Skunk Anansie heeft een nieuwe single. Op zich is het al fantastisch dat deze band al zo lang meedraait en nog steeds rockmuziek uitbrengt die relevant blijft. De nieuwe single heet “What You Do For Love” en gaat over de tegenstelling tussen wat mensen doen uit liefde en wat mensen doen voor macht. Een niet eens verhulde politieke boodschap dus, wat best wel uitzonderlijk is voor Skunk Anansie, maar het klinkt als vintage-Skunk: met die typische rauwe vocalen van zangeres Skin en die volbloed jaren ’90-rock. Deze single doet zuiver muzikaal wat denken aan “Hedonism” (Just Because You Look Good).
Veel nieuwe zieltjes zal Skunk Anansie hier niet mee winnen, maar dat zal vast ook niet de ambitie geweest zijn. Deze band gaat koppig door op het pad dat ze lang geleden voor zichzelf uitgestippeld hebben, en dat is maar goed ook.

We waren bijzonder gecharmeerd door het Nederlandstalige FELIZ, maar plots is daar FELIZ-zangeres Lizzy met de lekker vlotte urban-electronic single “We Can Make This Beautiful”. Die doet op het eerste gehoor wat denken aan Neiked en vooral Bille Eilish. Het zit ergens tussen Eilish’s “Bad Guy” en “Bury A Friend” in.
Lizzy’s single is net iets vrolijker en dansbaarder dan die referenties. Zoals moderne popmuziek hoort te klinken. Het spelen met grooves, ritmes en backings bovenop een vlot te begrijpen en snel mee te zingen tekst, deze single heeft alles in huis om het te maken, zowel op de radio als op Spotify.  Nog de juiste video erbij en dan is de trein helemaal vetrokken voor Lizzy.

Lloyd Cole was met Lloyd Cole & The Commotions één van de warmst klinkende Britse postpunkbands van de jaren ’80, met een soort flegmatieke melancholie die je toen ook vond bij The Smiths en Talk Talk. Wie oud genoeg is, kent nog “Perfect Skin”, “Rattlesnakes” en “Brand New Friend”. Daarna ging hij solo op zoek naar hetzelfde succes, zonder dat te vinden overigens. Bij het huidige label van de in de VS wonende Brit moeten ze een vreugdesprongetje gemaakt hebben toen ze hoorden dat Cole een nieuw solo-album heeft met twee van zijn drie Commotions.
Het bandgeluid op ‘Guesswork’ staat mijlenver af van wat Lloyd Cole in de jaren ’80 bracht. Tot zover het belangrijkste en misschien droevigste nieuws. Moeten muziekliefhebbers dit album dan maar meteen overslaan? Dat zou zonde zijn, want afgezet tegenover wat andere 80’s-Iconen vandaag aan nieuw werk uitbrengen, denk bv. aan Morrissey en Fisher-Z, is ‘Guesswork’ bovengemiddeld goed.
Openingstrack “The Over Under” is wel een taaie noot om te kraken. Een piano/synth-draak die dan ook nog zeven lange minuten in beslag neemt.  Daarna betert het gelukkig. “Night Sweats”, “Violins”, “Moments & Whatnot” en ‘I Came Down From The Mountain” roepen vaag herinneringen op aan OMD, Tears For Fears, Howard Jones en Pet Shop Boys. Bij “Violins” moeten we wel wachten tot de outro om een prachtig stukje gitaar te horen, maar het is het waard. Nergens op dit album ligt Lloyd Cole & The Commotions-gehalte zo hoog.
“Remains” is in hetzelfde bedje ziek als “The Over Under”, maar is beter te verteren.  Op “The Afterlife” lukt het plots beter voor Cole om een piano-synthballad te brengen. Hier komt hij in de buurt van wat Bill Pritchard, een ander ‘gevallen’ 80’s-icoon, eerder dit jaar deed op zijn ‘Midland Lullabies’.
Het album wordt afgesloten met “The Loudness Wars”. Hoewel de gitaar hier eindelijk een hoofdrol krijgt, is deze song net iets te loom om te overtuigen.  ‘Guesswork’ is nog geen terugkeer door de grote poort, maar kan wel voldoende boeien om nog uit te kijken naar een volgend album.

