Whispering Sons heeft van de lockdown gebruik gemaakt om een nieuw album op te nemen. Dat komt binnenkort uit en het aperitiefje is de single “Surface”. Zelf zeggen ze dat ze het beste van hun vorige singles en albums in dit nummer gebundeld hebben en dat lijkt te kloppen.
“Surface” heeft alles wat “Hollow” en “Alone” deden schitteren op het album ‘Image’. In hedendaagse postpunk zweeft Whispering Sons op eenzame hoogte. Het is bezwerend, aangrijpend en catchy (op een postpunk-manier dan).

Voor de heel snelle beslissers was er ook een 7”-single met ‘Blank’ als B-kantje.
https://www.youtube.com/watch?v=XkKJvDBbKn0

Meskerem Mees is hot. Sinds ze aantraden op de eerste ronde van Humo’s Rock Rally zit het duo op een rollercoaster die steeds hogere loopings maakt. Alle radio- en tv-zenders houden van hen en alle socials hebben Meskerem aan de borst gedrukt. De hype is helemaal terecht. Wat de dames brengen is ontwapenend mooi, kwetsbaar en puur. Op een bepaalde manier is het ook gedurfd, zo minimaal en klein in een tijd waar elk arrangement of productionele toevoeging zo uit de laptop rolt . Het siert producer Koen Gisen (An Pierlé, …) dat hij de teugels zo strak houdt. Het is een aanpak die ervoor zorgt dat België al snel te klein zal zijn voor Meskerem Mees.
“Seasons Shift” twinkelt maar slechts een klein beetje minder hard dan “Joe”, de debuutsingle die vol in de roos schoot. Hij heeft wel het voordeel dat we inmiddels, nu we ook al de samenzang met Mooneye en hun Engelstalige versie van Gorki’s “Mia” gehoord hebben, weten waar we ons aan kunnen verwachten. En die verwachtingen lost deze tweede single helemaal in.
“Seasons Shift” was het eerste nummer dat Meskerem Mees bracht op hun set op die eerste ronde van Humo’s Rock Rally. Het stemtimbre is anders, en de vergelijking gaat zeker niet helemaal op, maar mij katapulteert Meskerem Mees zo terug naar het moment dat Tracy Chapman eind jaren ’80 het Wembley-stadion stil kreeg met enkel haar stem en haar gitaar, met “Talkin’ ‘bout A Revolution”. De eerste singles van Meskerem Mees zullen niet de impact hebben van “Talkin’ ‘bout A Revolution” of “Fast Car”, maar dit duo kan op hun eigen manier de stem van hun generatie worden.

Meskerem Mees - Seasons Shift - YouTube

Martin Gore kennen we vooral als componist, muzikant en tweede zanger van Depeche Mode. Hij is minder bekend als solo-artiest dan DM-frontman Dave Gahan. Gore’s solo-werk  wordt dan wel de hoogte ingeprezen, echt bekend is hij er niet mee geworden. Daar zal ‘The Third Chimpanzee’ waarschijnlijk niet veel verandering in brengen. Deze EP ligt grotendeels in het verlengde van ‘MG’, zijn instrumentale album uit 2015. De albumtitel van deze nieuwe EP en enkele songtitels verwijzen naar een boek van Jared Diamond, maar dat moet je niet gelezen hebben om deze EP te beluisteren (of om ‘mee te zijn’).
‘The Third Chimpanzee’ omvat vijf tracks met experimentele elektronische muziek met nog vaag de industrial-feel die je kent van Depeche Mode. Een heleboel ritmes, beats, soundbites en melodietjes worden door elkaar gehusseld. Die structuur die overblijft is flinterdun. Meestal klinkt het wat speels, soms wordt het een klein beetje dreigend. Het is intrigerend, knisperend fris en verrassend, zeker voor iemand die al zolang met muziek bezig is. Deze Brit is duidelijk nog niet vastgeroest of aan het teren op zijn succes.
Gore kan op ‘The Third Chimpanzee’ niet verstoppen dat hij de belangrijkste muzikant en componist is van Depeche Mode. Wie hun hele oeuvre integraal kent, en vooral wie hun meest recente albums weet te smaken, zal vast ook wel mee zijn met deze EP. Wie Depeche Mode enkel kent van hun hits uit de jaren ’80 zal het in Keulen horen donderen.  

