Na een dubbelalbum met Bob Dylan-covers komt Stef Kamil Carlens met nieuwe eigen muziek op ‘Be Who You Wanna Be’. Van The Gates of Eden, de begeleidingsband voor de Dylan-covers, houdt hij op dit album nog Rahmat Emonds (Vermin Twins) en Mirko Banovic (Arno) over, hoewel volgens het boekje Banovic slechts op drie nummers meedoet. In de ‘vaste’ band zitten voorts Alban Sarens (Sir Yes Sir), Nel Ponsaers (The Golden Glows), Maarten Moesen (Brzvlkll) en Jonas Meersmans (Codasinc). Voor de gastbijdrages zijn er dan nog meer Gates of Eden-collega’s: Thomas De Prins en Geert Hellings en de SKC-getrouwen Nicolas Rombouts en Jeroen Baert, aangevuld met Andres Fernandez van Proyecto Secreto. We vermelden ze graag allemaal, want Stef Kamil heeft een neus voor talent en weet als geen ander hoe elk van die artiesten in het grotere geheel zal passen.
Na enkele luisterbeurten mogen we stellen dat Nel Ponsaers en de twee blazers in het team van Carlens de spitsen zijn die mogen scoren, met Stef Kamil als een soort van altijd aanwezige speler-trainer die de lijnen uitzet en de voorzetten geeft die door de andere muzikanten tegen de netten worden geknald. Het is mooi dat een muzikaal genie als Stef Kamil Carlens zichzelf niet elke opgenomen seconde in de schijnwerpers wil zetten.
‘Be Who You Wanna Be’ wordt aangeprezen als een funky album. Denk dan niet aan stuiterende funk van Rick James of de space-funk van Jamrioquai. Het is eerder een soort van velvet funk zoals Prince dat kon. Voor Prince was die fluwelen funk vaak de verpakking voor expliciete erotiek, maar daar doet Stef Kamil niet aan. Al voelen we wel een ondertoon van authentieke universele liefde en on-cynisch geloof in de mensheid. Of dat is net de tegenstelling of gelijkenis die hij zoekt met een tweede muzikale held (van Carlens) die onderhuids aanwezig is op dit album: Serge Gainsbourg. Van beide helden covert Stef Kamil een nummer op dit album. De derde cover is er een van Dez Mona.
Met drie covers op een album-totaal van slechts acht nummers, zou je kunnen gaan denken in de richting van bloedarmoede. Niets is minder waar. De eigen nummers zijn super. Als geheel scoort dit nieuwe album net iets hoger dan ‘Making Sense Of’ en ‘Stuck In The Status Quo’.
De eerste single, “Walk On Red, Stop On Green”, is een oorwurm die in Vlaanderen jammer genoeg niet veel verder geraakt dan Radio 1. Het is ook zowat de ambassadeur van dit album: speels, lichtvoetig en schijnbaar heel eenvoudig. De lyrics zijn een lange opsomming van Carlens’ muzikale helden (met nogmaals een knipoog naar Prince) en van muziekinstrumenten. Stef Kamil is een instrumentenverzamelaar en bij elke song krijgt de koper niet enkel de uitvoerders en gastmuzikanten, maar ook heel gedetailleerd het merk en model van elk gebruikt instrument. Als dat telkens zo’n prachtige single oplevert als deze “Walk On Red, Stop On Green”, mag iedereen over zijn hobby’s zingen.
“Suspicion” van Dez Mona klinkt in deze SKC-versie als een instant Belpop-klassieker. “C'est Comment qu'on Freine” uit Alain Bashung's donkere album 'Play Blessures' uit 1982, met tekst van Serge Gainsbourg, heeft nooit eerder zo zwoel en hartstochtelijk geklonken.
“Love Me Like A Prayer” beschrijft een intense liefde, die ondanks het verstrijken van de tijd, en de turbulentie ervan, toch standhoudt. “Take A Little Time” is een lied over vriendschap.
Samengevat is ‘Be Who You Wanna Be’ een ode aan Stef Kamil’s liefde voor muziek. Elk van de acht songs van dit album is een parel op zich.
single Walk On Red, Stop On Green (Radio) -single- (musiczine.net)
live 2024 Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme (musiczine.net)
Cuberdon is een instrumentaal psychedelisch-progressief postrocktrio uit Leuven dat in 2022 zijn eerste EP uitbracht en in onze review waren wij daar toen best wel van onder de indruk.
Lees hier Cuberdon (musiczine.net)
Daar hebben de drie heren inmiddels een vervolg op. Die nieuwe EP komt er deze zomer aan, maar er is al een single (“Emperor’s Hill, Pt 1”) en die is nog een pak straffer dan wat we in 2022 te horen kregen.
De tracks op hun eerste EP hadden – net als het (Gentse) snoepje waarnaar de band vernoemd is – zowel een harde als een zachte kant en dat gaat ook op voor deze nieuwe single van bijna zeven minuten. Dit heeft minder het psychedelische en de stoner van de eerste EP. Het is bij momenten meer postmetal dan postrock en ze spelen subliem met de opbouw en met de intensiteitsgraad.
De vorige EP kwam uit als cassette en pas later als vinyl bij een Duits label.
Hopelijk moeten de vinyl-liefhebbers deze keer niet zo lang wachten om deze fijne muziek uit de klankkast te laten knallen.
https://www.youtube.com/watch?v=DTVmrdmXAD0&list=OLAK5uy_nHuTrpkm3V3d9ayO7pSKpS6mmAIxTfYhc
Scavenger maakte als Belgische heavymetalband furore begin jaren ’80 van vorige eeuw, met als hoogtepunt het album ‘Battlefields’ in 1985. In 2018 was er een doorstart met nog enkele oorspronkelijke leden en nog wat later was er een bezetting zonder de oudgedienden. Maar de oudjes kijken wel nog mee over de schouders van de nieuwe Scavenger-lichting.
In de nieuwe bezetting was er in 2020 al de vinyl-single met “Backslider” en “Red Hot” als dubbele A-kant. Die twee nummers staan als bonus op het album ‘Beyond The Bells’, uitgebracht bij het Griekse No Remorse Records. Het moet gezegd dat dit nieuwe album in concept nauw aansluit op de classic heavy metal van ‘Battlefields’. Oldschool, maar zeker met een frisse, moderne speedmetal-toets.
