‘Started A Fire’ is het debuutalbum van de Indie pop-rockers One Night Only. De band ontstond in 2003 en heeft als huidige verblijfplaats het Engelse Helmsley. De band was aanvankelijk een coverband die vooral songs coverden van pretpunkbandjes zoals Blink 182. “Just For Tonight”, de tweede single uit dit debuut overtrof alle verwachtingen en werd een grote hit in hun thuisland. De single haalde een bewonderswaardige negende plaats in de UK Singles Top en ook het album haalde ondertussen dezelfde hoogste regionen.
De openingstrack “Just For Tonight” is echter de sterkste song van de plaat. Een bijzonder sterke, gedreven hymne met een aanstekelijk radiovriendelijk refrein. Tekstueel misschien wel de meest simplistische song maar wel de ideale kamp-verzameltune! Daarna daalt het niveau opmerkelijk en stellen een aantal songs serieus teleur. Doch af en toe blijft het wel leuk en probeert men met degelijke melodieën en de klasse van zanger George Craig te imponeren. Dit is gewoon leuke pop, niets meer…niets minder. Verwacht geen felle gitaargevechten, want de sound van One Night Only leunt dichter aan bij bands zoals Keane, The Kooks en Air Traffic.
Verder is het vrij opmerkelijk dat U2 producer Steve Lillywhite de plaat mocht produceren; al toverde hij hun groot opgezette stadiumsound om tot een veilige, banale luisterervaring. De jongens hebben ambitie en als debuutalbum is dit absoluut geen slecht plaatje én de tienermeisjes zullen zich moeiteloos met deze band kunnen identificeren maar voor mij is dit slechts een aardig tussendoortje.

Wie dacht dat Bryan Adams met zijn nieuwste schijf hard ging toeslaan moet ik helaas teleurstellen. Zijn nieuwste album (jawel elfde studioalbum) kreeg de weinig creatieve titel '11' (met 11 songs!) en is de opvolger van de tegenvallende plaat 'Room Service' uit 2004. Om deze release kracht bij te zetten ging Adams op promotoer. In 11 dagen bezocht hij 11 Europese steden. Jammer dat Adams zich met deze plaat herhaalt want opnieuw brengt hij een album uit vol commerciële poprock deuntjes. Weinig doet nog denken aan de man die ons in de jaren tachtig aan het rocken bracht. Deze Canadees heeft echter klassiekers genoeg om nog steeds grote zalen te laten vollopen. Maar met dit nieuwe album zal hij weinig nieuwe fans maken en waarschijnlijk zullen ook vele oudere fans de man nu definitief de rug toe keren.
En toch is deze '11' niet echt een slecht album. Als je afstapt van het idee dat de man ooit stevig rockte kom je tot de conclusie dat hij toch nog wel in staat is om leuke radiovriendelijke popsongs te schrijven. De eerste single "I Thought I'D Seen Everything" is uiterst zwak. Beter zijn het bluesy "I Ain't Losing The Fight", het up-tempo "Oxygen" en het mysterieuze  "Mysterious Ways". De beste song van het album is echter de bonustrack (track 12) "Way Of The World", dat jammer genoeg niet aan elke verschenen albumversie werd toegevoegd. Een melodieuze poprock song kan de man nog zeker schrijven, alleen had de uitvoering wat meer ballen mogen hebben. Wat stevigheid had dit album zeker ten goede kunnen komen, nu maakt de man slechts een behoorlijke beurt.

Live Music is de organisatie die jaarlijks het Harelbeke Rock & Blues Festival organiseert. In 2007 programmeerden ze o.a. het Britse Thunder. De elfde editie van dit festival zal dit jaar in september plaatsvinden. Naast dit festival programmeert men af en toe ook clubconcerten. Zo slaagde men erin om het Californische Y&T op het West-Vlaamse podium te brengen. De hitte van die Amerikaanse zon werd alvast geïmporteerd naar ‘the place to be’: het Cultureel Centrum ‘Het Spoor’ te Harelbeke.

