Deze driekoppig rockformatie uit Gent komt hier aanzetten met hun tweede single. Slechts enkele maanden na de release van hun eerste single “Lies”. De single kreeg nogal wat aandacht en werd ook opgepikt door o.a. StuBru. Muzikaal kan je hen misschien ergens plaatsen tussen Therapy? en de Foo Fighters.
Vooral deze single “Arizona” doet wat aan Therapy? denken vanwege de riff. Die is een beetje dezelfde  als van hun nummer “Isolation” (een cover van Joy Division trouwens). Lector weet goede rocksongs te maken die rocken maar tevens radiovriendelijk zijn. Voor de productie werd samengewerkt met Stijn Debontridder (Universal Music) en de Amerikaanse Joe Laporta die voorheen ook al de masters leverde voor Foo Fighters, The Killers, David Bowie, Ghost…
Er werd dus niet op een euro gekeken om een doorbraak te forceren. Gaat dit lukken? Moeilijk in te schatten in het genre die ze spelen. In elk geval klinkt alles goed en valt hier niets verkeerds over te zeggen.
Ik mis een beetje het wauw gevoel die ik bij “Lies” had maar dat kan persoonlijk zijn. Aan jullie om dat voor jezelf uit te maken. Hun debuutplaat wordt trouwens verwacht in het voorjaar van 2021.

In 2017 kreeg de band veel positieve kritieken op hun album ‘The Gap’. Het eerste album in enkele decennia gaf blijkbaar de zuurstof die ze nodig hadden om er terug tegenaan te gaan. En ziedaar drie jaar later is hun opvolger al klaar dat naar de naam ‘Wilma (Determined Protector)’ luistert.
De band gaat hierop verder waar ze met hun vorig album stopten: het maken van potige, donkere songs die elementen van punk, rock en wave bevatten.
Op ‘Wilma’ krijgen we acht songs. Ze openen meteen loeihard en stevig met “Big Victory”. Een pulserende bas en een logge rockende gitaarriff ondersteunen de zwartgallig klinkende zang. Denk hierbij aan een kruising van Star Industry en La Muerte. De lokroep ‘Wilma’ in het refrein doet mij aan The Flintstones herinneren maar muzikaal heeft het er niets mee te zien. “Intolerance” begint met een cleane gitaar maar verdwijnt dan onder de distortion. Het tempo gaat omhoog terwijl de gitaren weids uitwaaien. In het refrein komt de gitaarlijn uit de intro terug meedoen en maakt de bas de hook. “R.Doubts” opent met hypnotiserende zang en backings. De chaos is hier beter gestructureerd dan op de vorige track. Een sterke track dat vrij catchy klinkt. Op “Persecute” gaan ze richting post punk en wave. Met name de gitaar, die onafgebroken een breiwerk neerzet,  doet denken aan de vroege P.I.L. ten tijde van ‘Metal Box’ en ‘First Issue’ wat een compliment en appreciatie van mijnentwege is. Geweldige track waar de razernij naar het einde toe in de zang duidelijk te horen is. “The Blame” is dan weer een stuk toegankelijker maar bezit ook die donkere en wanhopige ziel waar zwartzakken zoals wij zo fan van zijn. Hier ook terug een uitgebreide maar relatief cleane gitaarsolo. De onderliggende synths vallen niet heel hard op maar bepalen voor het grootste deel de teneur van de song.
Er staat ook een rustpuntje op ‘Wilma’ en dit in de vorm van “Shadow” dat een subtiel wah wah gitaartje bevat. Een haast fluisterende zang zorgt voor de verdere sfeer. Maar de basis onder dat alles , is het fijn samenspel van drum en bas. Er wordt afgesloten met het onheilspellend klinkende “Noise, What Noise?”. Inderdaad voor sommigen zal dit als noise klinken maar voor mij en veel gelijkgestemde zielen klinkt dit het eerder als muziek in de oren.
Struggler heeft met ‘Wilma’ een stoot van een plaat gemaakt: bondig, donker, sfeervol en op een basis van ijzer, vuile olie en rook. Hell yeah!

