Voor het ontstaan van de achttiende langspeler van Simple Minds moeten we teruggaan naar 2019 toen Jim Kerr terugkeerde naar zijn thuisbasis om voor zijn terminaal zieke vader te zorgen. Zijn vader wilde dat Jim zich zinvol maakte en Jim vroeg daarop Charlie om over te komen en thuis wat songs te maken. Charlie vond het plezant om gewoon in een thuissituatie, zonder stress en studio, met zijn tweeën te musiceren. De tekst van de openingssong “Vision Thing” is ontstaan door discussies en gesprekken die vader en zoon hadden tijdens hun samenzijn.

Dan over naar de plaat zelf natuurlijk. Opener “Vision Thing” is muzikaal typisch Simple Minds zoals we ze op de laatste platen kennen. Ze weten hoe een song te maken natuurlijk. Is het verrassend? Niet echt, maar wel een heel aangenaam luisternummer. “First You Jump” is verrassender en sprankelt meer. Een emotievolle synth gevolgd door een typisch Burchill slide gitaarlijntje openen het uptempo nummer. Een catchy strofe en een weids gezongen refrein maken het af. De backings/dubbele stem geven het nog meer kleur en vaart. Ook “Act of Love” mag er zijn. De intro opent terug met wat vreemd synthwerk waarna backings en gitaar invallen. Die backings tillen het nummer omhoog. “Solstice Kiss” begint rustig met een Iers thema en lijkt de “Belfast Child” toer op te gaan maar na de lange intro wordt het toch een midtempo popnummer. “Planet Zero” begint met, naar ik vermoed, een teruggespoelde drumlijn. De vrouwenstem klinkt super en doet denken aan de tijd van “Once Upon a Time”. “The Walls Came Down” sluit het album af. Het bevat een leuke baslijn en klinkt vrij donker in vergelijking met de andere nummers. Het lalala-koortje in het refrein is misschien wat goedkoop maar het werkt wel.

‘Direction of the Heart’ toont hun vakmanschap in het songschrijven. Burchill speelt vrij geïnspireerd gitaar. De teksten van Kerr zijn iets diepgaander dan we van hem verwachten. De songs zijn praktisch allemaal uptempo. Wie genoten heeft van ‘Big Music’ en ‘Walk Between Worlds’ zal deze ook weten te smaken. Pretentieloze en degelijke popmuziek gegoten in tien songs!

Dirk Da Davo en Sanchez hebben hun sound gevonden en ‘HappyGrey’ is daar het bewijs van. Een mengeling van pop, electro en Mexicaanse muziek met daarbovenop wat nihilistisch aandoende teksten. Volgens Dirk kwam Sanchez onverwachts aan in Spanje. Hij vluchtte uit Mexico, waar hij gekend en populair is, omdat hij een nichtje van de Pablo Escobar-clan zwanger had gemaakt en ze een prijs op zijn hoofd hadden gezet. Zo verbleef hij een tijdje bij Dirk waar ze in de studio deze plaat maakten. Een boeiend verhaal alvast.

Opener “Vampire State” klinkt broeierig en heeft een roestige percussie waardoor beelden van een man op een ezel door de bloedhete woestijn ronddwaalt. Op “One Thing” wordt het tempo wat opgeschroefd en krijgen we een catchy song met een begeesterend gitaartje en refrein. Ook de reeds gekende single “Man in the Dark” is catchy. Een begeesterend baslijntje en slimme opbouw maken de track af.  “She Prays” begint als een soundtrack voor een western. Verder in het nummer komen we een wandelende bas, spaarzame gitaar, synths en beats tegen. De tempowissels maken het nummer af. “Cities in Dust” klinkt heel donker en onheilspellend. De tekst versterkt het gevoel nog. Op vele songs horen we een wandelende, vertellende bas. Zeker iets typisch voor deze plaat. De gitaarsound is ook een kenmerkend iets. De nihilistisch zang en dito teksten ook. Zo ook op “What Comes Around”. Op “Whirl” gaat het richting dance-electro. Hier geen hoofdrol voor de bas en gitaar maar wel voor de beats en de synths. Ook “Push it up, Pull It Out” lijkt te lonken naar de dansvloer.

