Patrick Ceuppens (regio Lier) is de man achter Vox Project. Hij schreef, mixte en produceerde alles zelf. Hij huurde een aantal gastmuzikanten in voor de vocals. O.a. LollieVox, Je Suis Henri, Quincy Thomas, Jeff Miguel, Jeffrey Chan, Aly Frank en Chloe Kay.
Openingstrack “Call Out To Me” is een aardig track. Een pop-rap nummer in de stijl van Eminem maar dan zonder het gevloek van de Amerikaan. “Imzadi” is een heel sfeerrijke song. Een soort van ballad met prachtige zang van Aly Frank. Amai nog niet zeg. Voor de rest wat pianolijnen en synths om de sfeer te zetten. De verschillende zangers zorgen ervoor dat je telkens een andere invalshoek krijgt. “Walk into Me” lijkt eerder een donker synthpop liedje te zijn. De stem van Jeffrey Chan doet mij wat aan Dave Gahan denken. “Wat’s Going On?” die daarop volgt is dan eerder een luchtig popliedje a la Kylie Minoque, Robyn etc…
‘Time Has Come’ is gevarieerd en goed gemaakt. Dit o.a. door het gebruik van verschillende gastvocals maar ook muzikaal zit er nogal wat variatie in. Dat maakt dat het album misschien wat eigenheid of samenhang mist. Het lijkt wat op een album met verschillende bands of uitvoerders. Alhoewel het gebruik van de synths en de electro gegoten in popsongs een constante blijft in het album. Het klinkt fris en hedendaags. Fijne kennismaking met dit debuut.
Toen we circa drie jaar geleden de EP 'Cemetery of the Insane' van Carnation onder de loep namen hadden we snel door te maken te hebben met een uitzonderlijk getalenteerde Death Metal band die wellicht niets nieuws naar voor brengt, maar binnen het Death Metal gebeuren binnen de kortste keren hoge ogen zal gooien. Ook live wist de band ons compleet omver te blazen, door de combinatie van duivels gitaristen, een drummer die mokerslagen uitdeelt tot je hersenpan is ingeslagen. En een bijzonder sympathieke frontman, die eens hij het podium betreedt al zijn demonen op jou los laat. Onlangs kwam eindelijk het debuut 'Chapel of Abhorrence' op de markt, via het label Seasons of Mist.
We vroegen ons af. Is er iets veranderd sinds het debuut EP? Nee. Maar vanaf “The Whisperer” - een verschroeiende start van circa zes minuten - voel je al koude rillingen over de rug lopen, en lijkt het alsof de poorten van de Hel prompt zullen open gaan. Dat was in het verleden het geval, dat blijkt nog steeds het geval te zijn. Echter is dit nu eenmaal het soort Death Metal waardoor wij circa twintig jaar geleden al liefhebber werden van deze muziekstijl. En ook zullen blijven doen. Carnation vindt ook nu het genre niet opnieuw uit, maar doen hun ding op zodanig hoogstaande wijze dat je als fan van die typische Death Metal de ene adrenalinestoot na de andere te verwerken krijgt. Ondertussen vinden de bandleden elkaar blindelings. Dat blijkt uit perfect gebalanceerde songs als “Hellfire”, “Chappel of Abhorrence”, “Disciples of Bloodlust” meerdere keren.
Net zoals op het podium grijpt Simon Duson je met zijn bijzonder rauwe stem bij het nekvel en laat je niet meer los. Gerugsteund door gitaristen Jonathan Verstrepen, Bert Vervoort, Yarne Heylen (Bas) die zodanig verschroeiend hard uithalen, dat die haren op onze armen recht komen te staan … of dat van angst is of puur innerlijk genot laten we in het midden. Na de mokerslagen die Vincent Verstrepen uitdeelt met zijn drumstokken, komen we dan ook, compleet murw geslagen in de touwen terecht. Telkens opnieuw en opnieuw. Luister maar naar songs als “Hatred Unleashed”, “Magnum Chaos”, “Sermon of the Dead”. En voel de voornoemde koude rillingen over je rug lopen alsof je de adem telkens opnieuw wordt ontnomen.
