De Belgische melodic deathmetalband Fragmentum houdt het creatieve duo Jan en Gunnar graag de touwtjes in eigen handen. Voor hun nieuwe album ‘Masters Of Perplexity’ werd de band gereduceerd tot zijn creatieve kern (de gitaristen/zangers Jan en Gunnar) en aangevuld met de nieuwe drummer Paul De Smet (Transport Aerian). Alles werd opgenomen in hun eigen studio en het album komt uit op hun eigen Zoorka Records.
‘Masters of Perplexity’ bouwt voort op het uitstekende ‘Pugnacity’, in 2019 uitgebracht na hun Amerikaanse tournee als support voor Children of Bodom. Daarna gingen ze nog op een Europese tournee met Soulfly.
‘Masters Of Perplexity’ heeft de Maya’s als thema en er is ook een muzikale koerswijziging: meer aandacht voor de melodie en iets minder op de doom. Het accent ligt nog steeds op de snelle en virtuoze gitaarpartijen, maar Jan en Gunnar profileren zich hier ook als masters in productie en arrangementen. De intro van “Mountain Of The Dead” is een pareltje inzake productie, wat maakt dat het daaropvolgende grunten er mooi tegen afsteekt. Op het nieuwe album wisselen ze de grunts af met een paar zuinige cleane vocalen (zoals op “Screechings Of The Sacrifice”) en die variatie is welkom.
Fragmentum speelt graag met contrasten: catchy melodielijnen tegen agressieve gitaren, drumritmes die niet altijd klinken zoals je verwacht tegenover gitaarsolo’s die dan weer meer wel dan niet klassiek zijn, … Het thema van de Maya’s is – al zeker voor een Belgische band – uniek en zit mooi verwerkt in de lyrics, al teert de band toch veel op het cliché van de mensenoffers.
Eén van de betere tracks het album is het gejaagde “Clash Of The Clans”, waarop de grunts mooi in de gitaarmelodie en eenvoudige drumpatroon blenden. Op “Trick Of The Twins” doen ze dat nog eens over. Feast Of The Flesh is een heel stuk trager, heeft een knap cello-arrangement en lekkere doomy intro. Daarna gaat deze track meer in de richting van melodische deathmetal, om dan nog een paar keer heen en weer te switchen tussen die genres. De tracks van Fragmentum zijn zelden in één hokje te duwen. 
‘Masters Of Perplexity’ is voor Fragmentum een paar stappen vooruit ten opzichte van ‘Pugnacity’, zowel in de muziek als in de productie. Een heel aangenaam en gevarieerd album.

https://www.youtube.com/watch?v=B3F3xJPuPH8&t=6s

De Schotse rockband Del Amitri had in ons land twee radiohits: “Nothing Ever Happens” in 1989 en “Always The Last To Know” in 1992. Die hits zijn wat in de vergetelheid geraakt, maar de oudere muziekliefhebber zal ze meteen herkennen. Na die internationale hits volgden nog hits in de UK en na de split in 2002 ging zanger Justin Currie solo. In 2014 en 2018 waren er echter succesvoille reünie-tournees en nu is er nieuw werk van de band, met vooral gitarist Iain Harvie als vaste waarde.
De kans dat één van de tracks op ‘Fatal Mistakes’ een internationale hit wordt is niet onbestaande, maar toch ook weer niet zo groot. Currie en Harvie zijn heel degelijke songschrijvers en performers, maar de jaren ervaring hebben de scherpe kantjes er wat afgevijld. Het klinkt allemaal heel degelijk, maar tegelijk ook heel smooth en het passeert zonder veel sporen na te laten. Dat Del Amitri op ‘Fatal Mistakes’ nog steeds klinkt als eind jaren ’80, begin jaren ’90 is tegelijk een vloek en een zegen.  Het is vooral herkenbaar, maar meteen ook een beetje gedateerd.
“Otherwise” zou als single zeker zijn plaats vinden op Radio 1, meer dan de door band en label uitgebrachte eerste single “Close Your Eyes And Think Of England”. “Otherwise” is één van de sterkste songs op het album. Andere uitblinkers zijn de stuwende tracks “Missing Person” en “Nation Of Caners”, het heel intimistische “Lonely” en het catchy “You Can”t Go Back”.

