Ruim 20 jaar na haar eerste album en een handvol veel gedraaide singles (o.m. een duet met Paul Michiels) komt de Belgische zangeres Patsy Blackstone met een nieuwe single.
“No Regrets At All” is een co-write van producer Evert Verhees met de Amerikaanse songwriter Michael Garvin die o.m. ook al songs leverde voor Clouseau, Soulsister en Natalia. Internationaal scoorde Garvin hits voor o.m. Jennifer Lopez en Sister Sledge. Garvin schreef in 2007 ook al de single “Singer in the Subway” voor Patsy Blackstone.
Op deze single klinkt Patsy een beetje als Shania Twain, Anouk Alanis Morissette in de jaren ’90: gevatte lyrics en met veel power gezongen. Catchy rokerige bluesrock met ballen.

https://www.youtube.com/watch?v=SrnSdU1WnrY

“Big City Blues” is de eerste single van het gelijknamige nieuwe, vijfde album van de Belgische band Handkerchief dat zal verschijnen op 27 september. Zoals de titel laat vermoeden speelt de grootstad hier een centrale rol in de wereld van de band. Dit resulteert in een wat harder rockende sound, met meer gitaren, maar nog wel steeds met die bluesy feel met een stomende blazerssectie en de ruige stem van Christof Annaert.
Inzake sound komt Handkerchief op “Big City Blues” uit op het kruispunt van Mud en The Sweet met The Sonics: compacte, potige rock die tegelijk wat gladjes en gepolijst aanvoelt omdat ie zo catchy is.

De vorige albums van Handkerchief, ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’ en ‘Ghosts Of This Town’ werden al bijzonder goed onthaald door pers en fans. En als we afgaan op deze single, komt dat met het nieuwe album ook wel goed.

https://www.youtube.com/watch?v=TVUtP4jOVjs

De Zweedse rockband Royal Republic is niet superbekend in ons land, anders dan in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Later dit jaar staan ze in De Casino in Sint-Niklaas en dat is voor de promotie van hun nieuwe album ‘LoveCop’.
Op hun nieuwe album kijkt de Zweedse band door zijn eigen plastic zonnebril en met veel ironie naar de jaren ’80. De hoes geeft al wat weg. Zanger Adam en de rest van de band staan daar centraal met leren jassen die geleend lijken van Rob Halford van Judas Priest of anders van dat ene bandlid van The Village People (Lee Mouton). Daarbij speelt Royal Republic met een paar gedachten.
Het is terugkijken met een knipoog. Al in die periode deden artiesten gewoon hun goesting en toonden ze hun geaardheid, al had het grote publiek dat niet altijd door. Halford en Mouton ontleende hun kenmerkende outfits aan de gay- en SM-scene van die tijd, terwijl het voor velen het nieuwe ‘uniform’ was voor de metal- en disco-volgers. Met eenzelfde je m’en foutisme speelt Royal Republic ook in de lyrics op ‘LoveCop’: er zijn heel wat interpretaties voor elke zin en elk refrein. En heel leuk: ze hanteren daarbij ook het cliché-taalgebruik van de disco en rock van de jaren ’80.
Ook muzikaal grijpen ze schaamteloos terug naar de jaren ’80. Royal Republic stapelt de muzikale clichés uit disco, funk en power-rock op elkaar in overtreffende trappen. Als vingerwijzing naar de heavy metal van die tijd hebben een paar intro’s en fragmenten een cheesy Knuffelrock-sound. Als om te zeggen: daar houden we die generatie voor altijd verantwoordelijk voor en eigenlijk houden we wel van die camp. Ook de eenvoudige ritmes en songstructuren en de refreinen die je meteen kan meezingen van de disco en het overdreven muzikale drama van de funk worden hier heel erg uitvergroot.
Songtitels als “Boots”, “Freakshow”, “Electra” en “LoveCop” hadden zo op een (vroeg) album van Judas Priest kunnen staan. “Love Somebody” en “Sha-La-La-Lady” zijn dan weer onvervalst Hot Choclate-disco-style. Zo stevig als bij Judas Priest worden de gitaren niet, maar deze potige punkrock is wel zo dansbaar als disco.
Maar of ‘LoveCop’ nu helemaal een door de band vooraf bepaalde concept volgt, dat zijn we niet helemaal zeker. Maar ondertussen hebben we met deze ‘LoveCop’ wel een leuk album met een super-productie. Denk het concept weg en je hebt nog steeds een bijzonder aangenaam, energiek en stevig rockend album dat muzikaal in alles het beste van de jaren ’80 naar boven brengt.
Mijn persoonlijke top 3 van dit album is “Wow! Wow! Wow!”, “LazerLove” en “Electra”.

