De Brusselse metalband Trouble Agency bracht eind vorig jaar het nieuwe album ‘Suspected’ uit. De critici wisten dat album heel erg te waarderen. Tijd voor een praatje dus met één van de oudste thrashbands van België.

Wat zijn de eerste reacties op Suspected? Onze nieuwe CD ‘Suspected’ is nog maar net uitgekomen en de promotie loopt nog. We voelen een groeiende interesse voor onze muziek en de reviews zijn goed. Maar het is nog een beetje te vroeg om al conclusies te trekken.

Afgaand op de songtitels op het album zit er heel wat maatschappijkritiek in ‘Suspected’. Wat is jullie grootste ergernis? Onze grootste bekommernis is de decadentie van onze maatschappij op alle gebieden en de onbeschofte brutaliteit van het economische systeem dat de wereld in zijn greep houdt. Het is gitarist Didier Van Coppenolle die meestal de aanbrenger is van de ideeën op gebied van teksten en muziek. Die worden dan samen voort uitgewerkt door alle leden van Trouble Agency.

Ik heb ook wat hardcore-invloeden gehoord op Suspected. Zit er ook wat hardcore-DNA in Trouble Agency? Dat heb je goed gehoord! Er zit inderdaad wat hardcore in het DNA van Trouble Agency. De gitaristen van de band, Larry en Didier, hebben honderden optredens gezien van hardcore, metal en crossover. Hardcore en thrash leefden ooit samen, terwijl die nu meer in afgescheiden hokjes gestopt worden. De mooiste voorbeelden van dat samenleven zijn de optredens van DRI, The Accused, Negazione, Lärm, Heresy, enz.

Voor de opnames van ‘Bite Into Life’ in 2002 konden jullie rekenen op de hulp van Xavier Carion van Channel Zero. Hoe is Suspected opgenomen? ‘Suspected’ werd in een echte studio opgenomen, de Ear We Go-Studio, met producer François Dediste. Die heeft het totaal van de opnames onder zijn vleugels genomen, evenals de mix, mastering … en zelfs de catering (bier, koffie en frietjes).

Jullie speelden minstens zes keer in Magasin 4 in Brussel. Die zaal moet dit najaar sluiten. Hebben jullie bijzondere herinneringen aan die zaal? Magasin 4 en DNA waren ‘the place to be’ voor de undergroundscene in Brussel. Eén van onze beste herinneringen aan Magasin 4 is een optreden om 4 uur in de namiddag. De zaal was vol geraakt ondanks zwaar winterweer en sneeuw die met pakken uit de lucht viel. Magasin 4 zal na de sluiting enorm gemist worden door de undergroundscene. Als Brusselaars hebben wij daar de kans gehad om héél véél goeie bands te ontdekken.

Het aantal kleine clubs in Brussel en Vlaanderen gaat nog altijd achteruit. Zijn er nog speelkansen voor een thrashmetalband?
Dat is correct voor Brussel, daar worden de speelkansen beperkt. In Vlaanderen zijn er nog meer dan genoeg podia in kleine en grote clubs. In Vlaanderen zie je ook dat diehard metalfans zelf festivals en optredens organiseren, zoals o.m. Blast From The Past. Er is ook een goed netwerk van jeugdclubs. In het zuiden van het land beginnen een aantal clubs en cafés uit de grond te schieten zoals bv. de Titans Club in Lens, Le Cercle in Chappelle-lez-Herlaimont, Zig Zag in Ittre en het Durbuy Rock Festival. Dus er zijn nog wel kansen voor een Brusselse band om te spelen in eigen land.

Bestaat er nog zoiets als een Brusselse metalscene met bands (en fans) die elkaar steunen? Omdat de Brusselse scene relatief klein is, ontmoeten de bands en fans mekaar tijdens optredens in Brussel. Een spontane steun ontstaat dan. Heel wat fans zijn ook zelf bandleden en dan worden al eens ‘gouden tips’ gedeeld. Thrashmetal lokt zowel een ouder als een jongere publiek en dat zie je ook goed bij ons. Trouwens twee huidige leden van Trouble Agency waren ooit onze allereerste jonge fans. Thrash is dus ver van uitgestorven!