Elektro/Dance
The Third Chimpanzee EP
Martin Gore
 

BRUCE verrast met heruitgave van albums op vinyl

Geen nieuwe release voor BRUCE in 2020 en waarschijnlijk ook niet in 2021. Dan hebben we het natuurlijk over de Belgische punkrocktrio BRUCE en niet over Bruce Springsteen of nog een andere bekende Bruce. Geen nieuw werk dus, wel hebben ze vorig jaar hun twee meest recente albums op één vinyl geperst. De derde persing is inmiddels te koop. En dit jaar wordt nog meer oud werk van BRUCE heruitgebracht op vinyl.
Musiczine ging eens praten met de band over hun plannen.

Voor de trouwe volgers van Musiczine is BRUCE geen onbekende, maar voor wie niet opgelet heeft: wanneer en hoe is BRUCE begonnen?
BRUCE: Wij spelen al sinds 1990 met ons drieën samen in The Leftovers, waarvan de roots eerder in de garagerock lagen. Met die band brachten we een CD en wat singles uit via het - toch in België legendarische Boom! Records van wijlen JP Van. Toen onze toenmalige zanger de band in 1993 opdoekte, maakten we een doorstart onder de naam BRUCE. Daarbij zijn we teruggegaan naar onze punkroots. BRUCE speelt dus best al een hele tijd samen, met steeds dezelfde bandleden.

The Leftovers was al geen unieke bandnaam, maar BRUCE is dat zeker ook niet. De google-baarheid was in ’97 nog geen criterium?
BRUCE: Inderdaad, met de naam BRUCE hebben we het onszelf niet makkelijk gemaakt, want online kom je eerst terecht bij Bruce Springsteen, Bruce Willis en Bruce Lee. Ons vind je ergens terug op pagina 527 bij de zoekresultaten. Onze bandnaam heeft wel degelijk te maken met Bruce Springsteen. Met The Leftovers speelden we op de halve finale van de Rock Rally, gepresenteerd door toenmalig Humo-journalist Frank Vander Linden (van De Mens). Hij kondigde ons aan met de historische woorden “de volgende band heet Leftovers, maar dat had net zo goed Bruce kunnen zijn”, want onze zanger/gitarist leek (vooral toen) nogal op Springsteen, wat hem nog jaren achtervolgd heeft. Toen we in 1993 een doorstart maakten, moesten we dus niet lang nadenken over de bandnaam.

Als The Leftovers deden jullie supports voor Ed Kuepper van The Saints en de Cosmic Psychos. Is zo jullie liefde voor Australische punkrock ontstaan?
BRUCE: Die voorkeur was er al eerder. Wij luisterden veel naar Australische bands als The Saints, Radio Birdman, Celibate Rifles, Hard-Ons, New Christs, Cosmic Psychos, enz. We vonden dat goed en dat was hoe onze muziek moest worden.

Na de naamsverandering was er een lange pauze in de band. Wat is er toen gebeurd?
BRUCE: Na de doorstart als BRUCE in 1993 hebben we best wat opgetreden in België en Nederland. Ook hebben we in 1996 ons eerste album The Vaticano Trail opgenomen en een jaar later uitgebracht. Daarna hebben we nog een paar jaren opgetreden. Daarna zijn we wat blijven aanmodderden: vooral repeteren en nieuwe nummers maken, en dat was genoeg. Ons zal je nu eenmaal nooit kunnen verdenken van overdreven veel ambitie of motivatie. Tot de bevriende band Unwanted Tattoo ons in 2009 kon overtuigen om weer eens met hun samen op te gaan treden. Dat was dermate leuk dat we sindsdien muziek zijn blijven maken en blijven optreden.

