Het is maar liefst 19 jaar geleden dat The Strokes hun debuutalbum ‘Is This It?’ uitbrachten en daarmee wereldwijd hoge ogen gooiden. Ze brachten de volgende vier jaar nog twee albums uit om dan een lange pauze in te lassen. Verschillende bandleden hielden zich bezig met solowerk of andere projecten. Sinds 2011 zijn ze back in business en was er de release van hun vierde album ‘Angels’ en ‘Comedown Machine’. Ondanks alle goede kritieken blijft deze band eerder een populaire cultband. Ergens is dat wel raar, want ze zijn bij momenten echt wel catchy. Ook op dit album trouwens. Het prachtige artwork op de hoes is ‘Bird on Money’ van Basquiat uit 1981.
‘The New Abnormal’ is hun zesde album en we gaan het maar meteen zeggen: het is een heel goede The Strokes-plaat geworden. Het kan zich meten met hun debuut. Het bevat iets minder branie, maar het is ook iets volwassener. We zijn tenslotte ook 20 jaar verder.
Opener “The Adults Are Talking” is een heerlijk verslavend liedje met een intro die speels en licht klinkt. Er wordt gevoelig en introvert gezongen. Een heerlijk gitaartje na het refrein zorgt voor het extraatje. Het liedje kan je ergens tussen Phoenix en The Kooks in situeren. “Bad Decisions” was al een single en klinkt ook als een single: uptempo en gedreven. Zo ook met “Brooklyn Bridge To Chorus” dat melodisch nog ietsjes beter uit de verf komt.  “At The Door” was een ingetogen single waar vette synths de zang van Casablancas uitstekend begeleiden en helpen kleur geven. Ook “Selfless” is een ingetogen nummer met mooie harmonieën. Ook hier merk je aan de manier van zingen dat Casablancas veel variatie en nuancering in zijn stem kan steken.
The Strokes zullen misschien wel altijd een cultband blijven. En misschien is dat wel niet erg? Ze klinken nog steeds als een Britse band, maar je hoort ook dat deze Amerikanen intussen volwassen zijn geworden.
‘The New Abnormal’ bevat een doos vol kwalitatieve songs en mag naast hun beste werk gelegd worden. Een aanrader. The Strokes bestaan nog en hoe!

We schreven al over de eerste single “Pray For The Rain” als voorloper voor het tweede album van Dirk Da Davo en Jean Marie Aerts. Wel daar is het album dan. ‘Oceaned’ kreeg het als titel en het bestaat uit tien songs. De cover heeft trouwens niets te maken met het covid19-virus maar is een bewerkte foto van het speeltje van de hond van een aantal jaren terug. De hoes lag al vast voor het coronatijdperk… Het is maar dat u het weet.
We gaan hier niet beginnen over vergelijkingen met The Neon Judgement. Net zomin we laten vallen dat die laatste in het najaar te zien zijn op Sinner’s Day. Over naar DDJMX dan…
Het album opent met de single “Pray For The Rain”. Deze is catchy, solide en brengt een soort trance over. Dat laatste is kenmerkend voor een aantal nummers. Net als de pulserende beats trouwens. De chemie tussen deze twee artiesten leveren een geheel eigen vibe op. Het is vooral electro met een funky rockvibe in verwerkt. “Go Ahead” (maar ook “All Is Said”) heeft die pulserende beat, funky elementen en fijne gitaarlijnen die in het geheel gemixt zijn tot één mooi geheel. De teksten zijn niet overvloedig of lang en bestaan uit veel herhalingen wat dan het trance-effect kan verklaren. “All Is Said” is een sterke track met de nodige diepgang en lagen. Op “Bring It” is het vooral de synth die voor de melodie zorgt. “Here’s Ruby” is een vrij donkere track qua klankkleur. Dat zal veel wave- en electrofanaten aanspreken. Op “New Normality” krijgt Jean Marie Aerts de ruimte om zijn gitaarklanken rond te strooien. Het nummer heeft daardoor een nostalgisch/klein westernsfeertje meegekregen. “Ozz” is een stevig uptempo nummertje. Afsluiter “Trail” is een goed nummer dat net als “Ozz” wat EBM en industrial-elementen bevat. Tevens is het ook heel dansbaar en catchy.
In deze tijden van corona is muziek voor velen een verzachter van de zeden. Met ‘Oceaned’ heb je er alvast een aangename plaat bij om je zinnen eens te verzetten. Het is goed gemaakt, klinkt hedendaags en biedt een eigen vibe van twee topmuzikanten.