Jullie wonnen in 2014 de Belgische Wacken Battle van RTP. Hoe was dat? Die Battle was een echte strijd omdat het niveau van de deelnemende bands héél goed was, met o.m. Reject The Sickness, Signs of Algorithm en Sons of Lioth. Die battle winnen kwam als een verrassing voor ons, maar heeft ons vertrouwen een boost gegeven. Spelen op Wacken was een droom die uitkwam en een onvergetelijke ervaring. Het heeft in Vlaanderen heel wat deuren geopend om te spelen.

De winnaars van elk land nemen het in Wacken ook nog eens op tegen elkaar. Van de toen als beste aangeduide bands als In Mute, Dirty Shirt, Evocation en Convivum hebben we nadien weinig gehoord. Alleen voor het Deense Huldre is Wacken een goede springplank geweest. Alleen de vijf eerste werden bekendgemaakt, dus, vermoeden wij dat we zesde waren.

Is het goed om van muziek een competitie te maken, haal je zo echt de beste band naar boven? Of is zo’n wedstrijd eerder een noodzakelijk kwaad/de enige kans voor een unsigned-band om op Wacken te geraken? Competitie in muziek is volgens ons niet echt de ideale manier omdat muziek een kunst is en erop stemmen is meer een kwestie van individuele smaak. Hoe bepaal je als fan of als jury uiteindelijk wie de beste is? Maar inderdaad, het is jammer genoeg meestal de enige kans voor een unsigned band om op festivals zoals Wacken te mogen spelen.

Jullie speelden reeds in Parijs het voorprogramma van Immortal en Hypocrisy. Zijn er zo nog buitenlandse optredens geweest? In Parijs hebben we met Immortal in La Locomotive gespeeld. Dit was ons eerste optreden voor een groot publiek. Wij hebben ook in Nederland in 013 gespeeld voor het Christmas Festival met Exodus, Six Feet Under en Macabre. Wij hebben daar mooie herinneringen aan. De organisatie was top. Wij hebben toen ook heel toffe ontmoetingen gehad met de sympathieke gasten van Exodus en Macabre. Wij hopen in de toekomst meer buiten België te kunnen spelen.

Stel dat je moet kiezen tussen een korte supportshow in de Benelux van pakweg Testament of een festival als Alcatraz of Graspop mogen openen. Wat zouden jullie kiezen en waarom? We hopen dat we die keuze nooit moeten maken. We spelen altijd met even veel plezier, is het in kleine clubs of grotere zalen. Spelen met bands zoals Testament is interessant want wij spelen voor een thrash-minded publiek. Spelen op grote festivals zoals Alcatraz of Graspop is ook boeiend, omdat we zo ook eens en ander publiek kunnen bereiken.

Als jullie zelf de affiche zouden mogen samenstellen voor een leuke avond, wie staat daar dan op en welke zaal/festival mag dat zijn. Laten we even uit de bol gaan … Madison Square Garden met Slayer, Metallica en Megadeth.

Trouble Agency als vierde van de Big Four? Ze zullen zich meten haasten nu Slayer met pensioen wil. Voorlopig moet je ook nog niet naar New York om Trouble Agency aan het werk te zien. Op vrijdag 23 maart komen ze nog gewoon naar JH Asgaard in Gent (Sint-Amandsberg).

