Alweer een nieuw album van Ford’s Fuzz Inferno? Wel, niet helemaal. ‘Electrofuzzification’ bevat slechts vier echt nieuwe nummers. En dan nog zes nummers van de vorige release, ‘Fuzz Up Your Electric Chair, Baby!’. Dat live-in-de-studio-album is niet op vinyl uitgekomen, en met deze nieuwe release kunnen de fans dan toch de helft van dat album op vinyl beluisteren.

De vier nieuwe nummers op de A-kant van deze release klinken vintage-Ford’s Fuzz Inferno: gemene en fuzzy garagepunk. We hebben veel sympathie voor het korte, gebalde “Body Controls”. Ondanks een speelduur van 1 minuut en 18 seconden voelt dat niet aan als een vluggertje. “24 Hours To Go” is al net zo’n pompende adrenalinerush. De echte parel onder de nieuwe tracks op dit album is dan toch “Maintain Your Good Name”, met een leuke jaren ’90-indierock-vibe. Dan is er nog “Till Not So Long Ago”, misschien het smerigste nummer van de vier nieuwe.

Alweer een leuke release van dit Nederlands-Belgische trio.

https://www.youtube.com/watch?v=Mu2TKGT3eFM

Clamm - Met het mes tussen de tanden
Clamm, Bruce, Retaliation

De Australische punkband Clamm is bezig aan een zomertournee door Europa en de UK. Na twee haltes in Nederland, deden ze de Pit’s in Kortrijk aan. Bruce en Retaliation mochten mee het podium op als support.

Retaliation is een jonge band uit Rollegem-Kapelle. Ze pikken kersen van de H8000-taart en hebben veel liefde voor NYHC. Hun eerste optreden ooit was in de Pit’s en het viertal was maar wat blij dat ze daar nu als opener stonden voor Clamm. Hun hardcore kwam echter niet helemaal uit de verf in Kortrijk. Het was wat slordig en bij momenten klonk dit meer als metal dan als hardcore. Ze lieten wel mooie dingen horen en een aantal songs hebben potentie. Een eenzame fan aan de rand van het kleine podium ging loos met een wilde pogo die wat weg had van martial arts, maar er vielen geen gewonden.
Eind augustus organiseren ze hun eigen feestje met Drudge en Röt Stewart in hun repetitiehok en in die biotoop zal Retaliation vast meer indruk maken.

Bruce is een doorwinterde Belgische punkrockband die dweept met de Australische punksound van onder meer Cosmic Psychos. Clamm past dan niet voor de volle 100% in dat plaatje, maar de band grijpt elke kans wanneer een Australische punkband langskomt. Het is intussen van 2019 geleden dat Bruce het album ‘Captain, We’ve Lost Bruce’ uitbracht. Sindsdien was er nog de heruitgave op vinyl van ‘The Vaticano Trail’, maar erg productief is dit trio niet. Slechts drie nieuwe nummers zijn ongeveer afgewerkt. Die kregen we nog niet te horen in Kortrijk, of het zou “My Friend” moeten zijn.
Wel een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre, met potige versies van “Amanda Stopwatch”, “Sportsfreak”, “One Man Demolition Squad” en “Fix My Brains”. Uit de pre-Bruce / Leftovers-periode speelden ze nog “Underground”. Hun cover van Joy Division’s “Warsaw” werd slechts door enkelen in het publiek als dusdanig herkend. De mannen van Bruce hebben die song dan ook helemaal naar hun hand gezet.
De Pit’s stond helemaal vol voor Bruce en het Kortrijkse publiek reageerde enthousiast. Er mocht zelfs een toegift gespeeld worden en dat werd “The Referee From Tonypandy”, de enige overgebleven song die Bruce zomaar uit het hoofd kon spelen.