Dance/Electro
Oceaned
DDDJMX

Na hun debuut ‘Hochmut Kommt Vor Dem Fall’ krijgen we hier hun tweede plaat in de schoot geworpen van deze Frans-Zwitserse postpunkband. Hun debuut speelde muzikaal zich ergens af tussen Joy Division en Interpol. Benieuwd wat ze op ‘Lazy People Will Destroy You’ klaarspelen.
Ze openen in elk geval ferm met “Faut Pas Fair Chier Albert Roche”. Een song met het nodige venijn in de vocals, uptempo en lekker rockend. “Stockholm 2” en “Stockholm 3” hebben bijna dezelfde titel, maar in de uitvoering zit wel verschil. De eerste is uptempo met een prominente bas terwijl de laatste midtempo is en hier de gitaren meer op de voorgrond komen. “Stockholm 3” is echt wel heel gelijkaardig aan “Stockholm” uit 2018. Het lijkt hier om een herneming te gaan die wat ingekort is en ook wat beter gestyleerd is. Het blijft hoe dan ook een goede track die hier beter tot zijn recht komt dan op het origineel. Op “Fall Colours” en “No Safty Word” treden de synths meer op de voorgrond. Twee sfeervolle en goed opgebouwde songs.
Zo vinden we hier tien tracks terug waar geen miskleun of mindere song te bespeuren valt. Net als bij de eerste plaat kan ik stellen dat liefhebbers van Interpol en Joy Division dit wel zullen weten te smaken. De sound en de mix klinkt wel stukken beter dan op hun debuut.
De hoes is een afbeelding van een schilderij uit 1876 van Gustave Moreau. Het stelt een scene voor uit het Nieuwe Testament waar Salome danst voor Herodes Antipas. De link met het album zelf ontsnapt mij, maar Salome stond wel bekend als een femme fatale en inspireerde wel meer artiesten. Misschien zit daar de link dan wel.

Wanneer artiesten niet kunnen optreden, dan zoeken ze toch middelen om gehoord te worden of ze krijgen inspiratie vanwege de uitzonderlijke omstandigheden.  De bandleden van And Then Came Fall namen in deze coronatijden een nieuw song op en dit elk vanuit hun eigen kot. Het werd geschreven door Annelies Tanghe die tevens speelde op de akoestische gitaar, de keys en zong. Sam Pieter Janssens deed de mixing en speelde op de bas, percussie en de keys. Andries Boone was verantwoordelijk voor de strijkers. Alles werd gemastered door Gert Vanhoof.

Het werd een ontroerend en broos liedje dat ons raakt in deze bizarre tijden. Een warme song met een diepe tekst:
Please don't disappear, I need you now I want you here
They won't drag us into fear, I need you now I want you near
The darkest side of nature has caught mankind, feels cold, when walls divide
Please don't disappear, I need you now I want you here
They won't drag us into fear, I need you now I want you near
Strange times, these days, I feel, so weary sunshine won't heal a lonely heart
Please don't disappear, I need you now I want you here
They won't drag us into fear, I need you now I want you near

Het nummer is nu al te horen op youtube en verschijnt op alle digitale kanalen vanaf 24 april. https://youtu.be/m1nW06g4SPI

