Black Midi - Eigenwijs en briljant

Absoluut geen gewone jongens, die van Black Midi. Zeer bedreven muzikanten, maar ook tegendraads, excentriek, nerveus, hyperkinetisch. We kunnen best wel begrijpen dat sommigen dit vermoeiend vinden, het is immers geen doordeweeks wandelingetje in het park. Hoegenaamd geen muziek voor hartpatiënten, dat is zeker.

Black Midi springt van de hak op de tak, doet geregeld aan spookrijden, is niet vies van een ferme streep free-jazz en neemt een loopje met de ongeschreven regels en structuren van de rockmuziek. Black Midi is eigenzinnig en dwars, maar ook geniaal en uniek.
Daar waar de weg naar links buigt, slaat de band eigengereid af naar rechts. Een streep improvisatie is hen niet vreemd, de instrumenten struikelen geregeld over elkaars voeten, de vocals komen uit het krankzinnigengesticht en een onvervalste croonerstem hakt de furieuze songs al eens in tweeën.
Horen wij daar iemand die de naam Mike Patton laat vallen? Yep, zeker en vast een referentie. Even gek, even ongrijpbaar, even bizar, even weerbarstig, even fantastisch. Noise met jazzinvloeden, of omgekeerd als u wil. Rock met fameuze weerhaken, in geen enkel vakje onder te brengen. Of misschien wel, deel maar in bij de afdeling ADHD.
Black Midi is een uitzinnig balorkest die Captain Beefheart, Sun Ra, Sonic Youth, Scott Walker, Mr Bungle, The Comet Is Coming, Slint en Throbbing Gristle in de blender gooit. De band maakt er een eigen potje van, soms compleet mesjokke, steeds waanzinnig virtuoos. Het hotst en botst, springt en vliegt, schuurt en bijt, knalt en briest.
Black Midi kiest voor de tegenstroom en zet zijn publiek steeds op het verkeerde been, geen mens die weet waar de ene song begint en de andere eindigt. Sommigen worden er gek van, anderen laten zich gewillig meevoeren in de manische furie. Er zit hier wel degelijk een lijn in, maar enkel de goep zelf weet waar die start en finisht, feit is dat ze vreemde bochten neemt.
De release van de nieuwe plaat zit er nog aan te komen, enkel de weerbarstige song “Welcome To Hell” werd reeds gedropt, maar dat weerhoudt Black Midi er niet van om de set voor het grootste deel rond dat nieuwe album op te bouwen.
De nieuwe songs klinken soms nog kierewieter dan het ook al geflipte materiaal op ‘Cavalcade’ en ‘Schlagenheim’, kun je nagaan.
Black Midi is op zijn zachtst uitgedrukt een aparte beleving.

Briljante teringherrie of aanstellerige moeilijkdoenerij ? dat bepaalt u voor u zelf. Wij weten het wel.

Organisatie: Aéronef, Lille

Les Nuits Botanique 2022 - Viagra Boys - Post-punk rollercoaster
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Chapiteau )
Bruissel
2022-05-06
Sam De Rijcke

Het wou aanvankelijk niet lukken bij Crack Cloud. In hun eerste drie songs zat geen animo, geen richting, geen goesting, geen ziel. De ontgoocheling begon bij ons al op te komen, want van een band die onlangs het sterke en frisse ‘Pain Olympics’ had afgeleverd, hadden we toch wat meer verwacht. Maar plots werden de Canadezen wakker en ging het crescendo, hun set werd met de minuut beter en na afloop konden we dan toch van een geslaagd concertje spreken. Met een zingende drummer aan het front kon het bijna niet anders dan dat de drums een prominente plaats innamen in hun sound, een beetje zoals bij Squid, een band die meteen ook een referentie bleek te zijn. Verder waren het vooral de saxofoon en de tintelende gitaartjes die het geluid van Crack Cloud bepaalden. Een sound die we ergens mochten gaan zoeken tussen Gang Of Four, Clinic en Snapped Ankles, avontuurlijk en met hier en daar wat weerhaakjes.

