MC Equal schoot indertijd fel uit de startblokken: verkozen tot de ‘bestn vant westn’ of de beste rapper van West-Vlaanderen (wat een leuke track opleverde met DJ Grazzhoppa) en daarna volgden nog meer overwinningen. De Kortrijkzaan startte vervolgens o.m. met hiphopacademie De Stroate en geeft cursussen rap en hiphop in de gevangenis.
Dit jaar komt hij ook opnieuw zelf als rapper boven water. Dat nieuwe werk is een pak introspectiever dan een paar jaar geleden. Het gaat op “Tes Ol” niet over wie de beste is of wie de beste skills heeft, maar over hoe rap gans zijn leven bepaalt en er betekenis aan geeft. Dit doet in de lyrics wat denken aan Zwangere Guy, Tourist en Petit Jean. Deze track lag al een paar jaar op de plank en ligt dus wat in het verlengde van “Bedankt” en “Wa Dak Wille”. De smoothe en zwoele beats komen van Baadasssss.
Rap in het West-Vlaams is meer dan ’t Hof Van Commerce. Waarom spelen ze op Stubru al die Franstalige/Brusselse rap als we in Kortijk een MC hebben die minstens zo goed is?
https://open.spotify.com/album/6vPQJDqO7li4kFAEFUtnn1?highlight=spotify:track:5OfjT3hN0eiAVag6SOg5G8

Mijn eerste referenties toen ik het album van de Barnill Brothers hoorde, die heb ik maar meteen geschrapt. Die hebben waarschijnlijk meer te maken met mijn leeftijd dan met die van de bandleden en ze zouden alleen daarom dodelijk kunnen zijn voor de geloofwaardigheid van deze jonge Brusselse band. De Barnill Brothers hebben niet dezelfde familienaam, maar als je de samenzang van dit duo hoort, ga je daar toch aan twijfelen. Ze sluiten zowel aan op de kampvuur-en countryfolk van heel vroeger als de nieuwe lichting van pakweg Bear’s Den, The Jayhawks en Mumford & Sons of minder bekende namen als Henry Jamison, Old Sea Brigade en James Ollier. Dichter bij huis komen we uit bij o.m. Nomden of Pauwel De Meyer, om het voor u nog wat moeilijker te maken.
“Carry Me Home” heeft een beetje een cheesy kampvuur-refrein, maar het werkt wel. En of het werkt. De sound is heel Amerikaans, van de grote dagen, toen ze op de radio een song nog de tijd gaven om te groeien in de hoofden van de luisteraars. “Reverie” gaat meer naar Fleetwood Mac en Crowded House en is daarmee net iets minder representatief voor het album als geheel. De lyrics op dit album zijn doorgaans poëtisch en heel organisch-logisch: de verhaallijn is klaar en je moet niet te ver zoeken naar aanknopingspunten of driedubbele bodems. Soms wat te braaf en als ze dan eens uithalen in de tekst, zoals op “Eternal Morning” met ‘I cheated on my girl’, dan klopt het niet meteen met de zachte, zalvende melodie.
Het hele album ademt een sfeer van ‘het komt wel goed’ en jeugdig enthousiasme, ondanks dat er dergelijke en nog andere addertjes onder het gras zitten. Songtitels als “Childhood Dreams” en “Eternal Morning” geven dat wat onschuldige vertrouwen in een hoopvolle toekomst nog het beste weer. Aan zo’n vertrouwen willen we ons allemaal wel eens warmen, zeker in deze tijden, met elke dag hel en verdoemenis in het nieuws dat we in de lockdown moeten bekijken. Het nummer dat er inzake songopbouw en tekst wat bovenuit steekt, is “Red Lodge”. Dat ze ook zonder tekst je aandacht niet verliezen tonen ze op “Grace”.
‘A Perfect Place’ is zo het perfecte antiserum voor elke lentedag waarop de wolken de zon verbergen en tegelijk de soundtrack  die elk glas wijn bij een ondergaande zon nog wat extra smaak en glans geeft.
En die belegen en bestofte referenties dan? De samenzang van Simon & Garfunkel, de harmonieën van Crosby, Stills & Nash, de eenvoudige emoties en sentimenten van John Denver, de onhandige bekentenissen  van Gilbert O’Sullivan (die ‘dear mom & dad’ uit “I Won’t Try”). Maar dat hebt u niet van mij.