Post punk/ Dark punk rock
Wilma -determined protector-
Struggler

BLP Records bracht al de eerste drie albums van Wim De Craene terug uit. Een soort van erkenning voor de man zijn talent. Nu komen ze, als voorlopig sluitstuk, met een onuitgegeven live-sessie dat in de VRT archieven stof lag te vergaren. Het betreft een live opname voor het toenmalige radio programma ‘Dorp in de Stad’ dat in 1978 in Sterrebeek werd opgenomen. Goed nieuws voor de fans. Het merendeel van de songs komen uit ‘Wim De Craene…is ook nooit weg’ (1977). De klassiekers “Tim” en “Rozanne” ontbreken hier ook niet , en dankzij de inbreng van zijn vaste begeleidingsband toen (Headband) kreeg alles een licht jazzrockjasje mee.
De sessie wordt geopend met een aankondiging om dan te openen met “Daar Ga Je Dan” en gevolgd door het breekbare “Later op de Avond”. “Mensen van 18” is nog steeds een sterk nummer. Na “Marcelino” komt de klassieker “Tim” waarna De Craene toelichting geeft aan het nummer “Psylocybe Mexicana”. “Rozanne” en “De Rode Heuvel” sluiten deze uitmuntende sessie af.
Je hoort een artiest in bloedvorm en hij wordt daarbij begeleid door een uitstekende band die goed aanvoelt waar de sterktes van de song liggen. Voor fans een must maar ook ideaal om kennis te maken met het werk van deze veel te vroeg overleden artiest.
Verder vraagt een mens zich af wat voor schatten er zich nog in die archieven bevinden.

Kleinkunst
Live 78
Wim De Craene
 

Wie had ooit gedacht dat Johan Troch, toen hij begin de jaren 80 nog de voorman van Last Journey (een postpunkband) was, nu deze instrumentale en atmosferische muziek zou maken? Mensen evolueren net als hun muziek en hun smaak. Met ‘Bring Out The Stars’ is hij trouwens al aan zijn twaalfde album toe onder zijn naam.
Zoals steeds gaat Johan voor kwaliteit in sound en muziek. Daarbij doet hij veel zelf en maakt hij gebruik van muzikanten via het web om zo de nodige bijdragen en invullingen toe te voegen. Op “The House Under The Pine Trees” is dat in de vorm van een fretloze bas door Damian Coccio en de E-Bow gitaar van Bill Vencell. Het zorgt voor een warme en weidse sound. Op het titelnummer zit er een loop van Timbre in en een cello van Blythe Davis. Het geheel klinkt vrij speels boven de zich herhalende loop. “Consolidated” klinkt vrij etherisch. Voornamelijk door het ontbreken van percussie denk ik. Dat is ook het geval voor “Obscure Beginnings” wat ook een atmosferische track is geworden die meer richting ambient uitgaat dan bijvoorbeeld “The Longest Shadow” of “Memory Lane”. Die laatste vind ik een sterke opener van het album met zijn heerlijke gitaarklanken en rhythm loops.“Mandolean Raft” bevat subtiel en eigenzinnig cellowerk van Cris Cambell en sluit daarmee het album sterk af.
Een stempel op de muziek plakken vind ik hier moeilijk omdat de genres niet altijd de vlag dekken. Maar het is zeker atmosferische en filmische muziek. Zoals steeds genietbaar met een goed glas rode wijn en een stukje kaas op een zomeravond in je lounge. Maar ook perfect te gebruiken om onder beelden te monteren. Ook nummer 12 is terug meer dan de moeite geworden.

