Naragonia bestaat 20 jaar sinds ze in 2003 de band begonnen. Meestal als duo en soms als Quartet. Pascale Rubens en Toon Van Mierlo zijn de twee mensen achter de band. Ze wilden het jubileum niet gewoon laten passeren en ze organiseerden een avond in de Schouwburg in Leuven waarbij ze talloze gastmuzikanten uitnodigden om hieraan deel te nemen. Met mensen uit de Trad Records stal zoals Maarten Decombel, maar ook muzikanten zoals Simone Bottasso die veel balfolk speelt, bassist Vincent Noiret (jazz en folk), Guy Swinnen (jawel van The Scabs) en nog een tiental andere muzikanten die hier hun bijdrage leveren.
Dit jaar wonnen ze trouwens ook een award ( in de folkmuziek) voor de beste live band van 2023.

Voor dit concert grasduinen ze door hun, inmiddels vrij groot, oeuvre. Ze hebben een sterke live reputatie en dat is niet gelogen. De plaat is opzwepend en met de extra gast muzikanten klinkt alles nog voller en rijker. Vanaf de opener “Naya/Castor” nemen ze je als luisteraar mee. De band sprak van een uitgelaten en extatische sfeer en dat voel je als luisteraar ook. Op “We Map The Stars” zingt Guy Swinnen in duet met Pascale Rubens; net als op de plaat versie die eigenlijk in niets verschilt met deze versie. Zijn lage, warme stem matcht hier goed. Charlotte Van Mierlo zingt op “Is het Nog Ver?” en “Tourbillone” wat maakt dat dit optreden veel variatie en verschillende klankkleuren heeft. Voor de rest passeert uit haast elk album wel een track zoals “Astor” (uit ‘Mira’), “Sahzi” (uit ‘Mirad’), “Gij Met Mij” (uit ‘Idilli’) of “Calimero” (uit ‘Janneke Tarzan’).

Deze live plaat is erg geslaagd vanwege de sfeer, de muziek en de gastmuzikanten. Je waant je haast tussen het publiek tijdens het beluisteren en je voelt het enthousiasme en de samenhorigheid. Het is een warm badje waarin je je kan dompelen en nestelen.
Een topplaat in het genre en een ideale schijf wanneer je eens kennis wil maken met de muziek van Naragonia.

Folk/Volksmuziek

‘Exodus’ is het nieuwste en 18^de album van Clan of Xymox. Veertig jaar na hun start grossieren ze nog steeds in tristesse, tragiek en elegantie. Zoals steeds is alles keurig afgewerkt. Het artwork is stilistisch weer heel smaakvol en passend bij het album. Naast het reguliere album kan je ook de EP “X-odus” verkrijgen met daarop (re)mixes van “X-odus” en “Suffer” door mensen en bands zoals o.a. Traitrs, The Bellwether Syndicate en Curse Mackey.£

Je zou denken: alweer een album van Clan of Xymox? Dat zal opgewarmde kost zijn zeker… Maar met Ronny Moorings weet je dat hij geen half werk aflevert en al zeker geen afdankertjes. Luister maar eens naar de opener “Save Our Souls”. Heel herkenbaar maar toch klinkt het fris en fruitig. Met heerlijke synths en melodieën inclusief een mooie bridge. Tekstueel is het veel donkerder dan de muziek doet vermoeden. “Fear For a World at War” vertolkt wat veel mensen diep van binnen denken. “The Afterglow” heeft een fijne gitaarriedel dat erg gothic rock aanvoelt. “I Can See Miles Across” heeft een mooie harmonische opbouw en doet mij bij momenten wat denken aan het album ‘Desintegration’ van The Cure. Een compliment want dat album behoort tot één van de beste albums die er zijn, m.i. “We Are Who We Are” heeft een goede tekst maar muzikaal voel ik er niet echt iets bij. “Blood of Christ” is een song voor de dansvloer en heeft club aspiraties. Dat geldt ook voor de reeds gekende single “X-Odus”. “I Always Feel the Same” is een poppy klinkend uptempo nummer. Ook afsluiter “Once Upon A Time” valt onder die noemer.

‘Exodus’ is een homogeen album qua productie en sound. Toch kan je de nummers verdelen in enkele vakjes: Er zijn de meer dance gerichte nummers, de poppy songs en de rest die er wat meer naar darkwave en dergelijke neigen. Tekstueel valt er veel te rapen en de songs zitten tevens knap in elkaar. De synthsounds zorgen ervoor dat het geheel toch fris en modern klinkt. Een knap album.

