Je zou, tussen al dat festival geweld, bijna over het hoofd zien dat Sigur Rós een nieuw album uit heeft. Het eerste album in tien jaar wat niet meteen verwonderlijk is want ze hadden in die lange periode dan ook wel wat katjes te geselen rond vermeend kindermisbruik door de drummer, het vertrek van de toetsenist en vermeend belastingontduiking van de band. De nummers werden opgenomen op verschillende plaatsen: hun eigen studio in IJsland, de Abbey Road Studio in London en op nog enkele locaties in de U.K. en de USA.

Het schrijven van ATTA begon in 2019 toen Jonsi (gitarist/zanger) en Holm (bassist) herenigd werden met toetsenist Sveinsson die de band in 2012 had verlaten. Voor deze plaat werd beroep gedaan op onder andere het London Contemporary Orchestra en de blazerssectie van Brasgat i Bala. Verder wilde men een plaat maken die mooi was en die brak met het eerder agressiever klinkende ‘Kveikur’ uit 2013.
Hen live aan het werk zien met deze plaat zal moeilijk worden want ze doen een selecte toernee waarbij ze telkens samen met een orchestra zullen optreden. De data zijn helaas blijkbaar al allemaal uitverkocht. Hier en daar treden ze ook op zonder orkest zoals laatstleden in Werchter waar ze het publiek in de Barn in vervoering brachten.

De plaat dan zelf: die klinkt heel etherisch, weids, stemmig en eclectisch. En we mogen naast de dosis melancholie en emotie alsook de termen orkestraal en groots in zijn kleinheid niet vergeten te vermelden. De stem van Jonsi klinkt weer engelachtig en haast wereldvreemd. De songs zijn eerder soundscapes ipv nummers.
De instrumentatie is deze keer iets klassieker en minder experimenteel dan we dikwijls van hen gewoon zijn maar het resultaat is daarom niet minder doeltreffend.
De tracks die er voor mij het meest uitspringen zijn “Kettur” met zijn hartslag drum, “Mór met zijn gezang en strijkwerk, de opbouw van “Andrá” en de warmte van “Gold”.
Het album is naar Sigur Rós normen een degelijke en goede plaat geworden. Daarmee is ze kwalitatief en muzikaal een plaat waar nog steeds velen niet aan kunnen tippen. Soms vind ik dat ze de grandeur op sommige momenten ietsje meer hadden mogen temperen. Het had, mijn inziens, soms de song nog beter doen uitkomen., o.m. op “Fall”. Ik spreek nu wel over detail kritiek.
Het is ook een plaat die eigenlijk één uitgesponnen soundscape is geworden. Sigur Rós is terug en dat werd tijd. Dat ze dat dan met deze kwalitatieve langspeler doen is mooi meegenomen.

Sommige dingen nemen een speciale plaats in je geheugen of hart. Neem bijvoorbeeld Der Klinke. Ik was juist begonnen met schrijven en ik kreeg de aanbieding om Der Klinke te gaan interviewen, in hun repetitieruimte in Oostende, naar aanleiding van hun plaat ‘The Gathering of Hopes’. Als beginneling werd ik daar warm onthaald en maakte ik kennis met een band die ik op muzikaal vlak juist had ontdekt. Dat zijn van die dingen die je je hele leven bijblijven. Soms werd indertijd wat meewarig over de band gedaan maar ze deden gewoon verder op hun manier en tempo. En kijk: sedert enkele jaren worden ze nu juist geprezen voor hun eigenheid en omdat ze moeilijk in een hokje te plaatsen zijn. Hoe het kan verkeren.
Sedert juni werd ‘Facing Fate’ op de wereld losgelaten. Wanneer je de vinyl of cd in de hand neemt dan merk je meteen het professioneel ogende artwork op ( www.tikkels.be).
De vinyl bevat 8 tracks en op de cd versie staat als bonus de John Wolf-remix van “Who to Deny”. Die versie is ook terug te vinden op de gelijknamige single.
Er wordt meteen sterk geopend met “Dark Night March”. Een goed opgebouwd nummer met mooie synths en heerlijk baswerk. Vooral die warme en kabbelende bas doet de song leven. “The Shallow Shadow” (produced by John Wolf) was al gekend als single en bevat alle ingrediënten die we van Der Klinke mogen verwachten: dansbaar, een gothic aandoende bas, wave gitaren en synths. De mix van de vocals vind ik ook goed gelukt.
Op “Dancing Liberty” krijgen we terug een vintage Der Klinke te horen. Een nummer dat het op de wave-dansvloer goed zou kunnen doen. “Closing in” is iets donkerder dan de vorige twee tracks: fijn gitaarspel, synths en met guestvocals van Martin Bowes (Attrition). De man die ook ditmaal de mastering van het album heeft gedaan. “You’re Looking Good in an Elevator” is uptempo en catchy. Kortom een serieuze single-kandidaat. Een nummer waar Pat Pattyn (was drummer bij Nacht Und Nebel en momenteel nog steeds bij The Bollocks Brothers) aan de tekst meeschreef.
Ook op “All The Right Wrongs” passeert er een gast muzikant. Filip Heylens (o.a. zanger bij Wegsfeer) verzorgt hier de vocals en doet dat heel goed. Zijn stem past heel goed bij de eerder donkere sound. Ook heeft het refrein een catchy hook. “Absolutely Nothing” is een prima albumtrack. De “Who To Deny”-track zal bij de fans wel al goed gekend zijn en behoeft buiten wat complimenten nog weinig commentaar.
Hoeveel bands sluiten af met het titelnummer? Je kan ze op één hand tellen denk ik. Dat gezegd zijnde is “Facing Fate” wel een mooi opgebouwd episch nummer geworden. Een bas gedreven intro waar de andere instrumenten langzaam komen binnen gewandeld. Denk qua opbouw een beetje aan “Desintegration” van The Cure. Een toppertje waarmee een sterke plaat wordt afgesloten.
Het is een album dat mooi oogt en klinkt! 