Review http://www.musiczine.net/nl/nl/cdreviews/trouble-agency/suspected/

(foto: © Trouble Agency)

De demo waarmee Duran Duran in 1979 op zoek ging naar een platencontract wordt alsnog uitgebracht. De band bestond op dat moment uit Nick Rhodes en Roger en John Taylor. De zanger was op dat moment Andy Wickett, die eerder bij TV Eye achter de microfoon stond. Als Duran Duran na deze demo in 1981 met amper vier nummers een platencontract krijgt bij EMI is Andy Wickett reeds vervangen door Andy Taylor.
Maar de eerste versie van de hit “Girls On Film” werd opgenomen door Duran Duran met Andy Wickett. Wickett leverde nog meer sterk songmateriaal: “Rio” is gebaseerd op “Stevie’s Radio Station”, een song die Wickett ‘meegenomen’ had van bij TV Eye. Jammer genoeg staat die song niet op deze uitgave. Misschien komt daar nog een versie van boven water als Wickett of iemand anders zijn kluis leegmaakt of zijn zolder opruimt.
Wel krijg je behalve de ruwe versie van “Girls On Film” nog drie heel genietbare en zeker niet over-geproduceerde tracks die goed laten horen dat deze Britse jonkies bulkten van het potentieel. Deze demo laat ook horen dat het met deze band heel anders had kunnen lopen. Hun sound ligt hier dichter tegen Joy Division, The Sound en Depeche Mode dan tegen de pop en disco die ze later zouden omarmen. Vooral “Reincarnation” weet te bekoren.
Een alleraardigst tijdsdocument.  

TC&I is de nieuwe band van Colin Moulding en Terry Chambers. Moulding is de mede-oprichter en mede-songschrijver van de Britse newwaveband XTC, waar in de beginjaren ook Chambers een tijdlang deel van uitmaakte. XTC bestond van 1976 tot 2006, maar had vooral in het begin van hun bestaan succes met singles als “Making Plans For Nigel” en “Senses Working Overtime”. Wie te jong is om een belletje te horen rinkelen, kan terecht op YouTube. De bandnaam van het project van Moulding & Chambers is overigens meer dan een knipoog naar XTC. TC&I is een nieuwe start voor Moulding, terwijl de muziek misschien eerder aansluit op het laatste werk van die band.
Openingstrack “Scatter Me” is oer-Brits en heeft die typisch Britse tongue-in-cheeck-humor door een gitzwarte tekst over sterfelijkheid te koppelen aan een vrolijk popdeuntje met nagenoeg niet meer dan piano en drums. Behalve aan XTC doet dit ook denken aan Ian Dury & The Blockheads.
(Overwhelming) “Greatness” is een dromerige popriedel over overschatte ambities, waarbij Moulding met een gezonde dosis zelfrelativering zijn oude dromen beschrijft over hetzelfde niveau te bereiken als Spielberg, Gershwin, Churchill of McCartney.
In het eerder rockende “Kenny” heeft Moulding het over de teloorgang van openbare speeltuinen en in “Comrades Of Pop” waarschuwt hij jonge bands voor de valkuilen van de muziekindustrie.
“Kenny” en “Comrades Of Pop” zijn misschien niet de sterkste nummers van deze amper vier tracks tellende EP, maar de twee andere zijn om duimen en vingers af te likken. Welkom terug, Colin Moulding.

Lizzy Farrall is een jonge Britse singer-songwriter die een prachtig debuut heeft uitgebracht. Op de EP ‘All I Said Was Never Heard’ staan vijf pop-parels die doen denken aan de tijden van Deacon Blue, Beautiful South, Prefab Sprout en The Cranberries, al zegt ze zelf dat ze de mosterd haalt bij veel jongere bands als Commonwealth, Basement en Damien Rice.
Lizzy heeft een mooie, heel heldere stem (een beetje een zachte versie van Sinead O’Connor, zonder het drama) en kan een pakkende song schrijven en brengen. Ook haar muziek wordt door echte muzikanten ingespeeld. Anders dan bij veel hedendaagse popartiesten is elk lied van Lizzy Farrall een volledig verhaal en geen verzameling van hippe trefwoorden en wat gehijg op wat beats. Leuk dat popmuziek nog op deze manier gemaakt wordt en een kans krijgt.
Van de vijf songs op deze EP zullen “Broken Toy” en “Better With” zich als eerste vastrijden in uw geheugen.