Het was meer dan duidelijk dat vanavond de Chapiteau volledig was volgelopen voor de viriele postpunk van Viagra Boys. Een overenthousiaste menigte ging al vanaf de eerste noot van “Research Chemicals” compleet uit de bol voor deze opwindende Zweden en het feestje zou het komende uur niet meer stoppen. Het publiek at massaal uit de hand van de lijvige en volgetatoeëerde Sebastian Murphy, een frontman die als geen ander een publiek weet te bespelen met een flinke geut rock’n’roll nonchalance. Er waren blijkbaar ook al wat kilootjes bijgekomen sinds zijn laatste doortocht in de Trix, en dat is amper een half jaartje geleden, voor bijkomende tattoos was er geen plaats meer. Het weerhield hem er niet van om hier een opwindend showtje neer te zetten en zijn publiek constant op te zwepen. Het was stampen en bonken met geweldige punch-punksongs als “Ain’t Nice” en “Slow Learner” en het verslavende “Just Like You” was alweer om instant gelukkig van te worden. Het gloednieuwe “Ain’t No Thief” bleek een al even bruisende drive te hebben en mocht zo zonder blozen naast de publiekslieveling “Sports” komen staan. Met het roodgloeiende “Shrimp Shack” als ideale afsluiter zetten Viagra Boys de sluizen nog eens vol open en lieten ze het boeltje in een stomende eruptie uitmonden. Niet minder dan geweldig.


Sorry aan al die fijne nieuwe Britse bandjes van het moment, maar dé post-punkrevelatie van de laatste jaren komt uit Zweden.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Viagra Boys
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1931-viagra-boys-06-05-2022

Crack Cloud
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1930-crack-cloud-06-05-2022

Shht
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1929-shht-06-05-2022

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique)

YOB - Slopende bulldozer metal

Het leek wat eigenaardig dat YOB enkel putte uit ‘The Great Cessation’ en ‘Atma’, albums die dateren van 2009 en 2011. Alsof de band er voor gekozen had om zich van hun meest barbaarse kant te laten bewonderen en een meedogenloze klomp doom-metal te leveren die nog niet beïnvloed was door de subtiele nuances die in hun latere werk zouden sluipen. Zo waren de albums ‘Clearing The Path To Ascend’ (2014) en vooral ‘Our Raw Haert’ (2018) twee gevarieerde meesterwerken, maar vanavond geen spoor daarvan.

Niet getreurd echter, het langharig tuig was met dit zwaar geschut uitermate verpletterend in l’Aeronef. Verdeeld over 7 rijzige tracks bracht YOB anderhalf uur slopende bulldozer-metal, oorverdovend en heavy as fuck. Dit was een loodzware hypnotiserende trip doorheen de donkerste spelonken van de doom-metal. YOB zoog ons gestaag mee in hun slepende en verpulverende act gebouwd op allesvernietigende sludge-metal van het soort die het niet moet hebben van overmatig gesoleer of razendsnelle hooks maar wel van genadeloze oerkracht en lijzige monsterriffs. De doordringende vocals van zanger/gitarist Mike Scheidt voegden een extra dimensie toe aan de onvermurwbare metal sound, een occasionele oerschreeuw annex grunt ging door merg en been. Songs als “The Lie That Is Sin” en “Adrift In The Ocean” bleken bloeddorstige sluipmoordenaars te zijn die elk een kwartier lang het vlees van onze botten knaagden. Ook “Burning The Altar” was zo een machtige minutenlange chronische mokerslag met duidelijke killer-intenties. Met afsluiter “Grasping Air” werd er als toetje nog een gortige portie hardvochtige black metal door het plafond gejaagd via een verschroeiende guest appearance van Wiegedood zanger Levy Seynaeve, ook geen doetje.

De beste metal is nooit de snelste. YOB is geen formule 1 bolide, het is een tank, één die alles wat die op zijn weg tegenkomt onverbiddelijk tot gruizelementen herleidt.

