Cavaran (zorg dat je die bandnaam niet verkeerd leest) is een Aalsterse band die grossiert in instrumentale stoner en die daarbij al eens uitwijkt naar psychedelica, doom en spacerock. Het ligt allemaal dicht bij elkaar, maar zo heb je toch al een idee van wat je kan verwachten. In 2020 konden ze ons verrassen met hun debuut-EP ‘Bulldozer’ en nu zijn ze terug met hun eerste full album ‘Nights At Josan’.
Dit album klinkt bij momenten loodzwaar en log, om dan op te schuiven naar het psychedelische of sonische. In de trage en logge stukken doet dit mij wat denken aan Karma To Burn, Atomic Vulture en Ufomammut. De tracks hebben elk een eigen ritme en structuur, zodat je als luisteraar toch wat houvast hebt en niet in één lange trip blijft hangen. Al zou je dat natuurlijk wel kunnen natuurlijk, want daar leent deze muziek zich bij uitstek toe.
De eerste drie tracks van het album zijn meteen ook de sterkste. Daar net na komt “Bad Roads And Mountains”, en dat moet bijna wel over hun eigen regio gaan. “Way Down Low” en “Snail Horns” hebben elk een pittig tempo en wat minder dat logge en doomy sfeertje dat er wel is in de eerste tracks. Bij de intro van “Snail Horns” zullen de metalfans hun duimen en vingers kunnen aflikken. Na die donderende intro komen er galopperende drums en een bijzonder lange psychedelische gitaarsolo en zo gaat het naar een finale waarin het gaspedaal diep wordt ingedrukt. Slakken met hoorns? Dan moet je toch al in een heel vette trip zitten!
“Storm” start met een akoestische intro en bouwt dan laagsgewijs op naar een hevig onweer. Echt een storm zoals we die dit jaar al een paar keer over ons heen kregen zou ik het evenwel niet noemen. Als het album op zijn laatste benen loopt, vanaf “Strawberry Butt” tot aan “Bullface”, lijken de tracks meer alsof er tijdens een lange en leuke jamsessie iemand al dan niet onbewust de opnameknop heeft ingedrukt. De structuur is veel losser, er zijn minder zaken die terugkeren en de spanningsboog staat niet zo strak als bij de eerste nummers. Toch heeft bijvoorbeeld “Bullface” lange stukken waar we heel blij van worden, maar die vale fade out-outro laat ons als luisteraar een beetje op onze honger zitten.
Als instrumentale band in desert rock is het een hele uitdaging om een volledig album lang de luisteraar mee te nemen op je trip. Cavaran slaagt daar in op ‘Nights At Josan’.

Numa Echoes is de bandnaam van het Italiaanse darkwave-duo Numa Echoes en Filippo Scrimizzi, in die zin zij is solo female artiste en hij mede componist en producer.
Naast zangeres is zij ook nog auteur, actrice, regisseur, componiste van soundtracks en radiomaker. Dat is heel wat bij elkaar, maar toch reikt haar bekendheid niet tot in Vlaanderen. Dat kan veranderen. Voor Numa Echoes’ recentste album ‘Descending Consciousness’ haalden de twee Italianen Peter Slabbinck naar hun studio om mee te doen op de track “Waisted Items”. Een zet die in de twee richtingen iets zou kunnen opleveren.
“Waisted Items” is meteen ook de beste track van het album en dat zeggen we niet om Peter Slabbynck een plezier te doen. Het is de track waar blijkbaar het meeste moeite in werd gestoken en dat levert dus ook het beste resultaat op. Het lijkt alsof op de andere tracks de aandacht wat verslapte. Daar komt het Italiaanse duo uit bij soms dansbare en altijd donkere synthwave die evenwel geen originaliteitsprijzen zal winnen. Dat is in dit genre geen absolute vereiste voor succes, maar het zou wel helpen om deze muziek te onderscheiden van de zovele andere bands en studioprojecten die de synthwave overeind proberen houden.
Behalve “Waisted Items” houden ook nog “Creepy Time” en “New Life” het meeste onze aandacht vast.

