De Skangoeroes waren één van de weinige ska-bands in België, maar na 15 jaar houden ze ermee op. Uit de as van de Skangoeroes is er nu GRAAF!, met een paar dezelfde mensen in de line-up en met nog steeds een voorliefde voor ska en reggae, en ook andere exotische genres.
GRAAF! heeft zopas zijn eerste EP uit, met vier tracks in het Nederlands (op een paar strofes in het Frans na, in “Was Iedereen Maar”). Peter Vincent zat mee in de studio. Niet de bekendste naam, maar hij zat reeds eerder in de studio met Doe Maar en dat is in in Nederreggae toch wat je ‘buiten catgeorie’ kan noemen. Peter Vincent deed ook mooie dingen met Rowwen Hèze en BLØF.

GRAAF! klinkt op deze EP niet als Doe maar. Omdat ze muzikaal anders klinken (andere benadering van genres) en omdat de teksten van GRAAF! nog wat ‘aan het papier kleven’ (meer geschreven dan gesproken taal). Referenties die treffender zijn, zijn dan Eva De Roovere en de hier minder bekende Nederlandse band Lörk.
Muzikaal swingt het, een beetje zoals op de recente EP van The Wamaki’s, maar dan met meer lyrics. Drie van de vier tracks op deze EP klinken bijzonder zomers en dansbaar. De vierde, “Weg“, klinkt eerder intimistisch folky en zit zo helemaal in de richting van De Roovere en zelfs Madou.
Het beste nummer van deze fijne EP is voor mij “De Beest”, dat zowel in tekst als muziek net iets beter doet dan de andere tracks.

https://graaf.bandcamp.com/releases

Je zou denken dat de hoogdagen van Teenage Fanclub ergens in de jaren ’90 liggen, met o.m. ‘Bandwagonesque’, ‘Thirteen’ en ‘Grand Prix’, maar volgens hun label was hun vorige album, ‘Here’ uit 2016, een absoluut verkoopsucces. En daar voegen ze fijntjes aan toe dat ‘Endless Arcade’ daar helemaal in het verlengde van ligt.
Wat herkennen we nog van het typische oer-geluid van Teenage Fanclub op het nieuwe album? De gezapige zang? Check! Licht psychedelische gitaren? Check! De lo-fi-indie-aanpak? Nog eens check! Moet er nog meer zijn? Nauwelijks, op het eerste gehoor. Een goede song met een catchy refrein misschien, maar daar heeft deze band altijd al weinig zijn best voor gedaan. Slechts de absolute fans kunnen de lyrics meelippen van de bekendste singles. De meeste andere rockfans herkennen wel de typische sound van Teenage Fanclub, maar hebben meer moeite om de nummers uit elkaar te houden.

Dat is op ‘Endless Arcade’ niet anders. De vooruitgeschoven single “Home” is van het hele album diegene die het langst blijft hangen. “I’m More Inclined” is een degelijke, aardige single, maar een beetje braver. En dat telt eigenlijk voor het hele album: Teenage Fanclub is een betere band geworden, zuiver muzikaal en als songschrijvers dan, maar ergens onderweg zijn ze hun ‘sense of urgency’ verloren. Bij “The Sun Won’t Shine On Me” moet ik zelfs onwillekeurig denken aan de softrock van BZN en de George Baker Selection. Zowat alle scherpe kantjes zijn eraf geveild.
Toch zijn er momenten waar de magie wel nog werkt. “Everything Is Falling Apart” is onweerstaanbaar goed en sluit aan op het beste van het oudere werk. Een instant classic. Samen met “Home” en “I’m More Inclined” is de oogst van dit album toch niet van die aard dat we staan te juichen.

Marianne Faithfull brengt al muziek uit sinds de jaren ’60 van de vorige eeuw. Hits als “As Tears Go By”, “The Ballad Of Lucy Jordan” en “Broken English” zou elke zelfverklaarde muziekfan moeten kennen. In de coronaperiode waagde ze zich - nadat ze zelf covid opliep en er bijna aan stierf - aan een album met ingesproken gedichten. Allemaal grootheden uit de Engelse literatuur: Keats, Shelley, Byron, Wordsworth, Tennyson en Thomas Hood. Faithfull verwerkte eerder al meermaals poëzie in haar muziek, maar nu zet ze de gedichten zelf nog meer in de spotlights.
Ze krijgt daarbij hulp van heel wat schoon volk uit de alternatieve muziek: Head (producer PJ Harvey), Warren Ellis (Nick Cave), Nick Cave zelf, Brian Eno en Vincent Ségal. Het kan zijn dat u die laatste niet kent, maar deze Fransman speelde al cello op albums van Charlotte Gainsbourg, Cesaria Evora, Alain Bashung, Elvis Costello, Carla Bruni, Sting, Vanessa Paradis en Natatcha Atlas. En dat is nog maar een handvol namen uit een bijzonder lange lijst.