Een jonge brutal deathmetalband uit Australië, zitten we daar in België op te wachten? Wel als ze het aanpakken zoals Alchemy.  Deze band voegt aan zijn brutale, agressieve deathmetal met diepe grunts uit de onderbuik nog flink wat andere elementen toe. Daarvoor duiken ze in de metalbibliotheek waar ook black, folk, power en thrash staat, zodat het alleen al door de afwisseling niet snel gaat vervelen.
Titeltrack “Infinite Forms Of Torture” twijfelt lang tussen death en black enheeft net voor het eindoffensief een flord folkmetal. In “Hadethma” komt zelfs kort even een heavymetal-gitaarsolo langs. “Nocturnal Forest” heeft hints van een 80’s-powerballad en die doorgetrokken wordt in een blackmetal-riff en die dan nog met veel gevoel voor drama wordt afgerond met een pianoriedel. Het is veel bij elkaar, maar Alchemy wordt beloond voor zoveel durf.
Deze EP telt wel slechts drie tracks. Het zou me verbazen dat ze met dit recept een volledig album kunnen boeien. Ze moeten voor zichzelf gaan uitmaken welke richting ze hiermee uitwillen, maar als debuut is dit alvast veelbelovend.

Bekijk zeker ook eens hun knappe video op https://www.youtube.com/watch?v=lgNIZjUCoH4

The B-52’s kwamen hun Belgische fans uitwuiven. Zo heel veel stonden ze hier niet op een podium, maar hun “Love Shack” behoort wel tot ons cultureel erfgoed. Of toch voor wie ergens tussen 45 en 65 jaar oud is. Hun sound is zo uniek dat geen enkele band in hun voetsporen is getreden, zelfs niet nu ze zelf met pensioen gaan.

Trapdoor Social mocht heel kort het publiek opwarmen. Daarvoor zetten ze meteen enkele jokers in, zoals een puike cover van Queen (“Don’t Stop Me Now”) en van “Feelin Good”, een song uit de sixties die bekend werd in versies van Nina Simone en recent nog Muse. Ze hadden ook een vierkoppige blazerssectie mee als aanvulling op de baritonsax van zanger Skylar Funk. Zolang hij alleen sax speelt, heeft het iets van Morphine, maar met de andere blazers erbij klinkt het eerder als Paul Simon op zijn ‘Graceland’. Trapdoor Social is heel hard bezig met het milieu, maar verpakt die boodschap graag in catchy en vrolijke rock. Zelfs al was dit maar een support act, hij smaakte naar meer.

Het concert van The B-52’s in de AB leek een valse start te krijgen. Voorprogramma Trapdoor Social bleef nochtans netjes binnen de voorziene speelduur. Daarna was het nog ruim drie kwartier puffen in een bloedhete AB voor The B-52’s zouden opdagen. Tien minuten voorbij de voorziene start van het optreden werd op het podium nog een extra monitor aangesloten en getest. Daarna duurde het nog vijf lange minuten vooraleer iemand doorhad dat er geen microfoons zaten in de statieven van Cindy, Fred en Kate. Voor een show van dit niveau leek dat allemaal toch wat amateuristisch.