Clamm komt uit Melbourne en heeft reeds twee albums uit: ‘Beseech Me’ en ‘Care’. En zopas was er de in Nederland opgenomen EP ‘Disembodiment’ waar deze Europese tournee eigenlijk om draait. Van deze pas uitgekomen EP speelde Clamm in de Pit’s drie van de vier nummers: “Change Enough”, “Define Free” en titeltrack “Disembodiment”. Enkel “The Pressure” van de EP sloegen ze over. Maar er zaten wel nog meer onuitgebrachte nummers in de set, zoals “Problem Is”, “Heavy Fines” en “Bare The Brunt”. Allemaal prima nieuwe songs en je vraagt je dan af waarom ze van die EP geen full album gemaakt hebben.
Jack, Stella en Miles hadden er best wel zin in, in Kortrijk. Vorig jaar speelden ze nog in het café van De Kreun en dat maakt dat deze Australiërs alvast in Kortrijk geen onbekenden meer zijn. Het publiek reageerde bijzonder enthousiast op de powerpunk van het trio en zowat de helft van de uitverkochte Pit’s stond te dansen. Het is moeilijk te duiden waar de overtuigingskracht van Clamm zit. Het is meer dan de energieke en pompende punk (wat een bas-virtuoos is die Stella wel niet!), het zit ‘m in de sense of urgency waarmee ze het brengen. Je moet Clamm live gezien hebben om het te snappen.

Organisatie: Pit’s, Kortrijk

De Berlijnse psych/post-punkband The Third Sound bracht zopas het zesde studio album ‘Most Perfect Solitude’ uit. “On Returning” is de single die eerder onze aandacht wist te trekken met zijn Jesus & Mary Chain stofzuiger-sound.

‘Most Perfect Solitude’ markeert een nieuw hoofdstuk voor de Berlijnse band onder leiding van de IJslandse muzikant Hakon Adalsteinsson (ook bekend van The Brian Jonestown Massacre, Singapore Sling, Anton Newcombe & Tess Parks en Golden Hours). Het album introduceert ook een nieuwe The Third Sound line-up; Adalsteinsson (gitaar/zang), Robin Hughes (orgel/gitaar), Frankie Broek (drums), en Wim Janssens ( bas). Die laatste is een Belg die je kan kennen van bands en projecten als Ellroy, Joy Wellboy, Tricky, Golden Hours, Isbells, Jonas Winterland, Nona Mez, … Janssens en Adalsteinsson kennen elkaar vermoedelijk van bij Golden Hours.
Behalve The Jesus & Mary Chain valt The Third Sound op dit album wel met nog meer bands te vergelijken. Raveonettes, Slowdive en Rush. Er zijn songs die daar wat van afwijken. “Catch Fire” klinkt als een licht tipsy versie van Echo & The Bunnymen en op “Don’t Look Back” hoor ik in de vocalen de dreiging die een Nick Cave in zijn songs legt. “Another Time, Another Place” heeft in de intro de luchtigheid die The Cure al eens durft te gebruiken.
Vaak genoeg zit The Third Sound op een heel eigen spoor. “Shooting Star” is gothic rock in een jasje van zacht velours. Heerlijk klassiek opgebouwde gothic rock, maar dus ook zonder doornen. “Wasteland” is een songtitel die al wat te vaak langsgekomen is bij tal van postpunkbands, maar The Third Sound doet er toch nog iets moois en origineels mee. Hetzelfde geldt voor de songtitel “Departure”, als albumafsluiter dan nog wel.
Dit is een mooi orgelpunt op een album dat tegelijk heel vertrouwd klinkt en toch knisperend fris en nieuw is.

https://www.youtube.com/watch?v=6X26ZlmpMDc

We Hate You Please Die is een noisy punkband uit Rouen, de hoofdstad van Normandië. Deze band timmert al een tijdje aan de weg met hun lo-fi indiepunk met vaak rammelende noise. “Stronger Than Ever” is de tweede single van het album ‘Chamber Music’ dat ergens in september uitkomt.

Er zit best een leuke melodie in deze single en de lyrics zijn über-feministisch (over dames met een slecht zelfbeeld, dat hen opgedrongen wordt door anderen, al dan niet op sociale media). Muzikaal denk ik bij deze single aan een meer klassieke versie van La Jungle, maar zeker ook aan hun collega’s in Sprints en The Cleopatra’s en aan een gitaar-versie van Baby’s Berserk.

