Een plaat opleggen die meteen met een brok adrenaline uit de startblokken schiet, hoe fijn is dat niet? In elk geval is dit zo met de vijfde plaat van het Zweedse Rotten Mind (afkomstig uit Uppsala). “Inflammable” is de eerste track en ze schiet inderdaad in vuur. Heerlijke bas van de nieuwe bassiste Liz Panella, een gedreven zang, gitaar en drums maken het af. Daarna volgt de single “Serpent Eyes” dat heel wat dark wave en postpunk bevat met catchy zanglijnen. “Die Young” gaat dan weer meer naar de punk en garagerock.
De productie klinkt super en als band klinken ze ook volwassener dan op hun plaat “Rotten Mind” uit 2017. Zoveel is er muzikaal sedertdien niet veranderd maar ‘t zit hem in de details en de afwerking. En ze hebben ook wat meer elementen uit andere aanverwante muziek in hun songs verwerkt. Het halftrage “(I Ain’t) One To Talk To” heeft een heerlijke donkere bas en lekker gitaartje dat rondscheurt. Love It! Het doet mij wat aan de The Strokes denken.
Het titelnummer “Unflavored” is verre van smaakloos (vergeef mij de flauwe woordspeling). Het bevat een vrij catchy refrein. Zanger Jacob Arvidsson zijn karakterstiek stemgeluid heeft er nog een beetje gekte bij gekregen lijkt mij, wat mooi uitpakt op deze muziek.
Gedurende twaalf songs weet Rotten Mind ons te boeien en bezig te houden. “Unflavored” is een sterke aanrader voor wie van donkere en snedige gitaarmuziek houdt. Je kan je er niet aan mispakken want er staat geen enkele zwakke track tussen. Iets wat ik ook al van “Rotten Mind” uit 2017 zei trouwens.
Live heb ik ze nog niet mogen smaken maar als ze terug onze contreien aandoen ben ik één van de eerste om te gaan kijken. Ze groeiden sedert hun debuut qua bekendheid en stonden al in magazines zoals NME, Vive Le Rock en Gaffa. Ik zou zeggen verplicht luistermateriaal.

Voor wie houdt van o.a. The Strokes, Sons, The Vibrators, The Hives, 1919 etc…

Garagerock/punkrock/darkwave
Unflavored
Rotten Mind

Dirk Da Davo blijft de meest productieve lid van het duo van The Neon Judgement. Ditmaal een release van een single onder zijn naam. De song begint met een lekkere en warme gitaarriedel die zich doorheen de ganse song beweegt. Een leuke bas. Daarrond komen we de zang van Dirk tegen en zijn vrij gekende elektronische percussie.
Een nummertje dat blijft plakken in mijn hoofd. Herkenbaar en eenvoudig, maar dat is meestal beter dan dat het andersom is. Dit nummer heeft een sterke Neon Judgement invloed of sfeer meegekregen. Vele fans zullen dat helemaal niet erg vinden denk ik.
Daarbij een gekke nihilistische videoclip waar o.a. een drummer een varkenskop aanheeft en met hier en daar nog wat stoned-geïnspireerde toestanden.
Kortom een leuke single dat iets minder vernieuwend klinkt dan zijn vorige releases maar dat zeker en vast een leuk luisternummer is gebleken.

Link video: https://youtu.be/epmjigY4mC4

Er komt toch heel wat goeds voort uit Kortrijkse regio. Ditmaal The Waltz, een viertal dat hier de vooruitgeschoven single “Red-Orange Moon” op de wereld loslaat voor hun komende debuut album (met name ‘Looking Glass Self’) volgend jaar.
Deze jonge band dook de Dunk! Studio binnen tijdens de pandemie om een plaat op te nemen. Deze single is gestoeld op een heavy groove van bas en drum waarop de rest van de song komt op te liggen. Het klinkt vrij potent dus. Het bevat een leuke bridge waarin alles down gaat en ietwat psychedelisch klinkt. Het staat er als een huis moet ik zeggen.
Een leuke track dat het beste doet vermoeden voor de rest. Qua stijl ligt het ergens tussen Idles, The Jesus Lizard, de ruwere Blur, de grooves a la Franz Ferdinand…
Hun vorige single “Flowers” is ook de moeite waard om eens te beluisteren. Het is ietsjes melodieuzer dan deze single. Je hoort er elementen van de jaren 90 in, ook elementen van indie rock, shoegaze, alternative rock en dat allemaal door elkaar gemengd tot hun eigen stijl.
Een aanradertje.

