Jean-Marie Aerts is een icoon in België. Dit vanwege zijn bijdrage met TC Matic, Arno en talloze andere muzikanten alsook vanwege zijn productie- en studiowerk. Deze single is een ingekorte versie uit het album ‘Domeztik’ van vorig jaar. De bijhorende videoclip werd gemaakt door Walter Verdin.
Dit alles naar aanleiding van de man zijn 70^ste verjaardag.
Op 15 september hield hij met heel wat muzikanten waar hij al mee samenwerkte een éénmalig concert. De line-up van de band, DJ DNA,  Wouter Berlaen, Kimberly Dhondt, Pieter Vandergooten, Patrick Riguelle en Wim Dewilde. Gasten die aanschuiven zijn o.a. Bert Ostijn, Raymond Van Het Groenwoud, Big Bill…
Op “Oh My” horen we een muzikant die nog steeds boeiend en relevant klinkt. De fantastische stem van Kimberly Dhondt maakt het nummer natuurlijk helemaal af.

Oh My -single-
Jean-Marie Aerts (JMX)
Green l.f. ant Records

Jean-Marie Aerts (JMX) feat. Kimb - OH MY - YouTube

Tussen 2001 en 2018 bestond de Italiaanse dark doom band niet meer en enkele leden zaten toen bij o.a. Monumentum. Nu komt Cultus Sanguine terug met een nieuw album. Ditmaal werden ze in de studio bijgestaan door sound engineer Carlo Meroni (o.a. Evoken, Necromass, Ostrogoth, Tygers of Pan Tang, Novembre,…).  

Het thema van dit album, is net als vroeger, niet meteen iets om vrolijk van te worden. Het album gaat over het zinloze van het bestaan en het saaie zich voortdurend herhalende dagdagelijkse leven. Nou daar word je niet meteen opgewekt van en hun muziek past uitstekend bij deze insteek. Bij het horen van de nieuwe plaat lijkt het wel of de tijd min of meer stil heeft gestaan ten opzichte van hun laatste werk. Ze gaan gewoon verder van waar ze gestopt waren.
Het fijne aan hun muziek is dat er voldoende afwisseling in zit en er vrij veel te ontdekken valt zoals tempowissels in de bridge of refrein, sfeerstukjes in de songs, langere intro’s of outro’s. Dat maakt het zwaarmoedige van hun muziek beter verteerbaar. Soms neigt het naar het zwaardere werk van Moonspell en andere op momenten bijvoorbeeld naar Candlemass of andere doom bands.
Naast de zware riffs steken ze ook wel voldoende melodie in hun songs met pianospel. Die piano geeft een wat gothisch karakter net als de overige Keys die onder de andere partijen gestoken worden. Het melodisch aspect maakt dat hun songs, die doorgaans een zestal minuten duren, kunnen blijven boeien tot het einde.

In totaal schotelen ze ons negen songs voor, goed voor bijna een uur muziek. Ergens klinkt het wel een beetje old school maar de manier waarop ze songs opbouwen onderscheidt hen toch van de grote meute. Daardoor verdienen ze zeker ook terug hun plaatsje in het gothic/metal universum. ‘Dust Once Alive’ is een geslaagde en erg beluisterbare plaat geworden. Voor wie niet vies is van een beetje treurnis en melancholie natuurlijk…

Dark, Doom, Gothic Metal
Dust Once Alive
Cultus Sanguine

De tijd dat onze tenen krulden bij het horen van de term wereldmuziek is gelukkig al een geruime tijd voorbij. Het genre is volwassen geworden en behoort niet meer toe aan de ‘geitenwollen sokken’- generatie. Net als in de pop, rock, dance en zo meer wordt er gebruik gemaakt van invloeden en instrumenten die buiten het genre liggen. Zo komen we tot een volwassen en modern geluid. Denk daarbij aan Arsenal dat ook verschillende stijlen in hun meer global music sound verwerken.