Toffe single als je van lo-fi punk houdt. Leuk bandje dat we graag ook eens op een podium in Vlaanderen willen zien.

https://www.youtube.com/watch?v=XAs65bY1Z7s

My Diligence is een kameleon die bij elk album van kleur verandert. Op hun debuutalbum ‘My Diligence’ uit 2015 brachten ze stoner, op ‘Sun Rose’ uit 2019 voegden ze daar progrock aan toe om in de slipstream te gaan zitten van Helmet, Torche en Elder, op ‘The Matter, Form and Power’ uit 2022 klonken ze dan weer een heel stuk trager en vonden ze aansluiting bij Cult of Luna en Amenra.

Op hun nieuwe album, ‘Death.Horses.Black’, vervelt deze band nogmaals en horen we nu ook postmetal, shoegaze, doom en psychmetal. Laat u dus niet misleiden door de ‘death’ en ‘black’ in de albumtitel, want dat zijn nu net de genres die er niet in zitten.
De nieuwe sound van My Diligence klinkt krachtig, episch en intensief donker. Er komen veel genres in samen, maar die liggen op zich wel allemaal dicht bij elkaar. Zelf hoor ik wat van Hippotraktor en Conjurer in dit bandgeluid.
De productie was deze keer in handen van de Fransman Francis Caste. Zijn naam ben je misschien al tegengekomen in de credits van albums van Hangman’s Chair, Celeste, Svart Crown, Necrowretch, … Hij geeft My Diligence een heel helder geluid waarbij je als luisteraar zelf kan bepalen welk laagje van de geluidslasagne je wel of niet volgt. Het is geen muur of bulldozer die op je af komt. Elk instrument krijgt tijd en ruimte en dat is eerder zeldzaam in deze fusie van genres, waar men veel vaker kiest voor een totaalpakket van intensiteit en emotie. Deze aanpak werkt ook, want het spelen met de intensiteit-opbouw en het wisselen van emotie-intensiteit lukt hier ook. Wat deze Brusselse band wel heeft, is dat ze spanningsboog soms wel heel lang op hetzelfde niveau houden, wat van de luisteraar flink wat uithoudingsvermogen vergt in de beleving.
De albumtitel is de samenvoeging van de eerste drie songs van het album en dat trio is meteen een uppercut van jewelste, met “Black” als het moment waarop je als luisteraar helemaal knock out gaat. Daarna lijkt de band wat gas terug te nemen. De volgende track van het album is “Auspicious” en die is net ietsje minder van kaliber. Daarna komt het voor mij compleet overbodige mid-album bonus track “Interlude” en even vreesde ik ervoor dat het beste van het album er al op zat, maar dan slaat My Diligence muzikaal ongemeen hard terug met het heel intense “Allodiplogaster Sudhausi”, opnieuw een trage wervelwind van emoties vertaald naar gitaar en vocale klanken. Daarna volgen nog de psychedelische space-postmetal van “Lucid Alley” en “Sacred Anchor”, met uptempo emorock in het eerste bedrijf, die overloopt in epic post- en doommetal.
‘Death.Horses.Black’ is een bijzonder intens en een muzikaal heel gelaagd album van een band die zijn eigen creativiteit tot het uiterste oprekt. Het zal niet makkelijk zijn om alle ‘oude’ fans mee te nemen op deze trip, maar ze krijgen er met zo’n uitzonderlijk album vast ook wel een pak nieuwe fans bij.

Vlaamse fans die My Diligence live aan het werk willen zien, kopen misschien best een ticket voor Headache Fest in Oosthove. Daar treden deze Brusselaars op zaterdag 31 augustus aan op hetzelfde podium als onder meer Thurisaz, Bear, Turpentine Valley en Huracan. Dat is voorlopig het enige Belgische concert van My Diligence op de agenda, maar vermoedelijk zullen er nog wel data volgen.

Rock Gaston 2024 - Ook tweede editie is geslaagd
Rock Gaston 2024
JH Knipperlicht
Zulte
2024-06-29
Filip Van der Linden

Rock Gaston was op 29 juni toe aan zijn tweede editie. Of het een absolute graadmeter is voor het slagen van het festival, dat durf ik niet zeggen, maar in de Knipperlicht stond bij elke band meer volk dan op de kermis enkele meters verder op hetzelfde plein in Zulte. De organisatie is er alvast in geslaagd om de spirit van het vroegere Rock Zulte te laten herleven in een compacter festival, maar met nog steeds veel aandacht voor lokaal talent.

