Prestige - Thrashers met evenveel toekomst als verleden
Prestige + Axident + Oxidizer

De Finse thrashmetalband Prestige maakte grote sier in het Scandinavië van eind jaren ’80, begin jaren ’90. Onder meer omdat het internet toen nog in de kinderschoenen stond, lukte het deze band toen niet om buiten die regio te gaan spelen. Dat maken ze goed met de 2.0-versie van Prestige die een korte tournee deed langs Nederland, Frankrijk en België. De Belgische halte was metalbar Hell in Diest.

De avond startte met de thrashpunk van Oxidizer, met bandleden die hun sporen reeds verdienden bij Reproach en Deilirium. Ze zetten zichzelf dan ook in de markt als ‘brand new from the past’ en dat is een heel correcte omschrijving. Je voelt dat de band ervaring zat heeft, maar tegelijk heeft die ervaring de ambitie nog niet afgebot. Het viertal raast als een stel bezetenen door hun set, die alle acht tracks van de EP ‘Consumer of Death’ van eind vorig jaar omvat, en dan nog vijf tracks. Die persen ze er door in iets minder dan een half uur. Niet alleen omdat er nauwelijks bindteksten aan te pas komen, ook omdat ze vasthouden aan het hardcore-principe van ‘playing short songs fast’. Leuk, energiek en opruiend.

De tweede band van de thrash-avond in Diest speelde ook de Prestige-support in Nederland en Axident sluit dan ook mooi aan op wat Prestige doet. Axident is een nog relatief jonge thrash-band uit Antwerpen. Leuk detail: de bandleden hebben T-shirts aan van andere Belgische bands; Wiegedood, Incinerate en Poseydon. Laten we daar eens een trend van maken. Enkel de drummer heeft een shirt aan met de cartoonfiguur Tweety en hij draagt ook nog eens cowboyboots onder een korte sportbroek. Tel daarbij op dat hij een gigantische slijpschijf gebruikt als cymbaal en de gekke bekken die hij constant trekt vanop zijn drumkit en dan weet je waar de lolbroek van de band zit. Maar wel een strakke drummer. En wat een band en wat een frontman. Leuke grapjes in de bindteksten, veel oogcontact met het publiek, veel stoere poses en toch foutloos blijven doorspelen, … Dat is wat we verwachten bij thrash.
Ook muzikaal hebben die van Axident alles flink voor mekaar. Ze serveren hun catchy thrash met niet veel lyrics, maar dan wel heel meebrulbaar. “Ancalagon The Black” gaat over de zwarte draak uit Lord Of The Rings en bij een songtitel als “Bitch Of Buchenwald” moeten we ook geen extra uitleg verschaffen. De adrenaline-rush van Axident wordt op het einde van de set nog opgedreven met het nieuwe nummer “Axidental Thrash” en dan nog meer met “Panzer Attack”. Het publiek is helemaal mee en voor het podium ontstaat spontaan een moshpit. Net als Cobracide aan de andere kant van het land is dit Antwerps Axident een band die elke thrash-liefhebber in de gaten moet houden. Waar blijft dat eerste album?

Het merendeel van het publiek in de Hell van Diest kwam toch om Prestige uit te checken. Nu de liefde voor thrash in Vlaanderen opnieuw oplaait zijn er heel wat jonge muzikanten die heel geïnteresseerd zijn in bands van vroeger. Van het oudere werk kreeg het publiek in Diest telkens minstens één track van de ‘oude’ albums: “Force Of My Hate” en “Punishment” uit ‘Attack Against Gnomes’ uit 1989, “Maggots” uit ‘Selling The Salvation’ en “Offender” uit ‘Parasites in Paradise’. Het gros van de set kwam uit comeback-album ‘Reveal The Ravage’ uit 2021. En dan was er ook nog de sterke nieuwe single “Candles” waaruit we opmaken dat er straks misschien nog een album zal uitkomen.
Prestige staat scherp.  Ze stonden in Diest niet op het podium als een stel oude knarren die hun jeugd nog eens willen herbeleven, maar als een band met vertrouwen in het eigen kunnen en met de gezonde ambitie om iedereen in de club voor zich te winnen. En met hun catchy thrash, met heel wat elementen uit de crossover, lukte dat al van bij het begin van de set: meteen gingen de vuisten in de lucht en de moshers konden zich uitleven. Op geen enkel moment zakte de set in en het publiek bleef tot aan het einde van de set geboeid kijken en vooral luisteren.
Prestige is een band die nog net zo veel toekomst als verleden heeft. Geef ze een plaats op de zomerfestivals.

