Fuzz - Schuimbekkende psychedelica, garage- en seventiesrock

De multigetalenteerde Ty Segall moet zowat de meest bedrijvige muzikant/producer/songschrijver zijn die er op deze aardkloot rondloopt, met uitzondering van John Dwyer dan misschien. Net als bij Dwyer trouwens bevindt zijn biotoop zich in zowat alles wat zich afspeelt in een gruizige wereld van garagerock, punkrock, psychedelica en vuile seventiesrock. Er is geen beginnen aan om alle bands waar Ty Segall zich als muzikant of producer mee inlaat te gaan opsommen, want die zijn even talrijk als de rimpels op het bovenlijf van Iggy Pop (ook een invloed nota bene, The Stooges daar kan je nooit omheen als je smerige rock speelt).
Vanavond staat Ty Segall met het geweldige powertrio Fuzz in de Trix. Bij Fuzz neemt ie trouwens plaats achter de drumkit en laat hij de gitaar over aan de ook al fantastische Charles Moothart (tevens frontman/gitarist in CFM en op zijn beurt dan weer regelmatig drummer in Segall’s diverse andere projecten). Op basgitaar nog zo een krak, met name Chad Ubovich, die ook frontman/gitarist is van Meatbodies, nog zo een pittig bandje uit die creatieve stal.
Fuzz is dus eigenlijk een hobbyclubje, een zijstapje voor elk bandlid, maar wat voor één. Bij Fuzz krijgt goeie ouwe seventies hardrock de bovenhand, denk Blue Cheer, Groundhogs, Black Sabbath en Jimi Hendrix. Die hardrock wordt overgoten met een schuimbekkende laag psychedelica, een explosieve dosis garagerock en natuurlijk een guitige klomp fuzzgitaar (kan een groepsnaam beter gekozen zijn?). Er komen knetterende vonken uit, live zorgt dit voor meer vuur dan de gemiddelde Californische bosbrand.
Wij hebben de geniale Ty Segall al eerder als bezeten frontman en gitarist aan het werk gezien met zijn bands The Mugglers en Freedom Band. Zelden zo een intensiteit meegemaakt. Nu blijkt dat hij ook een uitmuntend drummer is, hij mept zich de pleuris en stuwt Fuzz van het ene hoogtepunt naar het andere. En dan is er die geweldige gitarist Charles Moothart, hij raast ergens in een splijtend universum tussen Jimi Hendrix, John Dwyer en Jay Mascis. De gitaar scheurt, giert en soleert met de gedrevenheid van een botergeile dekhaan tussen een batterij hitsige legkippen. Moothart smokkelt af en toe een stel gevoelige gitaarriedels in de songs om dan nadien zijn gitaar in alle hevigheid te laten exploderen, zo krijgen die vlammende psychrocksongs op het podium nog meer ademruimte en adrenaline. Geen strak keurslijf dus, bij Fuzz mag er al eens heerlijk buiten de lijntjes gekleurd worden.
De setlist bestaat uit een potige selectie van hun drie stomende albums ‘Fuzz’, ‘II’ en ‘III’ (in al zijn muzikale bedrijvigheid heeft Ty Segall geen tijd om naar originele albumtitels te zoeken). U durft ons te vragen welk van die drie platen u moet kopen? Alle drie, godverdomme! En u durft ons ook nog eens vragen welke songs de hoogtepunten van het concert waren? Allemaal godverdomme! Geef ik u meteen dan maar de hele setlist cadeau, dan moet u zelf niet naar setlist.fm surfen: “Let It Live – “Fuzz’s Fourth Dream” – “Loose Sutures” – “Sleigh Ride” – “Nothing People” – “Returning” – “Rat Race” – “Spit” – “Jack the Maggot” – “Pipe” – “Say Hello” – “What’s in My Head” – “Time Collapse II/ The Terror”.

Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in l’Aéronef, Lille op 4 maart 2023 @Ludovic Vandenweghe

Hooveriii (support)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4667-hooveriii-04-03-2023.html?catid=category

Fuzz
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4666-fuzz-04-03-2023.html?catid=category

Fr review https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/89590-back-to-the-end-of-the-sixties-fuzz.html

Organisatie: Trix, Antwerpen

Brutus - Razende pletwals

The Christian Club is geen onaardig bandje. Maar met zulke gevoelige liedjes die al eens naar Tindersticks neigden was het een beetje ongelukkig om als support van het verpletterende Brutus te moeten aantreden. Het geroezemoes van het publiek oversteeg de intieme sound van de band en dat verdienden ze niet. Ze hadden wel degelijk een stel sterke songs in de aanbieding, maar stonden die voor het verkeerde publiek te spelen. Alsof je Marble Sounds in het voorprogramma van pakweg Rammstein zou laten opdraven. Doe je ook niet.

Maar goed, tijd voor de pletwals genaamd Brutus. Het gaat de band voor de wind. Een alweer beresterke nieuwe plaat ‘Unison Life’, lof alom en een internationale tournee voor de deur die hen ook naar de States brengt. Door corona werd de steile opgang een beetje opgehouden maar nu gaat het weer volle bak vooruit.
In de AB was het al overduidelijk, in de Kreun werd het gewoon nog eens bevestigd, Brutus is nog sterker, straffer en intenser geworden. Een band die in enkele jaren tijd een unieke en stevige sound heeft ontwikkeld die zijn gelijke niet kent. Voor het algemeen gemak wordt het trio doorgaans als metalband geklasseerd, maar ze zijn zo veel meer dan dat.
En dat bewezen ze in de Kreun. Stefanie Mannaerts was indrukwekkend, ze mepte, zong en schreeuwde gensters uit de muren. Knallers als “Liar”, “Brave” en “Dust” beukten dat het een lust was, songs als “War”, “What Have we Done” en “Sugar Dragon” waren je reinste kippenvelmomenten. Niet alleen Mannaerts is bepalend voor die robuuste sound, ook gitarist Stijn Vanhoegaarden heeft een ferme poot in dat explosieve Brutus geluid. De meest splijtende riffs en echo’s reeg hij aan elkaar, maar evenzeer deed hij zijn gitaar naar gevoeliger oorden reiken om ze dan abrupt terug open te laten splijten. De loden basgitaar van Peter Mulders zorgde daarbovenop voor de super-glue die het hele zootje zo indrukwekkend maakt.
Brutus is een superhecht combo dat briest, stoomt en overrompelt. Ze zijn absoluut klaar voor de rest van de wereld, laat ons hopen dat die wereld ook klaar is voor Brutus.

Live review + pics , AB, Brussel begin febr 23
Brutus - Eerst nemen we uw stad in, dan veroveren we de wereld! (musiczine.net)

Pics homepag @Romain Ballez
Pics concert AB
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4598-brutus-03-02-2023.html

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

The Black Angels - Een stevige portie psychedelische shoegaze

Het is ondertussen ook alweer van 2006 geleden dat The Black Angels de neus aan het venster staken met hun indrukwekkende debuutalbum ‘Passover’, een geslaagd huwelijk tussen shoegaze en psychedelica met echo’s van The Doors, The Velvet Underground, Black Rebel Motorcycle Club en zelfs Joy Division.
Op vandaag toeren ze met hun zesde plaat ‘Wilderness Of Mirrors’. Dat is wederom een sterk album geworden, eentje waarin ze nog steeds trouw blijven aan hun typische sound, steeds met een retro inslag, maar nergens oubollig. Het zijn geen hippies.
Met maar liefst 11 songs in de set was dat album goed vertegenwoordigd, misschien een beetje te goed, want ook een paar zwakkere broertjes daaruit werden bovengehaald. Doch we onthouden vooral hoogvliegers als “History Of The Future”, “Without A Trace” en “Empires Falling”, drie bloedzuigers die moeiteloos de concurrentie aankonden met de vertrouwde klassiekers. In die laatste categorie waren het toch alweer vooral de songs uit dat geweldige debuutalbum die het meest aan de ribben kleefden. De dreiging van “Manipulation”, de intensiteit van “Black Grease” en “Bloodhounds On My Trail” en natuurlijk de ultieme explosie van “Young Men Dead”.
Een ander hoogtepunt was een bezwerend “Mission District”, waarin onheil zat verscholen in de vorm van een moordlustige blues-ondertoon.
Met bij momenten drie gitaren in de aanslag zat er flink wat buskruit in de set. Met daarbovenop die kenmerkende scherpe vocals van frontman Alex Maas resulteerde dit in een bijzonder strak en fel concert. Afgezien van een paar zeldzame mindere songs behielden The Black Angels quasi heel de avond die constante intensiteit.
De begeestering die ze in 2006 al voor de dag konden leggen bleek dus nog steeds volop aanwezig.