Het ongeduldige publiek moest nog meer geduld hebben. De eerste concerthelft werden, op het vinnige “Private Idaho” na, vooral vullertjes afgevuurd, zoals “52 Girls”, in 1978 het B-kantje van “Rock Lobster”. Ook “Mesopotamia”, “Funplex” en “Legal Tender” werden enkel door de kenners op de eerste rijen enthousiast onthaald. We hadden elk van die nummers graag ingeruild voor het hitsige “Dirty Back Road”, dat schromelijk over het hoofd wordt gezien op deze afscheidstournee. Die lange aanloop was een beetje jammer want de stemmen van Cindy en Kate bleven het beste overeind in die net iets minder interessante eerste helft en zouden tekenen van verval laten optekenen zodra de hits er aan kwamen. Het zou onbetamelijk zijn hun leeftijden te openbaren, maar de jaren zijn gunstiger geweest voor Kate Pierson dan voor Cindy Wilson. Terwijl Cindy heel de show door nauwelijks bewoog, zette Kate het vaak op een enthousiast dansen en rondlopen. Of misschien speelde niet de leeftijd Cindy parten, maar wel haar heel nauw aansluitende pakje en het kapsel dat haar nog steeds een halve meter groter maakt. Fred was zijn olijke zelve en speelde voluit zijn rol als lichte stoorzender. De rest van de band speelde foutloos.
Het echte feest werd voorbij halfweg op gang getrokken met een heerlijke versie van “Roam”. Vanaf dan was het voor de fans dansen, meewuiven en feesten met “Party Out Of Bounds”, “Channel Z”, “Dance This Mess Around” en een lang uitgesponnen, maar ietwat tam gebracht “Love Shack”.
Daarvan werden niet enkel de refreinen maar ook alles daartussen luidkeels meegeschreeuwd door een volle AB. Cindy, Kate en Fred werden toch merkbaar een beetje stil van al dat oorverdovende enthousiasme bij de fans. Meezingen hadden ze verwacht, maar zoveel oprechte liefde voor één song, daar hadden ze niet op durven rekenen.
In de bisronde kregen de Belgische fans nog vurige versies van “Planet Claire” en “Rock Lobster”. De fans dansten en schreeuwden zo hard dat de band er een extra toegift bovenop deed. “Lava” wordt zo het definitieve orgelpunt voor The B-52’s in België.

Ze zullen gemist worden. In de AB toonden ze dat deze band er nog steeds staat. Je kon genieten zonder toegevingen en zonder dat je dingen met de mantel der liefde moest bedekken. Afscheid nemen in schoonheid, noemen ze dat.

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

De melodic deathdoomband Fragmentum bracht zopas zijn eerste volledige album uit. ‘Pugnacity’ moet deze Belgische band helemaal op de kaart zetten. De band ging eerder dit jaar al op tournee door de Verenigde Staten als support van de Finse deathmetalband Children Of Bodom en mag binnenkort mee touren met de Braziliaanse thrashmetalband Soulfly in Frankrijk en Duitsland.