Met “Chapel of Abhorrence” bewijst Carnation nog maar eens totaal, we herhalen het nog eens, totaal niet te moeten onderdoen voor enige zogenaamd grote band binnen die scene. Integendeel zelfs. Het niveau op dit debuut ligt zodanig hoog, dat er geen enkele speld valt tussen te krijgen. Meer nog het voelt aan alsof die vier ruiters van de Apocalyps worden opgeroepen, om de wereld met in de eerste plaats het volledige mensdom voorop, uit te roeien. En zo lang Carnation mij zowel op als naast het podium dit gevoel geeft, dan malen we er niet om dat voortdurend uit datzelfde typische Death Metal vaatje wordt getapt. Integendeel zelfs.
Besluit: Carnation zet met dit debuut in de verf wat we al langer wisten, en is nu duidelijk klaar om de volgende bladzijde tot het veroveren van de wereld, om te slaan. Zeker nu meer dan ooit tevoren blijkt dat elk van de bandleden elkaar blindelings vinden binnen het geheel. Dat is een bijzonder sterk debuut van deze Belgische top band binnen de Death metal.
Tracklist:
Suede bestaat al sinds 1989. Mens, we worden oud. Het lijkt amper tien jaar geleden dat ze de Britse hitlijsten en tabloids aanvoerden. Helaas niets is minder waar. De band stopte in 2003 en Brett Anderson richtte The Tears op waarin hij terug samenwerkte met Richard Butler (de eerste gitarist van Suede). Daarna ging hij solo. Dat werd niet echt een succes. In 2010 kwam er een reünietour en in 2013 kwam Suede op de proppen met het goed onthaalde ‘Bloodsports’. In 2016 hadden we het eveneens goed onthaalde maar donkere ‘Night Thoughts’ dat vergezeld was van een speelfilm. Nu zijn we terug 2 jaar later en krijgen we ‘The Blue Hour’ waarmee Anderson en co de zalen mee rondtrekt. Benieuwd hoe hij dit zal brengen waren we in ieder geval.
We kregen eerst het schatplichtige voorprogramma in de vorm van Gwenno. De frontvrouw had een ferme stem en weirde moves. De band produceerde verdienstelijke indierock. Niets meer maar zeker ook niets minder.
Voor het begin van het optreden van Suede werd een gordijnnet vóór het podium opgehangen. Klokslag 9 uur klonken de tonen van “As One” wat het startsein was. Witte spots vanop het podium zorgden dat je de bandleden als schaduwen zag opkomen. We kregen drie nieuwe nummers “As One” , “Wastelands” en “I Don’t Know How To Reach You”. Allemaal vanachter het gordijn. Gelukkig lieten ze daarna het gordijn opengaan wat het contact met het publiek een stuk groter maakte. Op de achtergrond stijlvolle visuals. Daarna kregen we een rij bekend materiaal met o.a. “We Are The Pigs”, “So Young”, “Flashboy”. Het tempo en de temperatuur gingen hierbij in de hoogte. Ook “Tides” en “Roadkill” die hierna kwamen, konden bekoren en stonden zeker hier op hun plaats. Daarna kregen we terug een rij hits (“Filmstar”, “Animal Nitrate”…) waarbij Brett het publiek en zichzelf verheerlijkte. Het moet gezegd worden dat Brett er niet alleen nog steeds goed uitziet voor zijn leeftijd maar ook nog steeds een geweldige stem heeft. “Europe is our Playground” was een meezing moment voor het publiek. Brett zong zonder versterking en met enkel een akoestische gitaar als begeleiding. En ja ook het publiek natuurlijk. Mooi. Afgesloten werd er met “The Invisbles” en het wondermooie “Flytipping”.
Voor de bisronde kregen we “The Beautiful Ones” en als afsluiter probeerde Brett van “Life is Golden” een nieuwe anthem te maken. Dat laatste nummer is trouwens geheel terecht de nieuwste single. Een heerlijke song.