https://www.youtube.com/watch?v=lCGigqiAEXU

Tannhauser Orchestra (vroeger Tannhauser) is nog steeds de band van Erick De Deyn. Voor het nieuwe album ‘The Fade’ krijgt hij hulp van Geert Janssens (sinds 2012 bij de band) en nieuwkomer Loes Besieux. Zij leverde ook het knappe artwork voor deze release.
In deze opstelling klinkt Tannhauser Orchestra heel erg als tal van alternatieve/shoegaze/indie gitaarbands van eind jaren ’80 begin jaren ’90. Denk aan The Jesus And Mary Chain, Dinosaur Jr., Yo La Tengo en zelfs Pixies en Sonic Youth zonder de scherpste kantjes. De tracks waarop Loes zingt, voeren mij terug naar de hoogdagen van Elastica, Belly, Lush, Juliana Hatfield en Echobelly. De mannelijke vocalen springen er in verhouding wat minder uit, maar de variatie is wel top.
De vaak dreamy gitaar/synthsound van Tannhauser Orchestra op ‘The Fade’ is betoverend en geeft deze band een unieke plek in het muzikale landschap van vandaag, al slaat de slinger net zo goed in de richting van artpop en grunge.
Dit album schittert het hardst op het mysterieuze “Yamahaze” en ook nog op “Plain Jane” en “Late In The Game”. Het lang uitgesponnen “Deaf” heeft soms wat moeite om de luisteraar de volle negen minuten bij de les te houden, maar heeft net zo goed momenten die die epische speelduur verantwoorden. “Three Little Birds” (geen cover van Bob Marley) is met zijn trage ritme een beetje een spelbreker, maar heeft ook wel wat charme.
Tannhauser leverde met ‘The Fade’ een charmant en gevarieerd album dat in zijn leukste momenten ongegeneerd linkt naar het strafste uit de nineties.

https://tannhausermusic.bandcamp.com/

Prestige brengt dit jaar een nieuw album uit bij Massacre Records. De band werkt sinds 2006 aan een comeback en nu is er eindelijk ook nieuw materiaal.
Deze Finse thrashmetalband bestond in een eerste versie van 1987 tot 1992, waarbij enkel materiaal werd uitgebracht bij een lokaal label. Daarna zat gitarist Jan Örkki Yrlund in een hele reeks bands zoals o.m. Lacrimosa en het (half-)Nederlandse Imperia, maar ook in de Belgische bands Danse Macabre en Ancient Rites.
Met de nieuwe drummer van Prestige, Matti Johansson, die lang bij Korpiklaani zat, komt de comeback van Prestige in een stroomversnelling. De nieuwe single heet "Exit" met "You Weep" als B-kantje, want dit komt gewoon ook op vinyl (45 T) uit. Beide tracks klinken alsof de tijd is blijven stilstaan in 1992: catchy thrash met veel Amerikaanse en Teutoonse invloeden. "Exit" heeft een mooie, klassieke intro terwijl "You Weep" meteen met de deur in huis valt en ook nog een hoog meebrulgehalte heeft. Goeie thrash kan du sook gewoon uit Finland komen.

https://www.youtube.com/watch?v=jcnB_jTfzKk

Riverboat Gamblers is een punkrockband uit Texas. Met “Ramotorhead” hebben ze een fijne vinyl-single uit met een cover van The Ramones (“Bonzo Goes To Bitburg”) en een cover van Motörhead (“No Voices In The Sky”). Ze hebben alvast niet voor de bekendste tracks van hun grote voorbeelden gekozen en ze zetten beide songs mooi naar hun hand.
Op hun versie van “Bonzo Goes To Bitburg” herken je nog makkelijk het origineel, maar ze doen er toch iets mee waardoor het meer is dan een platte kopie. “No Voices In The Sky” is wat moeilijker te herkennen, maar het punkrockjasje past deze Motörhead-track als gegoten.
Deze single is niet grensverleggend nieuw of super-relevant, maar wel super leuk.
https://riverboatgamblers.bandcamp.com/

Dream Map is een nieuw Hongaars-Nederlands project dat zich aan symfonische metal waagt. De Nederlandse Vivian Franken is een aangename ontdekking als frontvrouw. Afgaand op deze single zijn er zeker een paar collega’s die ze moet laten voorgaan als het aankomt op bereik en volume, maar ze heeft een aangenaam stemtimbre en ze zingt alsof ze elk word meent en dat laatste missen we soms in het genre, waar het vaak aankomt op meer en beter.

De Hongaar Norbert Gobor is een multi-instrumentalist en componist van soundtracks voor internationale tv-reeksen. Hij zit/zat ook in de Servische metalband Symphonic Destiny, maar hier dult hij geen andere muzikanten naast zich. Op deze Avalon toont hij zich een groter talent op het keyboard dan op de gitaar.

Deze ‘Avalon’ is niet grensverleggend nieuw, zelfs een beetje klassiek voor symfonische metal, maar het niveau ligt wel meteen hoog. Benieuwd naar dat album.

https://www.youtube.com/watch?v=g689bP-92kg

Vorig jaar zou Darqo op Alcatraz spelen, maar dat feestje ging niet door. Ook studio-opnames met de hele band konden niet georganiseerd worden. Van de lockdown maakte de band dan maar gebruik voor een experimentje: het begon met een fragmentje dat van het ene naar het andere bandlid werd gemaild, telkens met een toevoeging. Omdat niet elk bandlid een eigen studio heeft, moest er al eens geïmproviseerd worden. De drums werden samples en de bas werd een Moog bass synth plugin. Ook aan de gitaren is niets klassiek.
Het resultaat is “The Hauer Principle”, een bezwerende, dreamy, broeierige en heel mysterieuze track die op een bepaalde manier toch aansluit op het eerdere werk van de band, met veel minder sludge. Ze volgen dan wel een ander recept en koken met andere ingrediënten, maar je herkent in de doomy ambient nog de schaduw van hun ‘Nights In The Scullery’. Soms gaat het een beetje in de richting van Amenra en andere bands van die church.
Als extraatje is er de Creeptown Mix van “Nemo’s War”, de track die Darqo vorig jaar leverde voor ‘Polderrrifs Volume 1’, het verzamelalbum van hun label. Ook deze remix is dreamy, mysterieus en bezwerend.

