Subatomic Strangers - Albumvoorstelling ‘Special satellite’ luidt een veelbelovende band in

Na vier singles was het tijd om hun full album ‘Special Satellite’ voor te stellen. Niets was aan het toeval overgelaten en alles ging door in de concertzaal Tranzit, Kortrijk. Een moderne hedendaagse zaal. Daarvoor hadden ze ook twee bands uitgenodigd om het publiek op te warmen.

De eerste band was de Brusselse electrowave band Partikul. Drie jaar geleden opgericht door het duo Aly en Stef. Stef doet zang en gitaarlijnen, Aly zang en de synths. Ze wisselen elkaar dus af in de vocals wat variatie met zich mee brengt. Met mooie harmonieuze lijnen, goed gebracht, soms wat statisch maar wel moet volle overgave. Ik herken er elementen van The Soft Moon, The Smiths of Boy Harsher in. Een heel geslaagde opener.

De tweede band was het Nederlandse gezelschap Light By The Sea. Op het podium een zeskoppig ensemble maar de kern van de band is het koppel Eszter Baumann en Davy Knobel die de nummers componeren. Deze band blaakt van ambitie, ze willen o.a. in Paradisio spelen, en je hoort dat dit geschoolde muzikanten zijn. Hun muziek is eclectisch en bevat psychedelische passages verweven in pop en rocksongs. De opener van de set bijvoorbeeld doet qua zang aan Clannad denken maar muzikaal dan weer psychedelischer. Opvallend was hun cover van “Love Like Blood” van Killing Joke. Toch wel gedurfd moet ik zeggen. Een pluim voor zangeres en bassist maar de rest speelde ook op een hoog niveau. Het was een beetje een wervelwind met hier en daar tussenin wat luwte.

Uiteindelijk was het aan de band waar het allemaal om te doen was: Subatomic Strangers. De band uit het Roeselaarse maakt iets tussen fmrock, pop, en wave in.  Voor een vijftigtal mensen klommen ze het podium op. Het mochten er gerust wat meer geweest zijn maar er was dit weekend veel concurrentie van andere evenementen.
Ze openden met de het mooie “Enough of You”. Zangeres Sharon Braye heeft een heel krachtige stem in de diepere regionen. Wanneer het register omhoog gaat moet ze er wel voor werken. Maar voor de rest een goede en mooie stem. Tevens staat ze ook aan de keys/synths. Nu en dan zong ze ook eens zonder dat ze op de synth speelde en had ze wat meer beweegruimte. Je merkt dat ze soms nog wel eens naar haar houding zoekt op het podium. Niet nodig nochtans, want haar prestatie was dik in orde.
Ze speelden een set van een dikke twintig nummers. We onthouden “Up Here Alone” gezongen door de drummer en het klonk heel spacy. Het deed mij wat aan Porcupine Tree denken. Ook in “Special Satellite” zaten wat spacy elementjes verweven. “Final Fantasies” dat wat gewaagder klinkt dan de rest kon ik zeer goed smaken. Ik zou zeggen: meer van dat. Ook “Fool” werkt goed live en de set was mooi opgebouwd.
Ook de muzikanten speelden elk op hun best.  Ook zat er een fijn instrumentaal nummer tussen. “Pretty Faces” bevatte een leuk thema. De set werd afgesloten met “Troubled Mind”. Een nummer dat er echt wel staat. Daarna was het de beurt aan de bisronde.

We zagen drie jonge veelbelovende bands voor de prijs van één. Een geslaagde muzikale avond met de nodige afwisseling.

Org: Tranzit, Kortrijk ism Subatomic Strangers

Rick Blom - Pop & Art (60 popmuzikanten over het kunstwerk van hun leven) - Interviewboek

Auteur Rick Blom is naast journalist en historicus ook bekend als bassist van de new wave/ dancepunk band Stakbabber. De insteek voor dit boek ( hij heeft al boeken uit zoals “Honger” en “Een geschiedenis vd Eerste Wereldoorlog”) is de dag waarop hij het Reina Sofia Museum in Madrid bezoekt en daar een kunsttekening van de Franse kunstenaar Francis Picabia ontdekt. Het werk laat hem niet los en hij laat het zelfs op zijn lichaam tatoeëren. Het werk fungeert voor Blom als een spiegel die laat zien wie hij is in het leven en waarvoor hij staat. Zo ontstond het idee voor dit boek waarin hij aan zestig Belgische en Nederlandse muzikanten vraagt naar hun favoriete kunstwerk en één song. Voor de meesten werd dit een eigen compositie en soms ook een nummer van iemand anders die hun enorm raakt. De kunstwerken gaan van beelden, litho’s, schilderwerken tot meubelstukken.