Vorig jaar kregen we het debuut (‘The Tree Deep In The Forest’) van The Riddle, een onemanband, via het label Wool-E-Discs. We waren zeer gecharmeerd door dat plaatje dat de invloeden van de jaren ’80-wave in een modern jasje goot. Die plaat was eigenlijk al klaar van in 2017 vandaar dat er nu vrij snel een opvolger is: ‘The Moon Is Hollow’.
Op deze plaat gaat Kenneth De Bondt aka The Riddle verder op het ingeslagen pad. Dat vinden wij helemaal niet erg aangezien het hier om mooie muziekstukjes gaat die we op dat pad tegenkomen. Opener “Another Lovesong” doet gitaargewijs sterk aan The Cure denken. Maar de vibe in het nummer is luchtiger dan die van Robert Smith. Voor je denkt dat het hier allemaal Cure-klonen zijn , wil ik aanstippen dat dit zeker niet voor de rest van de nummers geldt. Soms doet de stem mij een beetje denken aan Joost Zweegers van Novastar. Hij heeft wat hetzelfde timbre en warmte in zijn stem. Je hoort hier wave-invloeden die door De Bondt opgehangen werden op een kader van indiepopsongs. “My Demons” heeft een aanwezige, pulserende bas en een wat zwaarder gemoed. Dat uit zich o.a. ook in de tekst. Tussendoor passeert een heerlijk breed waaierende slidegitaar. Een topnummertje. “I Won’t Remember Your Name” is een heel catchy liedje dat het goed zou kunnen doen in de zomer op de radio. Zo krijgen we hier maar liefst twaalf songs die allen mooi uitgewerkt werden en vrij toegankelijk klinken.
Als je weet dat hij alles zelf schreef, inspeelde en opnam , dan ben ik nog meer onder de indruk van dit schijfje. Hij bevestigt hier al het goede van zijn debuut.
Wie zich graag laat wegdromen met een plaatje op de achtergrond zal hiermee zijn hart kunnen ophalen. De songs bevatten genoeg variatie om te blijven boeien: soms is het wat donkerder of luchtiger, soms gaat het ritmisch wat sneller of trager en soms voegt hij er een piano aan toe alhoewel de gitaar wel prominent aanwezig blijft in de nummers.
Kortom check dit op zijn minst eens uit want het is de moeite waard.

‘Leaving Meaning’ is het eerste album dat Michael Gira uitbrengt sinds hij de line-up ontbond zoals die bestond tussen 2010 en 2017. Net zoals in het voetbal wordt er nu geroteerd tussen muzikanten. Een soort van open kunstcollectief waarvan Gira nu meer dan ooit de leider/vaste waarde is. Hij deed een beroep op o.a. Kristof Kahn (die hem ook bijstond in ‘Angels of Light’), drummer Larry Mullins (hij speelde o.a. in de jaren ‘90 bij Iggy Pop en later bij The Stooges), bassist en keyboardspeler Yoyo Röhm en de muzikanten van The Necks.
Daarnaast kwamen nog een tiental muzikanten een bijdrage leveren. Dat leverde genoeg stof op om net zoals bij de voorganger “The Glowing Man” er een dubbelaar van uit te brengen.
Ook ditmaal is het weer een eigenzinnig doch boeiende plaat geworden. “Annaline” bijvoorbeeld klinkt muzikaal heel ijl terwijl de zang diepgaand en indringend is. Een beetje zoals Nick Cave op “Skeleton Tree” deed. “The Hanging Man” drijft op een groove die ergens uit de bluesrock lijkt te komen. De vocals zijn bij momenten theatraal, bezwerend en beeldend. Ik zie het live zo al voor mij. 
Op “Amnesia” begeleidt hij zich met een akoestische gitaar om dan een aanzet te geven alsof hij de boel groots wil opengooien. Dat doet hij dan verrassend telkens niet. Schitterend.
“Leaving Meaning” gaat een beetje verder in deze richting. “Sunfucker” is een song van een dikke tien minuten die in het begin wat aan The Virgin Prunes doet denken. Halfweg lijkt de track zich in een vroeg Pixies-nummer te ontwikkelen. Het zou Gira niet zijn om dan de song nog eens een andere richting uit te sturen. Ook “The Nub” is een beetje gelijkaardig en bevat diepgaande vocals van Baby Dee. We klokken na een dik anderhalf uur af.

‘Leaving Meaning’ is een album dat eigenzinnig in elkaar steekt, een vreemde soundervaring biedt en mijlenver van de hedendaagse pop/rockcultuur afstaat. Dat is goed want zo ontdekken we hier een origineel universum waar je echtheid, rauwheid en diepgang in terugvindt.
Het album is eigenlijk al uit van eind vorig jaar, maar we wilden er toch jullie de aandacht op vestigen want het is alweer een schitterende plaat van Swans geworden of moeten we zeggen Gira en co?

