De eerste single “Versailles” die verschijnt is de voorloper voor het gelijknamige album dat ook binnenkort verschijnt. Bij de eerste luisterbeurt intrigeerde het nummer. Het klinkt wat donker, in een modern jasje, hier en daar muzikaal wat flarden Sioen en Bazart, tekstueel doet het een beetje aan Aroma di Amore denken. Ja, het doet mij wat dit nummer en het heeft tevens ook een catchy refrein.
Wie zijn Winston? Het is een band rondom de figuur Simon Alice René die tevens dichter is. Hij deed in het verleden al mee aan Humo’s Rock Rally en Limbomania. Hij kent al een beetje de klappen van de zweep. Naast dichten en muziek schrijven is hij ook graficus en verzorgt hij het artwork op zijn plaat.
De tekst van Versailles is een protest tegen de politicus en de journalist en hun symbiotische relatie tot elkaar. Het wordt deels vanuit het standpunt van de politicus en deels vanuit de journalist vertelt. Als voornaamste muzikale invloed voor dit werk citeert hij Michael Jackson. Dat is verrassend vind ik. Die had ik niet zien aankomen bij het beluisteren.
Al bij al vind ik dit een sterke single! Als de rest van het album van dit niveau is dan zal dit wel de nodige airplay krijgen me dunkt.
Winston - Versailles - YouTube
Elektro/Rock

“Interbeing” gaat het in oktober verschijnende album ‘Violate Consensus Reality’ vooraf. Het Mechelse trio komt hier met een ferm opgebouwd nummer af. Een epische gitaarintro van een dikke minuut waarna de andere instrumenten langzaam komen meespelen. Eenmaal goed op weg krijgen we stevige naar grunt neigende vocals in ons gezicht gesmeten met afwisselend ook hier en daar cleane zanglijnen tussen. Naar het eind toe voegen de synths nog wat melancholie toe. Na bijna zeven minuten stopt de song met een laatste drumslag.
Een schitterende voorbode voor hun nieuw album. Een slim opgebouwde song waar alles lijkt te kloppen.

Post-rock/Alternative Rock
Interbeing -single-
Psychonaut

 

In oktober komt het nieuwe album ‘Happy Grey’ van Dirk Da Davo en bassman Sanchez onder de naam DD Sanchez uit. “Man in the Dark” is een vooruitgeschoven single om de mensen warm te maken voor het nieuwe album. Het moet gezegd worden dat deze track heel wat troeven heeft. Hij heeft om te beginnen een warme, speciale sfeer mede door het gitaarlijntje. De gitaar heeft die warme zuiderse klank wat dan weer mooi contrasteert met de rest van de instrumenten die iets cleaner klinken. Tevens is het een herkenbaar en catchy nummer. Het is een beetje opgebouwd als destijds met The Neon Judgement. Maar het jasje waarin de songs steken ademen wel minder industrial invloeden uit. De song borduurt verder op de sound die ze op hun vorige mini-EP maakten en dat is een goede zaak want nummers als “When Strangers Pass By” en “Vampire State” waren zeker en vast de moeite waard.

Een zwaluw maakt de lente nog niet zeggen ze maar het klinkt toch veelbelovend en doet verlangen naar die lente.

Alternative dance/electro
Man in the Dark -digital single-
DD Sanchez

 

Patti Smith - Een mooie dame met een stem die klinkt nog steeds als een klok


Patti Smith is op 75 jarige leeftijd nog op tournee. Het concert was eigenlijk twee jaar geleden gepland geweest en vanwege covid al twee keer verplaatst. Derde keer goede keer dus. Gezien haar leeftijd zou het wel eens de laatste keer kunnen dat ze in ons land optreedt. Ik was hoedanook erg benieuwd hoe ze zou performen.