Dance/Elektro
Descending Consciousness
Numa Echoes

https://www.youtube.com/watch?v=w_shS7oiDOI

Het Oudenaardse trio Tien Ton Vuist bracht reeds ‘Bidole’ uit, waarvan wij dachten dat het hun debuutalbum was, maar niets is minder waar. De band gaat in 2024 de studio in om hun eerste album op te nemen. Die zal waarschijnlijk verschijnen ergens rond het najaar van 2024.
Geen idee welke nummers daar zullen op staan. Misschien wel “D.Y.F.I.E.”, hun jongste digitale single (je vindt ‘m op Spotify).
De titel is de afkorting van “do you find it easy?” Muzikaal klinkt dit wat als gladde punkrock, maar in de lyrics schuurt de prikkeldraad in onze oren. Die inhoud wordt op het einde van de track vertaald in een brugje naar een soort van hardcore of emocore. Geniaal.
Wij zijn al langer dan vandaag overtuigd van het talent van Tien Ton Vuist. Het is gewoon een kwestie van geduld voor jullie allemaal mee zijn.

D.Y.F.I.E. (Do You Find It Easy?) - YouTube

Wim  Guillemyn kennen we vooral als bassist bij The Other Intern en tot voor kort bij Sygo Cries. In Search For Embers is zijn soloproject waarvoor hij zelf alle instrumenten inspeelde. Enkel voor de vocale inbreng deed hij een beroep op zijn bevriende netwerk.
“This Day Will Come” is de nieuwste single van dit project en deze keer zijn er geen gastvocalen toegevoegd. Wim houdt het bij een donkere, volledig instrumentale soundtrack. Een lichte dreiging, een ferme lel melancholie, een trage opbouw die een paar keer inzakt en dan de draad weer oppikt, een elektrische gitaar die hartstochtelijk mag huilen, … Enkel het klokkengelui aan het begin en op het einde zouden wij willen ruilen voor een toevoeging die iets minder stereotiep is voor instrumentale, cinematografische muziek. Er moeten toch nog geluiden bestaan die ongeveer dezelfde emotie oproepen? En de synths hadden misschien nog wat meer op de voorgrond gemogen.
Afgaande op de reeds uitgebrachte digitale singles wordt het album van In Search For Embers een heel eclectische verzameling.

https://www.youtube.com/watch?v=Q8XwByADIlk

Info Wim zelf - In Search for Embers - "This Day Will Come"
Op het einde van 2023, en in de donkerste dagen van het jaar, laat In Search for Embers nog een single op de mensheid los.
Deze instrumentale track heet "This Day Will Come" en is een donkere track geworden waarvan de geluiden en de synthsounds onderhuids de prominent aanwezige gitaren ondersteunen. Filmisch, melancholisch en melodisch zijn passende tags bij deze track. 

Ook is er een bijpassende video op het youtube kanaal van In Search for Embers te ontdekken.
youtube: https://www.youtube.com/watch?v=Q8XwByADIlk
All written and performed by Wim Guillemyn
Naast het project In Search for Embers werken Wim (The Other Intern en ex-Sygo Cries) en Corina (face your fears en black snow in summer) ook aan een resem nummers die ergens in 2024 gereleased zullen worden. Wat kunnen we er nu al over zeggen? Het zal een melange van new wave, electrowave, darkwave en postpunk worden waarmee we later als duo de podia willen mee aandoen.
Wordt vervolgd...

