De Zwitsers van de jonge band Visions in Clouds zijn actieve baasjes. Eind 2016 was er hun debuutalbum, eind 2017 kregen we een EP met vijf tracks en eind 2018 kwam hun tweede album uit. Ze laten er geen gras over groeien en terecht want ze maken bijzonder fijne wave/postpunkliedjes. En ‘What If There’s No Way Out’ is terug een stapje vooruit. De vocals klinken superbe en breed. Ze zitten iets meer prominenter in de mix en dat is goed uitgedraaid. De gitaarlijnen van Leopold Oakes (een Amerikaan die ze in 2017 hebben ingelijfd) zijn strak en trekken de sound open. Om je een klein idee te geven: het klinkt wat naar wat The Twillight Sad en de vroege Editors maakten. Ze zijn best catchy bij momenten.

“Fourteen” is zo’n track met een catchy refrein. Het is uptempo en heeft een leuke vibe. Ondanks dat de thema’s in hun muziek eerder donker en duister zijn zoals daar zijn: eenzaamheid, identiteitsproblemen, rechteloze jongeren enz… klinkt hun muziek toch niet erg zwaar en desperaat. Dat maakt de songs erg aantrekkelijk en toegankelijk. “Tides” was de voorafgaande single en niet eens hun sterkste track hier op dit album. “Certainties” is een track dat diep onder de huid kruipt. Op “Out Here On My Own” steelt de basgitaar samen met het aanstekelijke refrein de show.

Visions In Clouds weten de aandacht te trekken en te behouden gedurende de 11 tracks op dit album. Dit is een heerlijk album met een eigen geluid dat zijn roots in de wave van de jaren ‘80 heeft liggen.

Tokso is een kwartet bestaande uit vioolspeelster Anne Hytta, celliste (en politica) Sigrun Eng, Kelly Thoma op Griekse lier en de Franse harpiste Eleonore Billy. Daarnaast zijn ook de Iraanse percussionist Bijan Chemirani en de double bass speler Jo Skaansar hier te horen als gastmuzikanten.
Voor dit album hebben ze een soundtrack geschreven voor een duizend jaar oude gedicht genaamd Voluspa. Het gedicht beschrijft hoe een mooie wereld kapot gescheurd wordt door destructieve krachten. Dat proberen ze dus met hun muziek dus weer te geven. Wat overigens goed gelukt is. De algemene sound klinkt als een mengeling van folk, wereld- en Oosterse muziek. Je moet houden van ‘out of the box’ muziek. De cello en de viool geven het album een donkere, zware en soms middeleeuwse teneur. Het is geen hapklare brok. Maar als je voor de muziek openstelt, dan kruipt ze diep onder je huid.

Dit is een éénmansproject van de Franse Nicolas Albin. Hij heeft ook nog een project dat Sludge heet. Toch opmerkelijk hoe hij hier helemaal alleen dromerige cold wave/postpunk maakt. Dat levert een aantal prachtige tracks op. “If What You See Is An Eyesore” is een mooie verstilde pianoballad. De zang vind ik hier iets minder gelukt. Maar die pianopartij is heerlijk en melancholisch. De zang van Albin komt beter tot zijn recht in nummers die meer electropop en uptempo zijn zoals bv “Sentence” en “Dystopia”. “All Grown Up” en “No Play Boy” zijn heerlijke darkwave/gothicsongs met een aantrekkelijke zanglijn.
De man weet de songs goed en duidelijk in elkaar te steken. Het is zo dat het duidelijk is waaruit hij zijn sound gehaald heeft zonder een kloon te worden van één of andere band. Voor liefhebbers van She Past Away, The Cure, Clan of Xymox…