Darkwave/electro
Facing Fate
Der Klinke

 

Bij het uitkomen van hun gelijknamig debuut was ik wel onder de indruk van donkere, eerder logge en diepe Doom metal. Bovendien hadden ze ook wel melodieuze stukken in hun muziek.
Intussen is dit toch al 9 jaar geleden en is dit hun vierde album. Bij deze vierkoppige Amerikaanse band uit North-Carolina krijgen we op ‘Chthonic’ terug het vertrouwde geluid waar ze sinds 2014 om bekend staan. Dat zijn lange, donkere lappen muziek met daarbij een getormenteerde stem die rechtstreeks uit één of andere grafkelder komt. Het soort muziek dat, wanneer je door een donkere periode gaat, je zal herkennen maar je niet meteen zal opvrolijken. Nou, ik kan dat wel smaken en dit album evenzeer.
Tevens zijn er ook wel melodieuzere passages zoals de intro op “Petroglyph” met zijn gitaarmelodietje of de instrumentale interlude “Chthonic” waarin ze de toon en het thema van de plaat neerzetten. “Passage” is voor mij het boeiendste stuk dat ze hier hebben neergezet: donker, zwaar en met veel variatie in alle geledingen. Voor mij het piece-de-resistance van de plaat.
Vijf tracks lang nemen ze je bij je nekvel. De intro en outro zijn samen goed voor tien minuten en de drie tracks ertussen draaien allen rond de tien minuten maar het voelt niet als tien minuten aan.

Een aanrader in zijn genre! Met een mooie cover van de Oekraïense kunstenaar  Vladislav Cadaversky.

Doom/Death Funeral metal
Chthonic
Mesmur

 

Nile On Wax is een trio dat in bepaalde kringen wel bekend is en terecht ook, want ze brengen hoogstaande en smaakvolle muziek. Als we de naam van de violiste noemen dan zal bij het breder publiek wel hier en daar een frank of een euro vallen. Catherine Graindorge kwam een tijdje geleden wel vaker in de media vanwege haar samenwerking met Iggy Pop. Daarnaast heeft ze ook al met o.a. Nick Cave, John Parish etc…
Daarnaast mogen we bassist David Christophe en drummer Elie Rabinovitch zeker niet vergeten. Met ‘After Heaven’ zijn ze aan hun eerste album voor hun nieuwe label, nadat ze al drie albums op Dépot 214 uitbrachten. En ze hebben hun start bij Tonzonen Records niet gemist.
Opener “In Heaven” verzoent een beetje elementen uit verschillende stijlen om tot een homogeen en sterk opgebouwd stuk muziek te komen : het klinkt soms filmisch, Oosters en bij momenten naar de post-rock van Explosions in the Sky. En dat geldt meteen voor al de tracks op dit rijk gekleurd en klinkend album. Een pareltje om te ontdekken. Ik kan natuurlijk nog talloze vergelijkingen maken en met superlatieven gooien maar je moet het vooral zelf ontdekken en je laten meenemen in hun boeiende wereld.