Het garagepunkkwartet Sprints komt uit Dublin. ‘Letter To Self’ is hun debuutalbum. Van de voorafgaande singles ("Up and Comer", “Adore Adore Adore" en het heerlijke "Literary Mind") kon vooral de laatstgenoemde onze aandacht vasthouden.
Sprints werd opgericht in 2019 en speelt schurende punkrock, beïnvloed door de vroege Pixies, Bahaus, Siouxsie Sioux, King Gizzard, Savages en LCD Soundsystem.
Hun EP ‘Manifesto’ uit 2021 en de EP ‘A Modern Job’ uit 2022 zorgden ervoor dat de muziekpers de band al in een vroeg stadium leerde kennen en de band begin dit jaar live te zien was tijdens ESNS in Nederland.
Zangeres, gitarist en lead-songwriter Karla Chubb zegt dat dit album tekstueel en inzake hoofdthema's heel persoonlijk en autobiografisch is, terwijl het sonisch een ruimte verkent die is geïnspireerd door een liefde voor gothic uit de vroege jaren ‘80, noiserock uit de jaren ‘90 en modernere muzikale invloeden. “Literary Mind” bijvoorbeeld is een spontane uiting van gelukzaligheid bij een beginnende verliefdheid.
Sprints heeft het over de meest kwetsbare momenten en doordrenkt die met diepgewortelde garagepunk. Ze willen emoties die als inherent negatief worden beschouwd –angst en woede - omzetten in iets positiefs. Sprints is op dit album tegelijk louterend, eerlijk, rauw en bijzonder aanstekelijk.
De lekkerste kersen op deze taart zijn naast de drie singles ook nog “Shadow Of A Doubt” en “A Wreck (A Mess)”.

Op dinsdag 13 februari staat Sprints in de Cactus Club in Brugge. Een dag later spelen ze in de Trix in Antwerpen.

https://www.youtube.com/watch?v=fLTI6gDyxGs

Sinds hun reünie produceren die van Asermoietuitkomt bijna één album per jaar. Asermoietuitkomt is de herrezen punk/hardcoreband uit Heist-op-den-Berg. De band ontstond in 1987 en speelde tot 1989 in elke club en café waar ze konden. Het zijn genre- en generatiegenoten en vrienden van het net iets bekendere Belgian Asociality.
Eind 2020, vol in de coronapandemie, werd Asermoietuitkomt heropgericht met nog twee van de vier originele leden en daar hoorde meteen een album bij: ‘Welle Zen Terug’. In 2022 volgde al het volgende album: ‘Onkruid Vergaat Niet’.
Op het derde album, ‘Miauw’, is het nog wachten tot 2024. Als aperitief is er nu al de single en video van “Mijn Zin”. Daarvoor wist de band een leuke gastrol te strikken: Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy. De samenwerking stond in de sterren geschreven. Camerlynck kent zijn lokale en minder lokale helden (zie wat hij deed met Angel Crew) en er zijn tal van overeenkomsten: in de muziek, in het gebruik van het Nederlands en in het mengen van maatschappijkritiek, humor en sarcasme.
“Mijn Zin” is een leuke single. Heel rechttoe-rechtaan en het hele verhaal duurt niet langer dan twee minuten.
De releaseshow van ‘Miauw’ is op 20 april in Heist-op-den-Berg. Asermoietuitkomt wordt daarbij vergezeld van Rudlon (crossover in het Kempisch), Zombie Butterfly en Belgian Asociality.

