Ondanks alle technische snufjes en A.I. kan je soms gewoon ontroerd worden door een stem en een akoestische gitaar. Die momenten komen binnen omdat ze dicht en echt klinken. Zo ook met de Parijse Aure.
De eerste buitenlandse op het Kortrijkse label MayWay Records. Haar eerste single kreeg nogal wat airplay op de nationale radio en zowel Joris Brijs, Eppo Janssen als Ayco Duyster zijn hier blijkbaar fan. Maar ook Nederland en Frankrijk zijn haar genegen wat zich vertaalt in maandelijks meer dan veertigduizend streams op spotify.
Ze heeft net een Europese tournee in het voorprogramma van Andy Shauf achter de rug waar ze o.a. in de Kreun te Kortrijk speelde, in Frankrijk, Ierland, Portugal en Spanje. En ze speelde recent ook op Leffingeleuren.

Op haar debuut EP ‘A Few Notes’ wordt snel duidelijk dat ze niet veel nodig heeft om indruk te maken. Je hebt haar indringende stem, haar gitaar en hier en daar wat spaarzaam gebruikte toetsen. Meer heeft ze niet nodig om je stil te laten worden en je even de wereld om je heen te doen vergeten.
Er staan dus zes songs op. Drie singles: “The Line” (moet je zeker eens beluisteren als je haar wil leren kennen), “Dans La Plaine” en de recente “Suddenly”. Naast Engels en Frans staat er ook een nummer tussen dat in het Spaans gezongen is. Dat is niet zo verwonderlijk aangezien ze een tijdje in Mexico heeft gewoond. In elk geval het nummer werkt wonderwel goed en het geeft de song een gevoel van melancholie en tristesse mee.

Aure - The line - YouTube
Aure - Dans La Plaine - YouTube
Suddenly - YouTube

Een erg geslaagd debuut en een fijne kennismaking met een dame waar we zeker nog van zullen horen.

Singer/songwriter
A Few Notes
Aure

Labasheeda heeft sinds 2004 verschillende albums en EP’s uitgebracht. Om de muziek van het trio te omschrijven kom je terecht bij termen zoals eigenzinnig, verrassend, meeslepend en intens. Dat zegt veel en ook niet veel natuurlijk. Muzikaal maken ze graag gebruik van verschillende en afwijkende maatsoorten. Daarnaast valt het onorthodox gebruik van de viool in hun muziek op. Je hebt dan ook nog de markante stem van Saskia van der Giessens die het geheel inkleurt. Dat alles wordt gegoten in een rock/punk/grunge jasje.
Opener “Fossils” heeft al eerder genoemde kenmerken in zich. In de intro vreemde percussie, een baslijn dat zo uit de pols van de jonge Derek Forbes (denk aan de beginjaren van Simple Minds met nummers zoals “Premonition” etc…) geschud kon zijn. Het geheel doet wat aan de vibes en dwarsheid van Sonic Youth denken.
Naast viool wordt op dit album ook gebruik gemaakt van marimba, cello en contrabas. Ik zeg wel gebruik gemaakt want de instrumenten zijn niet altijd in hun hoedanigheid te herkennen. Soms klinken ze ook heel catchy zoals op “Sparkle”. Van bij het begin al neemt de song je al huppelend mee in hun wereld. Uptempo nummers zoals “Curiosity” zullen live de zaal doen dampen. Het tragere nummer “Vanity” heeft een goede opbouw en de contrabas doet hier heel goed zijn werk om de song de juiste kleur te geven. Heel fijne song. Dat geldt trouwens ook voor “Volatile”. “Minus Minus” is ook een toppertje. Een mooie intro, wat verrassende maatsoorten met een vrij catchy geheel dat vele kanten opgaat. Op “Tigre Royal” zingt Saskia van der Giessens heel aanstekelijk en tilt zo de song naar een nog wat hoger niveau op. Ook het baswerk is heel geslaagd. “What Remains is Love” sluit deze heel interessante plaat in stijl af.
De termen eigenzinnig, verrassend, meeslepend en intens gelden ook voor dit album. “Blueprints” is een aanrader, zeker voor wie houdt van Sonic Youth, de zang van Kim Gordon, Hole, Bettie Serveert, Dinosaur Jr of muziek die wat dwars inéén steekt. Bovenal is het aangenaam toeven in het muzikaal universum van Labasheeda.

