The 925 - Snedige garagerock met veel branie
The 925 + The Dirty Denims

The 925 en The Dirty Denims uit Eindhoven hebben elkaar uitgenodigd voor concertjes waarbij elk in zijn thuisregio headliner is. The 925 koos ervoor om zijn luik te organiseren in De Harmonie in Oudenaarde, de thuisstad van een deel van de band.
Het retour-optreden is dan op 1 december in de Mezz in Breda.

De avond nam een trage start. The Dirty Denims mochten om 20 uur als eerste op het podium van toch wel één van de charmantste venues van Vlaanderen en de regen had blijkbaar nogal wat mensen geïnspireerd om wat later te vertrekken. Of misschien dachten mensen dat de band niet stipt zou beginnen …
The Dirty Denims zijn zeker geen onbekende band meer in Vlaanderen. Hun passage in tal van clubs en festivals hebben voor een mooie fanbase gezorgd. De Denims doen alles in eigen beheer en dat gaat misschien niet zo snel als wanneer een groot platenlabel zwaar in je band investeert, maar ze spelen behalve in Nederland en België ook heel vaak in Duitsland en Spanje, en dat gebeurt heus niet vanzelf.
The Dirty Denims hebben al heel wat EP’s en albums uit en nu zijn ze bezig met de promotie van een reeks singles (“Guestlist” en “Victory”) die straks wel weer op een nieuwe release zullen staan, terwijl er natuurlijk ook best wel wat ouder werk op de setlist stond. Openen doen de Denims sinds 2019 bijna onafgebroken met “Ready, Steady, Go” en ook “Fit In, Stand Out” en “Dirty Job”  – de volgende op de lijst – staan al meer dan 10 jaar vooraan in de set.
De Denims kozen er in Oudenaarde voor om enkel eigen werk te brengen en dus geen covers te brengen, hoewel dat misschien had kunnen helpen om het publiek wat sneller te laten ‘ontdooien’. Ook het eigen werk en het enthousiasme en spelplezier van deze band misten hun effect niet. Na een paar nummers waren ze in de bierstad al flink aan het meebrullen en gingen de vuisten in de lucht. Mirjam is dan ook een perfecte publieksmenner – de Joan Jett van de Lage landen - en ze beseft maar al te goed dat rock ’n roll vooral entertainment is. Het publiek een leuke avond bezorgen is belangrijker dan dat je je releases perfect staat na te spelen.
Deze Nederlandse band heeft met Sebastiaan Verhoeven zowaar een Belg op bas. Je kent hem misschien ook van Hell City of Woyote. Op het podium begint Seb stilaan zijn stek te vinden in de happy hardrock van de Denims. Mirjam en gitarist Jeroen zoeken constant de rand van het podium op om meer contact te maken met het publiek en doen zelfs samen een rondje langs de meest enthousiaste mensen als de set er bijna op zit.
De leukste momenten in het concert van The Dirty Denims in Oudenaarde waren “Make Us Look Good”, “Creatures Of The Night” en “Turn Off The Radio”.
Voor The Dirty Denims was dit alweer een veldslag gewonnen in de verovering van de zuiderburen.

The 925 (spreek je uit als Nine To Five) staat al net iets verder in de zoektocht naar een ruim publiek in Vlaanderen. Deze band kon al prestigieuze zalen als de Vooruit in Gent en de AB in Brussel laten vollopen en op 28 maart mogen ze nog eens naar die AB, nu als headliner.
De band is een mix van jong geweld en ervaren rotten als Luc Heyvaerts (Gorki, …) en Egon De Mil (Bøm, Up Your Mule, Lector. The Hill, …) en het mooie is dat dit zestal elkaar gevonden heeft in een gezamenlijke liefde voor de gejaagde garagerock van The Sonics, wat enkele decennia na de hoogdagen van die band zeker geen evident gegeven is. Dat vertaalt zich niet enkel in twee covers van The Sonics in de setlist (“I Don’t Need No Doctor” en “Have Love, Will Travel”), maar ook in een prominente plaats voor de sax in het geluid van de band. The Sonics en the Hives zijn goede referenties voor als deze band het gaspedaal induwt. Als ze de riem even lossen, kruipt er soms wat van een Nathaniel Rateliff in de set.
Voor het publiek in Oudenaarde is The 925 al een stuk vertrouwder en wat ook helpt: live loopt deze band over van enthousiasme en spelplezier. Zanger Bram is grappig in zijn bindteksten en is vooral de ceremoniemeester die alles in goede banen leidt. Ondanks dat ze met zes op het podium staan, krijgt iedereen zijn moment in de spotlights. De Harmonie heeft een relatief hoog podium en Bram vraagt en krijgt van het publiek een ‘catwalk van bartafels’ om dichter bij de fans te kunnen komen. Zodra de stabiliteit daarvan getest is, gebruikt de band die catwalk met veel plezier, tot hilariteit van de fans.
De meest memorabele tracks van The 925 in Oudenaarde waren het nieuwe “Karma”, “Fake Love” en “June”, maar voor het publiek was dit één groot feestje.

