Wellens & Arnoeld, dat is drie keer Wellens en één keer Arnoeld. Het is het project waarin Jan Wellens en Roland Arnould van de Nederlandstalige 70’s band Magenta elkaar terugvinden. Jan Wellens is voorts bekend als begeleider van Wannes Van de Velde, Arnould als lid van De Bende. In deze nieuwe band wordt dit duo aangevuld met Stefan Wellens (Aranis, Forbidden Ensemble, Mairan) en Karen Wellens. Gastmuzikanten zijn drummer Filip Van Laer (Skadillacs, BlissCraft, Human Jukebox) en de Amerikaanse trompetspeler Jon Birdsong (Beck, Calexico, dEUS, …), op “En We Blijven Proberen”.
Het resultaat is moderne, eclectische jazzpop met in de vocalen een hoog retrogehalte. Roland Arnould kan zijn leeftijd niet verstoppen, niet in zijn zangtechniek en intonatie, niet in zijn woordkeuze en onderwerpen en niet in de emotie die hij in zijn teksten legt. Er zijn op het album ‘Kom Terug’ een paar songs die met twee voeten in vandaag staan, maar net iets te vaak is dit een update van de jaren ’70 en ’80. Alles komt terug?
Dat klinkt misschien negatiever dan nodig. Arnould haalt bij ons – alleen al met zijn stemtechniek - herinneringen boven aan de jonge Herman Van Veen en aan Ramses Shaffy. Zijn teksten zijn inhoudelijk waardevol (vluchtelingen, vergankelijkheid, racisme, …) en overstijgen de murmelende navelstaarderij van de jongere generaties. Maar hij trekt het laken net iets te veel naar zich toe en dan blijft er niet altijd genoeg plaats en tijd over voor de vele talenten van de familie Wellens. De strenge hand van een externe producer had dat evenwicht misschien beter kunnen bewaken.

Wellens & Arnoeld zit als project vol beloftes, maar kan die niet allemaal waarmaken. De mooiste songs zijn voor mij “Ga Dan”, “Altijd Welkom” en “Mooier Dan Ooit”.  We hopen dat het niet bij dit ene album blijft. Wellens & Arnoeld mag zeker terugkomen.

https://wellensarnoeld.bandcamp.com/album/kom-terug-2

Arno zong zijn ‘Tango De La Peau”, Goudi, een andere Oostendenaar, zingt op zijn nieuwe single ‘Tango’ over de ‘tango van het leven’. Ze zitten ergens wel op hetzelfde spoor.
Goudi, dat is Pierre Goudesone die voor deze single Laurent Stelleman, zijn vroegere bandmaat van Flesh & Fell, teruggevonden heeft. De productie was in handen van Ron Reuman (Rick De Leeuw, De Dolfijntjes). De accordeon is van Gwen Cresens (Elisa Waut, Arno, Vaya Con Dios, …).
De backings komen van Hebe Baillière, die ook al meedeed op “De Tied”, van het vorige Goudi-album ‘Oostende’ uit 2022. De hoofdrol is opnieuw voor Goudesone zelf, met een sappig Oostends parlando over een hitsig drumritme en een misschien wel heel klassieke accordeon-riedel.
Genoeg namedropping. Is deze “Tango” ook een goed nummer? Zeker wel. Het nummer bouwt voort op het beste van ‘Oostende’ en laat het beste verhopen voor het volgende Goudi-album. Dat mogen we ergens volgend jaar verwachten. De  knappe video is geïnspireerd op Spilliaert en Van Gogh in Oostende.

https://www.youtube.com/watch?v=GN0tQT72yU0

“Out Of This”, de nieuwe single werd geproduced door Mark Plati (voormalig bandleader en producer van David Bowie) en heeft een Amerikaanse acteur als gastzanger. Dat is niemand minder dan de Golden Globe winnaar en zevenvoudig Emmy genomineerde Amerikaanse acteur Michael C. Hall. Hij was meteen enthousiast over de song en verleende heel graag zijn medewerking. Hall is onder meer bekend van zijn hoofdrollen in succesrijke tv-series als Six Feet Under en Dexter. In 2015 speelde hij de hoofdrol van de musical Lazarus waarvoor David Bowie de muziek schreef, in een regie van de Belgische regisseur Ivo Van Hove.
“Out of This” is een meeslepende, urban dreampop-song over het einde van een relatie, een familie die uit elkaar wordt gehaald met alle verdriet, spijt en twijfels die daarbij kijken komen.