Labasheeda - Curiosity https://www.youtube.com/watch?v=qqLFtmXupx0

Alternative rock/postpunk/grunge
Blueprints
Labasheeda

Voor diegene die het nog niet moesten weten: DDDJMX is het project van Jean Marie Aerts en Dirk Da Davo. De heren voorstellen is niet meer nodig want beiden zijn immers iconen in de Belgische muziek geschiedenis.
Na het album ‘Oceaned’ in 2020 en het nummer “OZZ” die op de plaat ‘Retrospective 1987-2023’ van Dirk verscheen is er nu een EP met daarop vijf tracks. Naast vier compleet nieuwe tracks vinden we als laatste track “Wow Ze Wow”. Dat is niet echt een nieuwe song want hij werd opgenomen in 1997 door DDD en verscheen op JMX zijn vinyl plaat ‘1’. JMX zorgt hier zelf voor de vocals. Voor de liefhebbers gekend materiaal dat voor mij nu nog steeds relevant klinkt.
Opener “Touch the Monkey” is songmatig heel herkenbaar. Ik heb het dan over structuur en opbouw. De sounds in het nummer zijn best interessant en zijn heel bruikbaar op de dansvloer. “Trouble in Paradise” bevat meer gitaarspel van JMX dan in de vorige track. Vooral in de intro krijgen we enkele heerlijke gitaarklanken te horen die het nummer die specifieke inkleuring geven. Het refrein klinkt catchy en bevat mooie zang die het nummer nog wat omhoog stuwt.
Op “Treasures” krijgen we een mooie homogene sound tussen de gitaar en de synths. De bridge met het gitaartje doet me wat aan Depeche Mode denken. Het “Treasure”-intermezzo is ook een mooi momentje. Als geheel zowat het sterkste nummer van de EP. Op “Duck & Dive” krijgen we een aanstekelijke intro en een heel catchy alsook grappig refrein.

Als DDJMX hebben ze een goede mix van beide hun talent en stijl gevonden. Dit resulteert in een heel onderhouden EP waarop ze weer die sfeer weten neer te zetten die zowel verontrustend als wat ironisch klinkt. Je hoort gewoon twee mensen die plezier hebben in het samen maken van muziek wars van alle stijlen en trends.
‘23’ is een mooie toevoeging aan hun gezamenlijk oeuvre. Nu verkrijgbaar als digitale release!

Electro/Dance
23 EP
DDDJMX

Bekend zijn of prijzen winnen over de grote oceaan betekent nog niet dat je ook gekend bent op het oude continent. Toen de vraag kwam om deze ‘Anthology’  te bespreken moest ik toch eerst wat opzoekwerk doen om te weten met wie ik te maken had.