Waarin verschilt de Aussie-punk van die van Belgische of Amerikaanse?
BRUCE: Australische punk is voor ons met de kenmerkende gitaar-riffs zoals The New Christs en The Eastern Dark, en uiteraard de door alles kervende wah-wah op de drie akkoorden bij Cosmic Psychos. Vandaar ook dat je veel wah-wah in BRUCE-nummers hoort. Wij hebben dus een heel ander geluid dan wat je meestal tegenkomt in subgenres als streetpunk, skatepunk of garagerock.

Waarover gaan de lyrics bij BRUCE
BRUCE: Onze teksten gaan gewoon nergens over. Alle BRUCE-nummers ontstaan met een vuil gitaarrifje en wat Engels gewauwel. Pas wanneer de hele groep de song ziet zitten, ontspinnen zich in Wim’s brein allerlei rare hersenspinsels die uiteindelijk leiden tot wat absurde teksten. Dus daar moet je vooral niets diepzinnigs achter gaan zoeken.

Live brengen jullie al eens een cover van Buzzcocks of Wipers, maar jullie versie van “Warsaw” van Joy Division springt uit de toon. Wat is het verhaal daarachter?
BRUCE: Als ik het me goed herinner spelen we “Warsaw” al van in de Leftovers-periode en zijn we het nummer tot vandaag altijd blijven spelen. Het staat zelfs op ons laatste album. Waarom we precies “Warsaw” zijn gaan coveren, kwam wellicht omdat het een heel mooi Joy Division-nummer is, maar vooral omdat het één van de weinige covers was die we foutloos konden spelen. En het nummer past bij ons BRUCE-geluid.

Het heeft lang geduurd vooraleer jullie die cover mochten uitbrengen. Wat was eigenlijk het probleem?
BRUCE: We hebben toestemming gevraagd aan Universal om het nummer op ons laatste album uit te brengen. Dat mocht mits we toestemming kregen van de rechthebbenden. Dat heeft liefst negen maanden geduurd omdat er nogal wat van die rechthebbenden zijn, naar verluidt tot de erfgenamen van David Bowie toe. En net toen we het opgenomen nummer dan toch niet op het album wilden zetten door de intussen opgelopen vertraging, kregen we alsnog groen licht.

Het valt mij op dat jullie nummers soms al heel lang spelen vooraleer jullie ze opnemen.
BRUCE: Dat komt vooral omdat we niet de ambitie hebben om veel op te nemen. Het is niet zo dat er één of ander uitgekiend plan achter BRUCE zit. Als DIY-band die van niemand afhankelijk is en wil zijn doen wij maar wat. En pas wanneer we vinden dat we voldoende albumwaardige tracks hebben, gaan we opnemen.

De heruitgave van jullie laatste twee albums op vinyl kwam een beetje als een verrassing
BRUCE: Met de covidcrisis heeft de evenementensector en sector van de livemuziek enorm te lijden onder de lockdowns. Van optreden is geen sprake en er is nog altijd heel weinig perspectief. Daarom kwam het idee om onze twee laatste albums, ‘Captain, We’ve Lost Bruce’ (2019) en ‘My Latest Popstar Crush’ (2017), op één 12”gekleurd vinyl uit te brengen, elk op één zijde van de LP. Die vinyl is inderdaad goed ontvangen en ligt inmiddels in de betere platenzaken. De eerste persing op roze vinyl was op een paar weken de deur uit. De tweede persing is op groen vinyl en de derde persing is op paars vinyl.

Vorig jaar hebben jullie niet vaak kunnen optreden en dat zal dit jaar niet veel anders zijn. Gebruiken jullie die tijd dan om nieuwe nummers te schrijven?
BRUCE: Wij zijn de hele tijd in de weer geweest met het maken van de vinyl. Als DIY-band neemt dat enorm veel tijd in beslag. We krijgen gelukkig hulp van heel wat vrienden, die we niet genoeg kunnen bedanken. We hebben wel nog wat nummers liggen die we in de toekomst wellicht zullen opnemen, maar er zijn nog niet echt concrete plannen. Deze zomer willen we wel onze eerste CD, ‘The Vaticano Trail’, heruitbrengen op vinyl. Die tracks zijn we aan het remasteren. Het wordt opnieuw een DIY-release, dus we hebben nog wel een tijdje wat om handen.