Organisatie: De Harmonie, Oudenaarde

Vision Master is een tweemansband uit Washington die zopas hun debuutalbum ‘Sceptre’ uitbrachten bij het Italiaanse label Gates Of Hell Records. Ze kozen voor heel klassieke heavy metal en hardrock en klinken op een paar tracks bijzonder catchy.
Reuben en Dan kennen elkaar van bij hun vorige band Funerot, maar het duurde tot bijna 10 jaar na de split van die band vooraleer ze startten met Vision Master. Muzikaal ligt dit project dan ook mijlenver verwijderd van de death en horror van Funerot. De absolute ster van dit duo is Dan Munro. Hij is goed voor heel aangename vocalen (hij klinkt soms eerder Brits dan Amerikaans) en voor heel degelijke riffs. De fundering op bas en drums wordt gelegd door Reuben.
Op openingstrack “Wolves In The Shadows” zit hier en daar een break en tempowissel die nog verwijst naar de nerveuze deathmetal van Funerot, maar voorts tapt Vision Master uit het vaatje van de klassieke heavy metal, met meezingbare refreinen, vlot te volgen clean gezongen lyrics, eenvoudige en toch catchy melodielijnen, ... het tempo ligt in de meeste tracks hoog en dat is ook wel best aangenaam, want deze duo-band moet het voor een deel hebben van de drive die ze in hun muziek steken.
Er is één absolute uitschieter op dit album en dat is “Knife In A Velvet Glove”: hier klinken de vocalen van Dan in het refrein een beetje als die van Brett Andersson van de Britse rockband Suede en een paar riffs van deze song doen denken aan The Darkness. Eens ze op dreef zijn, is er niets aan dit nummer dat je niet goed kan vinden, of het moet de rommelige intro zijn. Het is gewoon een instant-klassieker.
De andere tracks op ‘Sceptre’ die net iets beter zijn dan gemiddeld, zijn “Sandstone”, “Wet Net”, “Thin Veil” en “Arc Terminal X”, met een gitaarsolo van nog een ex-Funerot (Sean).

https://visionmaster.bandcamp.com/album/sceptre  

“Night Gym” is de nieuwe single van onze nieuwe nationale rocktrots Meltheads, die ons al eerder aangenaam wist te verrassen met de single “Naïef”, een postpunk-hymne die door deze uitzonderlijk in het Nederlands gebracht werd. “Night Gym” start met springerige, stuiterende postpunk, gaat dan een versnelling hoger naar een hitsig ritme van The Hives en eindigt met een brok lichtbruine sludge.
Songtitel “Night Gym” verwijst naar een nachtclub in Praag en naar andere activiteiten dan ‘vroege ochtendgymnastiek’. De lyrics zijn een aanklacht tegen de schimmige kanten van prostitutie. Het refrein is dan ook: why can’t you love me for free?. Helder en krachtig.
“Night Gym” is de opvolger van de single “Theodore”. Beide nummers zullen te vinden zijn op Meltheads’ debuutalbum ‘Decent Seks’, dat op 9 februari van volgend jaar verschijnt.

Meltheads is een band die je vooral eens live moet ervaren en daar krijgen we binnenkort in Vlaanderen wel enkele kansen toe.