Zo hebben we tien nummers die soms lonken naar de dansvloer en dan weer niet. Die donker klinken. Soms traag, soms niet. Maar allemaal met een eigen smoel en overgoten met dezelfde saus van electro, dance en pop. Stuk voor stuk sterke nummers waar geen enkel teveel op staat.

Dance/Electro
HappyGrey
DD Sanchez

“Loose Ends” is reeds de negende langspeler van Dez Mona en komt slechts een jaar na “Lucy”; dat een samenwerking met het Antwerpse Baroque Orchestration X was. Ditmaal is de plaat vrij poppy, funky en indiegericht. Tijs Delbeke, die vele jaren deel uitmaakte van Dez Mona maar verkaste naar Balthazar, was verantwoordelijk voor de productie. Frateur vond hem de beste keuze omdat Delbeke weet wat hij vocaal aankan en weet waar Dez Mona muzikaal voor staat.

Meteen bij de broeierige opener “Wicked” hoor je dat de electronica iets meer aanwezig is geworden ten aanzien van vroeger. De baslijnen hebben net als bij “The Power” wat Balthazar dna in zich. Het zijn twee aantrekkelijk songs die de plaat op gang trekken. “Better Place” is een soepele, dromerige song met fijne percussie en met echt heel mooie zang van Gregory Frateur. Heerlijk! “Connection” drijft op een hoekig ritme. De zang doet mij hier qua zangstijl en klankkleur soms wat aan Alex Turner (Arctic Monkeys) denken. “Fresh Water” bevat een fijne funky bass en “Your Way” is dan terug helemaal anders met een donkerder geluid van  synth en gitaar. Met trouwens ook mooi drumwerk. Zo staan er maar liefst tien van die heerlijke topnummertjes op dit album. Elke muzikant speelt top en de composities zitten sterk in elkaar. Je hoort het al dat ik fan ben van dit album. Het is bij momenten catchy maar altijd wel op een slimme manier. Net zoals bijvoorbeeld ook Millionaire doet, maar dan net nog een tikkeltje toegankelijker.

“Loose Ends” is een plaat die af is. Ze biedt veel muzikale variatie en toch heeft het album een vrij homogeen geluid. Productie- en compositiegewijs is het een knap album geworden. Je blijft tevens dingen ontdekken tijdens het herbeluisteren. Er staan heel veel songs op die bij het betere radiomateriaal horen. Muziek die broeit, funkt, droomt en swingt. Een topplaat! Verkrijgbaar in onder andere zwarte en roze vinyl.

De Delvers hebben het in hun tweede single, uit hun binnenkort te verschijnen album ‘Hart in Neonlicht’, over mensen die niet voldoen aan de eisen van de huidige prestatiemaatschappij. Het is een feit dat onze huidige maatschappij met zijn talloze eisen, druk en regeltjes nogal wat mensen achterlaten of uitsluiten. Mensen die nochtans ook hun steentje kunnen bijdragen op hun eigen manier en waardevol voor de samenleving zijn. Ook mensen, die om allerlei redenen, afwijken van de norm worden heden ten dage enorm geviseerd.
Dit alles werd gegoten in een mooie tekst en wordt begeleid door leuk gitaarspel, bas, synths en attractief drumwerk. Rene Hulshbosch van Struggler komt naar het einde toe vocaal ook nog even meedoen.

Onder de Vloer -single-
De Delvers (feat. Rene Hulshbosch)

Hun video: https://www.youtube.com/watch?v=Nb2X8IPE_VI

Hartwin Dhoore (diatonische accordeon) en Jeroen Geerinck (akoestische gitaar) toeren al enkele jaren als solo artiesten doorheen Europa. Jeroen Geerinck is ook betrokken bij diverse projecten als muzikant en producer (Geronimo, Spilar…). Beiden kennen elkaar als lang als vrienden en muzikant.