Voor een diy-band zonder label of management worden jullie veel opgepikt wereldwijd door radiostations en voor reviews. Schuilt er een gewiekste marketingmanager in één van jullie?
BRUCE: Wij doen maar wat. We proberen wereldwijd contacten te leggen met radiostations die punk spelen. Een aantal radiostations in Europa, VS en Australië hebben ons al opgepikt en toegevoegd aan hun high rotation list, en daar zijn op regelmatige basis BRUCE-nummers te horen. In Australië kreeg ons vorige album een on air-review van tien minuten op een punkradio, waarbij men het grappig vond dat een Belgische punkband die pretendeert Australisch geïnspireerde punk te spelen op de Australische radio terechtkomt.

Bovenop concerten in België en Nederland hebben jullie ook al in Turkije gespeeld
BRUCE: De jongste jaren was het vooral België, maar vroeger deden we veel meer shows in Nederland. Die optredens in Turkije kwamen er op uitnodiging van de Turkse punkband Reptilians From Andromeda. We hadden samengespeeld in België en het klikte. Het optreden in Ankara werd in laatste instantie afgelast, maar de twee optredens in Istanbul waren heel leuk.

Is een punkrockshow in Istanbul te vergelijken met een punkrockshow in Aarschot of Kortrijk?
BRUCE: Turkije heeft een relatief kleine maar heel fanatieke punkscene met heel wat alternatieve clubs en heel veel optredens, waar heel vaak dezelfde namen opduiken. Het Turkije van Erdogan is niet alleen ver weg wanneer je in de alternatieve clubs bent, maar in de hippe suburbs (Kadiköy/Uskudar) aan de Aziatische zijde heerst er algemeen een alternatieve en meer vrijgevochten vibe, en Erdogan is daar niet erg geliefd om het zacht uit te drukken. Onze twee optredens daar waren bijzonder leuk. We mochten daar een Halloween-avond afsluiten en de sfeer was knotsgek. Het Belgische publiek kennen wij als braaf en terughoudend, terwijl de Turkse fans meteen bij het eerste nummer het podium bestormden.

Worden jullie wel vaker gevraagd voor concerten in het buitenland?
BRUCE: Op een bepaald moment zou er een tour in Duitsland opgezet worden, maar met onze drukke beroepsbezigheden is het niet makkelijk om dat allemaal te organiseren. Bovendien kost het enorm veel tijd om de juiste contacten op te bouwen. We bekijken alles wat ons aangeboden wordt. Momenteel zijn er in een aantal landen goede contacten, maar door de coronacrisis volgt daar nog niets concreets uit.

Wat was tot dusver het hoogtepunt met BRUCE?
BRUCE: Zonder twijfel ons optreden op Sjock Festival in 2017 (met Bad Religion, Zeke, New Bomb Turks, …). Optreden op je favoriete festival, waar je zelf al zo lang naartoe gaat, dat is gewoon de max, zeker wanneer je achteraf complimentjes krijgt. Voorts ook de support van TV Smith van The Adverts in Leuven, maar dan vooral voor de cover van “Voor De Dood”, die we diezelfde avond samen met Elvis Peeters, zanger van Aroma di Amore, in een uptempo BRUCE-versie gebracht hebben.

Welke ambities hebben jullie nog met BRUCE?
BRUCE: We willen het gewoon leuk houden en hopelijk dit of volgend jaar nog eens de studio induiken. En vooral hopen we dat de schade door de coronamaatregelen in de muzieksector wat meevalt, zodat we met z’n allen weer kunnen optreden en de scene meer bloeit dan ooit tevoren. Als er toch iets op onze bucket list staat, dan misschien een paar concerten in Australië.