Organisatie: Hell, Diest

De Britse synthpopband Depeche Mode heeft een nieuw album klaar. ‘Memento Mori’ komt uit op 24 maart en is het eerste album sinds het overlijden van toetsenist en mede-bandoprichter Andy Fletcher bijna een jaar geleden. De band bestaat nu officieel nog uit het duo Dave Gahan en Martin Gore.
De vooruitgeschoven single “Ghosts Again” van dat nieuwe album is een terugkeer naar de uptempo en heel dansbare sound van de begindagen van Depeche Mode. Als tegengewicht voor de troostende songtekst over afscheid nemen en de hoop om ooit op de een of andere manier weer samen te zijn.

Aan de lyrics werd meegeschreven door Richard Butler, van the Psychedlic Furs.  De video is van Anton Corbijn.
https://www.youtube.com/watch?v=iIyrLRixMs8

Dance/Elektro
Ghosts Again -single-
Depeche Mode

 

Nel Mertens is een Vlaamse punkdichteres met al een paar dichtbundels op haar naam. Ze schrijft ook reviews van albums en concerten en dus stond het enigszins in de sterren geschreven dat haar gedichten ooit wel eens op muziek zouden gezet worden. Haar muzikale partner in crime is JP De Brabander van This Can Hurt en DeLaVega.
De eerste release van N.E.L. en J.P is de single en video “Zelfbeeld Van Denaldie”. De tekst van Nel gaat over iemand met een laag zelfbeeld, over Tinder en over winkelen om de leegheid te compenseren. In de look & feel van de vocalen hoor ik dezelfde miskenning en onbegrip als op “Canto Marginal” van Stef & De Tong, ook meer dichter dan zanger. De muziek klinkt als knisperend frisse elektronische postpunk.
Wat Nel en JP hier brengen bouwt voort op een oude traditie. Wie oud genoeg is, denkt dan samen met mijn aan wat de Nederlander Ton Lebbink deed, of anders aan “Niets Is Voor Altijd” van Madou of aan “Voor De Dood” van Aroma di Amore. Vlaanderen heeft nood aan poëten die ons af en toe eens een spiegel voorhouden, ook al is het niet altijd fraai wat we daarin te zien krijgen.

Elektro/Dance
Zelfbeeld Van Denaldie
N.E.L. & J.P

Vasilis Dokakis is één van de leden van de Griekse artrockband No Clear Mind. ‘Lotus’ is zijn debuutalbum en het is een bijzonder aangenaam album geworden.
Met een minimum aan begeleiding (vooral synths, een beetje drum, een paar strijkersarrangementen, een snuifje saxofoon, …) en vooral met zijn mijmerende, licht filosofische en gefluisterde lyrics houdt Dokakis je aandacht meteen vast. Dokakis zoekt rust en weet die ook over te brengen op de luisteraar. Het is contemplatief, rustgevend, voortkabbelend, …
Het is niet makkelijk om in dit nest de mooiste eieren aan te duiden. Wat ons betreft mag je op bandcamp starten bij het fragiele “Amazing”.
Vasilis Dokakis is de Griekse evenknie van onze Belgische SJ Hoffman. Wie één van zijn albums in huis heeft, kan bijna blind deze vinyl bestellen.

https://vasilisdokakis.bandcamp.com/

De Finse thrashmetalband is bezig aan zijn tweede jeugd. In 2021 brachten ze hun comebackalbum ‘Reveal The Ravage’ uit, bijna 30 jaar na hun laatste release. Dat het vuur na zo’n lange stilte hoog kan oplaaien bewijzen de Finnen met furieuze liveshows. Op 4 maart spelen ze hun eerste concert ooit in België in Hell in Diest.
Het zal in deze hel leuk meebrullen zijn met de nieuwe single van deze Finnen. “Candles” is een uptempo thrash-track met een leuk meezingkoortje en snedige gitaren. De invloeden komen zowel van de Amerikaanse Bay Area als van de Teutonen-thrash van de jaren ’80 (Destruction, Sodom, Kreator, Accept, …).