https://darqo.bandcamp.com/album/tannhauser-gate

De in Brussel vertoevende Amerikaan Matt Watts is een meester in het bespelen van emoties, soms met een beetje bombast zoals op zijn vorige album ‘Queens’, soms heel intiem en klein zoals op het somber ‘How Different It Was When You Were There’.
Op een avond in november van vorig jaar sprak Watts met bassist/producer Nicolas Rombouts (Dez Mona, Guido Belcanto, …) af in diens opnamestudio Studio Caporal, aan het Antwerpse Centraal station. Het was een week na de zelfmoord van hun gemeenschappelijke vriend, de kunstenaar Loloman (Ward Zwart) en midden in de nasleep van een gefaald huwelijk. Getekend door pijn, verslaving en depressie besloten ze samen een opnamesessie te doen. Dergelijke initiatieven zijn doorgaans of subliem of enkel goed om stof te laten vergaren in een kluis. Denk bv. aan Neil Young’s in een roes opgenomen ‘Hitchhiker’ waarvan een aantal songs ‘gered’ werden door ze opnieuw op te nemen voor latere albums. Bij Watts en Rombouts slaat de slinger door naar de andere kant, naar het sublieme.
‘In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister’ om eens iets anders te gebruiken dan ‘less is more’. Die avond beperkte het duo zich tot een gedempte piano, een contrabas en het typerende fluisterende zingen van Watts, die het hier voor één keer zonder zijn gitaar doet. Tegen de volgende dag was hun nieuwe album klaar. Zeven songs in één ruk opgenomen en zo moet je het album ook beluisteren.
‘Muted Songs For Piano’ is eerder een trip dan een album, een soundtrack die nachtelijke demonen oproept, ermee worstelt en hen pas helemaal aan het einde met een vrolijke riedel wegstuurt, als de nacht opnieuw plaats maakt voor het ochtendgloren.
Individuele songs bespreken heeft weinig zin, maar denk als referentie aan het donkerste uit het oeuvre van Leonard Cohen op een muzikaal bedje van Boshaard, dan wel SJ Hoffman & Clairval.

Paul Numi - Eén keer Hello Werchter of Hello Wembley kunnen roepen, zou de max zijn

Peter Corijn bracht als Paul Numi eind vorig jaar met 'Chimera' een heel leuk album uit dat ons meteen deed terugdenken aan de new wave van de jaren '80. Er waren een aantal zaken die onze aandacht trokken. Zoals de bandbezetting voor de opnames van 'Chimera' en het muzikale verleden van Paul Numi. Genoeg aanleiding voor een interview met de muzikant, waarbij we ook vooruitkijken naar zijn volgende album.

Review hier 

Jouw muzikale carrière begint in de jaren '80 bij de band Angry Voices. Hoe is die band gestart?
PC: Voor zover ik het me nog herinner startte de band in de zomer van 1981. De eerste repetities verliepen in een loods van één van mijn ooms, nonkel Willy, in Wontergem. Dat is een landelijke deelgemeente van Deinze. Het belangrijkste wapenfeit uit dat begin was dat de boer die zijn koeien in de weide naast het repetitielokaal liet grazen de dag na de repetitie kwam klagen. Blijkbaar gaven de koeien geen melk meer na een overdosis van ons lawaai. Eerst had Angry Voices een zangeres maar die werd vervangen door Wim De Schuyter. Die jongen had een prachtige stem en bovendien de looks van een frontman. Als gitarist hadden we de uitzonderlijk getalenteerde Dirk Martens. Dirk was ook een sterke songschrijver. De drumvellen werden beroerd door Koen Marichael. Allemaal kwamen we uit de buurt van Deinze. We kenden elkaar al van aan de toog in de lokale kroegen en wat toen TD's (nu: fuiven) heette.

Jij was de bassist in de band?
PC: Ik was bassist, deed backing vocals en schreef ook songs. We zaten volledig in het new wavegebeuren. We waren verzot op de muziek van The Sound, The Cure, Joy Division, Echo & The Bunnymen en "Night Shift" van de Belgische band The Names.

Is die ene track op een verzamelaar op Colour Records ook de enige opname van Angry Voices?
PC: Dat moet inderdaad de enige opname zijn. Mogelijk komt er nog ergens een cassette boven water met wat demos of concertopnames.