Voor classic oldschool heavy metal ligt het tempo hoog op de meeste tracks. Verwacht geen gezapige midtempo-vullers (op “Hellfire” na misschien) of stroperige powerballads. Scavenger komt met het mes tussen de tanden en klinkt heel vastberaden. Zangeres Tine krijgt een glansrol als de nieuwe Kate (van Acid) of de nieuwe Doro (van Warlock), maar laat vooral horen dat ze in kracht en volume in dit genre haar gelijke niet kent in Vlaanderen. Uiteraard krijgen ook de gitaristen Kevin en Tim een pluim en dan doen we er meteen bassist Vincent en drummer Gabriel bij, want er is niemand die een steek laat vallen op ‘Beyond The Bells’. Sterke composities, degelijke lyrics, uistekend ingespeeld.
In deze nieuwe bezetting van Scavenger zit heel wat talent en ze hebben zich ook laten omringen met mensen die het beste uit een artiest kunnen halen. Bob Briessinck (mix) is een soldaat die al heel wat veldslagen heeft uitgevochten in de studio. De keuze voor Anton Mergaerts is opvallender. Hij heeft al mooie dingen laten horen met zijn band Cardinal, maar als producer is zijn curriculum groot maar kort (Cardinal, Dani Hart). Hij heeft ook zuinig wat synths toegevoegd aan de sound.
De lat ligt op dit album altijd heel hoog en is het moeilijk om die nummers aan te duiden die net iets boven de andere uitsteken. Mijn persoonlijke keuze om de uitstekende single “Black Witchery” op te volgen als mogelijke singles zijn “Streetfighter”, “Crystal Light” en “Nosferatu”.
https://www.youtube.com/watch?v=o8Sg1DytQuQ
Sinds hun reünie is de productie van Asermoietuitkomt hoger dan die vroeger ooit geweest is, met bijna één album per jaar. Asermoietuitkomt dat is dialect voor Als Er Maar Iets Uit Komt. Het is de bandnaam van een herrezen Nederlandstalige punk/hardcoreband. Die ontstond in 1987 en speelde tot 1989 in elke club en café waar ze mochten. Het zijn genre- en generatiegenoten van het bekendere Belgian Asociality.
Eind 2020 werd Asermoietuitkomt heropgericht met nog twee van de vier originele leden en daar hoorde meteen een album bij: ‘Welle Zen Terug’. In 2022 volgde al het album ‘Onkruid Vergaat Niet’.
Van het derde album, ‘Miauw’, kregen we sinds vorig jaar reeds vier singles. Voor twee daarvan wist de band leuke gastrollen voor te strikken: Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy voor “Mijn Zin” en Lenny van The Priceduifkes voor “Oud IJzer”. Yorick De Graef van Mechels Laweit (voorheen Zombie Butterfly) zingt mee op “Te Druk”. Peggy Hartiel van coverband Gaz-Planché zingt mee op “Doe Dat Maar Zelf”, “De Ideale P.” en “De Poes”. Dat laatste nummer leverde ook de inspiratie voor de albumtitel ‘Miauw’.
Op het album staan alles samen veertien nummers en nog bonustracks. De eerste bonustrack is “De Vier Zwijntjes”, een parodie op “De Drie Biggetjes” van K3 die in 2022 al op YouTube verscheen. “Plastiek Enzo”, “Mijnen Dag”, “Geduld” en “Laat Mij Nu Gerust” verschenen op het album 'Welle Zen Terug' maar werden opnieuw opgenomen.
Heel wat (korte) nummers en heel wat gastzangers. Dat laatste is welkom, omdat de band voor elk nummer zowat dezelfde aanpak heeft in opbouw en ritme (op een intro en break na). Muzikaal is dit misschien eerder klassieke pretpunk en hardcore. In de lyrics zitten enkele leuke grappen en soms moet je die wat gaan zoeken. De humor doet wat denken aan die van Belgian Asociality en The Evil Pony’s. Goed gevonden is “De Ideale P.”. Dat is geen cover van “De Ideale Penis” van De Lama’s (Kloot Perwez, Peter Slabbynck, Mies Meulders, …). Waar dat nummer dan wel over gaat, wil ik hier nog niet verklappen.
De leukste nummers op ‘Miauw’ zijn “De Poes”, “Doet Dat Maar Zelf”, “De Schoen” en “Mama”.
‘Miauw’ is een plezant album en we hopen Asermoietuitkomt binnenkort eens live aan het werk te kunnen zien.
https://youtu.be/DZJP4RtulZs
De Canadese rockster Lee Aaron draait al mee sinds de jaren ’80 en had hits als “Metal Queen”, “Whatcha Do To My Body” en “Sex With Love”. Ze heeft in haar carrière al zowat alles gedaan, tot een Kerst-album toe. Wat nog op haar to-do-lijstje stond was een volledig album met covers. Dat is er nu met ‘Tattoo Me’.
De albumtitel is ingegeven door de eerste zin van “Blue” van Joni Mitchell (Songs are like tattoos). Dat nummer covert ze niet, wel “Tattoo” van de hier niet zo bekende Amerikaanse band The 77’s. Mooie song, maar ook niet veel meer dan dat. Lee Aaron liet zich bij de keuze van covers leiden door de songs die haar in haar lange loopbaan inspiratie gegeven hebben. En ze stopt daarvoor niet bij de begindagen van die loopbaan. Ze brengt bijvoorbeeld een frisse, potige versie van “Are You Gonna Be My Girl” van Jet, uit 2003.
Andere covers liggen meer in de lijn van de verwachting, zoals “Even It Up” van Heart. Er zit wat meer pit in de cover dan in het origineel, maar nu ook weer niet in die mate dat de band dit naar een veel hoger niveau tilt. Dat Led Zeppelin langskomt is geen verrassing, wel de keuze voor “What Is And What Should Never Be”. Dit is een heel degelijke cover, maar de Led Zep-magie voel ik hier niet voluit. Bij “Is It My Body” van Alice Cooper klopt het plaatje beter. Muzikaal zat Lee Aaron in de begindagen heel dicht tegen de sound en lyrics van de Alice Cooper van toen aan. Dit is een heel memorabele cover.
De cover van “Go Your Own Way” van Fleetwood Mac willen we met de mantel der liefde bedekken. Vocaal komt Lee Aaron zelfs niet in de buurt van het origineel, terwijl de band net zijn best doet om wel dicht bij het origineel te blijven. Dat is misschien de belangrijkste opmerking bij het hele album: de band steekt te weinig van zichzelf in de geleende nummers.