Om ons op te warmen (alsof dat nog nodig was!) mocht eerst nog de Steve Fister Band aantreden. Steve was ooit de gitarist van Lita Ford in de jaren tachtig. Met Ford toerde hij en maakte hij enkele studioplaten. Tegenwoordig brengt Steve hoofdzakelijk Bluesrock. Live is de Steve Fister Band een erg energiek trio. Zijn vierde album ‘Deeper Than The Blues” is eindelijk ook in Europa verkrijgbaar en uit dit album kregen we live ook het meest te horen. Meteen viel op dat Steve een zeer getalenteerde gitarist is. Zijn stemgeluid kon ons veel minder bekoren waardoor de beste momenten de talrijke instrumentale passages waren. Diverse stijlen kwamen aan bod: fusion, blues, jazz, funk, melodic hardrock. Steve Vai, Joe Satriani, Jeff Beck we hoorden ze allemaal voorbijkomen. Een mooie, boeiende set van een gitarist die we in de toekomst zeker in het oog zullen houden.

Ondertussen was de temperatuur in de zaal tot Californische hoogtes geklommen. Het was al na 22 uur toen Y&T het podium beklom (toch best vrij laat op deze doordeweekse avond!).
Yesterday And Today werd opgericht midden jaren zeventig. Na slechts twee album werd de groepsnaam afgekort en ging men verder als Y&T. Sinds hun eerste passage in 2003 op het Arrow Rock Festival staat de band weer helemaal ‘in the picture’ en is de band een erg graag geziene gast in Europa! De eerste albums van Y&T waren stevige heavy-metal albums. Later vaarde men een meer commerciëlere koers en was hun muziek vooral bedoeld voor de talrijke FM-rock radiozenders in hun thuisland. De huidige bezetting heeft in zijn gelederen nog slechts twee originele leden: Dave Meniketti (lead vocals/lead guitar) en Phil Kennemore (Bass). Versterkt op het podium met John Nymann (guitar) en Mike Vanderhule (drums).
De zaal zat goed vol toen de eerste tonen van de intro “Forever” door de luidsprekers knalden. De band trok meteen stevig van leer met het duo: “Hurricane” (uit ‘Earthshaker’ – 1981) en “Black Tiger” uit het gelijknamige album uit 1982. Beide albums zijn hardrockklassiekers en dus kon deze start wel tellen.
Daarna kregen we de titeltrack van het commerciëlere album ‘Contagious’ uit 1987. In die tijd was deze plaat veel radiovriendelijker dan hun eerste albums. Live, anno 2008, kreeg ook deze song een vrij stevig arrangement. “Dirty Girl”, “Mean Streak” en het verrassende “I’ll Keep On Believing” werden evenzeer sterk onthaald.
De stem van Dave Meniketti was dan ook verbluffend sterk en zeer authentiek en ook de band zette een erg sterk groepsgeluid neer. Visueel was het allemaal wat minder indrukwekkend. Want zo bijzonder veel gebeurde er niet op het podium. Y&T is live dan ook een erg statische band, zonder veel gedoe. Doch de sfeer in de zaal zat er goed in en menig veertiger genoot van zijn hardrocksongs uit zijn jeugd. “Midnight In Tokyo” was ook zo’n hoogtepunt.
Dave Meniketti vroeg ons de weg naar het land van de rijzende zon en stelde ons ook de vraag waarom het steeds zo heet is in ons land. Ja, de temperatuur was inmiddels ondraaglijk geworden maar de band liet zijn hart toch nog verwarmen met een fles Jägermeister. Kort erna trakteerde een goedgemutste Meniketti een fan op een stukje “Lipstick And Leather”, nadat deze zijn verlanglijstje had doorgegeven.
Doch de set had voor elk wat wils. Zo werd het A.O.R. gerichte “Summertime Girls” door mezelf erg gesmaakt. Anderen vonden dan weer “Squeeze” het hoogtepunt van de avond. “Squeeze”, is de enige song die door bassist Phil Kennemore werd gezongen. Verdienstelijk dat wel maar ook niet meer dan dat! De sterke setlist werd afgesloten met de volledige versie van “Forever”, waarna de band even na middernacht nog eenmaal terugkwam om hun grootste hit te brengen: “I Believe In You”.

