Met “Never Leave My Heart” laat Marble Sounds wat meer horen van de muzikale richting die het nieuwe, vijfde album uitgaat. Vanuit een meeslepende piano en Pieter Van Dessels fluwelen stem ontvouwt de song zich tot een sublieme popparel.
Opnieuw heel weinig gitaar te horen dus op deze nieuwe single. Wel een heel breekbare, intieme sound, alsof Pieter net naast je zit te zingen/fluisteren. En de mood is heel uplifting. Heel anders dan het overaanbod aan tranerige melancholie horen we hier iemand die de liefde lijkt te omarmen en ook dat kan al eens deugd doen en fijne muziek opleveren.
Prima single, net als voorganger “Quiet”. Van het album verwachten wij nu minstens hetzelfde.

https://www.youtube.com/watch?v=wJjtdKBDLbY&t=1s

Cobra The Impaler is de nieuwe metalband van gitarist Thijs De Cloedt (Haester, ex-Aborted, Horses on Fire), zanger Manuel Remmerie (Majestic Sun, Von Detta), James Falck (Bear) en Mike Def (Horses on Fire). Dirk Verbeuren (Megadeth, Soilwork en Aborted) heeft alles ingespeeld, maar de livedrummer is intussen Ace Zec. Deze laatste deed eveneens de mix voor het album en de single “Blood Eye” die we als aperitiefje voorgeschoteld krijgen.
Cobra The Impaler kon ons meteen overtuigen bij hun live-debuut op Headbanger’s Balls Fest in Izegem. Lees hier .
Toen reeds was het moeilijk om een genre te kleven op het soort van metal dat deze band brengt. De complexe songopbouw en de tempowisselingen in “Blood Eye” hebben ze misschien geleend van de deathmetal, maar de stoner-vocalen duwen de song een andere richting uit. Meer naar de moderne heavy metal en naar Mastodon en Baroness, maar dan met meer scherpe randjes.
Er werd ook aan de meezingbaarheid gedacht, met een ‘I’ll face you, tyrant’ die je al bij de eerste luisterbeurt kan meebrullen.
Op het album ‘Colossal Gods’ is het nog wachten tot volgend jaar, maar dat wordt er eentje om naar uit te kijken.

https://www.youtube.com/watch?v=6wSa_pxyezA

De Australische instrumentale postrockband Sleepmakeswaves begon zijn carrière met twee albums bij het Australische label Bird’s Robe Records alvorens uit te komen bij twee Europese toplabels in het genre: het Belgische dunk!records en Pelagic Records. Sindsdien bracht Bird’s Robe al een verzamelalbum met drie EP’s uit van Sleepmakeswaves en nu is er ‘Live At The Metro’, de live-registratie van een concert van 2015, opgenomen voor een radio-uitzending.
De fans van de band en van het genre in het algemeen zullen bijzonder blij zijn met dit live-album. Het werd opgenomen in 2015 in Sydney, na een lange tournee die deze band onder meer naar België bracht.
Kort voor deze opname stond Sleepmakeswaves met nagenoeg dezelfde set in de Kavka in Antwerpen, met Skyharbor en Tides From Nebula. De set bestaat vooral uit tracks van ‘Love Of Cartography’, het album uit 2014 dat de Australiërs op die tournee aan het promoten waren. Enkel de openingstrack en de setafsluiter komen van hun debuutalbum ‘…And So We Destroyed Everything’: “In Limbs And Joints” en “A Gaze Blank And Pitiliess As The Sun”.
Fans van ‘Love Of Cartography’ krijgen met ‘Live At The Metro’ dan ook waarschijnlijk de beste versie ooit te horen van die set, met een wel heel enthousiast publiek tussen de tracks in.
Als extraatje krijg je de bedankingen van de band erbij en een paar leuke quotes over de tournee. Een leuk live-album voor wie de band al langer volgt en misschien kan deze sprakelende live-registratie ook enkele fans overtuigen die rotsvast geloven dat in postrock het album altijd beter is dan het concert.

https://sleepmakeswaves.bandcamp.com/album/live-at-the-metro

Beech wist ons in 2018 aangenaam te verrassen met de EP ‘Teabag’. Nu is er het debuutalbum ‘Artifact’ en de belofte van ‘Teabag’ is uitgekomen: een volledig album met lo-fi verveeld-klinkende slackerpop in de geest van Lemonheads, Pavement en Teenage Fanclub. Met hier meer aandacht voor de melodie en meer upbeat dan bij de grote voorbeelden van de jaren ’90. Er zit soms zelfs iets zonnigs of zomers in deze Belgische slackerpop. De grens tussen slacker en dreampop wordt een paar keer overgestoken, in de beide richtingen. Het enige wat we nog missen is zo nu en dan een direct herkenbaar refrein dat de songs een eigen gezicht heeft.
De toon in de lyrics en in de muziek in het algemeen (die vocale harmonietjes in de koortjes!) is dus eerder positief-upbeat en vrolijk; al zijn er tracks waar er misschien toch een kleine schaduw over hangt.
Het niveau ligt constant hoog en dan is het moeilijk om er een paar positieve uitschieters uit te halen. “A Big Surprise” en “Another One” zijn heel sterke songs. “Into My Room” en zeker “Wrap Your Head Around It” hadden in de jaren ‘90/2000 misschien zelfs een paar weken in de Afrekening kunnen staan.
Daaruit zou je kunnen besluiten dat Beech twee of drie decennia te laat komt met deze fijne blend van slacker en dreampop, maar wie weet is deze band de voorloper van een slacker-revival. Het zou hen zeker gegund zijn.
Naar goede traditie bij Gazer Tapes is deze ‘Artifact’ van Beech vooral op cassette beschikbaar.
https://gazertapes.bandcamp.com/album/artifact