Klokslag 20u30 kwam de band, met o.a. haar zoon en gitarist Jackson Smith, op het podium. Ze leek heel enthousiast en blij toen ze opkwam. Er werd gestart met “The Wicked Messenger” wat een Bob Dylan cover is en er zouden nog covers volgen. Daarna kwam “25th Floor” uit haar album ‘Easter’ uit 1978. Een mooi blues/country nummer dat een eerste opvering in het publiek teweeg bracht en gevolgd werd “My Blakean Year” uit 2004. Het was duidelijk dat ze doorheen haar rijk oeuvre zou surfen. Don’t Say Nothing” passeerde en werd gevolgd door het “Since You Been Loving You” van Led Zeppelin.
Met “Dancing Barefoot” begon ze aan haar breder gekende werk. Zo oud als de straat en ooit gecoverd door U2, god hebbe haar ziel, maar nog altijd beresterk. “Beneath The Southern Cross” is nog zo’n pareltje. Dat Patti Smith nu en dan woordje vergat of een haperingetje had, vergeven we haar graag en wijten we aan de jetlag of ouderdom. Buiten dit was ze wel in vorm.
Wat een stem heeft ze nog op die leeftijd. Prachtig. Toen “Stone Free” van Jimmy Hendrixs werd ingezet ging ze backstage om een whiskey of vodka te drinken zei ze. Bassist Tony Shanahan deed haar vocals. Toen ze terug was kwam er nog een Bob Dylan-track aan de beurt met het gevoelige “One Too Many Mornings” en “Boy Cried Wolf”.
Tussen de songs door had ze veel interactie met het publiek en met haar bandleden. Ze vertelde ook over wie of wat de song hingen en dedicated bijv  “Because The Night” aan haar wijlen man Fred Sonic Smith waarbij ze vertelde dat ze dit schreef nadat ze hun eerste nacht hadden beleefd. “Nine” was een pittige versie en de song “After The Gold Rush” van Neil Young passeerde ook. “Pissing In The River” en ”Gloria” sloten een sterk, warm en menselijk optreden af.
De bis kwam er in de vorm van “People Have The Power”; wellicht haar grootste hit die ze ooit heeft gehad. Er werd nog lang geapplaudisseerd door het publiek en Patti bedankte uitvoerig iedereen en verontschuldigde zich voor haar foutjes maar ze hield van Brussel zei ze, voordat ze van het podium wegging.

Een fantastisch spelende band en een wereldvrouw met een stem als een klok. Wat kan een mens nog meer verlangen? Ze is nooit een natuurlijke schoonheid geweest maar gewoon wie ze is, maakt haar zoveel mooier. Heel blij dat ik ze live mocht aanschouwen.

Pics homepag - optreden AB 2018
Organisatie: Live Nation

MANdolinMAN is een vierkoppig ensemble dat sinds 2011 muziek maakt en waarvan het instrumentarium vooral uit mandolines bestaat. Ze bewerken vooral oude en traditionele melodieën. En voor de uitwerking ervan gaan ze voor het gehele album in zee met Mathijs Bertel (Ansatz Der Maschine) die verantwoordelijk is voor de synths en soundscapes. Voor deze release hebben ze ook gastspelers zoals Luc Weytens (synths), Robbe Kieckens (percussie) en Rozanne Descheemaeker (hoorn) uitgenodigd om mee te spelen. De titel van het album verwijst naar de gekende en gelijknamige roman van Gerard Walschap.
Mede door het subtiel toevoegen van samples, beats en soundscapes krijgt het geheel een ruimer geluid. Het geheel blijft uiteraard folk en de mandolines blijven de hoofdinstrumenten in de songs. Een aantal melodieën zul je ook herkennen zoals op “Zinnedans” , origineel een marktliedje dat “Van Het Droevig Nonneke”. “Zondaar” is een heel geslaagd nummer waar heel veel sfeer onder het nummer werd toegevoegd door middel van subtiele sounds etc… Ook de toevoeging van de percussie geeft het nummer een goede vibe. Ook zo met “Rozenland” dat bovendien een sfeervol, verhalend en warm nummer is geworden. Ook “Hemellied” is een interessante track met o.a. de elektrische gitaar die hier aanwezig is.
In totaal krijgen we 11 herwerkte traditionals en het jasje waarin ze werden gegoten, is heel geslaagd. Het geluid klinkt iets ruimer en hedendaags maar liefhebbers van traditionele folk zullen dit eveneens weten te smaken want ze blijven dicht bij hun eigen warm en folky geluid.
 Een topschijfje in het genre.