Exact een jaar na ‘Fight Back’ en enkele maanden na de EP ‘Space & Time’ is Parijzenaar Sydney Valette terug met een nieuw (vijfde) album. Dit is een éénmansproject. Voor het album kreeg hij wel wat hulp voor de gitaren op “Lies” en “Space and Time”. Maar de songs zijn voornamelijk electro gericht. Ergens tussen EBM en wave in, wat het speeldomein van Sydney Valette is.
De tracks zijn de ene keer energiek en uptempo zoals bv op “I Can’t” en “Space and Time”. Soms zijn ze eerder broeierig en heel donker zoals op “Lies” dat naast de electro ook mooi gitaarwerk bevat dat de track de nodige duisternis meegeeft. De zang klinkt hier desperaat en melancholisch. “Back From Mexico” is iets lichtere synthwave dat vrij catchy klinkt. Hier doet het nummer mij qua sfeer en opbouw wat aan Boothblacks denken. “New Pictures” is vrij introvert en leunt wat aan bij de electronische cold wave. Een verrassende cover staat er ook tussen: “Anarchy in the UK” van de Sex Pistols. Wel een geslaagde cover want hij vormt het nummer om tot een Sydney Valette-song. Uiteindelijk is het een donkere electrowave ballad geworden ipv van een opruiende punktrack.
Dit album is één van de betere releases in het genre dat ik het afgelopen jaar al heb gehoord. Acht tracks en optioneel te verkrijgen met nog drie bonustracks.

Het Griekse Sorrows Path kun je gerust al oudgedienden noemen. Ze werden opgericht in 1993 en waren geïnspireerd door bands zoals Candlemass en Solitude Aeturnus. Vrij vroeg verliet de drummer de band en kort daarna overleed hun bassist aan een ernstige ziekte. Er zijn betere manieren om van start te gaan. In 1998 werd de band ‘on hold’ gezet wegens de legerdienst (twee jaar in Griekenland) van enkele bandleden. Uiteindelijk was het 2005 toen de band terug actief werd. Met ‘Touching Infinity’ aan hun derde album toe. Het eerste album zag het levenslicht in 2010. Ok, “Touching Infinity” is intussen al een jaar uit maar het is toch de moeite waard om nog te ontdekken.
Met hun mix van doom, power metal samen met gothic en progressieve elementen hebben ze wel een eigen geluid weten te creëren. Vooral op dit album komt dit goed tot uiting. We krijgen afwisselend doom en powerriffs te horen, melodieuze lead guitar lijnen en interessante vocals. De vocals van Angelo Ioannidis zijn eerder bij de klassieke metalzang onder te brengen en hebben een eigen herkenbaar (lichtjes nasaal) geluid. De ritmesectie klinkt degelijk. De songs “My Chosen God”, “Fantasies Will Never Die” en “Metaphysical Song” zijn toppertjes uit dit album. Maar er staat tevens geen enkel zwakke track tussen. Dus dat zit hier wel goed.
‘Touching Infinity’ is een album met goed gemaakte nummers die zweven tussen doom, power en gothicmetal. Het album bevat voldoende afwisseling om te blijven boeien en heeft een eigen smoel.

Queensrÿche voorstellen aan een metalliefhebber zal waarschijnlijk niet nodig zijn. Ze waren eind jaren ‘80 en ‘90 een invloedrijke band met albums zoals ‘The Warning’, ‘Operation Mindcrime’ en ‘Empire’. Dat laatste album verkocht enorm goed en bevatte o.a. de single “Silent Ludicity” dat ook aansloeg in de hitlijsten. Rond de milleniumwissel werden hun albums wel iets minder. Het was telkens hopen op een album dat terug aansloot met hun beste jaren. Uiteindelijk verliet gitarist DeGarmo de band en later in 2012 ook zanger Geoff Tate. Met die laatste kwam het tot een pijnlijke rechtszaak over rechten. Todd La Torre kwam Tate vervangen en het moet gezegd hij doet dat helemaal niet slecht. Het heeft opnieuw zuurstof en een nieuwe wind gegeven aan de band. Het vorig album “Condition Human” kreeg vooral goede kritieken en klonk fris. Terug enkele boeiende progressief uitgewerkte passages en slimme solo’s. De sound sluit terug aan met die van hun beste werk.
Op ‘The Verdict’ gaan ze verder deze weg op. Een hele opluchting voor de liefhebbers van de band (waar ikzelf ook toe behoor). Drummer van het eerste uur Scott Rockenfield deed niet mee op dit album (ouderschapsverlof heet het officieel). Het is nog maar de vraag of hij nog zal terugkeren. Zanger La Torre deed daarom de drumpartijen in de studio. Zo begint het haast op een soloproject van La Torre te lijken. Maar muzikaal klinkt ook dit album op het vlak van productie en sound terug top en vakkundig.
Er staan best een heleboel songs op die vinniger en sneller klinken dan wat we van de hen de laatste tiental jaren gewoon waren. De songs zijn ook terug ietsje meer progressief uitgewerkt (net als op ‘Condition Human’). Maar zo ingenieus zoals vroeger zitten ze dan ook weer niet in elkaar. “Inside Out” is een heerlijk rockende en donkere track. “Dark Reverie” is een smaakvol gemaakte powerballad maar die pakt toch minder als hun bekende ballads uit vervlogen tijden. Zo wisselen de songs elkaar af in tempo en lengte. Stuk voor stuk degelijke en aantrekkelijk gemaakte songs. Ware het een onbekende band geweest ik gaf het een hoge score. Maar ik mis een stukje magie en melodieën die blijven hangen. Iets wat ik wel hoor in de oudere songs zoals “Jett City Woman”, “I Don’t Believe in Love” of “Promised Land” of “Resistance” om maar enkele te noemen. Daar is het gitaarwerk en de opbouw toch net ietsje uitgesprokener en zijn de melodielijnen net iets sterker. Op dat vlak missen ze toch DeGarmo en Tate om de songs uit te werken.
Maar globaal gezien kunnen we zeggen dat ‘The Verdict’ net als hun voorganger een zeer degelijk album is waar veel jonge bands niet aan kunnen tippen. Wie van ‘Condition Human’ hield kan zich deze met zijn ogen dicht aanschaffen. Voor al die andere kan ik alleen maar zeggen: checken of het je raakt.