We maakten eerder al kennis met de single “Komt Er Een End” van deze troubadours. Op dit debuut krijgen we meer van dat. Gedurende elf liedjes waarvan, behalve enkel eigen composities, de meeste bewerkingen zijn van bestaande folkmuziek of oude traditionals. We moeten zeggen dat er niet zo veel bands meer zijn die dit genre nieuw leven willen en kunnen inblazen. We hebben Urban Trad, Blunt en Lais om maar enkele te noemen, maar deze draaien ook al een tijdje mee. Spilar vult dus in elk geval een leemte op.
De opening “Klacht” is nog een eerder afwachtende, neutrale song. Met een mooie samenzang van Eva en Maarten Decompel en een leuk muzikaal bruggetje. Maar “Myn Herte” is een stuk sterker: de weemoed en melancholie druipt van de zang en de instrumentaria. Het uitstapje dat de song afsluit is subliem in zijn eenvoud doch effectief. “Drie Landsheeren” is een oud middeleeuwse song uit 1544 en dat is te horen aan de tekst. “Pertank” is een track die er terug bovenuit steekt. Het is een bewerking van Jacques Brel zijn “Pourquoi Les Hommes S’Ennuient” die ze van een chanson goed weten te transformeren naar een folksong. Ze geven er hun eigen draai aan en het werkt. “Voor Marie-Louise” van Willem Vermandere ligt dicht bij het origineel alhoewel er andere instrumenten gebruikt worden. Er zit wat meer schwung in vanwege de percussie en het neigt naar folkpop (als dat al bestaat).
De Middeleeuwse bewerkingen klinken vrij traditioneel en de teksten onderstrepen dat ook. Maar bv. “Roosendaal” heeft wel in de groove een moderne touch meegekregen. Vandaar dat dit nummer dan ook wat meer opvalt. Ook “Sterre” is het vermelden waard vanwege het uitstekende ritmische thema in het nummer. Het nummer bloeit ook mooi open. Hierin hoor je wel duidelijk hun kunde. De eerste single “Komt Er Een End” is misschien al gekend en heeft een heel catchy melodielijntje naast de nodige melancholie. Er wordt in stijl afgesloten met een instrumentaaltje: “De Derde Man”.
Met de bewerkingen van de modernere songs en de eigen liedjes gaan ze volgens mij meer volk bereiken omdat de teksten een bredere betekenis uitdragen terwijl de Middeleeuwse teksten vooral het pure folkpubliek zullen aanspreken. Globaal staat dit debuut er en zit het met zijn herkenbare stijl geworteld in de Vlaamse roots en folk. Een sterk folkdebuut.

Folk/Roots
Stormweere
Spilar

Met dit titelloze album brengt de koning van de desertrock zijn 15 e soloalbum uit in 20 jaar tijd. Je moet weten dat hij daarnaast ook flink wat albums heeft gemaakt met Fu Manchu, Kyuss, Mondo Generator en nog enkele andere projecten. Een heel bezige bij die vooral drummer en songschrijver is maar ook producer, zanger en tekstschrijver. Gelukkig raakt die hoge productiviteit niet aan de kwaliteit van diens muziek.
Ook dit album is terug een ferm album in de Palm Desert-scene. Niet teveel toeters en bellen maar vrij directe en laidback rocksongs. De essentie van de songs blijven zo over. Opener “Jungle In The Sound” was al een single. Het heeft een leuke ritmische riff en een aantrekkelijke zanglijn. “Mary (You’re Such A Lady)” heeft diezelfde drive als het vorige nummer. De zang in het refrein doet mij in de verte zelfs aan Lenny Kravitz denken. Nummer drie “Jesus Was A Bluesman” is een heerlijke track. De zang is net als de tekst om van te snoepen. De band ondersteunt het nummer haast onzichtbaar, maar het zit hem in details: een basloopje hier, een gitaarsolootje daar… “Cleaning Out The Ashtray” is met zijn zes minuten het langste nummer van het album en bevat een iets langer muzikaal intermezzo. Toch blijft alles goed gestructureerd en wordt alles goed opgebouwd. Een stevige drumslag leidt ons doorheen “Duke Of Dynamite”. “Shitkickin’ Now” drijft op een bluesgitaar zonder echt blues te spelen. Het is een echt uptempo liedje tussen al de midtempo songs. De zang heeft weer iets bezwerend. Een verrassend ritmisch thema begeleidt “Stardust & Diamond Eyes”. In het refrein wordt de boel opengegooid zonder het volume en de speciale effecten open te draaien. Telkens wordt terug naar het thema teruggekeerd. De zang heeft naar het einde toe iets mijmerends over zich. “Been So Long” ligt gitaargewijs heel dicht bij “Message In A Bottle” van The Police. Voor de rest geen gelijkenissen tussen de twee. Hij doet zijn eigen ding en de zang duwt het nummer een andere richting uit. Maar ergens mis ik wel iets dat het nummer naar een hoger level duwt.
Bjork’s laatste album is geen nieuwe ‘Jalamanta’ geworden, maar het komt wel aardig in de buurt. Het album moet het vooral hebben van de groove, de warme bastonen en de aangename zang. Zoals eerder gezegd drijft het album op groove en essentie. Geen onnodige fratsen en versieringen, maar direct en to the point. Een aangename plaat!