Dit optreden van Meniketti & Co heeft mij erg aangenaam verrast. Vooral de uitstekende setlist en het nagenoeg perfecte geluid in de zaal zorgden voor een zeer geslaagd optreden.
Y&T is anno 2008 live nog steeds even sterk als tijdens hun gloriejaren….hoeveel bands uit die lang vervlogen tijd doen hen dit na?

Setlist: +Hurricane, +Black Tiger, +Contagious, +Dirty Girl, +Don’t Be Afraid Of The Dark, +Mean Streak, +I’ll Keep On Believing, +Fly Away, +Don’t Stop Runnin’, +Midnight In Tokyo, +Ten Lovers, +Anything For Money, +Pretty Prison, +Rescue Me, +Summertime Girls, +I’ll Cry For You, +Looks Like Trouble, +Squeeze, +Forever, +I Believe In You

PHOTOSLIDESHOW
http://www.slide.com/r/Yu9PYXaS3j9F8f-wPZJBNyOab71ff410?previous_view=lt_embedded_url
VIDEO 1
http://www.123video.nl/playvideos.asp?MovieID=288619
VIDEO 2
http://www.123video.nl/playvideos.asp?MovieID=288648

Organisatie: Live Music Harelbeke

Aan het begin van het nieuwe jaar leek het of Frontiers Records het A.O.R. genre ook de rug had toegekeerd. Er werd toen immers resoluut gekozen voor het zwaardere melodieuze metalwerk. Maar toen de debuutplaat van Work Of Art via Frontiers Records werd uitgebracht werd het ons duidelijk dat we ook in 2008 (in het A.O.R. genre) enkele kleppers mogen verwachten.
Work Of Art is een A.O.R. band bestaande uit Lars Säfsund (vocals & keys), Robert Säll (gitaar) en Herman Furin (drums). Op dit album werden ze ook nog bijgestaan door enkele gastmuzikanten. Net zoals Bad Habit, Arena Sweden, en Talk Of The Town komt ook deze band uit Zweden, het Mekka voor 80's A.O.R.!
'Artwork' is zoals de titel zelf zegt een meesterwerk. Alvast voor diegenen die het genre liefhebben want echt verrassend kan je deze debuutplaat niet noemen. Wel wordt er heel sterk gemusiceerd en is het opvallende keyboardwerk net zoals het melodieuze gitaarwerk om van te snoepen. Bovendien heeft zanger Lars Säfsund een erg leuke stem! De laidback westcoast A.O.R. van Work Of Art klinkt heel vaak zoals het beste A.O.R. werk van Toto (ten tijde van 'Isolation' en 'Fahrenheit'). Soms hoor je ook duidelijk Chicago invloeden. Maar het meest doet de band me nog denken aan Blanc Faces! De productie van het album klinkt kristalhelder en de plaat telt geen enkel zwak moment. Uitschieter is voor mij de song "When Ever U Sleep", maar ook de rest van dit album zal elke A.O.R. fan mateloos boeien.