Door het afzeggen van headliner The Mars Model mocht Old Town Lewis aantreden als opener. Het was niet de eerste keer dat deze band in de ‘Knip’ speelde. Bijvoorbeeld in 2018 speelden ze daar – samen met The Lotus Tree - in de kelder als opwarmer voor Turpentine Valley. Toen nog als punkband Lewis, deze keer als Old Town Lewis. De klassieke rockbandbezetting werd aangevuld met synths en twee blazers. Met trompet en sax erbij zou het in de richting van de Voodoo Glow Skulls kunnen gaan, maar deze band is op zoek naar een eigen geluid, met meer melodie en met een meer dreamy sound.
Het jammere in die zoektocht is dat de extra muzikanten (synths en blazers) live helemaal in de achtergrond zitten, zowel in het bandgeluid als in hun positie op het podium. Echt alles aan Old Town Lewis ademt nog punkrock: de songs in hun opbouw en sound, de attitude op het podium, de ooh-oooh-ooh’s die het publiek meebrult, het grapje om de drummer die moeilijke intro een stuk langer te laten spelen dan voorzien, …
Live klinkt Old Town Lewis als een punkbandje waar de scherpe kantjes van afgevijld zijn. Voor een lokale band is er altijd wel publiek en die hebben zich geamuseerd voor het podium. De nummers die zijn blijven hangen, zijn “Camouflaged Behaviour”, “Bruised & Abrased” en “Out Of Me”.
Real Or Not/Anothe Lovesong/Camouflaged Behaviour/Feel/Safehaven/See You In The Dark/Bruised & Abrased/How Many Days/Out Of Me/Timmy/City Walls/Doom & Gloom

NeXt! kwam al een paar keer eerder op onze radar. Deze Kortrijkse band vervelde van een coverband met een liefde voor new wave naar een garagerockband met een eigen geluid (ergens tussen The Sonics en the Fuzztones in). Hun democassette kon ons al bekoren en live lieten ze al mooie dingen horen in soms uitdagende omstandigheden inzake licht en geluid.
In Zulte werden ze deze keer goed geholpen door een uitstekende geluidstechnicus. Wat ook helpt is dat één van de twee gitaristen de band verlaten heeft om zich op andere projecten te focussen. Zat het bandgeluid vroeger al eens te ‘vol’ en hoorden we live al eens competitie om elkaar als muzikant te overtreffen, dan vullen nu alle puzzelstukjes in elkaar voor NeXt!.
Live stralen ze als band meer rust uit en ze hebben ook gewerkt aan hun act. Hun openingstrack “Party Girl” drijft op niet meer dan wat vocalen en een heel basic riff en daarmee grijpen ze meteen de aandacht van het hele publiek in Zulte. Daarna brengen ze al meteen “Nude As The News”, een cover van Cat Power die ze indrukwekkend naar hun hand gezet hebben.
Een klein deel van het publiek is niet geïnteresseerd in deze band en staat luid te praten aan de toog, toch totdat zangeres Saskia ze – terecht – kordaat tot de orde roept. Dan volgen de negen eigen nummers die ze binnenkort in de studio gaan opnemen voor hun debuutalbum, met puike versies van “Abuse In Paradise”, “Lovesong” en “War”.
Als finale grijpt NeXt! terug naar hun verleden als coverband. “Modern Dance” van de Definitivos doet in Zulte geen belletje rinkelen, maar “Tainted Love” van Soft Cell in een punkrockjasje, “Living Room” van Red Zebra (waarbij de sax de zo bekende gitaar-rif even overneemt) en “Blitzkrieg Bop” van de Ramones doen dat uiteraard wel. Op die laatste nummers (eigenlijk bedoeld voor de bisronde) wagen een tiental mensen een braaf pogo-dansje.
Deze band heeft een lange aanloop genomen, maar als ze dan straks hun eerste album klaar hebben, valt alles wel in de plooi.
Party Girl/Nude As The News/Greedy/Lovesong/Abuse In Paradise/Basic/Moodswings/Freak!/24 Problems/War/Identify/Modern Dance/Who Cares/Tainted Love/Living Room/Blitzkrieg Bop

