenten boven de middelmaat uit steken.

Erg lang moesten we niet wachten op Pendragon. Na een imposante, bombastische intro begroette Nick & Co ons met “Eraserhead”, niet meteen een van mijn songfavorieten.
Bovendien klonk in deze aanvangfase het geluid nergens naar en had de band duidelijk moeite om de juiste balans te vinden. Gelukkig sleepten de geluidsproblemen niet al te lang aan en hadden we tegen de ‘oldie’ “The Walls Of Babylon” al een deftiger geluid.
Helemaal op niveau zat de band pas toen de “Comatose” suite op ons werd afgevoerd. Een subliem werkstuk uit het nieuwe ‘Pure’ dat volgens Nick een allereerste keer live werd gebracht. Als zanger zijn de capaciteiten van frontman Nick Barett aardig beperkt. Hij is dan ook geen geweldig zangtalent. Dit is een barrière die ik bij elk Pendragon concert eerst moet proberen te overwinnen. Maar als je verder kijkt en je focust op Barett’s geweldige gitaarspel gaat de wondere wereld van Pendragon echt helemaal voor je open.
Pendragon bestaat ondertussen dertig jaar. Met ondermeer “The Mask” en “Queen Of Hearts” werd geput uit het rijke archief. De band had er duidelijk zin in want het spelplezier stroomde van het podium af. Bassist Pete Gee speelde erg strak en keyboardwizard Clive Nolan “Cool as always” speelde zich meerdere malen in de kijker. Toch was het vooral nieuwkomer Scott Higham die met zijn mokerslagen op de drums het Pendragon geluid extra schwung gaf. Een fenomenale drummer en duidelijk een aanwinst voor de band. Ook het nieuwe en sterke album ‘Pure’ werd aan het Franse publiek voorgesteld. Het ganse album haalde de setlist en zat mooi verweven tussen andere klassiekers zoals “Nostradamus” (de Stargazing song) en “The Voyager”.
“It’s Only Me” uit het nieuwe album sloot de reguliere speeltijd af. In deze laatste song liet Nick Barett nogmaals horen waarom hij tot de top behoort. De song bevat een sublieme, bloedstollende gitaarsolo die de vele Franse, Belgische en zelfs Engelse fans naar ‘Prog Heaven’ katapulteerde. Dit noemt men eindigen in schoonheid. Pendragon bleef echter terugkeren en deed dit met een song voor ‘the youngsters’: “Indigo”. Verfrissend, vernieuwend en hedendaags…Pendragon anno 2009!
Het lange epos “The Wishing Well” uit ‘Believe’ sloot dit fascinerende optreden af na ruim twee en een half uur!

Na het optreden schafte ik mij aan de verkoopstand de nieuwe DVD-CD box aan “Concerto Maximo”. Een absolute aanrader voor de fans en een schitterend overzicht van de bands carrière. Van mij mag Pendragon er nog eens dertig jaar bij doen!!
Setlist: *Eraserhead *The Walls Of Babylon *Comatose *The Mask *Queen Of Hearts *The Freak Show *Breaking The Spell *Nostradamus *The Voyager *It’s Only Me *Indigo

*The Wishing Well
LIVE REPORT VIDEO LINKS ON YOU TUBE
Part 1
http://www.youtube.com/watch?v=-Ex3NklCKd4
Part 2
http://www.youtube.com/watch?v=Up3Iw9tc7oM
Part 3
http://www.youtube.com/watch?v=PUliaNXfsR0

Organisatie: Verone Productions, Lille

Gelukkig zijn er nog Vlaamse bands die het opportuun vinden om even een bezoekje te brengen over de taalgrens. Novastar, nauwelijks gekend en aanbeden bij onze Waalse vrienden, speelde enkele try-out gigs in kleinere concertzalen en dit als voorbereiding op het megaconcert van februari in de Antwerpse Lotto Arena.
Dat Joost Zweegers bij onze Franstalige vrienden aan populariteit heeft gewonnen bleek toen de oergezellige Spirit of ’66 zo goed als vol liep voor onze sympathieke Nederlandse Belg (of is het juist andersom).