DateMonthYear is een band uit Nieuw-Zeeland die al sinds 2003 aan de weg timmert door op geregelde tijdstippen demo’s en singles uit te brengen. Voorlopig met weinig succes, maar daar kan met de jongste singles “March” en “Numbers” wel eens verandering in komen.

Met deze twee songs zitten deze Nieuw-Zeelanders op de grens tussen pop en half-akoestische rock en komen ze in de buurt van Sharon Van Etten, Cat Power, Clap Your Hands Say Yeah, Feist en Low. De zangeres heeft een heel verleidelijke stem en als geheel hebben de songs iets van een intimistische film.

Wie al wat ouder is, hoort op “March” en “Numbers” ook nog echo’s van The Beautiful South, This Mortal Coil en The Cranberries.

Een nog te ontdekken band die het in dit Spotify-tijdperk wel eens helemaal zou kunnen maken.

https://datemonthyear.bandcamp.com/

De verzamelaar Belgian Nuggets 90’s-00’s van het jonge Kortrijkse label Mayway Records belooft ons niet minder 20 over het hoofd geziene muzikale parels uit de vaderlandse rock en pop van de periode 1990 tot 2010. Hoe deze verzamelaar en het label tot stand zijn gekomen, lees je in de rubriek Interviews op deze site http://www.musiczine.net/nl/nl/interviews/tom-vandenbogaerde/tom-vandenbogaerde-mayway-records-een-gesprek/

Deze verzamelaar wordt op gang getrokken met Two Russian Comboys, een band die ontstond uit de assen van de Ugly Papas. Die band kreeg onlangs nog via hetzelfde Mayway Records een herkansing dankzij het uitbrengen van hun verloren gewaande derde album Atomic Pluto. “The Spider In Love” van Two Russian Cowboys is een buitenbeentje in het repertoire, want niet zo tegendraads en ingezongen door dochter Cleo van frontman Luc Dufourmont. Inderdaad een eerste onbekende parel.

Met zijn 20 over het hoofd geziene nummers beperkt samensteller Tony Vandenbogaerde zich niet tot over het hoofd geziene bands. dEUS, Thou, Wizards of Ooze en Elisa Waut waren tot voorbij de landsgrenzen bekend, maar daarom kende nog niet iedereen hun volledige repertoire. Van dEUS krijg je “My Wife Jan” voorgeschoteld, destijds een rammelend en Captain Beefheart-achtig B-kantje van de single “Little Arithmetics” en het nummer waarmee ze in hun begindagen doorgaans hun liveset afsloten. Leuk, maar een beetje dEUS-fan kent het nog. Thou dan, de band van Bart Vincent en Does De Wolf. Ondanks dat ze overladen werden met lof van de critici, bleef de grote doorbraak uit. “Don’t Ask” is één van de vele mooie arty songs van deze Gentse band. Van synthpopband Elisa Waut staat “The New Light Age” op de verzamelaar. Alweer geen bekend nummer en misschien niet uit de meest creatieve periode van deze band, maar toch intrigerend. Misschien doen de Wizards of Ooze nog ergens een belletje rinkelen. Deze acidjazzband zat in de slipstream van Jamiroquai en Galliano, maar het lukte ook voor deze band net niet. De soulballad “Bright Day” krijgt terecht een tweede kans van Mayway Records.

Een andere reeks op deze verzamelaars zijn bekende namen in een onbekend jasje. Kolk kan bogen op leden van bekendere bands als Aroma Di Amore en Men 2nd. The Same had Anton Walgraeve in de rangen en mensen die we later terugzien in Novastar. SeXmachines bestond uit o.m. Danny Mommens van dEUS en Vive la Fête en Luc Waegeman (van o.m. Needle And The Pain Reaction en Volt was de springplank voor een jonge Daan. Je hoort aan die nummers al wel dat er talent in die bandjes zat, maar ook dat dat talent nog niet helemaal ontbolsterd is. Volt’s “Rincez-moi” lijkt al wel een voorbode van “Housewife” of “Swedish Designerdrugs”.

De echte schatten zijn natuurlijk die tracks die helemaal nooit op de Vlaamse of Belgische radar verschenen zijn, zoals Airlock, Prediker en Monsoon. Prediker levert de hardste gitaren met “Apocalyps Picknick”, overigens één van de weinige nummers in het Nederlands. Monsoon blaast je van je sokken met “How Much For One Night On Mars”. Dat Studio Brussel dit gemist heeft. Nog een ontdekking is de Gèsman. Hun “Psychologica” is in het West-Vlaams, maar is ook zonder ondertitels bijzonder te genieten. Deze band bestaat overigens nog steeds en brengt binnenkort een album uit bij Mayway Records.

Deze Belgian Nuggets gaat heel breed in de genres, van de elektrodance van Nid & Sancy tot de rock van Starving en The Same. Er staan relatief veel synthpop-nummers op deze verzamelaar. Enerzijds zou je kunnen stellen dat zeker de jaren ’90 toch het decennium van de luide gitaren was en dat de verhouding een beetje scheefgetrokken is. Anderzijds is het misschien net door die toen overdreven aandacht voor gitaargeweld dat de uitstekende synthpop van eigen bodem minder kansen kreeg.

Deze eerste editie van de Belgian Nuggets 90’s-00’s smaakt vooral naar meer. Laat dat tweede en derde volume maar komen.

TB Frank & Baustein hebben een eerste single. “Mother Of Earth” is een knappe cover van The Gun Club uit 1982. De nieuwe versie is een mix tussen een eighties-sound en een meer hedendaags geluid. Dat is niet toevallig. TB Frank ken je misschien nog van de legendarische Belgische new waveband The Neon Judgement. Hij speelde ook bij Praga Khan en Lords Of Acid. Zijn kompaan Baustein is een in België residerende muzikant die in het verleden samenwerkte met leden van de befaamde Duitse elektroband Tangerine Dream en die nog actief is in o.m. de elektrorockband Manic Youth en in Konkr33t (Nederlandstalige nu-metal).
Deze twee hebben een album vol donkere songs volgespeeld. Dat album (‘Tock!’) komt pas volgend jaar op vinyl uit bij het Antwerpse label Tracks & Traces en belooft een fascinerend en beklijvend amalgaam van elektronica en gitaren, van experiment en melodie.
TB Frank & Baustein kan je live aan het werk zien op het Winterfest van het W-Festival, op 20 januari 2018 in Gent. Op dat Winterfest kan je ook kijken en luisteren naar o.a. The Alarm en Wolfgang Flur (Kraftwerk).
https://vimeo.com/239632579

Waarom en hoe start iemand een nieuwe platenfirma op? Voor Mayway Records uit Kortrijk ging de bal aan het rollen op een muziekquiz zoals er wel elk weekend eentje wordt georganiseerd. Een tip om de prijzentafel te vullen werd een ongelofelijk verhaal dat uitmondde in de release van het verloren gewaande derde album van de Vlaamse cultband Ugly Papas en de eerste Belgische Nuggets 90s-00s-compilatie die onbekende parels uit die periode onder de spotlights brengt. En het verhaal is nog lang niet uitverteld.

Mayway Records-oprichter Tony Vandenbogaerde duikt geregeld op op muziekquizzen, zowel als deelnemer of als organisator. “Op een quiz een tiental jaren geleden komt iemand me vragen of ik nog ‘iets’ nodig had om de prijzentafel van mijn volgende muziekquiz te vullen. Bij de VRT-radio waren ze van plan om ’heel wat’ CD’s weg te doen. Als er geen bod kwam, zouden die naar de verbrandingsinstallatie gaan. Meer informatie had ik niet, maar die tip intrigeerde mij. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en trok naar de VRT. Het ging niet om een paar dozen, maar over niet minder dan zeven paletten met CD’s en CD-singles die platenfirma’s, artiesten en boekingskantoren naar de VRT opgestuurd hadden. Ik deed een bescheiden bod en mocht een vrachtwagen laten aanrukken om de hele lading op te halen”, begint Tony zijn verhaal.