De volgende band op Rock Gaston was fullcirclebroken. In een eerste leven bracht deze post-hardcore/melodic hardcoreband (volgens Discogs) drie releases uit tussen 2004 en 2009 en in 2012 speelden ze hun laatste concert als fullcirclebroken. Daarna vervelde de band tot The Lotus Tree, een postmetalband met dezelfde bandleden. Daarmee speelden ze een aantal mooie supports en er waren aanzetten om songs te gaan opnemen in de studio, maar een echte full album release als The Lotus Tree kwam er niet.
Sinds de herstart als fullcirclebroken zijn er al twee singles uit (“R.I.S.E.” en “R.EV.E.A.L.”) en die vormden mooi het begin en het einde van de setlist. Ook leuk: de bandleden hadden T-shirts laten maken met elk een letter van “R.I.S.E.” en ze stonden op het podium ook nog eens in de juiste volgorde.
Omdat ze met vijf zijn, had de zanger als enige de volledige songtitel op z’n shirt. De overige nummers in de set waren ouder werk van deze band en er was één nummer van The Lotus Tree dat in een Fullcirclebroken-jasje zat (“White Bear”). De songs die de beste indruk maakten, waren “R.I.S.E.”, “Waiting For The Storm” en “Violent World”, het nummer dat naar verluidt ooit één keer gespeeld is op Studio Brussel. Met de terugkeer naar de roots van melodic/post-hardcore vallen ook voor deze band wat puzzelstukjes in de juiste plaats.
Als band functioneren ze beter met all things loud, fast, agressive en edgy.
R.I.S.E./Waiting For The Storm/Distance Avenue/Violent World/Interstate/White Bear/Infinity/For The Pictures They Take/A Silent Existence/R.E.V.E.A.L.

Door het wegvallen van The Mars Model werd Cesars Palace gepromoveerd tot headliner van Rock Gaston. Op het eerste zicht was dat misschien wat hoog gegrepen voor een band die nog niet eens een album heeft uitgebracht, maar hun reputatie snelt hen vooruit. Bij Cesars Palace gebeurt er iets op het podium. Dat staat vast. En dan hebben we het niet over het feit dat ze alle drie al eens hun shirt uittrekken om hun jonge, afgetrainde lijven aan het publiek te showen.
Het zit ‘m bij Cesars Palace in de eerste plaats in de muziek. Zelf omschrijven ze die als psychedelic stonerpunk. Psychedelic rock en stoner is een combinatie die wel vaker voorkomt. De punk die ze er nog aan toevoegen moet je misschien vooral in de snelheid zoeken. Gnome meets The Hives, zoiets. En het zit ‘m bij Cesars Palace ook vooral in de podium-attitude: met het mes tussen de tanden, er onvoorwaardelijk voor gaand, zich smijtend alsof er geen morgen meer is, … Zo zien wij dat graag. De overgave van dit trio doet ons wat denken aan die van Baby Godzilla (later herdoopt in Heck), een band die er niet voor terugdeinsde dat er gewonden vielen in de eigen rangen, als dat nodig was om helemaal mee te krijgen.
Zanger-bassist Taron stond niet zonder kleerscheuren aan de start van Rock Gaston: zijn stem was al helemaal schor nog voor het concert kon beginnen, kapotgeschreeuwd de avond ervoor op hun concert in Gent. Thee en honing brachten geen soelaas. Gelukkig zitten er niet zo heel veel lyrics in de muziek van Cesars Palace. En dan waren er nog twee leden van de bevriende Noorse band Way Down The Rainbow die toevallig in ons land waren en die samen met Cesars Palace “Bulls On Parade” van Rage Against The Machine coverden.
Cesars Palace trekt in het najaar de studio in om eindelijk dat debuutalbum op te nemen. Dat zal helemaal anders klinken dan de demo-EP die ze eerder met weinig podium- en studio-ervaring ingeblikt hebben en waar ze nu niet meer zo tevreden over blijken. Benieuwd of ze die rauwe, rafelige, pulserende energie kunnen vatten in een studio-opname.
Wij kijken alvast uit naar de release van tracks als “Backwards Overbender”, “Piss In Peace” en “Nightshop” (met de uit het leven gegrepen mantra ‘where is the wine’). Cesars Palace maakte zijn reputatie helemaal waar en speelde alles kapot als afsluiter van Rock Gaston. Het publiek wou wel een toegift, maar de stembanden van Taron snakten naar rust, en nog meer thee en honing.
Souls/Backwards Overbender/Kinda Nirvana/Genocide/I Know/Brainwash/Piss In Peace/FaceFuckrrr/Tuna Can/Bulls On Parade/Fuck The Line/Go Fund Me/Nightshop

