A Burial At Sea is een band bestaande uit vijf muzikanten die in de UK verblijven. Enkele komen zelfs uit Ierland. Hun debuut plaat komt uit op Moment of Collapse Records en daar zitten ze muzikaal gezien op hun plaats tussen bands als Cranial, Hexis en Cataya.
In 2017 hadden ze een  EP uit en nu een full album. Verder is er weinig info te vinden over de band zelf. De muziek moet het dan maar voor zich laten spreken en dat doen ze met verve.
De intro bouwt mooi op met elektronische klanken tot een climax. Meteen de start van de eerste echte song “You Did Really Grow After… Die kent een mooie, lange opgebouwde intro om dan een tandje bij te steken. De blazers geven de song warmte en melancholie. Een mooie insteek om dit te gebruiken tussen o.a. de gitaren en de synths.
Op “Breezehome” openen ze de track op een ritme,  dat vrij ingewikkeld klinkt. Speel dat maar eens na. Uiteindelijk gaan ze daarna iets toegankelijker verder. Het thema blijft erin zitten maar veel minder opvallend. De bas doet hier werkelijk mooie dingen waar ik alleen jaloers kan van zijn.
Halfweg treden zwaardere gitaren naar voor. Op “”Nice From Afar, Far From Nice” openen ze met een zware riff en terug uitmuntend bas- en slagwerk.
Die mannen spelen toch in een andere klasse dan de meeste muzikanten. Halfweg krijgen we een rustige passage waar terug intrigerend percussiewerk te horen is. De blazer zorgt voor melodie en emotie.
Ook “D’ Accord” is van hoog niveau door het mooie gitaarwerk in de intro.
Alle vier staan ze op dit hoog niveau te spelen; klinkt dat niet teveel arty-farty? Nee het klinkt toch vrij natuurlijk , wat ook wil zeggen dat het album vrij goed te beluisteren valt. “Less We Remember” is eerder een sferisch en rustig nummer maar met een heerlijke vibe erin.

Over dit debuut kan ik werkelijkzeggen: het is warm, klasse vol en stilistisch. Schitterend. Ze zetten hier de richtlijn hoog neer voor de andere releases in de post-rock dit jaar.

Postrock
A Burial At Sea
A Burial At Sea
 

Haze is in feite Mirabelle van de Put. Ze speelde bas en backing vocals bij o.a. Barbie Bangkok, Nightwitches, Crites…Ze wilde zelf iets beginnen maar door het verdomde virus was het niet mogelijk om zelf een groep rond zich te verzamelen. Dus heeft ze thuis dit album helemaal zelf gemaakt behalve de gitaarpartijen van Miquel Moors.
Opener “Effects” heeft een donkere sound openingsnummer, moderne zang melodieus met mooie drive. Mengeling van klassieke songstructuren en moderne Electro-sounds. “Comfort Zone” is een uptempo track met een rare synth-sound als intro en daarna met mooi gitaarspel. Het klinkt meteen vertrouwd. Voor het refrein gaat ze wat ingetogener zingen. Het gitaarspel blendt mooi met de eerder koele synthklanken. “Chromozone” doet mij onwilligkeurig meteen aan Portishead denken. Dat hoeft niet slecht te zijn maar de opbouw van de song bevat dezelfde bouwstenen.
 Op “Flu” is de bas het instrument waar de rest rond draait. Ik vind haar stem hier erg prachtig klinken. Het doet bij momenten wat denken aan Hooverphonic in hun beginperiode. “Decay” opent terug met een dystopisch klinkende intro. Daarna volgt een zich herhalend gitaarriedeltje en een zachte stem. In de bridge krijgt de gitaar een overstuurde distortion en zet ze kracht op haar stem. Dit zijn van die dingen die een nummer naar een hoger level brengen. Een leuke ritmische baslijn opent “Fool in the World”. Een heerlijke gitaarlijn brengt de song definitief op gang. “Foul” begint met een basic gitaartokkel. Meestal wordt het niet te ver gezocht maar het is de manier van waar en waarop dat het verschil met vele liedjes van andere artiesten maakt. De slide breekt alles mooi open. “Alexis” sluit het album instrumentaal af.
Hou je van een kruising tussen Hooverphonic, Portishead en PJ Harvey? Dan moet je deze werkelijk fantastische debuutplaat van Haze zeker checken. Acht sfeervol en knap in elkaar gestoken songs waarbij een aanstekelijke stem en gitaar de rest doen. Telkens vind je in elk nummer wel een weerhaakje dat voor diepgang zorgt. Topplaatje.