Het was lang wachten op Zweegers en band, want het duurde tot na 21.30 voordat Novastar op de kleine bühne van de Spirit verscheen. Net toen was er in het publiek een klein opstootje. Joost bracht hen meteen tot de orde door de eerste song aan de oproerkraaier op te dragen. “Waiting So Long” werd vredevol op het publiek losgelaten.
Een schitterende openingsong, die Joost Zweegers schreef als themasong voor de jaarlijks terugkerende actie (Serious Request) van de Nederlandse radiozender 3FM. Het zaalgeluid klonk behoorlijk, de sfeer zat er meteen goed in.
Pure pop volgde met “Tunnelvision” waarna we met “Miles” een sterk staaltje van akoestische pop kregen voorgeschoteld. Mooi om zien hoe Joost hier de akoestische gitaar in zijn eigen, wat vreemd ogende stijl, bespeelde. Bij “Never Back Down” ging het even heel mis, toen enkele geluidmonitors op het podium het begaven. De song werd afgebroken en nadat het euvel was verholpen keurig hernomen. Dit was dan ook een try-out! “Weller Weakness”, werd groots aangepakt en mede door het bezwerende pianorifje ontplofte deze song en werd zo een echte liveknaller! Tijdens “Bangor” verwees Joost naar het Franse dorp waar hij inspiratie opdeed voor het schrijven van zijn nieuw album. “Wings On Me” kwam rockend voorbij in de beste Crowded House stijl.
Daarna pompte de band ons twee klassiekers door de strot waarbij we heel even naar adem moesten happen. Flitsend en zeer indrukwekkend gingen: “Wrong” en het altijd sterke “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” naadloos in elkaar over. Novastar op zijn best!
Tijdens het akoestische intermezzo werd het voor velen tijd om even bij te tanken aan de bar. Joost riep meerdere malen het publiek op zich verder te concentreren. Jammer want in het geroezemoes verdronken zo akoestische pareltjes, zoals “Making Waves”. Nog het meeste indruk maakte Novastar tijdens de finale. Zo bleek dat “Mars Needs Woman” ook hier vrij gekend was en werd het ook duidelijk dat “Because” nu officieel als een Novastar klassieker mag bestempeld worden.
Hoewel het niet evident is dat men tijdens een try-out ook gaat bissen gaf de band er nog een lap op met een schitterende versie van “The Best Is Yet To Come”. Vervolgens kwam er onder het impuls van de gitarist nog een toegift. Maar persoonlijk vond ik “Carelessly Dating” wat minder geschikt om afscheid mee te nemen, al was het ‘The Police arrangementje’ wel erg leuk om horen.

Novastar overweldigde in de kleine Spirit en bewees dat het klaar is voor het grotere werk en de festivalzomer. Ondanks het wat mindere geluid (in vergelijking met de perfecte klank van de première in de AB) was het opnieuw genieten van één van de beste Belgische bands aller tijden. De band klonk ruw en sprankelend maar evengoed waren emotie en finesse enkele facetten van de uitgebreide klankkleur. Mooi hoe Novastar zich moeiteloos kon aanpassen aan dit kleine kader. Dit zouden meer Vlaamse bands mogen doen…..
Setlist: *Waiting So Long *Tunnelvision *Miles *Never Back Down *Faith *Weller Weakness *Bangor *Wings On Me *Smooth Flavours *Wrong *When The Lights Go Down On The Broken Hearted *Sundance *Lost & Blown Away *Making Waves *All Day Long *Ten Eleven *Mars Needs Woman *Because
*The Best Is Yet To Come *Carelessly Dating

Organisatie: Spirit Of 66, Verviers (+ ism Greenhouse Talent, Gent)

LIVE REPORT VIDEO LINKS ON YOU TUBE
Part 1
http://www.youtube.com/watch?v=3MbbgeuNMIQ