Bij de vorige, eerste editie bouwde het aantal bezoekers gradueel op van begin tot het einde, dit jaar stond er –grofweg – bij elke band evenveel volk in de zaal. Het succes van deze twee eerste edities was voor de organisatie alvast voldoende om voor eind december een namiddag met akoestische muziek aan te kondigen.

Neem gerust een kijkje naar de pics

https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6346-rock-gaston-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Rock Gaston, Zulte

Freddie And The Vangrails + Röt Stewart - Aflossing van de wacht in de Kortrijkse punk/hardcore-scene
Freddie And The Vangrails

Freddie And The Vangrails en Röt Stewart speelden op de vooravond van de verkiezingen in (de) Aap in Gent. Omdat er over beide Kortrijkse bands wel iets te vertellen valt, waren wij daar natuurlijk bij.

Beide bands hebben hetzelfde motto: play short songs fast. Het gaat dus over punk en hardcore. Bij Röt Stewart zijn de songs dan nog net iets korter dan bij Freddie And The Vangrails. De Stewarts spuwden net geen 20 songs uit in een set van minder minuten, de Freddies hadden genoeg aan (afgerond) een half uurtje voor een dwarsdoorsnede van 24 uit hun hele oeuvre.

(De) Aap is alvast niet de grootste venue van Gent. In compactheid en vloeroppervlakte steekt het café de bekendere overburen van de Kinky Star naar de kroon, maar ze hebben wel een verdieping voor wij het liever wat rustiger heeft. Het was voor de twee bands ook niet super comfortabel om te spelen, want er is geen podium en de bands stonden opgesteld op zowat anderhalve m² tussen de inkomdeur en het publiek naast de toog. Voor dergelijk geïmproviseer krijg je in punkmiddens alleen maar bonuspunten. Maar dus telkens er nog wat mensen naar binnen of buiten wilden, moesten die zich langs de bandleden en hun instrumenten en versterkers murwen.

Röt Stewart mocht openen voor Freddie And The Vangrails. Deze band werd zowat twee jaar geleden op de rails gezet door vier vrienden die al een tijdje in andere bands speelden, maar die nog een uitlaatklep zochten voor hun gezamenlijke liefde voor oldschool hardcorepunk. Na twee demo-releases op cassette en een split-album met Freddie And The Vangrails zijn ze inmiddels toe aan hun eerste officiële release. Debuutalbum ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ verschijnt volgende maand bij het Belgische label Pang Pang Records. En zoals het hoort voor elke hardcore-band: ze treden heel vaak op, tot ver in het buitenland (zowat elke bestemming waar je in één weekend over en weer kan rijden). Hun aanhang groeit trager dan hun reputatie, maar succes is absoluut geen doelstelling, in tegenstelling tot fun. Over de setlist voor deze avond werd net voor de start van het concert nog kort overlegd en dan snel op de achterkant van een van de muur gescheurde affiche neergeschreven.
In de set van de Stewarts herkenden we onder meer klassiekers als “Verk”, “Shitty City” en “Fucking Shoe” (van hun allereerste cassette-demo). “Rather See You Dead” van Legionaires Disease zit niet langer in de zet, wel nog die andere cover: “Bad Attitude” van The Testors. Tracks die nieuw zijn op het debuutalbum kwamen in de Aap uiteraard ook langs: “Play Faster” (een sneer naar een andere band), “Mumble Punk”, “No Rice” en – voor ons de song die de hele avond samenvat – “Fuck That Weak Shit”. Van het split-album hoorden we onder meer “Generation Loose”, “Nazi Truck” en “Contractor” voorbijkomen.
De set van Röt Stewart in Gent was een adrenalineshot van jewelste waarbij elke track de vorige probeert te overtreffen in intensiteit en tempo. Deze band staat overal met veel goesting aan de startlijn om een strak sprintje te trekken. De militante lyrics van Pieter worden geruggesteund door een spervuur van riffs van Yannick, de pompende bas van Maxime (die ook tekende voor de coolste podium-attitude) en de ratelende drums van Clint. We zagen dit viertal kort na hun formatie aan het werk in een café in de Frans badstad Boulogne-sur-Mer, en twee jaar verder is deze band uitgegroeid tot een goed geoliede furie.