Het betreft andermaal een samenwerking tussen Sanchez (o.a. El Caballo) en Dirk Da Davo. Na de ‘Z’-EP trok Sanchez in 2019 op tour met El Caballo. Toen covid iedereen in de ban sloeg , besloten ze in die rare tijden in Punta Mita (Mexico) muziek op te nemen. De titel, die o.a. verwijst naar die rare tijd, was snel gevonden. ‘Strange’ is ook de rode draad doorheen de 6 nummers op dit mini album. Als toemaatje staan nog 2 andere versies van “When Strangers Pass By” op.
Ook ditmaal weer een interessante mix van elektro, wave, dance en zuiderse invloeden. Luister maar naar de gitaartjes op “When Strangers Pass By” en je waant je op een strand in Mexico of Brazilië. Een nummerke dat wat kleur aan deze donkere tijden geeft. En daarbij is het ook wel catchy en radiogevoelig. “People Are Strange” is een cover van de welbekende song van The Doors. Het is niet altijd makkelijk om een erg bekend nummer te coveren maar ze slagen toch wel goed in hun opzet. Het nummer heeft hier duidelijk hun eigen stempel meegekregen en werd omgebouwd tot een Electro wave song waar de psychedelische vibe toch nog in rondwaart. “Grow Strange” opent heel sfeervol. Het doet mij denken aan iemand die de omgeving opneemt wanneer hij wakker wordt na een zware nacht. Het heeft ook een beetje die zweterige mood in de lenden. De bas is prominent aanwezig. Echte teksten vind je hier niet terug. De spaarzame vocals dienen alleen ter inkleuring van de track. “How Strange Can You Get” gaat een beetje verder op die ingeslagen weg maar krijgt dan plots een steviger beat waardoor het meer een clubtrack wordt. Deze lijkt mij heel interessant te zijn voor DJ’s. Ook “Rainbows” is dansbaar en catchy maar heeft meer een klassieke songstructuur. “Shine The Light” sluit misschien nog het meest aan bij wat Dirk Da Davo in het verleden deed. Dit vanwege de kenmerkende zang, de donkere sfeer en de distortion gitaar.
“StRaNgE” is een aanstekelijk albumpje en de mix tussen de twee muzikanten (met een andere achtergrond) werkt goed. Nice.
https://youtu.be/Iwd9E5emsWw

Voor zijn vorige plaat uit 2018 (‘Hunting For Hills’, zie ook de review op Musiczine) haalde Tomas Vanderplaetse ( o.a. keyboards bij Arno) zijn inspiratie uit zijn rondreizen doorheen Azië. Hij verwerkte toen ook wat veldopnames in zijn muziek. Dat alles klonk sfeervol en heel organisch. Hij speelt ook zowat alles zelf in. Voor ‘Shadows of Nagi’ heeft hij muziek gemaakt die wat op dezelfde leest geschoeid is met het enige grote verschil dat de verpakking van de stukken muziek hier elektronischer werd uitgewerkt. Het organische is wat verdwenen en het geheel klinkt vrij modern. Ik denk dat hij ongeveer in hetzelfde straatje als Johan Detroch opereert. Als je dan toch een richtlijn wil meekrijgen. Maar dan elk op hun eigen manier.
Qua opbouw lijken mij deze tracks iets sterker te zijn dan op de vorige plaat. “Resonant” is daar een goed voorbeeld van: mooi en geduldeig opgebouwd met piano’s en strijkers tot aan de climax. Op “Susumu” flirt hij wat met dance-elementen zonder er een dance track van te maken. Zijn songs doen mij qua structuur en opbouw geregeld denken aan het opkomen en wegebben van de zee. Op “Altitude” spelen de bas en de vervormde synths een grote invloed. “Floating” is dan, zoals de titel doet vermoeden, terug meer zweverig en etherisch. Op “Sparkle” waan je je in het regenwoud. Zo krijgen we gedurende acht nummers een gevarieerde doch coherente trip aangeboden die je kan doen wegdromen en naar andere plaatsen brengt. In tijden van covid trouwens meer dan welkom.
Ik kan alleen maar besluiten dat dit album nog iets beter in elkaar steekt dan zijn vorige. Het vorige vond ik trouwens al straf. Voor wie van dit genre houdt, is het een sterke aanrader.

Instrumentale electronische avant garde
Shadows of Nagi
Suntapes
 

Into The Dark nodigde vorig jaar een aantal bands uit om een tribute te doen ter ere van het 40 jarig bestaan van Siglo XX. Onder andere The Arch, Struggler, Xtort en De Delvers gingen aan de slag met materiaal van Siglo XX.