https://www.youtube.com/watch?v=BbpW_ooMb-8

Goudi (Pierre Goudesone) heeft een sterke, derde single uit voor zijn nieuwe, vijfde album. Na het Nederlands/Oostends dialect van het walsende en ietwat treurende “Tango” en van het melancholieke “Blootvoets” kiest hij nu voor de taal van Molière voor een energieke tango met actrice Lubna Azabal. Het swingt en zwiert en intrigeert.
Opnieuw een tango dus en muzikaal is die al net zo klassiek als de eerdere “Tango”, die overigens al de zin ‘tango van het leven’ (tango de la vie) vermeldde. Dat zijn misschien wat veel gelijkenissen om de twee songs samen op één album te gooien, maar net zo goed wordt het grotere geheel voor iedereen duidelijk als dat album in september uitkomt.

https://www.youtube.com/watch?v=quBeAXVuxfE

Ka’Una is de band van Hannes Leroy (ex Thurisaz) die een uitlaatklep nodig had voor zijn persoonlijke angsten en emoties. Hij liet zijn eigen muziek horen aan zijn voormalige bandmaat Mattias en die sprong meteen mee op de kar. Daarna sloot nog een ritmesectie aan met Klaas en Stijn (van Scrape).
Ka’Una brengt een mix van postrock en postmetal met de vocalen vaak als extra instrument. De muziek is heel gelaagd en heel donker. De nummers hebben elk een lange speelduur en hebben flink wat progressieve elementen. Als de intensiteit en agressiviteit het hoogste niveau halen, doet deze muziek mij denken aan de woede-uitbarstingen van Conjurer, ook aan het onbehagen van Lethvm en zeker aan het gitzwarte van het vroegere Sons of a Wanted Man. Er zit niet zo heel veel variatie in emoties, intensiteit en ritmes. Variatie is hier eerder gradatie.
Het nummer dat mij het hardste raakt, is “My Burden”, op dichte afstand gevolgd door de allesverscheurende emotie van “Into Red” en het lang aangehouden adrenalineshot van “A Way”.
“Careless” vind ik wat moeilijker te plaatsen. In de muziek zit daar een zekere melancholieke berusting, die geen match vindt met de intense en urgente lyrics van de eerste helft. Misschien was dat net het contrast dat ze zochten. Dit nummer kreeg overigens een bijzonder knappe outro.

Alweer een sterk album in een genre waarin ons land steeds nadrukkelijker excelleert.
https://www.youtube.com/watch?v=EMmmwhfnimQ

Mould is een nieuwe Nederlandse band met toch ook een paar bekende gezichten. Gitarist Mark de Smit zat een tijdje in de Belgische band Powerstroke, Koen van Soelen kennen sommigen misschien van Swamp Machine, Rob Dekker speelde eerder al in Novaria en ook zangeres/gitariste Jeska Buhmann zat eerder al in verschillende bands. Met ook nog gitarist Juriën Quaars komt het aantal gitaren in Mould op drie. Mould brengt sonic doom en epic sludge en dan kun je nooit genoeg gitaren hebben.
Het debuutalbum ‘Pull & Repulsion’ van de band uit Zeeland komt uit op het Belgische label Polderrecords en de opnames gebeurden in de ICP-studio in Brussel, op aangeven van producer Stephen van Haestregt. Die was enkele jaren drummer bij Within Temptation, Orphanage en My Favorite Scar en zat al in de studio met onder meer After Forever en Ayreon.
Het thema in muziek en lyrics op ‘Pull & Repulsion’ is dualiteit. Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal, alles wat bestaat heeft een schaduwzijde, niets is wat het lijkt, … Daar kan je letterlijk alle kanten mee uit en in de breinen van de bandleden van Mould levert dat een heel gevarieerd album op, met veel afwisseling van soorten emoties en ritmes en met scherpte en diepte in de lyrics. Zo hebben wij dat graag.
De toon die gezet wordt op dit album, is er één van aanwezige leegte, donkerte, angst en koude. De muzikale mosterd daarvoor haalden ze bij YOB, Windhand, Neurosis en Thou. Wij horen zelf raakpunten met enkele bands dichter bij huis: onder meer Modder, Lethvm, Splendidula en Doodseskader.
Ondanks de variatie in slow en heavy volgt in de tracks van Mould alles logisch op elkaar, zit er vaak een organische progressie in de melodie en heb je nergens het gevoel dat er willekeurig wat leuke stukken aan elkaar geplakt werden. Elke song heeft bovendien een eigen gezicht en al na een paar luisterbeurten ben je helemaal mee op het door deze band uitgestippelde pad. Ook leuk: op “Abort”, de laatste track van het album, zingt de dochter van Mark en Jeska een stukje mee.