Eerdere live review 2023 Meltheads - Bruisend, opwindend setje! (musiczine.net)

https://www.youtube.com/watch?v=4OqXdYJxRBM

Mechelaar Eric Vandamme viert zijn 40^ste verjaardag als cult synthwave-fenomeen Enzo Kreft en dat doet hij met een verzamelalbum op vinyl. Dat heeft hij ‘XL’ gedoopt. Niet omdat er zoveel extra’s op staat, maar omdat XL in Romeinse cijfers staat voor 40.
Op ‘XL’ verzamelt de man met de zwarte baret tien tracks en die komen van de albums ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’. Dat zijn de jongste drie albums, waarvan nog niets eerder op vinyl uitkwam. Daar zit misschien een logica in. De eerste cassettereleases, van de jaren ’80, werden in 2016 reeds verzameld op het vinyl verzamelalbum ‘Dark Matter’ van Walhalla Records. Maar nu blijven twee albums uit de ‘herstart’-periode verweesd achter. Van ‘Turning Point’ en ‘Wasteland’ staat er niets op deze nieuwe verzamelaar.
Minstens acht van de tien tracks zijn als digitale/video-single uitgebracht. Op ‘XL’ krijgen we wel gewoon de eerder reeds verschenen album-versies van de tien tracks. Geen updates, extended versions of remixes. Dat had misschien nog interessanter geweest voor de fans die al eerder de CD’s kochten. Maar misschien zit dat er nog wel aan te komen, op een volgende release.
Het is voor de fans een blij weerzien met “Duck And Cover”, “Biometrics” en “It’s Going On And On”, songs die intussen zowat klassiekers geworden zijn.
Het is ook een mooie start voor wie Enzo Kreft nog maar net ontdekt heeft.

Elektro/Dance
XL
Enzo Kreft

https://www.youtube.com/watch?v=G_qgY0mPsoo

Beth Ditto haalt het Gossip-paard opnieuw van stal. Volgend jaar verschijnt – 14 jaar na succesalbum ‘Music For Men’ - het nieuwe album ‘Real Power’. Als we afgaan op de eerste single (‘Crazy Again’) wordt dat voor de fans een blij weerzien.
14 jaar is natuurlijk een heel lange pauze. Maar The Gossip is nog steeds hetzelfde trio van Ditto, Blilie en Howdeshell. En met Rick Rubin werd dezelfde producer opgetrommeld als voor ‘Music For Men’.
Of “Crazy Again” het succes van singles als “Heavy Cross” en “Love Long Distance” nog eens kan herhalen, valt te betwijfelen. Toch is het een heel goede poging in die richting. Het nummer heeft dezelfde vibe als “Love Long Distance”, maar dan zonder de onderhuidse dreiging van het nummer uit 2009.
“Crazy Again” gaat over een allesoverweldigende verliefdheid en klinkt dan ook een beetje naïever, lichtvoetiger, vrolijker.
Deze single is een blij weerzien met een band die we te lang hebben moeten missen. We kunnen al niet wachten om dat album te ontdekken.
https://www.youtube.com/watch?v=hgTOXSZN7g8

Little Kim & Friends - A country night to remember

“Love Hurts”, “Me And Bobby McGee”, “Blue Bayou”, … Misschien niet meteen nummers die je verwacht als er een lange avond country op het programma staat. Dat country meer is dan Dolly Parton, Willie Nelson en John Denver bewees Little Kim met ‘A Country Night To Remember’. Een avond vol verrassingen en met een publiek dat al een half uur voor de start ongeduldig aan de deuren stond te morrelen van een zo goed als uitverkochte Guldepoort.