Een mooi team heeft Faithfull zo bij elkaar. Mocht het een regulier album zijn, zouden deze gasten ongetwijfeld voor vuurwerk zorgen inzake songwriting, muziek, arrangementen en productie. Het is mooi hoe ze hier zichzelf en hun vele talenten compleet wegcijferen. Ze vormen niet meer dan het witte bord waarop Marianne Faithfull haar muzikale gastronomie serveert. Al is het nu ook weer niet zo dat ze helemaal geen rol spelen. Dat producer Warren Ellis als mede-auteur aangeduid wordt, geeft meteen aan hoe belangrijk zijn inbreng was.

Faithfull’s herkenbare en immer krakende stem staat wel helemaal centraal en ze brengt deze reeks klassieke gedichten met veel gevoel voor ritme en intonatie. Zoals die gedichten moeten voorgedragen worden, en dus met weinig verrassingen. Mijn persoonlijke favoriet is “Lady Of Shallot”.

Marianne Faithfull leest op ‘She Walks In Beauty’ elf klassieke gedichten voor. En meer is het niet. En meer is er soms ook niet nodig. Prachtige zet, dit gedichtenalbum.

She Walks In Beauty
Marianne Faithfull & Warren Ellis
BMG/Gentlepromotion

Ask Carol is een duo uit Noorwegen. Ze brengen een mix van grunge, noise en blues. Dat ze slechts een duo zijn, weerhoudt hen er niet van om een heel vol en energiek geluid neer te zetten. Ze vullen hun sound van drum, gitaar en vocalen aan met synths, loops en een drummachine.
De single-edit van “Darkest Hour” klinkt nog wat braaf, maar als je op YouTube de Live At Auma Sonic Saloon-versie hoort, krijg je een beter beeld van waar deze band voor staat. Er gaat meer dreiging van uit, en afgaand op de lyrics was dat ook het opzet. Vorige singles teerden meer op melancholie, terwijl ze hier vorm geven aan wanhoop en twijfel, zowel in de lyrics als in de muziek.
De video bij ‘Darkest Hour’ doet het blijkbaar heel goed op TikTok, waar het rondgaat als de ‘cow song’.
Met hun combinatie van soms rauwe percussie en donkere blues-licks doet Ask Carol mij op deze single denken aan The Picturebooks, The Black Box Revelation, Room Me en Larkin Poe. Ze zouden een welkome afwisseling zijn in het Europese clubcircuit.

https://www.youtube.com/watch?v=1O1uWrwT2_o&t=184s

Lucinda Williams heeft van de coronastilte gebruik gemaakt om een reeks ‘tribute’-albums op te nemen. Op het menu staan o.m. Tom Petty, Bob Dylan en The Rolling Stones, naast albums met kerst- en countryklassiekers en southern soul.
De keuze voor Tom Petty mag niet verwonderen. Hij coverde in 1996 haar “Change(d) The Locks” voor de soundtrack van ‘She’s The One’. Hoewel Williams en Petty’s stemmen inzake klankkleur, bereik en volume niet naadloos op elkaar aansluiten, klopt het plaatje muzikaal wel. En Lucinda Williams voelt zich als een vis in het water in de songs van Tom Petty. Haar begeleidingsband levert dan ook puik werk en kan zich meten met The Heartbreakers. De sound is vaak net zo warm en licht stuwend als op de albums van Tom Petty.
Williams is niet enkel voor de grootste hits gegaan. Uiteraard staan er klassiekers op deze tribute: “I Won’t Back Down”, “A Face In The Crowd”, “You Don’t Know How It Feels”, …, maar geen “Free Fallin’”, “Into The Great White Open”, “Mary Jane’s Last Dance” of “Refugee”. Ze kiest integendeel voor die songs waar ze met haar interpretatie iets mee kan doen. Haar sterkte ligt in de trage blues, treurende countrypop en singer-songwriter-tracks met een popfolk-toets en die zijn ruim voorradig in het verzamelde werk van Petty. De hoes van dit tribute-album is trouwens een duidelijke knipoog naar het Tom Petty-album ‘Full Moon Fever’.
De beste Tom Petty-covers van Lucinda Williams zijn hier het onheilspellende “A Face In The Crowd”, het zomerse “Wildflowers” en “Louisiana Rain”. Ook de rockers zijn prima: “Runnin’ Down A Dream”, “Gainesville”, “I Won’t Back Down”, “You Wreck Me” en “Down South”.
Mooi is dat Lucinda Williams aflsuit met een eigen song die wel mooi aansluit op de erfenis van Tom Petty: “Stolen Moments” had van zijn hand kunnen zijn.