Met dit project hebben ze inspiratie gevonden in elkaars volharding om nieuwe muziek te maken, ondanks de moeilijke covid-periode. Zo komen ze met album ten berde waarin ze originele balfolk brengen.
Elf originele melodieën waarin ze de energie van hun live optredens willen in weergeven. Dat laatste lijkt wel te lukken. Vooral dan omdat hun muziek heel direct en naturel klinkt. Nochtans is het niet zo dat het allemaal uptempo songs zijn. Nee soms zijn ze ook dromerig en melancholisch. Er zitten enkele walsjes, scottischen Mazurka liedjes zitten. Het album bevat enkele mooie tracks zoals “Willow Fields” waar je bij momenten haast de wilgentakjes hoort meedeinen met de wind. Ook “Le Due Torri” is heel geslaagd met die slepende diatonische accordeon.
Een kwalitatief, melancholisch en naar live optredens smachtend album.

Pieter Van Dessel neemt onder de naam Marble Sounds in 2007 in Canada een EP op. Die wordt door o.m. Ayco Duyster, die toen bij Studio Brussel zat, opgemerkt en in haar programma gedraaid. Later trouwens ook bij Radio 1. Bij terugkomst in België verzamelt hij een band rondom zich met leden uit Soon, General Mindy en Isbells. Vanaf 2010 verschijnt er op geregelde tijdstippen een full album. Ze worden als post-rock band wel eens vergeleken met Pinback, The Notwist, Sigur Ros of Eels. Ken je ze niet? Dan misschien wel als ik het nummer “Leave a Light On” vernoem. Die heeft veel airplay gekregen op de radio en tijdens de StuBru’s warmste week …

Het is een diep en doordringend album geworden. Een album met songs die willen onder je huid kruipen. De piano speelt een belangrijke rol in de composities. Hier en daar zijn de orkestraties overvloedig aanwezig. Soms experimenteert hij heel subtiel; zoals het heel miniem gebruik van auto-tune op “Jacket”. Zo krijgen de songs ook een wat modernere toets. Op “Soon You’ll Make Us Laugh” wordt gebruik gemaakt van een Hongaars koor en zingen ook de dochters mee. Een nummer dat mij qua opbouw wat aan Ozark Henry doet denken. Ook de manier van zingen doet mij bij momenten aan Goddaer denken. Maar verder staan ze muzikaal zonder twijfel elk op hun eigen benen.
“Quiet” zullen sommigen herkennen, want die deed dienst tijdens de seizoensfinale van de netflix-reeks ‘Undercover’.
Thematisch zijn de teksten heel verschillend en gaan ze zowel over zijn vrouw (“Jacket”), het klimaat (“A Drop in the Bucket”) als over tegenslagen in je leven die achteraf mooie verhalen opleveren. Muzikaal vormt het album een mooi en warm geheel. Soms klinkt het ietske donker en dan weer wat lichter. Er is voldoende afwisseling en muzikaliteit aanwezig om een hele tijd te blijven boeien.
Een aanrader? Ja zeker en vast!

Maarten Decombel en Toon Van Mierlo zijn al 20 jaar compagnons in onder andere het Naragonia Quartet. Een band dat internationale weerklank en appreciatie krijgt. Met de lockdowns viel, zoals bij zovele bands en muzikanten, hun leven bestaande uit repeteren, muziek maken en optreden stil. Ze hebben gebruik gemaakt van deze periode om samen met hun tweeën iets bij elkaar te spelen. ‘Marafiki’ is een ode aan de vriendschap. Een instrumentale en melodieuze folk plaat bestaande uit hoofdzakelijk gitaar, mandoline en diatonische accordeon.
Op “7h Swim/Salut les Grues” horen we gastmuzikant Olle Geris op de doedelzak. Op vlak van compositie kregen ze hier en daar hulp van onder andere Toon Van Mierlo, Gaston Bueno Lobo, Roger Tallroth en Alexandro Morelli.
Het geheel klinkt heel authentiek. Het folk maar eerder in de richting van volksmuziek met, zoals eerder gezegd, veel aandacht voor melodie en sfeer. Een heel warme plaat die de boodschap van vriendschap uitdraagt. Met een aantal liedje die mij aan het vroegere Frankrijk doet denken. Daar zal de accordeon wel voor iets tussen zitten denk ik.
“Kom Hem” is de openingstrack en ook hun eerste single. Hier krijgt de gitaar de ruimte om met melodielijnen te strooien.
 Op “Marafiki/Happily Lost” krijgt dan de accordeon de hoofdrol toebedeelt en krijgen we een levendige compositie.
“The Swim/Salut Les Grues” heeft met de doedelzak dan weer een andere inkleuring. Je zou denken dat het erg Schots of Iers zal klinken maar dat vind ik eigenlijk niet. Het instrument past mooi in het geheel van het album.
Negen mooie en pretentieloze stukjes muziek liggen te wachten op jouw ontdekking.

