Syb Van der Ploeg kennen we als de zanger van De Kast. Deze populaire Nederpopband hield er mee op in 2002 (al zijn er nu sporadisch toch terug enkele optredens met De Kast). Syb koos muzikaal een andere richting en bracht met Spanner stevige gitaarrock in het Engels. Spanner kende echter weinig succes in eigen land waardoor de band nooit echt van de grond kwam.
Syb zat ondertussen niet stil. Naast het coverproject Hotel Westcoast speelde de man ook in enkele bekende musicals (‘Rembrandt’/‘Nostradamus’) en was hij een graag geziene gast in talrijke TV shows. Sinds begin dit jaar ligt Syb’s solodebuut in de winkel.
Syb werkte twee jaar aan dit album en bracht het album uit in twee talen: het Fries en het Nederlands. ‘Hilich Fjoer – Heilig Vuur’ is dus een dubbelalbum met dezelfde songs in een andere taal. Op aanraden van Syb zelf kocht ik de dubbelaar met de songs in beide talen. De songs in het Fries doen me echter weinig. Hoewel het Fries een zeer grappige, beeldige taal is verkies ik toch de songs te horen in het Nederlands. De meeste songs schreef Syb samen met gitarist Jeff Zwart, Maarten Peters, Gordon Groothedde & Han Kooreneef. Het zijn twaalf persoonlijke songs geworden uit de hand van een echte rasartiest. Opener en tweede single “Heilig Vuur” klinkt erg stevig. Deze song is ook de titelsong geworden van een spannende familiefilm (‘Snuf De Hond In Oorlogstijd’). “Als Ik Jou Zie”, een meezinger van formaat, deed het erg goed als eerste single in de hitlijsten. Het melodramatische “Tussen Land En Sterren” had zo op een De Kast album kunnen staan, net zoals het fraaie “Oogverblindend”, dat een erg mooi mondharmonica-arrangement heeft. Ja, Syb kan het dus ook zonder De Kast! Song nummer acht is de meest excentrieke song van het album. “8 Baan” is een wervelend epos (georkestreerd door het Metropole Orkest) dat precies 8 minuten en 88 seconden duurt. Filmisch, bombastisch en vooral erg verrassend van begin tot eind. Een mix van Kayak & Robbie Valentine. De ode aan zijn pa: “Wind In De Zeilen” is dan weer zeer ontroerend, terwijl ik de mooie melancholische ballade “De Tijd Staat Even Stil” ook tot mijn persoonlijke favorieten mag rekenen.
“Heilig Vuur” is een sterke popplaat in je eigen moedertaal. Onze sympathieke krullenbol is helemaal terug en zal ongetwijfeld opnieuw menig vrouwenhart doen smelten….want dit ‘Heilig Vuur’ is er eentje met een bijzonder hoog rendement!

Steve Lukather is het best bekend als gitarist van de ‘love them or hate them’ band Toto. Ondertussen staat deze Amerikaanse West-coast band op non-actief en is Steve Lukather aan een Europese tournee bezig ter promotie van zijn gloednieuw soloalbum ‘Ever Changing Times’. Het einde van Toto sloeg bij de fans in als een bom. Het nieuws werd door Lukather zelf begin juni de wereld ingestuurd. Met dit statement “I just can't do it anymore and at 50 years old I wanted to start over and give it one last try on my own”, vulde Lukather de kleine, oergezellige Spirit Of 66 in no-time!
In laatste instantie had Tony Spinner besloten om niet met Lukather op tour te gaan. Wel op het podium naast Steve een erg dynamische, jonge band. Vervanger van Tony Spinner werd zanger-gitarist Ricky ‘Z’. Verder op bas de waanzinnige Carlitos Del Puerto, keyboardspeler en trouwe vriend van Lukather, Steve Weingart en de kolossale drummer Eric Valentine. Jawel…Toto is dead, long live Steve Lukather Band.