Elke metalband krijgt wel eens voorstellen om zich in te kopen in een Europese of Amerikaanse tournee van een ‘grote’ band. Is dat ook hoe dit verhaal voor jullie gestart is?
Jan: Zo is het ongeveer wel begonnen. Zoals elke band zochten we naar festivals en clubs om te kunnen spelen. Zo botsten we het Britse Metal Music Bookings, dat werkt met bands en artiesten als o.m. Amaranthe, The Alan Parsons Project Live, Moonspell, Yngwie Malmsteen, Soulfly, Epica en Visions Of Atlantis. Zij hebben voorgesteld aan de tourmanager van Children Of Bodom om ons mee te nemen op een deel van die Amerikaanse tour.
De meeste bands brengen eerst nieuw materiaal uit en gaan dan op tournee. Waarom draaiden jullie de volgorde om?
Jan: We weten dat dit niet de ideale situatie is en we kregen ook in de VS een paar keer dezelfde vraag. De release van ons album Pugnacity had eerder moeten gebeuren, maar werd uitgesteld. Omdat er al veel inspanningen waren geleverd om de Amerikaanse tournee te verwezenlijken, konden we die nog moeilijk afzeggen. Door al optredens te doen voor een groter publiek konden we in de VS wel al de nieuwsgierigheid aanwakkeren naar dat album. Als band zien wij dit dus niet als een gemiste kans, omdat we veel Amerikanen konden overtuigen om ons online en op social media te volgen. Je moet ergens beginnen en de kansen grijpen op het moment dat ze zich aandienen.
Hoe waren de reacties van het publiek in de VS op een band uit België?
Jan: Het publiek was steeds enthousiast, vooral in het noorden. Al bij al hadden we niet veel moeite om de vuisten in de lucht en de kopjes aan het bangen te krijgen. Omdat de toeschouwers onze muziek niet kenden, gingen ze wel nog niet volledig mee in het verhaal. Maar we zijn heel blij met de vele positieve reacties van het publiek. De andere bands van deze tournee, Wolfheart en Swallow The Sun, waren vooral geconcentreerd op hun eigen show, maar naarmate de tour vorderde werden de vriendschapsbanden sterker. De leden van Children Of Bodom toonden op onze laatste avond interesse en ze gingen met ons op de foto. Dat was voor ons toch wel een moment om te koesteren.
Komt er een vervolg op de tournees met Children Of Bodom en Soulfly?
Jan: Het is sowieso de bedoeling om het ijzer te smeden als het heet is. Daarom willen we meer met onze muziek naar buiten komen, zeker sinds we ons album op Pinksterzondag live voorgesteld hebben in Gent. Want ook in eigen land is er steeds meer interesse. Er zitten nog andere optredens in de pijplijn waarover we nog onderhandelen. We moeten nog afwachten hoe hard het allemaal zal lopen, maar om de machine goed op dreef te krijgen en te houden, zullen er af en toe wel opofferingen moeten gebeuren inzake gezin en werk.
Pugnacity komt uit op Into Records, het label van management. Dat zal wel geen toeval zijn?
Jan: Pugnacity is ons eerste volledige album na onze EP DIVerge uit 2018. Tijdens onze zoektocht naar venues om te spelen, zochten we ook al een label voor Pugnacity. Het is een logische keuze om alles te concentreren. Into Records en Metal Music Bookings bieden ons op dit moment alles wat we nodig hebben.
Hebben jullie gewoon geluk gehad of hebben jullie meer ambitie dan andere metalbands?
Jan: We willen ons niet over andere bands uitspreken, maar wij hadden zelf een heel goed gevoel bij het album. We vonden dat dit wel wat verder mocht gaan dan Vlaanderen. Metal Music Bookings zit op dezelfde golflengte. Ze zeggen dat we iets ‘speciaals’ hebben. Dat geeft ons dan weer vertrouwen om hier mee door te gaan en nog verder aan de kwaliteit van onze muziek te werken.
Fragmentum was eerst een duo, waarbij heel wat instrumenten live op tape meeliepen. Voor de Amerikaanse tournee waren jullie al met vier en voor die met Soulfly zelfs met vijf. Is dit nu de vaste line-up van Fragmentum?
Jan: Ik en Gunnar hebben ons inderdaad eerst op de muziek geconcentreerd. Gunnar en toetsenist Herwig kennen elkaar reeds van bij hun studioproject Bellator. Eenmaal de meeste nummers klaar waren voor performance en zeker toen er sprake was van een tour, hebben we Herwig bij Fragmentum gevraagd en gelukkig hapte hij meteen toe. Daarna hebben we audities gedaan voor drummers en bassisten, maar de klik, de ambities en praktische zaken moeten allemaal op hun plek vallen, wat in vele gevallen niet lukte. Kort voor de tour met Children Of Bodom vonden we dan toch nog de gedreven studiorat Frederik om de drumpartijen op zich te nemen. Tijdens de tour liep alles goed, waarbij we de baspartijen en ook wat aansturingen nog steeds via de laptop lieten meelopen. Voor de opnames van Pugnacity heeft Herwig nog snel wat ideeën kunnen uitwerken, die we grotendeels nog hebben toegevoegd bij het mixen van de nummers. Inmiddels is bassist Thomas aan boord. De nieuwkomers zullen meer inbreng krijgen bij een volgend album, zonder dat de Fragmentum-feel verloren gaat.
Welk einddoel hebben jullie gesteld voor Fragmentum?
Jan: Ten eerste willen we ons als band nog wat meer op de kaart zetten, in eigen land en daarbuiten. Maar we blijven realistisch en proberen geen stappen over te slaan. We werken aan lyric- en andere video’s, aan nog meer optredens en aan een volgende tournee. Maar we schrijven ook reeds nieuwe nummers. Festivals kunnen spelen is een volgende droom die zou kunnen uitkomen.  

Heisa is een trio dat zich ophoudt op het raakvlak van noise, postmetal en indierock. Tool is een goede referentie, maar denk er dan nog synths bij. Dichter bij huis zijn er vaag overeenkomsten met The Girl Who Cried Wolf en Katie Kruel.
Heisa werkt aan een eerste volledig album. Dat zal pas in 2020 uitkomen. Intussen brengt Mayway Records de digitale single “Bassenge” uit. Die stond in 2018 al op de debuut-EP van Heisa, maar wordt nu nog eens extra in de spotlights gezet.
“Bassenge” heeft alles van waar Heisa voor staat: intrigerend, atmosferisch, (in het begin) een onbestemd voortdenderend ritme, etherische vocalen, een lichtjes donkere dreiging of toch een gevoel van ongemak door het steeds wisselende ritme, … Zonder de vele breaks en noise-erupties zou het een mantra kunnen zijn.
De EP van Heisa kwam pas laat op onze radar, maar wist ons wel te bekoren. Benieuwd wat dat full album ons zal brengen.