Julian Taylor woont in Toronto, één van de grootste steden in Canada, en kende zijn grote doorbraak in 2020 met zijn akoestische soloplaat ‘The Ridge’. Die werd meer dan vijf miljoen keer gestreamd op spotify. De plaat werd meermaals bekroond en hij won er in 2021 de award van Solo Artist of the Year mee.
Deze ‘Anthology’  kijkt terug op zijn reeds meer dan twee decennia lange carrière. Zijn solowerk komt voorbij alsook een aantal songs van de voormalige band Staggered Crossing die in 2007 uiteenviel. Sinds het uiteenvallen componeert hij muziek onder zijn eigen naam en of met de Julian Taylor Band. Waar zijn solowerk vooral gebaseerd is op akoestische songs was de muziek bij Staggered Crossing eerder georiënteerd op alternatieve rock.
Daarnaast staan er ook drie nieuwe nummers op. Met name de eerste drie nummers van dit overzicht. “Long Time Ago” is een melancholische song dat wat refereert aan de latere Tom Petty qua sfeer en stijl. “City Song” is een reisverslag van een back-packer of een mens op zoek naar zijn plaats in de wereld. “Georgia Moon” is het hoopgevendste liedje van de drie. Het heeft een vrij groot meezing gehalte en de slide gitaar doet wat aan country en americana denken. “Ballad of a Young Troubadour” heeft maar liefst meer dan zeven miljoen streams op spotify. Toegegeven, het is een track die goed is en uitnodigt tot meezingen. Het heeft ergens ook een groot herkenningsgehalte. Toch was het mij tot op heden onbekend. Maar ook nummers als “Sweeter”, “Just a Little Bit” of “Seeds” zijn aangename tracks die goed in elkaar steken.

Julian Taylor kan vakkundig nummers maken en is een beetje van alle markten thuis. Zijn songs gaan soms richting funk, soul en/of americana. Het is geen artiest die je er zo meteen uit een rij uithaalt vind ik maar hij is goed in hetgeen hij doet en hij kan goed verhalend vertellen. Voor mij zijn de nieuwe songs en die uit ‘The Ridge’ het sterkst. De songs uit de Staggered Crossing periode zijn interessant maar passen muzikaal niet helemaal in het geheel. Maar zo horen er bij want het is dan natuurlijk ook een dwarsdoorsnede van zijn oeuvre.
Liefhebbers van eerder rustige en warm klinkende singer-songwriters gaan dit geweldig vinden.

Americana/sing-songwriting
Anthology Vol.1
Julian Taylor

Mooneye, het geesteskind van Michiel Libbrecht, bracht in 2021 het geweldige album ‘Big Enough’ uit. Vorig jaar doken ze de studio in voor een opvolger van ‘Big Enough’ die begin volgend jaar verschijnt. Het is terug een emotierijke single geworden. Eentje met veel gevoel en een mooie opbouw. Een song in de traditie van hun vorige singles zoals “Thinking About Leaving” of “Black River”.
Voor de single en het nieuwe album heeft Libbrecht vooral goed geluisterd naar de Amerikaanse manier van songschrijven. Vooral met daarbij de nadruk op elementen uit de folk, country en indie.
Afgaande op de nieuwe single lijkt het nieuwe album terug de moeite te worden. Voor de productie en de mix was Koen Gisen verantwoordelijk (zie ook The Bony King of Nowhere, Meskerem Mees,,,)
Ze staan blijkbaar ook op het punt om de deuren naar de Nederlandse en Duitse markt te openen, Met deze single hebben ze in elk geval een goed argument om mee te nemen en live staan ze er eveneens ook. Dus dat zou wel eens kunnen lukken.

Mooneye - Lover To Stranger (Official Audio) - YouTube

In maart en april doet de band ter promotie van hun nieuw album een toer doorheen België, Nederland en Duitsland, Daarbij doen ze o.a. De Casino, het Wilde Westen en de Roma aan … Be there!

Deze single is de voorloper van het te verschijnen album ‘Blue-Devilled’. Er werd, zowel muzikaal als visueel, werk gemaakt van “Prophecies”. De single wordt met een donkere spoken-word stem en mooie synthsounds op gang getrokken. Er is een mooie afwisseling tussen gesproken en gezongen vocals. De track klinkt donker en gothisch (luister maar eens naar de sample met koorgezang) maar toch ook niet te zwaar op de hand. Een melodieuze, donkere en goed opgebouwde single die tevens eveneens qua mix en productie erg goed klinkt. Een single die doet uitkijken naar het nieuwe album!
De video, die van de hand is van Pigeonegg is, onderstreept de sfeer van het nummer perfect. Met een gastrol voor Sarah Parmentier (o.a. model en synth speelster bij Der Klinke).