Ambient/Chill out music
Bring Out The Stars
Johan Troch
 

Aan het rijtje van Equal Idiots, Sons, Black Leather Jackets etc kunnen we ook de Crackups toevoegen. Misschien gaat bij de iets oudere muziekliefhebbers wel een belletje rinkelen bij het horen van hun naam want ze haalden ooit de finale van Humo’s Rock Rally en brachten daarna een debuutplaat uit om dan in 2012 in de anonimiteit te verdwijnen. Maar kijk, ze zijn terug. De single van dit viertal (Thomas Valkeniers, Toon Van Looy, Siebe Le Duc en Niels Meuskens) komt rechtstreeks uit de garage, zolder of tuinhuis gewaaid en brengt je in trance na meerdere luisterbeurten. De herhalende groove en tekst brengt de song naar een climax toe en werkt tevens hypnotiserend. Even voor halfweg breekt de hel los en gaat de track helemaal open.
Getting The Vibes? Van dit nummer in elk geval wel. Op 21 augustus komt hun full album uit met name ‘Greetings From Earth’ en we kijken er in elk geval naar uit , na het horen van deze single.

Garage/Punk
Getting the vibes -single-
Crackups
 

Dentergem is een landelijke gemeente in West-Vlaanderen dicht tegen de grens met Oost-Vlaanderen. Wie denkt daar alleen koeienmarkt en KlJ fuiven plaatsvinden, waar overigens niets verkeerd mee is, heeft het mis. Hier ontstond in 2014 een post rock band. Hun grote voorbeelden zijn o.a. Steak N8, Russian Circles, Mogwai… De band begon vrij energiek maar kende wat tegenslagen waardoor alles wat stil kwam te liggen. De bassist verloor zijn vriendin en verliet uiteindelijk de band terwijl de gitarist een familielid verloor aan een ziekte. Maar na verloop van tijd werd er gezocht hoe weer te beginnen en er werd een nieuwe bassist gevonden, in de naam van Joren Vincke, die past bij de band. Op vocals en gitaar hebben we Tom Putman, op drums Pedro De Vos en op gitaar Dieter De Meulemeester.
Nu zijn ze terug op koers en zijn de opnames voor een eerste langspeler opgestart. Dit nummer werd door de hogeschoolleerlingen van Narafi uit Vorst opgenomen in de aldaar zijnde Narafi Studios. Daarnaast wil de band voor hun nieuwe album ook nog samenwerken met Tim van de Much Love Studio.
“Hollowed Out” is een post rock song van een goede vijf minuten. De gitaren die de song openen klinken warm en scherp. Ze klinken ook wat als stonerrock. Ik hoor een mooi samenspel tussen bas en drum. We krijgen een uitgestrekte intro vooraleer de vocals er aan te pas komen. De vocals passen goed bij de muziek en het genre. De song zit goed in elkaar en belooft veel goeds voor de aankomende plaat.
Naast deze youtube clip van “Hollowed Out” kan je ook nog naar “Darker” en “Mehlon” kijken en luisteren. Die laatste zou ik eerder in het verlengde van “Hollowed Out” plaatsen met echo’s die doen denken aan het toegankelijker werk van Steak Number 8. “Darker” is een traag opgebouwde anthem uit 2018 van ruim zeven minuten die vlot meezingbaar is geworden en die halverwege openbreekt. Ik hoor de urge, de sound en de potentie. Benieuwd naar de plaat.