https://brucepunk.bandcamp.com

Thurnin is een Nederlands eenmansproject met akoestische, instrumentale dark folk. Het doet mij bij momenten een beetje denken aan Wardruna, Sol Invictus, Heilung, Death In June, de late Empyrium … zonder de vocalen dan. Zelf geeft hij aan dat hij veel inspiratie vond bij Woods of Ypres en daar hoor je inderdaad wel wat van terug. Muzikaal hoor je veel schema’s en ‘bewegingen’ die je ook in folk-, pagan- en doommetal zou horen, bij bv. Celestial Season of Soul Dissolution. Een paar tracks hebben zelfs licht-symfonische arrangementen met strijkers en houtblazers. Percussie hoor je nergens op dit album. Enkel op “Trials Of Menhir“ hoor je - als je goed oplet - twee keer een zucht, maar die kunnen we moeilijk niet als instrumentaal klasseren.
Hoewel hij er zelf het etiket dark folk op kleeft, is het allemaal eerder makkelijk te verteren. Er gaat weinig dreiging van uit. Melancholie en berusting/overgave zitten er wel vaak in. Neo folk zit wat dichter bij de waarheid, maar dat is dan weer een heel ruim begrip. Muzikaal-technisch ligt het gitaarspel op zo’n hoog niveau dat het ondanks de vlotheid meer is dan voorbijkabbelende achtergrondmuziek. Op die momenten wordt het duidelijk dat deze gitarist zijn kennis en ervaring uit death en doom vertaalt naar akoestische folk en zo een heel rijk en divers pallet aan emoties kan neerzetten met een eerder beperkte bezetting van instrumenten. Aan de opnames van de gitaar kon misschien nog wat langer en meer gesleuteld worden, zodat de bijgeluidjes weggefilterd zouden zijn. Maar die hebben voor anderen dan weer een zekere charme.
Je hoort wel vaker in reviews dat je een album als één geheel moet beluisteren end at je dan moeilijk één of meer favoriete nummers kan aanduiden. Dat is hier zeker waar. De kwaliteit is constant.
Verslavend mooi.

Folk/World
Menhir
Thurnin

https://thurnin.bandcamp.com/album/menhir

Het trio Southern Heat is nieuw en ook weer niet. Gitarist Dirk Cleybergh kennen de oudere metalheads nog van White Heat, de Belgische hardrock/metalband uit de generatie van Killer en Ostrogoth. Cleybergh speelt nu samen met Stef De Ryck (Southern Voodoo) en Dominique De Vos (Southern Voodoo, Buzzkill Baby, Motorcity Angels), beiden in hun jonge jaren nog fan van White Heat.
“Sin On Wheels” hebben ze opgenomen zonder elkaar fysiek te ontmoeten, zoals dat gaat in deze coronatijden. Deze eerste single klinkt een beetje alsof hij uit de jaren ’80 komt, maar we horen vooral het goede dat we ons herinneren van die periode. Het klinkt stevig en snedig en het is een song met ballen.

Na het perfecte getimede ‘Let’s Invade America’ voor de Amerikaanse verkiezingen komt het trio van PESCH nu met de tweede single die een meer universeel thema heeft in de lyrics. Het verrassingseffect is al een beetje weg en dus moet deze single het van zijn intrinsieke kwaliteiten hebben. En die zijn er genoeg. De bijtende lyrics van Peter Slabbynck die je aan het denken zetten (en misschien zo ook wel een glimlach op je gezicht toveren) en haunting en militante EBM van Chesko en Sam Claeys, alsof de jaren ’80 nooit weggeweest zijn.
In april komt de maxi ‘Melba’ in een beperkte oplage uit van PESCH en als alles gaat zoals gepland, staat deze digitale single daar ook op.