Dark electro
Prophecies -single-
Mildreda

Mildreda - Prophecies [Official Music Video] - YouTube

Walk Off The Earth - Een wervelwind vol entertainment!
Walk Off The Earth + Emmy D’ Arc

Walk Off The Earth ontstond in 2006 en ze kregen in 2012 met de cover van “Somebody That I Used to Know” (van Goteye) een hit dankzij een clipje waarbij ze het nummer met vijf muzikanten op één enkele gitaar speelden. Intussen zijn we vele albums later en na vijf jaar staan de Canadezen hier nog eens in ons landje. Opvallend is de diversiteit in het publiek: senioren, ouders met kids, twintigers, mensen met een wit hemd of een Motörhead T-shirt aan. Hun aanhang kun je blijkbaar niet in één hokje steken.

Eerst kregen we de Vlaamse Emmy D’ Arc als support. Eerlijk gezegd kende ik haar niet maar blijkbaar stond ze dit jaar zelfs op Pukkelpop. Ze heeft ook een album dat binnenkort verschijnt. Ze kwam op met alleen een akoestische gitaar. Ik moet zeggen dat ik na één nummertje al helemaal mee was en ik begreep waarom ze hier mocht openen: wat een klok van een stem heeft dat meisje zeg. En ze weet dat af te wisselen met ingetogen en uitbundige zang. Als afsluiter bracht ze “Troy” van Sinéad O’ Connor. Amai, dat was sterk en voor mij een kippenvel momentje.

Dan was het aan Walk Off The Earth. Ze kwamen op met het nummer “Red Hand”. Een start met drums en zang. Het was de start van een wervelwind van nummers en performances. Op het podium stonden zes muzikanten die elkaar regelmatig afwisselden van instrument en plaats. Met “Fire in my Soul” wakkerden ze het vuur nog wat meer aan.
Regelmatig kwam er een cover voorbij. De eerste was “Crazy” van Gnarls Barkley. Ook “What’s Love Got To Do It” was een leuke cover net als de “Dirtbag” van Wheatus. Verschillende stijlen die ze probleemloos speelden op hun eigen manier. Bij sommige van hun nummers doen ze mij een beetje aan de Black Eyed Peas denken.
Er passeerde een medley met flarden van een twintigtal Beatles nummers. De andere medley waarin nummers zoals “Africa” van Toto, “Can’t Get You Out Of My Head” van Kylie Minoque passeerden vond ik persoonlijk sterker. Het publiek kon het allebei enorm smaken. Om het nummer “Somebody That I Used…” van Goteye te brengen hadden ze een driearmige gitaar op het podium gezet waarop al de leden simultaan hun ding deden. Een mooi stukje entertainment.
Ook heel leuk was het moment waarbij hun (nog jonge) kinderen op het podium kwamen en een nummer brachten. Zingen en spelen kunnen ze ook al. Het publiek was laaiend enthousiast. Ook “Thunderstruck” van AC/DC kreeg veel bijval van het publiek. De gitaarintro werd trouwens op een ukelele gespeeld. De zang van Sarah Blackwood leek verbijsterend goed op die van Brian Johnson. Er werd finaal afgesloten met, als ik het goed voor heb, “Rule The World”.

Het concert was een wervelwind vol entertainment. Het zijn goeie muzikanten en ze brengen een heel positieve vibe over naar het publiek.

