Medicine is het geesteskind van Brad Laner. In de jaren '90 heeft de band baanbrekend werk verricht. Het heeft hen geen windeieren gelegd, integendeel. Ze worden zelfs pioniers genoemd in verlengde van Slowdive, Ride, Swervedriver en My Bloody Valentine. Het debuut ‘Shot Forth Self Living’ (1992) was een schot in de roos. Gevolgd door ‘The Buried Life’, dat een al even succesvol album kan genoemd worden. De ambitieuze band hield ermee op na ‘Her Highness’ in 1995. Medicine werd heropgericht in 2003 als een duo met Laner en Shannon Lee (dochter van Bruce Lee), met het album ‘The Mechanical Forces of Love’ als resultaat. Er volgden nog enkele albums, toen Lane terug ging samenwerken met voormalige bandleden Thompson en Goodall. Op de nieuwe schijf 'Scarred For Life' brengt de band covers uit de jaren '70.
De band bestaat nu uit: Jim Goodall op drums, Brad Laner op gitaar, bas, vocals, keyboards, percussie , Annette Zilinskas vocals en harmonica, Matt Devine - gitaar en vocals, Solo Goodspeed - keyboards en chapman stick.
Songs van artiesten als Neil Young, Judee Sill, Miles Davis, The Monkees, en Bob Welch passeren de revue. Echter worden de songs door Medicine zodanig onherkenbaar gemaakt dat ze een nieuw leven lijken te leiden. Luister maar naar “Listen To The Band” van The Monkees, met een noise-intro en gekruid met de nodige shoegaze-invloeden. Het zal wellicht zorgen voor gemengde gevoelens en gefronste wenkbrauwen, maar het is zeer gedurfd dat Medicine deze songs zo durft uitkleden, ontleden en terug in elkaar stoppen alsof ze het zelf hebben geschreven. Annette’s stem klinkt soms donker en soms schreeuwt ze haar keel schor. Het samensmelten van haar stem en deze van Brad is telkens een meerwaarde binnen het geheel. Die vocale inbreng is vaak zo overweldigend dat we haast de instrumentale sterkte uit het oog verliezen. Luister maar naar het verschroeiende “Pick Up Song” of de oorverdovende afsluiter “Black Satin” waar alle gitaar-, drum- en keyboard-registers worden opengetrokken in een wervelende finale. Indrukwekkend.
Je zou kunnen stellen dat veel songs teveel afwijken van het origineel, maar net het feit dat de band buiten de comfortzone durft treden, trekt ons nog het meest over de streep. De liefhebbers van de jaren '70 die graag eens een band bezig horen die durft buiten de lijntjes te kleuren, en een shoegazegeluid daaraan toevoegen, zullen zeker hun gading hierin vinden. Een band die niet zomaar aan nostalgietrip doet, maar met die songs daadwerkelijk iets doet? Daarvoor rennen ook wij met plezier naar de platenboer.