Het boek bevat schoon volk als daar zijn: Blaudzun, Meskerem Mees, Colin H. van Eeckhout, Spinvis, Gers Pardoel, Ruben Block enzovoorts. Ook inhoudelijk is het interessant omdat het toch telkens een persoonlijk inkijk in iemands ziel/gedachten geeft. Als voorbeeld neem ik het interview van Slongs (rapster en zangeres) waarin ze vertelt hoe haar succes leidde tot een burn-out. Dat gevoel wanneer je crasht en het gevoel dat je daarbij hebt vond ze uitstekend terug in de litho van Bart Hellemans. Als song neemt ze “Doedaogendicht” uit haar debuutalbum. Ze kreeg enorm veel reacties op dit nummer van mensen die er steun uit haalden. De boodschap erachter ‘dat je vertrouwen moet hebben dat alles terug goed komt’ was voor velen een krachtige boodschap.

Zo heeft dit interview meerdere lagen. Je kan een kunstwerk ontdekken, je leert iets bij over de persoon achter de zanger en je kan een song vanuit een andere invalshoek ontdekken. Voorwaar een boeiend boek dat er zeker en vast mag zijn en waar veel muziekliefhebbers iets kunnen aan hebben.

Vanaf 9 oktober in de betere boekhandel te verkrijgen.

Op 13 mei verscheen de EP ‘Lilith’ van Galine. Dit nummer is de derde single/videoclip eruit. De song staat tevens als laatste op die EP en heeft daardoor een bijzondere betekenis. Het staat voor de poort naar een nieuw hoofdstuk. Wat dat nieuw hoofdstuk zal inhouden hebben we vooralsnog het raden naar. De song zelf gaat over vast zitten en weten hoe je het kan oplossen, maar het toch niet kunnen bewerkstelligen. Je rekent erop dat de ander de moeilijke beslissing voor je neemt. Dat is voorwaar nogal een interessantere invalshoek dan ‘ik hou van jou’ en ‘ik laat je nooit meer los’.
“I Don’t Mind You Leaving” is een gevoelig nummer dat niet meteen laat zien wat het allemaal in petto heeft. Het komt langzaam op gang met piano/keys en zang; om dan voorzichtig open te bloeien tot een moderne popsong. Het werd samen met Daan Schepers geschreven die ook de mixing deed.

Zoals gezegd is het een mooie popsong met inhoud en waar je wat tijd voor mag nemen. Muzikaal wordt Galine ondersteunt door Ester Coorevits, Wouter Vandersype (I Will, I Swear), Sven Sabbe (Momoyo) en Thomas Van Caeneghem.

De bijhorende videoclip: https://www.youtube.com/watch?v=8JGmxaY42PE&t=1s

De eerste single “Versailles” die verschijnt is de voorloper voor het gelijknamige album dat ook binnenkort verschijnt. Bij de eerste luisterbeurt intrigeerde het nummer. Het klinkt wat donker, in een modern jasje, hier en daar muzikaal wat flarden Sioen en Bazart, tekstueel doet het een beetje aan Aroma di Amore denken. Ja, het doet mij wat dit nummer en het heeft tevens ook een catchy refrein.
Wie zijn Winston? Het is een band rondom de figuur Simon Alice René die tevens dichter is. Hij deed in het verleden al mee aan Humo’s Rock Rally en Limbomania. Hij kent al een beetje de klappen van de zweep. Naast dichten en muziek schrijven is hij ook graficus en verzorgt hij het artwork op zijn plaat.
De tekst van Versailles is een protest tegen de politicus en de journalist en hun symbiotische relatie tot elkaar. Het wordt deels vanuit het standpunt van de politicus en deels vanuit de journalist vertelt. Als voornaamste muzikale invloed voor dit werk citeert hij Michael Jackson. Dat is verrassend vind ik. Die had ik niet zien aankomen bij het beluisteren.
Al bij al vind ik dit een sterke single! Als de rest van het album van dit niveau is dan zal dit wel de nodige airplay krijgen me dunkt.
Winston - Versailles - YouTube
Elektro/Rock

“Interbeing” gaat het in oktober verschijnende album ‘Violate Consensus Reality’ vooraf. Het Mechelse trio komt hier met een ferm opgebouwd nummer af. Een epische gitaarintro van een dikke minuut waarna de andere instrumenten langzaam komen meespelen. Eenmaal goed op weg krijgen we stevige naar grunt neigende vocals in ons gezicht gesmeten met afwisselend ook hier en daar cleane zanglijnen tussen. Naar het eind toe voegen de synths nog wat melancholie toe. Na bijna zeven minuten stopt de song met een laatste drumslag.
Een schitterende voorbode voor hun nieuw album. Een slim opgebouwde song waar alles lijkt te kloppen.