Deze pletwals gemist ? herkansing op 26/05 op Dunk Fest in de Gentse Vooruit

Organisatie: Aéronef, Lille

De slacker pop van Kurt Vile klinkt op ‘(watch my moves)’ zo relax en laid-back dat we nog niet goed weten of we hier nu gelukkig of slaperig van worden. Zal wel een beetje van beide zijn, zeker. Vile maakt in ieder geval geen haast, dat is duidelijk. Zijn songs zijn best te consumeren vanuit de luie zetel, hij heeft die dan ook in volle covidperiode op zijn gemakjes opgenomen in zijn home studio te Philadelphia. Tijd zat dus en niemand die achter zijn vodden zat, en dat is er aan te horen.
Maar liefst 15 bezadigde tracks en er zijn er een paar hele lange bij zoals de heerlijke kabbelende songs “Like Exploding Stones” en “Wages Of Sin”.
Kurt Vile laat zijn gitaar zonder enige vorm van uitspattingen gewoon rustig op de zacht stromende beekjes drijven. Het valt misschien niet meteen op, maar Kurt Vile is een begenadigd gitarist. Niet van het bekkentrekkende en wild rockende soort, eerder een anti-guitar hero zoals bijvoordeeld JJ Cale er ook één was, zeer relaxed maar wel virtuoos zonder dat het persé in de verf moet worden gezet.
Ook aan stemverheffing doet hij niet mee, Vile zingt en vertelt zijn liedjes alsof hij dagen aan een stuk aan de downers heeft gezeten. Zoals we al zeiden, ’t is op ’t gemak.
Als het u allemaal een beetje te rustig en te bedaard klinkt dan heeft u wel een punt. Het glijdt inderdaad bevredigend en gemoedelijk voorbij, maar hier en daar een plotsklapse stroomstoot was toch wenselijk geweest.

Slift - Van geweldig naar richtingloos

Het contrast kon niet groter zijn. In een tijdspanne dat de stonerfreaks van Slift één song speelden hadden de punkertjes van Meltheads er zowat heel hun repertoire doorgejaagd.

Meltheads waren met een goed gevoel uit de finale van Humo’s rock rally gekomen, ze moeten trouwens zowat de enige rockband geweest zijn die daar op het podium stond. Maar goed, ze hadden er voldoende lef en vertrouwen opgedaan om in de Casino een stel rake kopstoten uit te delen. Meltheads deden dit met een set vlijmscherpe en pretentieloze punkrocksongs die soms niet langer dan een minuutje duurden en geenszins hun doel misten. Punk zoals punk moet klinken, luid, kort en frontaal op uw bakkes.

Slift tapte uit een heel ander vaatje, eentje dat gevuld was met stonerrock, psychedelica en kilo’s weed. Op zijn beste momenten was Slift een bruisende cocktail van Thee Oh Sees en Motorpsycho, zoals op hun recentste en sterkste album ‘Ummon’, op zijn slechts was Slift een richtingloze spaceshuttle. De band starte energiek, wild en heavy en gedurende een uur klonk dit meer dan geweldig. Nog meer dan op hun platen werd de sound beheerst door gierende gitaarsolo’s met tonnen echo er op. Met daarachter een pompende ritmesectie klonk het aanvankelijk als snerende spacerock met heel wat dynamiet in de motor. Bij momenten was het fantastisch maar naarmate het concert verder evolueerde verloor Slift zich meer en meer in oeverloze sonische soundscapes die maar bleven duren, en dan hebben we het vooral over het laatste half uur (2 songs waren dat dan). Slift was zonder het zelf door te hebben volledig het noorden kwijt, de band waande zich in het repetitielokaal. Daar is dergelijk experimenteel lawaai natuurlijk toegelaten, maar hey gasten, jullie stonden hier voor een betalend publiek en niet iedereen was zo apestoned om dit laatste halfuurtje noise waanzinnig goed te vinden.
Wel volop genoten van het eerste uur. Slift is een band die wervelend en stomend kan zijn, maar ze moeten op tijd weten te stoppen.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Simple Minds - Alive and (een beetje) Kicking

Dat Simple Minds op vandaag nog het Sportpaleis kunnen doen vollopen, is al een prestatie op zich. Want laat ons eerlijk zijn, na die 5 succesalbums in de jaren tachtig heeft de band nog maar weinig voor mekaar gekregen. Het is nu al meer dan 3 decennia geleden dat ze een deftige nieuwe song uit hun mouw konden schudden. Ze lijken gedoemd om eeuwig te blijven teren op de grote successen uit hun glorieperiode, maar daar liggen ze zelf geenszins van wakker want de kassa blijft na al die jaren nog gretig klinken.