Freddie And The Vangrails is bezig aan een afscheidstournee. Ze liepen als band een mooi parcours, met mooie concerten in het buitenland en enkele mooie releases op hun eigen label Hopvil Records. Op dat label brachten ze op vinyl ook albums en singles uit van bevriende bands als Speedözer (dat er intussen ook al mee opgehouden is) en Chiff Chaffs. Ze zullen jammerlijk gemist worden. Op zaterdag 23 november is er het allerlaatste concert, als support van The Kids, in Ertvelde.
De doodsstrijd van Freddie And The Vangrails duurt dus nog enkele maanden en ondertussen wordt er nog gespeeld alsof de duivel hen op de hielen zit: hard, snel en smerig. Zanger Dries is in Gent helemaal in zijn element en om de andere song duikt hij met gebalde vuisten en microstatief het publiek in. De set is een mooie round up van alle songs die ze ooit gespeeld of uitgebracht hebben, met memorabele versies van “No Black Flag”, “Can’t Keep ‘Em Cool”, “Glued To The Bar” en “A Wish Called Flipper”. Tijdens “CRS” (Can’t Remember Shit) komt Pieter van Röt Stewart nog wat meebrullen om het feestje compleet te maken.
Voor een band die ten dode staat opgeschreven zat er in Gent Godverdomme nog veel leven in Freddie And The Vangrails. Maar niet getreurd: Röt Stewart staat klaar om de scepter over te nemen.

Organisatie: Aap, Gent

De Oost-Vlaamse metalband Painted Scars eindigde op een mooie tweede plaats in de finale van de Belgische Wacken Battle en nu heeft deze nu met “Won't Give Up” een nieuwe single uit. We vermoeden dat het gewoon toeval is dat de titel van deze single symbolisch zou kunnen verwijzen naar die net niet gewonnen battle. Het ‘verlies’ is al verteerd en de bandleden kijken meer vooruit dan achteruit.
“Won't Give Up” gaat over terugvechten als iets of iemand je van je dromen weghoudt. Voor zangeres Jassy gaat die song over haar gevecht tegen cystic fibrosis, een ziekte die onder meer haar longen aantast en die er lang voor gezorgd heeft dat ze haar zang-ambities niet kon waarmaken. Inhoudelijk is deze tweede single beter gestoffeerd dan voorganger “Life and Alive” en ook muzikaal staat Painted Scars opnieuw enkele stappen verder.
Deze single vormt de aanloop naar de eerste EP ‘Kintsugi’ van Painted Scars. Die stellen ze voor op de tweede editie van hun eigen Scarfest in augustus.

https://www.youtube.com/watch?v=m4AjPMRqdCI

Barrel Smoke wist ons aangenaam te verrassen op de finale van de Belgische Wacken Battle en daarom luisteren we nog eens terug naar de single die ze enkele weken geleden hebben losgelaten op de wereld.
“Red Light Rumble” is een echte banger in de traditie van Motörhead, The Darkness, Enforcer, Airbourne en (dan in het Nederlands) BEUK. De song heeft een hoog octaangehalte en laat de spierballen rollen. Productioneel en in de mix is er misschien nog wat marge om nog harder te knallen, maar als we dit moeten beoordelen op het inspelen en de songopbouw, dan doet Barrel Smoke hier weinig verkeerd.
Het klinkt voor geen meter vernieuwend, maar het wordt wel met veel grinta gebracht.

https://www.youtube.com/watch?v=lTy6q-JFluY