Het zijn covers en geen herinterpretaties. Daar zijn natuurlijk een paar uitzonderingen op, zoals de swampy bluesrock-versie van “The Pusher” van Nina Simone. “Malibu” van Hole en “Connection” van Elastica plakken dan weer aan het origineel als een Siamese tweeling. Verrassende keuzes, maar brave interpretaties.
Een cover met wel veel interpretatie en emotie is de cover van “Someone Saved My Life Tonight” van Elton John. Hier in een akoestische versie, met strijkers en zeemzoete koortjes. In deze versie ontpopt de song zich niet van een pianoballad tot een Queen-achtige powerballad met veel drama. Maar je voelt in de zang wel dat de zangeres heel wat jeugdherinneringen heeft aan deze song. Hetzelfde lijkt op te gaan voor “Teenage Kicks” van The Undertones, waarin de zang bijna net zo hees klinkt als die van Feargal Sharkey indertijd.
‘Tattoo Me’ bevat een paar verrassende keuzes en een handvol memorabele interpretaties, toch klinken de meeste covers wat braaf en missen we emotie en persoonlijke toevoegingen.
https://www.youtube.com/watch?v=sHl2pF29hig
Manu Chao - Alle hits in één lange medley
Manu Chao + Meskerem Mees
Manu Chao komt niet zo heel vaak in België voor concerten. De programmatoren van De Casino in Sint-Niklaas wisten hem te lokken door te focussen op enkele randvoorwaarden: veel gratis tickets voor mensen uit kansengroepen, een heel bescheiden ticketprijs, eetstandjes van de lokale Kringloopwinkel en organisaties die zich inzetten voor vluchtelingen, lokaal geproduceerde fruitsappen in plaats van Coca-Cola, een infostand van het Rode Kruis, … Het charmeoffensief heeft gewerkt. Al moest daarbij wel worden uitgeweken van de hiervoor te kleine De Casino naar het grotere ‘t Bau-Huis, waar meer dan 2.000 fans het concert konden bijwonen.
Als voorprogramma mocht Meskerem Mees aantreden. Dat was al even geleden. Na haar debuutalbum ‘Julius’ in 2021 en EP ‘Caesar’ in 2022 bleef het lang stil in het kamp van de winnares van Humo’s Rock Rally van 2020. Ze was het touren en het promoten van haar muziek misschien wat moe en probeerde tal van nieuwe zaken (zingen en ook dansen bij Rosas/Anne Teresa De Keersmaeker, guest vocals bij onder meer Mooneye, Black Flower en Elephant, …). Het rockbandje waar ze in een paar interviews op alludeerde lijkt er dan weer niet te zullen komen.
Op dat grote podium in Sint-Niklaas treedt Meskerem aan zonder de cellist die haar vroeger vaak vergezelde. Op papier leek de akoestische set van haar een mooie opwarmer voor de akoestische set van Manu Chao, maar in de realiteit botste ze op een publiek waarvan de grote meerderheid totaal geen interesse toonde. Het geroezemoes overstemde bij momenten het nochtans versterkte geluid en toch vond ze de kracht om professioneel te blijven doorgaan. Al was het maar voor de honderden mensen voor het podium die wel genoten van haar muziek.
Meskerem Mees is nooit een vlotte babbelaar geweest op het podium en haar wat onbeholpen bindteksten maken deel uit van haar charme. Ze vertelt in Sint-Niklaas dat het lang geleden is dat ze als zangeres en muzikante op een podium stond en dat ze blij is dat dat nog lukt en dat ze dat mag doen voor zoveel mensen. De nummers die ze brengt zijn een mix van ‘Julius’ (o.m. “Parking Lot”) en ‘Caesar’ (“Best Friend” en “Away The Sparrow Flies”), met ook nog songs die ze nog niet opnam in de studio, zoals “River Song”, “A Secret” en “45 Years”. Zo bouwt ze op naar haar finale met de Julius-singles “Joe” en “Seasons Shift”, twee prachtige songs waar het meeste publiek nonchalant doorheen kwettert tijdens het leeghappen van een bakje vegetarische chili con carne. Maar voor die honderden mensen voor het podium was dit een leuk terugzien met Meskerem Mees. En die nieuwe songs, daar zit zeker wat in.
Manu Chao scoorde wereldhits met zijn band Mano Negra en daarna als solo-artiest. Hij zou makkelijk het Sportpaleis twee keer na elkaar kunnen laten vollopen, maar eigenzinnig als hij is, kiest hij liever zelf zijn podiums uit. Dat is één van de redenen dat je hem zo weinig live aan het werk kan zien in ons land. En soms heeft hij ook gewoon geen zin in concerten of trekt hij met enkel zijn gitaar door pakweg Latijns-Amerika. Dat België een belangrijke rol heeft gespeeld in het internationale succes van Mano Negra en van hem als solo-artiest, dat zit misschien al wat verder in zijn geheugen.
De 2.500 kaartjes voor dit concert waren op minder dan drie uur tijd uitverkocht. Muzikaal gebeurt er nochtans niet zo heel veel meer in het leven van Manu Chao. Na de solo-albums ‘Clandestino’ uit 1998 en ‘Proxima Estacion … Esperanza’ uit 2000 waren er niet echt nog albums die veel brokken hebben gemaakt. Ook live leek Manu Chao wat uitgeblust. We herinneren ons zijn concert op het Brussels Summer Fest in 2012 waarbij hij met een matige rockband alle nummers in hetzelfde ritme afhaspelde, compleet voorbijgaand aan de rijke muzikale diversiteit van de studio-opnames van Mano Negra en zijn eerste solo-albums.
Met dat als herinnering keken wij uit naar een akoestische set van Manu Chao met de Argentijns-Italiaanse gitarist Lucky Salvadori en de Galicische percussionist Miguel Rumbao. Als je akoestisch speelt, dan kan het toch enkel nog om de song in al zijn authenticiteit gaan, toch? We konden niet meer verkeerd zijn dan met die veronderstelling. Ook met enkel een akoestische gitaar en op een stoeltje is Manu Chao een soort van Duracell-konijn dat maar blijft gaan. En de eenheidsworst-aanpak van die keer op het Brussels Summer Fest werd nog eens bovengehaald voor Sint-Niklaas.