Part 2
http://www.youtube.com/watch?v=A2_9Mo9mbHM

Part 3
http://www.youtube.com/watch?v=KfPxGwA1OsA

Part 4
http://www.youtube.com/watch?v=xe6nMRNXCoA 

Marillion wordt tegenwoordig vaak in muziekvakbladen omschreven als het best bewaarde muzikale geheim van de U.K. Niet langer heeft de muzikale pers een afkeer voor deze band en zo is men ook eindelijk tot de conclusie gekomen dat de band doorheen de jaren een enorme (r)evolutie heeft doorgemaakt.
Marillion heeft dan ook muzikaal nog erg weinig te maken met de pure symfonische rockband die ze was tijdens de beginjaren. Van 1983 tot 1987 maakte de band vier albums die allemaal erg goed ontvangen werden. In 1988 kwam er met ‘Clutching At Straws’ een einde aan het Fish tijdperk. Fish ging solo verder en het was Steve Hogarth die de band in 1989 een nieuw hart gaf.
Ondertussen heeft Marillion met Steve Hogarth reeds elf studioalbums uitbracht, waarvan ‘Happiness Is The Road’ het meest recentste werk is. Dit dubbele album werd door de band zelf midden september volledig kosteloos ter beschikking gesteld via de P2P netwerken (zeg maar gratis legaal te downloaden). Een behoorlijke stunt!...al hebben de echte fans ondertussen natuurlijk de mooie ‘deluxe campaign edition’ in huis gehaald.

Om dit nieuwe album te promoten stonden de heren in Le Splendid te Lille voor wat het laatste optreden van de ‘Happiness Is The Road Tour 2008’ was. Al bij aanvang was het duidelijk dat de band er erg veel zin in had en ook het Noord-Franse publiek ontving de band met open armen.
Le Splendid liep aardig vol, al was er toch wat minder volk komen opdagen dan tijdens de ‘Somewhere Else’ tour van 2007.
Keurig omstreeks 20.30 (er was geen supportact) kwam de band onder luid applaus het podium op. Steve Hogarth liep meteen in de kijker vanwege zijn imposante klederdracht.
‘H’ was gehuld in een rijkelijk geborduurde witte ‘Guru’ mantel (en op blote voeten!) en hij liet meteen duidelijk verstaan er erg veel zin in te hebben want hij verwelkomde zijn Franse vrienden veelvuldig. “Dreamy Street” uit het nieuwe album trok de set rustig op gang waarna men met “This Train Is My Life” meteen een van de beste stukken uit de nieuwe plaat liet horen. Een kristalhelder, perfect uitgebalanceerde sound bracht ons al meteen in extase. Al liep het ook ernstig fout in deze beginfase. Plotseling werd Mark Kelly alle samples en keyboardeffects ontnomen, een euvel dat niet meteen opgelost geraakte. Zeer professioneel en met een gezonde dosis humor zorgde de band echter voor een semi-akoestisch intermezzo. Het publiek genoot en waarneer alle technische problemen eindelijk opgelost waren, zorgde “Woke Up’ voor een eerste hoogtepunt van de avond. Het bijzonder sterke “Essence” werd naadloos opgevolgd door het door de fans erg gewaardeerde “Fantastic Place”. Nog een hoogtepunt was “The Man From The Planet Marzipan”, een song waarin alle bandleden naar de perfectie streefden!
Meest emotionele moment van de avond werd een live versie van de song “Out Of This World”. Een song uit het ‘Afraid Of Sunlight’ album, die Steve opdroeg aan (en trouwens ook het verhaal vertelt van) Donald Campbell, een Britse held die in de auto en motorbootwereld tal van snelheidsrecords op zijn naam heeft staan. Mooie projecties gaven de song nog meer diepgang.
Met “Mad” en “The Great Escape” kwam Marillion’s beste conceptalbum ‘Brave’ uitvoerig aan bod. “Whatever Is Wrong With You” sloot de set af. “Neverland” was een voor de hand liggende encore maar toen de band definitief afsloot met de nieuwe titeltrack was dit voor velen toch een grote verrassing. Gedurfd en met veel klasse en vastberadenheid liet men nog een laatste keer horen waarvoor Marillion anno 2008 staat.

Het aanstekelijke spelplezier dat de band ten toon stelde kon bij vele aanwezigen op erg veel steun en respons rekenen en dit zorgde op zijn beurt voor alweer een ijzersterk Marillion optreden. Het uitstekende zaalgeluid, de knap verzorgde licht en projectieshow maakten van dit optreden een van de allerbeste ‘gigs’ van 2008.
Marillion is duidelijk ‘Happy On The Road’ en wij ook! want onze hooggespannen verwachtingen werden ruimschoots ingelost.
Al blijven de Belgische fans ook nu weer in de kou staan. Maar misschien kan de band dit nog goedmaken door in het nieuwe jaar (tijdens het tweede luik van de tour) toch ook ons landje aan te doen.