Frozen Rain is een gloednieuw melodieus rockproject dat is opgestart door de Belgische componist en muzikant Kurt Vereecke.
Al van kleinsaf aan was Kurt geboeid door muziek. Toen hij de muziek ontdekte van bands als Toto, Foreigner, Survivor, Journey e.a. wist hij dat dit de muziek was die hij wilde spelen. Na vele jaren te hebben gespeeld in diverse bands vormde Kurt de band Rhyana in het jaar 1990. Met die band bracht hij de single “I have a dream” uit die geregeld te horen was op de nationale radiostations.
In 1994 kreeg Kurt een platencontract aangeboden door het Duitse platenlabel Long Island Records. Kort daarna ging het label echter overkop zodat Kurt zijn droom in rook zag opgaan. Daarop besloot Kurt zijn aandacht aan iets anders te wijden.
Als leraar had hij immers gemerkt dat er in de lagere school nood was aan nieuwe kinderliedjes.
Gedurende zes jaar werkte Kurt aan drie dubbel cd’s die onder de naam ‘Pluk een lied’ werden uitgebracht door de Standaard Uitgeverij. Daarnaast schreef hij ook nog eens drie muziekboeken voor de leerkrachten in de basisschool. Op dit moment wordt in een groot deel van de Vlaamse lagere scholen met ‘Pluk een lied’ gewerkt.
Maar Kurt had nog steeds die droom om een heuse melodieuze rockplaat te maken. In 2001 werd gestart met de allereerste voorbereidingen voor het album en schreef Kurt een aantal nieuwe songs met de Zweedse tekstschrijver Andy Flash. Met de allereerste opnames van de cd zelf werd gestart in 2002. Gedurende de opnames werden een heleboel binnen- en buitenlandse zangers en muzikanten bij het project betrokken. De meeste gitaarpartijen op de cd werden ingespeeld door de Zweedse topproducer en gitarist Tommy Denander. Tommy werkte al samen met mensen als Toto, Richard Marx, Eric Clapton, Kiss en vele anderen. Ook Ward Snauwert, gitarist bij Reborn, is van de partij. Andere gasten zijn o.a. Daniel Flores (Mind’s Eye), Ollie Oldenburg (ex-Zinatra), Jim Santos (Norway), Steve Newman (Newman) en vele anderen.
De opnames voor de Frozen Rain cd vonden plaats in België, Zweden, Amerika en Engeland. De cd is bestemd voor iedereen die houdt van pakkende melodieën, subliem gitaarwerk, sprankelende toetsen en krachtige stemmen. Bijkomende troef is het “vrolijke” gevoel dat Kurt in zijn songs weet te leggen.
Toen de opnames beëindigd waren vond Kurt algauw onderdak bij Avenue of Allies Music, een gloednieuw Duits platenlabel dat zich zal toeleggen op melodieuze rock.
Op 18 april is het eindelijk zover en wordt de Frozen Rain cd in eerste instantie uitgebracht in Duitsland en Scandinavië. Daarnaast zal de cd ook verkrijgbaar zijn in tal van gespecialiseerde online cd shops.

Verdere info, details en geluidsfragmenten van de  Frozen Rain cd zijn te vinden op
http://www.frozenrain.be/

Nee, dit is geen nieuwe release van de bejubelde formatie The Storm uit San Francisco. Deze band met Kevin Chalfant en (ex-)Journey-leden werd al een tijdje geleden opgedoekt.
Deze The Storm is echter een nieuwe band uit Denemarken. In principe gaat het om het vrolijke duo Pernille Rosendahl en Johan Wohlert die met ‘Where The Storm Meets The Ground’ een zeer geslaagde debuutplaat hebben afgeleverd. Opener "Drops In The Ocean" zet meteen de juiste toon. Na de bombastische intro maken we meteen kennis met de mooie poppy stem van mevrouw Rosendahl. Een mooie openingssong en een uitstekende keuze als eerste single. Daarna krijgen we met "Lullaby" een leuke meezinger met een hoog A.O.R. gehalte. Even steviger en wat progressiever wordt het in "Friendly Advise", maar over de ganse lijn blijft dit een erg radiovriendelijke, veilige plaat. De titeltrack "Where The Storm Meets The Ground" is een wat te zoete ballade en afsluiter "Lay Down Your Head" is één van de mindere composities.
Naast de tien reguliere songs zijn er ook nog twee bonustracks die zich niet onderscheiden van de rest van de albumsongs. Wie vrouwelijke leadvocalen weet te appreciëren en houdt van bombastische radiovriendelijke poprock moet dit album zeker eens beluisteren.
Ons oordeel is dat deze eerste The Storm Denmark plaat net iets te weinig avontuurlijk is om van begin tot eind te boeien, maar wel enkele lekkere songs bevat. Geproduceerd door Roy Thomas Baker (Queen, Smashing Pumpkins).