Het concert was één lange medley waarin liedjes vaak slechts in fragmenten gebracht werden, of waarvan de refreinen of zinnen hernomen werden in andere liedjes. Heel vaak leek het dat het trio een song had afgerond: ze stopten dan met spelen en namen het applaus in ontvangst. Maar dan hernamen ze nog eens een stuk daarvan, rondden nog eens af, kregen applaus, hernamen nog eens hetzelfde stuk, enzovoort. “Mala Vida” hebben ze zo zes keer ‘afgerond’ en ook zes keer herbegonnen. Minstens, want de telling bijhouden was een hele opdracht. Het fragment “Pinocchio (Viaggio In Groppa Al Tonno)” van op het album ‘Radio Bemba Sound System’ zat ook minstens één keer, maar net zo goed drie of vier keer, tussen elke song.
Een setlist samenstellen is dan ook gekkenwerk. Wel hebben we minstens flarden gehoord van “La Vida Tombola”, “Liberta”, “Dos Panteras”, “Mala Vida”, “Bongo Bong”, “Mr Bobby”, “Je Ne T’Aime Plus”, “Clandestino” en “Bienvenida A Tiujana”. Misschien heb ik het net gemist toen ik even met mijn ogen knipperde, maar “King Kong Five” en het nochtans meermaals door het publiek gescandeerde “Me Gustas Tu” werden niet gebracht, hoewel die in andere steden op deze akoestische tour wel in de setlist zaten.
De set in Sint-Niklaas duurde nochtans ruim 2,5 uur, veel langer dan was voorzien. Er was aangekondigd dat er ook nieuw werk zou gespeeld worden, van een album dat nog dit jaar zou verschijnen. Het is best mogelijk dat dat gebeurd is, maar vergeef mij dat ik daarvan niet de titel heb kunnen ontwaren.
Het publiek in Sint-Niklaas was duidelijk niet gekomen voor mooi afgelijnde songs zoals die ooit in de studio werden opgenomen. Van bij het eerste akkoord werd er gedanst en gefeest alsof het leven die avond zou kunnen eindigen. Het akoestische trio kreeg ergens halfweg de set het gezelschap van een vijfkoppige blazerssectie en zo kregen nostalgici toch een klein beetje een Mano Negra-vibe mee. Manu Chao drijft op de energie van het publiek en geeft er ook minstens evenveel terug. Hoewel het die avond buiten bitter koud was, leek het in het Bau-Huis al vollop zomer.
Manu Chao is behalve muzikant ook een politiek activist, wat mooi samenkomt in zijn lyrics. Bij een song als “Clandestino” is dat voor Chao nog niet duidelijk genoeg en daarom schreeuwde hij tijdens die song nog meermaals ‘nobody is illegal’. Toch een beetje preken voor eigen kerk, maar goed. Palestina kon als thema uiteraard niet onvermeld blijven, maar opvallend: Manu Chao pleitte enkel voor ‘peace in Palestine’ en niet voor ‘Free Palestine’ zoals heel wat mensen in het publiek. Misschien een nuance waar hij belang aan hecht, misschien gewoon toeval.
Dat het concert in Sint-Niklaas één lange medley was, vergeven we Manu Chao vrijelijk. Dat er een nieuw album is, betekent dat we misschien nog zo’n klepper als ‘Clandestino’ of ‘Esperanza’ mogen verwelkomen. Hoop doet leven.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Manu Chao
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5935-manu-chao-16-04-2024.html?Itemid=0
Meskerem Mees
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5934-meskerem-mees-16-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Kim Wilde - Op succes staat geen leeftijd
Toen Kim Wilde vorige zaterdag naar de Brielpoort in Deinze kwam, leken de hoogdagen van die zaal plots terug. Fans die al uren voordat de deuren zouden openen, stonden aan te schuiven. Meer dan 2.000 fans, waarvan sommigen uit Nederland, Wallonië en de UK, die in een ellenlange rij staan. Fans die zodra de deuren openen naar het podium rennen. Dat heeft organisator Miracle dan toch heel goed ingeschat en in de markt gezet, want de andere zalen van deze Europese tournee van Kim Wilde waren toch een maatje kleiner.
Kim Wilde zit in het collectieve geheugen van hele generaties. Na een lange reeks hits in de jaren ’80 waren de jaren een stukje moeilijker om door te komen, maar dan was er in 2003 de onverwachte duet-hit met Nena (“Anyplace, Anywhere, Anytime”). Sindsdien is Kim Wilde één van de weinige eighties-iconen die nog vlot volle zalen lokt.
Sommige muziekliefhebbers hadden vooraf twijfels. Dat Kim op haar leeftijd vast niet meer zo toonvast en fris klinkt als toen ze haar eerste hits scoorde. Dat soort opmerkingen hoor je dan weer zelden bij mannen. Niemand maalt erom dat er bij Neil Young of Bob Dylan wat patine op de stembanden zit. De criticasters kregen ongelijk: Kim Wilde zingt op haar 64ste nog net zo toonvast als vroeger. Het timbre is wat meer matuur, maar de power en het enthousiasme heeft ze nog. Misschien zelfs meer dan vroeger. En heel handig: Kim neemt al enkele jaren haar nichtje Scarlett Wilde mee op het podium. Waar de frontvrouw tekort komt, neemt Scarlett gezwind over. Omdat Scarlett inzake timbre zo dicht tegen Kim aan zit, merkt je nauwelijks dat er overgenomen wordt.
Net voor het optreden maak ik een praatje met de mensen op de eerste rij, onder meer met Marc. Fan van het eerste uur. Hij is een jaartje jonger dan Kim. De eerste band waar hij fan van was, dat was Mud. Die heeft hij nooit live gezien. Kim Wilde volgde hij al naar Nederland, Frankrijk en Duitsland en haar ziet hij dit jaar voor de 31ste keer. Al is ‘horen’ correcter dan ‘zien’. Door een erfelijke ziekte is Marc geleidelijk aan blind geworden. Toen Kim Wilde in 2015 op de Bierfeesten in Oudenaarde stond, was dat voor Marc de laatste keer dat hij haar ‘zag’. Toen hij zaterdag door de security de zaal ingeleid werd, wou hij niet naar het veilige, verhoogde podium voor de andersvaliden, maar wel gewoon in z’n eentje naar de eerste rij. Daar absorbeert hij alle details die de andere fans hem toefluisteren en laaft hij zich aan de energie van Kim Wilde, net als die eerste keer, toen zij met haar ‘Debut Tour’ in 1982 al een eerste keer in de Brielpoort stond en hij ook op de eerste rij stond.
