Ik volg al een tijdje de Noorse componiste Susanna die keer op keer sterke albums maakt en al diverse prijzen won zoals de Spellemanprize en de Radka Toneff Memorial Award. Als je weet dat Bonnie Prince Billy op zijn album ‘Wolf of the Cosmos’ uit 2018 het gehele album ‘Sonata Mix Dwarf Cosmos’ uit 2006 van Susanna heeft gecoverd dan begrijp je dat ze wel wat in haar mars heeft. Ze heeft een heel fraaie stem en weet altijd wel aparte invalshoeken te vinden om haar stem in op te hangen. Zo stond haar album ‘Garden of Earthly Delights’ uit 2019 vol met songs die geïnspireerd waren door de middeleeuwse schilderijen van Jheronimus Bosch. Op ‘Go Dig My Grave’ bewerkte ze songs zoals “Perfect Day” van Lou Reed, “Wilderness” van Joy Division en traditionals in haar eigen gekende stijl. Ditmaal liet ze zich inspireren door de Franse dichter Charles Baudelaire (1821-1867). Net zoals Baudelaire zoekt ze hier in haar nummers de grenzen van het verlangen op. En die grenzen zien er niet altijd even mooi uit: jaloezie, lust, heiligdom, perversie… Concreet gebruikte ze tien teksten van de dichter uit zijn werk ‘Les Fleurs Du Mal’. Die teksten met een donkere rand geven een mooie balans samen met de soulvolle stem en het betoverende pianospel erbij. Opener “The Dancing Snake” doet mij aan een sobere, minimalistische Tori Amos denken. Een compliment wat mij betreft. Ook “The Vampire” doet mij er wat aan denken qua stijl. Een heerlijke song trouwens. Op “Longing for Nothiness” zingt ze eerder zoals de grote moderne zangeressen dat doen. Met veel gevoel en nuancering in de stem. “The Enemy” is een traag, uit gepuurd nummer waar je de tijd voor moet nemen om de schoonheid ervan te ontdekken. “Burial” is dan weer toegankelijker en ritmischer. “Obsession” is een warm gezongen en rake track.
Ook ditmaal heeft Susanna een kwaliteitsvol album gemaakt met slechts piano en stem en de teksten van Baudelaire. Doorsnee pop wordt het nooit maar wel minimal pop met weerhaakjes waar veel plezier aan kan beleefd worden als je je er voor openstelt.

Avant-garde/minimal pop
Susanna
Baudelaire & piano
 

Luka Bloom behoeft voor de iets oudere luisteraar geen introductie meer. Sinds hij in 1990 ‘Riverside’ uitbracht met de songs “Dreams In America”, “You Couldn’t Have Come A Better Time” en “Rescue Mission” geniet de Ierse bard van wereldwijde erkenning met zijn melancholische folk.
Zijn opvolger ‘The Acoustic Motorbike’ met o.a. de cover “I Need Love” van LL Cool J vergrootte dit alleen maar. Komt daarbij dat de man ook steeds beklijvende concerten weet en wist te geven en je begrijpt waarom hij al zolang blijft meegaan.
Als we zijn compilaties en officiële live albums niet meetellen is dit zijn 22^ste studio album. In totaal heeft hij 27 officiële releases. Nu, de man is reeds sedert 1978 bezig maar toch; het blijft een indrukwekkend en omvangrijk oeuvre.
Ondanks al die platen blijft het nog altijd fijn om nieuw werk van de man te mogen aanhoren. We horen natuurlijk geen echte verrassingen meer op zijn platen maar wel een songschrijver en muzikant die in dienst van het nummer speelt. Kwaliteit primeert nog steeds.
Ook ditmaal vinden we pareltjes en fijne sfeervolle songs terug op zijn nieuwste plaat. Opener “Can We Stay” is sfeervol en melancholisch. “The Beauty of Everyday Things” is voorzien van een mooie opbouw, backings en arrangement. Het is tevens de eerste single van de plaat.
Het titelnummer klinkt heel Iers en opzwepend. Zo krijgen we gedurende elf songs een rondleiding doorheen het universum van deze Ierse bard.
In eerste instantie had hij gedurende de laatste twee jaar 20 tracks geschreven die hij reduceerde tot de elf die op ‘Bittersweet Crimson’ staan. Nergens staat er iets teveel op de nummers maar evenmin iets te kort. De essentie en de eenvoud wordt in een sfeervol en sober jasje gehuld. Luka Bloom is een beetje zoals goede wijn: hij wordt beter met de jaren.
Het overweldigende succes van de jaren 90 zal hij in verkoopcijfers waarschijnlijk nooit meer evenaren maar hoeft dat nog? Als hij ons van tijd tot tijd met een goede plaat en een intens optreden kan verblijden zijn wij al meer dan content. En ‘Bittersweet Crimson’ is zo’n plaat. Hopelijk waait de covid-nachtmerrie snel over en kunnen we de man gade slaan in zijn natuurlijke habitat: namelijk een podium.