https://www.youtube.com/watch?v=AykqQLh_uSU

Eerder dit jaar konden jullie reeds een lovende review lezen van het optreden van de jonge Antwerpse thrashmetalband Axident als support van Prestige in metalcafé Hell in Diest en ook al van hun digitale demo met drie tracks. Voor wie niet zo aan digitale releases is, heeft Sounds of Hell, het label dat verbonden is aan de venue, de demo en de live-opnames van dat concert op CD uitgebracht.
Prestige - Thrashers met evenveel toekomst als verleden (musiczine.net)

Over de drie in de studio opgenomen demo-tracks kunnen we kort zijn. Dat zijn dezelfde als bij de digitale release. Samengevat: stevige thrash en goed uitgewerkte composities. Inzake mix en productie kan dit nog wel nog wat beter, maar je hoort al duidelijk het grote potentieel dat deze jonge band heeft in techniek en songschrijven.
Dat ze hun concert als support van de Finse thrash-legende Prestige hebben opgenomen is een mooie opsteker. Niet alleen krijgen we zo alle nog niet in de studio opgenomen tracks van Axident te horen, je hoort meteen wat deze band live waard is. Ongefilterd en puur, en met de eerlijke reacties van het publiek.

Een eerste conclusie is dat “Ancalagon The Black” live nog een stukje agressiever klinkt dan in de studio. Hetzelfde geldt voor “Asylum” en voor “Panzer Attack”. Live klinkt Axident bovendien gretiger en enthousiaster. “The Bitch Of Buchenwald” heeft een leuke drum-intro en was op dit optreden een knaller. Dat tussenstuk met cleane vocalen snijdt door merg en been. En dat is nog maar de live-versie. Wat wordt dit als een producer zijn trukendoos bovenhaalt?

Wat we in de review van het concert schreven over de track “Axidental Thrash” kunnen we bij het herbeluisteren enkel maar herhalen: een toptrack, ondanks de ietwat cheesy songtitel.
Axident heeft er goed aan gedaan om de verovering van het thrash universum te starten met deze bescheiden release. En nu op naar een studio album met alle toeters en bellen.

Er is weinig bekend over Mind Connexion, behalve dat Karim Baggili en Silvano Macaluso achter de knoppen zitten en dat dit vermoedelijk Belgische duo niet zo heel veel releases uitbrengt. Vroeger deden ze al eens een beroep op een zangeres, maar wie de single “Words” ingezongen heeft, is niet meteen duidelijk.
“Words” is een heel dansbare synthwave-versie van de song van FR David uit 1982, die daarvoor blijkbaar ook persoonlijk zijn toestemming heeft gegeven. Het is een moderne update zonder geforceerde pogingen om er ‘iets meer’ mee te doen en dat is goed zo. Het origineel is zo sterk dat het geen radicale ingrepen zou verdragen.

Dance/Elektro
Words -single-
Mind Connexion

https://www.youtube.com/watch?v=LvibhJSNtag

De Mechelse/Leuvense hardrockers van Cardinal hebben een nieuwe single.  “Take It From The Top” doet meteen denken aan de jaren ’80 van vorige eeuw, de hoogdagen van Bon Jovi, Europe en Extreme.  Deze puike single heeft een fantastische intro en een meeslepend ritme en refrein.
De productie was in de bekwame handen van Bob Briessinck (Phoenix Rebellion, Velvet Mist, Arson, Infantile, ...). Deze productie blijft mooi overeind naast die van andere bands die de jaren ‘8à doen herleven als Big Red Fire Truck. Het artwork van deze single kan ons maar matig overtuigen en een clip erbij was leuk geweest.
Op hun debuutalbum ‘I’ stonden al een pak veelbelovende songs en als deze single de voorbode is van het volgende album, dan wordt dat iets om naar uit te kijken. Ons advies voor Cardinal: take it to the top!

https://www.youtube.com/watch?v=DLybeF-vcRU&t=1s

Ironborn begon ooit als een coverband, maar omdat het publiek de eigen songs net zo hoog waardeerde als de covers, lieten ze die laatste al snel achterwege. Deze heavy emtalband bracht in 2017 een eerste EP uit, die lovende reviews kreeg. Onder meer door de coronapandemie duurde het tot dit jaar vooraleer de band hun eerste full album ‘After The Flood’ kon voorstellen aan het publiek. Voor de mix zat er met Lander Cluyse (Amenra, Oathbreaker, King Hiss, Allöchtöön, Serial Butcher, ..).
Misschien hebben de recente overstromingen er iets mee te maken, maar we zien ‘flood’ nu regelmatig opduiken in titels van songs en albums. Toch is de verwijzing meestal symbolisch.