Jazz, Epische soundscapes, post-rock
After Heaven
Nile On Wax

Er valt veel te zeggen over Depeche Mode en over dit nieuw album. We kunnen rond de dood van Andrew Fletcher niet heen waardoor het trio nu een duo is geworden. Het album werd geschreven na diens dood en op zeven songs hielp Richard Butler van de Psychedelic Furs meeschrijven. Ook werkten een hele rits muzikanten mee aan de opnames. Op zich merk je niet zoveel van het ontbreken van Fletcher op deze plaat. Waarmee ik zijn invloed zeker niet wil minimaliseren maar wil ik  zeggen dat dit eerder de verdienste van de muzikanten en het overgebleven duo is.

De openingstrack “My Cosmos is Mine” is eerder trage, donkere song geworden met een baslijn die wat aan Massive Attack doet denken. De tekst is zwaar maar wordt ondersteund door heel mooie synthlijnen en backings. Geen single-materiaal maar wel een heel goeie albumtrack.
“Wagging Tongue” ligt in het verlengde van de openingstrack. De single “Ghosts Again” is een song die samen met Butler werd geschreven en is het eerste nummer op het album dat uptempo is. Het nummer is een groeier geworden dat bij elke beluistering meer en meer aanspreekt.
“Don’t Say You Love Me” is een melancholisch liedje dat Gahan met veel emotie zingt. Het bevat enkele mooie melodielijnen. “My Favourite Stranger” is ook een toppertje met de dwarse synths en gitaarsounds doorheen het anders eerder brave nummer.
Zoals op elk album staan er enkele songs tussen waar Martin Gore de lead vocals op zich neemt. Hier gaat het enkel over “Soul With Me”, de rest is ingezongen door Dave Gahan.
Ik hoor Depeche Mode vintage in sommige nummers onder een laagje moderne synths. Zoals op “Caroline’ s Monkey” dat ergens teruggaat naar de sound van ‘Violator’ en ‘Exciter’. “People are Good” is ook een heerlijke vintage song en met goede vocals. Het moet gezegd Dave Gahan, is hier in vorm.

Het album bevat twaalf songs en klinkt als een bezinnende, reflecterende band. Ik weet niet of het de leeftijd of de dood van Fletcher is die hiervoor verantwoordelijk is.
Kort samengevat: dit album bevat geen singles zoals “Personal Jesus”, “Never Let Me Down Again”, “Master and Servant” maar wel heel degelijke, mature songs die groeien bij elke beluistering en knap in elkaar zitten.

Al bijna 20 jaar toeren deze drie mannen langs zalen en podia met één akoestische gitaar, één mandola en één mandoline. In tegenstelling tot hun vorige plaat ‘B.L.O.C.K.’, waar ze werkten met overdubs, verschillende lagen en een rijke inkleding, hielden ze het op deze plaat tot de basic: drie man rond een microfoon. Daarbij werd het een herontdekking van de houten klank en het uitpuren van de gitaarsound.
De muziek is afkomstig van Maarten Decombel en door het trio gearrangeerd. Het werd opgenomen in Studio Trad en gemixed en gemastered door Jeroen Geerinck.
Dat alles resulteert in een erg filmisch klinkend album waarbij ze strooien met melodietjes en riffs. De ene keer melancholisch zoals op “Fleur de Lys” en de andere keer speels zoals op “Black Frost”.

‘Lys’ is hun vierde album en het klinkt organisch en als moderne folk. Nochtans zijn alle elementen afkomstig vanuit het verleden. Ook leuk en interessant zijn de korte beschrijvingen op het hoesje over elk nummer. Een geslaagd album.