Zo ook met Ão, een vierkoppige band, die vorig jaar hoge ogen gooide met hun debuutsingle “Muhler”. Ik moet zeggen dat deze mij vorig jaar ontgaan was, maar bij het horen nu toch wel serieus onder de indruk ben geworden. Wat een internationaal topnummer is me dat. Niet verwonderlijk dat ze bijvoorbeeld in Portugal veel bijval kregen (de voornaamste taal in de nummers is ook Portugees) en in de V.S. opgepikt werden door KEXP (een toonaangevende Indie, alternative radio in Seattle).
De roots van zangeres Brenda Corijn liggen in Mozambique en Portugal. Vooral dat laatste hoor je terug in haar zang. Het neigt soms wat naar Fado en Saudade. In elk geval klinkt haar zang zuiders samen met een zekere vorm van tristesse eronder.
Op opener “Meninas” hoor je ook wel wat Afrikaanse invloeden in o.m. de percussie. Heel verrassend is de mannelijke stem die er plots bijkomt en net dat beetje extra aan de track toevoegt. “Outra” is een kort ingetogen liedje dat drijft op een mengeling van synthsounds en vermoedelijk een cello. “Mãe” drijft dan vooral op percussie en samen met de spoken words/zang lijken het haast veldopnames. Je waant je echt ergens nabij de jungle. “Avó” is muzikaal heel melancholisch en de zang klinkt heel beheerst en mooi. Het refrein is heel ritmisch gezongen wat een mooi contrast weet te vormen met de rest. “Speak” klinkt, net als “Guardar”, muzikaal meer als indie/folk. “Speak” is net als enkele andere songs in het Engels gezongen. “Vasio” is dan weer interessant vanwege het meer dansbare karakter van het nummer. Dit vanwege o.a. de heel aanwezig basdrum in de intro maar ook vanwege het tempo. Met tevens een mooi refreintje. Tussen de twaalf nummers staan ook enkele kortere instrumentale tracks. Daar is niets mis mee maar het zijn eerder schetsen. Met “More” sluiten ze dit fantastisch album in stijl af.

Dit is een heel sterke plaat met een heel rijk en boeiend kleurenpalet. Het klinkt warm, traditioneel en modern. Dit is een band die het internationaal kan maken! ‘Ao Mar’(betekent: naar de zee) zal daar zeker bij helpen.
En live zijn ze zeerzeker ook een belevenis!

Saudade, indie, global, electronic.
Ao Mar
Ão

 

Voor de liefhebbers van The Neon Judgement zijn het interessante tijden op gebied van uitgaves. Niet zolang geleden hadden we de ‘PIAS40’-release. We hadden ook de retrospective-release van werk van Dirk Da Davo. Deze uitgave is een compilatie dat de latere periode van de band belicht. Met tracks uit ‘At Devil’ s Fork’ (1995), ‘Dazsoo’ (1998) en ‘Smack’ (2009).

‘At Devil’s Fork’ kwam er na een periode van stilte. Ze hadden voor die pauze heel actief en intens muziek gemaakt en dus was die hiatus welkom geweest. Op “A Nicer Person” horen we TNJ die meegaat met zijn tijd en waar ik elementen/moderne sounds in hoor die ik ook bijvoorbeeld bij sommige Praga Khan songs hoorde. Het is, wat mij betreft, nog steeds een heel dansbare en opzwepende track.
De remix van “Tv Treated” stond ook op dit album en behoeft waarschijnlijk geen uitleg. Het nummer blijft grotendeels hetzelfde als het origineel maar kreeg een moderner jasje mee waardoor hij paste bij de sound van het album. “Serve” bevat een sample van een oude opname van een zingende man. Wanneer de muziek erbij komt krijgen we een donkere, dystopische sfeer. De track is heel dans- en mixbaar. Misschien wel één van de meest onderschatte nummers uit de reeks. Dat wat betreft dit album.