Post/stoner/sludge rock
Hollowed Out -live session-single-
From Wrong To Right

Link video https://www.youtube.com/watch?v=bwaWAWyTYfo

Albumtitels hoeven niet altijd ingewikkeld te zijn. Soms zijn ze gewoon een aanduiding zoals ‘V’ van Havok dat gewoon hun vijfde langspeler is geworden. Nochtans konden ze het een conceptuele titel gegeven hebben , want met de songs willen ze de mensen wakker schudden zodat ze zelf gaan nadenken over de maatschappij, de sociale manipulatie en dergelijke meer. Dat concept zit wel in de schitterende hoes die gemaakt werd door de Duitse kunstenaar Eliran Kantor (zie ook hoezen van Testament en Iced Earth).
Het mixen en producen gaven ze aan Mark Lewis die er een duidelijk, vol , maar messcherp geluid aan moest geven. Iets wat trouwens goed gelukt is. Havok is op ‘V’ een puur old school klinkende trash band in het genre van Testament, Exodus of Death Angel. Op dit nieuwe album speelt ook hun kersverse bassist Brandon Bruce voor het eerst mee. Opener “Post-Truth Era” is een ferme binnenkomer: een fijne opzwellende intro, een scherpe tekst over nieuws en fake nieuws die we dagelijks over ons heen krijgen en een beklijvend refrein. Op “Fear Campaign” vliegen ze er meteen in met scherpe riffs en een knappe ritmesectie. Ze weten wel refreinen te maken die het orgelpunt van de song zijn. Ook hier weer een relevante en kritische tekst. “Betrayed By Technology” zit ritmisch en riffsgewijs knap in elkaar. De zanglijnen overtuigen net iets minder dan op de twee vorige tracks. Ze bevat wel een paar heerlijk zingende baslijnen. In totaal presenteren ze ons elf nummers. De ene al wat meer uptempo (“Fear Campaign”) dan de andere en soms iets meer midtempo (“Ritual Mind”). Maar telkens heel goed opgenomen en in elkaar gestoken waardoor ze hun effect niet missen.
Jammer dat we de festivals deze zomer moeten missen want je voelt aan de songs dat dit live allemaal voor een golf van opwinding of een moshpit in het publiek zou kunnen zorgen.
Ten opzichte van hun vorig album ‘Conformicide’, dat nogal wat jazzy elementen en virtuoze versieringen kende, is dit terug Trash dat meer naar de basic gaat. Daardoor kom je niet veel muzikale verrassingen tegen maar hetgeen ze doen is wel goed en alles klinkt met het nodige enthousiasme.
 Het album is ook toegankelijker dan zijn voorganger en enkele songs gaan zich vrij snel nestelen onder je hersenpan.
Er waait een nieuwe wind door Havok en het zal velen bevallen.

Het lichtjes fantastische en dwarsliggende Limburgse trio Heisa heeft zijn debuut uit en dat kreeg de titel ‘Joni’ mee. Ze schopten het al tot op de playlist op StuBru; wat met hun genre van muziek een wonder mag heten. Net zoals zoveel bands zijn de plannen voor deze release nogal in het water gevallen. Ze stonden o.a. geprogrammeerd op het ArcTanGent festival in Bristol (UK) samen met onder meer Chelsea Wolfe, Swans en Amenra. Gelukkig voor hen is dit geen afstel en werd het festival intussen verplaatst naar 2021.
Opener “Let Go” bestaat uit bezwerende zang, onverwachte wendingen in de ritmesectie, een gitaar die naar postrock neigt samen met nu en dan een scheutje noise. Om je een idee te geven: soms gaan ze richting Motek uit en de andere keer neigen ze naar Peuk of Millionaire. Maar ze hebben wel al een heel eigen en herkenbaar universum. Op “A March” drijven ze op een constante groove met een galmende zang die een psychedelische sfeer oproept. Sfeer oproepen is iets dat wel regelmatig terugkomt wanneer je hen beluistert. “Serenity Now” ligt in het verlengde van “A March”. Op “Break” krijgen we aantrekkelijke zang en backings. Een warme postrockgitaar geeft verschillende aanzetten tot een vertrek uit de startblokken, maar ze houden de spanning erin door niet uit te barsten en in de startblokken te blijven hangen. “For Yours” is een gelijkaardige song, maar donkerder gekleurd. “Don’t Worry It’s Ok” is een kort breekbaar instrumentaal stukje muziek. Het gaat haast geruisloos over in “Keep It”. Een warm, catchy nummertje dat de nodige weerhaakjes bevat. “Cloudpreaser” heeft een lekkere groove en is een van de weinige songs waar de melodie niet zo aanwezig is. “Detach Mend” is terug een heerlijk bezwerende en epische track geworden van maar liefst zeven minuten. Er wordt daarna afgesloten met een kort instrumentaal stukje muziek.
Zoals ik al zei in de inleiding: Heisa is een lichtjes fantastische band en onderlijnt dat met verve op hun debuut. Schitterende plaat met een eigen origineel geluid. Wie iets meer zoekt in muziek dan de doorsnee ruis die we te horen krijgen zal hier op ‘Joni’ zonder twijfel aan zijn trekken komen.
Kwaliteit komt altijd bovendrijven zeggen ze. Wel hier is ze aanwezig en deze band heeft alles om het buiten de landsgrenzen te maken. Dit wordt zeker één van de platen in mijn top tien voor 2020!