Suede heeft een goed nieuw album uit. Live spelen ze de pannen van het dak. We kregen veel nieuw werk te horen en dat nieuw werk deed het live goed. Een prachtig en professioneel podium. Het gordijnnet mag wat mij betreft achterwege blijven omdat het afstand schept en er weinig mee werd gedaan. Voor de rest tip top.
Organisatie: Live Nation
Het moet fantastisch zijn wanneer je met je muziek het momentum kan grijpen en de jeugd kan begeesteren. Eind de jaren 90 was dit in elk geval zo voor Therapy? Met albums als ‘Nurse’, ‘Troublegum’, ‘Infernal Love’ bestormden ze de grote podia en de alternatieve charts. Hits hebben ze al een hele tijd niet meer en het moet gezegd worden dat ze dit ook niet meteen nastreven. Eigenwijs wisselden ze toegankelijke met minder toegankelijke albums af. Maar stomende optredens en bij momenten goede albums wel kregen we wel nog voorgeschoteld. Misschien is dat wel het geheim van hun sterke en trouwe aanhang.
Voor ‘Cleave’ (hun 15de album) hebben ze de productie terug in handen gegeven van oudgediende Chris Sheldon ( die werkte reeds met de band voor ‘Troublegum’, ‘Semi-Detached’ en ‘High Anxiety’). Dat mag het beste verhopen voor dit album. Is het eraan te merken? Jazeker, het album grijpt grotendeels terug naar die tijd en de sound is ook heel goed deze keer (op bv “A Brief Crack of Light”” was die minder waardoor de kracht van de songs wat verloren ging). Nu worden de riffs en de basslijnen heel erg basic en to the point gemaakt. Erg vet en direct. De bas klinkt op enkele songs fantastisch. Dat maakt dat een song echt gedragen wordt en de rest er heerlijk tegenaan kan leunen. De songs zijn ook bijna allen rond de drie minuten. Geen overbodige versieringen. “Callow” is hun nieuwe single die echt naar hun gloriedagen lonkt. Een echte single. Opener “Wreck It Like Beckett” vind ik sterk. Een in metal gedrenkte intro, fijne tekst en nijdige zang en een anthemklaar refrein. Heerlijke song.
”Kakistocracy” ligt muzikaal en tekstueel in dezelfde hoek. “Expelled” is ook geweldig en catchy. Heerlijk hoe Andy Cairns zingt “I wasn’t born Pretty…”. Zijn nuancering in de zang is veelzeggend. In het volgende nummer zingt Andy “Success? (We Know It), Success is Survival”. Een catchy refrein en met een grote knipoog naar henzelf. “Save Me From The Ordinary” lijkt mij een slogan voor de jeugd te zijn die meer wil dan werken of studeren alleen. Naar een jeugd die daarnaast ook op wereldreis wil gaan, die op televisie wil komen, die glamour wil... Het nummer heeft de juiste lyrics maar valt muzikaal wat in elkaar halfweg. Ook “I Stand Alone” is een killertje. Met haast trashy gitaarwerk en geïnspireerde zang. De tien songs zijn in een goed half uur voorbij gevlogen.
Therapy? gaat terug naar de basis van hun eigen sound en muziek met catchy, snedige, bondige en donkere rock tracks. Nog steeds krijg je geen vrolijk gevoel van Cairns kijk op de maatschappij maar hij heeft wel de vinger aan de pols in enkele nummers. “Cleave” is hun vijftiende maar op de rangschikking van hun albums zal deze zich ongetwijfeld in de eerste helft nestelen. Het zal zeker de Therapy? fans plezieren omdat het een goed Therapy? album is, dat snedig en geïnspireerd klinkt. Of ze daarmee nieuwe fans zullen aantrekken valt nog af te wachten, maar na dit gehoord te hebben kijken wij alvast reikhalzend uit naar hun doortocht in België dit najaar.