Uit ‘Dazsoo’ komen eveneens drie tracks. Eveneens werd dit album opgenomen in het groene Ardense Achouffe in de Neon Home Studio. Het album klinkt nog wat meer uptempo, voorzien van allerhande percussie en geproduceerd door Jean Marie Aerts. In de pers krijgt het album vooral lovende kritieken maar de verkoopcijfers vallen eerder tegen. Nochtans is het album de moeite waard. Jammer dat het publiek op dat moment niet echt meegroeide denk ik dan. En dan waren er ook nog de problemen met het label (KK Records) dat zorgde voor een voorlopig einde van de band. Niettemin is “Hdrom Temptation” bezwerend en heel dansvloerwaardig. “Jazzbox” is erg The Neon Judgement: een repetitief karakter, surrealistische elementen, dansbaar, een mix van gitaar en electro. Het is gewoon een nummer dat eigenlijk heel ingenieus ineen steekt. Met trouwens Jean Marie Aerts op de bas. “Turki” begint met een vervormde sample en klinkt Oosters/Arabisch. De percussie versterkt dat nog wat. Eveneens een geïnspireerd nummer dat hier verdient tussen te staan.

In 2009 komt The Neon Judgement, eerder onverwacht, met een nieuw album genaamd “Smack”. Ditmaal gereleased op Dirk’ s eigen label: Dancedelicd. Daarvoor waren ze al een tijdje terug bezig met optreden. Het album klinkt modern en vintage TNJ. ‘Smack’ wordt goed onthaald en intussen begint er ook een herwaardering van de muziek en de invloed van TNJ op te komen. Wat maakt dat ze het laatste decennia gewaardeerd en populairder dan ooit zijn.  Het titelnummer staat er hier niet op maar wel “Leash”. Toch ook één van de sterkhouders op het album. “We Are Confused” is een dansvloervuller, “Shiny Happiness” laat vele nieuwe electrosounds horen tussen de meer bekendere sound van de band. Met “The Great Consumer” krijgen we een sterke song die vintage The Neon Judgement klinkt: Heerlijk donker en dystopisch. Zoals velen onder ons hen graag hoort. Het moet moeilijk selecteren geweest zijn in dat laatste album want de kwaliteit van de songs op ‘Smack’ is groot en consistent.

Deze release is interessant wanneer je niet zo bekend bent met hun latere werk. De fans en de vinylliefhebbers zullen sowieso dit willen hebben. Het komt trouwens uit op mooi gekleurde vinyl (drie kleuren) uit via Je M’ en Fish. Wacht niet te lang want de uitgave is gelimiteerd.