Het album opent met “Bloodbound” en die song is met zijn klassieke, melodieuze heavymetal toch zowat het visitekaartje voor wat volgt. Deze song zit wat in hetzelfde straatje als pakweg Thorium, Tailgunner of Witchlords. Ironborn koos voor een heel eerlijk geluid op dit album: niet overdadig opgeblazen en opgepoetst en dus dicht bij hoe deze band live klinkt.
Een songtitel als “Prison Grounds” (naar één van de tenten op het festival Alcatraz) leert ons dat Ironborn blijkbaar de ambitie heeft om op dergelijke grote festivals te willen spelen, of misschien net niet. De song heeft een mooie intro, de gitaren gaan lekker tegen elkaar op en er is een catchy, meezingbaar refrein, maar het klinkt allemaal heel klassiek. De opeenstapeling van metal-clichés in de lyrics is een sneer naar ‘oude’ bands die telkens opnieuw op dergelijke festivals geprogrammeerd worden, maar die muzikaal niet meer relevant zijn.
Het akoestische en instrumentale intermezzo “Anpu” is niet echt nodig. De volgende song, “Guardian Of The Scales”, heeft al een eigen en heel degelijke intro. Hier horen we voor het eerst de grunts van gitarist Bjorn als aanvulling op de cleane vocalen van zanger Tom. Een aangename ontdekking. Zonder de grunts had dit een song van Nevermore kunnen zijn.
Op “Guardian Of The Scales” en zeker op titeltrack “After The Flood” blinkt de mix uit in perfectie. Deze laatste track is een eerste hoogtepunt van het album, met heerlijke gitaarsolo’s, een duidelijke songopbouw en interessante lyrics. Het instrumentale “Destiny’s Revenge” klinkt eigenlijk vooral als een heel straffe intro die niet verder werd uitgewerkt. Met een speelduur van iets meer dan twee minuten is het meer dan een kort intermezzo, maar misschien ook nog niet lang genoeg om het een volwaardige song te noemen.
Een tweede hoogtepunt op dit album is “Lillith”. Hier gaan de grunts en cleane vocalen mooi tegen elkaar op, wat een interessant duel oplevert. Om het af te maken zijn er epische gitaarsolo’s en een pittig tempo.
Het album wordt door Ironborn afgesloten met twee ‘oude’ nummers. “1568” werd al uitgebracht in 2018 als digitale single en “Into Darkness” in 2019. “1568” is een heel degelijke powerballad zoals in de hoogdagen van de hardrock en vroege heavy metal. Mooie (cleane) vocalen, goede lyrics (een heuse geschiedenisles) en hier zijn het nu eens niet de gitaren die de hele tijd de hoofdrol krijgen. “Into Darkness” laat horen dat Ironborn de mosterd al eens bij het vroegste werk van Iron Maiden gaat halen. Twee knappe songs om dit album mee af te sluiten.

Ironborn maakt op hun eerste full album keuzes die niet altijd voor de hand liggen. Maar wie enkel braaf binnen de lijntjes kleurt, geraakt ook niet ver. ‘After The Flood’ overtreft de ambities van deze bescheiden band en leert ons dat geduld, het koesteren van talent en doorzettingsvermogen van goudwaarde kunnen zijn.

Live 2023 Ironborn - Geduld werd beloond (musiczine.net)

De happy hardrockers van The Dirty Denims uit Nederland trekken door Spanje voor een tiendaagse tournee, maar eerst brachten ze nog een nieuwe single uit. “Guestlist” gaat over fans die graag op de guestlist zouden staan bij een optreden van The Dirty Denims of die de organisator van het concert daarvan proberen te overtuigen. Die boodschap wordt verpakt in een catchy hardrock-jasje dat het midden houdt tussen AC/DC en The Runaways.
Wie deze leuke hardrockers eens live aan het werk wil zien, kan op zaterdag 25 november naar de Harmonie in Oudenaarde, waar ze als support spelen van rockband The 925.
Wie snel een ticket bestelt, betaalt daarvoor amper 5 euro. En als dat nog teveel is kan je natuurlijk nog proberen om op de guestlist te geraken.