Setlist: *Dreamy Street *This Train Is My Life *Nothing Fills The Hole *Three Minute Boy / A Day In The Life *Woke Up *The Other Half *Essence *Fantastic Place *The Man From The Planet Marzipan *Out Of This World *Mad *The Great Escape *Afraid Of Sunlight  *Asylum Satellite #1 *The Invisible Man *Whatever Is Wrong With You
Bis *Neverland *Happiness Is The Road

Marillion slideshow link
http://www.slide.com/r/XM-0NYbPzj_Oa_R4dP8yIkajl6-UGhW5?previous_view=lt_embedded_url

Organisatie: Agauchedelalune Lille

Kane, is een fenomeen in Nederland. Een onvervalste hitmachine die er nog steeds de kassa’s doet rinkelen. In ons land loopt het allemaal zo’n vaart niet voor Dinand & de zijnen.
Die ‘zijnen’ zijn ondertussen ook erg sterk uitgedund want Kane is tegenwoordig een duo, live wel geflankeerd door een bijzonder sterke begeleidingsband.
Kane was eerder deze zomer ook al in ons landje en bediende ons toen met fel gesmaakte optredens op o.a. de Lokerse Feesten & Marktrock Leuven.
Eind juni speelde de band in De Kuip van Rotterdam voor de grote massa. Toen waren meer dan 35.000 fans van de partij. Dit najaar is de band te zien in de kleinere zalen. Naast Nederland is België het enige land waar Kane met mondjesmaat wat zieltjes lijkt te winnen. Naast de muzikale klasse zijn ook de uitstraling en de sexy-looks van frontman Dinand Woesthoff de grootste troef. Er zakte dan ook erg veel vrouwelijk schoon af naar de oude pornobioscoop ‘Het Depot’. Allemaal verlangden ze naar een persoonlijke ervaring met Dinand.

Helaas werd het geen huiselijk feestje. Wel kregen we een wat afstandelijke geïmporteerde stadionrockshow. Een band die de afstand behield en voortdurend speelde achter een rookgordijn. Wij Vlamingen keken dan ook erg kritisch en gereserveerd naar de groots opgezette show, maar konden wel heel erg genieten van de uitzonderlijke muzikale klasse van deze noorderburen.

Opwarmeract van de avond was de Utrechtse band GEM. Jeugdig, enthousiast maar met nog een serieus groeipotentieel bracht men puike poprocksongs met erg meezingbare refreinen. Een waardige act en als opwarmer voor Kane zeker gerechtvaardigd.

Kane zelf begon iets na 21.30 toen de mix van ”So Glad You Made It” doorheen de boxen klonk. “Free”, diende zich aan als echte opener en werd vrijwel in een compleet duister kader gespeeld. De bezwerende stroboscooplichten zorgden voor een zeer hallucinante start. Het vrij zwakke “Yeah Yeah Yeah” zette de band nog niet meteen op het juiste spoor, wat gelukkig dankzij een strakke versie van “Wanna Make It Happen” wel gebeurde. Het akoestische “Mother” bracht wat verademing na deze wervelende start. Maar al even vlug werden we terug ondergedompeld in de dance-rocksound van “Everythingyouwant”. En zo ging het steeds op en af. De single “Shot Of A Gun” deed bij velen een belletje rinkelen. Ook live is dit een erg sterke song.
Het nochtans aantrekkelijke “Fearless” kwam er niet helemaal uit maar met de huidige single “It’s Londen Calling” (met een erg mooie gitaarsolo van Dennis Van Leeuwen) kwam alles opnieuw goed. Absoluut hoogtepunt van de avond was een erg gepassioneerde versie van “Damn Those Eyes”, de song waarmee het voor Kane allemaal begon. Hier werd het ons nogmaals duidelijk wat een meesterlijke zanger Dinand Woesthoff nog steeds is! Alles loopzuiver gezongen, al verliest hij zich soms wel in het onnodeloos improviseren en het uitvergroten van zijn ‘kleine liedjes’.
De finale werd ingesprongen met “Rain Down On Me”, de enige Kane nummer één hit (weliswaar in de Tiësto mix versie) in België.
Kane kwam nog tweemaal terug op om  te bissen en liet zich eerder negatief opmerken met het snoeiharde, bombastische en wat chaotische “Catwalk Criminal”. Men eindigde wel in schoonheid met het kleine liedje ‘Tough”, in een erg mooi akoestisch, sober arrangement.

