Het Gentse This Can Hurt is ook alweer zeven jaar bezig en ze hebben reeds twee full albums uitgebracht waarvan het laatste op het Britse Glasstone Records (Peter Hook).
Tijdens de pandemie hebben ze aan een derde album gewerkt maar door de onzekere tijden hebben ze de release daarvan ‘on hold’ gezet. In plaats daarvan hebben ze een EP met erop vijf semi-akoestische/gestripte tracks uit hun oeuvre. We moeten ook nog vermelden dat ze in 2021 de fantastische single “Michaela” uitbrachten. Het broeierige dat deze song in zich heeft, doet de adrenaline opborrelen in elke vezel van mijn lichaam.
Daarbij valt op dat ondanks de iets meer gestripte versies de songs niets aan kracht en waarde inboeten. Neem bijvoorbeeld “If You Go” dat hier in de stijl van Portishead of de jonge Hooverphonic een beklijvende versie laat horen gezongen door Marieke Bresseleers. De max.
Ook “Worlds Apart” moet niet onderdoen voor het origineel. “High Tide” is hier trager dan de originele versie maar het kruipt daarvoor niet minder onder de huid. “Diane” werd hier uitgekleed en in een pianojasje gestoken. Het heeft daardoor een andere vibe en klinkt hier meer als een ballad dan een industrial rockend nummer zoals het voorheen was. Ik ben voor beiden te vinden. Het hangt wat af van mijn stemming om te kiezen welke uitvoering ik het best kan pruimen. “Vergeet Me” is een mooie song geworden met een tekst van en ingesproken/gezongen door Nel Mertens.
Onder andere melancholie, hunkering en weemoed zijn de gevoelens die This Can Hurt weet over te brengen naar de luisteraar.
Deze EP is heel geslaagd en de verwachtingen naar hun derde album is nu nog groter geworden.

Dark, gothic, rock, pop
A Darker Shade of Blue EP
This Can Hurt

We horen hier het debuut van deze zangeres die met ‘Heimat’ een album uit heeft, met liedjes over haar familiegeschiedenis die voor WOII ergens in de provincie Opper-Silezië in Polen liggen. Over haar ouders die naar West-Duitsland vertrokken en waar ze geboren wordt en een andere moedertaal meekrijgt dan die van haar ouders.
Wat horen we dan op dit album? Liedjes die als basis begeleid worden door akoestisch gitaarwerk. Aangevuld met verschillende instrumenten: de ene keer is het een spaarzame synth, de andere keer blazers, altviool of strijkers. Op dat vlak krijg je wel voldoende afwisseling. Daarnaast een melancholisch gevoelige zang. Het geheel klinkt warm. Zinvolle teksten die een zeker niveau van diepte bevatten. Verder is de mix zo dat je het gevoel krijgt dat ze ergens bij je thuis zit te spelen.
Ik moet zeggen dat vrij veel songs best catchy of melodieus klinken. Ik denk dan aan bijvoorbeeld “Holy Father”. Verder straalt het album een zekere naturel en rust uit in deze drukke mediatijden.
De meeste nummers zijn bondig en gevat en draaien rond de drie minuten.
Zelf is ze beïnvloed door onder andere artiesten als Sufjan Stevens, Conor Oberst en Sharon Van Etten. Met al hetgeen we hier te horen krijgen mogen we spreken van een aangenaam en sterk debuut.

Met deze release zijn de heren van The Monochrome Set reeds aan hun 16^e album toe. Het moet gezegd worden dat ze ook al opgericht zijn in 1978 en mits enkele hiaten nog steeds vrij actief zijn. Een single band zijn ze nooit geweest, eerder een album band dat het moet hebben van zijn vakmanschap. Door de jaren heen vonden ze onderdak bij o.a. Cherry Red, Rough Trade, Warner Bros en nu al een hele tijd bij Tapete Records. Allemaal labels met faam.
Onder andere Iggy Pop, Jarvis Cocker, Johny Marr staan bekend als grote fans van hun muziek. Iggy Pop heeft ooit met Fatboy Slim hun nummer “He’s Frank” gecoverd voor de TV reeks ‘Heroes’. Je hoort en leest het: allemaal mooie adelbrieven. Soms is het onverklaarbaar, denk maar aan The Sound of The Fall, maar bij het grote publiek zijn ze een heel stuk minder bekend.