https://www.youtube.com/watch?v=_eRYY4UZc74

De Amerikaanse rockband Electric Six tekende in 2003 voor een opmerkelijke radiohit (vooral op Studio Brussel) met “Danger! High Voltage” (met Jack White van de White Stripes als achtergrondzanger) en een iets minder grote hit met “Gay Bar”. Het leverde hen een plek op de affiche van Pukkelpop op en een langlopend abonnement voor het clubcircuit.
Na deze hit wisselden ze van label en voor Metropolis Records namen ze van 2006 tot 2018 elk jaar een album met één of meer singles op. Geen daarvan kwam inzake impact nog maar tot aan de knieën van hun eerste hit. Electric Six hield het tempo van een release per jaar nog vol met nog twee releases in eigen beheer.
Daarna volgde één jaar rust en dan volgde in 2021 het album ‘Streets Of Gold’, opnieuw voor Metropolis. En nog steeds geen nieuwe hit. Voor het nieuwe Metropolis-album ‘Turquoise’ nam de band van Dick Valentine nu twee jaar pauze en dat lijkt te lonen.

Op ‘Turquoise’ staan minstens drie nummers met het potentieel om uit te groeien tot een radiohit op Willy of Studio Brussel. De grootste kanshebber is het militante, licht-bombastische en uptempo “Panic! Panic!”. En die heeft dus ook nog eens het uitroepteken gemeen met “Danger! High Voltage”. Twee zelfs. En het is ook al een waarschuwing. Alle lichten staan dus op groen om de wereld te veroveren met deze song.
Behalve “Panic! Panic!” hebben van dit album ook nog het hitsige “Hot Numbers On The Telephone” en het springerige “Dr. K.” zeker een catchyness waar heel wat rockbands een puntje aan kunnen zuigen. “Dr. K.” gaat vermoedelijk over dokter Kowalski, de grondlegger van de diëten op basis van cholesterol, de eerste die een gezonde levensstijl zonder alcohol, sigaretten en andere feestelijkheden aanprees.
De andere songs van ‘Turquoise’ dan. “Skyrocketing” heeft een furieuze, veelbelovende intro, maar verzandt al gauw in dertien-in-een-dozijn-rock met prekerige lyrics. “Child Of Hunger” heeft een klassieke Amerikaanse hardrock-vibe. Toch blijf je twijfelen of de lyrics nu echt meelevend over een kind met honger gaan of dat het toch tongue-in-cheek/humoristisch is. Dat heb je dan als je al eens wat humor gebruikt. Hetzelfde geldt voor “Units Of Time”, waar de Elektrische Zes het pad van de singer-songwriter inslaan. Dat jasje past hen nu eenmaal niet.
Electric Six slaat ook een paar keer de bal helemaal mis. “Five Clowns”, “Born To Be Ridiculed”, “Staten Island Ass Squad”, de veel te rustig voortkabbelende titeltrack “Turquoise”, …. Ook openingstrack “Take Me To The Sugar” klinkt vooral klef, maar hij houdt wel woord, want hij leidt de luisteraar op dit album naar het trio van “Panic!Panic!”, “Dr. K.” en “Hot Numbers On The Telephone”.
Het album wordt afgesloten met “The Wheel Finds A Way”, met opvallende synth-beats in de intro. Een prima track, maar ook niet meer dan dat. Het maakt van ‘Turquoise’ een monster met twee koppen. Het toont dat Electric Six ‘het’ nog steeds kan. Als alle sterren mooi op een rijtje aan de hemel staan, kan deze band met drie nummers van dit albums opnieuw een nieuwe hit scoren. Hetzelfde album toont jammer genoeg ook dat flauwe grapjes en middelmatigheid evenzeer vaste waardes zijn bij deze Amerikaanse band.

Electric Six komt in het najaar naar de UK en naar Nederland, waar deze band vandaag nog net iets populairder is dan bij ons. België staat voorlopig niet op de concertagenda van Electric Six.

De derde single van N.E.L. & J.P. is opnieuw een schot in de roos. Punkdichteres Nel treedt op “Hamartia” net iets minder op de voorgrond dan op “Zelfbeeld Van DenAldie” en ”HuidHonger” en dat versterkt de zuinige lyrics in overtuigingskracht. Volgens Wikipedia is hamartia een Oudgriekse term om de fatale fout in het karakter van een protagonist van een tragedie aan te duiden. Aristoteles beschreef het in zijn Poetica als de fout die de held ten slotte ten val zal brengen. Nel Mertens geeft er haar heel eigen draai aan.
Muzikaal klinkt dit bijzonder vol, dansbaar, modern en toch met twee voeten in het verleden, zoals Pesch of Silent Flag op hun beste momenten.
Er komt een EP aan en dat is iets om heel hard naar uit te kijken.

Dance/Elektro
Hamartia -single-
N.E.L. & J.P.

https://www.youtube.com/watch?v=gZTqCytdfhc