Een uitverkochte Spirit Of 66 is ook altijd een beetje een beproeving. Die unieke live clubsfeer is alleen in Verviers op te snuiven maar zoveel mensen samen in een toch wel vrij kleine club is toch wel een beetje afzien. Gelukkig viel de hitte in de zaal nog vrij goed mee en had ikzelf een erg goed zicht op het podium.
Even na 20.30 begon gitaarwonder Steve Lukather eraan. Met de stevige opener “Drive A Crooked Road” (uit ‘Lukather’ - 1989) werd de toon van de avond gezet. Na de titeltrack uit Lukather’s nieuwste soloalbum ‘Ever Changing Times’ werd Steve’s begeleidingsband een eerste keer aan ons voorgesteld. Tijdens deze song miste ik toch een beetje het studioachtergrondkoortje, want hoezeer zanger-gitarist Ricky ‘Z’ zijn baas Lukather ook bijsprong, de live uitvoering haalde nooit dat hoge niveau van de studioversie.
“Live For Today” (uit ‘Turn Back’ (1981)) was een van de Toto songs van de avond. Lukather koos bewust niet voor de hits of voor de overbekende Toto ballades. Wat mij betreft een verrassende en geslaagde zet. Erna volgde een song over die ‘Allmighty dollar’: “How Many Zeroes” werd door het publiek erg goed onthaald. Met “Stab In The Back” refereerde Lukather naar zijn vele zogenaamde vrienden die hem volledig de rug hebben toegekeerd. Een leuke fusion-rocksong à la Steely Dan.
Vervolgens mocht spilfiguur en de zeer getalenteerde keyboardist Steve Weingart zich in de kijker spelen. Een keyboardsolo die even later uitmondde in het imposante “Song For Jeff”, een ode aan zijn overleden vriend en collega Jeff Porcaro. Het werd opnieuw een waardig eerbetoon aan zijn makker die hij nog steeds diep in zijn hart draagt. Lukather is een zeer emotioneel mens. Getuige zijn boodschap aan de fans die het vertrek bij Toto wat verkeerd geïnterpreteerd hadden. Lukather verduidelijkte dat hij geen wrokgevoelens koestert tegenover de (ex-)Toto collega’s, maar dat hij uitgekeken was op de Toto formule.
In deze ‘Ever Changing Times’ werd het hoog tijd om iets nieuw te doen. Naast het heropstarten van zijn solocarrière beloofde de jonge vader zich ook wat meer te focussen op zijn familie. Zijn openhartige bekentenis werd door éénieder in de zaal met veel begrip onthaald. Met “Talk To Ya Later” kregen we een song die Steve samen schreef met Free Waybill en David Foster. Een song die op een The Tubes album uit 1981 verscheen.
Nadien zakte het niveau van het optreden toch wat. Vooral Steve’s stem liet het naar het einde toe wat afweten en we kregen ook steeds meer experimenteel gitaargeweld. Uitstekend voor gitaarfreaks, iets minder interessant voor melodic rockfans. Te breed uitgesponnen versies van “Wings Of Time” en “Hero With A Thousand Eyes” zorgden toch een beetje voor een slot in mineur. Vooral bij “Hero…” kreeg Steve het vocaal erg lastig en zong hij er hier en daar behoorlijk naast. Maar goed, het is de man vergeven want na een zeer energieke show van bijna twee uur en dertig minuten mag je al eens een foutje maken. Trouwens in de bisronde maakte de man zoveel goed door een zeer geslaagde versie te brengen van de Pink Floyd klassieker “Shine On Your Crazy Diamond”. Waarna Lukather helemaal solo terugkwam voor een akoestische versie van “The Road Goes On” uit Toto’s Tambu.

De Spirit Of 66 was getuige van deze ‘fifty year old teenager’ die bewees dat er nog leven is na Toto. Een man met oneindig veel talent en menselijke emotie verdient dan ook mijn grenzeloos respect! Luke is the man!!

Setlist:*Drive A Crooked Road *Ever Changing Times *Live For Today *How Many Zeroes *Stab In The Back *Hate Everything About U *Song For Jeff / Fall Into Velvet *Talk To Ya Later *Tell Me What You Want From Me *Party In Simon’s Pants *Jammin’ With Jesus *Wings Of Time *Hero With A Thousand Eyes
BIS *Shine On Your Crazy Diamond  *The Road Goes On

Organisatie: Spirit Of 66, Verviers

Een leuke live plaat is ‘Wings Of Heaven Live’ van Magnum. Een album dat opgebouwd werd rond het gelijknamige Magnum (het succesvolste uit hun carrière) album uit 1988. Twintig jaar na datum wou men dit met de fans vieren en zo werd tijdens de voorbije ‘Princess Alice & The Broken Arrow’ tour het volledige ‘Wings Of Heaven’ album opgevoerd. Dit is dan ook een dubbele cd-release met op Cd1: het beste Magnum werk waaronder enkele klassiekers (“Back Street Kid”, “Vigilante”, “Kingdom Of Madness”) en enkele nieuwe songs (“Out Of The Shadows”, “Like Brothers We Stand”). Op Cd 2 staat het volledige ‘Wings Of Heaven’ album en de toegift ‘Sacred Hour’.
Catley, Clarkin & co bewijzen op deze plaat dat ze anno 2008 nog steeds hun authentieke sound weten neer te zetten. Vooral Bob Catley maakt indruk. Want na al die jaren heeft de mans stem nog niet erg veel aan kwaliteit moeten inboeten. Een schitterend live document, al halen enkele fade-outs aan het einde van de songs het live gevoel wel drastisch naar beneden.