Had ik het voor het kiezen dan had ik toch liever een andere setlist gehoord. Nu lag de nadruk iets teveel op het nieuwe album “Everythingyouwant”, een plaat die bij mij nog steeds ambivalente emoties losweekt. Ook had het gerust wat intiemer mogen zijn en had vooral de man met zijn hand op het knopje van de rookmachine iets minder hard mogen toeslaan.
Desalniettemin een sterk optreden van een erg ondergewaardeerde band.
Setlist: -So Glad You Made It (Iintro)- * Free * Yeah Yeah Yeah * Wanna Make It Happen * Mother * Everythingyouwant  * Shot Of A Gun * R.E.A.L * Fearless * It’s London Calling * NYC Soul * Damn Those Eyes * Rain Down On Me
---------- * Catwalk Criminal * Before You Let Me Go
----------* Tough

Organisatie: Het Depot, Leuven

Het was inmiddels alweer vier jaar geleden dat Joost Zweegers met Novastar nog iets nieuws uitbracht. Na het schitterende ‘Another Lonely Soul’, een album uit 2004 werd het alweer angstvallig stil rond Joost Zweegers. De man geraakte in onvrede met zijn platenmaatschappij Warner Music en zelf kampte hij met ernstige gezondheidsproblemen (hij was maanden out door een verbrijzelde hiel na een val van een podium). Hierdoor werd zelfs het optreden op Pinkpop 2008 afgelast. Maar nu is hij er dan eindelijk het langverwachte derde Novastar album ‘Almost Bangor’, verwijzend naar het Bretoense dorpje Bangor waar Joost zijn inspiratie opdeed en vanwaar hij als een herboren man terugkeerde. Meteen veranderde de man ook van koers wat het nieuwe album is in alle opzichten soberder, zuiverder en meer singer-songwriter pur-sang. We waren dan ook reuzenbenieuwd hoe dit alles live zou klinken!!

Over Matthias Sturm, die als opwarmact mocht fungeren, kunnen we heel erg kort zijn en beschrijven als totaal overbodig. Deze verwaaide cabaretier zong en dichtte in het Engels, Frans en Duits maar wist het Novastar publiek niet echt te bekoren. Wel slaagde hij erin om de AB Bar te doen vollopen zodat de kassa stevig werd gespijsd.

Na enkele try-outs was de AB de locatie en de test voor het grote publiek. Al maandenlang hing het bordje uitverkocht aan de deur voor deze Novastar tweedaagse. De verwachtingen waren dan ook erg hoog gespannen. Na het concert waren we het allen eens. Dit was opnieuw een concert van wereldklasse. In een erg gevarieerde setlist ging Joost Zweegers nog steeds op zoek naar de perfecte popsong.

Het begon vrij aarzelend met het evenwel mooie “Bangor”. Niet meteen de opener die ik verwachtte en ook het publiek was duidelijk nog niet echt mee. Met de tweede song “Weller Weakness” (refererend naar Paul Weller) greep Joost ons wel bij de keel en liet ons pas na ruim negentig minuten terug los. “Tunnelvision”, geïntroduceerd met een wondermooie gitaarsolo werd de derde song die Zweegers plukte uit zijn nieuw album.
Tijdens “Never Back Down” barstte de AB uit haar voegen en ging de vierkoppige band echt voluit. Zeer opmerkelijk was dat tijdens de elektrisch gebrachte songs de arrangementen voorzien werden van een erg stevige gitaarbasis. Pianopartijen maakten plaats voor een stevige gitaarmuur en dit was toch wel eventjes wennen! Zo kreeg “When The Lights Go Down On The Broken Hearted”, met Joost op basgitaar een erg ruig kantje. Persoonlijk kon ik deze nieuwe versie wel erg appreciëren maar ik kan me voorstellen dat dit voor vele fans toch iets moeilijker te verteren was. Gelukkig waren er ook veel momenten van herkenning. “Wrong” werd luidkeels meegezongen en ook “The Best Is Yet To Come” was een topmoment waarin vlot gecommuniceerd werd met het publiek. Terug naar het debuut met “Caramia” en “Do Run”. Op en top schitterende popsongs! Gedurfd waren ook de momenten toen Joost Zweegers zijn band van het podium stuurde en zich blootgaf tijdens “Making Waves” en “All Day Long”. Het haalde wel de vaart wat uit de set maar een mens moet af en toe ook eens naar adem kunnen happen, nietwaar?!
De finale werd gespeeld met “Because”, de schitterende nieuwe single in Nederland en de huidige Belgische single “Mars Needs Woman”, deels gezongen zonder versterking vooraan in de zaal. Subliem, ontroerend en vooral wondermooi!
Bissen deed Novastar met “Miles”, een song waarin Joost terugkijkt op de tijd toen hij nog op straat musiceerde, en “Carelessly Dating”.