Folk
Marafiki
Decombel - Van Mierlo
Trad Records

 

Subatomic Strangers - Albumvoorstelling ‘Special satellite’ luidt een veelbelovende band in

Na vier singles was het tijd om hun full album ‘Special Satellite’ voor te stellen. Niets was aan het toeval overgelaten en alles ging door in de concertzaal Tranzit, Kortrijk. Een moderne hedendaagse zaal. Daarvoor hadden ze ook twee bands uitgenodigd om het publiek op te warmen.

De eerste band was de Brusselse electrowave band Partikul. Drie jaar geleden opgericht door het duo Aly en Stef. Stef doet zang en gitaarlijnen, Aly zang en de synths. Ze wisselen elkaar dus af in de vocals wat variatie met zich mee brengt. Met mooie harmonieuze lijnen, goed gebracht, soms wat statisch maar wel moet volle overgave. Ik herken er elementen van The Soft Moon, The Smiths of Boy Harsher in. Een heel geslaagde opener.

De tweede band was het Nederlandse gezelschap Light By The Sea. Op het podium een zeskoppig ensemble maar de kern van de band is het koppel Eszter Baumann en Davy Knobel die de nummers componeren. Deze band blaakt van ambitie, ze willen o.a. in Paradisio spelen, en je hoort dat dit geschoolde muzikanten zijn. Hun muziek is eclectisch en bevat psychedelische passages verweven in pop en rocksongs. De opener van de set bijvoorbeeld doet qua zang aan Clannad denken maar muzikaal dan weer psychedelischer. Opvallend was hun cover van “Love Like Blood” van Killing Joke. Toch wel gedurfd moet ik zeggen. Een pluim voor zangeres en bassist maar de rest speelde ook op een hoog niveau. Het was een beetje een wervelwind met hier en daar tussenin wat luwte.

Uiteindelijk was het aan de band waar het allemaal om te doen was: Subatomic Strangers. De band uit het Roeselaarse maakt iets tussen fmrock, pop, en wave in.  Voor een vijftigtal mensen klommen ze het podium op. Het mochten er gerust wat meer geweest zijn maar er was dit weekend veel concurrentie van andere evenementen.
Ze openden met de het mooie “Enough of You”. Zangeres Sharon Braye heeft een heel krachtige stem in de diepere regionen. Wanneer het register omhoog gaat moet ze er wel voor werken. Maar voor de rest een goede en mooie stem. Tevens staat ze ook aan de keys/synths. Nu en dan zong ze ook eens zonder dat ze op de synth speelde en had ze wat meer beweegruimte. Je merkt dat ze soms nog wel eens naar haar houding zoekt op het podium. Niet nodig nochtans, want haar prestatie was dik in orde.
Ze speelden een set van een dikke twintig nummers. We onthouden “Up Here Alone” gezongen door de drummer en het klonk heel spacy. Het deed mij wat aan Porcupine Tree denken. Ook in “Special Satellite” zaten wat spacy elementjes verweven. “Final Fantasies” dat wat gewaagder klinkt dan de rest kon ik zeer goed smaken. Ik zou zeggen: meer van dat. Ook “Fool” werkt goed live en de set was mooi opgebouwd.
Ook de muzikanten speelden elk op hun best.  Ook zat er een fijn instrumentaal nummer tussen. “Pretty Faces” bevatte een leuk thema. De set werd afgesloten met “Troubled Mind”. Een nummer dat er echt wel staat. Daarna was het de beurt aan de bisronde.