Darkwave/gothic wave

Eind de jaren 90 werd volop de kaart van cd’s getrokken en velen deden hun collectie vinyl van de hand. Van een collega kocht ik een set platen met New Wave en Post punk uit de jaren 80. De bekende dingen maar ook minder bekende dingen zoals eentje van The Names. Ik kende het niet maar om te beginnen viel het artwork van de hoes mij meteen op. Dat was heel mooi gedaan. Toen ik de plaat oplegde, was ik gefascineerd door hun soundscapes en postpunk songs. Vooral hun single “Nightshift” vond ik top. Later leerde ik ook het alom geprezen “Calcutta” kennen. Je hoorde ook dat deze muzikanten op muzikaal vlak toen beter waren dan veel bands in hun genre. Daarna werd het lang stil. Met hier en daar een teken van leven. Gelukkig kwam er de laatste twee jaren naar de buitenwereld toe terug wat leven in de band en dit resulteert nu in de EP ‘Volume’.

Er wordt geopend met de vooruitgeschoven single “Far From Factories”. Muzikaal een heel mooi nummer. Het nummer ontplooit zich langzaam zonder echt te vervelen. “Mort D’ Amour” begint met een lekkere bas, trip hop beats en synths. Echt een sterk begin. De zang is op de hogere regionen soms wat op het randje gezongen. Tot halfweg weet het mij allemaal goed te boeien. Daarna kon het wat mij betreft wat spannender uitgewerkt worden. Niettemin is het een aardige song. Op “Watching For The New World” vallen ze meteen met de deur in huis. Een catchy song met zanglijnen die Michel Sordinia beter liggen dan op het vorige nummer. Ook de outro met de spoken words erin is heel geslaagd. Het is zo’n nummer dat makkelijk het volk mee zal krijgen op een concert en dat eindeloos kan uitdeinen zonder vervelend te worden. “Laudanum” is dan een song die heel anders opgebouwd is dan de vorige nummers. Voor het grootste deel krijgen we hier enkel zang en piano. Later komt er nog wat percussie en een ijle synth bij. Gedurfd maar als je de moeite en de tijd (zeven minuten) neemt toch wel een fijne track.

Verschillende decennia na hun debuut krijgen we hier de EP ‘Volume’. De sound is iets veranderd en wat moderner geworden. De teksten zijn donker en intens. De stem blijft heel herkenbaar en met “Far From Factories” en “Watching For The New World” hebben ze twee songs die er boven uit steken.
Deze EP zou de voorbode van een full album zijn, ‘Encore’ genaamd, die eind dit jaar moet verschijnen. We zijn alvast benieuwd.

New Wave/Postpunk
Volume EP
The Names

Vanaf oktober gaat de band op tournee met de songs van Carole King en dit onder de welluidende titel: ‘And Then Came Fall plays the Carole King Songbook’. Heel raar van deze insteek ben ik niet, want muzikaal heeft zangeres Annelies Tanghe en gitarist Sam Pieter Janssens al wel meerdere watertjes doorzwommen. Ook live hebben ze al een mooi palmares opgebouwd met een tour samen met o.a. De Mens. Alsook deelden ze het podium met o.a. Sara Blasko, Joan As Police Woman en Thomas Dybdahl.
Carole King is een legende en dat is natuurlijk een risico om daarmee aan de slag te gaan. Maar met deze eerste song bewijzen ze meteen dat de band deze hoge standaard vlotjes aan kan. Heel veel veranderden ze niet aan de originele versie maar ze klinkt meer richting dreampop. De zang en de muziek klinkt teder en warmer dan de versie van Carole King.
De manier waarop ze deze song zich eigen hebben gemaakt, is heel geslaagd.  
And Then Came Fall - Sweet Seasons (Topic video) (youtube.com)
Sweet Seasons -single-
Dreampop/Folkpop
And Then Came Fall