Counting Crows zorgden in de jaren negentig voor een van de beste debuutalbums aller tijden. ‘August And Everything After’ sloeg in als een bom en kreeg vooral veel airplay mede door de aanstekelijke wereldhit “Mr.Jones”. Het was erg lang stil rond Adam Duritz en de zijnen, tot begin dit jaar hun nieuw album ‘Saturday Nights & Sunday Mornings’ verscheen. Deze Californische band is erg geliefd in onze lage landen. Vooral bij onze noorderburen is hun populariteit immens. Het Belgische publiek heeft een wat gereserveerdere kijk op dit Amerikaanse folkrock ensemble. Dit vooral omdat de meeste optredens van de Crows in het verleden niet altijd even vlekkeloos verliepen. Counting Crows kunnen echter bij ons ook nog steeds op heel wat interesse rekenen want dit AB concert was al een tijdje helemaal uitverkocht.

Vanaf 19.30 werden we opgewarmd door Headphone. Een jonge band uit het Gentse die reeds gekend is bij het Studio Brussel volkje, vanwege enkele hitsingles in de Afrekening lijst. Hun aanstekelijke lofi poprock werd goed ontvangen. Vooral de subtiele invloed van wat elektronica geeft de band extra glans. Met zanger Ian Marien (die soms klonk als een niet zeurende Tom Yorke (Radiohead) heeft de band ook de nodige klasse in huis om internationaal iets te gaan betekenen. “Ghostwriter”, “Lidocaine” en “She Is Electric” zijn de momenten die mij zijn bijgebleven.

Counting Crows is een band die je het liefst zou zien in je eigen woonkamer. Daarom was de intieme en volle Ancienne Belgique dan ook de droomlocatie om de band nog een live mee te maken. Niettegenstaande het nieuwe album ietsje tegenvalt, wist de band mij live deze keer voor de volle 100 procent te overtuigen. Sterke setlist (met een bloemlezing uit het volledige oeuvre), kristalhelder geluid en erg veel ambiance…kortom de Counting Crows waren sterker dan verwacht.
Op de tonen van Bill Withers “Lean On Me” kwam de zevenkoppige band vrolijk het podium op. “When I Dream Of Michelangelo” was als intieme, rustige song een verrassende opener. Duritz had er duidelijk zin in en dat positieve signaal werd in de dampende, zwoele AB met evenveel overtuiging teruggestuurd . Mister Duritz, nog steeds voorzien van een weelderige bos dreadlocks, is als frontman ongeëvenaard. Zijn interactie met het publiek is uniek. Zoals tijdens het wondermooie, poëtische “Anna Begins”. Bijzonder grappig was de lange aankondiging voor “Good Time” (over zijn vermeende relatie met een topactrice -Jennifer Aniston?), maar verder liet Adam ons vooral luisteren naar zijn goddelijke stem. Het subtiele “High Life” uit ‘This Desert Life’ was een van de vele hoogtepunten van de avond. De hitsingle “Mr. Jones” zat opvallend vroeg in de set en deed bij iedereen de herkenning toeslaan. Al bracht de band niet zo’n al te beste versie van deze monsterhit! Behoorlijk scherp en stevig rockend was “1492”, gevolgd door het zeer intense en melancholische “Black And Blue”. Een groter contrast kan je haast niet bedenken.
Later in de set kregen we een geweldige intense versie van “Round Here”. Subliem opgebouwd met in het midden stukken uit Springsteen’s “Mary Queen Of Arkansas”. Een betere live song is er niet. Een onvervalst kippenvelmoment! Voor “A Long December” werd de accordeon nog eens boven gehaald, waarna met het zwakke “Hanginaround” de band een eerste maal de bühne verliet.
Het aan Joni Mitchell geleende “Big Yellow Taxi” was de eerste encore. Zelden live gespeeld en goed voor ‘Academy Award’ nominatie volgde “Accidentally In Love” (het Love thema uit Shrek 2), terug een toppunt. Tot slot kregen we met “Holiday In Spain” Counting Crows’ grootste hit van de laatste jaren. Met dank aan de vrienden van de Nederlandse popgroep Blof die Adam dan ook uitgebreid bedankte.
Natuurlijk miste ik nog enkele persoonlijke favorieten zoals “Colorblind”, “Miami” en “Goodnight L.A.”, maar de uitstekende set zorgde voor het beste Counting Crows optreden waarvan ik reeds getuige mocht zijn.

Een Counting Crows concert valt of staat echter met de performance van boegbeeld Adam Duritz. We hadden geluk vandaag, de man was in topvorm. Hij sprong als een jonge puber over het podium, balanceerde eindeloos als een echt rockbeest over de monitors en raakte ons vooral diep in onze ziel met zijn uitstekende songs en zijn bovenaards stemgeluid. Counting Crows blijft een adembenemende band, zeker in een intieme setting!

Setlist: *When I Dream Of Michelangelo, *Angels Of The Silences, *Anna Begins, *Mrs. Potter's Lullaby, *Good Time, *High Life , *Mr. Jones , *Monkey , *All My Love (Richard Manuel Is Dead) , *Sundays , *1492 , *Black And Blue , *Have You Seen Me Lately?, *Round Here , *Hard Candy , *A long December , *Hanginaround
Bis: *Big Yellow Taxi , *Accidentally In Love , *Holiday in Spain

Organisatie: Live Nation

Nu bekend geraakte dat Steve Lukather inmiddels Toto heeft verlaten (en dus Toto als band er mee kapt – want geen Toto zonder Steve Lukather!) hoeft de titel van Lukather’s nieuwste soloalbum nog weinig verduidelijking. ‘Ever Changing Times’ is zijn vierde soloalbum, nadat hij eerder ook nog albums uitbracht met de vrienden van El Grupo & Los Lobotomys. In het verleden durfde Lukather op zijn soloalbums nogal wat experimenteren. Vaak kregen we een mengeling van rock, pop, blues, fusion en jazz, waarbij dan vooral zijn vakbekwaamheid als gitarist in de verf werd gezet.
Niet zo op dit album! Natuurlijk laat Lukather nog steeds horen dat hij één van de allerbeste gitaristen is van deze aardkloot maar daarnaast is dit album vooral een songalbum. Met echte liedjes die niet te lijden hebben onder te nadrukkelijke experimentele gitaarhoogstandjes. Persoonlijk heb ik altijd erg gehouden van Lukather’s stem. De Toto albums ‘Kingdom Of Desire’ en ‘Tambu’ waarop Lukather de meeste leadvocalen zingt, heb ik altijd tot mijn favorieten gerekend.
‘Ever Changing Times’ telt 11 songs. Opener “Ever Changing Tmes” is een dreigende, stevige melodic rocksong met een erg doordringend refrein. Daarna krijgen we met “The Letting Go”, een mooie ballade met een echte Toto-feel! Ook “New World” had zeker niet misstaan op Toto’s recentste schijf ‘Falling In Between’. Wat alternatiever is het groovy “Ice Bound” en het à la Steely Dan “Stab In The Back”. Variatie troef op deze Cd! Het filmische instrumentale slotstuk “The Truth” is dromerig en begeesterend.
Kortom, Steve Lukather heeft een plaat gemaakt die erg gevarieerd klinkt maar toch zeer toegankelijk blijft voor Toto fans. Steve kreeg familiale hulp van zoon Trevor (die voor twee songs tekende) en dochter Tina die even te horen is op zang. Joseph Williams (ex-Toto) en Bill Champlin staan in Lukather’s achtergrondkoortje.
Dit vierde soloalbum is een sterk Westcoast-A.O.R.-Melodic Rock album. Safe en toegankelijker dat we van de man gewoon zijn en een must voor bedroefde Toto fans. Toto is dood….Leve Steve Lukather!