Organisatie: Aéronef, Lille

Opa Punk heeft nog eens een plaatje gemaakt waarin zijn rauwe roots bij momenten terug aan het oppervlak komen. Opener “Frenzy” laat er in die zin geen gras over groeien, het is een briesende knaller die met heuse punkattitude tegen de muur beukt. Nog twee van die striemende punkkopstoten zijn “Modern Day Ripoff” en “Neo Punk”, ze herinneren er ons nog eens aan waarom Iggy tot godfather van de punk werd geridderd. “Strung Out Johnny” is heel andere koek, het heeft een eighties toets die voortdrijft op Iggy’s gekende bariton, maar het is verdomd catchy en klinkt bij iedere beluistering beter.
We krijgen Iggy in al zijn vormen en gedaantes, dus ook de crooner is van de partij in “Morning Show”, maar dat is zo een plakker die niet echt blijft plakken, als u begrijpt wat ik bedoel. En ook een niemendalletje als “New Atlantis” had hij mogen achterwege laten. Maar goed, Iggy heeft in zijn carrière wel meer van die stinkers geschreven, inferieure platen als ‘Party’, ‘Avenue B’ of ‘Preliminaires’ staan er vol van. We vergeven het hem, temeer om dat er hier nog meer lekkers te proeven is. Zoals “All The Way Down” bijvoorbeeld, een compromisloze rocker die ook op ‘Brick By Brick’ niet had misstaan. En ook afsluiter “The Regency” mag er best zijn. Wat geflirt met meligheid in het begin om dan later in een eighties flow te gaan uitgroeien tot een puike meesleper.
Natuurlijk raakt ‘Every Loser’ nog niet aan de hielen van de eerste drie Stooges platen, en ook ‘Lust For Life’ en ‘The Idiot’ blijven ver buiten bereik. Maar toch is dit een behoorlijk sterk plaatje. Steek hem in uw platenrek ergens tussen ‘Skull Ring’, ‘Brick By Brick’ en ‘American Caesar’, daar zit ie wel comfortabel.

Psychonaut - Hier komt stoom uit

Retestrak, oerend hard, pokkenluid en -omdat we hier dan toch in West Vlaanderen zijn- bèregoe. Mogen we daarmee kort de set van het geweldige combo Psychonaut samenvatten.
De band walst over de Kreun met een volumineuze en massieve sound, de vocals gaan van bloeddorstig naar melodieus en weer terug. Er zit variatie, brute power en tonnen begeestering in hun set, en ze lijken er alsmaar bedrevener in te worden.
De nieuwe plaat ‘Violate Consensus Reality’ is natuurlijk een klepper, een album dat grossiert in stomende beuk-metal en genuanceerde post-metal, maar we zijn er nog altijd niet uit of die eigenlijk beter is dan het striemende debuutalbum ‘Unfold The God Men’. Daaruit serveert Psychonaut immers een stel gloeiende brokstukken met als absolute prijsbeest van de avond “All I saw as a huge monkey”, een vlammende brok instrumentale metal die keihard tegen de muren van de Kreun knalt. Russian Circles zou het niet beter kunnen.
Ook een wederom geweldig “Sananda” en “The Fall Of Conciousness” als onvermijdelijke afsluiter zijn hoogtepunten.
Uit de nieuwe plaat mogen we dan weer de prachtige opener “Interbeing” en een meeslepend “Violate Consensus Reality” aanstippen, een song die het deze keer zonder de live-tussenkomst van Stefanie Mannaerts moet stellen. Een tape neemt het over, maar een sterke song blijft natuurlijk een sterke song.
Met “A Pacifist’s Guide To violence”, “A Storm Approaching” en “All Your God s Have Gone” wordt de brute kracht van die nieuwe plaat dan weer in de verf gezet, het gaat met name snoeihard, en zo hebben we het ook graag.