Post-rock/Alternative Rock
Interbeing -single-
Psychonaut

 

In oktober komt het nieuwe album ‘Happy Grey’ van Dirk Da Davo en bassman Sanchez onder de naam DD Sanchez uit. “Man in the Dark” is een vooruitgeschoven single om de mensen warm te maken voor het nieuwe album. Het moet gezegd worden dat deze track heel wat troeven heeft. Hij heeft om te beginnen een warme, speciale sfeer mede door het gitaarlijntje. De gitaar heeft die warme zuiderse klank wat dan weer mooi contrasteert met de rest van de instrumenten die iets cleaner klinken. Tevens is het een herkenbaar en catchy nummer. Het is een beetje opgebouwd als destijds met The Neon Judgement. Maar het jasje waarin de songs steken ademen wel minder industrial invloeden uit. De song borduurt verder op de sound die ze op hun vorige mini-EP maakten en dat is een goede zaak want nummers als “When Strangers Pass By” en “Vampire State” waren zeker en vast de moeite waard.

Een zwaluw maakt de lente nog niet zeggen ze maar het klinkt toch veelbelovend en doet verlangen naar die lente.

Alternative dance/electro
Man in the Dark -digital single-
DD Sanchez

 

Patti Smith - Een mooie dame met een stem die klinkt nog steeds als een klok


Patti Smith is op 75 jarige leeftijd nog op tournee. Het concert was eigenlijk twee jaar geleden gepland geweest en vanwege covid al twee keer verplaatst. Derde keer goede keer dus. Gezien haar leeftijd zou het wel eens de laatste keer kunnen dat ze in ons land optreedt. Ik was hoedanook erg benieuwd hoe ze zou performen.

Klokslag 20u30 kwam de band, met o.a. haar zoon en gitarist Jackson Smith, op het podium. Ze leek heel enthousiast en blij toen ze opkwam. Er werd gestart met “The Wicked Messenger” wat een Bob Dylan cover is en er zouden nog covers volgen. Daarna kwam “25th Floor” uit haar album ‘Easter’ uit 1978. Een mooi blues/country nummer dat een eerste opvering in het publiek teweeg bracht en gevolgd werd “My Blakean Year” uit 2004. Het was duidelijk dat ze doorheen haar rijk oeuvre zou surfen. Don’t Say Nothing” passeerde en werd gevolgd door het “Since You Been Loving You” van Led Zeppelin.
Met “Dancing Barefoot” begon ze aan haar breder gekende werk. Zo oud als de straat en ooit gecoverd door U2, god hebbe haar ziel, maar nog altijd beresterk. “Beneath The Southern Cross” is nog zo’n pareltje. Dat Patti Smith nu en dan woordje vergat of een haperingetje had, vergeven we haar graag en wijten we aan de jetlag of ouderdom. Buiten dit was ze wel in vorm.
Wat een stem heeft ze nog op die leeftijd. Prachtig. Toen “Stone Free” van Jimmy Hendrixs werd ingezet ging ze backstage om een whiskey of vodka te drinken zei ze. Bassist Tony Shanahan deed haar vocals. Toen ze terug was kwam er nog een Bob Dylan-track aan de beurt met het gevoelige “One Too Many Mornings” en “Boy Cried Wolf”.
Tussen de songs door had ze veel interactie met het publiek en met haar bandleden. Ze vertelde ook over wie of wat de song hingen en dedicated bijv  “Because The Night” aan haar wijlen man Fred Sonic Smith waarbij ze vertelde dat ze dit schreef nadat ze hun eerste nacht hadden beleefd. “Nine” was een pittige versie en de song “After The Gold Rush” van Neil Young passeerde ook. “Pissing In The River” en ”Gloria” sloten een sterk, warm en menselijk optreden af.
De bis kwam er in de vorm van “People Have The Power”; wellicht haar grootste hit die ze ooit heeft gehad. Er werd nog lang geapplaudisseerd door het publiek en Patti bedankte uitvoerig iedereen en verontschuldigde zich voor haar foutjes maar ze hield van Brussel zei ze, voordat ze van het podium wegging.

Een fantastisch spelende band en een wereldvrouw met een stem als een klok. Wat kan een mens nog meer verlangen? Ze is nooit een natuurlijke schoonheid geweest maar gewoon wie ze is, maakt haar zoveel mooier. Heel blij dat ik ze live mocht aanschouwen.