Organisatie: Live Nation

De hoes van ‘When We Fly’ is een zacht pastelkleurige cover van twee vliegende meeuwen boven het water. Daarmee laat de cover al vermoeden welke vibe en soundkleur je mag verwachten van deze release. Geen ‘Wild Rover’ toestanden maar rustige, warme instrumentale en organische muziek. Dat is waarin de broers Dhoore grossieren met dit album. Ward bespeelt diatonische accordeon en Hartwin mandoline, gitaar, synths en soundscapes. Ze zijn ook bekend van hun werk bij o.a. Trio Dhoore, Estbel en Flemish Folk Caravan.
Waarmee het duo van Siger zich hier op “When We Fly” onderscheidt is de verwerking van hun attractieve melodielijnen die je meenemen in hun verhaal/muziekwereld.
Het album is een oceaan van rust, warmte en een gevoel van wellness te midden een steeds drukker en artificiëler wordende maatschappij. De diatonische accordeon bezit een heel herkenbaar en karakteristieke sound maar met de arrangementen en de andere instrumenten errond krijg je toch een homogeen geluid met de nodig variatie.
Het album is tevens een voortzetting van de sound van hun debuut ‘Rodeland’  uit 2022. Misschien met dit verschil dat hun nieuwe worp nog iets meer etherisch klinkt dan ‘Rodeland’.
Voor de bespreking daarvan zie de link: https://www.musiczine.net/nl/ontdekkingen/item/88527-rodeland.html

Ik zou nog een heel verhaal over de muziek kunnen schrijven maar check misschien eens hun singles “Back on Track” en “Irish Bird”. Het zijn al twee verhalen op zich en je zal meteen snappen wat je aan ‘When We Fly’ zal hebben. Zoals eerder gezegd: een verzameling van warme, organische en melodische instrumentale stukjes muziek.

Back on Track - YouTube

(3) Facebook

Deze nieuwe single uit het begin volgend jaar te verschijnen debuutalbum is één van de eerste songs die Fien Deman op gitaar componeerde. Ivy Falls is haar soloproject na eerdere samenwerkingen met o.a. I Will I Swear, Illuminine, Satin Jackets…
Het is een dromerig liedje met een tekst over je grenzen stellen en keuzes maken die je leven bepalen. Een zoektocht naar het geluk. Voor de song werd ze bijgestaan door Bram Vanparys (The Bony King Of Nowhere) net als voor het maken, opnemen en produceren van het komende album. Muzikaal ligt deze single ergens tussen indiefolk en aanverwante genres. Denk aan de latere Eels, Isobel Campbell, Squirrel Flower, Tomberlin etc…
Het leuke aan het nummer is dat het naar het refrein toe wat openbreekt en het geluid weidser en grootser wordt om dan terug wat ingetogener te klinken. Ze heeft ook een aangename stem om naar te luisteren.
Het moet gezegd dat het nummer heel vernuftig in elkaar zit. Het lijkt op het eerste zicht een eenvoudige song maar het bevat toch heel wat meer laagjes dan je zou denken en het bezit ook een fijn catchy pre-chorus en refrein. Mooi stukje muziek!

Indiefolk
Not Cool -single-
Ivy Falls

Ivy Falls - Not Cool (Official Video) - YouTube

Doganov bestaat intussen al 13 jaar. Voor wie hen (nog) niet kent: het is een Limburgs trio dat een mix van industrial, metal en ebm maakt. Naast enkele singles en een EP hebben ze in 2016 een full album (‘Conducting Chaos’) uitgebracht.
Momenteel staat er een nieuw album gepland voor dit najaar. “Locked Up” is de eerste single uit dat nieuwe album.
Met “Locked Up” krijgen we een stevig uptempo nummer voorgeschoteld. Het drumwerk is stevig en heel metal. Muzikaal zitten er heel wat stukken in die naar symfonische metal neigen. De synths zijn hier toch anders qua stijl en arrangement in vergelijking met hun vroeger werk. Maar je kan er eveneens ook elementen van Rammstein of Lord of the Lost in terug vinden. De wat ingetogen bridge vormt een mooie en sfeervolle pauze in het nummer dat ons de kans geeft om wat naar adem te snakken want het nummer neemt je namelijk meteen bij de keel.
“Locked Up” is een sterk nummer dat in vergelijking met ‘Conducting Chaos’ nog meer richting industrial metal gaat en wat verder weg van EBM en gothic.

Dark industrial metal/Rock
Locked Up -single-
Doganov

Locked up - DOGANOV (2023) - YouTube