De Britse synthpopband Depeche Mode heeft een nieuw album klaar. ‘Memento Mori’ komt uit op 24 maart en is het eerste album sinds het overlijden van toetsenist en mede-bandoprichter Andy Fletcher bijna een jaar geleden. De band bestaat nu officieel nog uit het duo Dave Gahan en Martin Gore.
De vooruitgeschoven single “Ghosts Again” van dat nieuwe album is een terugkeer naar de uptempo en heel dansbare sound van de begindagen van Depeche Mode. Als tegengewicht voor de troostende songtekst over afscheid nemen en de hoop om ooit op de een of andere manier weer samen te zijn.

Aan de lyrics werd meegeschreven door Richard Butler, van the Psychedlic Furs.  De video is van Anton Corbijn.
https://www.youtube.com/watch?v=iIyrLRixMs8

Dance/Elektro
Ghosts Again -single-
Depeche Mode

 

Nel Mertens is een Vlaamse punkdichteres met al een paar dichtbundels op haar naam. Ze schrijft ook reviews van albums en concerten en dus stond het enigszins in de sterren geschreven dat haar gedichten ooit wel eens op muziek zouden gezet worden. Haar muzikale partner in crime is JP De Brabander van This Can Hurt en DeLaVega.
De eerste release van N.E.L. en J.P is de single en video “Zelfbeeld Van Denaldie”. De tekst van Nel gaat over iemand met een laag zelfbeeld, over Tinder en over winkelen om de leegheid te compenseren. In de look & feel van de vocalen hoor ik dezelfde miskenning en onbegrip als op “Canto Marginal” van Stef & De Tong, ook meer dichter dan zanger. De muziek klinkt als knisperend frisse elektronische postpunk.
Wat Nel en JP hier brengen bouwt voort op een oude traditie. Wie oud genoeg is, denkt dan samen met mijn aan wat de Nederlander Ton Lebbink deed, of anders aan “Niets Is Voor Altijd” van Madou of aan “Voor De Dood” van Aroma di Amore. Vlaanderen heeft nood aan poëten die ons af en toe eens een spiegel voorhouden, ook al is het niet altijd fraai wat we daarin te zien krijgen.

Elektro/Dance
Zelfbeeld Van Denaldie
N.E.L. & J.P

Vasilis Dokakis is één van de leden van de Griekse artrockband No Clear Mind. ‘Lotus’ is zijn debuutalbum en het is een bijzonder aangenaam album geworden.
Met een minimum aan begeleiding (vooral synths, een beetje drum, een paar strijkersarrangementen, een snuifje saxofoon, …) en vooral met zijn mijmerende, licht filosofische en gefluisterde lyrics houdt Dokakis je aandacht meteen vast. Dokakis zoekt rust en weet die ook over te brengen op de luisteraar. Het is contemplatief, rustgevend, voortkabbelend, …
Het is niet makkelijk om in dit nest de mooiste eieren aan te duiden. Wat ons betreft mag je op bandcamp starten bij het fragiele “Amazing”.
Vasilis Dokakis is de Griekse evenknie van onze Belgische SJ Hoffman. Wie één van zijn albums in huis heeft, kan bijna blind deze vinyl bestellen.

https://vasilisdokakis.bandcamp.com/

De Finse thrashmetalband is bezig aan zijn tweede jeugd. In 2021 brachten ze hun comebackalbum ‘Reveal The Ravage’ uit, bijna 30 jaar na hun laatste release. Dat het vuur na zo’n lange stilte hoog kan oplaaien bewijzen de Finnen met furieuze liveshows. Op 4 maart spelen ze hun eerste concert ooit in België in Hell in Diest.
Het zal in deze hel leuk meebrullen zijn met de nieuwe single van deze Finnen. “Candles” is een uptempo thrash-track met een leuk meezingkoortje en snedige gitaren. De invloeden komen zowel van de Amerikaanse Bay Area als van de Teutonen-thrash van de jaren ’80 (Destruction, Sodom, Kreator, Accept, …).

https://www.youtube.com/watch?v=Pp9T80fY1Bo

Electro-industrial band Freakangel uit Estland had al een tijdje geen nieuw werk uitgebracht. Daar komt binnenkort verandering in met een nieuw album. Als voorafje is er deze “Suicidal”, een digitale single die je gratis mag downloaden van Bandcamp. Daar zie je ook meteen de uncensored versie van de videoclip, voor wie ook een plaatje bij het praatje wil.
Deze “Suicidal” is heeft een stompend ritme, stomende electro-industrial-synths en luide metal/noise-gitaren. Het is uiteraard vocalist D. Darling die alle aandacht naar zich toe trekt met zijn provocerende lyrics. Alles samen komt Freakangel op deze single uit bij het betere werk van shockrocker Marilyn Manson. Nu die steeds meer aantijgingen naar zijn hoofd krijgt, kan Freakangel netjes in het gat duiken.

https://alfamatrix.bandcamp.com/album/suicidal-break-the-cycle

Lector. is een Belgisch powerrocktrio, opgericht in 2020 met de ritmesectie van BØM. Stuwende baslijnen, opzwepende drums en scheurende gitaren zijn hun ingrediënten voor krachtige gitaarsongs. In 2022 speelden ze al een aantal mooie supports, voor o.m. Ramkot, Rhea en The Cold Stares.

“What Do You Want From Me” is de tweede single van hun debuut-EP die op 24 maart uitkomt. Daarvoor zijn ze samen met Hannes Cuyvers (Ramkot, Rhea) de Number Nine Studios & Dunk studios ingedoken. De eerste single was “Corneia”. Hiermee stonden ze in Spotify's 'New Music Friday BE' en stonden ze wekenlang op #1 in de 'Ruig en Riffs' playlist.
“What Do You Want From Me” gaat volgens de band over het bereiken van je kookpunt. Het nummer beschrijft dat ene moment wanneer je naar jezelf in de spiegel kijkt en de confrontatie aangaat met jezelf.
Voor deze tweede single kunnen we heel wat leuke referenties bovenhalen: Black Rebel Motorcycle Club, The Dead Weather, Psycho 44 en the Black Keys.

Lucky Came To Town is een Belgische band die ergens tussen folk, blues, country en americana in zit. Eén van de spilfiguren is Kim Van Weyenbergh van Rain Dog. Het geluid is uitgesproken Amerikaans en ook in de lyrics is die verwijzing onvermijdelijk.
De EP ‘December Sessions’ kwam eind 2022 uit en is inmiddels te horen op bandcamp en spotify. Deze EP is de opvolger van ‘This Is Lucky Came To Town’ uit 2021 en de vijf nummers werden live in de studio opgenomen.
“Ghosts Of The Mississippi” is een prachtige, bluesy en romantische ballad die gedragen wordt door de stemmen van Kim en Annemie en die in de outro een leuke gitaarsolo krijgt.
“Hold Back Time” heeft eveneens dubbele vocalen. Die van Annemie krijgen we echter uitsluitend ‘achter’ die van Kim te horen en nooit alleenstaand, hoewel Annemie’s stem een interessante klankkleur heeft. Kim heeft duidelijk veel vertrouwen in zijn songs en zijn stem zou elke song kunnen dragen zonder hulp, maar met de dubbele vocalen doen Lucky’s songs me denken aan de tweevoudige stemmen van The Jayhawks of Thee Holy Strangers.
“Home Ground” is een brave mid-tempo rocker en de laatste eigen song op de EP is “My Love Is True”. Dat is een ongegeneerd vrolijk liefdeslied. En dat zijn de moeilijkste. Liefdesverdriet is zo veel makkelijker te beschrijven dan de ongeschonden verliefdheid, al zeker als je wat naar country en americana neigt. De Lucky’s komen er mee weg zonder melig te klinken. Fantastisch.
Van John Prine leent Lucky Came To Town dan nog “Angel Of Montgomery”. Dit is niet de eerste cover van deze song uit 1971, het is er wel eentje die John Prine zou inkaderen, mocht hij nog leven.

Opnieuw een fijne EP van een band die niet zou misstaan op Radio 1.

https://luckycametotown.bandcamp.com/album/december-sessions-3

Wie is opgegroeid in de jaren ’90 of wie graag teruggrijpt naar die periode voor zijn favoriete rockmuziek, die kent waarschijnlijk nog The Dandy Warhols. Die van onder meer “Bohemian Like You” en “Every Day Should Be A Holiday”. Toen The Dandy Warhols begonnen, was er ook Brian Jonestown Massacre. Een bevriende band die net zulke licht psychedelische retrorock maakte.

Dat was leuk: twee bands die elkaar inspireren en elkaar naar een next level loodsen. Het begon mooi, met niets dan lof in elke richting. Later werd het minder fraai. The Dandy Warhols scoorden hits en deden grote tournees, terwijl Brian Jonestown Massacre steeds verder op de achtergrond geraakte. De liefde tussen de bands verwaterde en sloeg om. Nog vóór beide bands zo goed als van het wereldtoneel verdwenen, schoten de verwijten alle kanten uit.

Vandaag maakt Brian Jonestown een voorzichtige comeback. De band werd opgepikt door de organisatoren van het Desertfest en ze kregen daar een prominente plek op de affiche in Antwerpen. Een beetje out of the blue misschien want de psychedelische en soms rammelende rock van deze band zal niet bij elke geroutineerde Desertfest-fan zo hoog aangeschreven staan. Maar het werkte wonderwel. Ze mochten ook nog eens mee op tournee met Mercury Rev.

In de slipstream van die vernieuwde aandacht is er nu ‘The Future Is Your Past’, het nieuwe, twintigste album van Brian Jonestown Massacre. Opgenomen in een summiere driemansbezetting, maar met een rijke, gevulde en breed uitwaaierende sound. Er staan een paar absolute pareltjes op. “The Light Is About To Change” heeft alles om live uit te groeien tot een klassieker. Wat een spanning en intensiteit!
“Your Mind Is My Café” is dan weer één brok vrolijkheid en optimisme. “Nothing Can Stop The Sound” heeft in de vocalen en in de hele vibe van de song een postpunk-toets. “All The Feels” en “Fudge” zijn heel aangename tracks met een volbloed retro-sound.
Een andere track die net iets boven de middelmaat uitstijgt, is “Do Rainbows Have Ends”. Een paar keer slaat het trio de bal mis: “Mother Of All Fuckers” en “Stuck To Yous” kunnen beide op geen enkel moment overtuigen.

‘The Future Is Your Past’ is één lekkere brok retro-psych-rock. Voor de vinyl-kopers is er ook een versie waarvan je de hoes zelf kan inkleuren, potloodjes inbegrepen. Ook als – niet-ingekleurde- investering zal dat wel een goede zet zijn.

Post-metalband An Evening With Knives uit Eindhoven is een band die we regelmatig tegenkomen in het Vlaamse clubcircuit. Na twee albums en evenveel EP’s acht dit Nederlandse trio de tijd rijp voor een live-album. Corona-live-opnames zonder publiek dan wel, maar in het aangename gezelschap van liefst 50 versterkers. Die stonden in de Effenaar (vandaar FNR) in een kring rond de band opgesteld.

De ‘wall of sound’ is da nook heel goed ‘voelbaar’ aanwezig op dit album en dit is ook hoe je deze live ervaart: je voelt het pompen in je maag en trillen in je middenriff. Vier tracks komen uit het album ‘Sense Of Gravity’, twee uit ‘Serrated’ en eentje uit de EP ‘Fade Out’. Voor de volledigheid hadden ze misschien nog één track uit hun debuut-EP ‘Thoughts & Regrets’ live kunnen brengen, maar het is net zo waarheidsgetrouw dat die nummers niet meer in de live-set zitten. Leuk is dat deze live-versies geen één-op-één-kopies zijn van de studioversies. De nummers zijn echt wel geëvolueerd in de live-set tot aan deze opnames. Dat maakt van dit album een onmisbaar tijdsdocument voor elke fan.

Aan de ene kant missen we op dit live-album toch de reacties van het publiek, anderzijds is An Evening With Knives nu niet de band waarbij het publiek luidskeels begint mee te brullen of het ritme begint mee te klappen. Toch niet voor zover wij dat hebben kunnen vaststellen. Dat is dan ook de enige opmerking en we kunnen ermee leven dat we bij het beluisteren van ‘FNR Sessions’ na elk nummer zelf een applausje moeten improviseren.

https://aneveningwithknives.bandcamp.com/album/fnr-sessions

Voor de inmiddels afgelopen Week Van De Belgische Muziek bracht Arbeid Adelt! een hommage aan Bobbejaan Schoepen door zijn "De Taal Van De Liefde" te coveren. De cover past net als de begin dit jaar uitgebrachte single “Pelikaan” in de aanloop naar het nieuwe album ‘Het Heelal Is Hier’ dat later dit jaar uitkomt. Dat nieuwe album werd vorig jaar al voorafgegaan door de EP ‘Het Heelal Is Hier’ met daarop de nummers “Fris! Fris! Het Heelal Is Hier” en ook al “Pelikaan”. Een beetje verwarrend misschien? Wij onthouden vooral dat we tot dusver van Arbeid Adelt! in twee jaar nog maar twee nieuwe nummers gehoord hebben. En nu een cover.

Arbeid Adelt! heeft een geschiedenis met covers. Eén van hun doorbraak-nummers was “De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen”. Dat was dezelfde titel als bij John Terra, maar niet echt een cover, eerder een persiflage. Ook hebben ze bij Arbeid Adelt! al een paar verschillende cover-versies opgenomen van “Death Disco” van PIL. De jongste versie daarvan stond op de EP van vorig jaar.

Wat Vanthilt, Van Acker en Vanroelen aanvangen met deze hit van Bobbejaan is – naar de normen van Arbeid Adelt! – bijzonder kort (een ruime anderhalve minuut) en behoorlijk saai. Muzikaal is dit een heel brave synthpopversie en het enige uitdagende aan de lyrics is dat Vanthilt er zelf niks aan toevoegt of weglaat. Het provocerende zit ‘m dan misschien in de bijhorende video met kussende Russische/communistische leiders (goed gevonden) en misschien nog in het feit dat dit nummer ook al bestond in een versie van John Terra.

Het zou kunnen dat 2023 40 jaar na “Lekker Westers” nog eens het jaar wordt van Arbeid Adelt!, maar daar zijn we nog niet helemaal van overtuigd.

https://www.youtube.com/watch?v=aK6sCXFgj8Y