Pics homepag - optreden AB 2018
Organisatie: Live Nation

MANdolinMAN is een vierkoppig ensemble dat sinds 2011 muziek maakt en waarvan het instrumentarium vooral uit mandolines bestaat. Ze bewerken vooral oude en traditionele melodieën. En voor de uitwerking ervan gaan ze voor het gehele album in zee met Mathijs Bertel (Ansatz Der Maschine) die verantwoordelijk is voor de synths en soundscapes. Voor deze release hebben ze ook gastspelers zoals Luc Weytens (synths), Robbe Kieckens (percussie) en Rozanne Descheemaeker (hoorn) uitgenodigd om mee te spelen. De titel van het album verwijst naar de gekende en gelijknamige roman van Gerard Walschap.
Mede door het subtiel toevoegen van samples, beats en soundscapes krijgt het geheel een ruimer geluid. Het geheel blijft uiteraard folk en de mandolines blijven de hoofdinstrumenten in de songs. Een aantal melodieën zul je ook herkennen zoals op “Zinnedans” , origineel een marktliedje dat “Van Het Droevig Nonneke”. “Zondaar” is een heel geslaagd nummer waar heel veel sfeer onder het nummer werd toegevoegd door middel van subtiele sounds etc… Ook de toevoeging van de percussie geeft het nummer een goede vibe. Ook zo met “Rozenland” dat bovendien een sfeervol, verhalend en warm nummer is geworden. Ook “Hemellied” is een interessante track met o.a. de elektrische gitaar die hier aanwezig is.
In totaal krijgen we 11 herwerkte traditionals en het jasje waarin ze werden gegoten, is heel geslaagd. Het geluid klinkt iets ruimer en hedendaags maar liefhebbers van traditionele folk zullen dit eveneens weten te smaken want ze blijven dicht bij hun eigen warm en folky geluid.
 Een topschijfje in het genre.

Traditional/moderne folk/instrumentaal
Houtekiet
MANdolinMan & Ansatz Der Maschine

Het Gentse This Can Hurt is ook alweer zeven jaar bezig en ze hebben reeds twee full albums uitgebracht waarvan het laatste op het Britse Glasstone Records (Peter Hook).
Tijdens de pandemie hebben ze aan een derde album gewerkt maar door de onzekere tijden hebben ze de release daarvan ‘on hold’ gezet. In plaats daarvan hebben ze een EP met erop vijf semi-akoestische/gestripte tracks uit hun oeuvre. We moeten ook nog vermelden dat ze in 2021 de fantastische single “Michaela” uitbrachten. Het broeierige dat deze song in zich heeft, doet de adrenaline opborrelen in elke vezel van mijn lichaam.
Daarbij valt op dat ondanks de iets meer gestripte versies de songs niets aan kracht en waarde inboeten. Neem bijvoorbeeld “If You Go” dat hier in de stijl van Portishead of de jonge Hooverphonic een beklijvende versie laat horen gezongen door Marieke Bresseleers. De max.
Ook “Worlds Apart” moet niet onderdoen voor het origineel. “High Tide” is hier trager dan de originele versie maar het kruipt daarvoor niet minder onder de huid. “Diane” werd hier uitgekleed en in een pianojasje gestoken. Het heeft daardoor een andere vibe en klinkt hier meer als een ballad dan een industrial rockend nummer zoals het voorheen was. Ik ben voor beiden te vinden. Het hangt wat af van mijn stemming om te kiezen welke uitvoering ik het best kan pruimen. “Vergeet Me” is een mooie song geworden met een tekst van en ingesproken/gezongen door Nel Mertens.
Onder andere melancholie, hunkering en weemoed zijn de gevoelens die This Can Hurt weet over te brengen naar de luisteraar.
Deze EP is heel geslaagd en de verwachtingen naar hun derde album is nu nog groter geworden.

Dark, gothic, rock, pop
A Darker Shade of Blue EP
This Can Hurt

We horen hier het debuut van deze zangeres die met ‘Heimat’ een album uit heeft, met liedjes over haar familiegeschiedenis die voor WOII ergens in de provincie Opper-Silezië in Polen liggen. Over haar ouders die naar West-Duitsland vertrokken en waar ze geboren wordt en een andere moedertaal meekrijgt dan die van haar ouders.
Wat horen we dan op dit album? Liedjes die als basis begeleid worden door akoestisch gitaarwerk. Aangevuld met verschillende instrumenten: de ene keer is het een spaarzame synth, de andere keer blazers, altviool of strijkers. Op dat vlak krijg je wel voldoende afwisseling. Daarnaast een melancholisch gevoelige zang. Het geheel klinkt warm. Zinvolle teksten die een zeker niveau van diepte bevatten. Verder is de mix zo dat je het gevoel krijgt dat ze ergens bij je thuis zit te spelen.
Ik moet zeggen dat vrij veel songs best catchy of melodieus klinken. Ik denk dan aan bijvoorbeeld “Holy Father”. Verder straalt het album een zekere naturel en rust uit in deze drukke mediatijden.
De meeste nummers zijn bondig en gevat en draaien rond de drie minuten.
Zelf is ze beïnvloed door onder andere artiesten als Sufjan Stevens, Conor Oberst en Sharon Van Etten. Met al hetgeen we hier te horen krijgen mogen we spreken van een aangenaam en sterk debuut.