Het steeds opnieuw aangehaalde wapenfeit van Angry Voices was de support voor U2 in de Brielpoort. Daar droomt toch elke band van?
PC: Dat concert was compleet uitverkocht. U2 had toen net het album 'War' uit met daarop de hit "New Year's Day". Deinze had toen de Brielpoort die als rocktempel gold. Daardoor kende de lokale jeugd alle nieuwe bands en hun albums heel snel. Voor de release van 'War' waren in alle Deinse jeugdcafés de eerdere singles als "I Will Follow" en "Gloria" al grijsgedraaid en luidkeels meegezongen.

Hoe heb je die avond beleefd?
PC: Met de stress viel het mee. Ten minste, tot we aan de soundcheck begonnen. Toen kwamen we erachter dat onze versterkers niet konden aangesloten worden omdat de stekkers in Ierland en de UK anders zijn. Mijn vraag aan de roadies of we dan maar op het materiaal van U2 konden spelen werd op hoongelach onthaald. Even leek het alsof we die unieke kans toch zouden missen. De roadies gingen wel meteen aan de slag om de stekkers te vervangen. Dat was een hele opluchting. Onze soundcheck duurde exact vijf minuten. The Edge van U2 had alle tijd opgesoupeerd door eindeloos lang aan zijn sound te sleutelen. De deuren van de zaal moesten open dus bij ons was het echt van: "sla eens een akkoord aan! Jaaa! Klinkt prima. De volgende!". Maar geen slecht woord over hun crew want ze hebben echt hun best gedaan om ons zo goed mogelijk te laten klinken.
Nog een anekdote: we zouden eerst drie concerten met U2 spelen. Onze bandnaam stond al op de affiches gedrukt. Tot bleek dat U2 een eigen voorprogramma meebracht. Dus wij vlogen eraf. Gelukkig kon concertorganizator Kris Verleyen hen overtuigen om in onze thuisstad drie bands op de affiche te zetten. Wij hebben heel veel te danken aan Kris die ons steeds heeft gesteund.
Dus Kris, als je dit leest: dank. Die avond had ik geen contact met U2, tenzij een korte "hello". Ik was veel te verlegen om hen aan te spreken. Nu zie ik dat als een gemiste kans. Andy Warhol hield iedereen voor dat ze recht hebben op 15 seconds of fame. Met dat concert waren mijn 15 seconden opgebruikt. Maar ik beleefde ze wel!

Met Angry Voices speelden jullie wel vaker supports of samen met andere bands?
PC: De lijst is lang: TC Matic, Definitivos, the Scabs, De Kreuners, Marine, Revenge88 en The Gigolos. De drie concerten met Echo & The Bunnymen waren in het Hof ter Loo (nu Trix) in Borgerhout, de Vooruit in Gent en het ter ziele gegane Plan K in Brussel.

Wanneer is het verhaal van Angry Voices voor jou gestopt?
PC: Ik ben er in de zomer van 1983 uitgestapt. Dat was niet zo'n slimme beslissing. Want je krijgt maar zelden een band samen waar het geheel meer is dan de individuele delen. Joe Perry van Aerosmith ging weg om solo te gaan maar kwam snel terug. Hij zei terecht: "You only get one chance to have a great band". Je bent jong en je denkt dat er nog goeie bands zullen komen. Niet dus. Er is nog sporadisch contact met de andere bandleden. Bij mijn weten zijn de anderen na Angry Voices niet meer muzikaal actief geweest.

Na Angry Voices kwam vermoedelijk eerst het gezin en het werk of ben je altijd muzikaal bezig geweest?
PC: De muziek is altijd een constante gebleven. Ik ben nog in een aantal andere bands gaan spelen, maar zonder veel succes. Al had er eentje een geniale naam: James Dean After The Crash. Dan begon het leven als expatriate. Ik was 25 jaar aan de slag in het buitenland. Op zakenreis nam ik soms mijn Martin-gitaar mee. 's Avonds speelde ik dan een unplugged concert. Vaak in Hard Rock Cafés, maar ook op de legendarische Rockwood Musical Stage in New York. Op die manier deed ik een internationale toer van Moskou tot Boston, van Warschau tot Tel Aviv. Ik was daar toch voor mijn job, dan kon ik net zo goed het podium op. In Polen, in 1999, had ik een hit met "Give Children The Sun". Die song gaf ik weg aan Poolse artiesten die een liefdadigheidsactie hadden opgezet. De muziekvideo werd zwaar geplugd op Poolse TV stations. De opbrengst werd gebruikt om een hospitaalafdeling voor de behandeling van verbrande kinderen te bouwen. De muziekmicrobe is altijd blijven broeien.

Een aantal jaar geleden nam je het alter ego Paul Numi aan. Welke betekenis zit er achter de artiestennaam?
PC: De inspiratie voor de naam komt van Jeff Immelt, de ondertussen ex-CEO van General Motors. Hij gaf een presentatie en liet daar de naam van een Toyotafabriek vallen, de Numi-plant. Ik dacht meteen: prima naam. Numi klinkt als 'new me'. Dan was er slecht één optie voor de voornaam: Paul, van Paul van Tharsus, bekend van zijn bekering en spirituele hergeboorte op weg naar Damascus. Ik prefeer een avatar. Bono, Sting, The Edge, Prince deden het me al voor. En David Bowie heet eigenlijk David Jones.