Op die eerdere passage in de Brielpoort komt Kim Wilde niet uitgebreid terug in haar bindteksten. Wel is ze zichtbaar overweldigd door de grote opkomst en dankt ze uitgebreid alle fans die haar al zo lang volgen. Ze betreedt het podium met een enorme zonnebril, die mooi had gestaan voor het artwork van haar recentste studio-album (‘Here Come The Aliens’ uit 2018). Uit dat album krijgt het publiek slechts twee songs (“Yours Till The End” en “1969”). Het album kreeg lovende recensies, maar een hitsingle zoals in haar begindagen leverde dat niet op. Wel is het voor de fans interessant dat Kim Wilde zich niet beperkt tot haar verplichte grote en halve hits in korte set, maar dat ze kiest voor een lange set met nummers die wat meer aandacht verdienen dan ze indertijd gekregen hebben, zoals de oudjes “Words Fell Down” en “Second Time” en recenter werk als “King Of The World” en “Stone”. Die iets minder bekende songs zitten ingebed tussen de hits uit het collectieve geheugen als “Never Trust A Stranger” en “Anyplace, Anytime, Anywhere”, die de zaal een eerste keer doen ‘ontploffen’ aan het begin, en “View From A Bridge”, “Chequered Love” en “You Keep Me Hangin’ On” aan het einde van de reguliere set. Het publiek geniet, danst en zingt mee als waren ze allemaal nog 16 jaar oud. Ook de band staat duidelijk te genieten van de positieve vibes van het publiek, terwijl ze een foutloze set spelen.
Als de bisronde wordt ingezet met “Cambodia” verandert het publiek in een zee van gsm’s die dat magische moment willen vastleggen (en waarbij je vanop de achterste rij vooral de gsm-schermpjes van alle mensen voor je filmt). De bisronde wordt vervolledigd met het eveneens luid meegezongen “You Came” en “Kids In America” als ultiem orgelpunt.
Daarna wordt er nog druk nagepraat aan de toog. De meeste fans onthouden één ding: Kim Wilde heeft beloofd dat ze volgend jaar opnieuw naar België komt. Dat dat dan met nummers van een nieuw album zal zijn, is voor niemand een probleem.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5941-kim-wilde-11-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: vzw Miracle
Rock Gaston 2024, JH Knipperlicht, Zulte op 29 juni 2024 – Rock Gaston maakt zich op voor een tweede editie - Preview
Op zaterdag 29 juni 2024 is Rock Gaston in de Oost-Vlaamse gemeente Zulte aan zijn tweede editie toe. Lokale bands en ander talent uit de regio krijgen opnieuw een eigen podium in het Knipperlicht in Zulte. Net als vorig jaar wordt dit festival georganiseerd op de zaterdag van het lokale zomerkermisweekend, wat zorgt voor een leuke sfeer bij de bezoekers.
Rock Gaston is de geestelijke opvolger van Rock Zulte. Dat was een muziekfestival dat van 2003 tot en met 2014 jaarlijks plaatsvond op de laatste zondag van juni. In 2015 vond de laatste editie van dat festival plaats, toen in september. De organisatie trok de stekker eruit wegens het tegenvallende bezoekersaantal.
Op het podium van Rock Zulte stond vooral plaatselijk talent van allerlei genre, naast enkele bekendere bands als Aroma di Amore, Dirty Scums, Arsenic (pre-Unravel), Zebra’s Are Timeless en The RG’s (die zichzelf onlangs herdoopten tot Scrape).
Rock Gaston heeft minder bands op de affiche dan Rock Zulte indertijd, maar nodigt nog steeds bands uit, uit de ruime omgeving van Zulte. Het nieuwe format sloeg vorig jaar, bij de eerste editie, meteen aan. Van bij de eerste band was de zaal goed gevuld en voor hoofdact Turpentine Valley stond de zaal zo goed als vol. Het ziet ernaar uit dat Rock Gaston op de rails staat voor minstens nog een paar edities. De festivalnaam is een verwijzing naar atleet en toneelschrijver Gaston Martens uit Zulte, en naar het adres van de nieuwe locatie aan het Gaston Martensplein.
Het verslag van vorig jaar kan je hier nog eens herlezen
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/91090-rock-gaston-is-waardige-opvolger-voor-rock-zulte.html
Roel Berlaen: “Stuk voor stuk zijn de bands op Rock Gaston straffe live bands die we met veel plezier een podium bieden. Want de speelkansen zijn naar ons aanvoelen helaas nog steeds veel te schaars voor bands zonder ronkende namen of een heuse promomachine achter zich. Gelukkig loopt er wel nog heel wat muzikaal talent rond in de streek, dat op Rock Gaston ook dicht bij huis de kans krijgt om te laten horen en zien wat ze kunnen.”
“Met een festival waar je voor amper 10 euro inkom 4 steengoeie live bands én een afterparty in de plaats krijgt, houden we het bewust heel laagdrempelig,” zegt Bert Naessens. “En tegelijk willen we beloftevolle bands in de best mogelijke omstandigheden hun ding laten doen. Een flinke evenwichtsoefening, maar het succes van de vorige editie bewees intussen dat het kan.”
Fullcirclebroken mag Rock Gaston openen. Deze band is ontstaan midden jaren ’90 en was toen sterk beïnvloed door straight edge hardcore. In 2009 bracht de band de EP ‘Prom Of The Damned’ uit waarmee ze een reeks optredens in België en Nederland wisten te versieren. In 2013 vonden de leden dat het tijd was om andere muzikale wegen te verkennen en veranderde ook de groepsnaam. Vorig jaar keerden ze echter terug naar hun roots en bracht Fullcirclebroken hun eerste nieuwe track uit na 15 jaar stilte. Het vijftal is nog steeds boos genoeg om een podium in de fik te steken met hun hardcore. Ze mengen die hardcore vandaag met zowat alle mogelijke stromingen van de metalcore.
Hun nieuwe single “R.I.S.E.” klinkt zo mogelijk nog steviger en intenser dan 15 jaar eerder. In de bijhorende clip zien we behalve fans en vrienden ook enkele bekende koppen uit de muziekwereld (Janez Detd,, Dudsekop, Encrypted, King Hiss, Silent Snare, 4 AM Program, …). En het nog betere nieuws is dat er nu snel nog een tweede nieuwe single volgt.