https://www.youtube.com/watch?v=8CctGIr92w0

Firewind is de band van Konstantinos Karamitroudis, beter bekend als Gus G. De band werd opgericht in de Verenigde Staten in 1998, maar werd later een Grieks/internationale band. Gus G bouwde voor zichzelf een mooie carrière uit als topgitarist bij onder meer Ozzy Osbourne, Dream Evil, Mystic Prophecy en Arch Enemy. Firewind werd zijn speeltuin voor zijn solomateriaal, met een bezetting die vaak wisselt.
Als zangers voor Firewind koos Gus G wel altijd voor klasbakken, maar niet voor heel bekende zangers. Zo werd ook de Duitser Herbie Langhans aan boord gehaald. Prima zanger, maar je kan niet zeggen dat hij een palmares heeft waar je van achterover valt. Maar hij deed bijvoorbeeld wel mee op albums van Avantasia, Kamelot, Mob Rules en Rhapsody Of Fire en hij is inmiddels de vaste zanger van The Lightbringer of Sweden. In België kennen we Langhans als gastzanger op albums van Giotopia en Magic Kingdom. U wil nog meer Belgische connecties? Firewind-drummer Johan Nunez is geboren in Charleroi en zette zijn eerste stappen bij lokale metalbands als About: Blank en Suicide of Demons.
Firewind speelt regelmatig in ons land. Ze stonden al vier keer op Graspop en één keer op Alcatraz, maar op eigen kracht de grotere Vlaamse concertzalen vullen, dat deden ze nog niet.
Nog even terug naar Herbie Langhans. Hij is één van de eerste vocalisten die drie Firewind-albums na elkaar achter de microfoon staat: ‘Firewind’ uit 2020, ‘Still Raging’ van dit jaar en ‘Stand United’ dat in maart 2024 uitkomt en waarvan we al enkele singles kregen te horen in de aanloop. Dat deed enkel de Zweedse Griek Apollo Papathanasio hem voor bij Firewind. Om maar te zeggen dat er vertrouwen is tussen Gus G en Herbie Langhans.
Firewind bracht al live-albums uit, ‘Live Premonition’ in 2008 en ‘Apotheosis’ in 2012, maar met nu een vaste zanger aan boord leek het wel het juiste moment voor een nieuwe live opname. De plaats van het gebeuren voor ‘Still Raging’ is het Principal Club Theater in Thessaloniki, grofweg te vergelijken met de AB in Brussel. De opnames dateren van 2022, net na corona.
Op de setlist voor dit live-album stonden uiteraard heel wat tracks van het eerste Firewind-album met Langhans, uit 2020, maar toch ook weer niet zoveel dat je kan zeggen dat ‘Still Raging’ de live-versie van dat album is. Met zes tracks is het wel het beste vertegenwoordigd, maar er staan er dan weer vijf niet op het live-album. De band vulde aan met een overzichtelijke dwarsdoorsnede uit het hele oeuvre. Enkel van het debuut ‘Nocturnal Symphony’ uit 1998 heeft geen enkele track het nieuwe live-album gehaald. Leuk die “Maniac”-cover van Michael Sembello, maar die stond in 2008 reeds op ‘The Premonition’ en wordt live nog vaak gespeeld.
Het gekke is dat dit album het integrale concert van Thessaloniki is, op één track na: “Allegiance” met als gast Yannis van Beast in Black. Waarom die ene track ontbreekt, ook op de bijgeleverde Blu Ray, is niet meteen duidelijk. Misschien heeft het ermee te maken dat Yannis met zijn band bij een ander label zit. Het is ongeveer dezelfde set als die ze in 2022 op Dynamo speelden, maar dan met nog tien extra tracks.
Het publiek in Thessaloniki reageert super-enthousiast. Het moet in Thessaloniki dan ook één van de eerste grote concerten na corona geweest zijn. En voor de Grieken is Gus G na zijn passage bij Ozzy razend populair en dan is Thessaloniki ook nog eens een thuismatch. Gus G soleert dat het een lieve lust is en etaleert zijn talent met veel bravoure en drama. Live krijgen we zowat elke track in de ‘extended’ versie, maar ons hoor je niet klagen. Herbie Langhans laat horen dat hij een klasbak is, ook in een concert waar hij liefst 21 nummers moet zingen en waarbij hij meer dan de helft van die nummers speciaal voor die avond (en de generale repetitie daags ervoor in Athene) heeft moeten instuderen. De hele band heeft alle nummers goed in de vingers, maar als we heel streng zijn, is het toch Langhans die niet in elke track echt top is. Een paar keer haalt hij zijn eigen ambitie in bereik en volume net niet. Dat geeft tegelijk wat charme en patina aan deze opnames: de menselijke stem is uiteindelijk geen machine die je met een knop aan en uit zet. Het herinnert er ons aan dat we de perfectie eerder moeten zoeken in het gitaarspel van Konstantinos Karamitroudis.
Waar we Langhans wel op pakken met een gele kaart is dat hij de Griekse fans aanspreekt in het Engels. Grieks is geen makkie, dat beseffen we maar al te goed, maar een paar fonetisch geformuleerde zinnetjes uit beleefdheid, dat moet toch lukken?
Voorts kan je met die diehard Firewind-fans waarschijnlijk wel een paar avonden lullen over welke tracks nu ontbreken en welke misschien overbodig zijn. Firewind speelt zelden hun in 2002 opgenomen Scorpions-cover “Pictured Life”. Die had ik voor een live-album persoonlijk eerder eenmalig van onder het stof gehaald gezien dan de veel bekendere “Maniac”.
De Blu Ray is alles wat je van een Blu Ray mag verwachten. Prima beeld en geluid, niet zo veel extra’s. Misschien jammer dat er van dit live-album geen vinyl beschikbaar is, maar om dan 21 uitgesponnen nummers netjes in vinyl te persen, dat zou flink wat grondstof vergen.