Er komt stoom uit Psychonaut, veel stoom. Mocht u dat nog niet ondervonden hebben, ga dan als de bliksem naar de Trix (08/04) of de Casino (12/05), en natuurlijk naar Alcatraz (13/08)

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in de AB, Brussel , november 2022 @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4469-psychonaut-04-11-2022.html?ltemid=0

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

The Comet Is Coming - Zinderende elektro-jazz
Aéronef (Club)
Lille

Het trio The Comet Is Coming heeft met ‘Hyper Dimensional Epansion Beam’ alweer een bruisend nieuw album uit. Hun mix van jazz, elektro en psychedelica is uniek en op het podium groeit dit uit tot een uiterst explosieve en opwindende sensatie. Keyboardist Dan Leavers zorgt voor de immer pulserende beat, hij is degene die van The Comet Is Coming een dansbare en prikkelende beleving maakt. De uitblinker van deze band is echter de immer bedrijvige en virtuoze saxofonist Shabaka Hutchings, die ook actief is in de al even vernieuwende jazz acts Sons Of Kemet, Melt Yourself Down en Shabaka & The Ancestors. In een bijwijlen free-jazz achtige stijl volgt hij de beats van Dan Leavers en zorgt hij voor een opeenvolging van sax-huzarenstukjes zonder daarbij over de rooie te gaan.

Hun meestertrack “Summon The Fire” zit al vrij vroeg in de set, maar dat wil niet zeggen dat ze daarmee al hun beste pijlen hebben verschoten, want The Comet Is Coming wordt hierna alleen maar heter, spannender, hitsiger en dansbaarder. Dit via de meest opzwepende tracks als “Atomic Wave Dance”, “Angel Of Darkness” en “Pyramids”.
Tussen de zinderende beats en de magische saxsolo’s mag er ook al eens een drumsolo gedropt worden. Die komt van de fantastische Max Hallett, zo een typische jazz drummer, geen ego, wel een wonderbaarlijke stijl.
De sterkte van The Comet Is Coming zit hem in het feit dat de drie protagonisten elkaar perfect aanvoelen en mekaar voldoende ruimte geven terwijl de muziek steeds spannend en aanstekelijk blijft. Er is tijd voor uitspattingen, maar nooit vervalt men in freaky jampartijen die de vaart er zouden kunnen uit nemen.

Ruim meer dan anderhalf uur is het smullen van deze veelbewogen cocktail van jazz, funk, psychedelica en elektronica. Jazz kan al eens elitair en hautain klinken, maar dit hier is van de meest opwindende soort die we ooit hebben mogen meemaken.

Organisatie: Aéronef, Lille

Randy Hansen in the loving memory of JIMI HENDRIX - How Close Can You Get?

Het is inmiddels al 52 jaar geleden dat Jimi Hendrix, de meest geniale en invloedrijke gitarist of all times, de geest gaf. Wij waren nog maar net uit de bloemkolen en hebben dus uiteraard de meester nooit in levende lijve kunnen meemaken. We hebben pas jaren na Jimi’s dood de grensverleggende albums ‘Are You Experienced’, ‘Axis : Bold As Love’ en ‘Electric Ladyland’ ontdekt, en daarna de talrijke postume releases en ettelijke live opnames die stuk voor stuk fraaie staaltjes van het genie zijn. Met al dat prachtmateriaal konden wij niet anders dan vaststellen dat Hendrix de Eddy Merckx is van de elektrische gitaar, de absolute en ongenaakbare nummer één. Geen mens die daar ooit nog verandering zal in brengen.