NKOS is ongeveer een Britse band. Het is een verzameling van mensen uit Australië, Italië en de UK die vaak verhuizen en die samen songs opnemen. Het collectief bestaat uit zangeres Nancy Natali, gitarist Marcus Billeri en de producers Chris Shape en Flavio Manieri. Voor deze single werden nog twee extra producers aangetrokken: Maurizio Baggio (The Soft Moon, Boy Harsher) en Jagz Kooner (Massive Attack, Rammstein en dEUS).
Komt dat wel goed met zoveel producers die samen één single moeten maken? Toch wel. Deze single combineert het beste van verschillende werelden: je hebt die zachte, licht verveelde vocalen in combinatie met muziek die schippert tussen postpunk, synthwave en industrial elektrorock. Front 242 meets Lana Del Rey of Garbage meets Misery Loves Co of SX meets Whispering Sons … Het zit er allemaal een klein beetje in.
Deze single is niet super catchy en niet voluit dansbaar. Maar hij intrigeert wel. Hij smaakt vooral naar meer.

Ook in blackmetal wordt al eens geëxperimenteerd met invloeden uit andere genres. Doorgaans gaat men het dan niet te ver gaan zoeken en voegt men zaken toe uit death en extreme metal. Hoofstomper uit Litouwen gaat nog wat verder en kruidt zijn blackmetal met surf, psychobilly en country.  De mooiste combinatie daarvan op hun debuut-EP ‘Chapter I’ is “Drak”, met een hitsige combinatie van black en surf. Ook de mix van country en psychobilly met black, zoals op “Introducing Hoofstomper” werkt, tot mijn eigen verbazing. “Mother” werkt dan weer niet, omdat er in verhouding te weinig blackmetal zit in deze track. “Entr’acte” is dan weer een prachtige track, maar heeft helemaal geen verband meer met blackmetal, noch met surf, country of psychobilly. Het is eerder iets wat TOMB of Heilung zouden opnemen. Als Hoofstomper dit nog wat harder uitwerkt, kunnen ze daar ook een heel eind mee komen.
Hoofstomper is verfrissend en vernieuwend, maar er moet nog heel wat geschaafd worden om van deze ruwe steen een diamant te maken.

Het derde volume van ‘Cumbia Beat’ verzamelt opnieuw tracks van de belangrijkste bands uit de golden age van de Peruviaanse cumbia, van eind jaren ’60 tot begin jaren ’80. De Peruviaanse cumbia combineert elementen van de klassiekere cumbia van Colombia en Cuba met meer Westerse invloeden (sixties beat en psychedelische rock) en voegt daar nog wat exotische tinten aan toe die recht uit de Amazone-jungle lijken te komen. Ook de klassieke melodieën uit het Andesgebergte vonden hun weg naar deze Peruviaanse cumbia.
De belangrijkste bands van dit genre zijn opnieuw vertegenwoordigd, met deze keer o.m.  Los Diablos Rojos, Los Beta 5, Los Girasoles, Los Ecos, Los Demonios del Mantaro en Los Sanders de Nana.
21 tracks met oldschool cumbia uit Peru is misschien wat veel voor een leek en zelfs voor de gewone liefhebber, maar na een paar luisterbeurten beginnen de soms maar kleine verschillen en nuances je steeds meer op te vallen. De externe invloeden moet je soms met een vergrootglas zoeken in de tracks, maar ze zitten er wel. Gelukkig is er ook een heel uitgebreid boekje bij de CD met over elke track en band een kort woordje uitleg (Spaans/Engels) en een foto.
Wie inspiratie zoekt om wat exotica toe te voegen aan zijn eigen muzikaal werk, delft puur goud op met deze CD.

World/Reggae
Cumbia Beat Volume 3
Various Artists
Vampisoul/Sonic Rendezvous