Ook anno 2008 is Novastar live grote klasse. Zweegers is nog steeds die gedreven, wat verkrampte, nerveuze rasartiest, die zijn band opzweept tot ongekende hoogten. Live werden we ondergedompeld in verschillende sferen. Nu eens liefelijk zacht en melancholisch, dan weer furieus en uiterst verbeten, alsof er nog zoveel opgekropte energie moet losbarsten. Crowded House maakte ooit de song “Four Seasons In One Day”. Zo voelde ook dit geslaagde optreden aan van Novastar tijdens de eerste AB avond.
Nog te zien in februari in de Lotto Arena in Antwerpen!!

Setlist: *Bangor *Weller Weakness *Tunnelvision *Never Back Down *Sundance *Faith *Smooth Flavours *When The Lights Go Down On The Broken Hearted *Wrong *Making Waves *All Day Long *The Best Is Yet To Come *Caramia *Do Run *Tomorrow Never Comes *Because *Mars Needs Woman *Miles *Carelessly Dating

Organisatie: Greenhouse Talent, Gent

Wanneer Heather Nova het exotische Bermuda inruilt voor het sombere Brussel willen we daar maar al te graag bij zijn. Gedurende twee jaar was ze ‘Lost’ ergens in de Atlantische Oceaan. Naar eigen zeggen om de kippen te voeren en haar inmiddels vierjarig zoontje Sebastian op te voeden. Ondertussen werkte Heather ook aan een nieuw album, dat de titel ‘The Jasmine Flower’ meekreeg. Om dit zevende studioalbum te promoten stond Heather Nova op de bühne van een uitverkochte Ancienne Belgique.

Support-act van dienst was de alternatieve indie rockband Scarce. Zelden heb ik zo’n misplaatst voorprogramma gezien. Velen namen de vlucht tot de bar want het half uurtje Scarce was dan ook een echte beproeving. Dit potsierlijke trio bakte er totaal niets van. Slechte songs en een ‘f**k off’ podiumattitude die nergens op leek. Enkel met de knotsgekke podiumbewegingen van bassite Joyce Raskin konden we ons nog aardig amuseren.

Het was dan ook een echte bevrijding toen Heather Nova even na negenen het podium op kwam enkel met een akoestische gitaar. Opener “Ride” uit het nieuwe album werd meteen één van de hoogtepunten van de avond. Melancholisch, ingetogen….Heather Nova op haar best. Zelfs vanuit de verte zag ze er adembenemend uit in een strak wit geborduurd bloemenkleedje…en ja hoor die kristalheldere engelenstem heeft ze nog steeds.
De band kwam op het podium en een stuwende versie van “Heart And Shoulder” werd ingezet. Nova’s begeleidingsband was trouwens in topvorm. Vooral het geniale drumspel van Geoff Dugmore en het wat vreemde, subtiele gitaarspel van gitariste Berit Fridahl waren bij momenten groots. Een volgend hoogtepunt was “Motherland” dat werd opgedragen aan alle moeders in de zaal. Ook het doorbraakalbum ‘Oyster’ kwam ruim aan bod. Het bovenaardse “Heal” en het poppy “Walk This World” werden gepassioneerd opgevoerd.
Tijdens “Fool For You” uit ‘Storm’ nam Heather plaats achter de piano. Alweer een erg intens, emotievol moment.
Halverwege de set bracht Heather twee akoestische songs uit haar nieuwe album. “Beautiful Storm” & “Maybe Tomorrow” staan op het nieuwe ‘The Jasmine Flower’, een album dat voorlopig in België enkel digitaal te downloaden is.
De hit “Someone New” die ontstond door een samenwerking met de Zweedse indiepop band Eskobar stond ook op de setlist. Al is de versie van Heather Nova eerder flauw en te ongeïnspireerd. Zorgde wel voor kippenvel was een ontketende versie van Nova’s allerbeste song, “Island”. Verbazingwekkend loopzuiver gezongen. “Winter Blue”, waarin flarden zaten van Don Henley’s “Boys Of Summer” sloot de mooie evenwichtige live set af. Heather Nova kwam onder luid applaus nog eenmaal terug en nam met een rockende versie van “Renegade” definitief afscheid van Brussel. Een song die ze eerder opnam met Electronic Dance DJ André Tanneberger (ATB).