Wij zijn nooit echt gek geweest van zogenaamde tribute acts, maar wat moet een Hendrix-fan doen als die een live beleving van de grootmeester wil opvangen terwijl die al een halve eeuw onder de graszoden ligt ? Dan is daar nog zo een oplossing als Randy Hansen, een wonderlijke gitarist die vrijwel zijn volledige carrière heeft toegewijd aan het oeuvre van zijn grote idool.
En het moet gezegd, Hansen is zowat de verpersoonlijking van Jimi. De toewijding zit hem niet alleen in de gitaar, maar ook in de act, de looks, de bezieling en de overgave. Hansen zit gewoon helemaal in de huid van Hendrix, er is enkel wat kleurverschil.
Hendrix was uiteraard de beste, maar misschien niet de meest cleane gitarist, hij heeft altijd de gitaar laten scheuren, gieren en spetteren op zijn eigen onorthodoxe manier. Hij was geen purist of perfectionist, zijn gitaar werd meer gestuurd vanuit de onderbuik dan vanuit de brains, en dat is wat hem uniek maakte. Randy Hansen heeft zichzelf al die gaves toegeëigend waardoor hij bijzonder dicht komt bij het origineel.
Al van bij opener “Burning Desire” hadden wij het door. Hier stond gewoon Jimi Hendrix op het podium. Een artiest die volledig één was met zijn gitaar en daaruit de meest fabelachtige sound, riffs en solo’s toverde. De psychedelica van de sixties kwam hevig opborrelen in “Are You Experienced”, “I Don’t Live Today” en “If 6 was 9”, niet de meest gekende Hendrix songs, wel hallucinogene pareltjes. Voor de rest zaten er heel wat vertrouwde klassiekers in de set met geniale uitvoeringen van “Hey Joe”, “Foxy Lady”, “All Along The Watchtower”, “Little Wing”, “Purple Haze” en een allesverslindend “Voodoo Chile”. Dit was anderhalf uur magische Hendrix klasse, wat kon een passionele fan zichzelf nog meer toewensen?

Kan u zeggen dat u ooit Jimi Hendrix live heeft gezien ? Wij helaas ook niet, maar godverdomme, dichter dan vanavond zijn we nooit geweest.

Oh ja, we moeten ook nog even dit kwijt, het is tenslotte nog altijd november, de maand om onze doden te herdenken. Vanavond hing immers niet alleen de geest rond van Jimi Hendrix in de Casino, maar ook die van Chris Whitley en Jeff Buckley. Meer bepaald in de set van RAMAN. Een bijzonder talentvolle gitarist die gezegend is met een engelenstem. Hij had genoeg aan een bij momenten lekker scheurende gitaar, een attente drummer en een stel emotievolle pareltjes van songs om ons helemaal te overtuigen. Hier gaan we nog van horen, en liefst zo snel mogelijk.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Randy Hansen
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4477-randy-hansen-08-11-22022.html?Itemid=0
RAMAN
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4476-raman-08-11-2022.html?Itemid=0

Organisatie: de Casino, Sint-Niklaas

Psychonaut slaat AB BOX murw bij albumrelease

Voor de officiële release van het nieuwe album ‘Violate Consensus Reality’ mocht Psychonaut in de alom geliefde tempel AB aantreden, altijd een belevenis voor een band die nog in volle opmars is. Het concert was trouwens al weken op voorhand uitverkocht, het leek ons dus een beetje eigenaardig dat men het Mechelse metal-trio geen volledige AB zaal gunde in plaats van een overvolle AB Box, ze zouden gegarandeerd het ganse kot met de vingers in de neus uitverkocht hebben.
Maar soit, de set van vanavond was zonder meer een unieke ervaring, zowel voor de band als voor de uitzinnige crowd.