‘Electric Angel’ was de eerste track die gecomponeerd werd door Frederik Strobbe, de man achter het Antwerpse project Darkvolt. Dat was in 2008 en hoe dat ongeveer moet geklonken hebben horen we in de ‘Demo’-versie van deze single.
De single-edit van ‘Electric Angel’ is een mix van EBM, industrial en techno, met in de overgangen vaag wat hints van new beat. Het heel dansbare nummer heeft niet de militante beats van een Front 242, maar in het algemeen klinkt dit wel donker en zit er een lichte gothic-dreiging in. Productie en mix zijn top.
Van de remixen kunnen de Club- en de Angels On Acid-mix mij maar matig bekoren. Van de Rogue Unit-remix word ik dan weer wel vrolijk.
Deze release past mooi in het rijtje van de recente releases van Aiboforcen, Silent Flag en Possibly Identified. DressCode Black is een sublabel dat misschien wat meer aandacht verdient.
Elektro/Dance
Electric Angel -single-
Darkvolt

https://dresscodeblack.bandcamp.com/album/electric-angel

The Fluffy Kitty Cats is een leuk grindcore-projectje met een grappig thema. Op het album ‘Cuddles’ staan 25 nummers met leuke songtitels die elk verwijzen naar iets uit de wereld van de katten: “Chasing The Red Dot”, “A Present On The Doorstep”, “I Prefer The Box”, “Purrfect Annihilation”, “Whiskers Of Doom”, … Of het in de lyrics ook effectief over katten gaat, kan ik evenwel niet bevestigen.
Eén van de bedenkers van The Fluffy Kitty Cats is notoir kattenliefhebber en slam/brutal death-legende Roy Feyen (Klysma, Human Barbecue, Royal Infanticide, Defenestration, …) en blijkbaar heeft hij hulp gekregen van Cedric Hannecart (Human Vivisection, Crypt Ripper, …). Misschien is dit album opgenomen ter nagedachtenis van Sus? Het concept op zich doet mij wat denken aan de cybercore-release van Torpedo Tits.
Geen enkel nummer van ‘Cuddles’ haalt de grens van 1 minuut en de meeste nummers bestaan uit niet meer dan een intro en een schijnbaar vervormde, diep-guturale oerschreeuw. En toch. Ook als dit album maar voor de grap is, heeft iemand er toch best wel wat tijd en moeite in gestoken. En het lezen van de songtitels is waarschijnlijk al net zo leuk als het bedenken ervan moet geweest zijn. Bovendien is met deze release een nieuw genre geboren: kittie-core.

https://vivisectmerch.bandcamp.com/album/cuddles

A Slice Of Life bracht in 2022 het fijne album ‘Tabula Rasa’ uit dat zowat overal lovende kritieken oogste. Dat album hebben ze gepromoot met een pak concerten en voor ze aan een volgend album beginnen, is er nu een interessante remix.
“What Doesn’t Kill Me” was misschien niet het nummer van dat album dat de meeste mensen zouden aangeduid hebben als ‘interessant voor een remix’, maar als ik hoor wat de Oostenrijker Ashley Dayour (The Devil & The Universe , Whispers in the Shadow, L’âme Immortelle) hiermee aanvangt, kan je enkel respect hebben voor die keuze. Haunting in de intro (heel anders dan het origineel), veel nadruk op de vocalen, een web van melancholie op een kaal, vertraagd ritme, … Prachtig.

Elektro/Dance
What Doesn’t Kill Me – Ashley Dayour-remix -single-
A Slice Of Life

https://asliceoflife.bandcamp.com/track/what-doesnt-kill-me-ashley-dayour-remix