Helemaal onverwacht ontstaan soms de mooiste dingen. Zo is: 'Rock On' van het Deense Krackerjack nu al een van de ontdekkingen van het jaar. Toen ik de cd thuis kreeg toegestuurd had ik aanvankelijk toch enkele bedenkingen bij de wat vreemde groepsnaam en de wat oubollige albumcover.
Doch een eerste 'Rock On' luisterbeurt wist mij bijzonder aangenaam te verrassen. Ook nu ik na vele luisterbeurten de schijf volledig heb grijsgedraaid blijft dit één van de leukste Melodic Rock releases van dit jaar. Officieel werd het album al in december 2007 uitgebracht maar 2008 moet de doorbraak voor Krackerjack betekenen.
Deze Deense band bestaat reeds sinds 1997. Gitarist René Mikkelsen is het enige originele lid. De vaste line-up bestaat sinds 2006 verder uit Allan G.Petersen (lead vocals), Rasmus Bruun (Bass), Claus Greve (Organ & Vocals) en Jeppe Christensen (drums). 'Rock On' is reeds de derde plaat van deze band en de opvolger van 'Call Of The Wild' (met opnames uit de opstartperiode van Krackerjack) en het debuut 'Good Thing Goin'' uit 2005. De debuutplaat werd echter enkel in Denemarken uitgebracht.
Met deze 'Rock On' wil men internationaal doorbreken. 'Rock On' bevat slechts 10 melodieuze rocksongs. Meer moet dit echter niet zijn want het album kent dan ook geen enkel opvullertje en loopt als een trein. De band liet zich duidelijk inspireren door de sound van Classic Rockbands zoals Deep Purple & Whitesnake. Maar zelf hoor ik soms toch ook de commerciëlere kant van het Britse Thunder voorbijkomen. Het wat nasale stemgeluid van zanger Allan G. Pedersen zorgt echter voor een unieke toets zodanig dat de band best wel een eigen sound neerzet. Met Pedersen heeft Krackerjack trouwens een klasbak in huis die klinkt als een kruising tussen Whitesnake's David Coverdale en Ian Gillan. Opvallend is dat het stemgeluid erg nadrukkelijk in de eindmix op de voorgrond werd gezet! Alle 10 songs ('Less is More!') zijn erg sterke, zeer melodieuze composities. 'Classic Rock as it shoud be!!' Catchy tunes, leuke gitaarriffs en solo's, sterke melodielijnen, leuke meezingrefereinen….kortom klasse.
Het is moeilijk om enkele hoogtepunten aan te duiden. Misschien dat "Lullaby", als voorlaatste track (en singlekandidaat!) op mij de meeste indruk naliet. Een wervelende song die allesbehalve mijn dochtertje in slaap wiegt. Nog zo'n dynamische rocksong is "Back Together", met alweer een zeer aanstekelijk refrein. Ook "Hungry Boy", met zijn bijzonder sterk Hammond intermezzo en meeslepend gitaarwerk, kan zich met het beste materiaal van Thunder meten. Verder is ook "Too Late" een Classicrock ballade om in te kaderen. Zo zie je maar dat kwaliteit niet altijd hoeft te komen van de grote namen. Krackerjack's Rock On is verplichte kost voor elke melodieuze rockfreak. Geloof me, U zal aardig verrast zijn! 'Rock On'! guys,….see you in Belgium!!!

Lenny Kravitz heeft een indrukwekkend palmares. Hij deelde o.a. het bed met Lisa Bonet, Kylie Minogue, Natalie Imbruglia, Penelope Cruz, Nicole Kidman en Vanessa Paradis.
Maar natuurlijk ook muzikaal is hij met meer dan 30 miljoen verkochte platen wereldwijd een van de allergrootsten.We waren de man eigenlijk volledig vergeten na tegenvallende albums: 'Lenny' (2001) & 'Baptism' (2004). Maar met deze 'It's Time For A Love Revolution' zit onze Love-men terug op het juiste spoor. U leest het goed: LOVE is nog steeds de boodschap om alle onheil uit de wereld te bannen. Al moet gezegd dat deze Give Peace A Chance-boodschap soms tekstueel wat te zoetsappig overkomt. Gelukkig worden de soms wat flauwe teksten kracht bij gezet door mooie, leuke composities.
Bij opener "Love Revolution" heb je nochtans het gevoel de song wel al eens eerder gehoord te hebben. Nee, erg origineel klinkt deze nieuwe plaat ook weer niet. Wel klinkt de zanger-gitarist lekker ouderwets en nog steeds even sexy. De sound doet denken aan wat Lenny op 'Circus' (1995) en 'Let Love Rule' (1989) deed en dat zijn toch twee van zijn beste albums. In "Will You Marry Me" klinkt Lenny funkier dan ooit. Naast de funkrockers staan er op dit album ook terug heel wat ballades. Soms pittig soms wat vervelend.
Persoonlijk zal ik nooit een echte grote Kravitz worden, zijn seventies funkrock klinkt me net ietsje te glad. Doch de vaste fanbasis, alsook fans die de laatste jaren afhaakten, zullen erg opgetogen zijn met deze nieuwe plaat van hun sexy God.

