‘Beuker’ is het nieuwe album van de Nederlandstalige hardrockband BEUK. De eerste helft van het album zijn nieuwe songs en op de B-kant staan live-versies van ouder materiaal.
Het ‘nieuwe’ van de A-kant mag je met een kleine korrel zout nemen. “Voodoo Child” van Jimi Hendrix is natuurlijk al stokoud. “Station Dementia” is de heropgenomen versie van een track van ‘Strak Plan’. Met beide songs doen ze wel iets moois. Van de Jimi Hendrix-cover kunnen we misschien moeilijk zeggen dat hij beter is dan het origineel, maar van “Station Dementia” kunnen we dat wel.
De drie echt nieuwe tracks zijn “Monster”, “Beuker” en “Konijn Met Wijn”. Zeker de eerste twee kunnen vlot overtuigen. Daarop hoor je hoe het voor BEUK loont om met een producer als Romesh Dodangoda in de UK te gaan opnemen. Dodangoda werkte eerder met Motörhead, Bring Me The Horizon, Bullet For My Valentine, Funeral For A Friend, Sylosis en Bleed From Within. Zo hard als die Dodangoda-referenties klinkt BEUK nu ook weer niet, maar hun sound klinkt hier wel voller, massiever en gelaagder. Meer punch of grinta, of hoe je het ook wil noemen, dan op het vorige album. Meer de nadruk op de rocksound en iets minder op de lyrics, al blijven die netjes te volgen.
De B-kant bevat live-versies van wat we intussen BEUK-klassiekers mogen noemen: “Zo Mooi”, “Strak Plan Jacky”, “Gevaarlijke Hond” en “Delfine Klopt Erop”. De selectie komt uit een livestreamingconcert tijdens de coronazomer van vorig jaar. Ook deze opnames werden door Dodangoda gemixt en gemastered en sluiten inzake sound en grinta perfect aan op hoe BEUK live klinkt.
Er is misschien wat tijd over gegaan, maar BEUK wandelt steeds nadrukkelijker op de weg die ze voor zichzelf uitgestippeld hebben.’Beuker’ is een nieuw hoogtepunt, terwijl je aan alles aanvoelt dat er nog wel meer van die hoogtepunten zullen volgen.

https://www.youtube.com/watch?v=KAfiBF6fsFY
https://youtu.be/tEYeCL_f7xk

De Nederlandse heavymetalband Shuulak is geen onbekende in het Belgische livecircuit. In september van vorig jaar hadden ze o.m. op Devils Rock For An Angel moeten spelen, maar we weten allemaal waarom dat feestje niet door is kunnen gaan.
Intussen heeft Shuulak een nieuwe EP klaar. Met ‘Rubedo’ rondt Shuulak zijn reeks af van vier EP’s over het streven van de alchemist naar het ‘grote werk’ en de obsessie van de mens voor dingen die hem uiteindelijk zullen vernietigen. Die reeks startte in 2017 met ‘Nigredo’. Daarna volgden nog ‘Albedo’ in 2018 en ‘Citrinitas’ in 2019. Later dit jaar zullen deze vier delen worden samengevoegd om zo het album ‘Rebis’ te vormen.
‘Rubedo’ is net als zijn voorgangers meer een mini-album dan een EP, met drie volwaardige tracks en dan nog een spoken word-sfeerstuk en een outro (“The Azoth II”). Die laatste heeft geen luide gitaren en wordt bijna fluisterend gezongen door gitariste Eve, wat ze al eens eerder deed op ‘Citrinitas’. De drie ‘gewone’ tracks zijn opnieuw bijzonder sterk van compositie en opbouw, met deze keer “The Azoth” als absolute uitblinker, dankzij een stevig tempo en een refrein dat je bijna meteen lekker kan meebrullen. Ook “Ancient Sins” en “Scourge Of Aeons” zijn zeker sterke nummers. In het algemeen klinkt de moderne heavy metal van Shuulak op dit vierde hoofdstuk agressiever dan op ‘Nigredo’.
En nu maar hopen dat Shuulak in september dan toch naar Devils Rock For An Angel kan komen, of eender welke andere zaal of festival in Vlaanderen.  