Het Brusselse label Mottowsoundz herbergt enkele mooie namen zoals La Muerte, Moaning Cities, Deadline en ook het Brusselse My Diligence. My Diligence ontstond in 2010. Ze maken harde rock in de stijl van Queens of the Stoneage, Wolfmother en Kyuss om er maar enkele op te noemen. Met ‘Sun Rose’ hebben ze nu hun tweede album uit. Het is stevig, soms melodieus en met een eigen smoel.
Gedurende negen songs weten ze mij toch wel te begeesteren. Van opener “Resentful” dat Royal Blood-gewijs de aftrap geeft via het stevige “Backstabber” tot het magnifieke en sfeervolle “An Asteroidal Arrow”. Die laatste is een mooi opgebouwde song waar de vocals pas helemaal op het laatste hun intreden maken. Top hoor.
“Flying Poney” heeft dan in zijn gitaarwerk wat psychedelische invloeden die afgewisseld worden met zware riffs. De cleane stem van Cédric Fontaine (tevens ook gitarist en bassist) geeft een mooi contrast aan de song. Ik hou enorm van de mix en de productie van dit album. Het biedt gelaagdheid en een mooie sound aan het album. Luister maar eens naar bv “Lecter’s Song”. Daar komt die variatie en afwisseling goed tot uiting. Ook de ritmesectie (drummer Gabriel Marlier en gitarist alsook bassist François Peeters) verdient een pluim met hun strakke prestaties.
My Diligence is er op alle vlakken op vooruitgegaan met dit album. Dit is evenwichtig, stevig en melodieus. De productie maakt het geheel af. Top album. Een trio om te volgen. Live worden ze bijgestaan door Romain Lafuite met zijn Moog. Toch benieuwd om ze eens aan het werk te zien.

Mortier wist ons al te bekoren met enkele leuke singles. Het luchtig klinkende “Marie” en het poppy “Zoveel Meer”. Nu is er het volledige album. Thomas Mortier wist hiervoor een mooi stelletje muzikanten rond zich te verzamelen. Met name Nele Paelinck (School is Cool), Jesse Maes (Sophia, Hypochristmutreefuzz), Langlet (Emma Bale, Ruby Grace) en Senne Guns zijn vaste leden van de band. Live wordt de band aangevuld met gitarist Janko Beckers (ex-Faces on Tv). Senne Guns deed de opnames en de productie van het album.
De teksten en de liedjes balanceren tussen mijmeringen en catchy popliedjes. Nederlandstalig gezongen en verhaaltjes alsook de taal die hij gebruikt doet wat aan Spinvis denken. “Deel van de Zon” is een rustig voortkabbelend song met een mijmerende tekst. Een mooie omschrijving van een ontluikende verliefdheid. “Zoveel Meer” is al gekend en werd veel gedraaid op Radio 1 en 2.  Ook “Marie” zal gekend zijn want dit was ook al een single en kreeg ook wat airplay op Radio 1. “December” heeft de sfeer van een klein slaapliedje. “Verhaal van Karel” is een epische en sterke track. Tekstueel en muzikaal. Met een leuke baslijn en een fijn gitaarriffje. Ook “Valium” is een rake beschrijving.
Het album van Mortier is goed gemaakt. De teksten zijn slim en de muziek is volwassen. Het zweeft ergens tussen Spinvis en Eels in. Een warme plaat en een kleine dosis tegengif tegen de verzuring in onze maatschappij.