De bands die in navolging van de revival van de postpunk opstaan en albums uitbrengen willen we niet te eten geven. We zouden geld tekort komen. We krijgen veel bands die goed naar Joy Division en The Cure hebben geluisterd en daarmee ook tot de middelmaat behoren. Soms krijgen we een verrassing en komen onze nekharen meteen overeind. Dat laatste was het geval bij het beluisteren van het nieuwe album van Versari. Man, die kwam binnen. Het heeft dan ook de toepasselijke naam ‘Sous La Peau’ meegekregen. Nummers met een eigen smoel en Franstalige teksten.
De Joy Division elementen passeren wel eens maar net zo refereren ze aan een U2. Op hun nummer “Tu Te Disais” hoor je een gitaargeluid dat ergens uit ‘The Joshua Tree’ lijkt te komen. Dit samen met een broeierige bas en we krijgen een donkere maar sterke song. Een nummer dat diep snijdt zoals “Bullet The Blue Sky” ook doet.
Genoeg over Bono en de zijnen want Versari bevat zelf genoeg eigenheid om trots zijn universum uit te bouwen. Versari is met deze release aan zijn derde album toe maar ik had tot nu toe nog niet van hen gehoord. Jammer… De band draait voornamelijk rond de creatieve geest van Jean-Charles Versari maar is wel degelijk een trio dat verder nog bestaat uit Laureline Prodhomme en Cyril Bilbeaud.
Voor het album kregen ze de hulp van Adrian Utley (oprichter van triphoplegende Portishead) die zich over de synths en wat extra gitaarlijnen ontfermde. Versari heeft een warme en ietwat onheilspellend klinkende stem die soms wat aan Michael Sele van The Beauty of Gemina doet denken. Maar ze klinkt wel iets krachtiger.
Aan broeierige tracks geen gebrek: “Rose” is nog zo ééntje en bevat een gitaarlijn die je meeneemt in de song. “Brulez” heeft een heerlijke wandelende baslijn die samen met de galmende gitaar de lijnen uitzet. “Des Images” is de opener van het album. Het is een nummer dat er meteen staat met zijn scheurende en voortrazende ritmesectie en gruizige gitaarriff. Magnifiek. Op “Plus de Tristesse” hoor je de tranen over de wangen rollen. Zo hartverscheurend klinkt het. Op “Reviens” is het de beurt aan de drums om in the picture te staan.
Gedurende acht songs is het genieten en ontdekken. Helaas is het daarna gedaan. Maar gelukkig bestaat er een repeat-knop. Dit wordt voor mij één van de post-punk platen van 2020!

Postpunk
Sous La Peau
Versari
 

Eind vorig jaar stelde Black Leather Jacket hun debuut “Tranquilizer” voor in de Trix , 29 november 2019, in Antwerpen. Deze EP bevat vier nummers die toen werden gespeeld. We horen een energieke en enthousiaste band. Er wordt geopend met “If You’re Waiting For A Sign” waar de song na het stilvallen terug opstart met een meezingmomentje om zo naar het einde te gaan. Na de adrenalinestoot komt een lichtjes meer melancholische track, “A Burnt Child Dreads Pt II”. Een nummer dat live nog sterker klinkt en waar ik helemaal weg van ben. “Intoxicated” wordt live tot maar liefst zeven minuten uitgewerkt. Afgesloten wordt er met “Western World”.
Een mooie set up en een hebbedingetje voor de fans alvast. We krijgen hen te horen zoals ze live ook klinken: energiek, onstuimig ,  niet altijd perfect maar met het nodige spelplezier. Meer moet dat niet zijn.

Garagerock
Black Leather Jacket
Trix -29.11.2019- live EP
 

De Franse punkers van One Life All-In bestaan een kleine vier jaar en zijn met deze EP aan hun tweede release toe. Ze maken punk met rock en metal invloeden. Luister maar eens naar de drumpartijen of sommige gitaarlijnen. Qua zang en attitude hoor ik punk. Deze EP werd ook ditmaal in Lyon opgenomen in de Convulsound studio met Thibault Bernard als producer. De smaakvolle cover is het werk van artiest/illustrator David Quiggle die ook al Foo Fighters en Queens of The Stoneage voorzag met illustraties.
Ditmaal 6 songs die meestal heel goed in het gehoor liggen en uitnodigen tot een feestje. Dus de nodige energie, meebrulpassages en geëngageerde teksten. Zo moet het zijn voor nummers uit dit genre.
Ik kan enkel maar lovend zijn over deze EP. Goedgemaakte songs die ook nog eens sterk klinken. Hier en daar een schoonheidsfoutje maar voor deze muziek mag/moet dit zelfs. Op “Sacred Heart” hebben ze de nodig tempowissels en breaks gestoken. Na enkele beluisteringen vind ik dit wel een sterke track. Ook de eerste twee songs staan als een huis. “83rd Dream” is een herneming en opent als een aangrijpende ballad om dan open te breken in een uptempo nummer. Een herneming waard.
Voor wie van muziek houdt dat zich ergens tussen The Offspring en At The Drive-In afspeelt, zal dit zeker weten te smaken.