Traditional/moderne folk/instrumentaal
Houtekiet
MANdolinMan & Ansatz Der Maschine

Het Gentse This Can Hurt is ook alweer zeven jaar bezig en ze hebben reeds twee full albums uitgebracht waarvan het laatste op het Britse Glasstone Records (Peter Hook).
Tijdens de pandemie hebben ze aan een derde album gewerkt maar door de onzekere tijden hebben ze de release daarvan ‘on hold’ gezet. In plaats daarvan hebben ze een EP met erop vijf semi-akoestische/gestripte tracks uit hun oeuvre. We moeten ook nog vermelden dat ze in 2021 de fantastische single “Michaela” uitbrachten. Het broeierige dat deze song in zich heeft, doet de adrenaline opborrelen in elke vezel van mijn lichaam.
Daarbij valt op dat ondanks de iets meer gestripte versies de songs niets aan kracht en waarde inboeten. Neem bijvoorbeeld “If You Go” dat hier in de stijl van Portishead of de jonge Hooverphonic een beklijvende versie laat horen gezongen door Marieke Bresseleers. De max.
Ook “Worlds Apart” moet niet onderdoen voor het origineel. “High Tide” is hier trager dan de originele versie maar het kruipt daarvoor niet minder onder de huid. “Diane” werd hier uitgekleed en in een pianojasje gestoken. Het heeft daardoor een andere vibe en klinkt hier meer als een ballad dan een industrial rockend nummer zoals het voorheen was. Ik ben voor beiden te vinden. Het hangt wat af van mijn stemming om te kiezen welke uitvoering ik het best kan pruimen. “Vergeet Me” is een mooie song geworden met een tekst van en ingesproken/gezongen door Nel Mertens.
Onder andere melancholie, hunkering en weemoed zijn de gevoelens die This Can Hurt weet over te brengen naar de luisteraar.
Deze EP is heel geslaagd en de verwachtingen naar hun derde album is nu nog groter geworden.

Dark, gothic, rock, pop
A Darker Shade of Blue EP
This Can Hurt

We horen hier het debuut van deze zangeres die met ‘Heimat’ een album uit heeft, met liedjes over haar familiegeschiedenis die voor WOII ergens in de provincie Opper-Silezië in Polen liggen. Over haar ouders die naar West-Duitsland vertrokken en waar ze geboren wordt en een andere moedertaal meekrijgt dan die van haar ouders.
Wat horen we dan op dit album? Liedjes die als basis begeleid worden door akoestisch gitaarwerk. Aangevuld met verschillende instrumenten: de ene keer is het een spaarzame synth, de andere keer blazers, altviool of strijkers. Op dat vlak krijg je wel voldoende afwisseling. Daarnaast een melancholisch gevoelige zang. Het geheel klinkt warm. Zinvolle teksten die een zeker niveau van diepte bevatten. Verder is de mix zo dat je het gevoel krijgt dat ze ergens bij je thuis zit te spelen.
Ik moet zeggen dat vrij veel songs best catchy of melodieus klinken. Ik denk dan aan bijvoorbeeld “Holy Father”. Verder straalt het album een zekere naturel en rust uit in deze drukke mediatijden.
De meeste nummers zijn bondig en gevat en draaien rond de drie minuten.
Zelf is ze beïnvloed door onder andere artiesten als Sufjan Stevens, Conor Oberst en Sharon Van Etten. Met al hetgeen we hier te horen krijgen mogen we spreken van een aangenaam en sterk debuut.

Met deze release zijn de heren van The Monochrome Set reeds aan hun 16^e album toe. Het moet gezegd worden dat ze ook al opgericht zijn in 1978 en mits enkele hiaten nog steeds vrij actief zijn. Een single band zijn ze nooit geweest, eerder een album band dat het moet hebben van zijn vakmanschap. Door de jaren heen vonden ze onderdak bij o.a. Cherry Red, Rough Trade, Warner Bros en nu al een hele tijd bij Tapete Records. Allemaal labels met faam.
Onder andere Iggy Pop, Jarvis Cocker, Johny Marr staan bekend als grote fans van hun muziek. Iggy Pop heeft ooit met Fatboy Slim hun nummer “He’s Frank” gecoverd voor de TV reeks ‘Heroes’. Je hoort en leest het: allemaal mooie adelbrieven. Soms is het onverklaarbaar, denk maar aan The Sound of The Fall, maar bij het grote publiek zijn ze een heel stuk minder bekend.