Twee jaar na hun debuut staat het trio hier terug met een opvolger bestaande uit tien songs. Ze hebben even moeten denken welke weg ze gingen opgaan met hun tweede album. Ze konden gekozen hebben voor een tweede noisy en meeslepende plaat. Ze kropen echter eerst in hun repetitiekot en begonnen te jammen op zoek naar de ideale sound en songs. De songs zijn groepswerken zoals ze het zelf aangeven. Dat vraagt wel wat meer energie en tijd dan wanneer er één songschrijver is die bepaalt wat het gaat worden. Er werd veel geschreven, gewerkt en nagedacht en misschien daarom dat de songs soms iets introspectiever en aangrijpender zijn geworden. Dit in combinatie met de postpunk avant la lettre geeft het ons een heel mooi resultaat.
De songs zijn iets uitgebalanceerd dan op hun debuut. De zang neigt bij momenten iets meer naar Harry Mc Veigh van White Lies (in de hogere regionen). Luister bijvoorbeeld maar eens naar de melancholie in “Not Here”. Opener “Loner” is een fantastische track om een album mee op gang te trappen: een gejaagde drive en een desperate zang erboven op geven de luisteraar een dosis adrenaline mee. De andere songs bevinden zich ergens tussenin het speelveld van deze twee songs. Zeker ook de moeite waard is het traag op gang komende “Drift” dat dan mooi overgaat in een uptempo nummer. Of het schitterende, naar Interpol neigende, “Momentary”.
‘Lost Today’ is hedendaagse postpunk op zijn best. Muzikaal maar ook tekstueel zitten ze een stuk boven de middelmaat. Wie van Interpol, White Lies of o.a. Joy Division houdt moet deze op zijn minst eens van nabij beluisteren.

Postpunk
Lost Today
Disorientations

Airboxes is een duo dat al meer dan een decennium bevriend en delen een grote passie: muziek. Snel na hun eerste ontmoetingen werd er samengewerkt. In 2017 bundelden Bert Leemans (accordeon, accordina en bandoneon) en Guus Herremans (bas, piano en diatonische accordeon) officieel hun krachten om Airboxes te vormen, een muzikaal project dat hun diepe liefde voor het accordeon viert en de grenzen van traditionele accordeonmuziek overschrijdt.
"Confluence" is het tweede album van Bert en Guus. Dit album, verrijkt met toevoegingen van bandoneon, piano en accordina, weerspiegelt de voortdurende evolutie en creativiteit van het duo.

Airboxes neemt het publiek mee op hun voortdurende muzikale ontdekkingsreis, waarbij de magie van akoestische instrumenten en de creativiteit van Bert en Guus zorgen voor een aangename en rijke luisterervaring. Wie houdt van warme en traditionele instrumenten waar verschillende soorten accordeon de hoofdrol in spelen zal hier hard van genieten. Soms waan je je in het zuiden van Frankrijk of ergens in een hangmat in het bos tijdens het beluisteren.
De productie, mixing en mastering gebeurde door Jeroen Geerinck @Studio Trad. Het geluid is dan ook weer heel goed zoals we gewoon zijn van Trad Records.
Zoals steeds is ook het artwork door Ward Dhoore heel fijn en zorgvuldig uitgewerkt.

Instrumentale Folk/Traditional music
Confluence
Airboxes

 

Dromerige pop is terug helemaal in en dat resulteert bij momenten in mooie songs. Zo ook hier met deze nieuwe single van Ping Pong Club. Deze Kortrijks-Gentse band begon in 2018 en schopte het ver in o.a. de Rock Rally. Helaas verstoorde corona een beetje hun flow van hun start. Gelukkig verdween de band niet en in 2022 brachten ze een ep uit die ze op het dak van het Wilde Westen speelden. De drijvende kracht achter dit alles is Jonas Desmet (Sint-Denijs).

“You Don’t Mind it” is een mooie en dromerige song die wat doet denken aan Warhaus, Balthazar, Chris Isaac… De track is tot in de puntjes afgewerkt en klinkt super. Ook “Don’t Belong” die hier als tweede nummer op staat is van hetzelfde kaliber. Die laatste was al in februari als single uitgekomen. Kijk ook eens naar de intrigerende video.

“You Don’t Mind it” is een track die zeker de nodige airplay op bv Radio 1 en Stu Bru verdient.

Dream pop/Alternative pop
You Don’t Mind It/Don’t Belong -single-

PINGPONGCLUB - You Don't Mind It (Lyric Video) (youtube.com)

Fischer-Z – John Watts - Ik maak in de eerste plaats muziek om mezelf te plezieren. En ik wil in mijn muziek ook verder evolueren. Ik ben blij als mensen mij daarin willen volgen

We begonnen via zoom met het interview maar vanwege internet issues zijn we overgeschakeld naar de telefoon. Een beetje jammer want de flow was daardoor een tijdje wat weg maar John Watts deed hard zijn best gedaan om het op te lossen waardoor we toch nog een en ander konden aankaarten.