Instrumentale Europese Folk
Lys
Snaarmaarwaar

Het minste dat we kunnen zeggen is dat The Ultimate Dreamers back-on-track zijn. Sedert de uitgave van hun oud werk door Wool-e-works in 2021 zijn ze niet meer stilgevallen en kom je ze overal te lande tegen. Na de goed onthaalde EP ‘Polarized’ is er nu een studio album op Spleen+ , een sub divisie van Alfa Matrix.
We vinden er als opener trouwens “Polarized” op terug. Een track dat opzwepend en vrij modern klinkt en dus ideaal als openingsnummer. “A Day in the Life” begint als een midtempo nummer dat langzaam opbouwt om dan open te breken. De effecten op de zang doen me wat aan John Wolf (Mildreda) denken. Het feit dat Len Lemeire (o.a. Implant, Anne Clark…) heeft er misschien ook iets mee te zien. “Piano Ghost” drijft op een piano riedel en vormt de basis waarop de rest is opgebouwd. De zang is hier iets ingetogener en warmer.
Een AC/DC-cover van “Hell Bell’s” op een cold wave plaat zetten is wel een risico die je neemt als band. Maar het werkt wel. En zo merk je nog maar eens de sterkte van dit nummer.
“Midnight” is een goed in het gehoor liggend liedje dat wat refereert aan The Cure. Maar met Robert Smith zijn invloed op dit genre is het moeilijk om niet nu en dan daaraan te moeten denken. “Big Violent” is een donkere track met ballen. Ik denk dat dit live een knaller kan worden.
“Loved You?!” kennen we van de ‘Polarized’-EP.
Om af te sluiten is er een Implant-mix van “Loved You?!” Een geslaagde mix dat wat in de richting van I Am X, Depeche Mode etc zit.

Het is een heel degelijk album geworden dat goed geproduceerd en gemixt is. Ze gaan verder waar ze met ‘Polarized’ waren beland.

Coldwave
Echoing Reverie
The Ultimate Dreamers

Wanneer je de naam Dirk Da Davo laat vallen dan weten de meesten dat het om die ene helft uit The Neon Judgement gaat. Wat minder mensen weten zijn misschien zijn solo werk en zijn samenwerkingen met o.a. DD Sanchez, Radical G en Jean Marie Aerts. Welnu, dan is deze bloemlezing misschien wel een ideaal instapmoment voor mensen die ook dat werk willen ontdekken. Dirk is verhuisd na Fuenteventura maar niet om ganse dagen met een cocktail aan het strand te liggen. Hij houdt zich best vaak bezig met muziek te maken. Het bewijs vind je ook hier op de plaat terug.

Het overzicht loopt van 1987 tot nu. Het is geen ‘best of’ geworden maar een soort bloemlezing in zijn oeuvre. Er wordt gestart met het vrij recente “King Of Fools” (2022) dat persoonlijk één van mijn favorieten is. Een solonummer geschreven door Dirk en waarop de bass en gitaar van de hand van Joerg Schanze aka Sanchez is. Die Mexicaanse invloed van Sanchez is hier in dit gitaartje duidelijk aanwezig en geeft het een duister, sinister en zuiders tintje. “OZZ” betreft een samenwerking met Jean-Marie Aerts en komt uit hun gezamenlijk album ‘DDDJMX’ uit 2020. Een vrij dansbare track dat wat van de grootsheid en het DNA van het Neon Judgement oeuvre in zich heeft. “The Unreal” is terug een single uit 2022 onder Dirk Da Davo zijn eigen naam. Een heerlijk dansbaar nummer dat teert op een simpele maar wel verslavende melodie. Het heeft een unieke sound waardoor het heel aangenaam en herkenbaar luistervoer is geworden.
Uit 1987 komt “Where Even Angels Falls” en het is Dirks eerste solo EP. Later gaat hij verder onder de naam Neon. Ook “Sexhead” komt uit diezelfde periode en is met zijn vette beats nog steeds bruikbaar in je dj set. Hetzelfde geldt voor “Meat Cathedral” waar er een verschijning van If It Moves op gebeurt.
Neon Electronics is dan weer een samenwerkingsproject van Dirk samen met Glenn Keteleer aka Radical G. Het resultaat hoor je op “157”. Een vette clubby track uit 2015. “Strive” en “Cities in Dust” (geen Siouxsie cover) komen terug uit de plaat met Sanchez uit 2022. Van die twee nummers is de laatste het meest spannendste en catchy nummer. Er wordt afgesloten met een dance track uit 1992. Je hoort zo de echo’s van de dancings/house temples zoals The Zillion, Boccaccio etc...

Het is een retrospectieve waar de verschillende muzikale vormen en gedaanten van Dirk Da Davo de revue passeren. Het klinkt wat divers maar draagt toch telkens de intussen bekende DDD-stempel. Een geslaagde plaat dat ook op rode vinyl te verkrijgen is via het Je M’en Fish-label.

