Je hebt natuurlijk talloze genres van wave. Ik denk dan aan cold wave, new wave, dark wave en ga zo maar door. Maar zou er ook zoiets bestaan als sun wave? Want de muziek van Kennet De Bondt klinkt een beetje zoals The Cure die geboren is in het zonnige Los Angeles. Zo kom ik terecht op een term als sun(ny) wave. Daarmee weet je al vrij goed waaraan je je mag verwachten. Het gitaartje dat je bijvoorbeeld tijdens de opener “Waving Leaves” te horen krijgt klinkt qua sound precies zoals de songs op “Desintegration” of “Wish”. Ook de bas klinkt als uit de jaren 80. Natuurlijk maakt De Bondt er hier andere gerechten mee. Er zit flink wat melancholie in de songs maar ook wel hoop. Dat maakt dat de nummers herkenbaar en vrij makkelijk toegankelijk zijn zonder in de voorspelbare mainstream te vallen.
De songs hebben ook een indie karakter en zijn vrij melodisch. De zangstem van De Bondt is aangenaam om naar te luisteren. “Never Let You Go” is een feelgood song dat met zijn uptempo beat voorbij vliegt. “The Few” is ingetogener maar doet mij teveel aan The Cure denken. Nee, “Nicely Planned Out” vind ik persoonlijk beter geslaagd. Het door effecten gejaagd gitaartje en de zinnige tekst maken het tot een aanstekelijk liedje. In totaal vinden we hier twaalf songs terug op “The Tree Deep in the Forest”. Ook meer dan de moeite zijn “More” (mooie opbouw), “If I Only Could” (dat haast als dansmuziek begint), “Part of Your Dance” (mooie opbouw) en het titelnummer dat de cd afsluit.
De cd is een heruitgave van de CDr demo die hij in 2017 uitgaf en ronddeelde onder kennissen. Nu opgepikt door Wool-E-Discs. En terecht, deze liedjes verdienen het om proper opgenomen en uitgegeven te worden. Ik mag zeker niet vergeten te vermelden dat deze Brusselaar alles zelf inspeelde, opnam en mixte in de Mushroom Studios. Vrij straf toch.
Wie van licht verteerbare The Cure en aanverwanten houdt moet dit zeker eens checken.

Wave
The Tree Deep in the Forest
The Riddle
 

Deze release lag eerlijk gezegd wat stof te vergaren. Zonde, want toen ik hem opzette was ik meteen verkocht. Wat een heerlijke plaat en een warme sound om in weg te dromen. Je zou op het eerste gehoor denken dat dit Amerikanen zijn want ze klinken ergens tussen Tom Petty, Jeff Beck, Steve Miller en de Traveling Wilbury’s in, maar het zijn dus Noren uit het hoge Scandinavië. Singer-songwriter Emil Nordtveit richtte in 2015 deze band op. Na hun debuut uit 2016 (‘Somewhere North of Nowhere’) is er nu dus een opvolger die elf goedgemaakte en melodische nummers bevat. De band klinkt fris en jeugdig en brengt zo terug leven in de americana en country rock. Bendik Braenne werd aangetrokken en levert hier enkel gastbijdragen op piano, orgel en saxofoon.
De band speelt hier op hoog niveau. Het gitaarspel knettert bij momenten en de ritmesectie speelt volledig ten dienst van de songs. De stem van Emil Nordtveit kleurt heel goed bij deze muziek. Ten aanzien van hun debuut is er niet zo heel veel veranderd. Alleen klinkt hun muziek nu iets volwassener en voller. De aanpak was ook iets anders want ditmaal schreef Nordtveit eerst de teksten uit vooraleer hij aan de instrumenten begon. Voor het producen werkten ze samen met de bekende (toch in Noorwegen) Maarud Broers. Niets werd aan het toeval gelaten en dat hoor je er ook aan. Alles klinkt haarfijn.
Noorwegen bracht al talloze black metal bands voort maar daarnaast herbergen ze ook heel goed jazz muzikanten. Het vat met beloftevolle bands lijkt niet leeg te lopen want zet deze Mighty Magnolias ook maar in deze rij. Een topschijfje.