Het album is opgenomen in Carpentras. Hoe moet ik mij het proces voorstellen? Ben je daar geweest met de live band of hoe verliep dat proces?
John Watts: Het was een eigenlijk een soort van familiealbum, dus daarom heb ik het daar opgenomen. Ik heb eerst de nummers geschreven voordat ik ze daar ben gaan opnemen.

De titel van het album is ‘Tryptich’. Vanwaar de naam?
John Watts: Dat komt omdat Tryptich staat voor een drieluik. Het album heeft drie thema’s: Ten eerste liedjes over vrouwen en relaties, iets wat altijd wel terugkomt in mijn teksten. Dan over politiek en over psychologie. Politiek geïnspireerde teksten zijn ook een vast thema dat telkens terugkomt.

Naast liedjes over vrouwen weten we dat je altijd een aantal liedjes schrijft die een politieke of sociale focus hebben. Ik neem aan dat het tegenwoordig niet moeilijk is om een onderwerp te vinden om over te schrijven?
John Watts: Nee, er is behoorlijk wat gaande in de wereld vandaag.

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat er niet veel is veranderd sinds het album ‘Red Skies’. De wereld is nog steeds mooi, maar de mensheid/mensheid behandelt de wereld en elkaar op een slechte manier
John Watts: Ik vind toch dat het op politiek vlak enorm veranderd is sinds ‘Red Skies’. We bevinden ons in een tijdperk van rechtse politici. Mensen zonder kwalificaties die de wereld leiden. Dat is gevaarlijk. In de tijd van Red Skies was de wereld veiliger, ook op nucleaire vlak. Iedereen had zulke wapens, maar het waren enkel de grootmachten en het was stabiel. Nu is niets meer veilig en stabiel. Het gevaar komt uit alle hoeken en is onoverzichtelijk. Daardoor is het voor mij op politiek vlak een heel fascinerende tijd om te volgen. Vooral ook omdat politiek en militaire geschiedenis mijn grootste interesses zijn.

Je schreef in “A Plea” ook over een Russische militair die een brief naar huis schreef om de waanzin te stoppen
John Watts: Ja inderdaad en ik spreek trouwens ook Russisch, ik leerde vijf jaar lang Russisch op school

Ik moet zeggen dat ik een beetje flabbergasted was toen ik “Amoral Vacuum” hoorde. Muzikaal vind ik de track ijzersterk en ze heeft bovendien een goede tekst. Het verhaal gaat over Engeland, maar het zou evengoed ook over andere plaatsen kunnen gaan
John Watts: Nou, de tekst gaat over het idee van politici die veel beloven en het niet waarmaken voor de armste mensen in Groot-Brittannië. ‘Amoral Vacuum’ was een beschrijving van hetgeen waar Boris Johnson voor stond. De mensen van de arbeidersklasse uit de zogenaamde Red Wall chairs (de Labour) in het noorden van Engeland werden zoveel beloofd door Boris Johnson en de conservatieven. De mensen kozen voor die laatsten en hun beloftes maar deze mensen zijn nu niet beter af. Integendeel. De meeste overheden werken met een groeimythe, een belofte. In de economie draait het allemaal om groei en de belofte om mensen rijker maken. Maar met die groei en beloftes maak je alleen de rijke mensen rijker. Daar zit het probleem.

Welk deel van het muzikant zijn vind je leuk en welk deel niet?
John Watts: Ik hou van schrijven en muziek maken. De rest, en dat is 80 procent van de tijd, is zakelijk. En daar heb ik een hekel aan. Maar het zijn nu eenmaal zaken.

Op dat vlak heeft het internet veel veranderd voor muzikanten. Sommige dingen in goede zin, maar soms ook in slechte zin. Hoe ga je ermee om?
John Watts: Het heeft heel veel veranderd, vooral voor jonge en beginnende muzikanten. Voor mij iets minder maar het is tegenwoordig heel moeilijk voor hen, ook al heb je veel talent. Om te slagen heb je internet en sociale media nodig. Je moet van alles promoten en er is een overvloed aan muziek op het internet. En om ervan te kunnen leven is het nog moeilijker. Het gaat nu praktisch alleen voor de grote acts. Enkel daarin steken de grote platenmaatschappijen nog geld en energie.  Je hoort ook geen ontwikkeling meer als ze enig succes hebben. De platenmaatschappij neemt het over en ze willen geen risico's nemen. Dat betekent dus op veilig spelen.