Folk/Americana
A Better Place
Barnill Brothers

In funeral doommetal is ons land geen hoogvlieger, maar het is ook niet dat we nergens staan. Dwaellicht is één van de nieuwe sterkhouders in dat subgenre. In 2016 was er al de demo ‘Het Duistere Licht’ (mooie titel trouwens) en nu is er de eerste EP. ‘Te Vuur En Te Zwaard’ vult met vier tracks goed een half uur en voldoet mooi aan alles wat de fans zich kunnen voorstellen bij funeral doom: slepende ritmes, weemoed en droefnis, rafelig galmende grafgrunts, doom & gloom, … Dwaellicht zit van bij opener “Te Vuur En Te Zwaard” in het spoor van My Dying Bride, Eye Of Solitude (of het nieuwe Mourners) en het vroegste werk van Anathema. Het klinkt allemaal heel hard alsof er een hele band aan het spelen is en toch werd dit opgenomen met slechts twee individuen: drummer Jense en Jef van Moss Upon The Skull. Jef is hier verantwoordelijk voor de vocalen, gitaren, het orgeltje en de bas.
Op deze EP wordt de demotrack “Het Duistere Licht” hernomen en deze is met een leuke gitaarsolo ook één van de betere tracks van de vier. Vooral dat dit nummer naar het einde heel even opbouwt naar een sneller tempo weet mij te bekoren, maar voor de diehard funeral doom-fans is dat misschien al net iets te veel.
“De Dans Der Vlammen” is een beetje een Middeleeuws-aanvoelend, akoestisch gitaar-intermezzo, hoewel we na nog maar twee tracks eigenlijk niet zo veel behoefte hebben aan een break. Het afsluitende “Vorst” is dan weer funeral doom in al zijn pracht met o.m. prima drums.  Die zijn overigens bovengemiddeld goed opgenomen en in de mix gezet. Ook hier weer zit er naar het einde toe al eens een korte versnelling in het slepende ritme.
Met slechts twee nieuwe, volwaardige tracks laat Dwaellicht je toch wat op je honger zitten. Het is op zich wel een prima EP van internationale klasse, maar met nog één of twee van die toptracks erbij was dit een kopstoot van een album geweest.

Het Duitse Acylum beweegt zich in de underground van de EBM en andere industrial gothic electro. Dat ze nog zullen doorbreken naar een ruim publiek, daar durven we geen geld op zetten, maar ze zijn wel lekker tegendraads en dilettant. Acylum heeft de corona-lockdown aangegrepen om een digitaal verzamelalbum samen te stellen met demo’s, remixes, ruwe versie en samenwerkingen. En de voorraad daaraan moet groot zijn, want dit is al de tweede editie van hun ‘Filthy Memories’.
Dit is de stuff voor wie Front 242, Dive en Nitzer Ebb nog wat te gewoontjes en mainstream vindt. Toch staan er een paar parels op deze digitale verzamelaar, zoals het sublieme “No Way Out” en “Northern Sons Under Southern Skies”, beide in versies die niet zo heel erg lijken af te wijken van de bestaande albumversies. Anderzijds heb je een aantal ruwe versies en demo’s waaraan je meteen merkt dat er nog flink wat productionele ingrepen nodig zijn om het niveau van die twee (en een paar andere) te halen. Ook niet elke remix is een schot in de roos. De foute-discotheekversie (Club Mix - Demo) van “Black Death” kan je o.m. zonder omkijken doorspoelen.  Soms is een remix wel puur goud, zoals de lekkere retro, zelfs bijna new beat op de May Fly-versies van “Trip Of Hate” en - ja diezelfde - “Black Death”.
Met 20 tracks op een verzamelaar heb je natuurlijk altijd wel wat kaf tussen het koren. Het voordeel is dat deze verzamelaar op Bandcamp uitgebracht wordt. Je kan dus eerst eens luisteren vooraleer je geld op tafel moet leggen.

Electro/Dance
Filthy Memories - Part 2
Acylum
https://alfamatrix.bandcamp.com/album/filthy-memories-part-2

The Dirty Duo wordt aangeprezen als de luidste band van Istanboel. Daar zit zeker een kern van waarheid in, want deze Turkse band zet met amper twee man een sound neer die nog massiever en volumineuzer is dan die van Royal Blood en Kyuss samen. En zo heb je meteen twee leuke referenties voor hun sound.
Hun EP ‘Behind The Door’ bevat slechts drie tracks. De eerste is de instrumentale intro (iets meer dan een minuut) “Into the Storm”. Dan zijn er nog twee volwaardige tracks: toptrack “Well Ruined Machine” en het ook al uitmuntende “Breaking News”.
Inzake variatie in sound, riffs en lyrics zijn ze op deze EP wel eerder beperkt. Om deze desert/stonerrock over een volledig album fris en interessant te houden, dat wordt een andere zaak. Maar als kennismaking kan deze digitale release tellen.
https://kafadankontak.bandcamp.com/album/dirty-duo

Wie er achter Organized Happiness zit, dat moet een beetje een mysterie blijven. We zouden kunnen gokken, maar beter nog geven we enkele tips mee: denk aan “Femme Lady Dame” van Alain Verdier, denk aan de meest catchy rock van Kloot Perwez en Mauro Pawlowski op hun samenwerkingsalbum, denk aan de disco van Boney M, de feel-good-vibes van Pop In Wonderland en de funk van Jamiroquai  en voeg daar nog wat kinky Franse woordjes aan toe zoals bij Vive La Fête.
Als elk volgend nummer zo vrolijk en dansbaar klinkt als deze “Sophistiqué”, dan wordt het toch nog een fijne zomer op de radio.
https://www.youtube.com/watch?v=1qFqwMjCj84