De volgende band op de affiche van Rock Gaston is NeXt!. Deze band werd in 2019 opgericht in Waregem door bassiste Sonja (ook actief bij Face Your Fears) als de new wave covergroep Midlife. Met de komst van zangeres Saskia werd de nieuwe naam NeXt! bedacht en werd resoluut voor het stevigere werk gekozen - door de band zelf met een knipoog omschreven als ‘midlife punk’, maar wij hoorden op ‘Oez’n Demotape’ al eens gelijkenissen met bijvoorbeeld The Sonics. Zoals de traditie het wil kwam deze demo dan ook gewoon op tape uit. Deze band heeft een saxofonist in de rangen, maar dat is minder erg dan je zou denken. NeXt! brengt vooral eigen nummers en vaak nog een paar covers van bijvoorbeeld Red Zebra, Ramones, X-Ray Spex of - wie kent ze nog - de Definitivos.
Als er op 29 juni één band is die voor een aardbeving kan zorgen op Rock Gaston 2024, dan zijn het wel de jonge wolven van Cesars Palace uit Desselgem (Waregem). Cesars Palace bestaat uit drie straffe jonge kerels, druipend van energie die hun psychedelische stonerpunk met slechts één duidelijke brengen: elk publiek in een muzikale wurggreep nemen. De ritmesectie bestaat uit de kolossale drums van Jannes Degrande en de vette baslijnen - en screams - van Taron Zohrabyan. Bovenop deze combinatie die je van je sokken blaast laat Tijl Coorevits horen hoe ver je een elektrische gitaar kunt pushen. Om scherp genoeg te staan voor Rock Gaston gaat Cesars Palace enkele weken eerder op retraite naar Den Haag, waar ze spelen op het Sniesterfestival, samen met onder meer Tusky, The Courettes en John Coffey.
De headliner van Rock Gaston 2024 is The Mars Model. Met tonnen muzikale ervaring in de rangen kwam deze band amper één jaar na z'n oprichting in 2019 al met hun debuut (mini)album ‘Francobelga’ op de proppen. Sindsdien zit de groep in een non-stop werkmodus met in 2022 ‘Primal Urge’, hun tweede EP, die op deze site een prima review kreeg. Lees hier Primal Urge (musiczine.net) .
The Mars Model brengt een mix van postpunk, dark wave en goth metal, of zoals ze het zelf verwoorden: een uitgesproken mix van dramatische deuntjes en energieke, explosieve riffs. The Mars Model heeft een uitstekende live-reputatie en dat tot ver buiten West-Vlaanderen. Ze staan dan ook regelmatig op een podium in het Noorden van Frankrijk of het Zuiden van België (Wallonië dus). Dirk Ivens van Implant en Chesko van Der Klinke (en PESCH) zijn alvast fan.
Na alle rockgeweld is er nog een afterparty met DJ Fierelli. De inkomprijs bedraagt niet meer dan 10 euro. De deuren van het Knipperlicht aan het Gaston Martensplein gaan open om 18.30 u.
Unravel - Vijf jaar geleden hadden we nooit geloofd dat we in de Brielpoort mogen spelen
Unravel schoot als vuurwerk omhoog uit de Vlaamse underground. Na succes in tal van band battles volgen steeds meer leuke supports en concerten in steeds grotere zalen, tot straks zelfs de Brielpoort toe. Dat zijn bij mekaar genoeg redenen om deze band hier eens aan het woord te laten.
Jullie hebben Unravel op de kaart gezet via mooie resultaten in band battles. Is die fase nu voorbij of zijn er nog wedstrijden die misschien nog meer deuren kunnen openen?
Arend (gitaar): De battles hebben ons als band zeker een duw in de rug gegeven! Het moeilijke hierin is natuurlijk om te beslissen wanneer je stopt met Rock Rally’s en wedstrijden, omdat je een bepaald niveau bereikt hebt. Wij hebben nu zeker niet het gevoel dat wedstrijden op dit moment al ver beneden ons niveau zijn of zo, maar we proberen wel altijd twee keer na te denken over welke kansen we nog moeten grijpen en welke we beter laten voor wat het is.
Gilles (zang): De kansen die op ons afkomen wegen we nu meer af dan vroeger. We zouden graag overal blijven spelen, maar we hebben geleerd dat dat niet altijd het beste is voor de band.
Na jullie debuutalbum en een sterke single wachten we nu al een hele tijd op nieuwe muziek. Die komt er nu snel aan?
Arend: Momenteel zitten we nog in de schrijffase en af en toe komt er al eens een nummer bij in onze live set. De nieuwsgierigen kunnen dus zeker al een nieuw nummer meepikken op een concert. Het is zeker onze bedoeling om in 2024 de studio in te duiken!
Een volledig album zal er wellicht niet komen, omdat dit tegenwoordig niet meer zoveel return oplevert als vroeger. Met sociale media en zo is het vaak beter om elk jaar gespreid vijf songs te droppen, in plaats van om de twee jaar tien nummers uit te brengen (waarvan de helft dan niet veel aandacht krijgt of amper live wordt gespeeld).
Gilles: Momenteel zitten we nog niet bij een label maar als we de juiste match vinden staan we daar zeker voor open.
Zit er een bepaalde evolutie in het nieuwe materiaal ten opzichte van het vorige?
Arend: Zeker! We hebben allemaal heel diverse smaken en die evolueren ook constant. We proberen er vooral ons eigen ding van te maken, in plaats van steeds in dezelfde hokjes te denken en iets te maken dat al talloze keren eerder is gemaakt.
Welke bands hebben jullie zoal geïnspireerd?
Arend: Voor mij loopt dit sterk uiteen, gaande van bands als Meshuggah, Stake, Deftones… tot film- en gamemuziek, Queens Of The Stone Age en zelfs jazzbands. Uiteraard delen we ook nog veel elementen met genre-genoten als Polaris, Knocked Loose, Spiritbox… Als ik mag kiezen zou een Unravel-cover van Limp Bizkit wel cool en leuk zijn.
Enzo (bas): Ik wil wel eens een cover van Muse of The Prodigy spelen met Unravel.
Jordy (drums): Ik zou het wel cool vinden om een draai te geven aan een Nederlandstalige classic. Misschien kunnen we gewoon ‘Domino’ van Clouseau omgooien!
Waar vinden jullie inspiratie voor de lyrics en wie schrijft ze?