We zagen drie jonge veelbelovende bands voor de prijs van één. Een geslaagde muzikale avond met de nodige afwisseling.

Org: Tranzit, Kortrijk ism Subatomic Strangers

Rick Blom - Pop & Art (60 popmuzikanten over het kunstwerk van hun leven) - Interviewboek

Auteur Rick Blom is naast journalist en historicus ook bekend als bassist van de new wave/ dancepunk band Stakbabber. De insteek voor dit boek ( hij heeft al boeken uit zoals “Honger” en “Een geschiedenis vd Eerste Wereldoorlog”) is de dag waarop hij het Reina Sofia Museum in Madrid bezoekt en daar een kunsttekening van de Franse kunstenaar Francis Picabia ontdekt. Het werk laat hem niet los en hij laat het zelfs op zijn lichaam tatoeëren. Het werk fungeert voor Blom als een spiegel die laat zien wie hij is in het leven en waarvoor hij staat. Zo ontstond het idee voor dit boek waarin hij aan zestig Belgische en Nederlandse muzikanten vraagt naar hun favoriete kunstwerk en één song. Voor de meesten werd dit een eigen compositie en soms ook een nummer van iemand anders die hun enorm raakt. De kunstwerken gaan van beelden, litho’s, schilderwerken tot meubelstukken.

Het boek bevat schoon volk als daar zijn: Blaudzun, Meskerem Mees, Colin H. van Eeckhout, Spinvis, Gers Pardoel, Ruben Block enzovoorts. Ook inhoudelijk is het interessant omdat het toch telkens een persoonlijk inkijk in iemands ziel/gedachten geeft. Als voorbeeld neem ik het interview van Slongs (rapster en zangeres) waarin ze vertelt hoe haar succes leidde tot een burn-out. Dat gevoel wanneer je crasht en het gevoel dat je daarbij hebt vond ze uitstekend terug in de litho van Bart Hellemans. Als song neemt ze “Doedaogendicht” uit haar debuutalbum. Ze kreeg enorm veel reacties op dit nummer van mensen die er steun uit haalden. De boodschap erachter ‘dat je vertrouwen moet hebben dat alles terug goed komt’ was voor velen een krachtige boodschap.

Zo heeft dit interview meerdere lagen. Je kan een kunstwerk ontdekken, je leert iets bij over de persoon achter de zanger en je kan een song vanuit een andere invalshoek ontdekken. Voorwaar een boeiend boek dat er zeker en vast mag zijn en waar veel muziekliefhebbers iets kunnen aan hebben.

Vanaf 9 oktober in de betere boekhandel te verkrijgen.

Op 13 mei verscheen de EP ‘Lilith’ van Galine. Dit nummer is de derde single/videoclip eruit. De song staat tevens als laatste op die EP en heeft daardoor een bijzondere betekenis. Het staat voor de poort naar een nieuw hoofdstuk. Wat dat nieuw hoofdstuk zal inhouden hebben we vooralsnog het raden naar. De song zelf gaat over vast zitten en weten hoe je het kan oplossen, maar het toch niet kunnen bewerkstelligen. Je rekent erop dat de ander de moeilijke beslissing voor je neemt. Dat is voorwaar nogal een interessantere invalshoek dan ‘ik hou van jou’ en ‘ik laat je nooit meer los’.
“I Don’t Mind You Leaving” is een gevoelig nummer dat niet meteen laat zien wat het allemaal in petto heeft. Het komt langzaam op gang met piano/keys en zang; om dan voorzichtig open te bloeien tot een moderne popsong. Het werd samen met Daan Schepers geschreven die ook de mixing deed.

Zoals gezegd is het een mooie popsong met inhoud en waar je wat tijd voor mag nemen. Muzikaal wordt Galine ondersteunt door Ester Coorevits, Wouter Vandersype (I Will, I Swear), Sven Sabbe (Momoyo) en Thomas Van Caeneghem.

De bijhorende videoclip: https://www.youtube.com/watch?v=8JGmxaY42PE&t=1s