Nog niet zo lang geleden plengden we tranen over het stopzetten van Uncle Wellington, maar hier is momoyo (zonder hoofdletter) met een paar gezichten die nog herkennen van bij de Uncle’s.  
momoyo ontstond midden 2019 als een project van auteur en muzikant Jonas Bruyneel. In een zoektocht naar een fris en duister dansbaar geluid, werkte hij samen met voormalige Uncle Wellingtonmuzikanten zangeres Frie Mechele, altvioliste Esther Coorevits (I Will, I Swear, Noémie Wolfs), hiphopdrummer Renaud Debruyne en bassist Sven Sabbe (Galine) aan een reeks nummers die elk een aspect onderzoeken van wat een mens een mens maakt.
Elke titel bestaat uit één woord, elk woord is een essentieel deel van het fenomeen mens. “Breath” is volgens de band een nummer over de kracht van ademhaling, over warmte en levensvatbaarheid, maar ook over de vernietigende werking als alles te dichtbij komt en ademen moeilijk wordt.
De debuut-EP wordt deze zomer verwacht. In de studio zaten producer Klaas Tomme (Ides Moon, St. Grandson) en Filip Tanghe (Balthazar, Warhaus).
momoyo noemt zichzelf een Gentse band, maar heeft misschien toch eerder een ‘Kortrijkse’ sound, die stevig op synths en soundscapes leunt en met invloeden van SX en Balthazar.
Het klinkt uiteraard ook een beetje als Uncle Wellington. Denk voorts aan Oscar & The Wolf, Tristan, And Then Came Fall, Feliz en Tamino en dan zit je al een beetje in de richting van waar deze momoyo naartoe werkt.
Nu we deze single van momoyo gehoord hebben, is het verlies van Uncle Wellington makkelijker te dragen.

https://youtu.be/ud0Lnab5PO4

Ian Clement kennen we nog van de fijne rockband Wallace Vanborn. Hij werkt al een tijdje aan een solocarrière en nu is er de fijne single “Sidewinder”, als voorbode van een album dat in augustus moet uitkomen op het Amerikaanse label Cobraside Records. Als label is dat niet zo bekend bij ons, maar ze werken met o.m. Black Rebel Motorcycle Club, de Dandy Warhols, Eels en Trixie Whitley.
Clement klinkt op deze single heel anders dan bij Wallace Vanborn, maar dat mag geen verrassing zijn. In vergelijking met zijn vorige solo-album, ‘Drawwing Daggers’ uit 2013, is deze single een flinke stap vooruit. “Sidewinder” leunt zwaar op het gevoel , een licht-donkere mood zoals je vaak hoort bij Mark Lanegan en Beirut, en ook op de krachtige soulstem van Clement. Sterke arrangementen en knappe productie, maar misschien niet de single die vlot de Belgische radiostations zal halen.  Daarvoor neemt Clement je als luisteraar te weinig mee in zijn verhaal en mist de song een zekere catchyness. Het is wel een single die ons met veel verwachting doet uitkijken naar het album.

De titel van de nieuwe single van de Vlaamse folkrockband Filthy Horse kan je op veel manieren interpreteren. Als het zichzelf en ook ons als luisteraar voorhouden van een spiegel, maar misschien ook naar de ‘poef’ of uitstaande schuld die in cafés vroeger op de spiegel geschreven werd. Zeker als je de video erbij neemt of ook nog als je voortgaat op de zwalpende zang en onstabiele ritmes van de song. Het doet wat denken aan het zwalpen van drankorgel Helno bij Les Négresses Vertes en uiteraard aan de onvoorspelbare liveprestaties van Shane McGowan bij The Pogues. Bij die twee bands was het zwalpen doorgaans de aanloop naar een feestelijk rock-ritme. Dat doet Filthy Horse hier niet, maar toch leveren ze een aardige song af.

https://www.youtube.com/watch?v=9J5fsQUT8vU

We hebben meer dan 20 jaar moeten wachten op een nieuwe release van The Whodads.
‘Spook!’ borduurt voort op hun ‘Sahara’ uit 1999 (dat opnieuw uitgebracht wordt), met filmtunes en een liefde voor bigbandarrangementen. “Springtime For Hitler” is een te korte mix tussen een ska-ritme en een bigband. “A Shot In The Dark” is een typische Amerikaanse bigband-soundtrack-killer uit de jaren ’50 of ’60, met nog een paar knappe solo’s voor de blazers. “Joanna” heeft de allure van een trage, rokerige jazz-standard uit de oude doos. Titeltrack “Spook!” is ook al een tegelplakker en mengt een rockabillygitaartje met heel veel bigband.
Er zit zoveel talent in deze band dat ze elkaar soms voor de voeten lopen. Dat moet de band bekopen op “Banzai Pipeline”, waarop zoveel tegelijk gebeurt dat je als luisteraar het spoor verliest. Ook in excelleren kan overdaad schaden. Op dit album krijgt “Joanna” nog een tweede bewerking met dan weer mellow latin ska, en ook dat jasje past deze knappe dame perfect. Deze ‘Spook!’ is een blij weerzien met één van de leukste en interessantste bands van Vlaanderen.