De Limburgse heavymetalband Hell City stelde zijn album ‘Flesh & Bones’ voor in de Muziekodroom in Hasselt en in muziekcafé Elpee in Deinze. Het album en de release-shows moeten de band opnieuw op de kaart zetten, en dat is met verve gebeurd.

Carneia mag in Deinze het publiek opwarmen en doet dat met een mix van emotioneel geladen en groovy metal en agressieve post-metal en post-hardcore. Carneia is de ‘andere’ band van zanger Jan Coudron, die ook bij het net iets bekendere King Hiss achter de microfoon staat. Carneia werd in snelheid gepakt. De band was van plan om dit najaar met de pas gevonden nieuwe drummer een nieuw album op te nemen. Maar toen bekend werd dat de band beschikbaar was voor optredens, zat de agenda meteen vol en moest meteen worden gerepeteerd in plaats van gecomponeerd of opgenomen. Het nieuwe album zal daardoor waarschijnlijk pas voor volgend jaar zijn. In Deinze werden alvast twee nieuwe nummers uit hun kooi gehaald: “Alter Ego” en “The Making Of The Universe”. Voor het overige veel nummers uit ‘Symmetry Of Mind’, het uitstekende vorige album van Carneia.

Hell City was van 2012 tot 2015 goed op weg om het helemaal te gaan maken in België en vooral in het buitenland. Knappe albums met spraakmakende producers als Mikey Doling van Soulfly en Channel Zero, kunnen spelen op Graspop, Dokkem Open Air, Summer Breeze en Suikerrock, tournees in de UK, Frankrijk en Denemarken, … Alles liep gesmeerd tot bassist Michael plots sterft na een val. Op dat moment valt het raderwerk stil en dat betekent bijna het einde van de band, maar twee jaar later staan ze er weer, met een nieuwe samenstelling en met een nieuw album. Dat werd opgenomen met de bekende producer Dan Swanö (Millencollin, Therion, Opeth, …) en uitgebracht bij het Nederlandse Painted Bass Records.
Zodra Hell City het podium van de Elpee opstapt, is aan niets te merken dat de band een paar jaar stilgelegen heeft. De band kijkt het publiek met veel vertrouwen in de ogen. De bandleden zijn perfect op elkaar ingespeeld en het enthousiasme staat op hun gezicht te lezen.
Deze reïncarnatie van Hell City brengt alle tracks in dezelfde volgorde als op het album, te beginnen met de introsong “Resurrection” en “Playing With Fire” als eerste echte track. Daarna volgt de catchy single “Your Darkest Hour” die aan het album vooraf ging en even later is het de beurt aan “Supernatural”, de tweede single. De cleane vocalen van zangeres Michelle zitten mooi vooraan in de mix en ter afwisseling is er af en toe de grunt van drummer Tommy. Zingende, dan wel gruntende drummers zorgen vaak voor een statisch live-gebeuren, maar hier werkt het perfect omdat Tommy slechts de accenten moet leggen. hij kan zich qua grunten eens helemaal laten gaan op de anti-Trumpsong “Bogus Potus”, terwijl Michelle tijdens die track het publiek ingaat om mee te headbangen. Bij titeltrack “Flesh & Bones” geeft Michelle nog de boodschap mee dat we allemaal gelijk zijn, van vlees en bloed, en dat we daar beter wat meer zouden moeten naar handelen. Het is, met het einde van de set in zicht, het eerste nummer waarop de band wat gas terug neemt.
Na het hele ‘Flesh & Bones’-album, was er in Deinze nog tijd voor twee tracks uit het vorige album ‘Victorious’: “Victorious” en “Ice Cold Rage”.

De trein van Hell City is opnieuw vertrokken. Hopelijk kunnen ze nu snel voortbouwen op de successen die ze eerder in het buitenland hadden, want in eigen land ben je snel rond als liveband.

Organisatie: Elpee, Deinze

Diane Grace maakte indruk tijdens de finale van Humo's Rock Rally. Of viel toen toch minstens op dankzij een liveshow met een dominatrix, een kwaadwillige dwerg en een alpenhoornspeler. Muzikaal leken ze - toch in verhouding tot het spektakel - minder indruk te maken met hun gestoorde punkrock die teruggaat tot The Stooges, MC5 en Black Flag. Met een moderne twist en een scheut Suicide komt Diane Grace uit bij ander volk dat naar dezelfde roots grijpt: The Caveman en Heck/Baby Godzilla. Dat zijn niet toevallig ook bands waarbij er echt wel iets gebeurt op het podium op het moment dat de zaallichten gedoofd worden en die tegelijk nog een deftige song in elkaar kunnen boksen.
Sinds kort is er de debuut-EP Pan!c van het trio, die digitaal uitgebracht wordt door Starman Records. De drie songs verschenen – eentje per week - sinds 7 september op alle digitale platformen, samen met de drie video’s die deel uitmaken van de 7 minuten durende kortfilm ‘Pan!c’, een visuele trip in en regie van Kris Verdonck. Die is intussen geselecteerd voor het filmfestival van Napels.
Deze EP leert ons dat de muziek van Diane Grace ook zonder gestoord gespuis op het podium en zonder YouTube-beelden overeind blijft. Het is smerige, rauwe en huilende bluespunk. Die wordt met een grove korrel en zonder veel nuances opgediend, maar dit soort muziek kan dat wel verdragen. Heeft dat zelfs nodig. Vernieuwend is het allemaal niet, maar niet elke muziekfan zit reikhalzend op een nieuw geluid te wachten. Dat nog steeds nieuwe, jonge bands teruggrijpen naar wat eind jaren ’70 van vorige eeuw als vernieuwend werd beschouwd, geeft mij zelfs het vertrouwen dat het wel goed komt met deze generatie van bands. Laat deze Diane Grace maar donker en wild stoeien op het podium. Met of zonder gestoord gespuis, maar laat dit vooral nooit saai worden.

The Nits, maar dan met meer melancholie als die Nederlandse band. Dat is het eerste wat in je opkomt als je "The Mountain" hoort, de debuutsingle van El Mischi, het pseudoniem van Bart Michiels. Met zijn fluwelen stem en zachte piano-poprock komt hij ook in de buurt van Henk Hofstede van The Nits, maar ook van Frank Boeijen of het solowerk van Henny Vrienten. In eigen land zie ik hints naar Slow Pilot en zelfs Jasper Steverlinck.
Dat is al veel lof bij elkaar, maar evengoed zijn er nog wat werkpunten. Het Engels is niet helemaal foutloos en de tekst kleeft nog wat aan het papier. Dat laatste willen we meteen met de mantel der liefde bedekken, want je hoort toch wel behoorlijk wat potentieel in dit ene nummer. Als er wat routine komt in het songschrijven en het opnemen, misschien met een ervaren producer erbij, zal alles wel een stuk vlotter klinken. Durf en vertrouwen komen niet zomaar op bestelling. Maar als je die vocale uithaal net voor het einde voor elkaar krijgt, dan zit je op de goede weg. Muzikaal zit het wel meteen helemaal goed: knap gecomponeerd en foutloos ingespeeld.
Dit is het soort nummers dat ons hoopvol stemt over de toekomst van de Belgische popmuziek.

In Nederland is de bal al flink aan het rollen voor Kita Menari: de band mag opdraven in de beste tv-shows, haalt de nationale radiozenders, zit in de juiste Spotify-lijsten, is regelmatig live aan het werk, … En dat allemaal zonder de ruggensteun van een label.  Dan kan je jezelf goed verkopen of heb je een flinke dosis talent in huis.
Voor Kita Menari, de band van Micha De Jonge, geldt duidelijk het tweede. Afgaand op vorig werk van de band beschikt De Jonge over het talent om een vrolijke hit te componeren en hij heeft ook nog eens een fluwelen stemgeluid dat daar perfect bij past. Hij heeft ook een fijne band bij elkaar.
Het resultaat is degelijke pop met een beetje dance en een beetje rock door de aderen. Coldplay is een prima referentie voor de single “Not Again”. Licht dansbaar en zomers vrolijk. Catchy en energiek vooral, en nog ver weg van de navelstarende urban en zelfverheerlijkende rap die we maar al te vaak te horen krijgen in de pop. Kita Menari brengt nog songs volgens de aloude songsmeedkunst, maar dan zonder veel pretentie.
Je vindt “Not Again” en ander materiaal van Kita Menari makkelijk op Spotify.