Nog meer metalgeweld komt er uit de Frontiers stal die met een aantal nieuwe releases aan het begin van het nieuwe jaar duidelijk andere horizonten exploreert. Neem nu deze debuutplaat van het Zweeds/Noorse Saint Deamon. Toch iets anders dan de A.O.R. / Melodic Rock die tot op heden vooral door Frontiers werd uitgebracht. Dat deze heren hun debuut mogen uitbrengen bij Frontiers hebben ze vooral te danken aan hun sterke melodieuze metalsound.
'In Shadows From The Brave' klinkt echter niet bijster origineel. Meestal heb je indruk dat je het allemaal wel ergens eens eerder hebt gehoord. Daarnaast kan je wel stellen dat er duidelijk hard aan dit debuut is gewerkt, wat resulteert in erg leuke, sterke composities. Vooral de Noorse zanger Jan Thore Grefstad is bijzonder sterk bezig. Wat eens strot! De man kan behoorlijk hoog uithalen zonder dat hij ergens gaat schreeuwen. De plaat is hoofdzakelijk up-tempo. Eenmaal gaat de band echter door de bocht. Het commerciële "My Heart" is dan ook een beetje een buitenbeentje en allesbehalve representatief voor de rest van het album. Conclusie: deze debuutplaat van Saint Deamon verdient zeker de nodige aandacht. Veelbelovend kijk ik uit naar de verdere toekomst van deze band. Helaas is er tijdens deze eerste maanden van dit jaar een beetje een overaanbod aan Melodieuze Metalplaten en zijn er sterkere albums (o.a. Leverage, Avantasia) die dit album overklassen. Maar als debuut kan dit wel tellen!

Het begon allemaal erg rustig met een akoestisch setje van Band Of Horses’ nieuwste gitarist Ramsey Tyler. Niet iedereen zal geweten hebben dat deze man tegenwoordig deel uitmaakt van de Band Of Horses line-up want de publiekelijke aanwezigheid was op dit vroege uur niet erg hoog. Jammer, want de man bracht enkele akoestische pareltjes in onvervalste singer-songwriterstijl, plukkend uit het album ‘A Long Dream About Swimming Across The Sea’, dat begin vorig jaar verscheen. Deze mensvriendelijke grizzlybeer vertederde de aandachtige luisteraars met zijn warme stem en aardig in elkaar geknutselde luisterliedjes. Zijn akoestisch gitaarspel werd gekenmerkt door een verbluffend technisch vingergetokkel….mooi om te zien. Zijn blijven hangen: opener “A Long Dream”, het weemoedige “Ships” en het breekbare “Worried”.

Vrijwel aaneensluitend stonden The Cave Singers op het podium. Een folkband uit Seattle die in 2007 het schitterende ‘Invitation Songs’ op de markt gooide. De leden van The Cave Singers hebben hun roots in de punkmuziek maar daar is tegenwoordig in hun sound nog weinig van te merken. The Cave Singers brachten een dik half uur bijzonder leuke en vrij vernieuwend klinkende folkrock. De wat zeurende, unieke stem van Pete Quirk en het bijzonder originele akoestische instrumentarium zorgden voor een zeer intrigerende set. We kregen een soort scouts-gevoel bij de tonen van het aanstekelijke “Seeds Of Night”. Andere composities waren heuse voetstampers. Een puike te korte eerste kennismaking met een trio met heel wat doorgroeimogelijkheden.