Elektro/Dance
What’s Wrong With People -single-
PESCH
 

Het tweede album is vaak het moeilijkste voor een band. Of je breekt helemaal door of je blijft een eeuwige belofte. Een tussenweg, het bevestigen van al het goede op het eerste album, dat hoor je maar zelden. Die laatste is ook niet meteen de beoordeling waar je als band echt naar uitkijkt. Het is wat Teen Creeps voor elkaar kreeg op ‘Forever’: het bevestigen van al het goede op ‘Birthmarks’. En daar stond flink wat goed materiaal op, zodat bevestigen hier absoluut een compliment is.
Teen Creeps grossiert op ‘Forever’ opnieuw in grungy indierock met muzikaal veel verwijzingen naar de jaren ’90. Toch is het nieuwe album geen doorslagje van hun debuut. Het ‘boze’ is er wat uit, ingeruild voor een wat meer volwassen en doorleefde sound, maar voorts is er nog steeds een pak rauwe emotie en melancholie en het rammelt al eens in hun fuzzy slacker-rock. Denk aan Buffalo Tom, The Posies, Sloan, Soul Asylum, Sebadoh, …  Er zijn wel meer Belgische en andere bands die vandaag teruggrijpen naar die indierocksound van de 90’s. Dat was dan ook één van de meest interessante periodes in de muziekhistorie. Teen Creeps slaagt er op ‘Forever’ in om die sound naar hun eigen gezicht te boetseren. Een nieuw gerecht met bekende smaken.
‘Forever’ heeft heel wat sterke songs, maar mist een single die echt vluit catchy is. De verdienste ligt meer in de kwaliteit als album. De beste kansen om pakweg op StuBru of radio Willy hoog te scoren zijn voor “Seeing Shapes” en “Signal Dream”. Soms ligt het tempo hoog, zoals op “Fall Out”, maar dan weer gaat de voet van het gaspedaal, zoals op het melancholieke “Brothers“.
Een echte misser zit er gelukkig niet bij. 

SJ Hoffman & Clairval - Na elk album moet je een streep trekken onder het verleden

SJ Hoffman & Clairval hebben samen het heel interessante instrumentale album ‘Sweet Seclusion’ uitgebracht. We gingen eens te rade bij Steven Borgerhoff en Sam Pieter Janssens om meer te weten te komen over dat album.

Dit lijkt een vervolg op ‘Waves Holding Time’, het laatste album van SJ Hoffman waar Sam aan meegewerkt heeft. Is ‘Sweet Seclusion’ een verzameling tracks die al in aanmerking kwamen voor dat album?
Steven: Dit album staat helemaal los van die vorige plaat. We zijn voor ‘Sweet Seclusion’ gestart met een blanco pagina. Oude ideetjes die nog in de kast lagen, hebben we daar bewust laten liggen. Na elke plaat moet je een streep onder het verleden trekken en aan nieuw materiaal werken.

Was het van bij het begin duidelijk dat het een grotendeels instrumentaal album zou worden?
Steven: Er was niet echt een welomlijnd idee of concept toen we zijn gestart. Het was zelfs niet de bedoeling dat er enkele maanden later al een album zou gereleased worden. Het begon simpelweg met het over en weer mailen van ideetjes die we vervolgens langzamerhand hebben uitgewerkt. Het proces was dus heel intuïtief. Toen we na enkele maanden nog eens door al ons materiaal gingen, vonden we het te goed om er niet iets meer mee te doen. 

Jullie spelen beiden verschillende instrumenten, was er een taakverdeling bij het componeren?
Sam: De afspraak was dat er geen afspraken waren. Deze plaat kon enkel tot stand komen omdat er geen grenzen werden opgelegd. We hebben de vrijheid die de lockdown ons paradoxaal genoeg gaf met beide handen gegrepen en al snel mailden we elkaar ideetjes door die ik dan in mijn homestudio finaliseerde.

Was de verleiding niet groot om toch lyrics toe te voegen?
Steven: Neen, eigenlijk niet. Het voelde heel natuurlijk aan om de muziek voor zich te laten spreken. Slechts op één track (“I Need More Space”) vonden we dat er nog vocalen moesten worden toegevoegd. En dan hebben we de tekst bewust minimalistisch gehouden. Echt héél minimalistisch eigenlijk. (lacht)

Hoe gaat deze samenwerking verder?
Sam: We bekijken nog of we met deze muziek misschien iets live kunnen doen. Ik heb al veel experimentelere muziek gezien op onze podia. Allemaal in de veronderstelling dat live spelen opnieuw mogelijk wordt, uiteraard.  

