GA-20 - Heerlijke vintage blues
De blues, een te vaak platgetreden pad waarin men soms het bos door de bomen niet meer ziet. Om er hierin bovenuit te steken moet men al uit het goede hout gesneden zijn. Met GA-20 hebben we op dat gebied wat ons betreft een voltreffer.
Het basloze trio grijpt volledig terug naar de echt authentieke blues van grootheden als John Lee Hooker en vooral Hound Dog Taylor. Ze blijven trouw aan de primaire structuren van het genre, maar doen dit op zo een frisse, vitale en energieke manier dat het hen tot één van de meest opwindende blues-acts van het moment maakt.
Zowel Matthew Stubbs als Pat Faherty zijn fenomenale gitaristen die om de beurten met verrukkelijke solo’s voor de dag komen zonder daarbij in het Bonamassa syndroom te vervallen. Waarmee we willen zeggen dat hun solo’s volledig in functie van de songs staan, en niet van een opgeblazen ego.
Wat GA-20 ook uitzonderlijk maakt is de soulvolle stem van Pat Faherty, waarmee hij traditionals als “Just Because” (Lloyd Price) en “My Baby’s Sweeter” (Little Walter) naar een hoger niveau tilt. Met pareltjes als “I let Someone In” en “Easy On The Eyes” toont Faherty dat hij zelf ook een verdomd goed songschrijver is die de blues in een gloedvol bad soul doopt. Er is ook tijd voor een heerlijk solomomentje, wanneer Faherty in zijn eentje RL Burnside eert meet een naakte versie van “Come On In”.
Op hun rauwst klinken ze wanneer ze “Give Me Back My Wig”, “She’s Gone” en “Sitting At Home Alone” onder handen nemen, allen songs van hun grote voorbeeld Hound Dog Taylor die ze trouwens al eerden met een volledig album, het uitstekende ‘Try It… You Might Like It’.
GA-20 is een band die de blues laat schitteren op een uiterst vinnige en dynamische manier. Heel wat anders dan de talrijke blues-artiesten die misschien wel technisch heel bedreven mogen zijn, maar wiens blues te vaak oubollig, saai en belegen klinkt. GA-20 is the real thing.
Een pluim ook voor support act Hideous, met hun stevige rock misschien niet bepaald de ideale opwarmer voor een avondje retro blues, maar met een handvol puike rocksongs weten ze toch het publiek te overtuigen. Hideous lijkt in de eerste plaats toch wel het ding te zijn van Guillaume Lamont, in een ander leven ook gitarist van RHEA.
Bij RHEA, een band die hardnekkig een copy paste tracht te zijn van Royal Blood, moet hij in opdracht van zijn mede bandleden mooi binnen de uitgetekende lijntjes kleuren, maar in Hideous kan hij wel degelijk loos gaan. De looks en attitude heeft hij al, maar hij blijkt hij ook nog eens gezegend te zijn met een stem die helemaal in het rockplaatje past. Qua haardos, maar ook wel qua sound, denken we meermaals in de richting van Wolfmother en in de gitaarriffs bemerken we hier en daar zelfs een flard Black Sabbath, van ons mogen ze gerust nog wat meer die kant uitgaan.
Echt origineel is het allemaal niet, we hebben dit al vaker gehoord, maar er komt heel wat stuwkracht, pit en energie uit. En dat is wat telt.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas