De Gentse rockband Derek & the Dirt maakte eind jaren ’80  en begin jaren ’90 furore met hun snedige gitaarrock en radiohit “Oh By The Way”. Het verhaal duurde tot 1993 en daarna ging de inmiddels bijgetimmerde bezetting nog door als Weez!, maar die gedaanteverwisseling was geen groot succes.

In 2017 was er dan de langverwachte reünie met het oorspronkelijke creatieve duo Dhaenens-De Wolf en enkele nieuwkomers. De heropstanding deed deugd bij de vroegere fans en na veel concerten werden nieuwe songs opgenomen met the Dirt, wat in 2018 het album ‘All Today’s Words’ opleverde. Daarna volgden uiteraard nog meer concerten in de Vlaamse clubs. In 2019 was er ook nog de stand-alone single “Massa”. Nu is er het tweede reüniealbum, ‘Faster’.

‘Faster’ is een ietwat misleidende albumtitel. Het is niet dat the Dirt plots speedrock-tempo’s aanhoudt. Misschien slaat het op de vaststelling dat het leven zoveel sneller aan je voorbijraast als je wat ouder wordt. Of op de urgentie om nog een belangrijke boodschap te brengen, nog een straf concert te kunnen spelen, nog een magistrale song te kunnen opnemen, … nu het nog kan zonder in schaamte te vallen. Wat wel duidelijk is: Derek en zijn kompanen hebben hun tijd genomen om dit album goed in te blikken: voor elke song hebben ze de juiste toon gevonden, het juiste ritme, de juiste woorden, de juiste riffs en licks, …

Albumopener “Deep Purple Is My Heart” komt binnen in oor en hart. Derek’s ode aan zijn overleden collega Ronny Verbiest gutst tristesse en loyaliteit die over de grens van de dood een grijpt. Aangrijpend en tegelijk ruw rockend. Muzikaal leunt deze Deep Purple wat aan bij “Stealin’ From Rock ’n Roll” van het debuutalbum. Ook die aanklacht kwam toen van diep. Nog meer uptempo rock met “Living In A Song” (wat een drive!) en de catchy single “Act of Love”. De songs op ‘Faster’ klinken soms gemeen, soms bluesy en melancholiek, maar altijd een beetje vuil rockend.
Op “Sixteen Times Four” bezingt Derek de voor- en nadelen van ouder worden, terwijl Pim hier nog eens toont waarom we hem indertijd de ‘Slash van de Lage Landen’ genoemd hebben. “Going Back To The Kid” heeft een fantastische intro maar kan die belofte niet helemaal inlossen. Ook op “Cut Out” speelt het verleden een hoofdrol als inspiratiebron voor de lyrics en krijgen we heel aangename riffs van Pim. Heel de band speelt alsof ze staan ‘te blinken in hun vel’. De lyrics zijn puur, uit de Vlaamse klei getrokken (zoals de foto voor het artwork) en meeslepend. Het album sluit af met “The Man In The Sea” en die track klinkt als een nummer dat ergens in een kluis stof lag te vergaren sinds de release van het akoestische album ‘Fourplay’.

‘All Today’s Words’ was een leuk reünie-album, maar miste achteraf gezien misschien het pure en het smerige van de oude Derek And The Dirt. Dat hebben ze op ‘Faster’ mooi rechtgezet.

https://www.youtube.com/watch?v=SN0kWmdbHSk

De Belgische new wave-iconen De Brassers zullen bij het brede publiek vooral bekend blijven door hun culthit “En Toen Was Er Niets Meer” uit 1980. Die ‘toen’ moeten we helaas letterlijk nemen. De band hield ermee op en ze speelden in januari van dit jaar hun allerlaatste concert, in de AB in Brussel. Dat concert was er uiteraard één voor de geschiedenisboeken en daarom werd het concert opgenomen en uitgebracht, nog wel op het vorig jaar herrezen Antler Records. Een logische laatste bladzijde in het verhaal van deze band, die eigenlijk vooral live-albums heeft uitgebracht.

De Brassers is een band met veel verhaal en ook met hier en daar gaten in het verhaal (in tijd dan) en met enkele wissels in de bezetting. ‘Tomorrow Never Ends - Live At Ancienne Belgique’ moet de last van muzikale erfenis dragen en slaagt daar uitzonderlijk goed in. In deze bezetting en met deze drive hadden De Brassers er van mij nog wel een decennium kunnen bij doen, maar ze zullen wel hun redenen hebben waarom de stekker er net nu uit gaat. Misschien heeft het stilzetten van de klok er net voor gezorgd dat er met nog meer verbetenheid en branie gespeeld werd.

De set in de AB startte met “They Wanted Us Away” en deze song typeert in de titel maar net hoe deze band in de jaren ’80 ontvangen werd in het vaderland. Dat ze dan de AB los uitverkopen bij hun afscheid is een mooie opgestoken middenvinger. Meteen valt op met hoeveel zorg dit concert werd ingeblikt en hoezeer de live-opname-techniek vooruitgegaan is sinds ‘Live At Doornroosje’, een opname van 1982.
Het afscheidsconcert was een mooie mix van het vroegste en het latere werk en er komen puike versies langs van “Rise And Fall”, “Twijfels”, “O Brother”, “The Scream” en “Pijn”. Heel wat covers ook, zoals “Lowdown” van Wire, “If There Is Something” van Roxy Music en “Nasty Little Lonely” van Alternative TV. De fans van het eerste uur missen in deze lijst van covers misschien “Shadowplay” van Joy Division, een song die in de begindagen blijkbaar altijd gespeeld werd.
Er komen ook twee gastzangers langs met een eigen nummer, als om songsgewijs de fakkel door te geven. Meuris van Gruppenbild (met “Kontrole”) is dan op papier een evidentie omdat één van De Brassers nog les heeft gegeven aan enkele leden van deze college-band, maar voorts heeft Meuris maar weinig aangevangen met de Brassers-erfenis. Net iets actueler is dan Sietse Willems van Meltheads, die vorig jaar met “Naïef” heel raak een ode aan de Brassers bracht, al bleef het jammer genoeg bij die ene song.
Het live-album volgt in de eerste helft netjes de effectieve playlist, maar in de tweede helft wordt er wat geschoven met de volgorde. Mogelijk heeft dat te maken met de verdeling over vier vinyl-helften, maar ik vermoed dat er ook maar weinig fans zullen zijn die zich daar aan storen.

Het album sluit af met “En Toen Was Er Niets Meer” en “Eruit”. Jammer dat De Brassers gestopt zijn, blij met het live-album dat bij dat afscheid hoort.

https://debrassers-liveatab.bandcamp.com/album/tomorrow-never-ends-live-at-the-ancienne-belgique-brussels

De Vlaamse band All I Know bestaat al een hele tijd. In 2008 kwam hun album ‘Vanity Kills’ uit en dat album kreeg in 2021 een rerelease op vinyl. Na een reeks bezettingswissels en de coronapauze is All I Know nu klaar om alle harten te veroveren met hun jaren ’80-sound. De nieuwe EP ‘Stiletto Nightmare’ moet hen opnieuw op de kaart zetten.
Op deze nieuwe release horen we catchy rock die schippert tussen hair metal van de jaren ’80 en ’90 (Bon Jovi, Poison, Van Halen, Europe, …) en synth driven poprock als A-Ha en Duran Duran. Soms klinkt All I Know wat gladjes, gepolijst en braaf, dan weer knallen ze met een over-the-top gitaarsolo. Er zijn wel meer bands die vandaag die 80’s sound omarmen. Dan denken we als referenties aan onder meer Mr Myst, Big Red Fire Truck, Cardinal en Kissin’ Dynamite. De meeste van deze referenties zitten dan misschien eerder aan de iets hardere kant van het spectrum van All I Know.

Slechts vier tracks op deze EP. Openingstrack “Can’t Get You Out Of My Head” is geen cover van Kylie Minogue. Hier klinkt All I Know heel poppy (Cock Robin, Mr Mister, China Crisis, …). Meezingbaar, catchy, en met synths die de bovenhand hebben en een ietwat doorsnee gitaarsolo.
“As Long As The Night Goes” begint met een leuke drive maar zakt wat in voorbij de intro. Inzake songopbouw en lyrics had dit een nummer van pakweg Starship kunnen zijn. “Playin With Fire” doet ons rockhart wel sneller slaan: leuke intro, meer testosteron en clichés in de lyrics en in de muziek. Hier zit die over-the-top gitaarsolo in. In de context van het laten herleven van de jaren ’80 past die hier heel mooi in het plaatje.
Het vierde nummer is een cover. “Hidin’ From Love” was niet de allereerste single van Bryan Adams, wel de eerste single van zijn debuutalbum in 1980. Niet zo heel bekend dus, want Adams is pas veel later echt doorgebroken. Bryan Adams heeft van deze track drie jaar geleden nog zelf een nieuwe versie opgenomen. Het is leuk dat een band als All I Know de hele geschiedenis van een voorbeeld-artiest als Bryan Adams kent. En ze spelen de song niet klakkeloos na. Ze voegen er synths aan toe en accentueren de kwaliteiten ervan. Een leuke ontdekking, deze cover.

https://www.youtube.com/watch?v=2T3KQ2-33iY

1914 - 1914 wint veldslag in Gentbrugge

Het is de Oekraïense metalband 1914 nog eens gelukt om een zomertournee te spelen. In het voorjaar lukte dat al voor een korte tour langs voormalige Oostbloklanden, deze zomer was het de beurt aan wat we vroeger West-Europa noemden. Maar deze keer wel zonder 1914-drummer Rusty, want de administratie geraakte voor hem niet in orde. Oekraïne heeft nood aan soldaten en is daarom streng voor volwassen mannen die het land willen ‘verlaten’. Rusty werd voor deze tour vervangen door Reich van de Oekraïense band Sectorial.

Het concept van deze 1914-zomertournee is dat de band speelt op twee grote festivals – Brutal Assault en Motocultor – en dat de datums er net voor, daartussenin en kort daarna opgevuld worden met clubshows. De Asgaard in Gentbrugge, was een maatje te klein voor 1914. Niet enkel spreekwoordelijk, ook letterlijk want de podium-banners geraakten niet op het podium van de Asgaard. Op nauwelijks een paar dagen tijd waren alle tickets uitverkocht. De Belgische organisator had gezien dat 1914 na de Asgaard nog een lege plek had op de agenda en had voorgesteld dat er twee avonden na elkaar gespeeld kon worden, maar die boodschap was niet tot bij de band geraakt. Jammer, maar dat maakte het concert nog net iets meer memorabel voor wie wel snel een ticket had gekocht.

De aftrap van de avond werd gegeven door Bokkerijders, een thrash/blackmetalband met soms ook nog wat invloeden van death en misschien nog wel wat genres. We hoorden deze band al bij hun livedebuut als support van Bones in Brugge en inmiddels is er een extra Bokkerijder in het zadel in de vorm van gitarist Wouter (Malism, Evil Shepherd). Die geeft de band niet enkel een vollere en nog meer gelaagde sound, maar legt ook een extra level in dynamiek en agressiviteit. Bokkerijders surft momenteel op een gunstige golf: binnenkort duiken ze de studio in voor hun debuutalbum (waarvoor ze hun eigen anthem “Bokkerijders” opnieuw gaan opnemen), dit weekend spelen ze op een festival in Duitsland en later dit jaar doen ze een tournee langs Nederland, Tsjechië en Duitsland met Head of the Baptist, een Belgische band die volgend jaar mag aantreden op Maryland Deathfest in de Verenigde Staten.
Bokkerijders stond dan ook met veel zelfvertrouwen en charisma op het podium van de Asgaard. De lange instrumentale stukken in de songs zijn speeltechnisch heel uitdagend, maar werden onberispelijk gebracht. Zelfs kapotte drumstokken of kapotte snaren bij één van de gitaristen beletten niet dat alle tracks keurig werden afgewerkt. De set bestond uit een mix van ‘oud’ werk (“The Madness of Mercury”, “Antikosmic Void Principle”, “Bokkerijders” …) en drie tracks van het nog op te nemen album: “Calcination Pyre”, “Guillotine” en “Crush, Kill, Destroy!”. Het samengaan van de razende drum- en basgrooves met de puntige agressieve riffs was een feest voor het publiek. Iedereen voor het podium liet zich makkelijk meeslepen op deze trip.

Een leuke opener, maar toch had iedereen een ticket gekocht voor 1914. Twee jaar geleden stond de band uit Oekraïne nog op Alcatraz in Kortrijk. Ze doen heel wat landen aan op deze zomertournee, maar het lijkt gemeend als zanger Dmytro zegt dat België als zijn tweede thuisland aanvoelt. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hij het in de lyrics voor 1914 uitsluitend heeft over de Eerste Wereldoorlog, waarvan een belangrijk deel zich heeft afgespeeld op ons grondgebied. Heel wat Belgische fans vinden het lovenswaardig dat een band van de andere kant van Europa geïnteresseerd is in hun geschiedenis.
Dmytro vertelt halfweg de set een bijzonder sterk verhaal over zijn band met België. Toen hij als archeoloog werkte in Oekraïne vond hij daar bij toeval tientallen grafzerken van Belgische soldaten, uit de Eerste Wereldoorlog. Die waren afkomstig van een Belgisch regiment dat net voor of bij het begin van die oorlog door de Belgische koning aan de Russische tsaar geschonken werd, ter ondersteuning. Die Belgische soldaten werden ingezet in West-Oekraïne toen de bolsjewieken (de latere communisten) de tsaar verdreven en de macht grepen in Rusland. De nieuwe machthebbers in Rusland hadden de Belgische steuntroepen niet nodig of wilden er niet veel mee te maken hebben. De Belgen konden niet terug naar hun eigen land, want die toegang lang in gebied dat bezet werd door de Duitse alliantie (de vijand, dus). De Belgen namen dan maar de ‘omweg’ via China, Mongolië en het uiterste puntje van Rusland waar ze overstaken naar Alaska. Dan via Canada naar de Verenigde Staten en als ze dat land helemaal doorkruist hadden, konden ze inschepen voor een tocht over de oceaan naar Frankrijk. Ze maakten blijkbaar nog net het einde van de Eerste Wereldoorlog mee.

Na die geschiedenisles zette 1914 ook nog eens het Belgische volkslied in, wat op flink wat gejuich in de zaal werd onthaald. Uiteraard had Dmytro het ook over de oorlog in zijn land, met twee keer een felle scheldtirade tegen het imperialisme van Rusland. Hij bedankte België voor de morele en materiële steun in de oorlog en bij de merch-stand stond een collectebus waarvan Dmytro bezwoer dat de inhoud niet naar liefdadigheid zou gaan, maar rechtstreeks naar de soldaten die tegen de Russen vechten. Het was de hele concertavond druk aan die merch-stand en de collectebus werd bij elke aankoop een paar briefjes zwaarder.
1914 kan weinig verkeerd doen bij het Belgische publiek. Deze veldslag in Gentbrugge was voor de Oekraïners bij voorbaat gewonnen, nog voor er een riff gespeeld werd. Toch ging de band er helemaal voor. De setlist bestond uit vijf tracks van hun voorlopig laatste full album ‘Where Fear and Weapons Meet’, aangevuld met drie tracks uit ‘The Blind Leading The Blind’ uit 2018. De fans in Gentbrugge kregen één track meer dan die op Brutal Assault enkele dagen eerder: “Corps d’Autos-Canons-Mitailleuses (A.C.M.)”.
Van toen ze het podium opstapten, ook nog bij de speeches van Dmytro en tot aan de laatste noot reageerde het publiek in Gent super enthousiast. De band beantwoordde dat enthousiasme met een puik gespeelde en intens gebrachte set. Die was voor mij nog net iets te kort. Een bisnummer had er zeker nog bij gekund, maar ondanks aandringen van het publiek ging de band daar niet op in.

Organisatie: Fat Bastard Promotions (ism Asgaard, Gentbrugge)

De Gents/Oostendse band Vito werd onlangs Victoria Pax. Wie Vito opzocht op het net, kwam altijd eerst terecht bij Mercedes en er zijn ook al teveel Vito's als muzikant aan de slag. Daarom werd aangeraden door management en platenfirma om een andere artiestennaam te vinden, zonder dwang, in alle vrijheid. Frontman Vito Dhaenens koos voor Victoria Pax. Die Pax komt van de berichtjes die zijn muzikale vader (Dirk/Derek van onder meer Derek & the Dirt) ondertekende met Pa x (kus). Op de recente optredens op de Gentse Feesten staat Victoria Pax overigens nog gewoon als Vito aangekondigd.
'Me Oh My Oh Why’, de eerste digitale single van Victoria Pax op Excelsior Recordings, is een lied over de hopeloze, maar tevergeefse zoektocht naar schoonheid en betekenis in donkere, mistige tijden. Het is tijdloze, melancholische indie-dreampop die wat doet denken aan Beach House, Pale Saints, The Sands en Tame Impala.
Inzake stemtimbre komt Vito hier wat dichter in de buurt van zijn vader dan op eerdere releases, maar muzikaal zijn er nog ruime verschillen.
Met zijn mix van light-tristesse en bijna-zonnige lichtvoetigheid staat deze single – waarschijnlijk onbedoeld – mooi symbool voor onze kwakkelzomer.

Je vindt ‘Me Oh My Oh Why’ onder meer op Spotify.

Synthdriven symfometalband HellForged eindigde derde in de finale van de nationale Wacken battle en stond eerder ook al in de finale van de battle voor het Nederlandse Femme-festival. In Zingem waren wij er bij en we zagen toen een band met een leuk concept en een goede act en met aanstekelijke songs en lyrics.
HellForged bracht zopas zijn eerste EP uit en daar horen we de sterkte van deze band in terug: vasthouden aan het concept en catchy metal met een originele invalshoek. De zes nummers liggen goed in het gehoor, hebben elk een eigen gezicht en blijven meteen hangen.
Er zijn in België niet zo heel veel metalbands die zonder schroom de synths centraal durven zetten. Het cliché wil dat synths wel leuk zijn in het groepsgeluid, maar dat ze niet al te prominent aanwezig mogen zijn. Daar hebben ze bij HellForged lak aan. De toetsenist krijgt vrij spel voor de intro’s en bepaalt een groot deel van de melodie. Hij wordt hier dus niet in een hoekje gedrumd. De drums halen bij momenten dance-beats (een beetje zoals vroeger de Tanz-metal van Rammstein, maar dan met een andere vibe) en op andere momenten zijn ze dan weer heel klassiek voor symfonische metal. Alles wordt uiteraard overgoten met veel stevige gitaar-riffs en enkele epische solo’s.
De combinatie van cleane vrouwelijke vocalen met mannelijke grunts heeft al eerder zijn verdiensten bewezen en wordt bij HellForged mooi uitgespeeld. Je moet als luisteraar niet veel moeite doen om mee te gaan in de verhalen in de songs. De lyrics zijn herkenbaar hedendaags en het gaat gewoon ergens over.
Mijn favoriete tracks zijn “Mannequins”, “Red Ravens” en “Get Your Game On”.
Hier en daar missen nog hier en daar een refrein dat we meteen kunnen meezingen, wat toch een vast gegeven is in de female fronted symfonische metal. Vermoedelijk zou met nog meer tijd en budget de productie nog vetter kunnen klinken, maar zoals het nu is, krijgen we ook al een goed en eerlijk beeld van wat deze band wil laten horen. Met nog slechts één of twee nummers extra had dit een prima album geweest, nu is het een fijne EP van een band die de ambitie moet hebben om hiermee verder te gaan.

Je vindt deze EP op Spotify.

Eosine, één van de coolste en meest besproken gitaarbands uit Franstalig België, pakt stormenderhand de Lage Landen in. In Nederland maakten ze indruk op Left of the Dial in Rotterdam, Sniester in Den Haag en Ik Zie U Graag in Breda. In België deden ze hetzelfde op Les Nuits Botanique en Dour en als voorprogramma van DIRK., en The Haunted Youth. De nieuwe single werd “Plant Healing” gedoopt en die heeft een heel jaren ’90-sound. The Breeders meets Heather Nova: rafelige, dreamy, shoegazerock.  Leuk, intrigerend, betoverend.
De mix was in handen van Maxime Wathieu die vorig jaar voor Eosine ook al de EP ‘Coralline’ inblikte. Deze single is de voorbode van de nieuwe EP. ‘Liminal’ komt uit op 27 september en wordt voorgesteld op 24 oktober in Botanique in Brussel

https://www.youtube.com/watch?v=54Qquw-1NBM

Van de Belgische Wacken battle finale hebben alle smaakmakers inmiddels nieuw materiaal uitgebracht, op winnaar Poseydon na. Na HellForged, Barrel Smoke en Painted Scars is het nu aan Decision om met een digitale single te komen.
“Chaos in a Can” gaat in de lyrics over het opstaan tegen tegenslagen van buitenaf en wil de luisteraar motiveren om op te komen voor zichzelf en zijn/haar overtuigingen. Het gaat over het beginnen van een nieuw hoofdstuk en het achterlaten van het oude. 
Muzikaal horen we potige, moderne heavy metal met een direct meebrulbaar refrein. De power en agressie zitten niet enkel in de gitaren, maar ook in de krachtige vocalen. De intro is best lang en het duurt wat voor het tempo goed zit. Er komen wel wat bandnamen voorbij, maar toch is het moeilijk om de sound van Decision op deze single aan één of meer andere bands te koppelen.

Je vindt deze “Chaos in a Can” van Decision op Spotify.

Laura Loeters uit Antwerpen en Gregor Sonnenberg uit Hamburg vormen samen het dreampop/shoegaze-duo The Day. Ze brachten hun tweede album ‘The Kids Are Alright’ uit. Ondanks die albumtitel zijn er maar weinig overeenkomsten met The Who of Bettie Serveert.
Dit Belgisch-Duitse duo tourt al eens door Duitsland, België en Nederland en rijgt de leuke supportslots aan elkaar bij onder meer Kate Tempest, Oscar and the Wolf, Chantal Acda, Isbells en Girl Scout. De band bracht al twee EP’s uit en in 2019 het debuutalbum ‘Midnight Parade’. Samen zijn die goed voor 8 miljoen streams op Spotify.
Met ‘The Kids Are Alright’ heeft The Day een album opgenomen dat met zijn donkerste songs momenten van onzekerheid en spanning capteert te midden van meerdere crisissen die in de wereld plaatsvinden. Nostalgische accenten zorgen voor rust, vertrouwen en bemoediging. "Er is zoveel dat moet gedaan worden. Er moet zoveel veranderen in deze wereld. En daarbij stuiten wij altijd op grenzen en glazen plafonds. We moeten veel meer naar de jeugd luisteren, zij zijn de toekomst, de nieuwe generatie!" zegt zangeres Loeters. "
Al degenen die verontwaardigd zijn, hebben gelijk. Wij staan ​​aan hun kant. Alles wat een tegenbeweging vormt, is goed", voegt Sonnenberg in.
De single "Nemesis" verwijst naar de Griekse mythologie en gaat over gevoelens van machteloosheid, de strijd tegen onrecht en het gevaar om overmoedig te worden in een tijd waarin we leven met voortdurende bedreigingen en angsten waar we geen controle over lijken te hebben. En ook over het blijven zoeken naar balans en betekenis en naar het dat zeldzame fonkelende licht in de duisternis.
Tijdens de coronapandemie nam The Day een reeks covers op. Daarvan heeft enkel “Tenderfoot” van Smudge/The Lemonheads het album gehaald.

The Day klinkt op ‘The Kids Are Alright’ intiem, verbindend, ingetogen en melancholisch.
https://www.youtube.com/watch?v=apSCExJuENo

De Kortrijkse fastcoreband Röt Stewart stond eerder deze maand nog als support van Napalm Death in de Muziekgieterij in Maastricht en ze spelen behalve in eigen land ook regelmatig in Frankrijk en Duitsland. Niet slecht voor een bandje dat nog maar twee jaar bestaat. Ze zijn na een demo, een live-demo (beide op cassette) en een split-album met Freddie And The Vangrails (op 7″ vinyl) eindelijk toe aan hun officiële debuutalbum.

Wat meteen opvalt bij ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ is dat op dit album zowat alle songs van de demotape uit 2022 hernomen worden, zonder de twee covers dan. “Verk”, “Shitty City”, “Digital Masturbation” en “Fucking Shoe” zijn dan ook al klassiekers voor al wie deze band al minstens twee keer aan het werk zag. De ‘oude’ tracks aanvullen doen ze niet met tracks van het splitalbum, wel met recenter werk. Daarvan blijven vooral “Fuck That Weak Shit”, “Funky Fungus” en “Play Faster” hangen.

Röt Stewart brengt zijn hardcore hard, snel en kort. De 14 tracks van dit album nemen alles samen nauwelijks een kwartier in beslag. Dat is dan ook zowat de duur van hun live-set. Met een totale speelduur van 1 minuut en 32 seconden is “Shitty Citty” de langste track van dit album. Voor “P.M.A.” hebben de Stewarts dan weer niet langer dan 13 seconden nodig. Dat de songs kort zijn, wil niet zeggen dat de band er geen tijd en energie in steekt. De intro’s zijn stuk voor stuk heel degelijk en de lyrics gaan (meestal toch) over relatief ernstige onderwerpen. Enig puntje van kritiek: we missen de grove korrel die we in de demo’s en op de concerten horen. Voor deze band klinkt het album misschien net iets te gepolijst.

Het album werd ingeblikt door Dominiek  Hoet van King Hiss die eerder al in de studio zat met onder meer Scrape, Dudsekop en The Mars Model. ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ is al digitaal beschikbaar en op CD. De vinylliefhebbers moeten nog even geduld hebben.

https://rotstewart.bandcamp.com/album/3-tattoos-a-road-tax-bill