Amper een jaar na ‘Eclipse’ komen de Denen van The Sonic Dawn alweer met een nieuwe plaat af. We waren onder de indruk van ‘Eclipse’ en zagen er voor de band veel potentie in. Ze toerden in het voorprogramma van o.a. Brant Bjork en kregen veel positieve aandacht. Op ‘Enter The Mirage’ gaan ze gewoon op hetzelfde elan verder. Ze houden het niveau van de vorige plaat aan en muzikaal borduren ze ook verder op die plaat. De jaren ‘70 klinken hier terug zwaar door, maar met hun eigen touch en de nodige frisheid geven ze het toch iets eigentijds. Je zou het niet zeggen als je luistert maar het gaat hier wel degelijk om een trio. De sitar en synths versterken het psychedelische karakter van de band. Het thema op dit album gaat over vrijheid en over het ontdekken en exploreren van je visioenen. Met dit album hebben ze geprobeerd om hun livesound te benaderen. De songs zijn in elk geval terug goed opgebouwd. Een song als “Hits Of Acid” klinkt als The Beatles die de psychedelische rock ontdekken. “Loose Ends” heeft naar het einde toe een klavecimbel of orgel dat naar “The End” van The Doors neigt. “Children Of The Night” is een fijn uptempo nummer terwijl “Shape Shifter” als een trip of langgerekte roes klinkt. Het titelnummer is zeker één van de betere uit het album. Met een mooie opbouw en een nice flow in de song. Ook “Sun Drifter” is een fijne track met onverwachte overgangen. Er wordt langzaam naar een climax toe gewerkt. Er wordt sterk afgesloten met “UFO”.
Met ‘Enter The Mirage’ bevestigen ze al het goede uit ‘Eclipse’. Ze hebben er goed, nieuw materiaal bij om mee op te treden. Als ze op hun volgende release nog een stapje hoger kunnen zetten, kunnen ze wel eens groot worden in het genre. Ik denk in elk geval dat ze het in zich hebben.

Vanuit Dranouter, het mekka van de folk in Vlaanderen, komt er een gloednieuwe folkband ons verleiden met mooie liedjes. In het sappige West-Vlaams zoals we dat gewoon zijn van Het Zesde Metaal en ’t Hof van Commerce. De band bestaat uit broer en zus Maarten en Eva Decompel die hun stemmen combineren of afwisselen. Ward Dhoore (Trio Dhoore) en Jeroen Geerinck (Snaarmaarwaar) staan in voor de keys en de snaren, terwijl Louis Favre het drumwerk voor zijn rekening neemt. Soms herwerken ze oude middeleeuwse stukken of liedjes van o.m. Wannes Cappelle maar ze maken ook eigen werk. Deze single komt uit hun langspeler ‘Stormweere’ die normaal volgende maand ging voorgesteld worden in het Dranouter Centrum. Waarschijnlijk zal dit door de intussen welbekende reden niet doorgaan, maar de release van de plaat is voor 17 april voorzien.
De single is een vrij rustig nummertje waarbij Maarten Decombel nadenkt over een mogelijk eindigende relatie. De gitaren brengen zwoele en warme klanken bij de zang. De zang blijft snel in het hoofd hangen. De percussie is goed geplaatst en staat ten dienste van de song. Het is folk of rootsmuziek, maar het klinkt wel hedendaags. Vergeet dus die oude gietenwollen sokken maar. Een leuk nummertje dat best wat aandacht mag krijgen. Misschien op Radio 1?

Pop/Folk
Komt Er Een End -single-