The Waltz - Red-Orange Moon (Official Video) - YouTube

Jeroen Geerinck opereert hier onder de naam Geronimo. Misschien ken je hem van o.a. “Snaarmaarwaar”, “Hot Griselda” of “Spilar”.Hij is naast een muzikant ook een producer en studio-ingenieur die veel ervaring heeft met het maken van folk albums. Op dit album beperkt hij zich niet tot folk maar mixt hij verschillende genre-elementen door elkaar. Hij componeert, speelt, mixt en neemt alles zelf op.
De opener “Break of Day” ligt nog dicht tegen singer-songwriter en folk aan. Op “Wetland Track” en het titelnummer “Run High” steekt hij er meer variatie en stijlen in. De synth geeft het geheel een moderne toets en de percussie zorgt voor een stuwend effect. Op “Run High” heeft de elektrische gitaar een prominente plaats en laat hij ze volop ‘vertellen’. Het is melodieus en het vervangt zo ook de zang die hier op dit album niet aanwezig is. “Pace Up” is ook een mooi liedje dat mij wat aan de jonge Mark Knopfler doet denken. De meeste songs hebben folk elementen maar evenzeer rock invloeden uit o.m. de jaren zeventig. Denk aan Neil Young, Bob Dylan, etc…
Het album heeft een fijn, aangenaam geluid. Je hoort duidelijk dat hij dit gewoon is. De liedjes zitten goed in elkaar en ondanks het instrumentale karakter,  verveelt het niet snel. Hij weet het boeiend te houden door zijn melodieën uit te bouwen en van mooie arrangementen te voorzien.

Instrumentale folk-roots
Run High
Geronimo

Sinner’s Day 2021 - van 30 oktober t-m 01 november 2021 - Een weekend voor de new wave, goth en punk
Sinner’s Day 2021
2021-11-01
The Max
Heusden-Zolder
Wim Guillemyn

Sinner’s Day had er al twee dagen opzitten toen we toekwamen. We hoorden heel veel goeds over Gary Numan en een mini stormpje zorgde er voor dat Diary of Dreams niet konden spelen wegens ondergelopen instrumenten door de hevige regen. Siglo XX die als invaller meer dan zijn ding deed en er was terug veel animo voor Red Zebra. Bij de Bollocks Brothers was Harley David (son of a bitch) het hoogtepunt. Ook over Also The Trees viel goeds gehoord.

dag 3 - Op de dag van Allerheiligen past dit festival natuurlijk wonderwel. De locatie was leuk en passend maar wel koud. De ontgoocheling van de dag was het cancelen van The Fields of the Nephilim en aan de t-shirts te zien waren velen fan van deze oer gothic rockers. Maar cancelen is iets wat deze band jammer genoeg veel doet. Is het de leeftijd? Is het iets anders? We gaan het niet weten dus doen we verder met de bands die er wel waren.

Over het optreden van Twin Tribes uit Texas hoorde ik veel positiefs. Spijtig dat ik ze moest missen want hun platen spreken mij enorm aan. En sympatieke gasten zijn het ook. Ze stonden achteraf in de zaal en waren heel gemakkelijk aanspreekbaar.
Gene Loves Jezebel deed het zeker niet onaardig maar het was toch vooral hun bekendste nummer “The Motion In Love” die enige warmte in de zaal bracht. Door de hoogte van het pand was het er trouwens koud. Dus wat animo was telkens mooi meegenomen.

In Oostende liep de catering nog in het honderd, maar hier was er op dat vlak niets op aan te merken.