Nu wat meer over het nieuwe album: de muziek is hier duidelijk meer indiepop tav postpunk in hun beginjaren. Opener en tevens titelnummer “Allhollowtide” is daar een duidelijk voorbeeld van: semi-akoestische gitaren, een melodieus refreintje en Bid die haast aan het croonen is. Met mooie backings en piano ertussen. Een toppertje. “Ballad of the Flaming Man” heeft ook een catchy refrein en een orgeltje dat mij wat aan The Stranglers doet denken. “My Deep Shoreline” heeft een fijne tekst en hij zingt hier haast als een Guido Belcanto of Dirk Blanchart. “Really in the Wrong Town” is, net als “I, Servant” en “Hello Save Me”, een aangenaam uptempo liedje geworden. Daarnaast vinden we een aantal trage nummers zoals “Box of Sorrows” (dat ook echt de somberheid van de titel doet weerklinken) of “Resplendant in a Darkness”.
Er wordt na elf liedjes afgesloten met een instrumentaal pianonummertje: “Parapluie” dat meer sfeer dan song is geworden.
The Monochrome heeft een degelijk album gemaakt met enkele nummers die erboven uit steken zoals “Allhollowtide”, “I, Servant” en “Really in the Wrong Town”. Voor de rest heel degelijke songs die dikwijls een catchy refrein bevatten.
Is het één hun beste platen? Ik  weet het zo meteen niet; maar het is zeker een plaat die mooi tussen hun andere releases past.

Alternative/Wave/Indie
Allhollowtide
The Monochrome Set
 

Onder de noemer ‘The Art of Love’ brengt het duo van And Then Came Fall drie EP’s uit. Die worden doorheen het komende jaar uitgebracht en vormen samen één geheel zowel muzikaal als grafisch. De verbindende kracht van liefde is het centrale thema. Uit de eerste EP ‘The Art of Love Part 1’ komt deze “Photograph”. Een nummer met veel gevoel en warmte. De afwisseling van de spoken words en zang door Annelies Tanghe geeft een mooie afwisseling aan het nummer. Die spoken words passen trouwens heel goed in de song. Het nummer drijft op een gitaartokkel met daaronder synths. Warme synth-klanken die het nummer heel beheerst doen openbloeien. Het nummer is heel slim in elkaar gestoken en dat maakt het tot een aangename en boeiende single.
And Then Came Fall - Photograph - YouTube
Nu komt de tournee met De Mens eraan, die al enkele keren werd uitgesteld door covid. Mocht je interesse hebben hieronder vind je de toerdata voor april

Tourdates
16/4/22  Rock Lobster, Borgerhout
22/4/22  Lux - Herenthout (Supporting De Mens)
27/4/22  Wilde Westen - Kortrijk (Supporting De Mens)
28/4/22  Muziekodroom - Hasselt (Supporting De Mens
19/5/22  Nosta, Opwijk (Supporting De Mens)

Indie/Electro/Pop
Photograph -single-
And Then Came Fall

W. Pike kennen van zijn liedjes samen met zijn Glanzende Guido’s. Later dit jaar brengt hij echter een Engelstalig solo album. Deze song had hij al geschreven vooraleer de oorlog uitbrak en was vooral geschreven naar aanleiding van de vele bootvluchtelingen. Niettemin brengt hij dit nummer nu wat eerder uit omdat het nu past in het momentum.
Het nummer begint en eindigt met Afrikaanse stemmen en muziek invloeden om dan tot een gezapig indie nummertje over te gaan, waar de tekst één van de belangrijkste rollen speelt. Het zit wel goed in elkaar. Ook wordt het mooi opgebouwd. Vandaar dat het zeker het vermelden waard is. Daarenboven belooft W. Pike dat elke cent die hij via streaming (Deezer, spotify…) verdient naar de juiste hulporganisaties gaat. Een reden te meer om het nummer eens te ontdekken.