Het nummer “Whispers” is een vroeg nummer van de band en klonk heel erg Joy Division met de bas op de voorgrond. De Delvers weten heel goed de sfeer van het nummer weer te geven maar zoals je hoort in de intro hebben ze het baswerk hier door gitaarwerk vervangen en speelt de bas hier eerder ondersteunend. Dat geeft iets meer kleur aan het nummer. De zang van Dries Emmerechts, in het Nederlands, is heel warm en aangrijpend gezongen. Luister maar naar de outro waarbij ‘Je maakt mij gek’ wordt gezongen… Heerlijk.

“Obsession” werd “Obsessie”. Hier werd het rusteloze dat je in de tekst terugvindt muzikaal goed weergegeven. Een mooie samenhang van de ritmesectie en met de gitaren die hierop vakkundig hun ding doen. Het swingt meer dan het origineel, maar we mogen niet vergeten dat het origineel  in 1981 low budget werd opgenomen, wat je natuurlijk ook hoort.

Twee songs die vakkundig onder handen werden genomen en die tevens goed klinken.

De Siglo XX-sessies - Fluisteringen (Whispers), Obsessie (Obsession)
De Delvers - Te beluisteren op hun Youtube-Kanaal, https://www.dedelvers.be/

Muziek kan wel eens helpen om je demonen te verdrijven. Dat lijkt Jon Wolf op de nieuwste van YLOH te doen. Waren zijn voorganger al geen zon overgoten liedjes zoals een Milow ze maakt, dan is deze dit zeker niet. Maar muzikaal, dat moeten we toegeven, vinden we er ook enkele opzwepende tracks op terug zoals de opener “Anywhere out there” dat wat donker begint maar eenmaal dat de volledige band meespeelt , krijgen we een song dat met zijn speels gitaarspel vrij opzwepend en catchy klinkt. Dat vinden we ook terug in de tekst waar uitgekeken wordt om iemand terug te zien zoals een lichtje in het donker. Heel rake opener. Ook op “Nowhere Train” krijgen we een uptempo nummer met een donkere, heavy gitaar; een beetje zoals op “Vision Thing” van The Sisters of Mercy. Ook hier weerklinkt een sprankeltje hoop in een uitzichtloze situatie. Op “I Can Feel Every Part” wordt het tempo teruggeschroefd en krijgt het donkere de bovenhand. De vocals klinken diep en donker, de intro is een sfeer neergezet met synths. De zeven minuten durende track wordt opgebouwd naar een climax om dan uit te deinen in de outro. “Let’s Start a War” is van meet af aan knallen. Het klinkt haast als black metal of industrial.
Persoonlijk hoor ik Wolf liever iets cleaner zingen maar toch past het hier wel bij de muziek en de tekst. Met “Stuck in the Bardo” bezingt Wolf boeddhisten die tussen dood en reïncarnatie zweven. Seth Arthaud ( zanger van Merciful Nuns en hoofd van Solar Lodge) tekent hier present voor de vocals na een uitgestrekte intro dat sfeervolle synths en opvallend baswerk van Augustijn Vermandere bevat. Het nummer doet wel wat aan The Merciful Nuns denken vanwege Arthaud en de opbouw van het nummer maar het is wel een beregoed nummer. “Erase Me” gaat een beetje op dezelfde weg op zoals het vorig nummer. Lange intro, donkere zang, stevige uithalen en onderliggend gevuld met sfeervolle synth sounds. “Imprisoned” sluit muzikaal dan weer eerder aan met de twee openingsnummers. Iets lichter en radiovriendelijker, voor wat het waard is natuurlijk. Een meer klassiek goth rock nummer dus. Dat geldt eveneens voor “Save Me For The Void”. Het album eindigt met de meer dan acht minuten durende opus “Let’s Start A Fire”. Hier terug een heel mooie opbouw met fijn gitaarwerk en drumwerk. Werkelijk een fantastische song.
Op ‘Echoes From the Bardo’ horen we een band dat gegroeid is en heel volwassen klinkt. Naast de meer traditionele goth rock, zoals ze die in het begin maakten, krijgen we hier ook tracks die dieper gaan. Een geslaagde evolutie als je het mij vraagt.