Khymera was oorspronkelijk een eenmalig project tussen Steve Walsh (Kansas) & multi-instrumentalist Daniele Liverani (Genius). Deze ‘The Greatest Wonder’ is echter al een derde plaat onder de Khymera vlag en het tweede album met zanger Dennis Ward (Pink Cream ’69). Verder vinden we naast Ward en Liverani, Tommy Ermolli (gitaar) en Dario Ciccioni (drums) in de bezetting terug. Er zou zelfs sprake zijn om met Khymera ook live op toer te gaan.
Het debuut was sterk, het daaropvolgende ‘A New Promise’ bevestigde en deze ‘The Greatest Wonder’ is het beste album van de drie. Nochtans kent het album met het nietszeggende intro “Ablaze” (een instrumental die je eerder op een melodieuze metalplaat verwacht) een valse start. Maar vanaf “Beautiful Life” tot slotstuk “The Other Side” is het genieten van onvervalste A.O.R. (à la Rio, Giuffria) De ene sterke song volgt de andere in sneltempo op. De grootste kwaliteit van dit album is dan ook de aanvoer van knappe songs, terwijl er muzikaal misschien iets te veel werd gekozen voor veilige keyboardminnende A.O.R.. Soms had het geheel iets steviger mogen zijn en had het gitaargeluid wat manifester in de mix mogen zitten. Nu is dit vooral een vocale plaat geworden.
Natuurlijk heb ik mijn persoonlijke favoriete songs (“Beautiful Life”, “Burn Out”, “The Greatest Wonder”, “If I Can’t Be”) maar misschien pikken jullie er net andere songs uit want het niveau is constant en echte uitschieters zijn er niet. De productie is kristalhelder (Dennis Ward is dan ook een topproducer in het genre!) maar ook hier iets te risicoloos.
Maar laat dit de pret niet drukken want ‘The Greatest Wonder’ is top A.O.R. en zal zonder twijfel erg hoog eindigen in onze jaarlijstjes!

Net zoals de meeste Belgische stadionconcerten van de voorbije jaren kreeg Bon Jovi het eveneens niet voor elkaar om het Koning Boudewijnstadion te doen vollopen. In tegenstelling tot Bruce Springsteen, waar na een tegenvallende voorverkoop beslist werd om het concert te verplaatsen naar het Antwerpse Sportpaleis, hield men hier halsstarrig vast aan het vooropgezette concept. Waarschijnlijk was er geen echt alternatief om deze grote productie te verplaatsen naar een kleinere locatie. Op de valreep probeerde men via het internet nog kaarten te verkopen aan een fel gereduceerde prijs. Dat het middenplein bovendien onderverdeeld was in 3 zones, waarvan slechts het eerste deel voor het podium (‘The Golden Circle’) aardig vol liep, heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat het live gevoel in het verbrokkelde stadion nooit echt hevig toesloeg. Nochtans was het van 8 juni 2003 (Oostende – Bounce tour) geleden dat de band nog in België was geweest.
De geschreven pers telde toch zo’n 30.000 aanwezigen die kwamen opdagen voor deze stop van de ‘Lost Highway’ tour. Deze wereldwijde concerttour ter promotie van Bon Jovi’s tiende studioalbum ging van start eind oktober 2007 in de V.S. Momenteel is Europa & het Midden-Oosten aan de beurt.

Bon Jovi had de Belgische pretpunkrockband Nailpin gevraagd om ons op deze koude zomeravond wat op te warmen. Nailpin die we kennen van de Studio Brussel hitjes “Endless Conversations”, “Together” & “Movin’ On” mocht om 19u15 openen voor het grootste publiek waarvoor ze ooit optraden. Ook al was het voor een halfleeg Koning Boudewijn Stadion, het blijft natuurlijk leuk om dit aan je palmares te kunnen toevoegen. Jammer voor bassist Todts, want die kon er vanwege zijn huwelijk niet bij zijn. Veel jeugdig enthousiasme gezien maar muzikaal stelde het allemaal niet erg veel voor.