Na een korte pauze was het de beurt aan Band Of Horses. Opperhoofd Ben Bridwell had de ganse avond zijn voorprogramma’s bekeken vanuit de coulissen. Hij kwam dan ook als een bijzonder tevreden man op het podium. Bridwell is de enige ‘survivor’ van de originele bandbezetting. De man trok van Seattle terug naar South Carolina waar hij zijn nieuwe bandleden rekruteerde. Het nieuwe Band Of Horses is een zeskoppige band waar ook Ramsey Tyler deel van uit maakt. Naast Bridwell en Tyler is toetsenist Ryan Monroe een sterke aanwinst. Voor aanvang vertelde Bridwell mij dat hij erg vermoeid was van deze korte Europese tournee. De man met de lange baard en de vreselijke tatoeages bleek een bijzonder sympathieke gast te zijn. Doch vanaf de eerste tonen van de verrassende opener “Monster” tot de laatste song “Cigarettes Wedding Bands” zagen we een ijzersterke band aan het werk. Band Of Horses is emotie en gedrevenheid, fijne composities en natuurlijk die stem! De stem van zanger Ben Bridwell klinkt live al even indrukwekkend. Vaak vergeleken met de voice van My Morning Jacket, heeft Bridwell tegenwoordig iets meer ruimte om zich te concentreren op het zingen.
De verfijnde gitaarstukken worden genadeloos overgenomen door vierde gitarist Ramsey Tyler. De vier gitaristen zorgden voor een immense gitaarmuur waardoor de songs live toch iets steviger klonken.
Tijdens de eerste twee songs zat Bridwell op een krukje, zijn slide gitaar bedienend alsof hij David Gilmour was. Zo kwam na het opbouwende “Monsters”, het al even imposante “The First Song”. Daarna zorgde de minimalistische eerste single uit het nieuwe album “Is There A Ghost” voor een aha gevoel in de uitverkochte Orangerie. Af en toe werd het ietsje slordig op het podium (de mannen haalden de setlist door elkaar, het duurde soms wat voor alle gitaren gestemd geraakten,…) doch de speelse hippie gedrevenheid waarmee Band Of Horses hun set met een grote vaart afwerkten deed het publiek inzien dat dit een superband in wording is, de publieke respons was dan ook navenant.
De meeste songs kwamen uit beide studioalbums: ‘Everything All The Time’ (2006) & ‘Cease To Begin’ (2007), aangevuld met een nieuwe song en enkele opmerkelijke covers. De gigantische gitaarmuur werd voor het eerst volledig opgetrokken voor “The Great Salt Lake”. Wat verder stond “Older” op de setlist, nu al een Band Of Horses klassieker in wording. Deze song werd gezongen door toetsenist Monroe. Hier deed de band me denken aan het betere countrypop werk van Poco of de Eagles. Supersong! Daarnaast ook enkele leuke covers zoals “13 Days” van J.J.Cale in een uitvoering die de originele song overtrof. “The Funeral”, “Weed Party” & “The General Specific” zorgden voor een dynamische spetterende finale.
In de bisronde passeerde nog “Mary Song”. Tijdens dit intiem liefdesliedje viel de grote klasse op van het tweestemmen spel tussen Bridwell & Monroe. Hier moet de band in de toekomst ongetwijfeld meer mee doen. Als afscheid kregen we nog de besmettelijke Them Twins cover “Am I A Good Man”.

Bridwell en zijn Band Of Horses zorgden voor bijzonder overtuigend feestje in een uitverkochte Botanique. Alleen tevreden gezichten keerden huiswaarts. Deze band is duidelijk klaar voor het grote publiek deze zomer op Rock Werchter. Ga ze zien, U zal er geen spijt van hebben.

BAND OF HORSES LIVE FOOTAGE:
Video 1: Ramsey Tyler / The Cave Singers / Band Of Horses
http://www.123video.nl/playvideos.asp?MovieID=252363

Video 2:Band Of Horses http://www.123video.nl/playvideos.asp?MovieID=252393
Photoslideshow:
http://www.slide.com/r/uTr8K6ZM5j9wJHVglD2DTSLWX5AXy2sU?previous_view=lt_embedded_url

Organisatie: Botanique, Brussel