Zelfs het doemdenken van de donkere jaren ’80 kan niet op tegen de dystopie van een wereldwijde en levensbedreigende pandemie als covid19. Artiesten die de soundtrack van de jaren ’80 schreven, hebben een vette kluif aan deze viruscrisis. Voor synthwave-pionier Enzo Kreft was het alvast de inspiratie voor een volledig album.
Inzake thema’s in de lyrics sluit ‘Different World’ mooi aan op zijn vorige album ‘Control’. Daar ging het erover dat de toekomstige technologische evolutie ons niet bevrijdt, maar eerder onze vrijheid beknot. Dan gaat ‘Different World’ toch wat in dezelfde richting met het duiden van oorzaken en gevolgen.
Op zijn nieuwe album geeft Enzo Kreft zijn persoonlijke dystopie weer. De dag van de eerste lockdown, in België was dat in maart, heeft hij verwerkt in het instrumentale “Day Zero”, die ook het startpunt voor het album is. In “Woke Up This Morning” ontwaakt Kreft vervolgens in deze andere wereld, op een zonovergoten lentedag waarin geen vuiltje aan de lucht lijkt. Maar niets is minder waar. De realiteit overtreft de fictie.
In de gejaagde angsttrack “Viral Paranoia” kruipt Kreft in het brein van een slachtoffer van de samenzweringstheorie die stelt dat het virus ontwikkeld werd in een laboratorium. Vervolgens kijkt hij het virus recht in de ogen voor een gesprek van man tot man op “Breathtaking Beast”. Alleen komen er maar geen antwoorden.
Iedereen herinnert zich de beelden van wilde dieren die tijdens de lockdown de lege straten bevolkten. Dat vertaalde Kreft naar “Nature Isn’t Bound By Borders”, waarbij hij dat extrapoleert naar de onhoudbaarheid van ons economische model waarin groei centraal staat. In “Far Beyond Our Means” kruipt hij in de huid van de overconsumerende westerling met een niet aflatende honger en spilzucht. “Ostrich Politics” beschrijft de struisvogelreflex van machthebbers op het moment dat die geconfronteerd worden met ‘echte’ problemen.
De titels van de instrumentale tracks “Zoonotic Transfer” en “Pandora’s Box In Permafrost” hebben weinig duiding nodig. Kreft is ontgoocheld - zoals velen - als hij ziet welke wereld wij nalaten aan onze kinderen (op “The Legacy”) en stelt tegelijk vast dat het orkest blijft spelen terwijl het schip zinkt (“It’s Going On And On”, misschien wel de beste track van dit album). Het album eindigt dan ook met “Anthropocene’s End”, het einde van het tijdperk van de mens.

Enzo Kreft heeft op ‘Different World’ de nadelen van de lockdown omgebogen naar hard werk in zijn studio. Inhoudelijk heeft dit nieuwe album een grotere sense of urgency dan het meer universele ‘Control’. De songteksten zijn vooral nog een stuk beter, sterker en dieper uitgewerkt. Muzikaal zijn productie en mix opvallend beter, al is het nog steeds zo dat hij echt alles in eigen regie doet en niemand een handje toesteekt. Deze landgenoot jongleert nog steeds met synthwave, EBM, darkwave, new wave en coldwave, maar de melodieën en ritmes zijn deze keer treffender voor de boodschap. Enzo Kreft draait al mee sinds de karen ’80 en grijpt deze nieuwe dystopie met twee handen aan voor een intens en bevrijdend album.

Het is al ruim 10 jaar geleden dat Tom Smith van Editors en Andy Burrows van Razorlight onze harten verwarmden als Smith & Burrows met de kerstsingle “When The Thames Froze” en het album ‘Funny Looking Angels’. De twee hebben elkaar opnieuw gevonden.  De nieuwe single “Old TV Shows” heeft vorig jaar – onterecht - weinig teweeg gebracht, maar “All The Best Moves” was er een met een gouden randje.
Het album ‘Only Smith & Burrows Is Good Enough’ is een ode aan het metier van het songschrijven. Het is een beetje een klassiek poprock-album met als belangrijkste ambitie het combineren van de talenten van Smith & Burrows. Pretentieloos en met niet teveel belangrijke boodschappen, zoals op ‘Funny Looking Angels’.
Heel wat songs van ‘Only Smith …’ komen voorbij zonder slachtoffers te maken. Niet memorabel, maar ook te goed om zomaar door te spoelen. “Parliament Hill” heeft dan  wel wat drama en pathos en is toch voor ruim de helft geboetseerd naar het model van “When The Thames Froze”.  Een paar tracks zijn gesneden koek voor Radio 1: “Too Late” en “Straight Up Like A Mohican”.
Smith & Burrows hebben een verdienstelijk album opgenomen. Pretentieloos en met veel liefde voor de muziek. Hun onmiskenbare talent komt als vanzelf naar boven in de songs.
Als elk van hun duo-albums een hit bevat als “When The Thames Froze” en “All The Best Moves” dan moeten de heren misschien eens vaker samen de studio induiken.