Ons land staat niet bekend als de absolute top in bluegrass en americana, maar er zijn momenten dat we scoren. ‘Hurricana’ is zo’n album dat ons verrast in originaliteit en kwaliteit.
A Murder In Mississippi gooit op dit album een paar genres op een hoopje. De basis is americana en bluegrass, maar de kruiding komt van folk, blues en dark country. Waar andere bands in die genres al snel naar traditionals en covers grijpen, kiest deze Gentse band voor veel eigen composities waarbij je wel een gevoel van herkenning krijgt, alsof het toch traditionals zijn die je al eerder hoorde.
Eén van de grootste troeven van A Murder In Mississippi is zanger-gitarist Leander Vandereecken, een naam die we ook kennen van de Missy Sippy All Stars en blijkbaar ook van hardcore/metalband 6 Days Of Justice. Leander zingt zonder overdreven Southern-accent (soms zelfs met een eerder Schotse of Ierse toets) en heeft een aangename stem. Je gelooft hem, zowel in de feel-good-songs als in de treurende/murder ballades. De vocale afwisseling komt van Mirthe en Lore en die afwisseling in de backings en zelfs een paar keer in de lead vocals (zoals op het heerlijke dreamfolk-duet “Starlightdreamer”) tilt het geheel naar een nog hoger niveau. Dat zou misschien wel wat vaker mogen gebeurd zijn op dit zo ook al fijne album, want het contrast tussen de vrouwelijke en mannelijke vocalen is puur goud.
Muzikaal zijn er hoofdrollen voor banjo en viool en komen er geen of nauwelijks klassieke drums aan te pas. De composities zijn – uiteraard – allemaal heel klassiek, maar zitten wel goed in elkaar, met veel aandacht voor de melodie en de meezingbaarheid van het refrein.
Openingstrack “River Whispers” twijfelt wat tussen folk en americana, terwijl “Wrong Side Of The Road” een uitnodiging is om te gaan linedancen. Deze single heeft overigens een heel leuke en goed ingeblikte video. Het scheelt niet veel of dit was een one-take video die – alvast bij mij – inzake aanpak herinneringen oproept aan die van “Unfinished Sympathy” van Massive Attack.
Maar terug naar de muziek. In bluegrass en dark country heb je minstens een paar tranentrekkers nodig en die hebben ze zeker bij A Murder In Mississippi, zoals in murderballad “Forever And A Day”. “The Raven And The Oak Branch Tree” is een swingende bluegrass-hymne over iemand die zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. De song vertraagt met elk couplet tot op het einde de trein zich opnieuw op gang trekt. Heel mooi gedaan, dat spelen met het tempo.
“Run Brother Run” is een ongecompliceerd uptempo dronkemanslied dat het live zeker goed zal doen.
Het absolute hoogtepunt, voor mij dan toch, is het onheilspellende en met veel power gebrachte “Your Kingdom Burning”.
‘Hurricana’ is een bijzonder aangenaam album met een ongekend hoog niveau.

Beachdog is de nieuwe band van David Achter de Molen, de zanger van het vroegere John Coffey. Met die punk/hardcoreband stond hij wereldwijd op festivalpodia, maar dat is verleden tijd. Op de eerste single van Beachdog horen we vooral grunge. En goede grunge zelfs. Volgens het boekje en met meer emotie dan de meeste neo-grungers. De zang doet mij in de intro van “Crawl In Pieces” zelfs meteen denken aan Eddie Vedder op ‘Ten’.  Het refrein mist wat meezingbaarheid en je blijft wat zoeken waar deze track nou precies over gaat, maar wel een sterke single.
Het B-kantje van deze 7” is andere koek. “Milk” ruikt nog hard naar de militante hardcore van John Coffey, met halfweg misschien een subtiele Soundgarden-toets en – meer naar het einde toe – de intense noise van pakweg It It Anita.

https://snowstar.bandcamp.com/album/crawl-in-pieces-7

Onlangs bespraken we hier nog de debuutsingle van het Nederlandse Chica Chica en inmiddels krijgen we in bijna geheel dezelfde sfeer een single van Los Bitchos. Dat is een vierkoppige instrumentale meidenband die net als Chica Chica en My Baby, die andere Nederlandse band, een beetje retro klinkt en verschillende leuke genres blendt: psych, poprock, desertblues en allerlei retro-exotica.
Hun vorige single, “Las Panteras”, was dansbaarder, met wat meer cumbia en chicha, maar “Good To Go” heeft – na de spaghetti-western-intro dan, meer een zweverige mantra-feel.
Deze tracks zijn niet wereldschokkend vernieuwend of grensverleggend, zelfs helemaal niet perfect uitgevoerd, maar wel onweerstaanbaar leuk.