Countryrock/Americana
Unknown Skyline
Mighty Magnolias
 

Dit is het derde album van dit Brits viertal. Je kan ze zo een beetje vergelijken met een akoestische versie van The Lemonheads of The Beatles. Ergens gestoken in een lo-fi jasje. Het is het project van James Hoare (o.a. Veronica Falls en Ultimate Paintings) en Max Oscarnold (Toy en Pink Flames), bijgestaan door Bobby Syme en Daniel Nellis. Hoare heeft nogal wat andere bands naast deze en daarmee blijven de uitgaves meestal beperkt tot EPs. Doch vorig jaar was hij aan zijn bed gekluisterd vanwege hepatitis zodat de man plots tijd had om nu en dan wat lusteloos op zijn gitaar te tokkelen. Na verloop van tijd kwam er voldoende inspiratie opborrelen en was er genoeg materiaal voor een volledig album.
Het is niet meteen de muziek die je omverblaast of die enorm opvalt. Nee, ze grossieren in subtiliteit en details om een song mee te kleuren. Een mooi voorbeeld hiervan is “Please Release Me” dat by-the-way geen cover van Engelbert Humberdinck is maar een song met een mooi refrein en sfeervol doch ingetogen gitaarspel. Deze lijn kan je eigenlijk doortrekken naar al de andere nummers op deze plaat.
Sommigen zullen het wat eentonig of saai vinden. Vooral vanwege de slowdown-insteek van de plaat maar de nummers groeien wel naargelang je meer te horen krijgt. Dat is het ook het moment waarop je de slimme opbouw of de subtiele details ontdekt in de muziek.
Waar de titel van het album voor staat weet ik niet en heb ik ook niet kunnen achterhalen. Eerst dacht ik dat het iets met de Russische Lenin te maken had maar nu denk ik toch eerder van niet.
De tien songs zijn gestoken in een intrigerende hoes met twee foto’s: iemand die geblinddoekt op zijn executie wacht en een biddende man bij het lijk van Jezus.

Het Gentse Von Detta grossiert in rock and roll en grunge uit de jaren ‘90. Denk aan o.a. Monster Magnet, Alice In Chains en Deftones. Sedert 2013 is het vijftal bezig. Intussen hebben ze nu Manuel die de vocals verzorgt ipv Tom. Het album werd geproduceerd door Ian Clement (Wallace Vanborn) en gemixt door Chiaran Verheyden (Psychonaut).
“Reach Out” is een song dat naar stoner rock en grunge neigt. Veel riffwerk en een stevige stem. “Thank You For Your Time” is melodieuzer. De zang tijdens de strofes klinkt cleaner en past mooi bij het galmende gitaartje. De riffs zijn ook aanwezig, maar minder prominent dan op de openingstrack. Tijdens het refrein wordt er dan steviger gerockt. Het is een heel aangename track. Ook de bas en drum doen hier mooie dingen. “Devil’s Child” is terug steviger. “Little Big Man” is nog iets beter, het bevat mooi gitaarwerk en een goede opbouw. De zang blendt mooi in het geheel. Tijdens de bridge ontwaar ik een knipoogje naar een nummer van Rage Against The Machine. Op “The Vault” openen ze furieus maar ze weten het dan wat in te tomen waardoor ze de intensiteit goed weten te doseren. “Masterplan” is maar liefst negen minuten lang en neigt naar het opus-stukje van dit album. Het is een indrukwekkende song die velerlei kanten uitgaat.
Na ruim een half uur is het helaas al weer gedaan. Maar het was een ferme rit die voor herhaling vatbaar is. “Burn It Clean” staat boordevol lekkers en het kan niet anders of dit slaat live de nodige gensters.