“Als muziekliefhebber voelde ik mij tussen die stapels CD’s als een kind in een snoepwinkel. De promo’s die echt een financiële waarde hebben, zeg maar U2 of Madonna, zaten er natuurlijk niet meer tussen. Een aantal die mij maar matig interesseerden, maar die wel nog wat geld opleverden, heb ik geveild op het net. Maar wat overbleef was een goudmijn, althans voor mij als liefhebber. Zowat alles wat uitgebracht is van de jaren ’90 tot zowat 2010 door Belgische bands en acts, lag daar naar mij te glimlachen, vochten om mijn aandacht. Ik merkte dat er heel wat pareltjes tussen zaten die uiteindelijk nooit de radio gehaald hebben. Soms waren het zelfs demo’s die nooit bij Sabam aangegeven zijn of studioprojecten met nauwelijks de namen op van de muzikanten of producers. Toen dacht ik al meteen vaagweg aan een verzamel-CD, maar het zou nog verschillende jaren duren voor ik die droom begon uit te werken.”

“Ik bleef maar spitten in die stapels en genieten van al die prachtige muziek, zonder er echt iets mee aan te vangen. Maar in mijn hoofd bleef het idee wel spelen. Ook door het succes van gelijkaardige verzamelaars als de Belgian Vaults van Starman Records (compilaties van Belgische sixties-nummers), de verzamelaars van Walhalla Records (cold en andere wave uit het vaderland) en de Funky Chicken-compilaties (Belgische funk en soul uit de seventies) die bv. André Brasseur uit de vergetelheid opgevist en opnieuw gelanceerd heeft. Elk land heeft zo wel zijn compilaties per decennium of genre. Voor België bestond er nog niets voor de nineties en nillies. Nochtans een kantelmoment in de volwassenwording van de Belgische rock, dance en wat we toen de alternatieve muziek noemden. We zijn toen in België gestopt met het kopiëren van wat ons in het buitenland werd voorgedaan en hebben onze eigen muzikale weg gezocht.”

“Ondertussen had ik al een lijstje in mijn hoofd van tracks die ik zeker op mijn compilatie wou, als die er al zou van komen. Op een bepaald moment heb ik de knoop doorgehakt en ben ik gaan uitzoeken hoe ik dat financieel, administratief, juridisch en praktisch moest gaan aanpakken. Daarbij kreeg ik hulp van o.a. publisher Piet Bekaert en Felix Huybrechts van Starman Records. Het grote voordeel van mijn nineties en nillies-compilatie ten opzichte van pakweg een sixties-compilatie is dat de meeste artiesten nog in leven en terug te vinden zijn, wat een stuk makkelijker werkt om de toestemming te krijgen. Ook moet ik niet op zoek naar de originele tapes van de opnames, want CD-kwaliteit blijft CD-kwaliteit.”

De eerste Belgian Nuggets 90s-00s van Mayway Records is voor tweederde gebaseerd op wat Tony vond tussen de stapels van de VRT. “Veel artiesten zijn blij verrast dat ik ze hiervoor geselecteerd heb of feliciteren mij met de terechte keuze voor dit of dat nummer. Er staan een paar bekende namen op als dEUS, Thou, Elisa Waut of Wizards of Ooze, elk met weinig of onbekend werk, maar voorts is het voer voor schatgravers. Het namedroppen in de linernotes was geen plan op zich, maar wie de moeite neemt, ziet waar en hoe vandaag bekende namen als Daan, Mauro en Danny Mommens hun eerste stappen gezet hebben in de muziekbusiness. Evengoed staan er bands op als Prediker die het na één fantastisch nummer bijna onmiddellijk opgegeven hebben. Elke muziekliefhebber, ook in het buitenland, zal hierop iets ontdekken dat hem met verstomming zal slaan. Er staan geen ‘vullers’ op”, belooft Tony.  Voor de promotie van mijn eerste Belgian Nuggets 90s-00s heeft hij een promo-CD naar de VRT-radio gestuurd. Zo is de cirkel rond.