‘Pull & Repulsion’ is een sterk debuutalbum. Mijn persoonlijke favorieten zijn “To Control The Sky”, “Age of Obsidian” en “Face The North”.

https://www.youtube.com/watch?v=YPAdGWCFCxQ

Terreur Twist is een Franse band die startte als trio maar die inmiddels is gegroeid tot een vierspan. Deze band brengt instrumentale ‘horror surf metal’ en wij vermoeden dat dit de enige band is die zijn
muziek zo omschrijft. Hun nieuwe album verscheen in maart en heet ‘Reverb in Blood’.
Op dit album horen we vooral potige, instrumentale surfrock, met veel toegevoegde stukjes Franse tekst (soort van nieuwsbericht, gesprekken die uit (gedubde?) films lijken te komen, .. ). Een paar nummers hebben een huiveringwekkend sfeertje (titeltrack “Reverb in Blood”, “Surfkiller” en “John Blair Witch”), andere hebben vooral een songtitel die naar horror verwijst. De meeste nummers hebben een basis van surfrock, met dan zuinig wat metal-elementen. Zo heeft “Le Ciel, Le Chevreuil & La Merde” wat tremelo-picking die je met wat verbeelding in de richting van black metal kan zien gaan. Op slechts één track horen we het omgekeerde: albumafsluiter “Pazuzu” is een volbloed-metaltrack in een surfrock-vermomming. Het is ook veruit de beste track van dit album.
De soundbytes met de gesproken stukjes zorgen voor een zekere vorm van extra toegankelijkheid, maar daarbij is het jammer dat Terreur Twist enkel voor Frans (en een enkele keer Spaans) heeft gekozen. Met fragmentjes in het Engels zou de beleving voor de niet-Franstalige muziekliefhebber groter geweest zijn. Voor een band die ook al eens in België en Duitsland optreedt, zou dat misschien de betere optie zijn.
Het is voorts jammer dat er slechts één of hooguit een paar nummers een als dusdanig herkenbare metal-structuur en –vibe hebben. Want deze band heeft terzake nochtans een reputatie te verdedigen. Op hun EP ‘The Surfer of the Beast’ van 2022 coverden ze bijvoorbeeld Black Sabbath (“Electric Funeral”), Metallica (“The Call of Ktulu”) en Iron Maiden (“The Phantom of the Opera”).£Die insteek  en invloeden missen we op het nieuwe album net iets te vaak, maar toch levert Terreur Twist met ‘Reverb in Blood’ een leuk en best genietbaar album af.

https://terreurtwist.bandcamp.com/album/reverb-in-blood

Wacken Battle 2024 - Belgische Wacken Battle werd gewonnen door Poseydon
Wacken Battle 2024
Poseydon + Decision + Barrel Smoke + Painted Scars + Titans + Piron + HellForged + Astrant
De Volkskring
Kruisem
2024-05-25
Filip Van der Linden

Death/thrashmetalband Poseydon won de Belgische Wacken Battle en mag binnen enkele weken naar Wacken Open Air, naast onder meer Amon Amarth, Brutus, Objector, Heidevolk en Inherited, de winnaar van de Nederlandse versie van deze bandbattle.
Poseydon is een mooie opvolger voor Objector, Primal Creation, Speed Queen, Powerstroke, Carrion en Evil Invaders.