Electrowave/industrial
Blue Screens 1995-2009
The Neon Judgement

Er bestaan een aantal versies van John Lydon. Ten eerste, de man die in de media als rebel voor de dag komt en waarmee hij aandacht trekt en krijgt. Het moet een vloek en een zegen zijn. Ten tweede, de man die, na The Sex Pistols met een open geest muziek heeft gemaakt wars van stromingen en trends. Denk maar aan ‘Second Edition’, ‘The Flowers of Romance’ of ‘Album’. Na ‘That What is Not’ lag de band stil tot 2012. Met ‘This is PIL’ verscheen de band terug op het toneel. Daarop verscheen de teruggekeerde gitarist Lu Edmonds die samen met drummer Bruce Smith en bassist/instrumentalist Scott Firth de band tot op heden vormt.
‘End of The World’ is het derde album na de hiatus en 8 jaar na ‘What the World Needs Now’. De zorg voor zijn, intussen overleden, vrouw zal er wel voor iets tussen zitten dat het zolang duurde. Maar kijk hier is P.I.L. terug.
Opener “Penge” laat al het beste vermoeden voor wat komen gaat. “End of the World” is een song dat refereert aan de periode van ‘Album’, ‘Happy?’ of ‘9’. Een nijpende zang van Lydon in het refrein, een naar metal neigende gitaar en een heerlijke bas die mooi blend met de drums. “Pretty Awful” bevat ook wat van deze kenmerken en “Car Chase” gaat eveneens verder op die ingeslagen weg met hier wat meer naar voorgeschoven synths. Met een heerlijk, catchy refrein.
“Pretty Awful” valt hier ook onder. “Being Stupid Again” klinkt haast als pop maar heeft wel een tekst dat donkerder is dan het liedje zelf. “Walls” beklijft beter en heeft een herkenbare zware bass, een eerder ingetogen zang en gitaarspel. Het werkt wonderwel goed. “Life’s Strange” heeft ook een beetje datzelfde gevoel als “Walls”. Lydon die het leven overschouwt en bedenkingen maakt. “Down on the Clown” heeft wederom een catchy refrein en enkele fijne muzikale details. “Dirty Murky Delight” klinkt eerder als spielerei en valt hierdoor een beetje uit de toon met de rest van het album. “The Do That” bevat mooie interacties tussen bas, drum en gitaar maar tekstueel is het wat te stereotiep en te voorspelbaar waardoor hij als een zageman klinkt. “LFCF” is een sermoen en een aanklacht tegen alle soorten leugenaars, bedriegers etc… Een geliefkoosd thema van Lydon. Daarnaast is het tevens een heel geslaagde song. “North West Passage” klinkt dan weer theatraal, opzwepend en bezwerend. Ten slotte wordt er afgesloten met “Hawaii”. De song waarmee hij zich kandidaat stelde om mee te dingen, onder de Ierse vlag, aan het eurosongfestival. Los van alle commotie en zever hierrond is dit muzikaal een boeiende song met een ontroerende en persoonlijke tekst (een soort van liefdesbrief gericht aan zijn vrouw).
‘End of the World’ bevat enkele van de beste songs dat P.I.L. sedert de re-start heeft gemaakt. Helaas is de kwaliteit van de songs op het album niet overal even consistent. De songs op een ‘The World Needs now’ klonken samenhangender qua sound en songs. Daar tegenover staat dat de meeste songs hier mijn inziens interessanter en echter klinken.
Muzikaal staan hier een groot aantal songs tussen die goed gemaakt en boeiend genoeg zijn om te blijven beluisteren. Zijn stem snijdt en zalft bij momenten. Je hoort ook de goed werkende interactie tussen de muzikanten in een aantal van de songs waardoor die naar een hoger niveau gelift worden. Enkele tracks die meer dan het ontdekken waard zijn mijn inziens o.a.: “End of the World”, “Car Chase”, “Walls”, “North West Passage” of “Strange”.
Public Image LTD is in deze incarnatie als band gegroeid en daar plukken de luisteraars op ‘End of the World’ de vruchten van.

Postpunk
Public Image Limited
End of the World

De Californische band Grandaddy had in de jaren 90 reeds kort na hun ontstaan een vrije grote hit met “A.M. 180”. De song werd veel in de Afrekening van StuBru gedraaid en hij verscheen daarnaast ook in series ( o.a. op BBC) etc… Na een hiatus in de jaren 2000 zijn ze al terug een tiental jaren actief. Ze brachten in 2017 zelfs een nieuw album uit, waarna helaas in datzelfde jaar Garcia overleed ten gevolge van een beroerte.
‘Sumday: Excess Baggage’ is niet echt een nieuw album maar een verzameling van b-sides opgenomen in 2003 ten tijde bij het maken van het album ‘Sumday’. Het album ‘Sumday’  is al eerder in een geremasterde versie verschenen dit jaar samen met een EP ‘The Cassette Demos’. Bij het horen van songs die naast het album waren gevallen of b-sides besloot men die te verzamelen. Vooral omdat de band zelf vindt dat dit album nog altijd het beste staat voor wie ze zijn.
Muzikaal zit er niet zoveel verschil tussen deze songs en de songs die op ‘Sumday’ indertijd verschenen. Ze zitten in dezelfde vibe en groove. Het grootste verschil is het feit dat deze songs niet zo afgewerkt en geproducet zijn. Dat is interessant om te horen hoe ze waarschijnlijk in de repetitieruimte klinken vooraleer ze een studio intrekken.
Een goed voorbeeld is de opener “My Little Skateboarding Problem”. Een sfeervolle opener die goed opgebouwd werd maar waar geen zang op voorzien werd. Nu is het een interessante instrumentale track geworden die mitst productie en wat zang zelfs single potentie zou kunnen hebben. Een heerlijk dromerig liedje.
Bij sommige nummers hoor je dat ze op de opnameknop drukken wat maakt dat je je erg betrokken voelt. Sommige nummers klinken organischer dan die op hun studio albums en o.m. “Derek Spears” doet in de verte, qua vibe en inkleuring, wat aan Eels denken. Verder komen we ook enkele mooie en goed uitgewerkte songs tegen die heel afgewerkt klinken zoals “The Town Where i’m Living Now”, “Running Cable at Shiva’s ” en “Gettin’ Jipped”. Een aantal andere tracks klinken dan weer iets meer basic en rudimentair.