Arend: Het schrijven is vooral een samenwerking tussen Gilles en Gaëlle, vaak met input van onze gitarist die de nummers instrumentaal schrijft. Wat betreft inspiratie, kijken we vooral rond ons heen en wat er gebeurt in de wereld, en wat er misschien beter kan of moet.
Gilles: Ons eerste album draaide vooral rond de mentale gezondheid. Er was toen heel wat gebeurd in mijn omgeving en als ik een nummer schreef, ging ik bijna automatisch die richting uit. Het blijft een belangrijk thema. Voor ons volgende werk gaan we iets ruimer dan dat.
Gaëlle (zang): Inspiratie voor lyrics komen bij mij vaak van bands als Memphis May Fire en Polaris
Zopas speelden Unravel zijn eerste concert in Nederland. Zijn er nog buitenlandse concerten in het vooruitzicht?
Arend: Het concert in Urmond was heel leuk! Het was een vlotte avond met Dad Magic, een andere topband uit het Gentse. We hebben voorlopig nog geen nieuwe concerten in Nederland, maar als het aan ons ligt keren we zo snel mogelijk terug.
Wat is jullie meest memorabele concert tot dusver?
Arend: Het zijn er intussen al een meerdere, maar onze show met Counterparts zal mij toch wel lang bijblijven. Counterparts is een Canadese band die wij al talloze keren hebben gezien en waar we enorm fan van zijn, dus het was een beetje een droom die uitkwam toen we met hen werden geboekt in de Chinastraat in Gent. Nogmaals bedankt, Return Bookings!
Jordy: de show bij Popallure in Nazareth waar we de support speelden van Channel Zero was ook memorabel. Toen we die vraag kregen waren we super mega excited. De winnaar van beste organisatie en hospitality moet volgens ons dan wel naar Bruudruuster Rock gaan.
Binnenkort openen jullie de Miracle Metal Meeting in de Brielpoort, in jullie hometown Deinze. Vroeger hebben in de Brielpoort heel wat grote metalbands opgetreden. Wat is de laatste band die jullie daar aan het werk zagen?
Gaëlle: Wij hebben Parkway Drive daar gezien, en Motörhead, Anthrax en Janez Dedt.
Gilles: Ik was ook aanwezig bij Parkway Drive. Ik was toen vooral blij dat Northlane in het voorprogramma stond toen. Ook al was het in de periode dat ze net een nieuwe zanger hadden. Dat is een optreden die mij altijd zal bijblijven. Als je het aan mij vraagt, mogen er zeker weer wat meer concerten geboekt worden in de Brielpoort.
Live heerst er bij jullie altijd wat chaos omdat jullie energieke act te klein lijkt voor het podium. Dat zal in de Brielpoort met een heel groot podium beter zijn of hebben jullie die ‘comfortabele chaos’ nodig om als band?
Arend: Dat is een beetje dubbel: aan de ene kant geldt voor Unravel hoe groter en gekker, hoe beter! Aan de andere kant kan je de sfeer van een kleinere clubshow nooit recreëren op een groot podium, zeker niet in dit genre.
Gilles: We bewegen heel graag op het podium en soms besef ik misschien te weinig dat daar niet altijd plaats voor is. Dus ik kijk enorm uit naar wat dat zal geven in de Brielpoort. Ik kan misschien beter nog wat aan mijn conditie werken om over dat grote podium te kunnen crossen.
Gaëlle: Elke show heeft inderdaad zijn charmes, of we nu zonder podium moeten spelen of op een hoog en breed podium. Als de sfeer goed zit, maakt dat niet uit.
Na jullie speelt Objector op de Miracle Metal Meeting. Die band zat samen met jullie in de finale van de Wacken Battle en staat deze zomer op dat legendarische festival. Is het niet winnen van die wedstrijd iets waar jullie soms nog bij stilstaan?
Arend: Alhoewel we er graag ook hadden gestaan, waren we al vereerd om in de finale te spelen met zoveel topbands. We gunnen het Objector van harte dat ze destijds gewonnen hebben. De mindset na de wedstrijd was bij ons eerder ‘oké, dan zoeken we een andere manier om op Wacken te kunnen spelen’.
Gilles: Die droom om op Wacken te kunnen spelen komt af en toe wel eens terug, maar we waren enorm blij met onze prestatie toen en Objector was de terechte winnaar. We zijn zeker dat ze zullen knallen op Wacken.
Waar willen jullie binnen 5 of 10 jaar staan met Unravel?
Arend: Een festivaltour in de zomer is iets waar niemand in de band neen tegen zou zeggen, denk ik. Zelf zijn we elk jaar vaste bezoekers van Jera On Air (een beetje de Nederlandse versie van Groezrock). Daar mogen spelen is zeker één van onze goals. Maar ook Belgische festivals als Graspop en Alcatraz staan nog op ons verlanglijstje.
Gilles: Ook voor mij is Jera On Air 100% de doelstelling, Het Outbreak festival lijkt mij ook wel heel cool. Dat is hetzelfde weekend als Jera, dus dan kunnen we er meteen een festivaltour van maken.
Arend: We doen er alles aan om de band zo ver mogelijk te brengen. Als je mij 5 jaar geleden zei dat we support voor Counterparts zouden spelen en op het podium van de Brielpoort zouden belanden zou ik het moeilijk geloofd hebben. Wat de komende jaren zal brengen, is moeilijk te zeggen. De absolute droom is natuurlijk om dit als voltijdse job te kunnen doen!
Bedankt voor het interview! We duimen voor jullie op de Miracle Metal Meeting!
Vive La Fête - Vive la Fête mag nooit met pensioen gaan
Vive la Fête + Baby’s Berserk
Vive la Fête is al meer dan 25 jaar één van de sterkste bandformules van Vlaanderen. De mix van electroclash met de ietwat naïeve en tegelijk licht erotische lyrics in het Frans, veroverde al zowat de hele wereld. De periode dat ze met hun singles vlot de nationale radio’s haalden is dan misschien voorbij, het publiek is hen nog lang niet vergeten. En niet enkel in Vlaanderen worden ze nog aan de borst gedrukt. Hun recente tournee bracht hen onder meer naar Nederland, Duitsland en Frankrijk. Wij gingen in de Franse stad Lille om een flinke dosis energie op te doen.