Solitude Within was vandaag een beetje de vreemde eend in de bijt met hun gothic metal a la Within Temptation of Nightwish. De zangeres heeft een goeie stem en ook de songs zitten goed in elkaar. Jammer, maar velen trokken naar elders. Op de komende metal day zullen ze zeker beter op hun plaats staan en meer aandacht krijgen. Wil je ze ontdekken dan kan ik hun debuut ‘Disappear’ aanraden.
She Past Away zag ik voor de vierde of vijfde keer. Bij hun eerste optredens was er nog het nieuwe en de buzz rond de band. Vandaag zag ik een technische goed optreden maar ik hoorde 45 minuten dezelfde track (figuurlijk gesproken). Ik bleef wat op mijn honger zitten en wacht op vernieuwing van hun kant.
Frozen Nation kon mij bekoren met hun dansbare electro. Met nummers zoals “Alone in Berlin” breng je de boel in beweging.
The UK Subs zijn hardcore-punk veteranen maar van dat laatste was niets te merken tijdens het optreden. Vocalist Charlie Harper is intussen bijna halfweg de zeventig maar hij staat er nog steeds. Hij is ook het enige overgebleven lid uit de beginjaren. Bassist Alain Gibbs speelt ook al lang mee hetzij met tussenpauzes. We kregen een fijn recht toe recht aan optreden en de mosh pit kwam tot leven. Niets meer maar ook niets minder.

Tussendoor kon je buiten ook dansen in de Batcave. De dansvloer stond geregeld vol met dansers op gekende en minder gekende nummers. Een mooi initiatief dat zeker mag blijven.

AstrAsonic brengt melancholische wave rock. Ze speelden een heel degelijke set en met hun nummers staan ze stevig in hun schoenen. Intussen zijn ze bezig met het afwerken van hun nieuw album. Ik ben benieuwd in elk geval.
La Muerte en melancholie? Nee, ze brengen al decennia lang harde rock en noise. Een muur van geluid en spanning recht vanuit de ondergrond van de aarde. De meningen zijn altijd zwart-wit. Ofwel hou je er enorm van ofwel loop je er van weg. In elk geval stonden ze heel scherp te spelen met songs zoals “Couteau dans l’ eau”, “Lost”, “White Devil”…. De visuals zijn zoals altijd ergens tussen porno en agressie. Daarna moest Ground Nero het lawaai van La Muerte doen vergeten. Ground Nero trad aan met hun nieuwe Britse zanger Mark Sayle. Het was even wennen. Een ietwat andere look en zang. Maar hij deed het anders wel goed. De gekende songs passeerden de revue zoals “In The Blood” en elke song werd voorzien van mooie beelden en graphics op de screen. Ook de sfeervolle intro aan het begin van het concert was geslaagd.
De Zweden van Agent Side Grinder mochten erna het volk tot bewegen aanzetten met hun electronic postpunk. Postpunk die wel mooi gepolijst is moet ik zeggen. Ze waren indrukwekkend en nummers als “Stripdown” en “Love at First Side” konden menig festivalganger bekoren. Dit ondanks dat de mix niet altijd goed zat.
The Arch is nog zo’n uitstekende Belgische wave/goth band die hier hoog op de setlist zijn ding mocht doen. En terecht. Ook hier geen grote verrassingen maar wel een degelijk en professioneel optreden. Ook was er een hommage aan de overleden bassist van Star Industry.
Clan of Xymox is in het genre uitgegroeid tot een legende. Maar vandaag hadden ze de goeden niet mee. De eerste twee songs werd door de mix verkloot: er was geen zang en gitaar te horen in de zaal. Ik vermoed op het podium wel want het duurde even voor er reactie kwam van zanger Ronny Moorings. Toen dit euvel uiteindelijk opgelost werd en de band op dreef kwam hoorden we opeens luide partymuziek vanop het podium ernaast die dwars door de sound van Clan of Xymox ging. Gefrustreerd trokken Moorings en Sean Goebel naar het naastgelegen podium om de leden van State of Union tot stilte aan te manen. Hoe weinig respect kan je hebben dat je geen rekening houdt met een spelende band? Nog maar weinig meegemaakt. Daarna speelde de band heel professioneel de set uit. Maar de magie was wel weg na al die obstakels. Jammer.
Na Clan of Xymox trokken de meesten moe en kouwelijk naar huis. State of the Union moest het dus met veel minder publiek. Deze band debuteerde bijna twintig jaar terug met “Black City Lights” op Accessions Records van Adrian Hates. Ze weten hier met hun future pop een goede set neer te zetten.
Daarna kwam Wegsfeer het festival afsluiten. Voor velen te laat geprogrammeerd na drie dagen festival. Jammer, want de wave tribute band weet telkens de nummers energiek en met een nieuw elan te presenteren. Nummers van o.a. The Virgin Prunes, Fad Gadget, Bauhaus etc…
Zo trokken we daarna tevreden huiswaarts.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/sinnersday-2021.html

Organisatie: W-Festival (incl Sinner’s Day)