Geen mens in het Sportpaleis die daar trouwens om maalde vanavond. We zagen het voltallige publiek, dat voor quasi 90% samengesteld was uit vijftigers, al collectief denken van ‘als ze maar geen nieuwe songs spelen, want daar zijn we niet voor uit ons kot gekomen’. Geen nood, op dat gebied loste de band de verwachtingen volledig in. Er moesten geen nieuwe zieltjes veroverd worden en de fans gingen al overstag toen de eerste noot werd gespeeld.
In de aanvangsfase werden Simple Minds genadeloos genekt door het alom gevreesde Sportpaleisspook, een erbarmelijke akoestiek. De drums gingen compleet de mist in, de stem van Jim Kerr zat nog vast in de Kennedytunnel en de gitaar was zodanig scherp afgesteld dat we even dachten in een soundcheck van Iron Maiden te zijn beland. Het was des te jammer om een pareltje als “I Travel” kopje onder te zien gaan in een doffe geluidsbrij. Maar er was beterschap op til, vanaf “Glittering Prize” kwam er schot in de Schotten (vergeef ons de flauwe woordspeling) en was de klankman terug met zijn volle verstand bij de zaak. Met “Book Of Brilliant Things” en vooral een pakkend “Belfast Child” werden de eerste hoogtepunten van de avond opgetekend. En dan was het al pauze. Zo gaat dat tegenwoordig met bands op leeftijd, ze spelen in hun eigen voorprogramma en lassen doodleuk een theepauze in.
Deel 2 opende met de geweldige instrumental “Theme From Great Cities”, wat ons betreft één van de absolute Simple Minds toppers. Band en publiek geraakten alsmaar beter op dreef en klassiekers als “Waterfront”, “Someone Somewhere In Summertime”, “Don’t You Forget About Me” en “New Gold Dream” gingen er vlotjes in. De fun en de schwung zaten steeds beter in de lift maar jammerlijk genoeg was de klankman niet altijd even kordaat bij de les. De stembanden van Jim Kerr gingen ook geregeld aan de andere kant van de Schelde zwemmen. Maar dat vocaal minpuntje werd gecompenseerd door een volbloed zangeres die wel een klok van een stem bleek te hebben, wat de dame in kwestie nog eens vetjes in de verf zette met onder meer een mooie verstilde versie van “Speed Your Love To Me”.
In de bisronde werd het feestnummer bij uitstek “Alive And Kicking” gefnuikt door een overdosis handjes klappen, beetje jammer maar Jim Kerr had het wel zelf in de hand gewerkt. Met een wervelend “Sanctify Yourself” als pretentieloze afsluiter was het er wel weer boenk op.

Qua fun en nostalgie was dit een meer dan geslaagde avond, een hoop Simple Minds hits blijven immers onsterfelijk. Maar als we willen spreken over echt onvergetelijke Simple Minds concerten, dan moeten we toch met zijn allen de teletijdmachine in richting eighty one, eighty two, eighty tree, eighty fooouuuur !

Organisatie: Live Nation

Alweer bruisend en jong punkgeweld uit de UK. ‘The Great Regression’ is het debuutalbum van DITZ, en het is een driftige mokerslag verpakt in 10 striemende songs. Geen 1-2-3-4 rechttoe rechtaan punkrock, wel een stel laaiende songs die overlopen van woede en agressie. Zanger Cal Francis doet zijn ding de ene keer via dreigende spoken-word vocals, elders spuugt hij het er dan weer uit als een razende hardcore zanger, check het grimmige “Ded Würst” en het meedogenloze “I Am Kate Moss”.
Qua razernij komt DITZ in de buurt van vervaarlijke bands als Daughters en Heads, de songs zijn furieus en komen binnen als een bijtend zuurtje. Opener “Clocks” is een mitrailleur van een song die een heel kogelmagazijn in één keer afvuurt, “Summer Of The Shark” is industrial-punk-noise die muren sloopt zoals ook bijvoorbeeld Show Me The Body dat doet en afsluiter “No Thanks, I’m Full” neigt naar de wilde noise van METZ.  
‘The Great Regression’ is een overdonderend debuut van een nieuwe band die meteen zijn plaats heeft veroverd in een nieuwe Britse lichting van noise-punk bands.

Jon Spencer mag dan al definitief een punt gezet hebben achter Blues Explosion, hij heeft zich niet laten verleiden tot een flagrante koerswijziging. Geruggesteund door zijn nieuwe band The HITmakers produceert hij met name nog altijd die typische rauwe, hortende en stotende garage-rock. De bezeten rock’n’roll preacher heeft nog niet aan bezieling ingeboet, de songs stuiteren wild in het rond en de vuile riffs spetteren als vanouds op een kokende plaat. Eigenlijk is er dus weinig veranderd sinds de hoogdagen van Blues Explosion, en dat is in dit geval gewoon goed nieuws.
Het is Jon Spencer zoals we hem graag hebben, noisy, maniakaal en met een pompend rock’n’roll hart.