Om 20.30 gaf Bon Jovi het startschot met de titeltrack uit het recentste album. ‘Lost Highway’ haalde in de V.S. opnieuw de hoogste regionen in de hitlijsten en dat was toch al weer geleden van ‘New Jersey’ uit 1988. Over de plas trekt de band momenteel deels de Countryrock kaart, maar in Europa loopt het allemaal zo’n vaart niet. De setlist was dan ook een greep uit het volledige, rijke oeuvre van de band. Het werd dus eerder een soort van ‘Greatest Hits’ set, zoals het oorspronkelijk ook de bedoeling was. Die setlist werd in vergelijking met de avond ervoor in Amsterdam volledig aangepast.
Na een korte intro kwam de band (Jon Bon Jovi, Ritchie Sambora, Hugh McDonald, Tico Torres & David Bryan) onder enthousiast gejuich het podium op. Een extra gitarist (Bobby Bandiera) vervoegde dit vijftal. Vooral de start was fenomenaal sterk. “Born To Be My Baby”, “You Give Love A Bad Name”, “Raise Your Hands” & “One Wild Night” raasden aan een erg hoog tempo voorbij.
Na deze sterke start meteen een pijnlijk dieptepunt. Want de mix van “Sleep When I’m Dead” met “Rockin’ All Over The World” & “Start Me Up” (The Rolling Stones) was voorspeelbaar, saai en erg overbodig. Gelukkig herpakte de band zich met een sterk middenstuk. “Have A Nice Day” & “It’s My Life” werden meegebruld uit volle borst maar het was duidelijk zichtbaar dat de band toen al door had dat dit geen memorabele avond zou gaan worden. Bij momenten was de teleurstelling op het gezicht van zanger Jon Bon Jovi echt af te lezen.
” Blaze Of Glory”, uit Jon Bon Jovi’s soloalbum ‘Young Guns II’, werd een van de beste vertolkingen van de avond. Ook Ritchie Sambora mocht zich terug in de kijker spelen en nam de song “Ill Be There For You” volledig voor zijn rekening. In tegenstelling tot Jon vertoont Ritchie’s stem toch wat meer tekenen van verval. Het publiek hielp hem echter door deze smartlap heen. Tijdens “Who Says You Can’t Go Home” (was dit een tip om nog meer mensen het stadion uit te jagen?) mocht ook Lorenza Ponce de sound verrijken met haar viool. Hierdoor werd het Countryrock gevoel eindelijk nog eens aangewakkerd.
“Livin’ On A Prayer” deed het stadion even zinderen en sloot na ruim twee uur de set af. Maar de band kwam nog terug voor enkele encores. “Living In Sin” uit ‘New Jersey’ was een absolute verrassing en erg sterk gebracht. Het album ‘New Jersey’ was opvallend uitdrukkelijk aanwezig in de setlist, in tegenstelling tot slechts twee songs uit het nieuwe artistiek sterke ‘Lost Highway’. Met “Bad Medicine” nam de band ongetwijfeld met ambivalente gevoelens afscheid van Brussel.

Conclusie: deze passage van Bon Jovi was pure nostalgie,….maar een formule waar toch wat sleet op zit. De setlist was erg sterk (met enkele echte verrassingen!) maar ik had toch meer songs verwacht uit het nieuwe album. De hitmachine oogde wel veel succes bij het publiek maar vanwege de geringe opkomst werd het nooit echt een feestje! Een stadion hoort vol te zitten! Zoniet is het bijna een onmogelijke opdracht om een echte live sfeer te creëren. De sound in het stadion was vrij goed en visueel was de show vrij leuk om zien maar nooit echt spectaculair. Het podium was vrij klassiek opgebouwd. Enkele videowalls en erg veel licht kleurden de stage. Voor de rest hield men het erg sober.
Bon Jovi is nog steeds een echte liveband. Helaas lieten de Belgische fans het deze keer wat afweten (of waren de prijzen te duur?). Hopelijk blijft Bon Jovi ook in de nabije toekomst ons landje opzoeken. Maar dan liefst in een aangepaste setting voor een uitzinnige meute Bon Jovi fans.

Setlist:
Lost Highway, Born To Be My Baby, You Give Love A Bad Name, Raise Your Hands, One Wild Night
I’ll Sleep When I’m Dead / Rockin' All Over The World & Start Me Up, In These Arms, Story Of My life, Any Other Day, Captain Crash & The Beauty Queen From Mars, Have A Nice Day, It's My Life, Keep The Faith, Blaze Of Glory, Blood On Blood, I'll Be There For You (Richie), Dry County, Last Man Standing, Who Says You Can't Go Home, Livin’ On A Prayer
Living In Sin /Going To The Chapel, Wanted Dead Or Alive, Bad Medicine / Shout