Toen De Delvers hun debuut aan de wereld liet horen waren er veel positieve kritieken op deze Nederlandse zwarte band. Eindelijk terug een Nederlandstalige band die er toe doet. Ze hebben intussen hard gewerkt en in 2022 mogen we hun nieuw album verwachten. Nu moeten we ons voorlopig opwarmen aan deze single.
“Hart in Neonlicht” is uptempo met donkere bas van Tom Kets, een vrij melodieuze synth van Silke Verslype en de gekende zang van Dries Emmerechts. Naar het einde van de song toe krijgen we een instrumentale outro waar ook de gitaren van Menno Buggenhout en Laurens Primusz wat meer speelruimte hebben. Een heerlijke gitaarriff die voorbijkomt trouwens. De beats die Buggenhout eronder gestoken heeft kunnen mij alleszins ook bekoren. De clip op Youtube begint bevreemdend met mannen in masker en veiligheidspak. Als de song begint krijgen we de band te zien in een warm, rode omgeving.
“Hart in Neonlicht” is een zeer degelijke en typische De Delvers song die ons doet watertanden naar meer.

De Delvers - Hart in Neonlicht - YouTube

Ongelooflijk hoeveel interessante bands er in Vlaanderen zijn. Zo ook met Subatomic Strangers uit Rumbeke (West-Vlaanderen). Een vierkoppige band, met een zangeres, doorspekt met synths en gitaar en begeleid door bas en drum. Het genre dat ze spelen refereert naar de wave uit de jaren 80 en wordt gedrenkt in een rocksausje. Komt daarbij dat de zangeres een ferme en goeie zang in huis heeft.
Interesse gewekt? Luister dan gerust eens naar deze single die heel degelijk in elkaar steekt. De bridge met het orgel klinkende synthje en de vocale uithaal maken het geheel af.
“Troubled Mind” begint met een bas dat vervormd is met distortion of fuzz. De zang en gitaar zijn iets ingetogener dan bij de vorige track. De gitaar tokkel staat ietsje teveel naar voren gemixt waardoor het getokkel wat te scherp klinkt in het geheel. Ze bevat wel een mooie instrumentale outro.
De andere single is iets catchier dan “Troubled Mind”. Ik zou deze niet meteen als single uitspelen maar als albumtrack. Het is meer een groeier en toont dan, met de ingetogen zang, weer een iets ander facet van de band.

Als ze verder op deze weg borduren denk ik dat er nog heel mooie dingen kunnen uit ontstaan. Ik voel dat er nog groei zit in de band en de songs.

Zang en synths: Sharon Braye
Drums: Arne Stroobant
Bas: Jonas Vanelstlande
Gitaar: Nicolas Vermeersch

Wave/Rock
Enough of You-Troubled Mind -single-
Subatomic Strangers

Het nieuwe album van The Ultimate Dreamers bevat songs die tussen 1986 en 1990 gecomponeerd werden. Ze ontstonden in 1986 in Lessines. In 1990 namen ze songs op en zetten deze op een C-60 (cassette) als naslagwerk van hun bestaan. Gedurende de covid ruimde Fred Cotton zijn huis op en vond een aantal van die opnames terug. De bal ging aan het rollen toen Wool-E deze hoorde. Hij zag er wel brood in en zo krijgen we een elpee met 11 nummers. Op de cd versie krijg je er nog 10 bonustracks bij.
Muzikaal vat de titel de muziek helemaal samen: mistroostig en koud met een monotoon klinkende zang. Dat hoeft niet saai of mooi te zijn. De songs op de C-60 werden gerestaureerd en opgepoetst maar de kwaliteit verschilt wel soms een beetje. Niettemin blijft alles aangenaam beluisterbaar.
We horen jaren 80 synths, een postpunk bas en gitaar.
Opener “I Love You” is uptempo met catchy synths net als “Female Zone” trouwens. Op “Japanese Death” krijgen we een Japans aandoend synthlijntje. De beste nummers volgens mij zijn o.a. “Funeral Waltz” (sfeervolle basis doorheen het nummer), het stevige “Is This Hate?!” en “Long Time Ago” dat met zijn gitaar en bas ergens tussen Red Zebra en New Order hangt. Ook “Laughing Furniture” is muzikaal boeiend maar een beetje jammer van de bij momenten dissonante vocals. Afsluiter “S’ Envoler” is lang en mooi opgebouwd.