De tekening op het artwork doet wat denken aan het stadssymbool van Venetië, maar het is net iets anders en wordt blijkbaar vaker gebruikt bij ‘Chimera’, zit daar voor jou een extra betekenis achter?
PC: Het symbool is een chimera, een mythisch dier uit de oudheid. Chimera betekent 'een onmogelijke of moeilijk te bereiken doelstelling'. Zo lijkt mijn muzikale come-back soms. Een andere betekenis is 'het DNA van meerdere wezens in éen'. Ik heb me altijd verzet tegen vakjesdenken waar men je catalogeert als 'de artiest', 'de zakenman', 'de professor' of wat dan ook. Waarbij je dan blijkbaar alleen geloofwaardig kan zijn als je voor één van die vakjes kiest. Alsof je niet een 'en'-persoon kan zijn en meerdere rollen aankan. Dat is nu precies het thema van mijn nieuwe single "Multitudes", die net uit is.
Romancier Anthony Trollope werkte voor de Britse post, bedacht de postbus, maar gaf ons ook de uitstekende 'Chronicles of Barsetshire'. Churchill was politicus én een uitstekend schrijver waarvoor hij overigens de Nobelprijs Literatuur kreeg. Of taalgenie, ontdekkingsreiziger en diplomaat Richard Burton. Ik houd net van dat soort profielen en bewonder het ideaal van de Renaissancemens.

In een eerder interview word je de 'white collar Bruce Springsteen' genoemd, de Bruce Springsteen van de managers, zeg maar. Dat beeld bevestig je ook een beetje met de foto's in je artwork
PC: In Newsweek betreurde een journalist dat velen over blue collar pain schreven, maar niemand over white collar pain. Daar wist ik wel iets van. Ik had er ook een paar songs over geschreven zoals "Mister Turncoat" of "Forward Ye Corporate Soldiers". Gezien ik business executive was, was de connectie snel gelegd. Bovendien draag ik als niet zo jonge jongere vaak maatpakken wat het beeld nog wat versterkte.

Met jouw achtergrond als zakenman: beschouw je jouw muziek als een product dat verkocht moet worden, als iets dat moet renderen, winst genereren, …?
PC: Dit muzikale project drijft 100% op passie. Als ik het Paul Numi-avontuur als business executive in termen van winst en verlies zou moeten beoordelen, dan kan ik er maar beter meteen mee stoppen.
Als artiest verdien je niks aan streaming. Een play betaalt 0,0035 dollar. 'Chimera' heeft zo de ronde som van 100 dollar opgebracht. Daar kan ik dus net een paar setjes nieuwe gitaarsnaren van kopen. Ook CD's raak je niet meer kwijt. Je kan ze zelfs nauwelijks nog gratis weggeven. Velen hebben geen CD-speler meer. Een paar vrienden kopen al eens een T-shirt maar omdat het om kleine oplages gaat, zit daar ook geen cent winst op. Ik word voorlopig alleen op regionale en digitale radios gedraaid, dus royalties zijn er ook niet.

Als we het dan toch even over business moeten hebben: het winstmodel van de muziekindustrie is wat we een blockbuster-model noemen, ook wel 'winner takes all' genoemd. Een ster verdient veel, al de rest kan de eindjes nauwelijks aan elkaar knopen. De Engelsen drukken het mooi uit: "you can make a fortune but you can't make a living"

Je bracht als Paul Numi eerder al twee albums uit: 'Where Am I' en 'Something Sacred'. Kan je over die releases iets meer vertellen?
PC: Die albums ben ik wat ontgroeid. Ik wou een tabula rasa. Vreemd misschien, want de songs van die albums werden door 100 Amerikaanse radiostations op de playlist gezet. Het ging om Triple AAA- en college radiostations. Ik kan daarom zeggen dat ik in de elite-universiteiten van Harvard en Princeton ben binnengeraakt, zij het dan slechts op hun radiostation en niet als student. Ook in Turkije, Pakistan, Saudi-Arabië, Zwitserland, Duitsland en Marokko was er airplay en vaak interviews. De grootste krant ter wereld, The Times of India, gaf me toen een heel mooi artikel.
Beide albums zijn opgenomen met John Woolloff, de ex-gitarist van Balavoine, Bruel en nog een pak andere Franse sterren. Alles is in Genève ingeblikt en gemixt door Chris Duc van OneMusic. De mastering deed Grammy Award-winner Ted Jensen van Sterling Sound in NYC. Ik heb keihard gewerkt aan die albums. Maar ik besloot daarna om maar niets meer op te nemen. Ik had zo'n gevoel van "wie zit er nu in godsnaam te wachten op mijn middelmaat?" In 2019 had ik toch weer zin om een single te maken. Een business lunch met Frank De Mey, die als McMay muziek opneemt, bracht me op het spoor van producer Ronald Vanhuffel. De single werd het album 'Chimera' en ondertussen is het tweede album met hem helemaal klaar.
Ronald is voor mij de perfecte producer. Hij kent en houdt ook van de muziek van de jaren '80. Tevens is hij een uitstekende coach. Ik geef toe heel onzeker te zijn over mijn songs. Raar is dat. Ik heb business' met miljarden dollars omzet in goeie en kwade tijden gerund, zonder slapeloze nachten. Vaak doe ik keynote-speaches voor honderden mensen. Maar als het over mijn songs gaat, komt er een innerlijk stemmetje opzetten dat twijfel zaait. Dan word ik heel kwetsbaar.
"My Day Will Come" is één van mijn populairste songs geworden. Ik wou dat nummer niet eens opnemen. Ronald wees toen naar zijn muur vol gouden platen en beweerde dat hij het beter wist dan ik. Wat ook bleek.
Het nieuwe album dat net klaar is wou ik op een bepaald moment ook de vuilnisbak inkieperen. Gelukkig was Ronald er om dat tegen te houden. Dat tweede album is sterk geworden en een grote stap vooruit ten opzichte van 'Chimera'. De single "Multitudes" geeft alvast een voorsmaakje.