Alternative/Indie
Song For The Refugee (From Kivu to Kiev) -single-
W. Pike

Een aangenaam liedje om naar te luisteren. Kijk ook eens naar het videoclipje: https://www.youtube.com/watch?v=vUFWwO63esw

Hands in Motion bestaat uit drie percussievirtuozen zijnde Simon Leleu : gespecialiseerd in percussie uit het Midden-Oosten. De instrumenten zijn heel divers en van de meeste had ik nog nooit gehoord zoals de darboeka en de bas-variant de doholla.
Robbe Kiekens groeide op in Afrika en is heel veelzijdig maar zijn hoofdinstrument wordt meer en meer de Midden-Oosterse framedrum. Tenslotte hebben we nog de jonge Brusselaar Falk Schrauwen. Tijdens zijn opleiding aan CODARTS in Rotterdam geraakte hij in de ban van latinpercussie. Dat bracht hem naar o.a. Brazilië en Benin.
Dit gezegd zijnde kan je al vermoeden dat we hier met een percussiegericht album te maken hebben. Ze maken instrumentale muziek, texturen en grooves. Het klinkt heel organisch en werelds. Ze mixen invloeden van over de gehele wereld tot één nieuw geheel.
Bij opener “Masmoudi” waan je je in het Midden-Oosten of in een Noord-Afrikaans land. In elk geval zie ik zand ,stof en eeuwenoude gebouwen voor mij. “Mirindi” lijkt uit de verte naar je toe te sluipen. De drums hebben een trance-effect.
“Echo” doet mij dan weer aan Azië denken. Zo passeren er zeven tracks die als een warm lappendeken je proberen te verwarmen. Het is misschien niet de juiste invalshoek maar de muziek zou niet misstaan in een wellness. In elk geval is alles fijn gemixt en geproduceerd.
Wie houdt van organische muziek en soundscapes moet dit zeker eens checken. Je hoort dat het hier om bedreven muzikanten gaat.
Dit alles is gehuld in mooi en sfeervol artwork, verkrijgbaar op cd en lp.

De song is een eerbetoon aan de enige en onovertroffen troubadour Guido Belcanto. Een mooi uitgangspunt dat onze nieuwsgierigheid opwekt. Het nummer klinkt op het eerste gehoor niet al te serieus maar het steekt verdomd goed ineen.
Ze hebben het in een moderner jasje gestoken en er wordt gezongen zoals Hugo Matthysen destijds met zijn Bomen. Het tempo en de sfeer werd helemaal herwerkt (o.a. rustiger en trager) zodat we hier kunnen spreken van een adaptatie of reconstructie ipv een cover. Het geeft een heel andere dimensie aan het nummer waarmee ook duidelijk wordt dat Guido Belcanto wel degelijk een goede tekst- en songschrijver is.
Tevens is duidelijk dat dit gezelschap ook wel van wanten weet. De track begint easy going, heeft wat wendingen in de midden en een dansbare outro om mee af te sluiten.
Het resultaat is een aangename, gestoorde en moderne uitvoering van een warme, charmevolle song van Guido Belcanto.
Daarnaast hebben W. Pike en zijn Glanzende Guido’s een videoclip in elkaar gedraaid dat wel de moeite waard is om eens te bekijken.

Nederlandstalig/Alternatief
W. Pike en zijn Glanzende Guido’s
Ik Bracht een Bende op de Been -single-videoclip-

