logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

The Bollock Bro...
accept_trix_11
Filip Van der Linden

Filip Van der Linden

zondag 01 september 2019 16:48

Children’s March-Going Once -single-

River Drivers is een Amerikaans viertal dat Keltische folkmuziek brengt met een politieke boodschap. Denk aan Richard Thompson en Billy Bragg. Niet zo traditioneel en afgelikt als pakweg The Dubliners, maar toch met meer dan een knipoog naar de protestzangers van de jaren ’70 en ook naar de maatschappijkritische traditionals uit Ierland.
Kevin McCloskey en Mindy Murray wisselen elkaar af op zang en doen dat beiden met een (meestal) overtuigende Ierse tongval en een goed gevoel voor drama. Kevin legt op “Children’s March” iets meer sense of urgency in zijn lyrics dan Mindy op “Going Once”. “Children’s March” gaat dan ook over een mars tegen kinderarbeid in de mijnen in de VS in 1903, terwijl “Going Once” een meer persoonlijk verhaal is, over Mindy’s oma die met negen kinderen een nieuwe woning moest zoeken toen haar huis werd aangeslagen wegens achterstallige belastingen.
Beide verhalen weten je als luisteraar te raken. Muzikaal valt op dat er geen drum ingezet wordt en dat die ook niet gemist wordt. De band gebruikt wel een heel breed spectrum van folkinstrumenten en laten alle ritmes van al die instrumenten mooi organisch naast elkaar lopen. Een akoestische versie van The Levellers meets Joan Baez, al leggen we de lat daarmee misschien net iets te hoog voor River Drivers. Toch ben ik heel benieuwd naar dat album dat later dit jaar uitgebracht wordt.

donderdag 25 juli 2019 17:11

Witches -single-


“Witches” is de eerste single van Pauwel, de nieuwe nom-de-plume van Pauwel De Meyer. Onder die ‘volledige’ naam bracht hij in 2017 nog de EP ‘Witches’ uit met een akoestische solo-versie van deze track. Deze versie lijkt opnieuw een akoestische en lofi kampvuursong te gaan worden, maar na de intro vallen een diepwarme bas en een lichte drum in. Met die erbij wordt deze single opgedreven tot zomerse laidback droompop, een beetje zoals we die ook al hoorden op Pauwel’s  album ‘Having Fun’.
Onbeschaamd catchy en voluit dreamy. En met een heerlijke outro die ze gerust tot een kwartier mogen oprekken. Als dit de voorbode is van een nieuw album, dan komt dat wel goed.

Witches -single-
Pauwel
Starman Records

donderdag 25 juli 2019 17:07

Um Corpo No Mundo

Luedji Luna’s album ‘Um Corpo No Mundo’ is een topgerechtje met de beste ingrediënten uit de muziekgeschiedenis. Het heeft de desolate leegte-op-de-achtergrond van Tracy Chapman’s debuut uit 1988, de saudade van het begin van Madredeus en ook van Cesária Évora uit Kaapverdië en de loungy jazz van Sade in een huilerig unplugged jasje. Inhoudelijk heeft deze Braziliaanse zangeres het vaak direct en indirect over haar gevoel van ontheemding, als afstammeling van Afrikanen in Brazilië.
Luedji Luna heeft er vanwege haar afkomst moeite mee om zich één te voelen met de ‘andere’ Brazilianen. Misschien daarom dat haar album helemaal niet klinkt als de samba die wij doorgaans met Brazilië associëren. Uitbundig, vrolijk, exotisch en voluit dansbaar, dat is het dus niet. Wel ingetogen, klein en kwetsbaar. De instrumenten en rustige arrangementen worden tot een minimum beperkt zodat haar stem en haar verhaal heel centraal staan. Haar thema’s lopen grofweg gelijk met die van de saudade in de fado en dat ze, op één Frans zinnetje na, in het Portugees zingt, versterkt die referentie naar de Portugese fado en folk nog. Minimal urban rootsmuziek zou een definitie kunnen zijn, maar dan missen we nog een aantal facetten.
Slechts twee nummers, “Na Beira” en “Banho De Folhas”, hebben percussie en ritmes die we vaagweg met de stereotypen uit Brazilië zouden associëren en daarvan is er dan nog maar één (“Banho”) dat we het etiket dansbaar zouden kunnen opkleven. En zelfs dan nog loopt die song over van weemoed en onbestemd verlangen. Zelfs wie geen Portugees begrijpt, herkent in dit hele album meteen een vat vol authentieke emoties die wel allemaal in het hetzelfde straatje liggen: weemoed, heimwee, liefdesverdriet, woede over onrecht, verlangen naar wat onbereikbaar is, eenzaamheid, … Als afsluiter is er een net iets experimentelere track, “Iodo + Now Fragil”, die we met enige voorzichtigheid in de X Legged Sally-familie kunnen situeren.
Leudji Luna’s album is geen hapklare brok popmuziek. De thema’s zijn soms droef en zwaar op de hand en de muziek versterkt die gevoelens nog. Die aanpak tilt de authenticiteit en de beleving van het album naar een nog hoger niveau. Even doorbijten, maar het loont.

donderdag 25 juli 2019 17:03

Golden Flower -single-

El Mischi is nog niet aan een album toe, maar zet al wel een reeks knappe singles neer. Na “The Mountain” en “Wake Up (A Song For Our Planet)” is hij terug met deze “Golden Flower”. Het voelt aan als een terugkeer naar zijn roots, met prachtig romantisch pianospel en stemmige arrangementen. Geen zangexperimenten deze keer, maar enkel zijn warme stem voor wat een liefdeslied lijkt te zijn, maar het zou ook over een pasgeborene kunnen gaan. Er zit flink wat drama en pathos in, waardoor Mischi hier zeker fans van Elbow, Smith & Burrows en Dry The River of van de ballads van Editors zou kunnen bekoren. Meer in eigen land zijn er overeenkomsten met pakweg Slow Pilot en And Then Came Fall en nog wel meer bands uit de Starman Records-stal.
El Mischi blijft een artiest om in de gaten te houden. Misschien nog niet met deze single, maar ooit gaat Radio 1 overstag, en daarna de rest van Vlaanderen.

donderdag 18 juli 2019 18:00

Reflections & Odysseys

Dit Scandinavische trio herbergt klassemuzikanten. Bugge Wesseltoft (ook lid van New Conception of Jazz) op de piano, Magnus Ostrom op de drums en Dan Berglund op de basgitaar. Die laatste twee waren ook de ritmesectie in het Esbjorn Svensson Trio (E.S.T.). Bij jazzkenners zullen deze namen als klokken in hun oren klinken. Rymden is dus een soort supergroep in het genre. Hier stellen ze hun debuut voor en dat is, om meteen met de deur in huis te vallen, om je vingers en duimen vanaf te likken. Melodieus, ritmisch, uitdagend en genuanceerd.
“Bergen” heeft een subtiel klaterende pianoriedel, fijn drumwerk en bij momenten schitterend baswerk. Luister maar eens naar de bas-solo middenin het nummer. Het thema op de piano werkt verslavend en doet mij wat aan het pianowerk van Wim Mertens denken. Een heerlijke song. “The Odyssey” steunt meer op het ritme dan op een verslavende melodie. Het pianowerk is vrij donker. De meeste songs duren gemiddeld zes minuten en worden nu en dan afgewisseld door een korte tussentrack. Op “Pitter-Patter” speelt Wesseltoft op een Rhodes-orgel wat het een organische sound uit de seventies geeft. “The Celestial Dogs And The Funeral Ship” heeft de langste titel en is tevens het langste nummer. Heel cinematografisch en verhalend gebracht. Ook “Rak” is een toptrack die naast een dynamische en donkere basis ook een soort van treinmotief herbergt. Zo valt er op elke track veel te ontdekken en zijn de songs toch heel toegankelijk gebleven.
Rymden is een supergroep die zijn status waarmaakt. Dit is absoluut een jazzplaat van de bovenste plank.

Jazz/Blues
Reflections & Odysseys
Rymden

donderdag 18 juli 2019 17:50

Possessed By Rancho


Stonerrock uit Italië? Moet kunnen, dachten die van Rancho Bizzaro. Deze band grossiert in instrumentale stoner met veel fuzz en psychedelica. Het instrumentale staat soms wat in de weg van het oppikken van een coole vibe, maar even vaak ook niet. Op één track, “The Vengeance Of Lord Humungus”, naar het einde toe, komt een ‘gesproken sample’ langs die uit een zwartwitfilm lijkt te komen en die breekt dan weer de zorgvuldig opgebouwde instrumentale sfeer van deze EP.
Maar de muziek staat op een heel hoog niveau. De solo’s en muzikale bewegingen in de tracks doen soms denken aan wat je al eens in de progrock hoort. De mix is mooi helder en dat ondanks de fuzz en de breed uitwaaierende gitaren. Enkel  van de drumopnames zal je niet vrolijk worden. Het is wel strak ingespeeld, maar het klinkt soms alsof er op karton en blikken dozen gemept wordt en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Dat fletse drumgeluid geeft de songs wel een joekel van een retro-feel, maar dan nog.
Het zijn de details die het verschil maken tussen goed, degelijk en fantastisch. Rancho Bizzaro laat een paar punten liggen, maar kan toch naar huis met een goed rapport.

De Kortrijkse band Unwanted Tattoo verraste ons eerder dit jaar met de catchy single “Hey Lucha”. Omdat ook hun vorig jaar uitgebrachte vinylalbum ‘Pardon My French’ bijzonder in de smaak was gevallen, gingen we langs bij de immer gemaskerde drummer Barney voor een gesprek over verleden en toekomst.

Het is altijd beleefd om bij het begin te beginnen. Voor wie Unwanted Tattoo nog niet kent: wanneer en hoe is de band ontstaan?
Barney: Unwanted Tattoo ontstond in 2009. Toen hielden twee andere bands op te bestaan. Eén band was The Lovehandles, de meidenpunkband van Rine en Annette. De andere was Faroutski, waar ik en Rine in speelden. De eerste Unwanted-gitarist was Pascal (Paz) van de bevriende Nederlandse punkband Duitse Herder. Hij kwam drie jaar lang elke maand repeteren in Sint-Denijs, nabij Kortrijk. Die situatie was na het uitbrengen van de eerste CD niet langer houdbaar, omdat we dan wekelijks moesten repeteren. Daarna hadden we drie jaar een Franse gitarist Seb (Boule). Hij bleef tot na de opnames van de tweede CD in 2016. Na een Nederlandse en een Franse gitarist werd het tijd om een gitarist te zoeken van ‘over het water’. Het werd geen Engelsman, maar Wouter komt wel uit het dorp Moen en voor de andere bandleden is dat dan toch ook van over het kanaal Kortrijk-Bossuit.

Met Annette zit er ook een Franstalige in de band. Welke taal spreken jullie dan op de repetities?
Wij Vlamingen spreken Frans met Annette en zij spreekt Nederlands met ons. Zo fungeren wij als voorbeeld van het Belgische model waarbij Vlamingen en Walen best met elkaar kunnen samenleven en samenwerken. Het is enkel de politiek die tracht ons uit elkaar te drijven. Wij willen samen drinken, samen muziek maken en samen feesten en ik kan garanderen dat ze daar in Wallonië zeker alles van kennen!

Heeft de bandnaam iets te maken met het ‘sterrenmeisje’ dat in 2009 het nieuws haalde met ongewenste gezichtstatoeages?
Barney: De bandnaam bestond reeds eerder. We vonden die in een gedicht van de Canadees Michael Bennett (The Wordman of Alcatraz), waarin ontrouw beschouwd wordt als een ongewilde tattoo.

De sfeer rond Unwanted Tattoo (artwork, clips, podiumoutfit) gaat vooral in de richting van de retro-rockabilly terwijl de muziek eerder garage en punk is. Zoeken jullie het beste van die twee werelden?
Barney: Wij flirten graag met de retro-feel. Rine heeft ook haar eigen merk pin up-jurken zoals in de jaren ’40 en ‘50 (Mabaïla). We hebben een Ford Mustang Fastback uit 1968 en muzikaal mixen wij graag onze cocktail met garage, rawk’n’roll, surf, punkrock, extravaganza, jungle, tiki, mexican wrestling, comics,… Het klinkt heel cliché, maar met Unwanted Tattoo zijn we echt niet zomaar in een hokje te plaatsen. De basis bestaat uit ‘fun’, positivisme, catchy tunes en meezingbaarheid, humor en onszelf niet belangrijker voordoen dan we zijn.

Jullie staan op een Turks (digitaal) verzamelalbum met garage-bands uit heel de wereld. Hoe is dat gebeurd?
Barney: Eind jaren ’90 speelden wij met Faroutski twee keer in Istanbul. We raakten bevriend met de leden van de band Rashit. Na 20 jaar speelde Faroutski onlangs opnieuw drie concerten in Istanbul, opnieuw met Rashit en ook met Unwanted Tattoo. Tolga, de gitarist van Rashit, wou echt heel graag “Hey Lucha” uitbrengen op zijn nieuwe label Kafadan Kontak Records door het op deze verzamelaar te plaatsen.

Is een netwerk van bevriende bands voor jullie belangrijker dan een goede booker of label?
Barney: Wij houden graag alles in eigen handen. Het label Sneaky Lil’ Freak en het agency La Bouqueuze zijn van ons. Wij hebben jarenlang bevriende bands aan optredens in België geholpen en dat werpt op de lange termijn inderdaad vruchten af. Door King Kool speelden wij reeds in de UK, met El Ray in Kopenhagen, met The Kilaueas in Berlijn, met The Reptilians From Andromeda in Istanbul en straks misschien in Athene, Praag en Spanje.

Vorig jaar verscheen jullie album op vinyl, maar niet op CD. Jullie lijken niet meer te geloven in de CD?
Barney: CD’s verkopen voor geen meter meer. Mensen kopen die zelfs niet als ze slechts €10 kosten. Voor ons was het maken van een gekleurde vinylplaat (180 gram) in een beperkte oplage van 250 exemplaren en met een fantastisch hoesontwerp door Coert van Artwerk KustomType de beste keuze. Vinyl blijft een mooi hebbeding en je krijgt er een downloadcode bij. Het artwork is zo goed dat je de hoes ook gewoon in een kader aan de wand kan hangen. Aan de andere kant moeten mensen wel beseffen dat wij enkel door de verkoop van T-shirts en muziek alles moeten bekostigen. Een videoclip opnemen kost handenvol geld, maar zo’n clip is nodig om meer concerten te kunnen spelen, zodat meer mensen ons ontdekken en willen steunen. Het volgende dat we zullen uitbrengen, wordt waarschijnlijk opnieuw vinyl.

Jullie maakten al twee clips met de Brit Don Donovan. Hoe zijn jullie bij hem terechtgekomen?
Barney: We ontmoetten Dan met z’n toenmalige band Tribe of Dan begin jaren ’90. Hij speelde in de 4AD in Diksmuide en in de Pits, wat toen zowat onze vaste stek was in Kortrijk. Met Faroutski zaten wij bij hetzelfde agency. Hij is behalve een goede muzikant ook heel goed met de camera en een kei in beeldmontage. Ondertussen is Dan een goede vriend geworden. Dan doet het momenteel trouwens zeer goed met z’n band The Dan The D. Hij werd zopas nog uitgenodigd om bij El Rancho De La Luna in de Verenigde Staten (gekend van Queens Of The Stone Age, Foo Fighters en Iggy Pop) opnames te gaan maken. Samen met zijn vriend Jonny Quinn (drummer bij Snow Patrol) en Dave Catching van de Eagles Of Death Metal blikte hij er in de Mojave-woestijn enkele pareltjes in. Die verschijnen binnenkort op een album.

Voor “Hey Lucha” is het duidelijk waar jullie de inspiratie haalden. Wie van de band schreef de song en wie bracht de ideeën aan voor de clip?
Barney: De andere bandleden vinden dat ik altijd ‘rare’ dingen wil uitproberen. Ik schrijf de teksten en het thema van een videoshoot kan onze nieuwe releases beïnvloeden. “Looking Good” gaat over ‘girls stuff’, “Hot Rod Honey” over ons bezoek aan het Hot Rod Fest in Chimay, “Jesse James” is onze favoriete gangster-hero, “Tiki Hula” bewierookt Polynesië en met “Hey Lucha” tonen we ons respect voor de Mexicaanse luchadores zoals El Santo en Blue Demon evenals voor de Torhoutse luchador Black Cobra.

In jullie andere video’s spelen de bandleden zelf de hoofdrol, maar hier niet. Niet sportief genoeg om in de ring te treden?
Barney: Ik had als regisseur mijn handen vol. Dat is mijn excuus. De andere bandleden figureren als opruiers in het publiek. Onze vier luchadoras (Ann, Petra, Kaatje en Marij) hebben ervaring als bokser en daarom vonden we hen het beste geschikt om in de catch-ring te staan. Luchador/roadie Jos en de aankondiger Kyvie kregen net als de dames een intensieve catch-training van een aantal maanden bij CWA in Torhout vooraleer zij voor de opnames in de ring stapten, zodat het visueel toch wat overtuigend was. Het was niet evident om mensen te vinden die tot het uiterste wilden gaan voor onze clip, maar wij hebben ze gevonden en zij kunnen allen héél trots zijn op hun prestaties.

Koste het veel moeite om de acteurs en actrices te overtuigen? Voor die snelcursus worstelen was het vast niet evident dat mensen daar zo veel tijd in kunnen steken. En die kostuums en al die voorbereiding. Dat getuigt toch van heel toegewijde fans.
Barney: De capes werden door Rine zelf gemaakt. De luchadoras kozen hun eigen outfit. De maskers bestelde ik online in Mexico. Ik heb bewust voor de jongedames gekozen om zo meer publiek naar onze clipopname te lokken want het enthousiaste publiek was essentieel in het opzet van de clip. We hebben die vier dames zonder veel uitleg gevraagd om te worstelen in de clip, maar wij noch zij wisten echt goed waar we aan begonnen waren. Eigenlijk wist bijna niemand vooraf hoe deze clip van Unwanted Tattoo er zou uit zien. Zelfs Dan kreeg pas de definitieve briefing de avond voor de opname bij Bolwerk. Ik ben wel héél blij met de toewijding waarop iedereen tijdens de opnames zijn ding deed. Voor mij was het zenuwslopend, maar de ganse crew was top!

Voor een band die het zonder financiële steun van een label of management moet stellen, lijkt de clip van Hey Lucha een gigantische en dure productie?
Barney: De clip koste bloed, zweet en tranen, maar was voor de rest low budget en in één week klaar door de transparante voorbereiding en planning. Dankzij de goede afspraken met Dan, Bolwerk en catchclub CWA konden wij voor een win-winsituatie zorgen. De volgende clip van Unwanted Tattoo kan gerust opnieuw productioneel ‘mega’ zijn, maar er zijn nog geen plannen.

Hoe ziet de toekomst van Unwanted er uit? Zijn er behalve clubs in binnen- en buitenland nog festivals op jullie verlanglijstje?
Barney: Onze favoriet festivals zijn uiteraard Sjock in Gierle en Roots & Roses in Lessen. Daar zijn wij elk jaar opnieuw aanwezig als toeschouwer en daar zouden wij ook wel passen op het podium. Alleen denken we dat als we er zelf spelen, wij dan het festival niet op dezelfde manier zullen beleven. Wij zijn ook tevreden met hoe het nu loopt: elke maand enkele club of café-optredens, gecombineerd met een paar buitenlandse tours zoals in Kopenhagen, Berlijn, Peterborough en Istanbul.

Zijn er ten slotte nog bands waar jullie graag eens mee samen op het podium willen staan?
Barney: Doorheen de jaren deelden wij reeds het podium met Deus, Heideroosjes, Dead Moon, Leatherface, Triggerfinger, Stiff Little Fingers en Vice Squad en speelden we reeds talrijke concerten met onze vrienden van The Sloppy Diamonds, NRA, Mangel, Duitse Herder, Rashit, King Kool, El Ray, The Kilaueas, Bruce, Rattleshack en The Reptilians From Andromeda. Dat was allemaal heul leuk. Er liggen plannen op tafel om nog in Praag, Athene en Spanje te gaan spelen. De toekomst ziet er goed uit voor Unwanted Tattoo.  

donderdag 27 juni 2019 12:54

What You Do For Love -single-

Skunk Anansie heeft een nieuwe single. Op zich is het al fantastisch dat deze band al zo lang meedraait en nog steeds rockmuziek uitbrengt die relevant blijft. De nieuwe single heet “What You Do For Love” en gaat over de tegenstelling tussen wat mensen doen uit liefde en wat mensen doen voor macht. Een niet eens verhulde politieke boodschap dus, wat best wel uitzonderlijk is voor Skunk Anansie, maar het klinkt als vintage-Skunk: met die typische rauwe vocalen van zangeres Skin en die volbloed jaren ’90-rock. Deze single doet zuiver muzikaal wat denken aan “Hedonism” (Just Because You Look Good).
Veel nieuwe zieltjes zal Skunk Anansie hier niet mee winnen, maar dat zal vast ook niet de ambitie geweest zijn. Deze band gaat koppig door op het pad dat ze lang geleden voor zichzelf uitgestippeld hebben, en dat is maar goed ook.

donderdag 13 juni 2019 10:59

We Can Make This Beautiful -single-

We waren bijzonder gecharmeerd door het Nederlandstalige FELIZ, maar plots is daar FELIZ-zangeres Lizzy met de lekker vlotte urban-electronic single “We Can Make This Beautiful”. Die doet op het eerste gehoor wat denken aan Neiked en vooral Bille Eilish. Het zit ergens tussen Eilish’s “Bad Guy” en “Bury A Friend” in.
Lizzy’s single is net iets vrolijker en dansbaarder dan die referenties. Zoals moderne popmuziek hoort te klinken. Het spelen met grooves, ritmes en backings bovenop een vlot te begrijpen en snel mee te zingen tekst, deze single heeft alles in huis om het te maken, zowel op de radio als op Spotify.  Nog de juiste video erbij en dan is de trein helemaal vetrokken voor Lizzy.

donderdag 13 juni 2019 10:47

Guesswork

Lloyd Cole was met Lloyd Cole & The Commotions één van de warmst klinkende Britse postpunkbands van de jaren ’80, met een soort flegmatieke melancholie die je toen ook vond bij The Smiths en Talk Talk. Wie oud genoeg is, kent nog “Perfect Skin”, “Rattlesnakes” en “Brand New Friend”. Daarna ging hij solo op zoek naar hetzelfde succes, zonder dat te vinden overigens. Bij het huidige label van de in de VS wonende Brit moeten ze een vreugdesprongetje gemaakt hebben toen ze hoorden dat Cole een nieuw solo-album heeft met twee van zijn drie Commotions.
Het bandgeluid op ‘Guesswork’ staat mijlenver af van wat Lloyd Cole in de jaren ’80 bracht. Tot zover het belangrijkste en misschien droevigste nieuws. Moeten muziekliefhebbers dit album dan maar meteen overslaan? Dat zou zonde zijn, want afgezet tegenover wat andere 80’s-Iconen vandaag aan nieuw werk uitbrengen, denk bv. aan Morrissey en Fisher-Z, is ‘Guesswork’ bovengemiddeld goed.
Openingstrack “The Over Under” is wel een taaie noot om te kraken. Een piano/synth-draak die dan ook nog zeven lange minuten in beslag neemt.  Daarna betert het gelukkig. “Night Sweats”, “Violins”, “Moments & Whatnot” en ‘I Came Down From The Mountain” roepen vaag herinneringen op aan OMD, Tears For Fears, Howard Jones en Pet Shop Boys. Bij “Violins” moeten we wel wachten tot de outro om een prachtig stukje gitaar te horen, maar het is het waard. Nergens op dit album ligt Lloyd Cole & The Commotions-gehalte zo hoog.
“Remains” is in hetzelfde bedje ziek als “The Over Under”, maar is beter te verteren.  Op “The Afterlife” lukt het plots beter voor Cole om een piano-synthballad te brengen. Hier komt hij in de buurt van wat Bill Pritchard, een ander ‘gevallen’ 80’s-icoon, eerder dit jaar deed op zijn ‘Midland Lullabies’.
Het album wordt afgesloten met “The Loudness Wars”. Hoewel de gitaar hier eindelijk een hoofdrol krijgt, is deze song net iets te loom om te overtuigen.  ‘Guesswork’ is nog geen terugkeer door de grote poort, maar kan wel voldoende boeien om nog uit te kijken naar een volgend album.

Pagina 87 van 107