Debauchery is een Duitse deathmetalband die al meer dan 20 jaar aan de weg timmert. Hun vorige album dateert van 2018 en dat was een split-album met Balgeroth. Het album daarvoor was een split-album met Blood God. Het album dat straks (in mei) uitkomt, wordt een split-album van Debauchery met zowel Balgeroth als Blood God. Zo is de Drievuldigheid van de ‘blood metal’ verenigd.
Van die drie eigent Debauchery zich nu de titel van ‘Bloodking’ toe met de gelijknamige single en afgaand op deze ijzersterke track is dat misschien niet geheel onterecht. De Duitsers hebben niet veel meer nodig dan één steengoede agressieve gitaarriff om een beukende song op te bouwen en vooral het refrein (“Hail The Bloodking”) is – zeker naar de normen van de deathmetal – catchy, direct meebrulbaar en onmiddellijk in het geheugen gebeiteld.  Als kers op de taart komt Tim Ripper Owens nog eens meezingen, maar wij waren zo ook al verkocht.

Raven Invicta heeft een verleden in de metal. Toch zal je op haar album ‘Sidequests’ geen scheurende gitaren of blastbeats horen. Wel perfect gecomponeerde instrumentale filmmuziek die je meteen associeert met avontuur en games.
De songtitels geven aan dat ze met elke pijl op haar boog mikt op epic fantasy games en blockbuster-avonturenfilms. Met “Don’t Get Lost In The Enchanted Forest”, “Sneak Through The Graveyard At Midnight” of “Defeat Captain Capslock” geeft Raven Invicta al een welgemikte voorzet waarna de luisteraar zelf zijn verhaal of gevecht kan bedenken.
De meeste songs zwellen al snel aan naar epische en bombastische proporties, maar net zo goed drukt ze in “Get Some Sleep At The Inn” vol op de pauzetoets. De arrangementen zijn netjes tot in het detail uitgewerkt en de songs hebben genoeg elan om ook zonder vocalen te boeien. Er is met liefst 13 songs ook meer dan genoeg variatie op het album.
Dergelijke cinematografische muziek krijgt vaak opmerkingen als ‘dat zou een goede intro zijn voor ons album’, ‘doe er nog maar een gitaarsolo bij’ of ‘met vocalen erbij heb je een perfecte progsong’. Raven Invicta bewijst op ‘Sidequests’ hoe irrelevant deze opmerkingen kunnen zijn. Deze composities blijven elk individueel en als album overeind als een oninneembaar fort, om een beetje in de sfeer te blijven. Niets kan je hier nog aan toevoegen in een poging het nog beter te maken. Dit album is een beetje een opgestoken middelvinger naar de (metal)bands die dit louter als intro aanzien.
Mijn persoonlijke favorieten zijn “Celebrate The Earth Festival With The Local Tribe” en “Survive The Siege”. Enkel op “Escape The Domain Of The Fire Elemental” voel je een heel tastbare metal-invloed en daardoor past deze track wat minder in het geheel.  Anderzijds is het een aanpak die een andere componist net zo goed zou kunnen proberen, maar dan minder goed.
De composities van Raven Invicta op ‘Sidequests’ zijn bedoeld voor games, maar ook wie een hart heeft voor filmmuziek heeft hier een vette kluif aan.