De band die Little Kim bijstond op haar debuutalbum ‘Moederland’ was de basis voor deze avond, met hoofdrollen voor de weemoedige pedalsteel van Bart Vervaeck en de viool, accordeon en mandoline van Andries Boone. In de eerste aanvalslijn tussen band en publiek kreeg Kimberly assistentie van Bruno Deneckere, Kathleen Vandenhoudt en Wigbert. Ze losten elkaar af, gingen in duet, deden elkaars backing vocals en mochten elk een handvol eigen nummers brengen.
Little Kim koos daarbij voor nummers van ‘Moederland’: het swingende “Wees Niet Boos” (Dylan vertaald door Guido Belcanto) en het luchtige melodrama van “Koningin Van Eén Avond”.
Wigbert verraste met een country-versie van zijn grootste hit “Ebbenhout Blues” naast het beklijvende “Het Land Dat God Vergat” en “Johanna/Joey”.
Kathleen Vandenhoudt had oudje “Fallen Pilgrim” mee en Bruno Deneckere bracht zijn “Blue Sky Over Nashville”. Kathleen en Bruno brachten eerder dit jaar samen het album ‘Sharing The Blues’ uit en daarvan kregen we het fantastische “Somewhere Down The Line”.
Bruno Deneckere verschool zich de hele avond onder zijn breedgerande hoed en vergaste het publiek al eens op leuke anekdotes en weetjes. Little Kim fungeerde in Machelen als ceremoniemeester en had ook de nummers van de hele avond gekozen. Ze koos ervoor om ver weg te blijven van het bestofte, oubollige imago dat country al eens heeft. De liefde voor het genre werd haar met de paplepel ingegeven en met Little Kim & The Alley Apple 3 toonde ze al dat western music stevig kan swingen. Het werd dan ook een avond met veel twang in de gitaren en met veel schwung in de vocalen.
De covers waren niet de klassiekers die tot vervelens toe met country geassocieerd worden. “Amarillo By Morning” van George Strait, “Crazy Arms” van Ray Price, “Luxury Liner” van Gram Parsons (bekend in de versie van Emmylou Harris), “Hey, Good Lookin” van Hank Williams, … Prachtige songs, maar misschien niet zo bekend. Als je deze avond beschouwt als een late uitloper van de John Prine-tribute die Little Kim, Bruno Deneckere en Bart Vervaeck eerder brachten, dan waren “Inspite Of Ourselves” en “Angel From Montgomery” van Prine onomkoombaar. “May You Never” is eigenlijk een volbloed folknummer van de Schot John Martyn, maar in Machelen-aan-de- Leie kreeg het een country-jasje en dat jasje staat die song net zo goed. Trouwens, alle excuses zijn goed om John Martyn of John Prine aan de man of vrouw te brengen.
Bij de ‘bekendere’ covers waren er een paar die rond het genre zweven zonder er echt toe te behoren. De drie uit de inleiding van dit concertverslag om mee te beginnen. Van die drie was er veel en lang applaus bij de ruim 200 aanwezigen voor de klassieker van Linda Ronstadt. “Ring Of Fire” is dan voor velen wel een volbloed country-song, maar “Folsom Prison Blues” van dezelfde Johnny Cash is toch meer blues. “Help Me Make It Through The Night” van Kris Kristofferson werd als duet van Little Kim en Wigbert onthaald op een enthousiast herkenningsapplaus.
Het publiek in zaal Guldepoort was laaiend enthousiast en vroeg en kreeg een bisronde met “He’ll Have To Go” (bekend geworden door Jim Reeves) in een hartverscheurende versie van Bruno en een luid meegezongen “Jambalaya” van Hank Williams. Daarna volgde nog een extra, niet-voorziene toegift met Little Kim die solo begon aan “Cold, Cold Heart” van Hank Williams, met de rest van de band die gaandeweg inviel.

Het was een country-avond met aangename verrassingen die ook zijn naam waarmaakte: we gaan ons die nog lang herinneren. Country is springlevend, al is het dan voor een zittend publiek. Laat dit het begin zijn van een lange traditie.

Little Kim, Wigbert, Bruno Deneckere, Kathleen Vandenhoudt

Organisatie: Feest & Cultuur, Machelen

Sonder is een negenkoppige popband rond de Belgisch/Spaanse Kirstie Di Alegria die eerder al een band had met haar naam. Als Sonder grossieren ze in sterke jazzy grooves en dromerige melancholische popmelodieën. Kirstie heeft een mooie, fluwelen stem met ook nog eens pakkende lyrics over universele thema’s, waarmee ze moeiteloos elke song kan dragen. Voor het debuutalbum  deed deze Belgische band een beroep op de Britse producer Tim Bidwell, bekend van zijn werk met Jennifer Left, Lucy Rose en Kate Walsh.
De ene song op dit album gaat wat richting de zachte kant van The Cranberries of The Beautiful South (op de eerste single “Anywhere”), dan weer gaat het naar een melancholische versie van alternatieve country van de Cowboy Junkies, zoals op “Languish”. “Wandering Heart” begint als een ingetogen Bettie Serveert en eindigt als een vrolijke Mazzy Star. Maar genoeg referenties.
Sonder wandelt als een kameleon door zowat de hele geschiedenis van de popmuziek. Nergens zet deze band een masker van iemand anders op, elke invloed heeft ook de eigen stempel.
Elke song van het album heeft een net iets andere sfeer, alsof je telkens een andere kamer binnenstapt.
Sonder dompelt je onder in een moderne, warme sound die aanleunt tegen die van And Then Came Fall en die van Momoyo.
Mijn persoonlijke favorieten zijn “Languish”, “Crossroads” en “Forrest”, maar eigenlijk staat er geen enkele misser op dit album. Klasse!