Een tweede Belgian Nuggets 90s-00s is al bijna klaar (release april 2018). “Op die zeven paletten ligt genoeg materieel om nog zeker vijf dergelijke compilaties met telkens 20 nummers samen te stellen, zonder kwaliteitsverlies. Maar door contact te nemen met al die artiesten word ik nu ook vaak doorverwezen naar nog meer goede muziek uit die periode en die ook onder de radar is gebleven. Als er genoeg kopers zijn, kan ik wel tien of nog meer dergelijke Nuggets maken. Het is ook zo dat ik op dat onuitgegeven album van de Ugly Papas stootte. Ik wou de toestemming voor één van hun nummers en ze boden me vervolgens aan om die nooit uitgebrachte opnames te bundelen tot een echt album. Voor een muziekliefhebber uit het Kortrijkse zijn die opnames zowat de Heilige Graal. De lovende reacties van fans en critici vertellen me dat ik hiermee goed gegokt heb.”

Behalve een tweede Belgian Nuggets 90s-00s-compilatie plant Tony nog meer releases. Gèsman is een plaatselijke band die op de eerste Nuggets staat en nog steeds actief is. “Ik breng hun nieuwe album uit, net als het debuut van JTOTHEC, wat volgens mij het Belgische antwoord is op Jamie Lidell. Er zijn nog wel plannen om zowel oud als nieuw werk uit te brengen op CD en vinyl. Het werk dat ik moet verzetten voor zo één Belgian Nuggets 90s-00s kan ik financieel nooit terugverdienen. Ik mag al blij zijn als ik uit de kosten kom en elke band op de compilatie een paar centen kan gunnen. In de muziekbusiness worden al lang geen fortuinen meer verdiend. Dus er komen nog meer uitgaves op Mayway Records, maar dan enkel van muziek waar ik volledig kan achter staan. Dat kan zowel metal als rock of dance zijn, als ik het maar goed vind. Dat wordt de graadmeter. Mijn hart klopt ook voor de plaatselijke muziekscene, maar ook acts uit Gent of Antwerpen mogen bij mij aan de deur kloppen. Ik ga geen enkel voorstel vooraf uit de weg. Laat maar komen!”, besluit de Kortrijkse labelbaas.

Het opsommen van alle bands en tracks op de eerste Belgian Nuggets 90s-00s zou ons te ver leiden. Wie nog niet helemaal overtuigd is, surft naar de Facebook-pagina of website van Mayway Records. Daar vind je van heel wat tracks een audiofragment en een korte beschrijving. Maar let op, het werkt verslavend!