https://www.youtube.com/watch?v=2AHccieEdeU

In 2020 bracht Susanna het album ‘Baudelaire & Piano’ uit met teksten die gebaseerd waren  op het werk ‘The Flowers of Evil’ van de Franse dichter Charles Baudelaire.
Haar liefde voor het werk van Baudelaire liet haar niet los en “Elevation” is terug gebaseerd op het werk van de 19^de eeuwse Franse dichter. Ze geraakte in de ban van de gelaagde teksten na een Engelse vertaling door Anthony Mortimer. Ditmaal beperkte ze zich niet tot enkel zang en piano maar ze maakte gebruik van spoken word, soundscapes en tape opnames van Stina Stjern.
Delphine Dora is verantwoordelijk voor een resem instrumenten zoals een organ, field recordings , vocals en piano. Die inkleuring maakt dat het album rijker en iets toegankelijker klinkt.
Opener “Alchemy of Suffering” is heel mooi, zacht en helder gezongen. Halfweg de track wordt de piano bijgestaan door soundscapes die de piano proberen te overstemmen. Dit geeft een andere sfeer aan het eerder klassiek klinkende nummer. Het was tevens de eerste single en de tweede single werd opmerkelijk genoeg “Rose-Pale Dawn”. Dit is een instrumentale track die zich heel langzaam aan de hand van soundscapes en field recordings op gang trekt. De muziek bevat wel de nodige emoties die je meesleept in die eigenaardige wereld van geluid en sounds. Verder geen zang te bespeuren. Het typeert haar karakter wel een beetje door dit als single uit te brengen. Een beetje wars van wat de algemene regels en verwachtingen zijn.
“Ciel Brouillé” is in het Frans en gezongen door Delphine Dora. Haar stem is lager en past heel goed bij de  Franse invalshoek. De track heeft haast iets sacraals. Hetzelfde gegeven geldt voor “L’ Aube Spirituelle”. Op “Elevation” zingt Susanna terug zelf en haar intonatie doet mij soms wat aan Björk denken. Een piano gedreven nummer waar op de achtergrond geluiden vanuit de natuur komen. Stina Stjern tekent present voor twee tracks “Light Up Your Eyes” en “It Shared  Ecstasy”. Beiden zijn twee sfeervolle instrumentals.

Ditmaal is Susanna’s ode aan Baudelaire gegoten in een heel divers album. Naast de kenmerkende stem en piano van Susanna introduceert ze ook twee muzikanten die voldoende de ruimte krijgen om de muziek een nieuwe dimensie te geven. Het is een sterk album dat niet meteen hapklare voer is, maar wat had je verwacht van iemand als Susanna? Het moderne gemengd met het klassieke is voor mij hier geslaagd. De stem van Susanna is ditmaal niet het belangrijkste op deze plaat, ze gebruikt die voor een beperkt aantal liedjes en laat Dora en Stjern echt wel meewerken/horen op dit project.
Vandaar het boeiende en interessante album dat hier voor mij ligt. De cover, een mooi gestileerde tekening van de Amerikaanse kunstenares Cameron, maakt het geheel af.

Avantgarde/minimal pop
Elevation
Susanna
 

Rotten Mind - Swedish garagerock band - I don't have a goal with my music, I just have to make music and so I do

The band has a new album called ‘Unflavored’. The review of the album you can read here .

Off course we’ re beside the music also interested in the minds behind the band. A band that could do it well in Belgium because we have pretty much bands who are representative or similar to Rotten Mind. A scene with bands like Equal Idiots, Sons, The Idiots, Dirk etc… So we had a talk with Jacob Arvidsson (guitars and vocals).

First of all: congratulations with your fifth and again superb album. Was it difficult or easy to make this time?
Thank you. It wasn’t either difficult or easy, we just took our time more this time. Both with writing the songs and in the studio. We kinda did the same thing as we always do, but we had a lot more time. And Kristofer, who recorded the album, was much more like a producer than what we’ve had before.

Each band has his own way to make songs, how do you make songs?
It’s usually me or Johan who has an idea, and then we make something out of it together. It could be a riff or a verse and chorus, or basically anything and we kinda jam it until there’s a song. But we’ve also written songs in other ways, like sometimes I have a full song and just show it to the others.

What’s the main goal you want to reach with the music?
I don’t really have a goal or anything like that. It’s just what I do. I have to play music, so I do it. But of course we wanna go places as well. We wanna tour as much as we can, we wanna play fun live shows, we wanna evolve with the music

What do you want it do with the listeners?
It doesn’t really matter to me if they wanna dance to it or if they wanna sit down and listen or whatever. If they like it, that’s cool

I saw you’ve got a new bass player? What’s the story behind and was it easy to find a new one?
The story is that our old bass player quit the band after just 3 shows. I was talking to Liz, our new bass player, about playing together since she moved to Uppsala a couple of years back, but it never happened. When we thought about who was going to play bass, we thought she seemed perfect for it, so we just asked her to join the band right away.