De Wacken Battle is voor heel wat Belgische bands een kans op een felbegeerde podiumplaats op het grootste en/of belangrijkste metalfestival ter wereld. Poseydon kan straks Wacken afvinken op de bucketlist. Elke andere band in de finale kwam hen na de lang aanslepende puntentelling feliciteren met de overwinning. Een sportief gebaar en dat was tekenend voor de hele avond: meedoen leek belangrijker dan winnen en de sfeer was altijd opperbest.
Ook leuk was dat Objector voltallig aanwezig was. Deze Belgische winnaar van 2023 kon vorig jaar niet op Wacken spelen door een onweer-inferno, maar krijgt dit jaar een herkansing.
Wat voor de start van de finale opviel: opnieuw geen stoner- of postmetalband bij de finalisten. Toch twee genres waarin ons land internationaal uitblinkt. Er zat wel minstens één stonerband in de halve finale, wat er toch op wijst dat ook die bands interesse hebben in deze bandbattle. Maar dit is niet enkel een wedstrijd tussen bands, maar ook tussen genres en misschien zelfs regio’s. Vier van de finalisten hadden een band met Aalst, wat toch opmerkelijk is voor een stad die niet echt bekend staat als de metalhoofdstad van België.

Er stonden liefst acht Belgische bands in deze finale. De opener was Decision. Deze overwegend West-Vlaamse band mixt thrash, heavy metal en hardrock tot songs met een pittig tempo. De inspiratie daarvoor vinden ze onder meer bij Volbeat, Three Doors Down, In Flames, Godsmack en Avenged Sevenfold. Decision doet het doorgaans goed in bandbattles en wist op relatief korte tijd al een mooie aanhang op te bouwen. Hun klein leger aan fans zorgde in Zingem meteen voor heel wat sfeer. Zanger Bert imponeert niet enkel met zijn postuur maar ook met het volume van zijn stem. De band had duidelijk goed nagedacht over de act op het podium, de bindteksten en de manier van interageren met het publiek en dat had alvast de vakjury meteen opgemerkt. Decision werd door de eigen fans getrakteerd op een moshpit en daarmee lag de lat al van bij aanvang hoog voor de volgende bands in deze wedstrijf.
Leuke set, prima band, goede songs met refreinen met een hoog meebrulgehalte. Het nummer dat het langste bleef hangen in ons geheugen was “Playground”.

Barrel Smoke brengt hardrock met een hoog octaan- en testosterongehalte. Denk aan Motörhead meets Peter Pan Speedrock (of de herrezen Killbots). Deze Limburgse band bracht al een EP en een full album uit en ze hebben al bescheiden internationale succesjes geboekt. Een tweede full album staat in de steigers.  Gitarist Tom won reeds in 2017 deze bandbattle, toen als lid van Speed Queen. Hij kent dus het klappen van de zweep. Zanger Ricky van Barrel Smoke had bij de start van hun korte set een paar probleempjes met een microfoonkabel die steeds los kwam, maar hij kon dat oplossen zonder de set stil te leggen en ook dat wordt gewaardeerd door de vakjury. Net als Decision had ook deze band een plan uitgewerkt voor de act op het podium en de interactie met het publiek. Niet dat het een ingestudeerde choreagrafie was, maar je merkte dat ze erover nagedacht hadden en ook dat levert altijd wat extra puntjes op. Tijdens “Maniac” – geen cover van Michael Sembello’s hit uit Flashdance – loopt Ricky het publiek in en dat levert meteen enthousiaste reacties op. Nochtans stond Barrel Smoke – in schril contrast met Decision – met heel weinig eigen fans in de Volkskring. Dat ze dan toch de hele zaal het ritme konden laten meeklappen en enkele refreinen meebrullen, zijn pluimen die ze bij Barrel Smoke zeker op hun hoed mogen steken. Geen Wacken voor Barrel Smoke, maar deze band zal ook op eigen kracht doorbreken in het buitenland.

Painted Scars is een Oost-Vlaamse hardrock/heavymetalband die pas in de lente van vorig jaar opgericht werd en met een paar bekende namen. Kevin zat eerder in Circle Unbroken, Yannick kan je kennen van King’s Summit en Bram heeft een verleden bij Mojo’s Venue. Zangeres Hyacien doet visueel wat denken aan Marieke, de zangeres van het vroegere Circle Unbroken. En ze kan net als haar collega een publiek op sleeptouw nemen met haar zang, en ook door een beetje uit te dagen. Painted Scars is een interessante band, met veel talent, goede songs en een sterke frontvrouw. Ook hier zagen we opnieuw een band met een plan voor de act en de publieksinteractie en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Painted Scars is het soort band dat voor heel wat bezoekers van Wacken een leuke ontdekking zou geweest zijn, maar helaas strandde deze band op de tweede plaats.
Maar niet getreurd: in augustus organiseren ze hun eigen Scarfest en nadien staan ze nog op Devil’s Rock For An Angel in Ieper en op Metal Babes & Queens in Bree. En er komt binnenkort een EP uit van Painted Scars. Als “Knock Knock” daar op staat, kan die song uitgroeien tot een live-klassieker voor deze band. En zo hebben ze er nog wel een paar.