Ishani is één van de rijzende sterren in de UK. Haar muziek zit ergens tussen triphop en donkere synthpop. (De vroege) Hooverphonic is een goede referentie, al zit er ook een snuifje gothic-bombast à la No Doubt en This Mortal Coil in haar mix.

Ishani gaat de moeilijke onderwerpen zeker niet uit de weg op haar singles. Met “Dark Angel” vraagt ze aandacht voor zelfmoord en geestelijke gezondheid. Eerder deed ze hetzelfde voor verkrachting (op “Don’t Stop the Fight”), de gevolgen van slaapstoornissen (op “Insomnia”) en vier jaar geleden ook al eens voor zelfmoord (op “One Can Jump”).

Dat Ishani een beetje een getroebleerde ziel is, kan je ook afleiden uit de covers die ze kiest. Op haar Soundcloud-pagina hoor je o.m. een heel etherische cover van het bitterzoete “Love Song” van The Cure.

“Dark Angel” overtuigt niet helemaal als track. Muzikaal en in de teksten klopt het plaatje, maar het gehijg en de wellust die ze in haar stem legt, smaken een beetje wrang in combinatie met het onderwerp. Maar als het publiek zo naar het niet mis te verstane onderwerp van “Dark Angel” getrokken wordt, zien we dat meteen over het hoofd. Een titel als “One Can Jump” was daarin misschien iets te direct.

M1NK is het nieuwe samenwerkingsproject van de Brit Barry Snaith (The Inconsistent Jukebox) en de Griekse Erika Bach (Lola Demo). Als M1NK brengen Snaith en Bach op hun eerste single "The Far Side" een mix van synthwave en triphop.

Het doet wat denken aan een zwoelere versie van het werk van Anne Clark. Het is zelfs meer dan zwoel. Lust is zowat het hoofdbestanddeel van deze song. De single is donker, een beetje gothic en vooral heel elektronisch.

“The Far Side” klinkt een beetje als de oer-versie van Hooverphonic die een soundtrack maakt voor een film of serie van David Lynch, met een hitsige Lana Del Rey achter de microfoon.

Als single is dit best vermakelijk, maar of dit duo een volledig album vol krijgt en daarbij de aandacht van de luisteraar niet verliest, is nog maar de vraag. We geven deze M1NK voorlopig het voordeel van de twijfel. 