Jackson Phillips is de man achter de Californische eenmansband Day Wave. Hij startte die in 2005 op vanuit zijn slaapkamer. Hij ging daar zo in op, de daaropvolgende jaren , dat hij opeens opgebrand en leeg leek. Hij moest alles even loslaten en zichzelf terugvinden. Na een onderbreking schreef hij ‘Crush’, dat dieper ingaat op thema’s zoals identiteit, doel, nostalgie… Hij deed alles zelf: van inspelen, opnames, mixing  tot de productie.
Om eerlijk te zijn veel verschil in vergelijking met zijn vorig werk is er niet. Het klinkt terug fris en is bezaaid met aanstekelijke melodieën. Het enige minieme verschil is misschien dat de songs een ietsje directer klinken en dat de teksten heel persoonlijk zijn.
We krijgen hier 4 uitstekende indiepop nummertjes. Opener “Starting Again” klinkt zomers en gretig. “Potions” opent haast als Arsenal en is eveneens een aangenaam liedje met een ritmisch gezongen refrein. Ook “Empty” zit in diezelfde flow en mood van de vorige twee tracks. Op afsluiter “Crush” valt het tempo stil en krijgen we een weemoedig liedje met zang, piano en sfeervolle synths.
Op ‘Crush’ doet Phillips wat hij goed kan: aangename, frisse liedjes met mooie melodieën maken. We zijn blij dat hij zichzelf heeft teruggevonden want het is dat, dat we graag horen van de man.

Die Kreatur is een duo dat bestaat uit Dero Goi (drummer, oprichter en zanger van de Neue Deutsche Härte-band Oomph!) en Chris Harms (zanger en gitarist van Lord of the Lost). Beiden welbekend in de zwarte scene. Ze maken op dit nieuw project gothic rock vermengd met elementen uit metal, industrial etc…
Opener is het titelnummer “Die Kreatur” en refereert wat aan Rammstein. Ook de single “Kalter als der Todt” gaat deze richting uit. De zware gitaren en de manier van zingen doen er onmiskenbaar aan denken. Maar voor je gaat denken dat het hier om een Rammstein-kloon betreft moet je weten dat het met “Unzertrennlich” een heel andere richting uitgaat. De track heeft eerder een Electro/EBM ritme als basis meegekregen , waardoor het nummer samen met de synths heel meezingbaar en catchy is geworden.
Ook op “Zwei 100%” gaan ze verder die richting in alhoewel er hier terug wat zware gitaren bijkomen. “Durch die Nacht” is een heel gevoelig gezongen midtempo track; zo een nummer waarbij men live de aanstekers bij aansteekt en zijn geliefde wat dichter tegen zich aan trekt.
“Schlafes Braut” begint als een soort dronkenmanslied. Het wals ritme versterkt dat nog.
In totaal staan er hier twaalf songs op en drie remixen. Van “Kalter als der Todt” staat er als bonus een ‘Solar Fake remix’ op. Heerlijke remix. Ook de ‘Faderhead mix’ van “Die Kreatur” vind ik heel geslaagd.
Nog een aantal songs gaan richting de openingstrack (richting metal/rock zoals “Untergang”) en een aantal richting electro/EBM (“Goldener Reiter”), waardoor het album eigenlijk op twee gedachten hinkt. Alhoewel ik enorm liefhebber ben van zware gitaren, vind ik de songs die wat verder van Rammstein af staan , het sterkste. Ik zou bijna opteren om van die twaalf songs twee EP’s of een dubbelalbum te maken, waardoor je die tweespalt kan opsplitsen.
Maar algemeen kunnen ze goede songs schrijven. Alles klinkt goed en zit goed in elkaar. Het artwork is ook schitterend uitgewerkt. De samenwerking heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Er mag, wat mij betreft, best een vervolg op komen. En dan het liefst met een nog wat uitgesprokener muzikaal profiel.

Gothic/Metal/Rog/Noise/Industrial
Panoptikum
Die Kreatur