Nu wat meer over het nieuwe album: de muziek is hier duidelijk meer indiepop tav postpunk in hun beginjaren. Opener en tevens titelnummer “Allhollowtide” is daar een duidelijk voorbeeld van: semi-akoestische gitaren, een melodieus refreintje en Bid die haast aan het croonen is. Met mooie backings en piano ertussen. Een toppertje. “Ballad of the Flaming Man” heeft ook een catchy refrein en een orgeltje dat mij wat aan The Stranglers doet denken. “My Deep Shoreline” heeft een fijne tekst en hij zingt hier haast als een Guido Belcanto of Dirk Blanchart. “Really in the Wrong Town” is, net als “I, Servant” en “Hello Save Me”, een aangenaam uptempo liedje geworden. Daarnaast vinden we een aantal trage nummers zoals “Box of Sorrows” (dat ook echt de somberheid van de titel doet weerklinken) of “Resplendant in a Darkness”.
Er wordt na elf liedjes afgesloten met een instrumentaal pianonummertje: “Parapluie” dat meer sfeer dan song is geworden.
The Monochrome heeft een degelijk album gemaakt met enkele nummers die erboven uit steken zoals “Allhollowtide”, “I, Servant” en “Really in the Wrong Town”. Voor de rest heel degelijke songs die dikwijls een catchy refrein bevatten.
Is het één hun beste platen? Ik  weet het zo meteen niet; maar het is zeker een plaat die mooi tussen hun andere releases past.

Alternative/Wave/Indie
Allhollowtide
The Monochrome Set
 

Onder de noemer ‘The Art of Love’ brengt het duo van And Then Came Fall drie EP’s uit. Die worden doorheen het komende jaar uitgebracht en vormen samen één geheel zowel muzikaal als grafisch. De verbindende kracht van liefde is het centrale thema. Uit de eerste EP ‘The Art of Love Part 1’ komt deze “Photograph”. Een nummer met veel gevoel en warmte. De afwisseling van de spoken words en zang door Annelies Tanghe geeft een mooie afwisseling aan het nummer. Die spoken words passen trouwens heel goed in de song. Het nummer drijft op een gitaartokkel met daaronder synths. Warme synth-klanken die het nummer heel beheerst doen openbloeien. Het nummer is heel slim in elkaar gestoken en dat maakt het tot een aangename en boeiende single.
And Then Came Fall - Photograph - YouTube
Nu komt de tournee met De Mens eraan, die al enkele keren werd uitgesteld door covid. Mocht je interesse hebben hieronder vind je de toerdata voor april

Tourdates
16/4/22  Rock Lobster, Borgerhout
22/4/22  Lux - Herenthout (Supporting De Mens)
27/4/22  Wilde Westen - Kortrijk (Supporting De Mens)
28/4/22  Muziekodroom - Hasselt (Supporting De Mens
19/5/22  Nosta, Opwijk (Supporting De Mens)

Indie/Electro/Pop
Photograph -single-
And Then Came Fall

W. Pike kennen van zijn liedjes samen met zijn Glanzende Guido’s. Later dit jaar brengt hij echter een Engelstalig solo album. Deze song had hij al geschreven vooraleer de oorlog uitbrak en was vooral geschreven naar aanleiding van de vele bootvluchtelingen. Niettemin brengt hij dit nummer nu wat eerder uit omdat het nu past in het momentum.
Het nummer begint en eindigt met Afrikaanse stemmen en muziek invloeden om dan tot een gezapig indie nummertje over te gaan, waar de tekst één van de belangrijkste rollen speelt. Het zit wel goed in elkaar. Ook wordt het mooi opgebouwd. Vandaar dat het zeker het vermelden waard is. Daarenboven belooft W. Pike dat elke cent die hij via streaming (Deezer, spotify…) verdient naar de juiste hulporganisaties gaat. Een reden te meer om het nummer eens te ontdekken.

Alternative/Indie
Song For The Refugee (From Kivu to Kiev) -single-
W. Pike

Een aangenaam liedje om naar te luisteren. Kijk ook eens naar het videoclipje: https://www.youtube.com/watch?v=vUFWwO63esw