Nogmaals over het album. Ik hoorde een geïnspireerde man op “Triptych”. Wat maakt jou trots op “Triptych”? Waarom moeten mensen ernaar luisteren?
John Watts: Mensen hoeven er niet naar te luisteren. Als je kunst/muziek maakt, moet je in de eerste plaats jezelf plezieren. Ik ben niet geïnteresseerd in nostalgie. Ik wil evolueren. Veel acts uit de jaren tachtig evolueren niet. Ze spelen dezelfde act keer op keer. Je moet je muziek een bepaalde standaard geven vind ik. En oké, je fans zullen ernaar luisteren. Er wordt nog heel weinig muziek gekocht maar ik heb mijn vast publiek dat naar mijn concerten komt. Je moet het publiek geven wat ze verdienen. De grootste reden, naast kunst creëren, is om een nieuw album te maken en zo volk naar de concerten te krijgen. Fischer-Z is als band een merk en dat is een ander publiek dan wanneer ik solo in de theaters sta. Met de band zitten er meer (oudere) mannen in het publiek en is het meer rockmuziek. In het theater bestaat het publiek uit iets meer vrouwen en jongeren. Dit jaar speel ik twee keer in Herenthout. De concerten zijn uitverkocht en in de zomer speel ik in Oostende op het W-festival.

Leila Watts zingt de backings op een paar nummers en dat klinkt samen goed met je stem. Verschijnt ze ook op de live-locaties?
John Watts: Het was vooral omdat het een familiealbum was. Ze was erbij in Carpentras en alles was mooi gemengd. Het is niet de bedoeling dat ze ook op tournee meegaat en zingt. Ik heb daar mijn vaste band voor. Uitzonderlijk kan het eens gebeuren. Maar ze was aanwezig bij de opnames en het gaf een meerwaarde. Vandaar…

Ben je zenuwachtig over de reacties als je een nieuw album uitbrengt?
John Watts: Nee, omdat ik het in de eerste plaats voor mezelf maak. Op een eerlijke en fatsoenlijke manier. Elke plaat die ik maak, is een nieuwe steen in een muur. Het geeft mij zichtbaarheid en ik wil evolueren. Ik ben blij als mensen mij willen volgen in die evolutie.

Dus je bent niet op zoek naar nog een hit, neem ik aan?
John Watts: Nou… je blijft dromen om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. Wat je maakt, wil je natuurlijk delen. Maar het is niet de hoofdreden. De hoofdreden is om iets te creëren. Wat vind jij trouwens van het album?
Me: Ik vind het een geïnspireerd album met enkele sterke tracks zoals bv “Amoral Vacuum” of “Nefertete” dat zo op ‘Destination Paradise’ had kunnen staan en daarnaast veel zinvolle teksten. Ik hou ook van de sfeer van het album en van het enigszins aparte “Berta”. Daar hoor je enkel je vocals en een accordeon. Dat geeft een aparte sfeer en springt het er een beetje uit.
John Watts: Dank je wel voor de mooie woorden. “Berta” is een waar gebeurd verhaal over een vrouw die vocht tegen de mensen die het klimaat om zeep helpen en ze heeft dat uiteindelijk met haar leven bekocht…
Om af te sluiten kan ik al verklappen dat er eind dit jaar nog een album zal verschijnen: het ‘Red Flag’ album. Het zal nog een stukje experimenteler en gewaagder zijn dan ‘Tryptich’. Het is een samenwerking met een andere gekende muzikant. Waarover later meer.

Hartelijk dank voor het gesprek

Wist je dat deze band de allereerste editie van ‘De Nieuwe Lichting’ won? Waarschijnlijk niet, want het is dan ook al van 2015 geleden. Maar zie na negen jaar hebben ze hun debuut uit. Waarom duurde het zolang denk je? Toen ze wonnen waren ze ‘the next big thing’. Ze wonnen tegen onder andere Milo Meskens en Felix Pallas (met leden uit o.a. Balthazar). Ze traden op in Pukkelpop en de AB. Toen verongelukte de trompettist samen met zijn pa in een auto ongeluk. Het was al de tweede tegenslag want al voor de deelname aan ‘De Nieuwe Lichting’ hadden ze een muziekbuddy verloren. Ze besloten om op 1 november een troostconcert op de begraafplaats te geven met als naam ‘Reveil’. Dit bracht heel veel te weeg en het songschrijven belandde daardoor een tijdje op de achtergrond. Heden ten dage worden er in België gedurende 1 november veel gelijkaardige concerten gespeeld op op de begraafplaatsen...Dan heb je toch een steentje in de rivier verlegd, denk ik.