Organisatie: Lion Productions ism Q Music

Het is een beetje onduidelijk waarom een band als Porcupine Tree zonodig een nieuwe liveplaat op de markt moet brengen, dat terwijl ze in het verleden met ‘Coma Divine’ (1997), ‘Warszawa’ (2004) en de recente live DVD ‘Arriving Somewhere’ (2006) al sublieme documenten hadden afgeleverd. Maar Steve Wilson wil naast zijn talrijke nevenprojecten ook zijn moederband ‘in the picture’ houden. Dit jaar zullen er waarschijnlijk opnieuw enkele heruitgaven van Porcupine Tree albums verschijnen maar een nieuw album zit er, na het sublieme ‘Fear Of A Blank Planet’ (2007), dit jaar niet in. Dit live plaatje is er dan ook ééntje voor de fans. Een live document in zijn puurste vorm. Want alle songs worden volledig uitgekleed. Het is een beetje teleurstellend dat de akoestische songs enkel gebracht worden door Steve Wilson. Af en toe is er wat hulp van John Wesley, die dan nota bene nog steeds geen vast PT lid is! Mooier was een akoestisch setje geweest met de ganse band.
Maar goed ik heb me laten vertellen dat deze ‘We Lost The Skyline’ vooral mag dienen als introductie op de Amerikaanse markt, waar de band een korte overzeese toer mag volbrengen. De songs blijven subliem, de live uitvoering is hier en daar wat minder. Een stevige song zoals “Even Less” mist het gebalde arrangement en kampt zo met wat bloedarmoede. Enkel voor diehard Porcupine Tree fans want van een volwaardige release kunnen we hier niet spreken!

Dat ik een voorliefde heb voor het ‘Contemporary Christian Music’ genre (zeg maar radiovriendelijke pop/rock met een Christelijke boodschap) is voor de lezers van mijn albumrecensies geen geheim meer. Het blijft moeilijk om je te ‘outen’ als liefhebber van dit genre, zeker als je evenzeer genres zoals Metal en Progrock hoog in het vaandel draagt. Deze Natalie Grant is voor mij een ontdekking. Deze uit Seattle afkomstige schoonheid is inmiddels 36 jaar en bracht met ‘Relentless’ haar zevende plaat uit.
Reeds drie jaar op rij werd Grant verkozen als beste vrouwelijke artieste op de GMA Dove Awards (dé Grammy Awards van de Christelijke pop/rock) en dat wil toch wat zeggen.
Het album ‘Relentless’ bevat een puike verzameling power-ballades en up-tempo poprocksongs. “I Will Not Be Moved”, opent de plaat in de beste Kelly Clarkson stijl. Meteen daarna krijgen we met “In Better Hands” de mooiste ballade die ik de laatste jaren hoorde. Zowaar krijg je bij het horen van zoveel geïnspireerde emotie een echt warm gevoel! Ook bijzonder mooi is het up-tempo “Let Go” dat zo van Shania Twain had kunnen zijn. Maar het sterkst is La Grant in de ballades die ze zo bijzonder mooi neerzet. Steeds is er de Goddelijke aanwezigheid in de songs maar dat mag geen obstakel zijn om te genieten van “Our Hope Endures”, “Make A Way” en “In Christ Alone”.
Warm aanbevolen voor liefhebbers van mainstream pop/rock met het hart op de juiste plaats.

Asia is een Britse band die in 1981 werd opgericht. Een superband met ex-leden uit progressieve rockbands zoals Yes, King Crimson & Emerson, Lake & Palmer. In 1982 bracht de band bij platenbaas Geffen de monsterplaat ‘Asia’ uit. Dit titelloze debuutalbum stond maar liefst 9 weken op één in de Amerikaanse albumlijst. Het waren toen echt de hoogdagen voor het A.O.R. en Prog Rock genre! In de jaren negentig, na drie schitterende albums, kreeg de band een nieuwe frontman-zanger en begon het (John) Payne tijdperk (1992-2006). In 2005 was een hernieuwde samenwerking tussen Wetton & Downes een feit. Onder de noemer Wetton / Downes brachten de heren ondertussen twee schitterende ‘Icon’ albums uit. In 2006 werd John Payne vriendelijk verzocht de band te verlaten en werd een reünie met alle originele leden aangekondigd.
In de zomer van 2007 leek alles dan nog in het water te vallen toen zanger-bassist John Wetton hartproblemen kreeg en in spoed geopereerd moest worden. De Amerikaanse tournee werd eventjes ‘on hold’ geplaatst. Dit jaar staat Asia er helemaal terug. Het nieuwe ‘Phoenix’ album werd net via Frontiers Records uitgebracht en om deze release kracht bij te zetten is er ook een nieuwe wereldtournee. België stond niet op het lijstje. Gelukkig konden we terecht bij onze Noord-Franse buren die maar al te graag en met erg veel enthousiasme deze superband met open armen ontvingen. Het werd dan ook een historische avond in het gezellige Théatre Sébastopol, met op een paar kleine schoonheidsfoutjes na, een bijzonder sterke performance.