Peenoise, de broertjes Pinoy en vrienden, zijn terug. Hun EP ‘Headwalking’ volgt op hun goed onthaalde debuut ‘Forevergem’. Een aantal zaken zijn hetzelfde gebleven: Peenoise staat nog steeds voor mysterieuze avantpop, waarbij cathyness afgewisseld wordt met ongebreidelde experimenteerdrift. Het klanklandschap wordt gevormd door vooral synths en soundbites, drums en vocalen.
“Again” sluit van de vier tracks op ‘Headwalking’ nog het meeste aan op wat we doorgaans een conventionele popsong noemen. Deze “Again” kan zich meten met “The Core”, de single uit ‘Forevergem’. Een beetje de lofi-aanpak van een Sleath, maar dan met synths. Ook King Dick is een referentie die – toch voor mij – een paar keer langskomt op deze EP. 
“Can I Disagree” is veel experimenteler en refereert aan het begin van de jaren ’80, toen in ons land en o.m. ook in Duitsland volop de grenzen verkend werden van de synthmuziek, een genre waarvoor nieuwe songstructuren uitgevonden werden en dat lijkt ook de missie van Peenoise. Deze combinatie met de harmonieuze en melancholische vocalen intrigeert.
“The Party” opent met speelse, vervormde stemgeluiden (het was een gok bij de eerste luisterbeurt, geef ik toe). Pas halfweg komen er ‘gewone’ vocalen en nog meer geluidjes bij, maar het opzet van de song ontgaat mij. De luisteraar wordt uitgedaagd om op zoek te gaan naar de inhoudelijke en muzikale betekenis, als die er al is. Zelf schuiven ze een uitleg naar voren over een zatte nonkel in een parochiezaal … Dan is “Requiem For A Milkman” muzikaal iets makkelijker te behappen, dankzij o.m. een houterige gitaarlick en (opnieuw) sferische koortjes. Inhoudelijk is er opnieuw heel weinig houvast, maar melancholie voert wel de boventoon.
Geen hapklare brok, deze ‘Headwalking’ van Peenoise, maar voor wie van experiment houdt, hangt hier veel vlees aan het been.

https://www.youtube.com/watch?v=a6MeLIOudKM

Tindersticks verrast op ’Distractions’. Terwijl ‘No Treasure But Hope’ uit 2019 nog enigzins aansloot op hun oudere werk, klinkt ‘Distractions’ eerder als een band die zichzelf heruitvindt. Voor frontman Stuart Staples is dit geen lockdownalbum, toch is de invloed van de viruscrisis sterk aanwezig in de meer experimentele benadering van het songschrijven.
Op dit nieuwe album pakken ze hun songschrijven aan op een nieuwe manier, terwijl de band-dynamiek behouden bleef. De uiteindelijke vorm is anders, maar je herkent wel duidelijk de Tindersticks-elementen. Maar niet iedereen zal de experimentele en soms minimalistische aanpak kunnen smaken.
Opener “Man Alone (Can’t Stop the Fadin’)” is niet veel meer dan een baslijn met Staples’ zang erover. Het is een beetje plagerig, op een manier dat er te weinig gebeurt om echt zo lang (11 minuten) te duren. Een beetje verder in het album volgen een reeks covers, al is dat misschien niet de juiste benaming. Interpretaties is wellicht beter, want Tindersticks zetten deze niet-zelfgeschreven songs helemaal naar hun hand: “A Man Needs a Maid” van Neil Young, “The Lady With The Braid” van Dory Previn en “You’ll Have to Scream Louder” van Television. En dan nog twee songs met sterke referenties naar ander werk. Mooi en misschien wat onverwacht.
Op het volledig originele/eigen Tindersticks-werk horen we dan wel flitsen van talent. Zoals op het in het Frans gezongen “Tue-Moi”, een reeks bedenkingen van Staples over de terreuraanslag op de Bataclan in Parijs. Pijnlijk prachtig.
Afsluiter “The Bough Bends” is in een paar opzichten het broertje van de openingstrack.
Ook als ze alle zekerheden overboord gooien, maken ze bij Tinderssticks nog steeds beklijvend mooie albums.