You’re gonna tour mainly in Germany to promote the record. A pity that the band can’t come around here but for the moment i think the band is not well known in our region. Is it difficult this days (with the covid and stuff…) to tour through whole Europe?
It is difficult to plan a tour now. We never know for sure that it’s going to happen, but we are quite certain it’ll be fine this time. We don’t want to postpone this again. And we also have a show booked in Belgium, it’ll be announced soon!

What can we expect at a Rotten Mind performance?
Hopefully a good time! We are trying our best to play as good as we can and I hope that’s good enough.

Are there particular themes you wanna tell us with ‘Unflavored’?
I always try to write about personal stuff. Like, things that matter to me It doesn’t have to be very deep or so but I write about life in general. The song ”Unflavored” for example is just something funny we talked about while we were out drinking. It’s about people who listen to alternative or extreme music that always try to say to other people they have no taste because they don’t like weird music. It’s quite funny if you think about it.

Which words, nouns you wanna post for “Rotten Mind”? I mean i would say: energetic, punk, fun
Oh this is a hard question: Loser punks.

Have you a message for the listeners in Belgium?
See you soon!

Thanks for your time

Het is reeds het zesde album van The White Lies. Het moet hard zijn om telkens vergeleken te worden met je debuut en zijn opvolger die overal scoorden en prijzen wonnen. Niet dat er daarna niets meer volgde dat de moeite was maar de hype is wat weg samen met een paar onopvallende albums die volgden. Wist je trouwens dat het trio nog steeds in de originele bezetting spelen? Dat is toch al van in 2007. Een prestatie. Wat over de nieuwste plaat dan? Ze is geproduceerd door Ed Buller (die o.a. hun debuut en nog enkele andere platen produceerde) en Claudius Mittendorfer (o.a. Weezer, Panic at the Disco).
De opener “Am I Really Going To The Die” begint met een mooie sfeervolle en trage intro en wordt daarna een dansbare track. Doet wat aan Franz Ferdinand denken. Een leuke bas, synths en catchy refrein. Tekstueel blijft het natuurlijk donker en is de dood weer niet ver weg als thema. De titeltrack die erna volgt heeft een fijne synthpop-hook met een refrein dat precies al lijkt te bestaan. De track is goed maar niet zo sterk als de opener. “Breathe” is dan weer een voltreffer: terug een fijne intro, machtige ronkende bas en referenties in het refrein naar hun eerste twee platen). Oud en nieuw door elkaar.
De ritmesectie is enorm gegroeid de voorbije tien jaar en dat komt de songs ten goede. Het zorgt voor meer variatie en het brengt de muziek ook iets verder weg van de typische postpunk. Heel mooie song dit. “I Don’t Want To Go To Mars” is meer recht toe recht aan. Een heerlijke postpunk/rocksong waar de variatie hier meer in details zitten, zoals bijvoorbeeld de basbrugjes. De jankende gitaar doet de rest. “Step Outside” begint met een verrassend loopje van de ritmesectie. Er wordt mooi en zacht gezongen. Ook dit is een ferme en heel ritmische song. “Roll December” is een van de donkerste songs op dit album. Met bij momenten een vrij agressieve gitaar. Niettemin is de song bij momenten meezingbaar. “Ragworm” is een degelijke albumtrack. “Blue Drift” trekt je meteen mee. Het lijkt een opgewekte song als je de tekst niet ontleedt tenminste. Uplifting zou ik het noemen. “The End” is een mooie rustige en traag opgebouwde song. “There Is No Cure For It” is vintage White Lies. Een nummer dat voornamelijk, denk ik, over verslavingen gaat en het morbide gevolg ervan. Een mooi opgebouwde song dat een puik album afsluit.

Het zesde album van White Lies is goed, erg goed zelfs. Het producers duo Buller/Mittendorfer hebben hun werk goed gedaan waardoor ze bij momenten iets anders en toch vintage klinken. Schitterende ritmesectie en mooi opgebouwde nummers. Voila, die zal in mijn eindejaarslijstje van 2022 moeten staan.

PostPunk
As I Try Not To Fall Apart
White Lies