Heather Nova live kan men gerust weinig verrassend, noch vernieuwend noemen. Wel is Heather Nova nog steeds in staat om ons even uit dit jachtige leven te ontvoeren…naar een wereld vol muzikale schoonheid en eenvoud. La Nova blijft een bewonderswaardige dame waarvoor mijn adoratie onvoorwaardelijk blijft!

Setlist: *Ride *Heart And Shoulder *Blood Of Me *Motherland *All I Need *Not Only Human *Heal *Walk This World *Fool For You *Redbird *Beautiful Storm *Maybe Tomorrow *Someone New *I Wanna Be Your Light *London Rain *Island *Like Lovers Do *Winter Blue *Paper Cup *Renegade

Organisatie: Live Nation

Afgelopen dinsdag stond de Engelse Rockband Queen in een goed gevuld Sportpaleis. De band heeft naar schatting 300 miljoen albums verkocht en behoort nog steeds tot een van de meest succesvolste bands aller tijden. Eind 1991 stierf de wereldbefaamde frontman van deze band en zo kwam er definitief een einde aan de vaste groepsbezetting die sinds 1971 dezelfde was gebleven. Na het overlijden van zanger Freddie Mercury onttrok ook bassist John Deacon zich uit het publieke leven waardoor slechts gitarist Brian May & drummer Roger Taylor onder de naam Queen doorgingen. Sinds 2000 gaven May & Taylor regelmatig acte de présence op verschillende festiviteiten. Maar de heren kwamen vooral in de publiciteit door het uitbrengen van re-recordings en het restylen van oude songs. Pas in 2004 is er de vernieuwde samenwerking met Free & Bad Company zanger Paul Rodgers. In 2005 ging de band als Queen + Paul Rodgers toeren doorheen Europa. De tour was zeer succesvol en Rodgers werd als vaste frontman ingelijfd. Midden deze maand verscheen het nieuwe studioalbum (het eerste in twaalf jaar!) ‘The Cosmos Rocks’ onder de naam Queen + Paul Rodgers met daarop aansluitend een nieuwe Europese tournee.

Queen zonder Freddie Mercury is Queen niet meer hoor ik U al zeggen. Deels klopt deze stelling natuurlijk wel maar naar mijn mening is zanger Paul Rodgers in staat om de zware erfenis van de band met veel eerbied opnieuw live tot bij de fans te brengen. Rodgers is allesbehalve een imitatie van Mercury. Hij beschikt over een totaal ander stemgeluid en heeft ook niet dat extravagante van Freddie. Rodgers is echter wel een van de allerbeste Classic Rock zangers en verdiende zijn sporen bij bands als Free & Bad Company. Vele fans moeten er net zo over gedacht hebben want vele Queen fans van het eerste uur vonden de weg naar het Sportpaleis. Trouwens de ziel van Mercury was in het Sportpaleis uitdrukkelijk aanwezig…..je voelde hem, je hoorde hem, je zag hem.