Kloot Per W/Claude Perwez. De man is een monument in de vaderlandse indierockscene. Hij speelt sinds de jaren ’70 in talloos veel bands en is als gastmuzikant of producer betrokken bij heel wat muzikale projecten. Nu heeft hij zich gewaagd aan een tribute-album voor de Velvet Underground, een band die hij reeds lang bewondert. Mauro Pawlowski mocht als één van de gasten meespelen.
Per W heeft wel iets met tribute-albums. Hij was samensteller van een dubbelalbum met vooral Belgische en enkele internationale bands die nummers van The Ramones coverden (en maakte deel uit van een reeks bands op dat dubbelalbum). Op ‘1,2,3,4... A Lo-Fi Ramones Tribute’ uit 2001 staan heel wat covers die dicht bij het origineel blijven, maar evengoed tracks waarin je nog nauwelijks iets van het origineel herkent.
Per W is onder het pseudoniem The Claudio Serpentino in 2015 ook het brein achter het Wide Album, een door sommigen als pastiche aangeduid album met zo goed als onherkenbare Beatles-tracks. Hij is ook de spilfiguur van de ‘coverband’ Belpop Bastards, de behoeders van het Belgische rockerfgoed.
Op ‘Inhale Slowly And Feel’ blijft Per W verrassend dicht bij de originele versies. “Real Good Time Together” is geen platte kopie, maar wel meteen herkenbaar. “European Son” krijgt een postpunk-bas die diepe voren ploegt in de intro en eigenlijk in heel de track. Per W benadert het experimentele sitar-achtige gitaarsolo-geluid van het origineel, maar dankzij de prominent aanwezige volle, warme bas en de fijne keyboard-lijntjes, is deze versie makkelijker te verteren voor een ‘gemiddeld’ rock-publiek. Ook het oorspronkelijk arty “Venus In Furs” krijgt een donker postpunk/Bauhaus-jasje met broeierige drone-drums.
Wat na een paar nummers opvalt: Per W is een betere zanger dan Lou Reed of John Cale ten tijde van de Velvet Underground. Op “Lady Godiva’s Operation” zit hij ergens tussen de eerder vermelde postpunktoets en het oorspronkelijke, kalere geluid en komt hij vocaal in de buurt van de jonge Lou Reed, al had het net zo goed de jonge David Bowie kunnen zijn. “Foggy Notion” is in zijn oorspronkelijke versie al een – toch voor de Velvet Underground – heel rechttoe-rechtaan bluesrocktrack en Per W doet daar nog een klein schepje bovenop.
Per W’s dochter Mona krijgt de rol van Maureen Tucker op “Afterhours”, een lekker onschuldig nummer dat al werd gecovered door Eddie Vedder, REM, Babyshambles en The White Stripes. Mona brengt een leuke versie van het nummer, die dicht bij het origineel blijft. Ook “Sweet Jane” is reeds vele malen verschenen als cover. Per W’s versie is een brave, klassieke rock-variant. Gelukkig probeert hij de solo’s niet noot voor noot na te spelen, maar kneedt hij die naar zijn eigen gevoel.
De vinyl-versie van ‘Inhale Slowly And Feel’ stopt na “Run Run Run” en “What Goes On”, maar elke koper van het vinyl krijgt tegelijk een CD met het album en nog vijf extra nummers: “Pale Blue Eyes”, “Can’t Stand It Anymore”, het heel bekend “Waiting For The Man”, “Beginning To See The Light” en “Femme Fatale”, met Mona als Nico.
In zijn poging om The Velvet Underground te rehabiliteren heeft Kloot Per W de meeste scherpe kantjes van de tracks afgevijld. Een beetje een gemiste kans, want als je een muzikaal enfant terrible van zijn niveau loslaat op het reeds tegendraadse werk van die band, hoop je eigenlijk ergens uit te komen voorbij de Evil Superstars en de Ugly Papas. Het is pas bij bonusnummers als “Can’t Stand It Anymore” en “Waiting For The Man” dat Per W voorzichtig de teugels viert en het nummer zijn eigen weg laat zoeken. Tegelijk zijn er op dit album nog genoeg scherpe kantjes om de originele intenties van de tracks te herkennen.
Zo kan dit album een respectvolle introductie zijn om alsnog het werk van de Velvet Underground te gaan ontdekken.