https://www.youtube.com/watch?v=yo-18aT_Hwo

Nils Frahm werd bekend dankzij zijn mix van klassieke muziek en elektronische muziek (synths, drumcomputers, loops).  Deze ‘Old Friends New Friends’ is een lange verzameling van eerder onuitgebrachte stukjes piano van 2009 tot 2021. Volgens Frahm is het niet echt een nieuw album omdat er geen grote lijn, verhaal of thema in zit en ook niet echt een verzamelalbum, maar zo voelt het wel.
De Duitser geeft twee redenen op voor dit album. De eerste is dat hij wil vermijden dat er later iemand door zijn muzikale kluizen zou graaien end at die dan zomaar wat bij elkaar zou graaien om langs de kassa te komen. Hij ‘redt’ deze 23 fragmenten en de rest wordt voorgoed gewist of opgestookt. Een tweede reden is dat Frahm broedt op een soort van nieuw begin. Daarover wil hij nog niet veel kwijt, maar het moet zijn dat deze pianostukjes niet langer bij dat nieuwe verhaal zullen passen.
Het verzamelalbum dan. Het gaat – zoals je kan verwachten – een beetje alle kanten op. Van heel naakte, verstilde en kleine piano-akkoorden tot al meer uitgewerkte en ge-arrangeerde stukken. “Rain Take” is bv. heel mooi uitgewerkt, tegenover ingetogen, kleine stukjes als “Berduxa” of “Late”. Het treurende “Todo Nada” heeft een typische ruis als van een stoffige vinyl. “Wedding Waltzer” swingt en walst een klein beetje, op een jazzy kind of way. “Further In The Making” heeft een wat Oosterse look & feel.
Bij heel wat tracks op ‘Old Friends New Friends’ bekruipt je hetzelfde gevoel: je snapt meteen waarom die track niet op de brandstapel ging, maar je voelt ook duidelijk dat ze (nog) niet de innerlijke kracht hebben van zijn werk op ‘Felt’ of ‘Screws’. Je voelt je getuige van een artiest die zoekt en probeert, die dingetjes uitwerkt of weggooit. In hun soms nog onbewerkte vorm herinneren sommige liedjes meer aan zijn soundtracks dan aan pakweg ‘Juno’. De opnamekwaliteit is niet altijd fantastisch.
“New Friend” is – op de intro en outro na misschien – een mooie, voldragen track die met een beetje meer vijlen en schaven zeker sterk genoeg is voor een regulier album. Hetzelfde geldt voor “Nils Has A New Piano”.  Mijn persoonlijke favoriet is “Strickleiter”.
Deze goedgevulde verzamelaar zal toch vooral de bestaande fans plezieren. Ondertussen kijken we uit naar dat nieuwe begin van Nils Frahm.

De naam Jim Davies zal misschien niet direct een belletje doen rinkelen, maar hij speelde gitaar op de singles “Firestarter” en “Breathe” van The Prodigy. Daarna deed hij nog mee met Pitchshifter en tal van andere projecten. Deze ‘Prey Later’ is zijn tweede solo-album als producer (en ook nog gitarist).
Er staan op dit album een paar stompers die inzake aanpak en energie herinneren aan The Prodigy. EDM met een flinke dosis industrial, redelijk donker ook.
De vocale hulp komt o.m. van Tut Tut Child, zijn echtgenote Abbie Aisleen en van Jamie Mathias, de bassist van Bullet For My Valentine. Twee nummers werden gemixed door Empirion. Dat komen en gaan van vocalisten en de diversiteit aan subgenres bovenop de twee Empirion-mixes maken van ‘Prey Later’ een heel nerveus album, maar dat kan dit genre van electro/EDM wel hebben.
De beste tracks op dit album zijn zonder meer “Hit The Reset” en “Choose Your Poison”, de twee Empirion-mixes die op een album van The Prodigy hadden kunnen staan, het slepende, dreigende, apocalyptische “Prey Later” en het duistere “The Killing Way”.

https://jimdavies.bandcamp.com/album/prey-later

Crashdiët is terug met een nieuwe single. Deze sleaze/glamrockband is vooral bekend vanwege de steeds wisselende samenstelling, ondanks hun status en succes. Het zesde album waarvoor ze nu in de studio zitten en dat in 2022 uitkomt, zal misschien het eerste album van deze band zijn met dezelfde zanger als het vorige album.
Het proevertje heet “No Man’s Land” en deze single laat het beste verhopen. Dit overstijgt de glam en sleaze en heeft catchy elementen van Crashdiët’s landgenoten als Europe en Sabaton. Het ritme, de aanstekelijke vibe, de meezingbaarheid, … Het lijkt een makkelijke formule, maar enkel als alles juist zit werkt ze ook en dat is hier het geval. Voor de liefhebbers van klassieke hardrock is dit gesneden koek.
https://www.youtube.com/watch?v=eidua-3li_Q&t=4s