https://www.youtube.com/watch?v=Pp9T80fY1Bo

Electro-industrial band Freakangel uit Estland had al een tijdje geen nieuw werk uitgebracht. Daar komt binnenkort verandering in met een nieuw album. Als voorafje is er deze “Suicidal”, een digitale single die je gratis mag downloaden van Bandcamp. Daar zie je ook meteen de uncensored versie van de videoclip, voor wie ook een plaatje bij het praatje wil.
Deze “Suicidal” is heeft een stompend ritme, stomende electro-industrial-synths en luide metal/noise-gitaren. Het is uiteraard vocalist D. Darling die alle aandacht naar zich toe trekt met zijn provocerende lyrics. Alles samen komt Freakangel op deze single uit bij het betere werk van shockrocker Marilyn Manson. Nu die steeds meer aantijgingen naar zijn hoofd krijgt, kan Freakangel netjes in het gat duiken.

https://alfamatrix.bandcamp.com/album/suicidal-break-the-cycle

Lector. is een Belgisch powerrocktrio, opgericht in 2020 met de ritmesectie van BØM. Stuwende baslijnen, opzwepende drums en scheurende gitaren zijn hun ingrediënten voor krachtige gitaarsongs. In 2022 speelden ze al een aantal mooie supports, voor o.m. Ramkot, Rhea en The Cold Stares.

“What Do You Want From Me” is de tweede single van hun debuut-EP die op 24 maart uitkomt. Daarvoor zijn ze samen met Hannes Cuyvers (Ramkot, Rhea) de Number Nine Studios & Dunk studios ingedoken. De eerste single was “Corneia”. Hiermee stonden ze in Spotify's 'New Music Friday BE' en stonden ze wekenlang op #1 in de 'Ruig en Riffs' playlist.
“What Do You Want From Me” gaat volgens de band over het bereiken van je kookpunt. Het nummer beschrijft dat ene moment wanneer je naar jezelf in de spiegel kijkt en de confrontatie aangaat met jezelf.
Voor deze tweede single kunnen we heel wat leuke referenties bovenhalen: Black Rebel Motorcycle Club, The Dead Weather, Psycho 44 en the Black Keys.

Lucky Came To Town is een Belgische band die ergens tussen folk, blues, country en americana in zit. Eén van de spilfiguren is Kim Van Weyenbergh van Rain Dog. Het geluid is uitgesproken Amerikaans en ook in de lyrics is die verwijzing onvermijdelijk.
De EP ‘December Sessions’ kwam eind 2022 uit en is inmiddels te horen op bandcamp en spotify. Deze EP is de opvolger van ‘This Is Lucky Came To Town’ uit 2021 en de vijf nummers werden live in de studio opgenomen.
“Ghosts Of The Mississippi” is een prachtige, bluesy en romantische ballad die gedragen wordt door de stemmen van Kim en Annemie en die in de outro een leuke gitaarsolo krijgt.
“Hold Back Time” heeft eveneens dubbele vocalen. Die van Annemie krijgen we echter uitsluitend ‘achter’ die van Kim te horen en nooit alleenstaand, hoewel Annemie’s stem een interessante klankkleur heeft. Kim heeft duidelijk veel vertrouwen in zijn songs en zijn stem zou elke song kunnen dragen zonder hulp, maar met de dubbele vocalen doen Lucky’s songs me denken aan de tweevoudige stemmen van The Jayhawks of Thee Holy Strangers.
“Home Ground” is een brave mid-tempo rocker en de laatste eigen song op de EP is “My Love Is True”. Dat is een ongegeneerd vrolijk liefdeslied. En dat zijn de moeilijkste. Liefdesverdriet is zo veel makkelijker te beschrijven dan de ongeschonden verliefdheid, al zeker als je wat naar country en americana neigt. De Lucky’s komen er mee weg zonder melig te klinken. Fantastisch.
Van John Prine leent Lucky Came To Town dan nog “Angel Of Montgomery”. Dit is niet de eerste cover van deze song uit 1971, het is er wel eentje die John Prine zou inkaderen, mocht hij nog leven.