De l’Aéronef in Lille is natuurlijk ook een klein beetje Vlaams grondgebied. Voor heel wat Vlamingen is dit dankzij de E17-snelweg niet eens zo ver rijden. Er werd dus wel wat Nederlands gesproken in de zaal, hoewel het grootste deel toch uit Frankrijk leek te komen.
De programmatoren van de l’Aéronef hadden zelf het voorprogramma voor Vive la Fête gekozen en dat was het nog niet zo bekende Baby’s Berserk. Deze electroclashband komt uit Amsterdam en draait voor een deel rond frontvrouw Lieselot. Zij zingt en speelt af en toe bas en synths. Live wordt de band vervolledigd met Mano (synth/gitaar) en Eva (synth/backings). De bands kenden elkaar nog niet voor deze show, maar er zijn wel meer overeenkomsten dan de energieke electroclash die beide bands brengen. Beide bands putten bijvoorbeeld deels uit de postpunk en hebben iets met mode. Vive la Fête werd bejubeld door mode-icoon Karl Lagerfeld en heeft altijd bijzonder veel aandacht besteed aan hun looks op het podium en in het artwork van de releases. Ook de dames van Baby’s Berserk maken een statement met hun podium-outfit en hebben onder meer een coole handtas als merch.
De muziek van Baby’s Berserk wordt al eens omschreven als de discoversie van postpunk. Dan toch de 90’s Eurodisco-versie, denk ik dan. De beats pompen hard en enthousiast en de vibe is die van vrolijk en uitermate dansbaar. Lieselot is op het podium niet de uitgesproken wulpse tijger die Els van Vive la Fête is, maar haar signature dancemove wordt steevast op applaus onthaald. Het Franse publiek vindt het allemaal bijzonder leuk en op de voorste rijen wordt al na een paar nummers meegedanst. Een paar zaken heeft Lieselot misschien niet goed ingeschat. In Frankrijk spelen en je in het Engels verontschuldigen dat je kennis van het Frans niet verder gaat dan ‘bonsoir’, dat is wat flauw. En als ze tegen het einde van de set aan van het podium het publiek in wil, blijkt het hekken van de fotopit een onneembare hindernis, met haar hoge hakken en korte jurkje. Maar de Fransen waarderen het gebaar.
Muzikaal putte Baby’s Berserk in Lille vooral uit hun vorig jaar verschenen debuutalbum, met prima versies van “Eat Your Dollar”, “Rum ’n’ Kola”, “Accessoires” en setafsluiter “Dancing With The Fish”. Dat laatste klonk in de l’Aéronef echt als een anthem en zette de voorste helft van de zaal in lichterlaaie. Wie zich ook maar half overgeeft aan Baby’s Berserk, is voor goed verloren.
Een leuke, verrassende support die de zaal op temperatuur bracht, dat hadden de programmatoren van de l’Aéronef dus al goed ingeschat. Maar het enthousiasme van het Franse publiek kon nog enkele niveaus hoger. Als Vive la Fête op het podium stapt en “Nuit Blanche” inzet, gaat er een golf van enthousiasme, liefde en herkenning door het publiek. De fans zetten het spontaan op een dansen en de handen gaan meteen in de lucht. Vive la Fête heeft gekozen om te starten met een spervuur van hun hitsingles, met ook nog “Tokyo”, “Schwarzkopf”, “Hot Shot” (met een scheut “Shoot Your Shot” van Divine erin) en “Liberté”. Daarna volgen een reeks nummers die geen single geweest zijn, maar tegen dan zit het publiek al lang in de greep van deze Vlaamse band. De hele zaal danst en zingt elk woord mee.
Live is Vive la Fête een goed geoliede machine, met een fragiel evenwicht tussen elektro en rock. Iedereen is nodig voor het geheel en iedereen krijgt zijn moment de gloire, maar het is toch vooral zangeres Els die de aandacht naar zich trekt. Haar bindteksten zijn al net zo naïef en spontaan als sommige van de lyrics en de Fransen houden van dat licht exotische Vlaamse accentje in haar Frans. Ze danst sensueel alsof ze als tienermeisje alleen op haar slaapkamer staat, haar heel brede glimlach werkt aanstekelijk en je ziet aan alles dat ze gewoon heel graag op een podium staat. De liefde tussen haar en gitarist (en partner) Danny spat er ook nog steeds van af. Best opmerkelijk. Hoeveel showbizz-koppels houden het meer dan 25 jaar met elkaar vol. Bij Danny en Els zie je op het podium dat hun wederzijdse liefde niet gespeeld is (of anders kunnen ze beiden als acteurs aantreden).
Vive la Fête werkt in de l’Aéronef netjes naar een stomende en kolkende finale, met een lange versie van “Touche Pas”, “AC”, “Everybody Hates Me” en “Jaloux”. Live krijgen die allemaal een iets ruwere en uitgesponnen versie.
Na het afsluiten van de reguliere set schreeuwt de hele zaal om een bisronde en die krijgen ze, te beginnen met een doorleefde en extended versie van “Maquillage” en een hartstochtelijk “Noir Désir”. De keuze voor “Popcorn” als enige echte cover in de set/bisronde is opmerkelijk. Ze hebben die song uit 1969 helemaal naar hun hand gezet, maar Vive la Fête heeft zoveel goede covers gemaakt, die misschien nog meer verdienden om in deze ‘Greatest Hits-setlist’ te staan. We denken zo uit het hoofd aan hun versie van “Horror Movies” van de Bollock Brothers, “Devenir Gris” (hun vertaling van “Fade To Grey” van Visage), “Alexandrie, Alexandra” van Claude François, “Stroom” van Arbeid Adelt!, “Porque Te Vas” van Jeanette, “Voyage Voyage” van Desireless, “Vivre Sur Video” van Trans-X, … de lijst is lang. Maar kijk, onze gebeden werden verhoord. Als tweede bisronde kreeg Lille een lange versie van “2005” die uitmondde in een halve cover van “Psycho Killer” van de Talking Heads.
Vive la Fête verwent de fans reeds sinds 1997 met dansbare, hitsige en vrolijke elektrorock. Laat deze band nooit met pensioen gaan, want we hebben dit shot van adrenaline en positiviteit minstens één keer per jaar nodig.
Een wereld zonder Vive la Fête (en Baby’s Berserk) zou maar grijs en saai zijn.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Vive La Fête
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5940-vive-la-fete-11-04-2024.html?Itemid=0
Baby’s Berserk
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5939-baby-s-berserk-11-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Aéronef, Lille
Nederlands 
Français 