Deze ‘Runnin’ Down A Dream’ is een heel mooie tribute voor een excellente songwriter die we sinds zijn dood wat vergeten zijn. Hopelijk behoudt Lucinda Williams dezelfde aanpak voor haar ‘tributes’ voor de nog levende legendes Bob Dylan en The Rolling Stones.

The Wamaki's haalden hun bandnaam van de Genkse uitdrukking ‘wa make’, wat zoveel betekent als ‘hoe maak je het’. Genk is ook een smeltkroes aan culturen en dat hebben ze vertaald naar een smelkroes van genres: funk, ska, reggae, freejazz, world, … Ze gooien het op een hoopje en maken er een zomers dansfeest van. Vooral de blazers van deze twaalfkoppige bende krijgen al eens een vrijgeleide om voluit te gaan.

De titels van de songs lijken uit het Zuid-Afrikaans gehaald te zijn: het “Knoppie” van de hysbak is het knopje van de lift, “Bromponie” gaat over een scooter en “Loslyf” zou over een danssletje moeten gaan, als we ten minste het promopraatje mogen geloven. “Muzungu” zou dan gaan over bleekscheten. Die songtitels zijn leuk, maar er zitten nauwelijks lyrics in de songs. Die zouden de dansbaarheid enkel in de weg staan, hoewel je toch ergens zit te wachten op het ‘verhaal’ dat bij de songtitel hoort.

Mij doet het wat denken aan de Skyblasters, Scientist, Proyecto Secreto en zelfs de Skatalites.

‘Hysbak’ is een heel fijne EP, maar een compleet album zou nog leuker zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=SpREXGNA-tA

Paul Numi is het alter ego van Peter Corijn. Die kan je misschien nog kennen van bij Angry Voices, de band die in 1980 het voorprogramma was toen U2 in de Brielpoort in Deinze kwam spelen. Ze deelden begin de jaren ’80 voorts nog het podium met Echo & The Bunnymen, Definitivos, TC Matic, The Scabs en De Kreuners. Het leverde hen o.m. een plaats op op een verzamelaar van Colour Records. Corijn trok daarna het internationale zakenleven in, maar na verloop van tijd begon het toch opnieuw te kriebelen om muziek te maken, nu als Paul Numi.
Een eerder solo-album had John Woolloff als producer (bekend als muzikant bij Patrick Bruel, Balavoine, Jeanne Mas) en zweeft tussen de Beatles en de Britpop. Het nieuwste album zit op een ander spoor en gaat meer naar de alternatieve rock en new wave.
Paul Numi verzamelde voor ‘Chimera’ een mooi team rond zich: producer Roland Vanhuffel (The Rezistance, Alain Tant, William Souffreau, Bløf, …), bassist Vincent Pierins (Elisa Waut), guitarist Eric Melaerts (Schmutz, The Popgun, Won Ton Ton, ..), drummers Herman Cambré (Arno, Clouseau, ..) en Bram Raeymaekers (Renaud) en voor de mix deed hij een beroep op Michel Dierickx (The Cure, OMD, Squeeze, Neon Judgement, TC Matic, Jo Lemaire, Luc Van Acker, Lavvi Ebbel, Pas De Deux, Elisa Waut, Definitivos, …). Mooie namen, maar op zich betekent dat nog niet dat er ook een mooi album gemaakt is.
Op ‘Chimera’ staan een paar heel goede tracks. Vooral de diepgroovende bas- en etherische gitaarpartijen zijn typisch voor de referentieperiode van de jaren ’80. We missen nog de typische synth-sound uit die periode. Paul Numi toont zich hier niet de grootste zanger, maar hij kent zijn beperkingen en weet het maximale te halen uit dat waar hij goed in is. Als tekstschrijver is hij een puike observator van de grote en kleine zaken uit zijn persoonlijke leven en van zijn directe omgeving. Dat hij niet het gewicht van de wereld op zijn schouders torst of door eindeloos verdriet verteerd wordt, maakt dat het album als geheel wat braaf en gepolijst klinkt.
De songs halen allemaal zo een beetje hetzelfde niveau, maar diegene die mij het hardst raken, zijn het heel zweverige “Who I’m Living For” en voorts “To Life!” en “A Time To Forgive”. Paul Numi heeft met ‘Chimera’ een heel aangenaam album uit.