Opnieuw een fijne EP van een band die niet zou misstaan op Radio 1.

https://luckycametotown.bandcamp.com/album/december-sessions-3

Wie is opgegroeid in de jaren ’90 of wie graag teruggrijpt naar die periode voor zijn favoriete rockmuziek, die kent waarschijnlijk nog The Dandy Warhols. Die van onder meer “Bohemian Like You” en “Every Day Should Be A Holiday”. Toen The Dandy Warhols begonnen, was er ook Brian Jonestown Massacre. Een bevriende band die net zulke licht psychedelische retrorock maakte.

Dat was leuk: twee bands die elkaar inspireren en elkaar naar een next level loodsen. Het begon mooi, met niets dan lof in elke richting. Later werd het minder fraai. The Dandy Warhols scoorden hits en deden grote tournees, terwijl Brian Jonestown Massacre steeds verder op de achtergrond geraakte. De liefde tussen de bands verwaterde en sloeg om. Nog vóór beide bands zo goed als van het wereldtoneel verdwenen, schoten de verwijten alle kanten uit.

Vandaag maakt Brian Jonestown een voorzichtige comeback. De band werd opgepikt door de organisatoren van het Desertfest en ze kregen daar een prominente plek op de affiche in Antwerpen. Een beetje out of the blue misschien want de psychedelische en soms rammelende rock van deze band zal niet bij elke geroutineerde Desertfest-fan zo hoog aangeschreven staan. Maar het werkte wonderwel. Ze mochten ook nog eens mee op tournee met Mercury Rev.

In de slipstream van die vernieuwde aandacht is er nu ‘The Future Is Your Past’, het nieuwe, twintigste album van Brian Jonestown Massacre. Opgenomen in een summiere driemansbezetting, maar met een rijke, gevulde en breed uitwaaierende sound. Er staan een paar absolute pareltjes op. “The Light Is About To Change” heeft alles om live uit te groeien tot een klassieker. Wat een spanning en intensiteit!
“Your Mind Is My Café” is dan weer één brok vrolijkheid en optimisme. “Nothing Can Stop The Sound” heeft in de vocalen en in de hele vibe van de song een postpunk-toets. “All The Feels” en “Fudge” zijn heel aangename tracks met een volbloed retro-sound.
Een andere track die net iets boven de middelmaat uitstijgt, is “Do Rainbows Have Ends”. Een paar keer slaat het trio de bal mis: “Mother Of All Fuckers” en “Stuck To Yous” kunnen beide op geen enkel moment overtuigen.

‘The Future Is Your Past’ is één lekkere brok retro-psych-rock. Voor de vinyl-kopers is er ook een versie waarvan je de hoes zelf kan inkleuren, potloodjes inbegrepen. Ook als – niet-ingekleurde- investering zal dat wel een goede zet zijn.

Post-metalband An Evening With Knives uit Eindhoven is een band die we regelmatig tegenkomen in het Vlaamse clubcircuit. Na twee albums en evenveel EP’s acht dit Nederlandse trio de tijd rijp voor een live-album. Corona-live-opnames zonder publiek dan wel, maar in het aangename gezelschap van liefst 50 versterkers. Die stonden in de Effenaar (vandaar FNR) in een kring rond de band opgesteld.

De ‘wall of sound’ is da nook heel goed ‘voelbaar’ aanwezig op dit album en dit is ook hoe je deze live ervaart: je voelt het pompen in je maag en trillen in je middenriff. Vier tracks komen uit het album ‘Sense Of Gravity’, twee uit ‘Serrated’ en eentje uit de EP ‘Fade Out’. Voor de volledigheid hadden ze misschien nog één track uit hun debuut-EP ‘Thoughts & Regrets’ live kunnen brengen, maar het is net zo waarheidsgetrouw dat die nummers niet meer in de live-set zitten. Leuk is dat deze live-versies geen één-op-één-kopies zijn van de studioversies. De nummers zijn echt wel geëvolueerd in de live-set tot aan deze opnames. Dat maakt van dit album een onmisbaar tijdsdocument voor elke fan.

Aan de ene kant missen we op dit live-album toch de reacties van het publiek, anderzijds is An Evening With Knives nu niet de band waarbij het publiek luidskeels begint mee te brullen of het ritme begint mee te klappen. Toch niet voor zover wij dat hebben kunnen vaststellen. Dat is dan ook de enige opmerking en we kunnen ermee leven dat we bij het beluisteren van ‘FNR Sessions’ na elk nummer zelf een applausje moeten improviseren.

https://aneveningwithknives.bandcamp.com/album/fnr-sessions