Dat de nieuwe plaat een stel bronstige en naar Psychonaut normen vrij korte beukmetal-songs in de aanbieding heeft mocht blijken met de briesende vertolkingen van “Interbeing”, “All Your Gods Have Gone” en “A Pacifist’s Guide To Violence”. Stuk voor stuk botergeile brokken metal die met een verschroeiende intensiteit de AB terroriseerden.
De nieuwe songs beten ons keihard in de kuiten, maar het was toch een oudje die het kippenvel op onze armen voor de eerste keer deed rechtstaan. Meer bepaald het prachtige en gelaagde “Sananda” dat hier zijn albumversie (op ‘Unfold The Gold Man’) met verve oversteeg en ons zodanig naar de keel greep dat we onze buurman spontaan een tongzoen wilden draaien (toch net niet gedaan, je weet maar nooit tot wat zoiets kan leiden).
Het kippenvel kwam een tweede keer recht toen op het wonderlijke “Violate Consensus Reality” Stefanie Mannaerts (Brutus) van achter de coulissen kwam opdagen. Ze kwam haar beste Chelsea Wolfe-beentje bijzetten en zette Psychonaut aan tot een kolkende, bruisende en adembenemende moordsong die minutenlang tegen onze hersenpan timmerde, ronduit geweldig.

Psychonaut stapte eruit met nog een oudje, een fenomenaal “The Fall Of Consciousness”, ondertussen uitgegroeid tot een ware klassieker. Een machtig punt achter een moordend concert waar we maar één ding op aan te merken hadden. Veel te kort.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Psychonaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4469-psychonaut-04-11-2022.html
Huracan
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4468-huracan-04-11-2022.html
Libraem
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4467-libraem-04-11-2022.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

All Them Witches - Twee magische uren vullen met de heerlijkste psychedelische stonerblues

Het geweldige All Them Witches moest eigenlijk al meer dan een jaar geleden hier op het podium staan, maar ja, u weet wel, covid. Het betreft hier de uitgestelde tournee ter promotie van het alweer fenomenale album ‘Nothing As The Ideal’, de ‘nieuwe’ plaat die ondertussen ook al weer dateert van 2020. Ondertussen heeft de band in 2022 al stapsgewijs een tiental nieuwe songs op de streamingplatformen gedropt, en dat zijn stuk voor stuk pareltjes. Eigenlijk hebben ze dus alweer een nieuw album uit. Een drietal van die ongeslepen diamanten haalden trouwens al de setlist.

Een immer bruisende mix van psychedelica, blues en stonerrock is het unieke concept van All Them Witches, met als grote invloeden Led Zeppelin, The Doors, Kyusss, Tool en Blue Cheer. Vananavond kregen we daarin een twee uur durende masterclass. Je mag er de volledige line up van Desertfest of Roadburn op nagaan, er is geen band die het beter doet dan ATW.
ATW ging gloeiend van start met een stel stomende rockers “Saturnine & Iron Jaw”, “Enemy Of My Enemey” en “When God Comes Back”. Sabbath was definitely in da house.
Een absoluut sterk opborrelend hoogtepunt was “Diamond”, dreigend en net niet ontploffend, maar over heel de lijn uitermate fantastisch.
Zanger/bassist Charles Michael Parks mag dan al de drijvende kracht zijn achter ATW, het was de briljante gitarist Ben Mc Leod die telkenmale de monden deed openvallen met zijn geniaal echoënde riffs en wonderlijke solo’s. Zijn solomomentje in het integere en bloedmooie “Everest” toonde aan dat hij ook de gevoeligste snaren kon raken.
Dezer dagen trekken de heren trouwens weer met zien vieren de hort op. Voorheen deden ze het even als trio, maar nu werd de keyboardspeler en violist Allan Van Cleave aan boord gehaald, en die zorgde voor enkele adembenemende momenten. Zo gingen op “Children Of Coyote Women” de drummer en gitarist achter de coulissen een jointje paffen, en mocht Van Ceave op viool de akoestische gitaar van frontman Charles Michael Parks Jr begeleiden, een subliem kippenvelmomentje.
Dat All Them Witches een geweldige jam-band is weten we al langer. Niet zelden droppen ze een freaky song waarop ze ruim boven de 10 minutengrens afklokken, check hun talrijke live opnames waaronder ook ‘Live In Brussels’, een registratie van hun prachtconcert in de AB Club van 2016.
Ook vanavond ging de jam-band helemaal loos, en dit vooral in het tweede deel van de set, met bijzonder kloeke versies van het in psychedelica gedrenkte “Alabaster”, het fenomenale nieuwe “Silver To Rust” en het wonderlijk uitgesponnen “See You Next Fall”. Daar tussenin zette ATW nog eens een vette poot in de blues met “L’Hotel Serein”, één van die broeiende nieuwe songs.