The Dirty Denims zijn terug. In België hebben we daar voorlopig nog weinig boodschap aan, want hier moet het nog allemaal beginnen voor deze Nederlandse happy hardrockband. Maar ze zijn er dus even tussenuit geweest en albumtitel ‘Back With A Bang’ maakt duidelijk  dat het geen terugkeer met stille trom wordt.
Deze twee dames en evenveel heren brengen wat ze zelf noemen ‘happy hardrock’. Vlotte female-fronted hardrock die het beste van AC/DC en punkrock samenbrengt. Als referenties dienen o.m. WildHeart, Thundermother, The Datsuns, The Donnas en The Darkness.
Waar ze bij The Dirty Denims de mosterd gehaald hebben, is niet moeilijk te achterhalen. “Bad Reputation” is hun cover van Joan Jett & The Black Hearts en dat nummer laten ze dan nog eens  eindigen met een “Hey Go, Let’s Go” van The Ramones. Voorts lijken een heleboel riffjes uit het verzamelde werk van AC/DC te komen en ook Lemmy krijgt van de Denims nog een eresalut in “Loud Stuff”, door een paar keer zijn strijdkreet ‘Everything Louder Than Everything Else’ te herhalen. Maar ze hebben gewerkt aan een eigen smoel. “Gotta Run” en “One Way Ticket” zijn klassiekers in wording. Ook “Make Us Look Good”, een hart onder de riem voor de concertfotografen, is catchy as hell.  De Denims sluiten het album af met “We Want More”, met op het einde inderdaad het publiek van het Nederlandse festival Lowlands dat om meer schreeuwt. Een mooie knipoog zoals deze band er wel meer in huis heeft.
Het is jammer dat we deze band uit Eindhoven nog niet veel vaker zien in België. In ons landje geraakten The Dirty Denims nog niet verder dan passages op Akkerpop in Meer en Sjock in Gierle, terwijl ze in Nederland en Duitsland wel vlot aan de bak komen. Als je weet dat Thundermother met weinig promotie volle zalen trekt in Vlaanderen, moet dat voor The Dirty Denims ook lukken.

‘Boggamasta’ is het nieuwe project van David Bovée en Flat Earth Society. Geen jazz en ook geen wereldmuziek, maar een indringende cocktail van Think of One en Flat Earth Society in een vertimmerde versie.

Bovée was de eerste gitarist van Flat Earth Society, maar verliet na een viertal jaar de band om volledig voor zijn band Think of One te kunnen gaan. Voor hun veeltalige smeltkroesmuziek werkte Think Of One samen met keelzangeressen uit Groenland, Gnawa-muzikanten uit Marokko en Braziliaanse virtuozen. Peter Vermeersch is de componist en bandleader van Flat Earth Society, een 15 man sterke band die bekend staat om zijn losgeslagen sound. Vermeersch was oa. ook de producer van het eerste dEUS-album, schreef muziek voor danstheater, en was de stichter en bezieler van X-Legged Sally.

Wereldmuziek an sich was nooit Vermeersch’ ding, maar toen Theater aan Zee in 2013 beide heren uitnodigde om aan de slag te gaan met een ensemble Gambiaanse muzikanten, werd de experimenteerdrang wel heel groot. Ze trokken naar Gambia en leefden en werkten er tussen de lokale muzikanten gedurende een aantal weken. Uiteraard lag de focus op het project, maar het begon te kriebelen om samen nog eens iets te doen. De inspiratie kwam al snel. In Gambia zagen ze de ondertussen weggestemde leider van het land paraderen in de straten van Banjul.  Bovée en Vermeersch gingen aan de slag met het idee van de ‘Boggamasta’ (verbastering van burgemeester), schreven samen nummers en bedachten rauwe en kritische teksten.

De bezetting en het instrumentarium werden aangepast: geen akoestische piano, geen vibrafoon, geen partituren. Pierre Vervloesem schakelde over op elektrische bas en zorgt samen met Teun Verbruggen op drums, Peter Vandenberghe op keyboard en Kristof Roseeuw op contrabas en viool voor een stomende en groovy ritmesectie. Dat gezelschap werd nog aangevuld met blazers, veel blazers.

Het resultaat is een soort Afrikaanse bigband-swing met veel ruimte voor experiment en soms zelfs een streepje gospel. Voor wie nog nooit gehoord heeft van Think Of One of Flat Earth Society, denk aan ‘Atomium Pluto‘ van de Ugly Papas, aan El Tatoo Del Tigre of het meest experimentele werk van dEUS en je zit al een beetje in de juiste richting.

De ritmes op dit album gaan alle kanten tegelijk op, maar vormen toch een zeker geheel. Uitbundige African inspired jazz, dat is het ongeveer. Jammer dat de teksten soms zo vervormd zijn dat je niet meer kan volgen.