Toen het debuut ‘Polarized’ van Stakbabber uitkwam vond ik die zowat het beste wat dat jaar uit Nederland tot bij ons kwam. Intussen is het vier jaar geleden en nu is er eindelijk een vervolg op dit knappe debuut. Hier bewijzen ze dat ‘Polarized ‘ geen toevalstreffer was. Hun bandnaam heeft geen betekenis maar drummer Ollie Schmitz houdt het maar op een anagram van backstabber. Voor dit album hebben ze de songs eerst live gespeeld vooral ze op te nemen. Zo groeiden de songs meer op een natuurlijke manier totdat ze rijp waren voor opname. Ik vind dat je dat hoort omdat het geheel iets organischer klinkt dan hun debuut. Verder overstijgt hun muziek het postpunkgenre. De moderne invloeden geven het geheel zuurstof en variatie.
“Liquid” bezit een baslijn dat de boel op gang wil trekken, maar het blijft toch lang ijl en etherisch vooral ze de boel opentrekken. Ze maken hier duidelijk gebruik van auto tune en gebruiken het als een instrument. De song klinkt Brits en doet mij qua groove en sound wat aan bands zoals Stone Roses en Kasabian denken. Geslaagde opener met een gitaarlijntje dat zo uit een song van Echo & the Bunymen kon komen. “Medicine” begint met een metaalachtig klinkende drum. Het begin van de song is vrij introvert en breekt pas halverwege open in een rocknummer. Met “Storm From The Broke” zitten we meteen in de song. Een heerlijk kronkelende baslijn en begeesterende synths dragen het nummer. De zang doet de rest. Een track dat live de boel zal opzwepen. “Humdrum” bevat terug een groovy ritmesectie waarop de rest zijn ding kan doen. “Transvaluation” heeft een mooie intro met overstuurd klinkende synths. Wanneer de drums invallen schiet de song uit zijn startblokken. Op “Decadance” gaan ze haast in het spoor van Vive La Fête spelen. Maar dan net iets minder afgeborsteld. Dat Frans accentje maakt het compleet. “Cleopatra” begint met een basloopje dat zo uit een album van The B-52 ’s kan komen. Het refrein verrast door zijn contrast. Het klinkt haast als een moderne dance act. Heel catchy allemaal. Voor zoverre dit bestaat horen we op “She Hung Half-Mast” een meer traditionele Stakbabber. “Oscar” is een postpunktrack die sfeervol het album afsluit.
Het tweede album van Stakbabber is een schot in de roos. Ze gaan verder waar ‘Polarized’ stopte. Het geheel klinkt retro en modern, heel organisch en ook natuurlijker dan hun voorganger. Zoals steeds is er veel aandacht voor de structuur, melodie en groove van elk nummer. Door al die elementen is hun muziek, naast de postpunk, ook aantrekkelijk voor mensen die naar new wave, rock en pop luisteren. Nu is het alleen nog kwestie van hen ook te bereiken.