Heb je met die vorige albums ook live gespeeld?
PC: Veel songs van 'Where Am I?' en 'Something Sacred' heb ik live gebracht. Altijd unplugged, zij het dan een paar keer met nog een gitarist. Dat was een harde leerschool want mensen gaan naar een Hard Rock Café om een hamburger te eten en niet om naar mij te luisteren. Bovendien kende niemand mijn songs. Maar ik slaagde er toch in om mensen te doen meezingen. Na afloop kwam er altijd wel iemand naar me toe met de vraag of ze mijn CD konden kopen, of stel je voor, om een handtekening te vragen.

Zijn er plannen of ideeën om de nummers van 'Chimera', of van het volgende album, live te gaan brengen?
PC: Ik wil die songs graag live brengen. De studioband zou natuurlijk perfect zijn op het podium, maar die jongens worden ook veel gevraagd door gevestigde waarden. Zo speelt de ritmesectie ook voor Clouseau. Eric Melaerts is een topgitarist die iedereen wil. Het moet ook financieel een beetje haalbaar zijn. In een band speelt iedereen voor een bak bier, maar met ingehuurde muzikanten ligt dat anders.

Stonden de muzikanten van 'Chimera' al lang op je verzoeklijst?
PC: Niet echt. Ronald heeft die allemaal aangebracht. Eric kende ik natuurlijk wel, dus met die keuze was ik het snel eens.

Je bent zelf bassist. Waarom dan een bassist inhuren?
PC: Ik speel bas en gitaar. Ik schrijf alle basslines. Een klassebak als Vincent Pierins voor studiowerk inhuren is absoluut zinvol. Dan staat het er met zijn geweldige groove in één of twee takes perfect op. Vergeet ook niet dat studiotijd in ICP niet goedkoop is. Time is money en het is mijn geld. Ik kan het zelf inspelen, maar dan moet het in zeven takes voor een slechter resultaat, wat meer tijd kost.
Mijn echte passie ligt bij het songschrijven. Een instrument is daarbij maar een stuk gereedschap, zoals een timmerman de hamer en de zaag hanteert.

Hoe ga je te werk voor lyrics en muziek?
PC: Lyrics zijn voor mij heel belangrijk. Ik hoor wel eens dat dat allemaal niet zoveel uitmaakt. Als men zoals de band Trio wereldwijd kan scoren met "Da Da Da" dan klopt dat mogelijks wel. In mijn jeugd had Cheap Trick een monsterhit te pakken met de kinderlijk eenvoudige tekst "I want you to want me, I need you to need me, I love you to love me". Maar voor mij werkt dat niet.
Ik heb een paar principes bij het schrijven. Eén: het moet duidelijk zijn waarover het gaat. Ik heb het niet zo met diegenen die 'mystiek' schrijven en claimen dat de luisteraar zelf de inhoud moet bepalen. Dat lijkt me soms een excuus omdat men weinig te zeggen heeft. Alle goeie schrijvers zijn concreet: Bruce Springsteen, Nick Cave, Warren Zevon en Tom Waits bijvoorbeeld.
Twee: ik gebruik nooit schuttingtaal. Ook dat is te eenvoudig. Elke achtjarige kan het f- woord roepen. De vraag is: hoe zeg je dat op een andere manier. Morrissey is daar sterk in.
Drie: het moet authentiek zijn. Ik kan bezwaarlijk "Yo yo from the ghetto" gaan rappen. Dat zou compleet belachelijk zijn. Of over ufo's, elfjes en faraos gaan zingen zoals sommige progrock bands zeker wel eens gedaan hebben in de jaren '70. Wat juist bij mijn generatie zo aansloeg in de punk is dat het over ons leven leek te gaan in plaats van dat kleffe hippiegedoe, waar ik alvast geen voeling mee had. Dan Eton Riffles van The Jam! "What can you do against a tie and a crest?" Of beter nog: "To Be Someone".
Soms komt mijn inspiratie uit een boek. Ik ben een echte boekenworm en soms komt daarvan iets dan in een song terecht. Nietzsche-kenners hebben dat gemerkt in "The Sparkle". In "A Square Peg (For A Round Hole") zit een van de kerngedachten van Colin Wilson's studie over The Outsider. De nieuwe single "Multitudes" is onder andere geïnspireerd door een uitspraak van de Amerikaanse dichter Walt Whitman. Streetcredibility heb ik dus voor geen meter. Dan doe ik ook niet alsof ik die wel heb. "You are what you is" wist wijlen Frank Zappa.
De inspiratie kan van overal komen. Iets wat ik opvang of wat iemand zegt. De melodie komt altijd eerst en pas dan de tekst. Heel snel heb ik één of twee regels die uit het niets lijken te komen. Daar borduur ik dan op voort. Om God weet welke reden begin ik: "I am" in een te zingen refrein. Dan vraag ik me af wat ik daarmee kan doen. Dan volgt: "I refuse to be one thing, Settle for "or", When there is "and",
I can swing from role to role, And yet remain whole, Already missed too much of life, By being far too blunt a knife, I am, I am, yes i can
'cause I'm Multitides".
Zo krijgt een verhaal stilaan vorm. Die verhalen moeten ergens universeel zijn, iets uitdrukken wat anderen ook herkennen. Hopelijk vinden ze iets van zichzelf in terug.
Ik bewonder Ray Davies van The Kinks als songschrijver. Die kan zo fantastisch observeren en dat in fiinzinnige, vaak licht ironische regels omzetten. Luister nog maar eens naar een "A Dedicated Follower Of Fashion" of "A Well Respected Man".