Wie fan is van Grandaddy en de band beter kent dan van die ene hit, of wie de plaat ‘Sumday’ liggen heeft, zal dit zeker weten te waarderen. Er zit hier waardevol en aangenaam materiaal tussen. Het is zeker geen verzameling van losse ideeën en halfslachtige songs geworden. Het geeft een goed beeld van wie Grandaddy is.

Even voorstellen – Grandaddy – Sumday, the cassette demos (musiczine.net)

Onder het management van Bob Savenberg (Stageplan) ontwikkelt deze 24-jarige rockchick zich stilletjes verder tot een volwassen artieste. Ze staat al sinds haar 14^de op een podium. Het zit dus duidelijk in haar bloed. Waarom moet je ze leren ontdekken? Omdat ze een stem heeft die er staat: krachtig en met gevoel. Bij momenten doet ze wat aan Anouk denken qua kracht en timbre. Maar ze is zeker geen kloon van eerder genoemde artieste. Wel bevindt ze zich ook in het universum van songs die enerzijds gevoelig zijn en anderzijds kunnen rocken.
“Go in Grace” is verschenen net voor de zomer maar ik wilde je deze toch nog eens laten ontdekken. Het is een heel degelijk gemaakte song die toont waartoe ze in staat is met haar stem. Het moet toch zijn dat het ergens aanslaat want op spotify heeft deze single inmiddels meer dan 100.000 hits. Ontdek ook haar single van vorig jaar “Better Off”.

Alice Mae - Go In Grace (Official Lyric Video) - YouTube
Better Off - YouTube

Het levensverhaal van Alice Cooper is intussen genoegzaam bekend. Het moet gezegd zijn dat na de comeback van Alice met ‘Trash’ de artiest nog maar zelden ontgoocheld heeft. Steevast komt hij met degelijk tot geweldige albums voor de dag. Zoals bijvoorbeeld ‘Brutal Planet’ of ‘Paranormal’. Ook live staat deze zeventiger er nog steeds. Eveneens met zijn andere band The Hollywood Vampires waar onder andere acteur Johny Depp in meespeelt.

Het nieuwste album is terug, hoe kan het ook anders, een concept album geworden. Een album dat verhalen over het tour-leven vertelt. Dit met een nodige dosis humor in. Voor de productie van dit album werkte Cooper opnieuw samen met Bob Erzin. Op dat vlak dus geen verrassingen. Voor het maken en ontwikkelen van de songs werkte hij dit keer samen met zijn live band. Hij wilde dat de band zo strak op plaat was zoals ze ook live op het podium zijn.
Er wordt geopend met de sterke song en eveneens single: “I’m Alice”. De sound op dit album is eerder vintage met vooral de sound van de meer rock albums uit zijn oeuvre. Dit dan gestoeld op moderne opnamemethodes waardoor het allemaal snedig en melodieus klinkt. “Welcome To The Show” en “All Over The World” zijn daar een goed voorbeeld van. Op “Dead Don’t Dance” gaat hij de donkere toer op en wordt de tekst ondersteund door enkele van de zwaardere riffs. Die riffs zijn soms gegoten in Led Zeppelin sausje maar dan in een conventionelere song gestoken. Zoals op bv “White Line Frankenstein”. “Rules Of The Road” heeft een plezant bluesy/rock ‘n roll groove.
Het album biedt op die manier voldoende afwisseling om het boeiend te houden. Ook de moeite is “Road Rats Forever”. “Baby Please Don’t Go” is de eerste ballad die we tegenkomen op deze voor de rest uptempo-plaat. “100 More Miles” is een goed half traag opgebouwde song geworden. Om af te sluiten met “Magic Bus” wordt er nog eens stevig gerockt.