Een gebroken hart en het zoeken naar een nieuwe muzikale richting hebben samen een album opgeleverd dat het officiële volkslied van deze herfst kan worden.
The Bony King Of Nowhere heeft zijn singer-songwritermantel afgelegd en toont op ‘Silent Days’ dat hij ook kan excelleren in arrangementen en sfeerzetting. Gedaan dus met de klassieke songopbouw. Voortaan songs die beelden oproepen van weidse, nazomerse landschappen en druilerige, verloren namiddagen. Er zit een beetje een droefgeestige countryvibe in dit album, zoals de Cowboy Junkies en Bonnie Raitt dat eerder ook hadden. Op “Like Lovers Do” komt The Bony King Of Nowhere zelfs uit in het spoor van The War On Drugs, ook al een band met subtiel-melancholische en lichte country-toetsen.
De stem van frontman Vanparys heeft aan maturiteit gewonnen en dat past perfect in dit plaatje. Het engel/jongensachtige is weg. De teksten zijn deze keer ondergeschikt aan de sfeerzetting van de muziek, al zitten er best nog wel een paar pareltjes tussen die doen denken aan pakweg Leonard Cohen of Tim Hardin. Pas met het tekstvel erbij wordt het helemaal duidelijk dat dit album over een liefdesbreuk gaat. Vanparys heeft zijn gebroken hart iets subtieler verpakt dan Matt Watts, de in ons land wonende Amerikaan die vorig jaar op “How Different It Was When You Were Here” zijn liefdesverdriet in dikke plakken opdiende. Maar de twee albums zitten inzake thema en toon wel heel dicht naast elkaar.
Titeltrack “Silent Days” is een goede inleiding tot deze 2.0-versie van The Bony King, maar de echte goudader zit in het afsluitende trio van dit album: “Through The Night”, “Like Lovers Do” en “Still Around”.
‘Silent Days’ is de perfecte soundtrack voor de donkere maanden die ons staan te wachten.

De Leuvense band Black Sun staat voor grommende, grungy desertstoner met een zanger die het midden houdt tussen Tom Waits en Nick Cave. Dat is een huwelijk dat de mooiste kinderen oplevert als de songs enige vaart krijgen en de aandacht afgeleid wordt van die rauwe brombeer, zoals op “Angel In Grey Clouds” en “The Backyard”. In rustiger tracks wil het ook al eens lukken, als zanger Tijs zich wat inhoudt, zoals op “Lost In A Dream” en “Alone”. Zelf gebruiken ze termen als romantic doom en metallic blues om hun muziek te omschrijven en ook die vlaggen dekken de lading.
Black Sun bracht sinds 2016 elk jaar een volledig album uit en dat is misschien wat te ambitieus. De muzikanten zetten bij elk album wel een stap vooruit en de zanger vindt telkens net iets beter zijn plaats in het groepsgeluid, maar inzake compositie en lyrics trappelt deze band een beetje ter plaatse. Ook de productie is rommelig. Het knalt niet en het klinkt niet vet genoeg. Met een strenge hand die deze Black Sun door hun volgende opnames loodst, komen ze misschien in de buurt van een bluesy Soundgarden of een donkere, kwetsbare versie van Monster Magnet of ASG.
Het akoestische “Sunrise” zou een eye-opener moeten zijn voor Black Sun. Zo lang de versterker op 11 en het fuzzpedaal ingedrukt staan, blijft het zoeken naar het juiste evenwicht, maar met die akoestische gitaar klopt het plaatje met die brommende blues-stem plots helemaal. Meer van dat!

BEUK verraste in 2016 Vlaanderen met Nederlandstalige hardrock. Rock in het Vlaams hadden we al langer, maar hardrock in onze moedertaal, dat is toch eerder uitzonderlijk.
De band uit Brugge krijgt met elk optreden een grotere aanhang en het in eigen beheer uitgebrachte ‘Strak Plan’ werd een succes. BEUK speelt zelfs regelmatig in de UK. Daar begrijpen ze de teksten niet, maar dat doen ze ook niet als ze daar Rammstein op bezoek krijgen.
Na twee jaar werd het tijd om een nieuw album te maken en de single “Hel Van De Planeet” moet ons daar alvast warm voor maken, een nummer over de eerste Wereldoorlog. De productie van Ace Zec is merkbaar beter dan die op ‘Strak Plan’, die ook al niet slecht was. Deze single knalt echt uit de boxen. De backing vocals van Ines Defurne (Monopole) voegen een leuke vibe toe en inzake teksten schrijven heeft de band nog twee stappen vooruit gezet. Enkele nummers van ‘Strak Plan’ kleefden misschien nog teveel aan het papier, terwijl “Hel Van De Planeet” eerder klinkt alsof het nummer op het podium bedacht werd.

Muzikaal wordt voortgebouwd op het beste van ‘Strak Plan’: Motörhead meets The Darkness