PostPunk/New Wave
Stakbabber

She Pleasures HerSelf is nog een vrij recente band die ontstond in Lissabon in 2016. De bandleden zijn wel ervaren muzikanten. David Wolf speelt de synths en gitaren en maakte deel uit van o.a. When The Angels Breathe en Sweet Nico. Drummer Nuno Fransico komt uit o.a. Uni_form en Alma Mater Society terwijl zanger en bassist Nuno V. gekend is van Persona Project en The Paper Road. Live speelt Leticia Contreiras mee op de keys.
De muziek die ze maken is een mengeling van postpunk, new wave en dark wave, met echo’s van Depeche Mode, Bauhaus tot Fad Gadget. Tekstueel en qua verpakking stralen ze vooral meer seks en punk uit. In 2016 kwam hun debuut ‘Fetish’ uit. Nu is er een vervolg in de vorm van ‘XXX’. Terug krijgen we de gekende blend van elementen uit de jaren ‘80 die ze met moderne instrumenten updaten. Nogal wat songs zijn vrij dansbaar en uptempo geworden. Zoals bv opener “Ich Bin Dead” met een gothic gitaartje en een naar electropop en EBM neigende ritmesectie. De songopbouw doet mij wat aan She Past Away denken. Een ideale starter in elk geval. “25 Whores” is sterk electro geïnspireerd en zet het seksuele dik in de verf. Dat geldt ook voor “Darkroom”. Maar choqueren zoals een Lords of Acid in de jaren ‘90 deed, dat doen de songs niet. Daarvoor zitten we teveel in een andere tijdsgeest denk ik en zijn de songs ook niet scherp genoeg.
Er staan ook drie samenwerkingen met andere bands op het album. De eerste is “Private Hell” samen met Ash Code. Een aangename song met een sfeervolle intro. Vooral in het begin hoor je in de synths hun invloed. Op “Ghost Wave” speelt Crying Vessel mee. Je hoort het in de details wel dat ze meeschreven want de track heeft een beetje de sfeer van de songs van Crying Vessel mee. Lynette Cerezo van Bestials Mouth schreef de lyrics voor “The Weeping”. Ze zingt ook mee en de song heeft met hun manier van zingen iets bezwerend gekregen.
‘XXX’ is een aangenaam plaatje geworden dat volop refereert naar wave en electro uit de jaren ‘80. Een band voor de Wave Cave op W-Fest zou ik zeggen. Het is gewoon een degelijke plaat waar liefhebbers van het genre zeker tevreden mee zullen zijn.

Rhys Marsh is een Brit maar in 2007 verhuisde hij naar Noorwegen. Hij maakte in 2009 een album waarin hij zich liet begeleiden door The Autumn Ghost., een band bestaande uit steeds wisselende topmuzikanten. Voor dit derde solo-album onder zijn eigen naam werkte deze multi-instrumentalist grotendeels alleen. Hij speelde zo goed als alles zelf in. Ook de mixing en productie deed hij zelf. Hier en daar zijn er wat gastbijdragen zoals van Arve Henriksen (trompet), Kare Kolve (saxofoon) en Tim Bowness ( van No-man). Muzikaal kan je dit album ergens situeren tussen No-man, Steven Wilson, Beirut en White Willow.
Om dit album te schrijven was hij enorm geïnspireerd door de late jaren zeventig. In het bijzonder de drumsound en synthesizer strijkers uit die tijd. Daarnaast hadden zijn huwelijk en de geboorte van zijn zoon hun invloed op het schrijven. Dat hoor je wel in de liedjes die hier en daar iets lichtvoetiger zijn dan we van hem gewoon zijn. Opener “The River” is een mooi voorbeeld. Een aangenaam uptempo liedje met een aantrekkelijke zang. Een heerlijke start in elk geval. Ook “The Summer Days” valt onder die beschrijving en is even geslaagd. “Let it Be Known!” bezit veel gevoel, een heerlijk kort jaren ‘70 gitaarsolootje en een refrein met mooie samenzang. De rest van de songs zijn iets donkerder en rustiger. Afsluiter en titelsong “(It Will Be) October After All” doet wat aan Morrissey denken qua zang en structuur. Het bevat tevens enkele mooie baslijntjes. Een melancholisch topnummer. Op “The Butterflies” is het de zang die zich onderscheidt. De falset stem die je bij momenten hoort tilt hier de song omhoog. Maar daarnaast is er nog veel moois te ontdekken zoals bijvoorbeeld “One Hundred Memories” dat een gevoelig ingetogen nummer is of “Ride The New Wave” vanwege zijn prachtige opbouw.
Het resultaat is een album van hoog niveau met voldoende variatie (maar niet overdadig) maar toch met een herkenbaar geluid. De songs bezitten veel melancholie en verschillende instrumenten die hij mooi integreert in het geheel. De vergelijking met Steven Wilson is niet toevallig. “October After All” is namelijk van hetzelfde kaliber. Wie er nog niet genoeg kan van krijgen moet zich het album aanschaffen want dan krijg je er nog tien songs gratis in downloadvorm bij.