Hoe kon het ook anders dat ATW zou eindigen met “Blood And Sand/ Milk and Endless Waters”, de laatste jaren steevast hun afsluiter, met die heerlijke intro die overgaat in een alom bruisende song. Een naar goede gewoonte extra lange uitvoering waarin alle registers nog eens ongeremd werden opgetrokken. All Them Witches op zijn best.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
All Them Witches
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4454-all-them-witches-26-10-2022.html?catid=category
Rich Ruth
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4453-rich-ruth-26-10-2022.html?catid=category

Organisatie: Trix, Antwerpen

The Vintage Caravan - IJslandse geisers spuiten gloeiende hardrock
The Vintage Caravan + Volcanova

Een naam om te onthouden, Volcanova (****), oerdegelijke hardrock met een doom-en stonerinsteek. De vocals worden netjes verdeeld onder de drie bandleden, en vooral als de drummer zijn strot opentrekt is het indrukwekkend. De band vult een dik half uur met een strakke sound en een handvol stevige songs, waarvan we vooral het vette “MOOD” en het ronkende “Sushi Sam” onthouden, dat laatste inclusief een Sabbath extractje “Children Of Te Grave”, kwestie van nog eens duidelijk te maken waar de grondvesten liggen.

Die andere IJslandse hardrockers van The Vintage Caravan (****1/2) hebben het warm water niet uitgevonden. Hoeft ook niet, er zijn daarvoor genoeg natuurlijke bronnen in hun thuisland. De band zweert immers bij onvervalste goeie ouwe hardrock die geënt is op de jaren zeventig. Meer hardrock dan metal. Meer zang dan gebrul. Meer songstructuur dan bruut geweld. Meer nuance dan snelheid.
Het powertrio schuwt de melodie niet maar pakt daarnaast wel uit met stevige riffs, snedige gitaarsolo’s en een occasionele drumsolo. En ze doen dat met tonnen overtuiging, vuur en goesting. Ze trachten dus geenszins de clichés van het genre te mijden, maar doen er wel prachtige dingen mee.
Neem nu “Innerverse”, een juweeltje die start als een ballad en verder open bloeit tot een vlijmscherpe hardrocksong met heerlijke gitaarsolo’s. Hun songs komen trouwens allemaal live nog een stuk krachtiger voor de dag dan op de albums, The Vintage Caravan profileert zich hiermee als een hechte live band met een volle en potige sound.
Onder meer “Whispers”, “Crystallized”, “On The Run” en een schitterend “Expand Your Mind” stijgen zo ver uit boven hun studioversies en klinken krachtiger dan ooit. Zelfs heuse rockballads als “This One’s For You” en “Clarity” glinsteren in de vitrine, ze hellen net niet over naar het melige en de solo’s zijn om van te snoepen.

The Vintage Caravan is het levende bewijs dat je met onbeschaamde retro hardrock kan scoren. Misschien niet het meest populaire of sexy genre, maar dat zal ons worst wezen, want hier kunnen wij 100% van genieten.

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing