Oudenaarde’s finest Tien Ton Vuist hebben al een lange reeks catchy singles op hun conto en daar voegen ze met “I Only Think About Myself” nog een banger van formaat aan toe. Een flinke scheut Ramones-punk, wat extra jeuk van The Hives en de hitsigheid van de vroege Kaiser Chiefs, allemaal vermengd in hun eigen sound. Mooie opbouw, über-meebrulbaar en catchy as fuck!
Die grote doorbraak mag er nu stilaan gaan komen.

https://www.youtube.com/watch?v=lkRo-FtlhBQ

Janez Detd., één van de populairste punkrockbands van België, stopte ermee in 20110. Sinds 2015 waren er geregeld reünie-optredens die bijna altijd als ‘eenmalig’ of als het ‘allerlaatste’ werden aangekondigd. Nu, 14 jaar na de laatste release, is er dan plots opnieuw een single.
“She’s My Ex” is een nummer van ALL, één van de favoriete punkbands van de bandleden van Janez Detd. De song werd vertimmerd tot een duet met Hanne Terweduwe van de Antwerpse punkband For I Am. Stef Exelmans nam de opnames voor zijn rekening en de mix werd verzorgd door de Amerikaan Jesse Cannon. De mastering werd gedaan door Bill Stevenson, drummer van ALL en de componist van “She’s My Ex”.
Janez Detd. weet doorgaans zijn covers wel uit te kiezen. Ze gaven een tweede leven aan “Take On Me” van A-Ha en aan “Mala Vida” van Mano Negra. Hun versie van “Your Love” van The Outfield behoort dan weer niet tot het collectieve geheugen.
De keuze voor “She’s My Ex” roept wat vragen op. Als het de bedoeling was om hiermee zo hard te scoren als met “Take On Me” of “Mala Vida”, dan is dit nummer toch wel bijzonder onbekend, in Vlaanderen. Dat klopt dan niet onmiddellijk met de ambitie rond deze release: er is een label, de Afrekening van StuBru halen is een absoluut eerste doel, het aan boord halen van de zangeres van For I Am, de optredens die waarschijnlijk binnenkort aangekondigd zullen worden, … Het is een leuke song, maar misschien geen hapklare meezinger.
Waar we wel blij van worden: Janez Detd. klinkt nog altijd als vroeger: energiek, catchy, snedig, …

https://www.youtube.com/watch?v=c7N2kwl7sUg

België heeft een lange traditie in stoner en stonermetal, met onder meer Cowboys & Aliens, Fire Down Below, Beaten By Hippies en het recente internationale succes van Gnome.
Witch Piss is een nieuwe vaderlandse stonermetalband met muzikanten die nog in andere bands spelen, in andere genres vooral ook: Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted, …. Het moet zijn dat ze toch heel wat liefde voor en kennis van de stonermetal hebben, want hun debuut als Witch Piss is sterk.
Er zit bij momenten wat sludgy doom in de tracks van album ‘Witch Piss’, zoals op “Children Of The Fire”, wat de oorsprong van sommige bandleden wat verraadt, maar dat is meer een zegen dan een vloek. Ze mengen best wel veel verschillende invloeden: psychedelic rock, spacerock, desert rock, heavy metal, …. Daardoor meandert de band per track van de ene invloed naar de volgende. Misschien zullen er voor het volgende album keuzes gemaakt worden die tot meer consistentie kunnen leiden of net tot nog meer experiment. Maar muzikaal zit dit heel goed in elkaar.
De zang komt bij Witch Piss van Peter Egberghs, die zich bij Marche Funèbre vooralsnog beperkte tot backing vocals. Zijn volle stemgeluid is een aangename ontdekking en hij gooit alles in de strijd wat hij heeft. Tegelijk voel je dat hij vocaal nog wat groeimarge heeft. In de vocalen doet Egberghs mij wat denken aan Ben Ward van Orange Goblin.
De lyrics zitten meestal wel goed. Enkel “Me And My Camaro” is wat cheap, maar bij de nieuwste lichting stoner is het blijkbaar normaal om je als petrolhead te outen.
Afgemeten aan andere stonermetalbands heeft Witch Piss lange vocale stukken en missen ze nog een paar direct meebrulbare refreinen. Maar de vibe zit goed en dit klinkt zo ook al bijzonder catchy.

https://www.youtube.com/watch?v=I8fDTOmEphQ

De legendarische rockband The Wolf Banes is nog niet uitgezongen en met een leuke single als “Julienne Brunoise” maken ze duidelijk dat ze nog steeds een hoog niveau halen. De grappige tekst gaat over een huisvrouw die heel handig is met een keukenmes en dat is meteen een reden om haar hart niet te willen breken. Dat moet ergens in deze mijmerende geschiedenis toch gebeurd zijn, maar Wimmeke Punk heeft het gelukkig overleefd en kan het nog navertellen.
Knappe single. Niet zo memorabel als “As The Bottle Runs Dry” of “Fire In The Woods”, maar we zijn blij dat de Wolf Banes het nog elk jaar opnieuw blijven proberen. Een wereld zonder Wolf Banes zou maar saai zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=MslENRtyqBU

Sabaton - Samen met het Belgische publiek gegroeid tot een absolute headliner!

Sabaton toert door Europa met ‘The Tour To End All Tours’, genoemd naar het album ‘The War To End All Wars’. Er is niks profetisch aan de naam van de tour. Na deze volgen er nog vele. En maar goed ook, want deze band heeft hard gewerkt om te staan waar ze nu staan en waar ze straks zullen staan. Op deze tournee bracht Sabaton twee supports mee: Lordi en Babymetal.

Lordi won het Songfestival voor Finland in 2006 met “Hard Rock Hallelujah” en in Antwerpen speelden ze op de avond dat de Duitse heavymetalband Lord Of The Lost dat Eurovision-exploot nog eens probeerde over te doen. Hun “Blood & Glitter” eindigde evenwel roemloos als laatste.
Lordi had moeite om in 2006 het Eurosong-succes te verzilveren naar een internationale carrière. Heel wat metalheads keken meewarig naar dat Eurosong-gegeven en haalden de schouders op. Nochtans is deze band live best leuk en is hun hardrock bij momenten best catchy, als je voorbij de groteske verkleedparty als monsters kijkt. Mr Lordi had zelfs een paar woorden/zinnen Nederlands geleerd om het publiek in het Sportpaleis te plezieren.
Met de set met de helft oud werk als “Would You Love A Monsterman?” en “Who’s Your Daddy?” en de helft songs uit het recente album ‘Screem Writers Guild’ oogstte Lordi makkelijk enthousiast applaus op het middenplein. De applausmeter ging serieus de hoogte in toen de set werd afgesloten met “Hard Rock Hallelujah”. Net als veel mensen in het publiek zijn we blij dat we Lordi eindelijk eens live gezien hebben en willen we ons vooroordeel in de positieve zin bijsturen. Lordi is geen superband met een lange reeks fantastische songs, maar voor een leuke avond zorgen ze wel.

Babymetal was de vreemde eend in de bijt. Deze Japanse metal-, zang- en dansgroep wordt al eens aangekondigd als de ‘toekomst’ van de metal, omdat ze heel wat jonge en Aziatische fans naar het metalgenre als geheel kunnen loodsen.
Qua concept en ook muzikaal staat dit niet zo heel ver van pakweg Ghost: een anonieme, gemaskerde begeleidingsband, die heel catchy en melodieuze metal brengt en dan frontpersonages die vasthouden aan een thema.
Live draait alles rond het synchroon dansen van de frontdames in een spectaculaire lichtshow, meer dan rond het zingen of de muziek. Aanvoerster Su-metal had net als Mr Lordi enkele woorden in het Nederlands ingestudeerd.
In de lyrics moet je geen grote of zware thema’s verwachten. Eén van de nummers in Antwerpen was “Gimme Chocolate!”. Dat is overigens niet zo ongewoon voor Japan. De Japanse punkband Shonen Knife scoorde daar een dikke hit met “Hot Chocolate”. Don’t mess with Japanese girls and their chocolate!
Babymetal wordt vaak snel weggezet als de metal-variant van K-pop of K3, maar wat als het hen nou eens lukt om een jong publiek te lokken en dat die tieners daarna alsnog Slayer, Aborted en Carcass gaan ontdekken? Hoe mooi zou dat wel niet zijn?
Wij schrijven dit leuke trio niet zomaar af, maar vermoeden dat hun show beter overkomt in een grote club als de AB (waar ze al eens stonden) dan op een zomerfestival of als support van Sabaton.
In het Sportpaleis reageerde het middenplein beleefd enthousiast, zo zijn wij Belgen nu eenmaal denk ik dan, maar aan de merch-stand gingen de shirts van Babymetal niet in grote aantallen over de toonbank.

De lopende tournee brengt Sabaton naar 21 steden in 14 landen. Voor de Zweden is het hun grootste en meest spectaculaire show tot nu toe in de grootste arena's van Europa, en daar komen vele decor-stukken, acteurs en een paar kledingwissels aan te pas. Op het podium stonden uitkijktorens van waarop de gitaristen konden soleren, het drumstel zat in een tank met een lange loop en de rand van het podium lag bezaaid met zandzakken en prikkeldraad. De acteurs waren leuk, maar voegen enkel iets toe voor wie de onderwerpen van de songs niet kent. Bij twee rustige nummers begon het zeep te sneeuwen en er was vooral heel veel rook en vuur. De gasprijzen zijn in Europa duidelijk gezakt naar een ‘betaalbaar’ niveau.
Sabaton werd al opgericht in 1999 en mag dus volgend jaar zijn 25-jarige bestaan vieren. Dat is best lang voor een metalband en heel wat fans zijn al benieuwd hoe de Zweden dat zullen vieren. Van de oorspronkelijke band zijn nog Joakim Brodén (zanger) en Pär Sundström (basgitaar) aan boord. Joakim en Pär blijven het herhalen: België was het eerste land buiten Zweden waar Sabaton succes oogstte en daarom heeft ons landje een speciaal plaatsje in het hart van de twee Zweden, en van de later toegetreden bandleden.
De relatie tussen Sabaton en België leest als een Disney-sprookje: in 2006 stond Sabaton in de Biebob als support van DragonForce en nog maar een jaar later stonden ze al op Graspop. Op de middag als openingsband in één van de tenten, maar toch. Vandaar ging het in grofweg 15 jaar crescendo naar headliner op Graspop en in het Sportpaleis, met bijna elk jaar een passage in ons land. Ze speelden op andere festivals (Lokerse Feesten en Alcatraz) en in andere zalen (AB, De Mast in Torhout), maar in grote lijnen houdt de Zweedse band vast aan tradities: Antwerpen en Graspop.
Voor wie Sabaton al even niet meer live gezien heeft: de vroegere intro met de integrale “The Final Countdown” van Europe, dat doen ze niet meer. In de plaats kregen we in het Sportpaleis de gesproken intro van “Sun Tzu Says”. Het eerste nummer was het oudje “Ghost Divison” en ook het nog oudere “Into The Fire” zat nog vooraan in de set. Joakim vertelde dat ze bij Sabaton onderzoek doen naar wat de fans live willen horen en dat zijn de snellere tracks en de oudere tracks. Daar was dan toch weinig van te merken in de set in Antwerpen, met vooral recent werk, van het album ‘The War To End All Wars’ en van een reeks EP’s, en best wel wat ‘trage’ nummers. Maar dus geen publieksfavorieten als “Attero Dominatus” of “The Art Of War”. Wel leuk was de Motörhead-cover “1916”.
Sabaton schreef al heel wat nummers met een rechtstreekse of onrechtstreekse verwijzing naar oorlogen in België, maar voor deze tournee stond geen daarvan op de oorspronkelijke setlist. “Race To The Sea”, over het onder water zetten van de IJzervlakte in WO I, werd speciaal voor ons land toegevoegd aan de set. Een mooi compliment voor ons land, want Sabaton past niet in elk land zijn setlist aan met een nummer over een lokale veldslag, al hadden een paar fans vooraf gerekend op “The Price Of A Mile”.
De fans schreeuwden tussen de songs door om “Swedish Pagans” en werden met dat nummer beloond in de bisronde, naast “To Hell & Back” en de Sabaton signature song “Primo Victoria”.
De hanekam van Joakim wordt elk jaar wat dunner en zijn buik wat dikker, maar voorts zit er nog niet veel sleet op de formule van Sabaton. Over elk nieuw album kan je zeggen dat het een kopie is van het vorige, maar de lijst met aan te snijden onderwerpen zal nooit volledig afgevinkt zijn.
En zolang deze Zweden elk jaar een reden vinden om hier te komen spelen, zullen de Belgen massaal komen kijken en luisteren.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Filip Van der Linden
Lordi
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4864-lordi-13-05-2023.html?ltemid=0

Babymetal
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4866-babymetal-13-05-2023.html?ltemid=0
Sabaton
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4865-sabaton-13-05-2023.html?ltemid=0

Organisatie: Biebob

Headbanger’s Balls Fest 2023 - Een affiche die verwachtingen schept en een festival dat elke belofte invult
Headbanger’s Balls Fest 2023
De Leest
Izegem
2023-05-06
Filip Van der Linden

Het Vlaamse metalfestivalseizoen wordt traditioneel geopend door Headbanger’s Balls in Izegem. Er zijn nog een paar kleinere organisaties die in ongeveer dezelfde periode iets organiseren, zoals het herboren Gullgems Metal Fest, maar Izegem kan toch beschouwd worden als het sein om opnieuw in groten getale naar metal te gaan luisteren.

Of deze editie zonder (volgens sommigen) ‘zuivere’ metalbands nog wel het etiket metalfestival opgekleefd krijgt, daarover was niet iedereen het eens. Maar in de festivalnaam zit geen ‘metal’, wel ‘headbangen’ en die belofte werd zeker waargemaakt. En als een festival uitverkocht is en als na afloop iedereen tevreden naar huis gaat, dan hebben alle criticasters gewoon ongelijk.
Voor deze tiende editie werd opnieuw heel breed en divers geprogrammeerd, waarbij het duidelijk is dat de organisatie goed de vinger aan de pols houdt van welke bands ‘hot’ of ‘not’ zijn. Misschien had er ook nog een band van de nieuwe Belgische thrash-golf bijgekund en Gnome werd op het festival vaak genoemd als band die daar niet zou misstaan. Wat niet was, kan nog komen.

Openingsact Arson stond collectief met pak, ondervest en das op het podium, iets wat we al eerder zagen bij Triggerfinger, The Godfathers en The Hives. Maar dit Gentse vijftal neemt die aanpak naar een hoger level door ook nog eens het podium heel huiselijk aan te kleden, met ouderwetse lampenkappen, een vloertapijt als backdrop en een houten toog met ober. En die over serveert niet enkel drankjes aan de band, maar ook aan iedereen die op dat vroege uur al voor het podium staat.
Arson mixt hardrock, rock ’n roll, punk, southern rock en hardcore en valt inzake energie te vergelijken met Kvelertak en The Hives.
De band werd opgericht met leden van verschillende Gentse metal- en screamobands. De set in Izegem bestond voor de helft uit tracks van het nieuwe album ‘All In, All Sin’, aangevuld met enkele tracks van de EP ‘Let’s Start A Fire’. Muzikaal en visueel klopt het plaatje: stoere poses, veel contact zoeken met het publiek, loeiende gitaren en bakken, bakken energie.

Vanuit Brussel kwam My Diligence de blijde boodschap verkondigen met zijn moderne doom, met psychedelische toetsen. My Diligence mag later dit jaar nog aantreden op Alcatraz, wat erop wijst dat de organisatoren van Headbanger’s Balls dat goed ingeschat hebben. Zo moeilijk is dat overigens niet als je weet dat die van het superpopulaire Gojira fan zijn van deze drie Brusselaars. Deze band bracht al één EP en drie albums uit met vorig jaar nog het fantastische ‘The Matter, Form And Power’. Dat werd bijna integraal en in de album-volgorde gebracht. Enkel werd op het einde nog “Resentful” van het vorige album (‘Sun Rose’) toegevoegd. De interactie met het publiek bleef beperkt tot een beleefd ‘dankuwel’ na elk enthousiast applaus.

Voor Bear waren we gewaarschuwd. Stilaan begint het buitenland overstag te gaan voor deze Belgische band. Bear-gitarist James Falck kijkt vast met goede herinneringen terug naar de Headbanger’s Balls-editie van 2021 toen hij in Izegem zowat zijn live-debuut maakte met Cobra The Impaler. Voor die band was dat het vuur aan de lont naar een Europese doorbraak. Of dat ook voor Bear lukt, valt nog te bezien.
Muzikaal is Bear moeilijk voor één gat te vangen, maar de invloeden van genres met ‘core’ in de naam zijn sterker aanwezig dan genres met ‘metal’. Bear is explosief en energiek, hyperkinetisch zelfs. De bandleden rennen op het podium alsof ze dringend aan de Rilatine moeten en ze springen overal op en af. James gaat zelfs een stukje gitaar spelen middenin de zaal, maar het publiek duikt eerder weg dan dat ze hem aanvuren. Op het einde van de set slaan de gitarist en bassist met hun eigen instrument het drumstel aan diggelen. Vernielzucht op het podium bestaat al bijna net zo lang als de rock ’n  roll zelve. Daar kijken we niet meer van op. Het is vooral jammer dat net dat hetgene is waar na de set aan de toog van De Leest over gepraat werd, en niet over al die voorzetten die door het publiek niet binnengekopt werden.

Bij de vorige passage van de Belgische postmetalband Psychonaut op Headbanger’s Balls, in 2021, ging het publiek al helemaal uit de bol en dat werd op deze editie nog eens overgedaan met nog meer mensen in de zaal. Meer dan 600 oude en nieuwe fans stonden schouder aan schouder te genieten. Dat maakt van dit trio de eigenlijke hoofdact in Izegem, want dit deed geen van de buitenlandse bands hen nog na die avond. De set in Izegem bestond hoofdzakelijk uit tracks van het nieuwe album ‘Violate Consensus Reality’, aangevuld met enkele oudere tracks en met publiekslieveling “The Fall Of Consciousness” opgespaard voor de finale. Mooi dat een Belgische band dit voor elkaar krijgt. Niemand zal er rouwig om zijn als Psychonaut naar één van de volgende edities van Headbanger’s Balls komt. Na Dyscordia en Thurisaz in de begindagen kan Izegem zo misschien opnieuw aanknopen met de traditie van een ‘huisband’

Na het Belgische luik werd de internationale schotel opgediend. De Zweedse stonerrockband Lowrider is een cultband die maar sporadisch optredens doet. In 2000 brachten deze Zweden hun fel bejubelde debuutalbum ‘Ode To Io’ uit, om bijna meteen daarna de stekker er uit te trekken. Meer dan tien jaar bleef het volledig stil rond de band, waarna een voorzichtige comeback ingezet werd met sporadische concerten. In 2017 stonden ze op Desertfest in Antwerpen. In 2019 verscheen eindelijk het tweede album, ‘Refractions’. Na de coronapauze stond Lowrider in 2022 met een straffe show op Hellfest. Pelle Andersson vulde in Izegem de band aan met zijn Hammond.
Er stond bij Lowrider minder volk voor het podium dan bij Psychonaut, maar op de eerste rijen werd wel net zo enthousiast gereageerd aan het begin en einde van elke track. Heel wat Belgische en een handvol buitenlandse fans waren speciaal voor deze band naar Izegem afgezakt en zij werden beloond met een heel strakke en loepzuiver gespeelde set. In het begin van de set moest er nog wat gemorreld worden aan de mix, maar tegen dat “Into The Wild” ingezet werd, was alles loepzuiver. “Texas” hielden de Zweden eigenlijk achter de hand als mogelijke toegift, maar omdat een tiental mensen in het publiek erom schreeuwde, kreeg die track al in de reguliere set een plek.

De Griekse melodic/gothic blackmetalband Rotting Christ stond in 2018 als headliner op Headbanger’s Balls en dit jaar kwam frontman Sakis Tolis met zijn soloproject. Heel wat Rotting Christ-fans dus op de eerste rijen voor het podium en die werden in de bindteksten uitgebreid bedankt voor hun loyauteit. In de coronaperiode dacht Tolis na over zijn eerderedepressie en op zijn solo-album ‘Among The Fires Of Hell’ leverde dat zowel donkere als hoopgevende gedachten op. Op dat album recycleert hij ook wat riffs en lyrics van Rotting Christ, maar als geheel klinkt dat album veel toegankelijker en melodieuzer dan het werk van Rotting Christ. Op het album speelde Sakis Tolis bijna alles zelf in (gitaar, bas en keyboards). Fotis Benardo van o.m. Septicflesh en Firewind deed de drums en de mix. Voor de liveband van Sakis Tolis heeft Benardo nog twee van zijn bandmaatjes uit SixForNine meegebracht en ondanks dat dit nog maar hun tweede optreden samen was, stond de band goed gedrild op het podium van De Leest. Het Sakis Tolis-album werd integraal gebracht, aangevuld met een cover van Daemonia Nymphe en twee tracks van Rotting Christ. Zowel op het album als live voel je dat dit een soloproject is en niet een band waarin elk lid zijn inbreng heeft. Op 13 mei staat Rotting Christ op het podium van het Durbuy Rock Fest en ik vermoed dat de fans daar nog meer plezier aan zullen beleven. Maar wie weet groeit dit soloproject uit tot een vaste waarde en dan zijn er toch enkele honderden mensen die toch maar mooi kunnen zeggen dat ze het tweede concert ooit van Sakis Tolis hebben bijgewoond.

Headliner King Buffalo was de tweede stonerrockband op de affiche. Voor sommigen een verrassende naam als headliner voor Headbanger’s Balls, maar wel een mooie afsluiter. Izegem vormde voor het Amerikaanse trio de aanloop naar een tournee die deze band ook brengt naar de Desertfesten van Berlijn, Londen en Antwerpen en naar zomerfestivals als Copenhell, Hellfest en Ripplefest. We mogen hopen dat hun geluidsman op die tournee alerter is dan in Izegem, want het leek alsof hij de enige was in De Leest die niet doorhad dat het geluid van de drums niet goed afgesteld stond. Maar zelfs dat went en voor de meeste fans was dat maar een kleine ergernis. De focus ligt bij King Buffalo toch nog iets meer op gitaar en bas.
Hun set in Izegem was een mash-up van hun covid-album-trilogie ‘Acheron’, ‘The Burden Of Restlessness’ en ‘Regenerator’, met nog één oudere track als extraatje (“Centurion” van de EP ‘Repeater’).

Headbanger’s Balls Fest maakte zijn reputatie opnieuw helemaal waar: een affiche die uitdaagt en verwachtingen schept en die elke belofte waarmaakt.

Organisatie: Headbanger’s Balls Fest

G.U.S.T. heeft een nieuwe single en het is een banger! “Run ‘Till I Die” loopt over van testosteron, jeugdige branie en energie op een net iets te hoog wattage.
Denk aan een mix van Electric Six, The Hives, Cowboys & Aliens en Monster Magnet. Aan de lyrics en het vocale geluid kan misschien nog wat langer gesleuteld worden, maar op zich zijn dit geen belemmeringen voor de catchyness van deze single.
G.U.S.T. zet zich met deze single netjes in de slipstream van andere jonge, rockende beloftes als Ramkot, Black Leather Jacket, Lector. en the Heavy Heavy.  

Het Nederlandse punkduo The Mono Kids heeft na een eerste EP met drie nummers van enkele maanden geleden alweer een nieuwe track uit.
Dit hitsige nummer klinkt opnieuw ‘lower than fi’: rammelende punkrock met een pittig tempo en een paar kleine weerhaakjes. Inzake dynamiek en lyrics doet dit mij wat denken aan “Alec Eiffel” van de Pixies, maar dan zonder de vette productie die zo kenmerkend was voor de Pixies en zonder de bas van Kim Deal.

Een puike single. The Mono Kids are on a roll!

https://themonokids.bandcamp.com/track/happy-ending

Cleopatra Records verzamelde 11 van zijn bands om elk een cover op te nemen van the Cure. Een beetje zoals Alfa Matrix dat binnenkort zijn tweede tribute-album uitbrengt voor dezelfde Britse band. Er zijn natuurlijk verschillen. Bij Alfa Matrix komen ook minder bekende Cure-songs aan bod, terwijl Cleopatra kiest voor de bekendste singles.

Wat opvalt bij Cleopatra Records is dat ze niet voor de bekendste bands van het label gegaan zijn, enkel The KVB en Pink Turns Blue deden meteen een belletje rinkelen, maar wel voor bands die nog een duwtje in de rug kunnen gebruiken op hun weg naar succes. Die bands hebben er ook best wat tijd en moeite in gestoken. Ze gaan aan de haal met ritme en melodie, maar het blijft wel telkens herkenbaar.

Als we het kaf van het koren moeten scheiden, dan zetten we Velvet Condom (“Just Like Heaven”), Buzz Kull (“Fascination Street”), The KVB (“Lullaby”), Demob Happy (“Pictures Of You”) en Minuit Machine (“Lovesong”) bij het koren en Soviet Soviet (“In Between Days”) , Pink Turns Blue (“Boys Don’t Cry”) en This Cold Night (“Close To Me”) bij het kaf. Op wat Crying Vessel doet met “Friday I’m In Love zouden gevangenisstraffen moeten staan. De rest zweeft er wat tussenin.

Leuk tribute-album. Een paar goeie nieuwe interpretaties. Maar we onthouden hier vooral: nobody plays the Cure like The Cure.

Just Like Heaven - A Tribute To The Cure
Various Artists
Cleopatra Records

https://cleopatrarecords.bandcamp.com/album/just-like-heaven-a-tribute-to-the-cure-2

Het Belgische gothrockduo Lovelorn Dolls heeft een leuke cover uitgebracht van “Lullaby” van The Cure.
De song krijgt muzikaal een soort van Marilyn Manson-jasje aangemeten, met minder gitaar en met vrouwelijke vocalen die soms tegelijk lieflijk en dreigend zijn. De basis en de algemene vibe van het origineel blijven overeind, hoewel die van Lovelorn Dolls er toch met de vuile voeten door gaan. Fantastisch dat deze band niet bezwijkt onder het vaak eindeloze respect dat veel andere artiesten hebben voor een band als the Cure, waardoor ze maar weinig durven veranderen aan de songs.
Lovelorn Dolls is één van de vele bands op het Alfa Matrix-label en deze cover van “Lullaby” is één van de 27 tracks van het tribute album ‘A Strange Play 2’ van Alfa Matrix en het nieuwe zusterlabel Spleen+. Lovelorn Dolls deed in 2014 overigens ook al mee op ‘A STrange Play 1’ van deze tribute-reeks. Op deel 2 staan voorts nog The Cure-covers door onder meer Star Industry, The Ultimate Dreamers, The Breath Of Life, Armageddon Dildos, Implant, Digital Factor en Lights AM. Dat tribute-album komt uit op 23 juni.

Bij de Lullaby-cover door Lovelorn Dolls hoort een leuke video. Die kan je bekijken via https://spleenplus.bandcamp.com/track/lullaby