Bij de eerste tonen van het openingsnummer “Ritual Fire” voel je al dat er hier iets gaat gebeuren. De intro lijkt iets groots aan te kondigen. Met logge riffs en een donkere galmende stem weet dit drietal hier meteen een ferme sfeer neer te zetten. Weer een Black Sabbath kloon zal je zeggen? Nou, nee hoor. Er zitten natuurlijk wel wat invloeden ervan in , maar er zitten ook post rock invloeden in. Luister maar eens naar de heerlijke instrumentale bridge en solo halfweg. Deze band heeft heel wat in zijn mars; dat hoor je meteen.
Naast die eerder aangehaalde elementen weten ze ook power, sludge en doom met melodie en songstructuren te mengen. Het debuut van deze 3 drie mannen (een Bilzenaar, Maastrichter en Hoeselaar) bevat vijf songs die samen goed zijn vijftig minuten muziek. Op “Nameless Nights” krijgen we ook sludge invloeden en doen ze daardoor een klein beetje denken aan Steak N8. Ik vind dat alles goed en krachtig klinkt. Ook hier krijgen we terug een bridge dat de song af maakt. De afwisseling tussen de lage keelstem en de cleane zang werkt goed en brengt diepte met zich mee. Ik hou ook van het gitaarwerk in de outro.
Ze hullen zich wat in een mysterie en gaan zo mee in het verhaal van de doom. Ze noemen zich de 3 shadows bestaande uit Doctor Witch (bass en vocals), Sergeant Doom (Gitaar) en Mister Void (drums en vocals). Op “Long Road Home” weten ze een heerlijke melancholische sfeer neer te zetten. Ze bouwen alles mooi op naar een climax. Halfweg beginnen de gitaren te scheuren die ondersteund worden door de sublieme ritmesectie. Ook op “City of Dread” wisselt doom/sludge zich af met lichtere, melodieuze stukken. Om af te sluiten komen ze af met een episch en vijftien minuten durende “The Murderous Sea”. Een heerlijk uitgesponnen intro waarin je voelt dat er meer moois zit aan te komen. Het is een song geworden waar veel wendingen en ideeën verwerkt zitten. De outro is een filmische passage die zo dienst kan doen bij een bloederige horror-movie. Die outro is een vijftal minuten lang en misschien net iets te lang maar ze mist in elk geval zijn doel niet.
Dit debuut klinkt ferm en bevat indrukwekkende performances van elke muzikant. Samen vormt dat een sterk geheel dat gemakkelijk boven de middelmaat uitstijgt. Onder andere verkrijgbaar in verschillende varianten van vinyl.

Doom metal/Postrock
Through The Eyes of the Fire
Voidian
 

Meskerem Mees zal voor velen nog onbekend zijn maar geloof mij , dit zal niet zo lang meer duren. Mees heeft een gouden stem: zacht, warm en met een korreltje in. Ze heeft nog niets uitgebracht maar de Gentse (met Ethiopische roots) is eigenlijk in haar hometown al een beetje aan het boomen. Ze won eind vorig jaar het nieuwe podiumconcours Sound Track en ze werd opgepikt door MayWay records. Producer Koen Gisen nodigde haar uit in zijn studio samen met celliste Febe Lazou die haar ook live soms bijstaat. Het leverde deze mooie single op. Een rustig en mijmerend liedje. De naam Joni Mitchell zal wel nog eens vallen in reviews vanwege de stijl en de opzet. Maar luister gewoon, vorm je eigen mening en ga in het najaar eens naar haar zien. Bijvoorbeeld naar Humo’s Rock Rally of de Dranouter zomersessies.