Het concert opende met een erg bombastische visuele intro. Na al dat gedonder en geknetter werd er geopend met “Surf’s Up….School’s Out”, een nieuwe track uit het nieuwe album. Naast May, Taylor & Rodgers stonden ook nog Spike Edney (Keyboards/Vocals), Jamie Moses (Guitar/Vocals) en Danny Miranda (Bass Guitar/Vocals) op het podium. Stuk voor stuk echte rasmuzikanten! Het podium werd vrij klassiek opgebouwd met een catwalk tot in het midden van de zaal. Tevens werd er gebruik gemaakt van een indrukwekkende lichtshow samen met enkele prachtige, goed gedoseerde videoprojecties. In de openingsfase waren er nogal wat technische geluidsproblemen. Microfoons deden het niet en ook de eindmix was niet al te best, maar vanaf “Fat Bottomed Girls” werd de juiste balans gevonden en ging de zaal een eerste keer massaal uit de bol. “Another One Bites The Dust”, commercieel gezien Queen’s grootste hit, werd met veel enthousiasme uitgevoerd. Rodgers dankte het Sportpaleis voor ‘the beautiful singing’. Nog meer vuurwerk volgde met “I Want It All” & “I Want To Break Free”. Vertrouwde songs die toch een tikkeltje anders klonken doorheen de stembanden van Rodgers.
Hierna verwelkomde Brian May ons en hij liet meteen ook weten dat reeds drie mensen (waar ik er een van ben) het nieuwe album hadden aangekocht. De nieuwe single “C-Lebrity” volgde maar het publiek reageerde hier toch een stuk terughoudender op. Daarna was het beurt aan elk lid om zich in de kijker te spelen. Paul Rodgers deed dit met een akoestische versie van de Bad Company song “Seagull”, waarin hij vooral liet horen welke klasbak hij is! Daarna nam ‘Doctor’ Brian May plaats op de catwalk, midden in de zaal. Brian erkende niet werelds beste zanger te zijn en vroeg het publiek hem te begeleiden in het prachtige “Love Of My Life”. Deze song ontpopte zich tot een van de allermooiste, intiemste concertmomenten die ik ooit mocht beleven. Zo intens, zo warm en met zoveel respect voor de overleden zanger Freddie Mercury , die Brian May een eerste keer uitvoerig bedankte. De folksong “’39” sloot hier naadloos bij aan. Deze song werd diverse keren onderbroken en werd terug hernomen door telkens een bandlid in de uitvoering toe te voegen. Roger Taylor op basdrum werd zo tot dicht bij het publiek gebracht. De op het eerste zicht wat afwezige Taylor bewees nadien het tegengestelde door een erg gesmaakte en originele drumsolo weg te geven. Zo bespeelde hij de bascello van Danny Miranda met zijn drumsticks. Leuk was het stukje van “Under Pressure” dat in de solo verweven zat . Toen Taylor’s volledige drumkit vooraan was opgebouwd verraste hij met een stevige versie van “I’m In Love With My Car” en zong hij ook de leadvocals van de ’sad song’ “Say It’s Not True”. Deze laatste song staat ook op het nieuwe album maar werd al eerder uitgebracht ter gelegenheid van Wereld Aidsdag.
Terug met zijn allen naar het grote podium waar Paul Rodgers achter de piano had plaats genomen voor de klassieker “Bad Company”. Geen Queen song maar toch erg gewaardeerd door het publiek. “Time To Shine” werd voor de eerste maal live gespeeld maar maakte weinig indruk. Daarna liet Brian May ook nog eens horen welk bedreven gitarist hij nog steeds is. “Bijou” & “Last Horizon” waren wondermooie ‘instrumentals’. Met “Crazy Little Thing Called Love” begon de finale die afsloot met misschien wel Queen’s bekendste song: “Bohemian Rhapsody” in een semi-live uitvoering. Freddie Mercury mocht ons vanuit de hemel (via de videoscreens) nog eens toezingen. Geen mens die het erg vond dat dit eigenlijk slechts opgenomen videobeelden waren. De Queen fan van het eerste uur genoot intens want Freddy Mercury is en blijft ongeëvenaard als frontman van Queen, ook vele jaren na zijn dood.
Bissen deed men met de knallers: “All Right Now” van Rodgers band Free, “We Will Rock You” en afsluiter “We Are The Champions”. Het Sportpaleis vierde deze overwinning voluit.

Zelden heb een band oude rockers met zoveel enthousiasme op het podium gezien. De formule Queen + Paul Rodgers is dus duidelijk een shot in de roos. Oude Queen fans erkennen in de live uitvoeringen de sound van weleer, terwijl Paul Rodgers sterk wist te overtuigen als nieuwe zanger voor de band. ‘Queen…..they are still the champions’!’

Setlist: *Surf’s Up…Schools Out!, *Tie Your Mother Down, *Fat Bottomed Girls, *Another One Bites The Dust, *I Want It All, *I Want To Break Free, *C-Lebrity, *Seagull, *Love Of My Life, *’39, *I’m In Love With My Car, *Say Its Not True, *Bad Company , *Time To Shine, *Bijou, *Last Horizon, *Crazy Little Thing Called Love, *Show Must Go On, *Radio Ga Ga, *Bohemian Rhapsody
BIS: *Cosmos Rockin’, *All Right Now, *We Will Rock You, *We Are The Champions

Organisatie: AJA concerts