‘Medicine At Midnight’ is geen lockdownalbum. Het album was al klaar voordat de viruscrisis uitbrak. Het moest een party-album zijn, want de band zou zijn 25^ste verjaardag en zijn tiende album gaan vieren met een uitgebreide wereldtournee en daar hoort voor Dave Grohl party-rock bij.
‘Medicine At Midnight’ is dan ook veel vrolijker en feestelijker dan heel wat albums die onder de lockdown opgenomen zijn. Maar misschien is dat onbezoedelde optimisme wel net wat we nodig hebben?
Al bij al is het een braaf album geworden. De momenten waarop deze rockmachine met het mes tussen de tanden rechtdoor ramt, zijn schaarser dan op eerdere albums. Ze kunnen het wel, zoals “No Son Of Mine”, “Holding Poison” en “Love Dies Young”. Voor wie zat te wachten op loeiharde gitaren, zijn dat de hoogtepunten van het album.
In “Waiting On A War” is het inderdaad lang wachten tot de oorlog losbarst. Hetzelfde met “Cloudsplatter”. Ook daar is het – als bij een diesel - wachten tot de band helemaal warmgelopen is, en dan is het einde van de song reeds in zicht.
Titeltrack “Medicine At Midnight” begint zelfs met een funky loopje en moet het daarna hebben van zeemzoete ‘Ooh Ooh’-koortjes en een blueslick van dertien in een dozijn. “Making A Fire” heeft dan weer een ‘Na-na-na-na’ die je vooral in kampvuur-riedels wil horen en “Chasing Birds” is een slaapverwekkend slaapliedje. “Shame Shame” heeft zelfs afgelikte violen in het arrangement. Zoveel pretentieloosheid zijn we niet gewoon van de Foo Fighters.
‘Medicine At Midnight’ is een moeilijke om te beoordelen. Met de singles van dit album hebben de Foo Fighters nog niet echt een vuist kunnen maken en dat vat dit album misschien nog het beste samen: bij momenten heel degelijk en zelfs verrassend, maar niet meteen onvergetelijk.

De Kommeniste brengen hun legendarische album ‘1000 Titels’ opnieuw uit op vinyl. De eerste 1000 exemplaren van deze heruitgave zijn reeds verkocht, maar je kan er nog eentje bestellen als je snel bent.
Behalve het vinylalbum krijg je nog een CD met extra’s, zoals de digitale versie van het album, de EP ‘WDT’ (‘Wonder Der Techniek’), de song ‘Plant Design’ die op het verzamelalbum ‘Get Sprouts’ stond en dan nog acht onuitgegeven opnames (demo’s en repetities), waarvan er één opnieuw ingezongen is door Marcel Vanthilt. Deze extra’s maken het verhaal van de band compleet, terwijl voor velen de vinyl-reissue al zou volstaan hebben.
De Kommeniste produceerden van 1978 tot 1980 een rockgeluid dat in Vlaanderen heel nieuw en fris klonk, geïnspireerd op The Cure en Joy Division. De teksten in het Nederlands combineerden absurde humor en scherp venijn, en behandelden onderwerpen die nooit eerder in Vlaamse muziek aan bod kwamen, zoals “Geitewollesokke” en “Look”.
De debuut EP Wonder der Techniek (1979) werd geproduceerd door Marc Moulin en Dan Lacksman van Telex.
In hun korte bestaan speelden ze 75 concerten. De Kommeniste deelden het podium met o.a. The Boomtown Rats, The Cars, Wire, Kevin Coyne, The Kids en De Kreuners. Hun meest legendarische optreden was het voorprogramma van Joy Division in Antwerpen. Of ze die avond echt Joy Division naar huis gespeeld hebben, dat weten enkel diegenen die erbij waren, maar het is zeker een mooi verhaal.
Kort na dat optreden besliste de band ermee te stoppen, maar ze namen wel nog het album ‘1000 Titels’ op. Ze brachten het album ‘1000 Titels’ volledig in eigen beheer uit, helemaal in de doe-het-zelf spirit van die tijd. Speciaal voor het album kochten ze 1000 witte hoezen waarin ze met een hamer en een metalen kapvorm zelf gaten klopten. Ieder exemplaar kreeg een aparte titel. Hierdoor zijn deze originele platen uniek. Het album kreeg met de jaren een mythische status als collector’s item.
In diezelfde periode plande de toenmalige bank ASLK, onder aanvoering van Gust De Coster en Marcel Vanthilt, de uitgave van de LP ‘Get Sprouts’ als promotiegeschenk voor de klanten. De plaat wou een doorsnede van de Belgische muziekscène brengen. Uiteraard werden De Kommeniste gevraagd, maar die bestonden niet meer. Dus namen ze als The Plant met extra muzikanten voor ‘Get Sprouts’ het nummer “Plant Design” op.
De heruitgave is een knap tijdsdocument dat heel raak weergeeft hoe in die periode alternatieve muziek gemaakt werd. Een aantal songs klinken wat gedateerd, maar dat is absoluut bijzaak voor de fans (en vinylverzamelaars) die al sinds 1980 wachten op nieuwe exemplaren van ‘1000 Titels’. 

Te bestellen op www.dekommeniste.be