Tim’s Favourite maakt muziek dat wel een eigen stijl heeft. Ze mengen progressieve rock/metal en grunge tot wat ze zelf zen-metal noemen. Met ‘We, The Willing’ zijn ze aan hun derde album toe in hun bijna 20 jarig bestaan. Toch had ik nog niet eerder van dit Belgisch (Aalst) trio gehoord. Nochtans het album is meer dan de moeite waard. De muziek heeft in een flinke plas grunge gelegen maar de songstructuren zijn eerder van progressieve aard. Dat maakt het tot boeiende songs. Verwijzingen naar Alice In Chains en Tool ( bv op de song “W(hole)” )kan je maken maar dat is maar een verwijzing want er zit meer in hun muziek. Nu en dan komen er bijvoorbeeld ook wat trash elementen, bv op “A Legacy” voorbij in de songs. De zang is vrij traditioneel en aangenaam om naar te luisteren. Een warme stem. De ritme sectie is ook meer dan de moeite en biedt voldoende variatie. “No Means No” is één van die songs die acht minuten duren en een progressief karakter hebben. “No Means No” heeft een vrij gevoelige kant. De uitgesponnen intro doet aan bands zoals Opeth, Pineapple Thief en Alice in Chains denken. De zang heeft iets tranche-achtig in zich. Het nummer bouwt zich mooi op om tot een climax met trashgekleurde gitaarlijnen te ontwikkelen. Zo ontplooien zich in die regio tussen grunge, trash en progrock 12 tracks op “We, The Willing”. Met mooi artwork ook trouwens.
Tim’s Favourite heeft een unieke sound en een heel fijn album dat mij meteen mee nam op hun avontuurlijke trip. Met korte en lange songs. Met soms snedige en dan weer uitgesponnen tracks.
Deze nieuwe band bestaat uit een Frans duo. Max Balquier (zang, synths en gitaar) en Bren Costaire (drums) zijn beiden overblijvende leden van de band Frigo. Aanvankelijk is het begonnen als een solo project van Max. Na het leggen van de basis heeft hij er Bren met zijn drumstel bijgehaald. Synths en slaggitaarpartijen worden door elkaar gemengd. Soms doet het wat denken aan The Rapture zoals bijvoorbeeld in “Pretty Is All You Have”. Een dansbare track met een weemoedige ondertoon. Maar ook andere tracks zoals “Dance with the Shaman” zijn vrij dansbaar. Hier gaat de muziek meer richting electrodance. “Puzzle In Me” lijkt ergens tussen kunst en kitsch te zweven. Op “Control Freak” horen we postpunk bedolven onder de synths en een mooi binnen de lijntjes kleurende gitaar. Op het vlak van de gitaar doet Max hier zeker geen wonderen. Hij is eerder een middelmatige gitarist maar het gitaarwerk dient dan ook vooral ter ondersteuning van de songs. En dat doet hij dan wel goed. Doorheen het album verkennen ze een beetje de uithoeken tussen electro, pop en wave. Maar alles blijft heel beluisterbaar en luistervriendelijk.
Soms mochten ze nog ietsje meer uit de band springen maar al bij al is dit heel degelijk gemaakte muziek en heel aangenaam luistervoer.
We zagen de laatste tijd een aantal jonge honden de revue passeren die allen snedige en punky rock brengen. We denken aan Sons, Equal Idiots, … Daarnaast zijn er ook een aantal oud gedienden die, met verve, terug van zich laten horen. La Muerte, Red Zebra zijn daar een voorbeeld van en sedert 2010 ook terug The Definitivos. Ontstaan in 1979, het punkjaar bij uitstek, en vooral actief in de eerste helft van de jaren ‘80. In 2010 kwam een Anthology uit ‘Courtrai Tonight’ en vanaf 2012 treden ze terug op.
Nu is er via het, eveneens Kortrijks, label Mayway Records ‘Courtrai Moderne: Definite Definitivos’. Een compilatie op gelimiteerde vinyl en via download.