Goth rock
Echoes From The Bardo
Your Life On Hold

Het verhaal van dirk. is stilaan wel bekend. Ze wonnen in 2016 de bronzen medaille van Humo’s Rock Rally. In 2018 brachten ze hun debuut uit genaamd ‘Album’ en ze zijn intussen ook bekend om hun goeie live reputatie. Gestaag bouwen ze aan hun weg omhoog.
Hun vooruitgeschoven singles “Hit”, “Artline” en “Stay Indoors” deden het goed in de Afrekening van StuBru. Die eerste twee, catchy en ad-rem, vinden we ook terug op hun tweede album. Maar er staan nog fijne en catchy nummers op zoals “Small Life” dat naast een goede tekst ook muzikaal goed in elkaar steekt en doet denken aan bands zoals Weezer, Nemo of Millionaire. Het bezit tevens een beetje gekte en daar houden we wel van. Ook “Golly” heeft ook een beetje gekte in zich en dat hoor je al meteen in de intro. Maar aanstekelijke zanglijnen zijn ook nooit ver weg zoals op “My Dog’s Dead”. Een nummer dat ook wel wat ‘Afrekening’-potentie heeft.  “Come on Tv!” is meer een statement dan een song. “Komrad Shoes” heeft een mooie bridge dat het nummer naar een hoger niveau tilt. “Toulouse” is ook een heel sterke song geworden.
Het fijne aan dirk. is dat ze ferm rocken maar niet vergeten om dat in een nummer te gieten. Tevens weten ze ook wanneer ze moeten inhouden zodat we ook wel wat andere kanten van hen te zien krijgen. “Pastime” begint bijvoorbeeld vrij gevoelig en eindigt met een genadeloze noise-sound dat voortgetrokken wordt door de drums. Er wordt geëindigd met het “Mother”, een ingetogen liedje waarin iemand probeert de ander te overtuigen dat hij zijn moeder niet heeft vermoord. Het gaat ook over vertrouwen en geloof in iemand.
Na twaalf tracks en 33 minuten is de plaat ten einde. Dat heb je met songs die tussen de twee en drie minuten lang zijn. Is dat erg? Helemaal niet want ze weten het nodige te vertellen in die tijd. En dat is het voornaamste lijkt mij. Wie houdt van de laatste golf garage rock/indie rock (met bands als Sons, The Glücks, Equal Idiots…) zal deze schijf ongetwijfeld erg waarderen want ze rocken en zijn tevens catchy ook.
Bovendien zijn ze net iets subtieler dan de doorsnee bands uit het genre. Een goeie plaat waar alleen rake nummers op staan.

Een uitgebreide titel voor een dubbel album release. Album? Nouja een heruitgave van hun twee voormalige ‘best of’ albums die speciaal werden gemaakt op 1000 exemplaren om een aantal Russische performances te ondersteunen. Beide heren van Coil gaan deze re-issue niet meer meemaken. Balance (die ook lid van Psychic Tv was) stierf na een ongeval in 2004 en Kristofferson stierf in 2010. Beiden waren geen lang leven beschoren maar ze maakten toch indruk met hun muziek. O.a. Trent Reznor van NIN was een grote fan van hun werk en bood Kristofferson de video’s voor “Broken” en “Wish”. Coil herwerkte op zijn beurt drie songs van NIN die later terug te vinden waren op de ‘Recoil’ EP.
‘A Guide For Beginners’ is meer de zachtere kant van Coil met tracks die een mengeling van electrofolk en ambient bevatten. ‘A Guide For Finishers’ belicht dan meer de hardere kant van de band met meer industrial invloeden in de songs. Feit blijft dat ze indertijd vooruitstrevend waren en klonken. Begrijpelijk dat veel bands goed naar hen hebben geluisterd. Zo weet je waar sommigen de mosterd hebben gehaald. Een heel mooie collectie songs die de heren indertijd in 2001 zelf hadden uitgekozen om mee naar de Russische markt te gaan.
Alles is gehuld in een glanzende, 8-panel deluxe digipack met foto’s van de originele Russische en de latere Britse editie uitgegeven door o.a. Cold Spring Records. Om de Belgische markt wat zuurstof te geven moet je weten dat je hem ook bij de store van o.a. Consouling Sounds kan bestellen voor slechts 20 euro. Het is zijn geld meer dan waard.