Titans (uit het Waasland) omschrijft zichzelf als een heavy melodic band, maar wij houden het op metalic hardcore: veel energie en veel woede. Ze vinden naar eigen zeggen inspiratie bij onder meer Counterparts, Misery Signals en Stick To Your Guns. De band bestaat al even en ze hebben al een paar releases uit. De energie en het gebeuk van op het podium slaat over op het enthousiaste publiek en dat zorgt voor een moshpit en twee keer een pittige wall of death. Titans is een prima band. Misschien niet echt vernieuwend, maar dat hoeft ook helemaal niet in het genre dat ze voor zichzelf afgebakend hebben.

Piron (uit de omgeving van Aalst) zit met hun melodic hardcore inzake genre dicht tegen Titans aan, maar toonde in de Volkskring niet hetzelfde niveau van entertainment. Hun Dendercore kwam hard en agressief binnen, maar behalve bij de eigen fans maakte dat weinig los bij het publiek. In een kleinere zaal en zonder het wedstrijd-gegeven zal dit vast de band zijn die de avond memorabel maakt, maar in deze setting ‘werkte’ de formule niet. Respect voor deze band omdat ze geen toegevingen gedaan hebben om wat meer zieltjes voor zich te kunnen winnen.

HellForged (met connecties in Aalst) heeft nog niet zo heel veel concerten gedaan, maar er wordt wel al vaak over de band gepraat. HellForged had het enige keyboard mee van deze wedstrijdavond. De aandachtsmagneet is evenwel zangeres Linda Redmane, maar ook de andere bandleden hebben zich in een leuk pak gehesen dat doet denken aan Facts. Niet elke metalfan wordt blij van dergelijke themagebonden verkleedpartijen, maar zoals HellForged het aanpakt, kan het nog wel. Hun synthdriven metal komt op deze bandbattle wat braaf over omdat de gitaren ver achteraan zitten in de mix, terwijl de synths net heel prominent aanwezig zijn.
Deze band brengt een leuke set, waarbij de vrouwelijke leadvocalen tegenwerk krijgen van mannelijke grunts van bassist Joni. De andere bandleden hebben nog wat groeimarge om vlot en enthousiast een publiek te entertainen, maar de intentie is er al wel. Linda Redmane staat met veel naturel op het podium en neemt het publiek vlot mee op sleeptouw. Het ritme meeklappen, meezingen, een wall of death, dat gebeurde allemaal heel spontaan. Als derde in de eindstand heeft HellForged niet gewonnen, maar zich als band wel op de kaart gezet. Ze eindigden ook al in de finale van de battle voor het Nederlandse Femme-festival en op de lange termijn zullen ze van al dat harde werk in bandbattles de vruchten kunnen gaan plukken.
Ook HellForged broedt op een nieuwe release en op termijn zou deze band misschien wel eens de Visions of Atlantis of de nieuwe Cathubodua van de Lage Landen kunnen worden. Leukste nummer in de korte set van deze band was Get Your Game On.

Astrant was een beetje de vreemde eend in de bijt op deze avond: keurig nette jongelui met cleane vocalen en luide gitaren. Een stevige rockband met degelijke songs, maar misschien niet het soort band dat je naar Wacken wil sturen. Nochtans deed deze band hard zijn best om in de smaak te vallen bij publiek en vakjury, maar het was een op voorhand verloren strijd: te braaf en te netjes voor Wacken. Maar leuk dat ze het geprobeerd hebben en dat ze zo ver geraakt zijn.