Er spelen twee sleutelfiguren van And Then Came Fall mee en toch staat er Clairval als ‘nom de plume’.
Sam: Als Clairval heb in 2020 ook al een album uitgebracht met piano-soundscapes: ‘Ondulé’. Deze ‘Sweet Seclusion’ sluit daar naadloos op aan. Dat Annelies Tanghe van And Then Came Fall meedoet, is natuurlijk niet toevallig. Annelies is mijn bandmate bij ATCF en woont twee straten van me vandaan, maar het belangrijkste: ze is gewoon een steengoede vocaliste.

De cover van “Sky And Sand” van Paul Kalkbrenner springt er om verschillende redenen uit op het album. Wie is met dat idee afgekomen?
Steven: De originele song passeerde toevallig op de radio toen we wat ideetjes aan het uitwisselen waren. Ik vroeg Sam wat hij ervan vond als we de oorspronkelijke versie eens zouden uitbenen en hij zag dat meteen zitten. We hebben ook een versie met mijn stem opgenomen, maar na de sessie van Annelies wisten we onmiddellijk dat die versie er boenk op zat. Ik ken geen betere stem in Vlaanderen dan die van Annelies. Waanzin!
Sam: Annelies heeft om vocals op te nemen meestal maar enkele takes nodig. Zo ook voor “Sky And Sand”. We zijn heel blij dat ze heeft meegewerkt aan dit project.

Hoe zijn jullie bij Tom Barman uitgekomen voor de foto op de hoes?
Steven: We hebben met mijn uitgeverij Borgerhoff&Lamberigts het fotoboek van Tom Barman uitgegeven. Ik zag zijn foto’s in die periode dus regelmatig langskomen. En de hoesfoto vond ik zo treffend passen bij de sfeer van de plaat en de lockdown. 

Jullie zitten beiden bij het label Starman Records en toch komt ‘Sweet Seclusion’ uit bij Klankkast. Een bewuste keuze?
Sam: Gezien het huidige (muziek)klimaat vonden we het een rustgevend idee om dit kleinood op ons eigen ritme en op kleine schaal uit te brengen. Klankkast is het label waarop ik een aantal eigen producties release. Deze soundtrack is evenwel voor iedereen te beluisteren op alle streaming services. Na vier dagen hebben we op Spotify alleen al de kaap van 10.000 streams overschreden!
Steven: de plaat is op vinyl verkrijgbaar, maar ook daar hebben we het bewust ‘klein’ gehouden. Er zijn slechts 100 genummerde exemplaren geperst.

Als jullie tijdens de viruscrisis dit album konden maken en uitbrengen, dan komt er wellicht ook nog nieuw werk aan van SJ Hoffman en And Then Came Fall?
Steven: Ik werk altijd aan nieuw materiaal. Ik zit wel al met wat ideetjes in mijn hoofd over hoe het volgende album zou moeten klinken. Maar het zal alleszins wel weer een andere weg zijn die ik wil inslaan. Zo blijft het spannend. Niets zo erg als een doorslagje maken van je vorige plaat. Een leven zonder muziek, dat wil ik me zelfs niet voorstellen…

CD review
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80598-sweet-seclusion.html

Vijf jaar na de release van “T-shirt van Metallica” brengt de Vlaamse metalcoreband Fleddy Melculy een vervolg uit op die cultsingle. Op “T-shirt van Fleddy Melculy” vraagt Fleddy Metallica aan Metallica waar de return blijft voor alle reclame die de band de afgelopen jaren voor hen heeft gemaakt. Deze single past in de lange traditie van de band om bijtende humor en sarcasme te koppelen aan agressieve metalcore. Verrassen doen ze niet langer, entertainend is het wel nog steeds.
“T-shirt van Metallica” sloeg vijf jaar geleden in als een bom en katapulteerde de metalband van onbekend, naar één van de bekendste Belgische metalbands van de afgelopen tien jaar. Fleddy Melculy werd een hype maar wist ondertussen met drie succesvolle albums (en een live album) zowel live als op plaat te overtuigen en meer te zijn dan een hype.
Deze nieuwe single werd al meteen Catch of the Day bij StuBru en met een beetje goede wil van de fans zal hij ook wel De Afrekening halen.

https://www.youtube.com/watch?v=q0g2CRv-NZM