I-Wolf and Eduardo Raon - Deze single is afkomstig van een eerder ongewoon album dat Wolfgang Schlögl aka I-Wolf heeft gemaakt met de Portugese harpist Eduardo Raon. Het bestaat enkel uit piano, harp en de akoustiek van de ballroom van het Vienna Casino Baumgarten. Het album ‘Baumgarten’ volgt in het najaar. I-Wolf is sinds 1986 actief in de muziekwereld; eerst als bassist en zanger. Later als oprichter van de band Sofa Surfers en zijn solo werk.
Deze single is apart, instrumentaal en lijkt een beetje tussen free jazz en avant garde te zitten qua stijl en vibes. Liefhebbers van deze genres gaan hiervan zeker genieten. Voor mensen die er niet mee vertrouwd zijn , lijkt het mij wat te moeilijk om hen aan te spreken. Ze zullen de welbekende songstructuren van verse-refrein- verse etc hier missen, denk ik.

Avant garde
I-Wolf and Eduardo Raon 
The Last Humppa -single-

Deze driekoppig rockformatie uit Gent komt hier aanzetten met hun tweede single. Slechts enkele maanden na de release van hun eerste single “Lies”. De single kreeg nogal wat aandacht en werd ook opgepikt door o.a. StuBru. Muzikaal kan je hen misschien ergens plaatsen tussen Therapy? en de Foo Fighters.
Vooral deze single “Arizona” doet wat aan Therapy? denken vanwege de riff. Die is een beetje dezelfde  als van hun nummer “Isolation” (een cover van Joy Division trouwens). Lector weet goede rocksongs te maken die rocken maar tevens radiovriendelijk zijn. Voor de productie werd samengewerkt met Stijn Debontridder (Universal Music) en de Amerikaanse Joe Laporta die voorheen ook al de masters leverde voor Foo Fighters, The Killers, David Bowie, Ghost…
Er werd dus niet op een euro gekeken om een doorbraak te forceren. Gaat dit lukken? Moeilijk in te schatten in het genre die ze spelen. In elk geval klinkt alles goed en valt hier niets verkeerds over te zeggen.
Ik mis een beetje het wauw gevoel die ik bij “Lies” had maar dat kan persoonlijk zijn. Aan jullie om dat voor jezelf uit te maken. Hun debuutplaat wordt trouwens verwacht in het voorjaar van 2021.

In 2017 kreeg de band veel positieve kritieken op hun album ‘The Gap’. Het eerste album in enkele decennia gaf blijkbaar de zuurstof die ze nodig hadden om er terug tegenaan te gaan. En ziedaar drie jaar later is hun opvolger al klaar dat naar de naam ‘Wilma (Determined Protector)’ luistert.
De band gaat hierop verder waar ze met hun vorig album stopten: het maken van potige, donkere songs die elementen van punk, rock en wave bevatten.
Op ‘Wilma’ krijgen we acht songs. Ze openen meteen loeihard en stevig met “Big Victory”. Een pulserende bas en een logge rockende gitaarriff ondersteunen de zwartgallig klinkende zang. Denk hierbij aan een kruising van Star Industry en La Muerte. De lokroep ‘Wilma’ in het refrein doet mij aan The Flintstones herinneren maar muzikaal heeft het er niets mee te zien. “Intolerance” begint met een cleane gitaar maar verdwijnt dan onder de distortion. Het tempo gaat omhoog terwijl de gitaren weids uitwaaien. In het refrein komt de gitaarlijn uit de intro terug meedoen en maakt de bas de hook. “R.Doubts” opent met hypnotiserende zang en backings. De chaos is hier beter gestructureerd dan op de vorige track. Een sterke track dat vrij catchy klinkt. Op “Persecute” gaan ze richting post punk en wave. Met name de gitaar, die onafgebroken een breiwerk neerzet,  doet denken aan de vroege P.I.L. ten tijde van ‘Metal Box’ en ‘First Issue’ wat een compliment en appreciatie van mijnentwege is. Geweldige track waar de razernij naar het einde toe in de zang duidelijk te horen is. “The Blame” is dan weer een stuk toegankelijker maar bezit ook die donkere en wanhopige ziel waar zwartzakken zoals wij zo fan van zijn. Hier ook terug een uitgebreide maar relatief cleane gitaarsolo. De onderliggende synths vallen niet heel hard op maar bepalen voor het grootste deel de teneur van de song.
Er staat ook een rustpuntje op ‘Wilma’ en dit in de vorm van “Shadow” dat een subtiel wah wah gitaartje bevat. Een haast fluisterende zang zorgt voor de verdere sfeer. Maar de basis onder dat alles , is het fijn samenspel van drum en bas. Er wordt afgesloten met het onheilspellend klinkende “Noise, What Noise?”. Inderdaad voor sommigen zal dit als noise klinken maar voor mij en veel gelijkgestemde zielen klinkt dit het eerder als muziek in de oren.
Struggler heeft met ‘Wilma’ een stoot van een plaat gemaakt: bondig, donker, sfeervol en op een basis van ijzer, vuile olie en rook. Hell yeah!

Post punk/ Dark punk rock
Wilma -determined protector-
Struggler