Meurtrières is een Franse band met lyrics in het Frans. Deze ‘moordenaars’ brengen heel klassieke heavy metal. De albumtitel van ‘Ronde de Nuit’ verwijst niet naar de gelijknamige song van Mano Negra, maar naar ‘de Nachtwacht’ van Rembrandt en dat was genoeg om dit album een paar luisterbeurten te gunnen.
De song “Ronde de Nuit” heeft in de lyrics enkel het gegeven van een nachtwacht als vertrekpunt voor een voorts gefantaseerd verhaal. Dat valt dan een beetje tegen want rond het bekende schilderij valt er best een mooie songtekst te verzinnen. Dat bij Meurtrières alle teksten in het Frans zijn, zal de populariteit in Vlaanderen misschien ook niet echt vooruit helpen. Wel leuk: zowat alle teksten zijn verzonnen verhalen in een middeleeuwse setting, die bijna zonder uitzondering tragisch aflopen voor de hoofdpersonages. De enige uitzondering is “Aucun Homme, Aucun Dogme, Aucun Croix”, een track over de legende van Jeanne D’Arc. Dat is overigens één van de betere songs van dit album.
Voor Meurtrières is dit het eerste full album. Sinds hun EP in 2020 werd de zangeres vervangen door Fiona. Haar stem heeft een hoog like it or hate it-gehalte. Ze zingt relatief hoog en helder, met niet veel variatie in toonhoogte en volume. De rest van de band zorgt voor heel degelijke heavy metal met vaak een pittig tempo en wel veel variatie en complexiteit in de gitaarpartijen. Als je de vocalen wegdenkt, doet dit mij denken aan Belgische bands als Witchlords en Hunter. Muzikaal niet vernieuwend, maar wel bijzonder catchy en met de juiste vibe gebracht.
De beste tracks zijn “Rubicon” (ondanks de warrige intro), “Ronde de Nuit” en “La Revenante”. Voor een full album is Ronde de Nuit met nauwelijks meer dan een half uur muziek misschien wat karig bedeeld. Een extra song had welkom geweest.

Meurtrières heeft met ‘Ronde de Nuit’ een intrigerend album uit. Dit is een band die we graag eens live aan het werk zouden zien in één van de Vlaamse clubs.
https://meurtrieres.bandcamp.com/album/ronde-de-nuit

Achter Possibly Identified zit Ruges Segreb en dat is de nom de plume van de zanger van de Leuvense postpunkband Sovjet War die vorig jaar een opgemerkte comeback maakte.
Als Possibly Identified maakt Rudy aangename, eclectische elektrowave. In maart was er al een EP met vier tracks en nu is er de single “Love Bizarre”. Dat is geen cover van “A Love Bizarre” van Sheila E, maar een zelfgecomponeerde track.
Degelijke lyrics, hitsige ritmes, puike productie, donker dansbaar, …. What’s not to like.

Dance/Elektro
Love Bizarre -single-
Possibly Identified

https://possiblyidentified.bandcamp.com/track/love-bizarre

Belgica Erotica was één van de smaakmakers op het eerder dit jaar verschenen verzamelalbum ‘Walhalla New Beat’ waarop oude en nieuwe vertegenwoordigers van de new beat de degens kruisten. Belgica Erotica zit in het team van de nieuwe vertegenwoordigers, al is dat dan ook al sinds 2019.
Het is mooi om de evolutie te zien in zijn oeuvre. Deze nieuwe digitale single heeft zelfs zonder de schaarse lyrics een onmiskenbare erotische lading. Het is mooi dat voor dit project met de uitdagende songtitel en lyrics een zekere traditie in ere wordt gehouden, maar het werkt dus ook zonder.
De track is iets minder voluit dansbaar dan we indertijd gewoon waren in de hoogdagen van de new beat, maar heeft wel dat heerlijke retro gevoel van begin jaren ’90.

Dance/Elektro
Sex Symbol -single-
Belgica Erotica
Opnieuw een fijne release, dit ‘Sex Symbol’. Voer voor remixers ook. https://belgicaerotica.bandcamp.com/track/sex-symbol