De Tsjechische post-rock band Flash The Readies heeft sedert zijn start in 2006 al een hele weg afgelegd. Ze begonnen als een indierockband maar evolueerden sinds hun vorige album ‘Kayos’ naar een hoofdzakelijk instrumentale postrockband met psychedelische invloeden. Ik denk aan bands zoals Mono, This Will Destroy You, Ranges of Godspeed You! Black Emperor.
Duna is het vijfde full album van deze Tsjechische band. Het volgt ‘Kayos’ op en verplaatst de apocalyps van de aarde naar de planeet Dune. Er begint waarschijnlijk een belletje te rinkelen want inderdaad Frank Herberts’ literaire meesterwerk (en later verfilmd) diende als basis om hier deze soundtrack aan op te hangen.
Wat kunnen we zeggen? Dat het in elk geval wel heel filmisch klinkt. Ergens tussen postrock en experimentele dronemuziek. Met tracks tussen 3 en 14 minuten krijg je voldoende variatie om het boeiend te houden. Van opener “White Flags, Pt. 1“ gaat dreiging uit. Dat uit zich in bv. de intro waar donkere aanhoudende sounds sfeer geven aan de track. De distortion gitaren die er later bijkomen breken de song wat open. Halverwege krijgen we een cleane gitaartokkel dat de verdere ontwikkeling van het nummer inzet. Het muzikale thema in de song werkt verslavend en komt in verschillende vormen terug. “New Order” is dan eerder een reguliere song van 3 minuten. De breaks houden het nummer boeiend maar is het minste van de vijf. “Quit Quiet” doet in de intro wat aan Pink Floyd denken vanwege de synths. Verder flitsen beelden van een ruimtereis voor mijn ogen bij het horen van de muziek. Het nummer bouwt langzaam op dat aan de climax op het einde. “White Flags, Pt. 2” begint met een repetitieve opbouw van onder andere de gitaren. Langzaam komen de synths aanzwellen. Daarna komt de bas erbij en even later wordt alles opengetrokken. Alles blijft echter heel melodieus klinken waardoor de track heel toegankelijk blijft. Afsluiter “The Return of Obodin” is meteen met zijn veertien minuten ook het langste nummer. Een gevarieerde en goed opgebouwde song.
‘Duna’ is postrock op zijn best. Sterke, goed opgebouwde songs met de nodige emoties om je mee te nemen op hun trip.

Bolt staat bekend om zijn donkere drone-geluid. De band uit Duisberg maakt op die manier lange soundscapes. Meestal van zo rond de tien minuten. Een hapklare brok is het niet, wel voer voor luisteraars die iets meer zoeken dan strofe-refrein-strofe. Om hun muziek samen te vatten zou je kunnen zeggen dat het black drone-scapes zijn. In 2011 zijn ze gestart als een duo en sedert 2016 is er een drummer komen meedoen. Echter begin dit jaar besliste het duo om terug naar hun roots te gaan en terug zonder drums muziek te maken.
Lavas Magmas is het alter ego van de Amerikaan Gainesville en is afkomstig uit het zonnige Florida. Ook zijn muziek bestaat uit lange soundscapes waarin hij veelal veldopnames in verwerkt. Zijn muziek is experimentele noise maar met noise bedoelen we niet dat het lawaai of teringherrie is. Een heel actieve man die al heel wat materiaal uitgebracht heeft.
Op deze plaat presenteren ze elk een eigen track. [Bolt] met “[12]” en Lavas Magmas met “Sepsis Psychosis”. Daarnaast sloegen beide bands de handen in elkaar om samen iets nieuws te creëren. En het resultaat daarvan is “[17]/Shadow of a Grey Ghost”. In totaal 3 tracks die goed zijn voor ruim 40 minuten muziek.
De track van [Bolt] bevat hun gekende elementen: drone, trage opbouw en een grote intensiteit. Intens en donker maar wel mooi. Je waant je in de krochten diep onder de grond of in de duistere kronkels van ons gemoed.
Lavas Magmas toont hier ook waar hij sterk in is: al dan niet vervormde veldopnames op een bed van lang uitgesponnen klanken. Saai? Nee toch niet want er gebeurt van alles en soms hoor je dingen waarvan je bv denkt: Zou dit van een helikopter komen? Het lijkt ergens naartoe te gaan en halverwege denk je dan: gaat het wel ergens naartoe? Maar dit is niet belangrijk in deze muziek dat er hier gemaakt wordt. Je moet je laten mee glijden in de vibe.
“Shadow of a Grey Ghost” is dus de track waarbij ze hebben samengewerkt. Deze is goed voor 22 minuten muziek. Je hoort de invloeden van beide bands in het nummer: de veldgeluiden, de klokken/belletjes van Lavas Magmas en de donkere drone-tonen van [Bolt]. Die elementen werken telkens naar een climax toe, nemen af en bouwen dan weer op om dan naar het einde toe toch hier en daar een spoor van hoop of verlichting te brengen. Voor mij is dit de sterkste track van de drie.
Dit is een plaat voor luisteraars die niet bang zijn om out-of-the-box naar muziek te luisteren. Indien je dat doet gaat er een heel eigen wereld voor je open. Doen zou ik zeggen.