Avantgarde
Electronic/industrial/experimental
A Guide For Beginners - The Voice of Silver/A Guide For Finishers - A Hair of Gold
Coil

Vorig jaar kwam de Frans-Belgische band toepasselijk af met hun debuut-EP ‘Francobelgica’. Die bevatte vier nummers die zowat overal goed onthaald werden. Hun muziek is een mix van gothrock, industrial en postpunk. Nu een jaar later hebben ze een 12inch klaar met op de A kant twee songs en op de B kant een mooie tekening. Uitgegeven op FX 7 Records; het (punk)label van zanger Hans Verbeke.
Voor dit EP-tje werd toch wat aan de sound gesleuteld. De stevige industrial rock elementen werden hier achterwege gelaten. Het toont ook aan dat ze meerdere facetten in hun muziek kunnen steken. Opener “Sister Glory” is een uptempo nummer dat qua sound en structuur wat aan The Mission doet denken. Goeie gothrock, catchy, radiovriendelijk en met fijne cleane vocals. Nummer twee is “Frozen in Time” en dat is een opmerkelijke en ook wel erg sterke song. Het is een donkere en trage track geworden waar geen drums in voorkomen. De sfeer wordt goed opgebouwd met de synths en andere sounds. Er gaat een soort van melancholie, tristesse en ook kilheid van uit. Het contrast tussen de donkere spoken words van Verbeke en de stem van Sandra Lillidolrage (zangeres van de Noord Franse band Lillidolrage en partner van drummer Serge Nowak) liften het nummer naar hogere regionen. Ook gitarist Dominiek de Candt verzorgt hier en daar de vocals. Het is een nummer geworden dat met elke luisterbeurt beter wordt en meer onder je huid kruipt.
“Sister Glory” zal de gothrockers plezieren en is een aandachtstrekker, terwijl “Frozen in Time” intens en puur is. Het is, wat mij betreft, de track van de EP en alleen al daarvoor het aanschaffen waard. Verkrijgbaar digitaal en op gekleurde vinyl.

Postpunk/gothrock
Sister Glory/Frozen in Time EP
The Mars Model
 

Robin Proper-Sheppard aka Sophia heeft al een hele weg afgelegd sinds hij vertrok uit zijn geboorteplaats San Diego, California. Het bracht hem doorheen de Verenigde Staten om een eerste stop in Europa te maken in Londen waar The God Machine werd opgericht. Na twee albums stopte dit avontuur door het plotse overlijden van Fernandez. Sheppard deed daarna veel productiewerk en opnames voor zijn eigen label The Flower Shop Recordings.
Na een tijdje begon hij met het maken van eigen muziek onder de naam Sophia. Deze muziek is eveneens zo intens als The God Machine maar situeert zich ergens onder de noemer van indierock. Hij werd opgepikt door Studio Brussel waardoor hij hier bekend werd. Vooral het nummer “Oh My Love” kreeg veel airplay en bijval van de luisteraars. Hij bracht een tijdje door in ons land en uiteindelijk woont hij nu in Berlijn. Live bestaat Sophia uit drie Belgen (bassist Sander Verstraete, drummer Bert Vliegen en gitarist Jesse Maes) en zijn compagnon de route Jeff Towsin.
Met dit album is hij aan nummer elf toe. Daarbij reken ik dan ook de live albums en zo mee. Volgend jaar bestaat Sophia trouwens 25 jaar. Maar nu over zijn nieuwste worp. Het album opent met een vrij potige track (naar Sophia’s normen) genaamd “Strange Attractor”. Synths openen het nummer en een vervormde gitaarsound met een solide ritmesectie trekt de song op gang. De zang is catchy en de vervormde gitaarsound maakt plaats voor de meer gekende gitaarklanken. Uptempo en een track dat live wel gensters zal slaan. Een geslaagd begin vind ik.
Wie dacht dat het hele album deze richting uitgaat zit fout want op “Undone.Again” krijgen we het gekende geluid waarmee Sheppard veel meeval krijgt: een iets zachtere en warme sound met teksten die meestal donker zijn. Terecht zijn eerste single. “Wait, I’m Sorry” is een ballad. Een warme bas van de Belgische bassist Sander Verstraete. Fijne backings in de refreinen en mooie melodieën. Sfeerrijke ballad dat zeker nergens melig wordt. Dat hadden we ook niet verwacht. Ook “Alive” drijft wat in diezelfde sfeer met een aanwezige saxofoon. Op “Gathering The Pieces” doet hij mij wat aan het solowerk van Steve Wilson denken. Het heerlijke gitaartje op “Days” doet de zonnige zomer herleven. “We See You (Taking Aim)” is een heerlijke luide rocker dat de adrenaline en het tempo opschoeven.
‘Holding On Letting Go’ is bij momenten fragiel en sensitief terwijl hij op andere momenten stijlvol weet te rocken. Een heel fijn album met een band dat een heel hechte sound weet neer te zetten.