Poseydon, de uiteindelijke winnaar, mocht als laatste aantreden. Deze band bestaat sinds 1992 en was daarmee de ouderdomsdeken in deze wedstrijd.  Poseydon-bassist Jeroen moest met zijn andere band Thorium op dezelfde avond aantreden op het Kraken Metal Fest in het Brusselse en daarom mocht Dominique van Everglow invallen.
Poseydon bracht een heel degelijke en energieke set met thrash en death. Ondanks de invallende bassist speelde deze band met het vertrouwen van de grote dagen. Deze band heeft al wat diepe dalen en hoge toppen overleefd en alles wat er nu nog bijkomt, is gewoon meegenomen.
Toch was de ontlading groot toen zaterdagnacht het verdict viel dat Poseydon naar Wacken mag. Mogen spelen op het belangrijkste metalfestival komt op een heel interessant moment voor deze band: ze hebben alweer nummers klaar om een EP te gaan opnemen, er staat een korte tournee in Spanje op het programma en in Nederland mag Poseydon alvast op twee kleinere festivals gaan spelen.

Het is moeilijk te duiden waar precies Poseydon het verschil maakte met de andere finalisten. Misschien was het wel de spontaniteit waarmee ze op het podium stonden. Hun concert in deze finale leek als twee druppels water op hoe ze spelen als er ‘niets’ op het spel staat. Maar het was ook weer niet dat ze hun korte set routineus hebben afgehaspeld. Ze wisten verdomd goed wat er op het spel stond. Poseydon is een mooie en terechte winnaar en ze hebben deze overwinning zeker niet gestolen.

Wacken Battles als deze worden elk jaar in verschillende landen georganiseerd. Omdat de podiumcapaciteit op het Duitse festival niet onbeperkt is, moet elk land na een aantal jaren een jaar ‘pauzeren’. Voor België komt die pauze in 2025. Daarom werkte organisator Racing Thunder Promotions een nieuwe formule uit. In 2025 zijn er verschillende voorrondes, waaruit dan vier finalisten worden gekozen. In 2026 zijn er dan opnieuw voorrondes waaruit nog eens vier finalisten worden gekozen. In 2026 is er dan ook de finale om de winnaar aan te duiden die België mag vertegenwoordigen op Wacken Open Air. Of die finale opnieuw in De Volkskring georganiseerd kan worden, staat niet vast. Er zijn plannen om het gebouw te slopen/renoveren/vervangen en mogelijk wijkt de finale dan uit naar een andere locatie.

Organisatie: VZW RTP (Racing Thunder Promotions)

Mould - Een band waar we het laatste nog niet van gehoord hebben
Fire Down Below + Mould + Columbarium

De Nederlandse band Mould stelde vorige zaterdag zijn debuutalbum ‘Pull & Repulsion’ voor in De Pit in Terneuzen (Nl). De band bestaat al enkele jaren, maar met het album – waar ze jaren aan gewerkt hebben tot elke song goed zat – zetten ze zichzelf nu heel duidelijk op de kaart van ‘all things slow & heavy’. Voor deze releaseshow hadden ze de Belgische bands Columbarium en Fire Down Below uitgenodigd.

Columbarium mocht openen en deed dat met veel allure. De vorige keer dat we deze Belgische doommetalband aan het werk zagen, was op hun eigen Carousel of Doom-avond in Waregem. De carousel of muzikale kermismolen bestond uit drie podiumplekken van drie bands, die elk om de beurt een eigen nummer spelen en het publiek dat in het midden rondjes draait om alles te volgen. Een gedurfd concept en zeker een avond waar nog lang over gepraat zal worden.
In De Pit ging het er een heel stuk conventioneler aan toe: gewoon een leuke set met doom als hoofdbrok en dan nog een paar uitstapjes naar andere genres.
Vijf tracks kwamen uit het album ‘The Morbidious One’ en de zesde track op de setlist, “Longing And Regre”t, was een nieuw nummer voor de opvolger van dat album. Dat nieuwe album is al voor zowat de helft klaar. Het Belgische viertal verkeert in bloedvorm en het is nu zaak om die lijn door te trekken. “Longing And Regret” is alvast een goede aanzet daartoe. Columbarium was een prima opwarmer in De Pit en zowel de band als het publiek hebben ervan genoten.