De titelnaam van hun nieuwe EP is niet toevallig gekozen. De afgelopen jaren zat het de band niet meteen mee vanwege het vertrek van hun zanger en hun bassist. Dat werd op hun vorige album, ‘The Art of Resilience’, nog opgelost met een aantal gastbijdrages zoals o.a. de inmiddels betreurde Wizz Beauprez, Colin Flynn, David Watson en Filip Lemmens. Sinds begin 2019 is Filip Lemmens (ex-Fireforce) echter vast lid van de band en werd bassist Wilfried Kiekens opnieuw geïntroduceerd. Op die manier lijkt ‘Brand New Start’ als titel niet vergezocht.
De EP telt vier nummers waarop ze, ondanks dat het bijna allemaal herwerkingen van hun oude songs zijn, nog meer naar hun klassieke rockroots gaan. Ze deden al het voorprogramma van Uriah Heep, Y&T en Threshold. Deze bands, samen met bijvoorbeeld Deep Purple, is het soort biotoop waar ook hun hedendaagse sound goed in gedijt. Het gebruik van de klassieke orgels, verschillende lagen vocals, synthsounds en organischer drums dragen hier zeker toe bij. Opener en titelsong “Brand New Start” begint met heerlijke, naar Deep Purple klinkende, orgels. Deze song kan eigenlijk naast de kwaliteit van de songs van “Livin’ The Dream” (uit 2018) van Uriah Heep staan. Zoals je misschien wel weet is dat een zeer geslaagd album. De cleane zang blendt mooi tussen het orgel en de gitaren. De ritmesectie legt een mooie groove neer. “Shine” is een herwerking van hun single uit 1997. Een hele ommezwaai want als ik die single van toen hoor dan hoor ik haast een gothrockband. Hier hoor je harde rock met wat symfonische invloeden. Een geslaagde rework. Ook “In Flanders Fields” is een herwerking van een vrij goed bekend nummer uit hun debuut ‘Signs’. Hier heeft het nummer meer maturiteit dan het origineel. Ten slotte krijgen we “Salve Mater” dat op het ‘The Art of Resilence’-album staat en waarop Filip Lemmens voor de eerste keer meezingt met de band. Het grootste deel van de song werd opnieuw opgenomen. Enkel de griezelige parts werden gelaten zoals ze in 2017 werden opgenomen.
Deze EP is een voorbode voor een vijfde full album dat volgend jaar zou klaar moeten zijn. Akkoord, we horen niet veel nieuwe songs maar als je luistert naar de herwerkingen dan weet je dat de sound er staat. Op basis van wat we hier horen klinkt dat heel veelbelovend voor dat nieuwe album.