Alice Coopers keuze om alles in de studio met de live band op te nemen is geslaagd: het klinkt heel homogeen en op elkaar ingespeeld. Voeg er de moderne vintage sound bij en enkele sterke composities en we kunnen terug van een geslaagd album spreken. Vooral de opbouw en de volgorde van de tracks maken dat het album een beetje als een live show klinkt. Het is ook mogelijk om er de blu ray bij te kopen met daarop het live optreden op Hellfest 2022. Voor de rest verkrijgbaar in alle mogelijke formaten, smaken en kleuren.

Metal/Glam Rock
Road
Alice Cooper

In de serie [PIAS40] brengt het label ook een 12Inch op vinyl van The Neon Judgement uit. Dit omdat de band indertijd een pioneer was op vlak van EBM, Industrial en electro. De 12’’ bevat vijf tracks.

Er wordt geopend met “Chinese Black” uit 1987 die op de EP ‘A Man Ain’t No Man When A Man Ain’t no Horse, Man’ stond. Een titel dat waarschijnlijk geen idee van de platenmaatschappij was en hen de wenkbrauwen vermoedelijk deed fronsen. “Chinese Black” was geen single maar wel heel erg geliefd bij de fans en veel gedraaid op fuiven. Ik was er indertijd weg van. Het klonk donker, wat theatraal en toch catchy. 
“Miss Brown” uit datzelfde jaar was het nummer waarmee ik de band heb ontdekt. Deze single heb ik toch grijsgedraaid. Omdat de gitaar hier wat duidelijker aanwezig was bleef dit nummer bij mij hangen (ik was toen een gitaarfreak en luisterde naar de Ramones, Sonic Youth etc) en ontdekte ik niet alleen de band maar ook de muziek die meer op elektro was gebaseerd: Depeche Mode, Yazoo, Human League…
Van ”Tomorrow in the Papers” trok in eerste instantie vooral de tekst mij aan. Een aanklacht tegen de media waar ze je erop wezen dat ze niet alleen een senator kunnen maken of breken maar in feite ook jouzelf. Toen was het nog maar 1985 en kijk waar we nu staan op dat vlak.
“Awful Day” heeft ook die blauwdruk van een Neon Judgement track: donker, catchy, een beetje onheilspellend. Op het eerste gehoor denk je een eenvoudige track maar hij is heel clever en gelaagd opgebouwd. Het resultaat is o zo doeltreffend.
“Tv Treated” werd zowel in 1982 als 1989 een single en is voor de band denk ik het nummer waarmee ze het meest veréénzelvigd worden. Het stond eveneens op de EP van ‘Awful Days’ in een nieuwe versie.

Fans gaan dit blindelings kopen en voor de mensen die hen willen ontdekken is dit een heel schone selectie om mee te beginnen.

EBM/Dark electro/Cold Wave
[Pias40]
The Neon Judgement

 

Liliane Saint-Pierre voorstellen is zoals Will Tura voorstellen. Ze draait al zolang mee in de showbizz te beginnen met haar optreden met The Starlets als twaalfjarig, via Canzonissima, haar samenwerking met Claude François en zijn label tot het eurovisiesongfestival en nog zoveel meer. Ze heeft al een heel uitgebreid oeuvre in die zestig jaar opgebouwd. Jawel, zestig jaar staat ze intussen al op de planken en dat is ook de titel waarmee ze volgend jaar door het land zal optreden: zestig jaar on tour.

Nu heeft ze een nieuwe single dat “Dansen in het Licht” heet en een bewerking van een nummer van Bruce Springsteen (“Dancing in the Dark”) is. Zo’n hit hernemen is durven en niet zonder risico maar ze komt er goed mee weg. Het nummer is sfeervol en de sterke stem van Liliane komt ook mooi uit tegenover de begeleiding. “Dansen in het Licht” is een fijne bewerking van het nummer van The Boss. De vertaling is van de hand van Belinda Meulendijk, die onder andere ook teksten voor Rob De Nijs schreef.

Nu is het enkel nog wachten om haar terug eens live aan het werk te zien. De tour start op 19 november 2023 in Harelbeke en zal eindigen op 22 juni 2024 in Heusden-Zolder.