Je hoort van een aantal songs dat ze geproduceerd werden door Serge Feys (T.C. Matic). O.m. “Courtrai Tonight” die wat van Serge zijn funky gitaarspel in de song gemeen heeft. De song “Take Over” doet soms wat denken aan tijdsgenoten The Scabs ( ten tijde van “Here’s To You Gang”) die indertijd dezelfde spirit hadden. Ook de echo van The Kids zijn nooit ver weg zoals op “Mr C”. De songs zijn eenvoudig maar to-the-point. Na al die jaren bezitten ze nog steeds hun charme en blijven ze genietbaar. Alle dertien tracks misstaan hier niet. Vooral “All I Know”, “In This Head”, “Lahaut” en de punkwave song “Sight’Seeing” zijn interessante nummers. Als bonus krijgen we nog de recente song “2017” als toemaatje. Een sterke song: catchy, snedig en rockend. Een beetje zoals de comeback van The Paranoiacs een aantal jaren terug.
Wie ‘Courtrai Tonight’ uit 2010 heeft mislopen kan zich tegoed doen aan deze compilatie. Wie wil horen hoe hedendaagse bands zoals Sons of Budget Trash begin de jaren 80 hadden geklonken moet deze schijf zeker in huis halen.
Arthaud Seth (Merciful Nuns) en Ashley Dayour (Whispers in the Shadow) werkten sinds 2015 samen aan een trilogie onder de naam NEO (Near Earth Orbit). Drie albums werden uitgebracht en we dachten toen dat het afgelopen was met NEO. Blijkbaar was de inspiratie nog niet op en beviel de samenwerking goed want nu is er deel 4 van dit epos. Het verhaal zal nu onderhand wel bekend zijn en gaat over het jaar 2034 waar de Aarde onbewoonbaar is geworden. Aan de hand van opgevangen radiosignalen vanuit de ruimte tracht men te reconstrueren wat er is gebeurt. Op deel 4 gaat men nog verder en spreekt men over parallelle universums die constant met elkaar in interactie gaan. Om je in het verdere verhaal te verdiepen moet je er wel de lyrics en de additionele info bijnemen.
Wat moeten we verder onthouden? Dat ‘A.T.O.M.’ terug een album is geworden dat erg filmisch en als een ruimtereis klinkt. Tijdens het beluisteren krijg je echt het gevoel dat je ergens in een ruimteschip onbekende oorden aan het verkennen bent. Het geheel bevat een mengeling van gothic, (space) rock en synthrock. De vocals van Arthaud Seth zijn heel geslaagd. Met voldoende nuancering en afwisseling. Luister bv eens naar “Paths”. De invloed van Dayour op het muzikale deel lijkt groter te zijn dan op de voorgaande. Een aantal tracks hebben een zekere dansbaarheid en de synths zijn heel mooi uitgewerkt. “Overlords” is een sterke opener met een uitgesponnen intro die overgaat in een haast industrial klinkende electrorock song. “Nine Billion Names Of God” drijft op een leuke baslijn. De song klinkt vrij apocalyptisch en is allesbehalve opbeurend. “Paths” heeft een heerlijke intro en een vrij dansbare ritmesectie als basis. Het sterkste nummer van dit album is voor mij “Lucifer Rising”. Vooreerst is er de prachtige intro met synthsounds die klinken als een piano en klokkenspel. De track wordt dan verder opgebouwd met stem, bass en uiteindelijk drums om zo de song open te breken. Een mooi en breekbaar nummer.
Zoals steeds is alles goed uitgewerkt: verhaal, songs en artwork. De eigenaars van het ‘A.T.O.M.’ - pack krijgen er nog een t-shirt en de originele soundtrack van ‘The End of all Existence’ bij. Een koopje.
Op ‘A.T.O.M.’ krijgen we een waardig vervolg op de trilogie van Seth en co. Dit album bewijst dat er nog ruimte voor meer was. Benieuwd of we nu nog een vervolg krijgen…
Nederlands 
Français 