Ik vermoed dat de volgorde van de nummers ook de tijdslijn van opnames volgen. De eerste helft bevat synths gerichte tracks terwijl op de tweede helft de gitaar erbij komt. Dit album bevat een aantal leuke nummers die typisch zoals de wave uit de jaren 80 klinken. Liefhebbers hiervan gaan hier zeker aan hun trekken mee komen.
Ik heb ook meermaals gedacht: moest dit heropgenomen worden en de zang wat bijgevijld zijn dan zou dit nog aantrekkelijker geweest en zou de sterkte van de songs nog beter tot hun recht komen. Anderzijds was dit waarmee de meeste bands het moesten doen in die jaren 80. Een fijne release.

Postpunk/Cold wave
Live Happily while waiting for Death
The Ultimate Dreamers

De Gentse band This Can Hurt bracht in 2020 op Glasstone Records het uitstekende “Worlds Apart” uit. Dat kreeg overal goede kritieken. Nu komen ze met deze single af: “Michaela”. Een bom van een nummertje. Het is sfeervol en heeft door de gecontroleerde uitbarstingen genoeg variatie om boeiend te blijven.  De intro is met de synth en de neuriënde backings heel sfeervol. Dit komt terug in het refrein. De baslijn komt er bij momenten mooi door. Het nummer is mooi uitgewerkt en klinkt af. Prachtig.
De b-kant “Live With Me” is een herwerking van het gelijknamige Massive Attack nummer. Je herkent de baslijn en zo maar ze hebben het wel qua structuur en vibe in een eigen jasje gestoken. Ditmaal uitgegeven op hun eigen label Lacienda Records.
Verder staat er nog “If You Go” op de planning om als single uit te brengen. Het betreft hier een samenwerking met Marieke Bresseleers. Marieke is een gekende zanglerares, theaterspeelster en is frontvrouw geweest bij de metalband Circle Unbroken en Lords of Acid. Nog iets om naar uit te kijken dus.

Pop/Rock/Wave
Michaela -single-
This Can Hurt
 

De mooie blonde adonis Michiel Libberecht met zijn meeslepende en in melancholie gehulde stem doet menig meisjesharten sneller slaan. Maar de Michel en de band hebben meer te bieden dan dat alleen. Live zijn ze gegroeid en muzikaal ook  wat te is horen op dit eerste full album. Met de EP en de talloze singles zou je denken dat ze al een hebben maar niet dus.

Opener “Big Enough” werd al goedgekeurd en “Bright Lights” met Meskerem Mees en die warme bas op de achtergrond ook. Maar is nog meer lekkers te ontdekken zoals “Are You Lonely too”. Een uptempo song met een warme schreiende gitaar en dito stem. Een song dat live ongetwijfeld de boel zal aanzwengelen. Een top song met eveneens een goed spelende ritmesectie. “If We Hadn’ t Met” is een track van hetzelfde kaliber en verreweg de zwaarst rockende song van het album (naar Mooneye normen). “Only Because of Her Eyes” is een midtempo nummer dat live zal uitnodigen tot meewiegen en zwaaien met de armen. Een refrein dat catchy is en blijft hangen in je hoofd.”Not The One” is terug uptempo en ondanks dat de tekst ook over de moeilijkheden van de liefde gaat heeft het nummer iets opzwepend en frivools.
Zoals je merkt staan er best wel een aantal uptempo songs op. De rest mag je als ballad of traag catalogeren maar daarom niet minder interessant. “When The Lights Turn Orange” is zo eentje. Het lijkt haast een lullaby met de stem en de gitaar op de voorgrond en de band in een ondersteunende rol. Ik hoor eveneens mooie samenzang in de song. “Fix The Heater” is een liedje dat langzaam opgebouwd wordt om naar een climax toe te werken. Met hier ook terug een aantrekkelijk en catchy refrein. Er wordt rustig en in eenvoud afgesloten met “Routine”.

Drie jaar na de Nieuwe Lichting is Mooneye klaar voor chapter 2 met dit album. Ze zijn zichzelf gebleven maar gegroeid tot een volwassen band. Ik ben benieuwd wat dat live zal geven.
Fix the Heater -single- (musiczine.net)
Big Enough -single- (musiczine.net)
Mooneye op kruissnelheid (musiczine.net)