'Chimera' is een stijlbreuk met je vorige albums: van de Beatles en Britpop naar de new wave. Is dat dan naar de Angry Voices-roots of slaat dit beter aan bij het publiek?
PC: Met het publiek heb ik geen rekening gehouden om de simpele reden dat ik er geen had. Als artiest evolueer je en songs veranderen.

'Chimera' heeft de sound van de jaren '80. Had je inzake geluid één of meer bands in gedachten bij de opnames?
PC: The usual suspects, zeg maar. Joy Division, Editors en The Cure; soms zelfs een streepje The Cult.

We horen op 'Chimera' nauwelijks synths
PC: Die synths zijn er wel maar meer discreet. Het kan een urban legend zijn, maar Robert Smith wou bij The Cure in het begin alleen synths als die met één vinger gespeeld konden worden. Dat werd meteen ons motto. Alle synths op 'Chimera' kan je dus met één vinger spelen. Op de volgende plaat staan meer synths en invloeden van EDM. Dat hoor je al in "Multitudes". Ronald heeft veel ervaring in trance en zelfs trip hop.

De 160.000 plays van 'Chimera' zullen wel niet allemaal uit België komen. Waar wordt jouw muziek zoal opgepikt?
PC: Ik ben geen sant in eigen land. Die streamingplatforms betalen niks, maar geven je wel veel big data, om een consultingterm te gebruiken. Op basis van de laatste maand zijn de toplanden: USA, Brazilië en de UK. Dat verwondert mij niet want Engelstaligen kicken op mijn teksten. Zo schreef Kevin Roberts, ex-CEO van Saatchi en bestselling auteur van "LoveMarks" een mooie review over "A Square Peg (For A Round Hole)". Net ook voor "Multitides" getiteld: "in praise of the free-thinking ones" met zowaar verwijzing naar Steve Jobs en Jack Kerouac. Daar wordt een mens toch blij van. In de eerste 50 steden zit geen enkele Belgische stad. Aan de top: London, Rome en Santiago de Chili. Ik ben ook populairder in Guatamela City, Concepción in Chili en Guadaljara in Mexico dan hier.
Een Spaanse blogger schreef: "Tiene cierta influencia a Bowie en su voz, por est sabor erótico en cada climax sonoro." Hij heeft invloed van Bowie in de stem, met die erotische kleur in elke sonorische climax. Misschien daarom dat ik meer aansla in Latijns-Amerika? Grapje, het heeft vooral te maken met welke playlists je songs opnemen.

Geen plannen voor een vinyl-release?
PC: Dat wil ik graag. Maar hoeveel van die LP's kan ik als indie artist aan de man brengen? En kleine oplages zijn duur omwille van de vaste kostencomponent. Vinyl heeft pas echt zin als we opnieuw kunnen optreden. Vaak willen mensen een tastbaar souvenir na het concert.

Hoe is de samenwerking tot stand gekomen met Fat Koala Disorder?
PC: Ik ken één van de leden van Fat Koala Disorder. Die belde me vanuit Warschau enthousiast op. "Hey Paul we vinden jouw album geweldig. Wil je meewerken aan onze volgende single?" Ja natuurlijk! Ik componeerde mee aan de muziek, schreef de tekst voor "My Very Own Cain", speel bas en zing. Ronald Vanhuffel speelde gitaar. Voor een vervolg mogen ze mij altijd bellen.