Nu de zaal al wat op temperatuur was, mocht Mould overnemen. Er staan bij Mould vooral ervaren muzikanten op het podium en De Pit is vertrouwd terrein en dat merk je meteen. Het is dan ook gewoon jammer dat de start van het eerste nummer de mist in gaat omdat Jeska’s microfoonkabel losgekomen is. Maar daarna gaat er gelukkig niets meer verkeerd.
Het album ‘Pull & Repulsion’ – uitgebracht door het Belgische Polderrecords - werd integraal en in volgorde gebracht voor een volgelopen zaal met enthousiaste fans die smullen van de sludge en doom. Aan de setlist werd zelfs al een nieuw nummer toegevoegd. Deze “Sulphur” is overigens één van de meest intense tracks van de set. Op “Abort”, de laatste track van het album, zingt de dochter van gitarist Mark en frontvrouw Jeska een stukje mee en dat mag ze op het concert in De Pit nog eens overdoen. De twee tracks die op het album al konden bekoren, zijn ook live toppers: “To Control The Sky” en “Age of Obsidian”. Het publiek vroeg nog beleefd om een toegift, maar die kwam er niet.
Jeska is een leuke ontdekking als frontvrouw. Met een paar eenvoudige handgebaren neemt ze haar publiek op sleeptouw. Aangename vocalen, leuke bindteksten, staat heel matuur, een beetje mysterieus en met vertrouwen op een podium, … Dat laatste geldt trouwens voor zowat de hele band, met vooral Koen (bas) en Mark die met volle teugen staan te genieten. Enkel gitarist Juriën heeft nog best wat groeimarge inzake podium-attitude, maar zijn solo’s brengt hij wel vlekkeloos. Mould’s enthousiasme slaat over op het publiek en deze band lijkt daarmee helemaal klaar voor grotere feestjes als Desertfest, Dunk!fest of ArcTanGent.

De Belgische stoners van Fire Down Below mochten in Terneuzen aantreden als headliner en maakte die nominatie helemaal waar. Hun album ‘Low Desert Surf Club’ opende internationaal heel wat deuren, naar onder meer Duitsland (op Ripplefest) en Nederland (op Into The Void), en binnenkort kunnen ze daar nog een tweede keer Alcatraz in Kortrijk en hun eerste concert in de Verenigde Staten (op Planet Desert Rock Weekend) aan toe voegen.
De set van het Gentse viertal in Terneuzen bestond uit een paar klassiekers  en veel nummers uit ‘Low Desert Surf Club’. Na “Red Giant” en “Ingnition” uit hun vorige album ‘Hymn Of The Cosmic Man’ volgden “Cocaine Hippo”, “Airwolf”, “Surf Queen”, “California” en “Mantra” uit het recente album. Bij California klapte het publiek spontaan het ritme mee en werd het refrein meegebruld. De vorige keren dat we Fire Down Below live zagen, werd bij “Dashboard Jesus” een extra drum in het publiek gezet waarop bassist Bert dan als extra drummer tekeer gaat. Deze keer bleven Bert en de extra drum op het podium en dat is toch een net iets andere beleving. Frontman Jeroen maakt dat goed door bij setafsluiter “The Last Cowboy” het publiek in te wandelen voor een wijdbeens gebrachte gitaarsolo.

De drie bands brachten in De Pit elk een interessante set voor een enthousiast publiek. Van Columbarium en Fire Down Below konden we dat vooraf al een beetje voorspellen, van Mould zijn we nu zeker dat ook die band een blijvertje is.

Organisatie: De Pit, Terneuzen

“New Ground” is na “Tell Me” de tweede song die Silent Presence loslaat op de wereld. Zo krijgen we steeds beter zicht op het universum van dit muzikale duo. Terwijl “Tell Me” over communicatie ging, gaat “New Ground” over nieuwe paden bewandelen en nieuwe wegen vinden. Ook muzikaal is dit een beetje een nieuwe weg. “Tell Me” was meer smooth en voluit dansbaar in de productie (toch voor de vleermuispopulatie), terwijl bij deze “New Ground” het verhaal, of noem het de boodschap, voorrang krijgt op het ritme. Minder verpakking, meer inhoud.
De synthpop op deze nieuwe single klinkt meer basic. Ruwer en kouder. De kille sound biedt een aangenaam contrast met de warme, vibrerende stem van Corina en met de hoop in de lyrics. De vocalen op deze single liggen iets verder van Siouxie en Marianne Faithful dan op de eerste single.
Voor een nieuwe band of project als Silent Presence was het makkelijk geweest om snel een kopie van het goed ontvangen “Tell Me” uit te brengen. Wim en Corina willen zich echter niet laten vastpinnen op één sound of één thema en dat verdient een dikke pluim. “New Ground” heeft wat meer luisterbeurten nodig om binnen te dringen, maar overtuigt zodra de lyrics helder worden.

https://www.youtube.com/watch?v=U8He79iiWuw