Spencer Gets It Lit
Jon Spencer & The Hitmakers
Bronzerat Records

Takeshi’s Cashew - Het zomert in de Chinastraat

De Chinastraat aan Dok Gent is de ontmoetingsplaats bij uitstek voor jong en creatief Gent. Een fraaie locatie met onder andere ateliers, een filmstudio, een exporuimte en twee concertzalen. In de sympathieke openluchtbar ‘Bar Bricolage’, een fijne verzameling bouwwerken samengeflanst uit allerhande recupmateriaal, is het bijzonder aangenaam relaxen. De Chinastraat is dan ook the place to be voor jonge Gentenaars bij wie het niet allemaal zo nauw steekt, maar die wel een hart hebben voor feesten. Er worden fuiven, dj sets en concerten georganiseerd, met vanavond op het programma twee avontuurlijke bands Omar Dahl en Takeshis’ Cashew.

Omar Dahl brengt een soort aanstekelijke jazz die onderbouwd is met elektronische beats die voor een constante groove zorgen zonder opdringerig te zijn. Dankzij blazers en violen laten ze hun sound vloeiend overgaan van balkan toetsen naar oosterse invloeden, ze weten de perfecte vibe te vinden en houden het steeds levendig en dansbaar. In de Chinastraat blijkt Omar Dahl’s formule perfect te werken, de gedreven set bouwt langzaam naar een climax toe, bij zowat het voltallige publiek worden de dansbeentjes alsmaar uitbundiger uitgesmeten. Bruisend en opzwepend concertje.

Takeshi’s Cashew is zowaar een Oostenrijkse band, niet bepaald het land van waar je zo een prikkelende muziek zou mogen verwachten. De heren brengen verslavende psychedelische tonen die verschillende kanten opgaan. Wereldse klanken die funky, oosters, bezwerend en trippy klinken met hier en daar een surfgitaartje er tussenin, denk een beetje aan Altin Gün. Onder meer een zelfgemaakte didgeridoo, gebricoleerd uit loodgietersbuizen, voegt een speciale toets toe aan dit eclectische muzikale potje. Met het dansbare “Akihi” en het hallucinerende “There Is No Harmony” kan Takeshi’s Cashew het publiek volledig meezuigen in hun begeesterende set. Je hebt constant de indruk dat er achter de coulissen slangenbezweerders en buikdanseressen klaarstaan om het podium te betreden. Niet dus, maar Takeshi’s Cashew’s feelgood-feestje is zo ook al geslaagd.

Zacht weertje buiten, zomers danspartijtje binnen. In de Chinastraat is de zomer al begonnen.

Loop is een Londense cultgroep uit de jaren tachtig die nooit echt uit de ondergrond is geraakt. Destijds kregen ze de stempel shoegaze-band opgekleefd, maar dat was een beetje kort door de bocht. Loop was veel meer dan dat, ze haalden hun inspiratie uit de rauwe sound van The Stooges, de sonische krautrock van CAN, de experimentele punk van Wire en de overstuurde elektro van Suicide.
Loop smeedde daaruit een unieke eigen sound die werd vereeuwigd op ‘Heaven’s End’ (1987), ‘Fade Out’ (1988) en ‘A Gilded Eternity’ (1990), drie verborgen pareltjes die nooit hun weg hebben gevonden naar een groot publiek, enkel naar een select groepje vooruitstrevende die-hard muziekfans. Door het uitblijven van succes en erkenning verdween de band al na drie jaartjes uit de ether.
Maar zie, 32 jaar na hun laatste wapenfeit komt Loop plots aanzetten met een gloednieuwe plaat ‘Sonancy’ en ’t is verdomme een goeie. Het is een album geworden waarin de band voor een stuk trouw blijft aan de sound van weleer maar toch ook weer zijn horizonten verbreedt.
Loop is nog steeds even vooruitstrevend, divers en vreemd als toen. Alweer zijn de invloeden van oudgedienden als Can en Wire navenant aanwezig, verder treffen we raakpunten met de repetitieve psychedelica van Wooden Shjips (of de spin-of Moon Duo als u wil) en met de geïnspireerde hedendaagdse kraut-rock van BEAK>.
‘Sonancy’ is geladen met hypnotiserende riffs, dissonante gitaren, een verslavende ritmesectie en vocals die stijf staan van de echo. Loop’s sound klinkt bezwerend in “Isochrone”, fel en ruig in “Halo” en “Fermion”, weird en spacy in “Penumbra 1 en 2”.
Soms kan een terugkeer na zoveel jaren een flop van jewelste zijn, maar dit hier is een meer dan geslaagde come back.