Electro/Dance
Retrospective 1987-2023
Dirk Da Davo

Op 10 maart brengt de band (bestaande uit Sam Pieter Janssens en Annelies Tanghe) twee EP’s uit die digitaal afzonderlijk verkrijgbaar zijn maar die je samen op één vinyl of cd kan kopen. Op het album vind je een aantal singles terug die gedurende de covid periode werden uitgebracht zoals o.a. “Love Like Gold” en “Photograph”. Daarnaast werd het album aangevuld met nieuw werk. Deze keer geproduceerd door David Poltrock. Poltrock is een in Brussel gevestigde composer, producer, arrangeur en keyboardspeler. Die o.a. live voor De Mens werkt en in het verleden ook voor bands zoals Hooverphonic, Black Box Revelation tot zelfs Adamo.

Digitaal zijn het twee aparte EP’s die wel beiden als leidraad de verbindende kracht van de liefde bevatten. Daarmede hoor je ook niet op het album  uit welke EP de nummers komen. Sedert hun debuut in 2018 zijn ze regelmatig op o.a. Radio 1 en Willy te horen geweest. Verleden zomer deden ze een tour met De Mens. In het verleden waren ook al support voor Joan As Police Woman  en Absynthe Minded. Ook in Nederland beweegt er één en ander… Ze zijn al te gast geweest op de radio bij niemand minder dan Leo Blokhuis.

“Better” is een ideale opener. Een vrolijk klinkend nummer met een minder vrolijke tekst en een catchy refrein. Ideaal voor op de radio. “Too Long Maybe” heeft een op de voorgrond geschoven baslijn. In het refrein komt er samenzang bij wat het nummer hier ook een harmonieus en warme vibe geeft. Wat in de meeste van hun songs opvalt dat ze ruimte laten zodat alles mooi tot zijn recht komt. Less is inderdaad soms more.
“Photograph” is een warme song waarin de afwisseling tussen spoken word en zang door Annelies Tanghe een mooie afwisseling aan het nummer geeft. “Unknown Lover” lijkt wat zuiders en feestend qua instrumentengebruik en sound. Een zomers liefdesliedje als het ware. “Time” is een dromerig nummer (mede door de synths en de tekst). Een heel mooi nummer dat een groeier wordt tijdens het her beluisteren. “Rollercoaster” is een nummer met een heerlijke riff, leuke percussie en een heel degelijk refrein. “Left Us Long Ago” is een pareltje. Alles klopt aan het nummer, heel mooie zang en een refrein dat blijft hangen en naar meer smaakt! “Tiger” is de eerste single uit het album dat werd gelost en dat sommigen onder jullie misschien zullen kennen. Een lekker uptempo nummer met de nodige weerhaakjes (o.a. ritmisch) om een interessante single te zijn. “Little Boy” barst van de melancholie en in het refrein breekt het dan wat open. “Stranger” is als het ware een ingetogen dromerig slaapliedje geworden en sluit zachtjes het album af.

Op deze plaat vind je werkelijk een aantal pareltjes terug zoals o.a. “Left Us Long Ago”, “Time” en “Too Long Maybe”. Een heerlijk afwisselend doch coherent en warm album. Heerlijke bas, mooi synthsound en keys en natuurlijk de heerlijke zang van Annelies Tanghe.

Wanneer je tickets koopt om naar de album voorstelling te gaan in het Depot te Leuven op 26 maart; dan kan je met je ticket de lp aan 10euro en de CD aan 5 euro kopen. Een koopje me dunkt.

Vanaf het eerste concert dat ik zag in het Wilde Westen op 17-03-2018, damn da’s ook al bijna vijf jaar geleden, zag ik de potentie van deze Zwevegemnaar.
Deze nieuwe single bevestigt nogmaals mijn vermoeden en toont terug waarom Mooneye zo aantrekkelijk is: een engelen gezang met een catchy en melancholisch refrein, een band dat cohesie toont en een frontman waar vele meisjesharten sneller van gaan slaan. Wat kan er nog fout gaan? Koen Gisen (ook Meskerem Mees en Bonny King) deed de productie en liet alles heel goed, warm en helder klinken.
Vanaf maart beginnen ze een clubtournee doorheen België, Nederland en Duitsland. Het zien waard want ze hebben een uitstekende live reputatie. Er wordt tevens gewerkt aan een opvolger voor ‘Big Enough’. Een plaat die je op zijn minst al eens moet beluisterd hebben.