https://www.youtube.com/watch?v=QT57pYYxEvk

Neo-klassieke ravers, zo noemt het duo achter Boshaard zichzelf. En die vlag dekt inderdaad de lading. Wat Dominique Vantomme (Axelle Red, An Pierlé, Vaya Con Dios, …) en Toon Bosschaert (Waar Is Ken?) brengen op het debuutalbum van Boshaard is een instrumentale mix van piano en elektronica, van klassiek en ambient, jazz, elektro-noise en filmmuziek.
In de relatief klassieke pianostukken zit nog een zweem van oude meesters als Francis Lai en Rogier Van Otterloo. Musici die met weinig instrumenten en een eenvoudige melodie veel emotie konden oproepen. Van dat punt vertrekt Boshaard, maar ze voegen er veel meer aan toe. Het is niet enkel de elektronica die dit album naar het hier en nu haalt, ook de bewegingen in de melodie, de ritmes en de productionele aanpak van de composities.
Vantomme en Bosschaert bouwen de laagjes met veel geduld op en weer af en als luisteraar krijg je veel tijd en ruimte om daarin mee te gaan. Als alle laagjes op elkaar liggen wordt het soms dansbaar of dreigend. Referenties liggen niet voor de hand, maar wie houdt van het album van SJ Hoffman & Clairval of van het Belgische eenmansproject Berlin, zal vast ook dit kunnen waarderen.

The Mudgang is terug. Live doken er al een hele tijd nieuwe en oude versies van deze puike garageband op, maar nu is er ook nieuw werk. Single “I Hear You” komt met een leuke video met tal van verwijzingen naar de Beatles en ook muzikaal gaan de Gentse garagerockers een beetje in die richting.
Dat levert een leuke clip en song op, maar het klinkt niet zo smerig en gemeen als we van The Mudgang gewoon waren. Maar we zijn blij dat ze terug zijn en we kijken uit naar de volgende singles.
De eerstvolgende single, “Lack Of Love”, is voor september en daarop zal Tom Derie (van o.m. Soapstone en Ultrasonic 7) meedoen. In januari van volgend jaar is er dan het nieuwe album ‘Goofalicious’.

https://youtu.be/Sq5ToH4kK8w

De Waalse band Demenzia Mortis brengt blackened deathmetal en is met het nieuwe album ‘Anti Kult’ niet aan zijn proefstuk toe. In 2018 brachten ze reeds hun debuut-EP ‘Memento Mori’ uit. Twee van die tracks, “Blood Ritual” en “Memento Mori”, werden geremasterd en als bonus tracks aan het nieuwe album toegevoegd. Met die bonussen erbij zijn er vier guests op het album: Anouk van BleedSkin (Waalse deathmetalband) en Lilith Kumiho op “My Blood Runs Black” en Matt van het Franse Death Agony en Marvin van de Belgische death/blackmetalband Disfigured Sky op “Blood Ritual”.
De muziek klinkt vooral rauw, brutaal en agressief. Meestal nerveus en gejaagd, zoals in de jaren ’90. Met veel punch en met veel klassieke black- en deathmetalverwijzingen in de lyrics. Een beetje wat je kan en mag verwachten, maar dat kan dit genre wel hebben. Ze brengen het wel allemaal met veel branie en overtuiging.
De productie is degelijk, maar eerder sober. De introtrack “Dies Irae” is een beetje voorspelbaar en “Dark Resolution” kreeg een leuke outro. De gasten brengen een welgekomen afwisseling. Voorts is het vooral ‘what you see is what you get’: een band die op een heel eerlijke manier toont waar ze goed in zijn.