Ben je op zoek naar een band dat een gelijkaardige energie en sound heeft als Brutus? Dan zou dit wel eens een band kunnen zijn die in de buurt komt. In 2007 begonnen ze als een duo en waren ze geworteld in de power van de metalsound. Op hun eerste demo’s ontwikkelden ze hun eigen rocksound. Sedert 2014 zijn ze een heuse band bestaande uit de oorspronkelijk leden Charlotte (zang) en Olivier (gitaar) aangevuld met drummer Roméo en Julien op de bas.
De zang is vrij apart en doet mij op vlak van energie wat aan Stefanie Mannaert van Brutus denken. Ze gooit er Engels en Franse alinea’s tegenaan samen met soms een eigen ontworpen taaltje. Muzikaal is het ook energieke rock met diverse invloeden. Wat ook leuk is, is dat ze toch heel uiteenlopende songs maken. Wel allemaal met de nodige gekte of razernij. Opener “Okipanoba” begint met een duistere intro om dan Brutus-gewijs te ontploffen. Heel mooie track. Ook “Stigmata” bezit diezelfde energie. Op “ShiroKuromelt” horen we sirenen gezang en uilen weerklinken. Weer bouwen ze een duivels en duister sfeertje op. Ditmaal blijft het bij die gezangen en geluiden. Geen uitbarstingen. Bij “Torn” bouwen ze de track mooi op via sounds en een grunge gitaar. Bij de volledige ontbolstering van de song krijgen we haast post metal te horen. “Kitane” is instrumentaal en zowat de meest toegankelijke song denk ik. Afsluiter “Cypher” is haast een gothicrocknummer dat evolueert naar hardere rock/metal.
Het album is al meer dan een jaar uit maar meer dan de moeite waard om te ontdekken. Blijkbaar werken ze inmiddels aan een opvolger voor hun debuut. Ik ben erg benieuwd.

Hakon Kornstad is een ensemble trio geleid door de gelijknamige Noorse jazz saxofonist en tenorzanger. Hij wordt bijgestaan door accordeonist Frode Haltli en Mats Eilertsen op dubbele bas. Voor dit album liet Kornstad zich inspireren door bekende klassieke componisten en hun aria’s. We spreken dan o.a. over Tosti, Verdi, Grieg en Wagner. De titel, wat zoveel betekent als “in de serre”, komt uit Richard Wagner’s “Wesendonck Lieder” en komt hier terug op het album in een instrumentale versie. Het geheel doet mij wat aan de jaren ‘20 denken zoals de art nouveau, het theater, de matinees… Zelf houden ze op neo- Victorian songs, wat ook een goede vergelijking is. De songs dragen een dromerige en romantische sfeer uit. Het instrumentarium versterkt dit gevoel enigszins.
Gedurende acht songs weet het trio hier een eigen sfeer neer te zetten dat vertrekt vanuit de klassieke stukken verweven met hun eigen invloeden. Het zijn drie jazz muzikanten maar het eindresultaat klinkt zeker niet als pure jazz. Wel wordt hier en daar geïmproviseerd maar de algemene sfeer die ik al eerder schetste blijft gedurende het hele album overeind.
Dit is een album van hoog niveau en mensen die van speelse vermengde jazz houden. Wie graag tenorgezang hoort, zal hier ook aan zijn trekken komen.

Jazz/Blues
I’m Treibhaus
Hakon Kornstad
Grappa/PIAS