Ze hebben intussen de bas ingewisseld voor de bombardon en de drums voor fanfareketels. Dit samen met synths en andere moderne instrumenten is hun muziek er één met een uniek en eigen geluid. Daarmee proberen ze feelgood pop te maken. Het doet mij qua eigenzinnigheid en opvatting wat aan Stef Kamil Carlens of School is Cool denken. En hun vreemde blend werkt als ik zo naar hun debuutplaat luister. Hun muziek bestaat uit melancholie en optimisme.
Luister maar eens naar de opener “Stratosphere” waarin de zang in de intro de aftrap geeft enkel ondersteunt door een ijle synth. Na de intro komen de andere instrumenten erbij en krijgen we een voller en warmer geluid. Het nummer heeft een mooie opbouw. “Out of Time” is een heel sterke track die het op de radio goed zou doen. Catchy, melanholisch en uptempo. Echt materiaal voor een Radio 1. Ook “Better Watch Out” is zo’n nummer. “The Going On” is nog zo’n pareltje. Gedreven zang, mooie blazers partijen en dito percussie met een heel mooi refreintje. “Digger” is ook het vermelden waard vanwege zijn zware bastonen die samen met de percussie het nummer bepaald en op de kaart zet. “Rear Mirror Kid” is dan weer een heel mijmerende en melancholische track. Afwisseling genoeg te vinden op dit twaalf song tellend album waar geen enkele misser of opvuller op staat.

Het heeft negen jaar geduurd om naar buiten te komen met een plaat. En wat voor één? Deze kwaliteit maakte het wachten zeker de moeite waard. Zinger was in 2015 origineel en is dat nu in feite nog. Niemand heeft hun plaatsje in het muzikale universum intussen ingenomen. Ik zou zeggen: geniet van deze muzikale pareltjes!

Voor de opnames van deze plaat werd Berlijn verruild voor Carpentras. Het album gaat, naast enkele tracks over vrouwen, duidelijk over de hedendaagse politieke en maatschappelijke tendensen. Een goed voorbeeld daarvan is de eerder uitgekomen single “A Plea” dat het verhaal vertelt over een Russische soldaat die een brief naar zijn thuisfront schrijft en het nodeloze verlies van jonge mannen aankaart. Op dit vlak teksten, die we van John Watts mogen verwachten.
Er waren al enkele songs bekend die op het eind vorig jaar verschenen ‘Triptych EP1’ stonden. We hadden het catchy “Man Man Man” met Leila Watts die de tegenstem zingt. Het vrij zonnig klinkende “Nefertete” dat wat van de sfeer van het album ‘Destination Paradise’ heeft. “The Hamburger Beat” is er één met een herkenbaar wijsje. Ten slotte was er ook “This Woman and I” dat zoals de meeste songs op deze EP over een vrouw gaat.
Daarnaast staan er nog acht andere tracks op ‘Triptych’. Op “The Anaesthetist” horen we de weemoedige en breekbare stem van John Watts. Een sfeervol nummertje met subtiele details die de song mooi kleuren. “Still On The Train” is een variatie op een treinritme. Ook hier zingt waarschijnlijk Leila Watts de backing vocals, wat mooi blend met zijn stem. “Bertha” is muzikaal een track die er wat uitspringt. We horen enkel zijn stem, een accordeon en een orgel die samen het korte nummer vormen. Wel een geslaagde track! “Amoral Vacuum” is muzikaal sterk: het bevat variatie en onverwachte elementen. Er zit veel in die ene song. En dan hebben we het nog niet over de inhoud van de tekst gehad dat verder gaat dan een hedendaagse doorsnee songtekst. “Blue Sound” sluit het album af, dit melancholisch gezongen nummer is gehuldigd in weidse klanken; naar het einde komt er nog een sax en wat spoken words voorbij.
Uiteindelijk staan er twaalf songs op ‘Triptych’. Het laat een geïnspireerde Fischer-Z horen die hier en daar een pareltje heeft gemaakt. Met tevens ook enkele heel relevante teksten.
Een heel fijn album dat een mooie toevoeging is aan zijn inmiddels omvangrijk oeuvre.