Je hebt een prima band, maar wie staat nog op jouw wish list als muzikant, zanger(es) voor een duet, producer, remixer, …
PC: Never change a winning team. Dus als ik nu aan een derde album zou beginnen neem ik hetzelfde team, verondersteld dat zij het ook zien zitten. Uiteraard heb ik bewondering voor een lange lijst andere artiesten. Songs schrijven met Morrissey, The Edge of Bruce Springsteen lijkt me wel wat.
Ik weet uit goede bron dat Sting naar 'Chimera' geluisterd heeft, maar toen Brits diplomatisch zei: "it's not my cup of tea". Ik weet dat hij goed geluisterd heeft want hij stelde een heel pertinente vraag over de teksten. Maar een duet zit er waarschijnlijk niet in. Jools Holland zag ook niet meteen iets in het album. Maar ik klop aan elke deur. Dat ik die dan soms ook in mijn gezicht krijg, hoort er bij.

Stel dat je een kind of kleinkind van 18 jaar hebt die jou komt melden dat ze van muziek hun beroep willen maken. Steun je hen dan voluit, of is het eerder van 'begin daar toch niet aan'?
PC: Op LinkedIn circuleren nogal wat artikels die afraden om je passie te volgen. Ik denk dat je die wel moet volgen, mits een aantal voorwaarden. Die zou ik ook mijn kleinkind voorleggen:
Je kan heel goed worden in wat je kiest en je wil er de offers voor opbrengen,
Er is een markt voor die competenties,
Je aanvaardt de consequenties van je keuze.
Het is gewoon verkeerd om kinderen te zeggen: maakt niks uit, kies maar wat je wil op basis van wat je leuk vindt. Er hangen namelijk gevolgen aan keuzes vast. Sommige beroepen zijn riskant, zoals muziek. Het is aartsmoeilijk om de top te bereiken en nog moeilijker om er te blijven. Dan moet je aan hedging doen, zoals dat bij een riskante investering gebeurt, en een fall back option creëren. Toch maar dat diploma halen als Plan B?

Hoeveel albums van Paul Numi kunnen we nog verwachten?
PC: Ik heb al veel nieuwe songs geschreven voor een derde album. Dus dat zit er nog wel in.

Tot hoe ver reikt jouw muzikale ambitie?
PC: Ik probeer zo goed mogelijke songs te schrijven. Samen met creatief genie Rik Corijn werk ik ook constant aan het marketingaspect. Dat is misschien niet wat men graag hoort, maar het is show business. "Anders was het show show", om het met Woody Allen te zeggen. Voor wie nog een ontnuchterende statistiek nodig had: elke dag worden 40.000 nieuwe songs op Spotify gezet. Dat is het equivalent van wat in 1984 in de UK uitkwam op één volledig jaar. Je moet dus constant voor engagement zorgen of men is je als indie artist zo vergeten. Ik geniet vooral van het schrijven en hetopnemen. Uiteraard is het leuk als je ook respons krijgt. Ambitie is er zeker. Zo één keer Hellooooo Werchter of Hello Wembleyyyyyy kunnen roepen zou wel de max zijn. Al vrees ik dat het wel eens bij Café Wembley om de hoek zou kunnen blijven.

https://www.youtube.com/watch?v=HYBP-lauk-s

‘End Of A Century’ is een nieuwe demo van Sygo Cries. Mika Goedrijk (This Morn’ Omina, Pow(d)er Pussy, Nebula-H, …) stuurde in de coronazomer een berichtje naar Wim Guillemyn (The Other Intern, …). Mika zocht een creatieve en gemotiveerde bassist voor Sygo Cries. Wim had de band nog gezien enkele maanden ervoor toen ze met o.a. Your Life On Hold speelden in Koekelare. Hij wist wat hij muzikaal kon verwachten en wilde vooral meebouwen aan songs. Hij meldde zich zonder verdere verwachtingen aan. Na wat gechat te hebben, spraken ze af en zie het klikte muzikaal meteen.
In een mum van tijd hadden ze enkele songs klaar. Een idee of een stukje melodie van de één mondt haast elke keer uit tot een song die ze beiden enorm leuk vinden. Op het vlak van thema’s in teksten kunnen ze elkaar ook goed vinden. Na de zomer vonden ze beiden dat ze, vooral voor de live events, nog een keyboardspeler nodig hadden. Olivier Moulin (The Mars Model) is een gemeenschappelijke vriend  waarvan ze wisten dat het wel kon klikken. Er zijn al bijna genoeg nieuwe songs voor een album, maar eerst wil Sygo Cries jullie via een mini album laten proeven.
‘End Of A century’ is nog maar een demo op bandcamp, maar behoort tot het spannendste wat we dit jaar al gehoord hebben in het brede spectrum van postpunk en coldwave tot EBM. Deze track heeft een dwingende, militante beat, een diepe, stuwende bas, ijzig kille gitaarlijnen en lyrics die ertoe doen.
Van deze Sygo Cries willen we zeker nog meer horen.
‘End Of A Century’ is het begin van een mooie ‘new century’.

https://sygocries.bandcamp.com/releases