Het sfeervolle, kleine Théatre Sebastopol liep aardig vol maar van een echte overrompeling was geen sprake. Doch nog voor de groep ook maar één noot had gespeeld zat de sfeer er al goed in. De band werd onder zwaar applaus het podium opgejoeld. Even na 20u30 was het dan eindelijk zover. Wetton, Downes, Howe & Palmer openden met “Daylight”, een bonustrack die werd toegevoegd aan de cassette versie van ‘Alpha’ uit 1983. Een beetje een valse start maar vanaf de eerste tonen van “Only Time Will Tell” was de band echt gelanceerd. Na het bombastische “Wildest Dreams”, kregen we voor het eerst een song uit het nieuwe ‘Phoenix’ album. “Never Again” werd echter wat geforceerd gebracht. Hier moest Wetton op de autocue regelmatig spieken. Vreemd, maar samen met “An Extraordinary Life” (dat wat later in de set aan bod kwam) was dit de enige gebrachte song uit het nieuwe album. De gebrachte setlist promootte de nieuwe plaat dan ook niet volwaardig.
Daarentegen kregen we een avond vol klassiekers en solospots van de diverse bandleden (sterk vergelijkbaar met de dubbele live cd ‘Fantasia: Live In Tokyo’ uit 2007. Alle bandleden hebben zich in het verleden natuurlijk ook erg verdienstelijk gemaakt in andere bands. De waanzinnige gitarist Steve Howe (GTR, Yes) mocht zich als eerste in de kijker spelen. ‘”Roundabout”, een van de bekendste songs van Yes triomfeerde door de zaal. Al prefereer ik bij deze song toch de vocals van Jon Anderson (Yes). Daarna kreeg Howe ook nog de kans om zich te bewijzen met wat klassiek getokkel. De zaal werd er gek van en gaf de man een staande ovatie. John Wetton (King Crimson, UK, Roxy Music), die de ganse avond erg goed bij stem was, keerde met ons terug in de tijd naar zijn periode met King Crimson. Het akoestische “Book Of Saturday” (uit ‘Tongues In Aspic’ uit 1973) werd door de fans op veel enthousiasme onthaald. Toch was het vooral het dreigende “The Court Of The Crimson King” uit ‘Red’ (1974) dat sterk imponeerde. Een overweldigend applaus en alweer een staande ovatie waren gerechtvaardigd. Ook Geoffrey Downes (Yes, Buggles) liet zich volop als toetsentovenaar gelden.
Een zwakke versie van de Buggles hit “Video Killed The Radio Star” kwam echter erg ongelukkig na het progressieve “The Court Of…..”. Wel sterk was Downes in de ELP instrumental “Fanfare For The Common Man”. Tot slot speelde ook drummer Carl Palmer (ELP) de pannen van het dak. Zijn geïnspireerde drumtechniek kende een hoogtepunt in een zeer originele drumsolo (de man bespeelde met zijn drumsticks gewoon alles wat rond hem stond of hing), die deel uitmaakte van de Asia klassieker “The Heat Goes On”. De finale met “Heat Of The Moment”, “Don’t Cry” en “Sole Survivor” was er eentje om vingers en duimen bij af te likken. De kers op de taart na meer dan twee uur symfonische A.O.R. hoogstandjes.

Asia anno 2008 was in deze originele bezetting toch zeer verschillend van het Asia (met John Payne) dat ik tijdens de ‘Silent Nation’ tour in de Spirit Of ’66 zag. Terwijl de John Payne bezetting meer een echte rockband was, bracht deze original Asia toch meer een symfonisch, bombastisch en authentiek geluid. Veel spelplezier, een sterk groepsgeluid en vooral een sterke John Wetton maakten deze avond tot een heuse historische gebeurtenis. Petje af voor deze oudjes!!

Setlist: *Daylight *Only Time Will Tell *Wildest Dreams *Never Again *Roundabout *Time Again *Geoffrey Downes solospot (instrumental) *Steve Howe solospot (instrumental) *Book Of Saturday *The Smile Has Left Your Eyes *Open Your Eyes *Fanfare For The Common Man *Without You *An Extraordinary Life *The Court Of The Crimson King *Video Killed The Radio Star *The Heat Goes On *Solospot Carl Palmer (drumsolo) *Heat Of The Moment
*Don’t Cry *Sole Survivor

Organisatie: Vérone Productions, Lille