De oudere muziekliefhebbers kennen de Australische rockband Midnight Oil zeker nog van hun wereldhit “Beds Are Burning” en van het latere album ‘Blue Sky Mining’. Wel, Midnight Oil is helemaal terug en niet om te teren op hun successen uit het verleden, maar om ons nog eens op onze donder te geven omdat we collectief de wereld naar de verdoemenis aan het helpen zijn.
De nieuwe single “Tarkine” klinkt dan wel heel liefelijk en zachtaardig, de boodschap is wel urgent. Tarkine is de naam van een nog ongerept natuurgebied in het westen van Tasmanië en er zijn plannen om daar meer mijnbouw toe te laten, waarvoor een dam moet gebouwd worden die onherstelbare schade zal toebrengen aan het gebied. Als je dat wil helpen voorkomen, kan je surfen naar
https://www.change.org/p/protect-takayna-tarkine-as-a-world-heritage-area
Midnight Oil - Tarkine (Official Visualizer) - YouTube
Hoe dringend de boodschap van Midnight Oil ook is, daarvoor klinkt deze single toch veel te braaf. Mogelijk wilde de band van Peter Garrett de naïviteit en schoonheid van de ongerepte Tarkine-natuur weerspiegelen, maar voor een dergelijke boodschap lijkt ons een drammerige militante rocksong als “Forgotten Years” of “Beds Are Burning” meer aangewezen.
Aeveris is het project rond enkele muzikanten die hun sporen hebben verdiend in uiteenlopende bands. We hadden een gesprek met zanger Louis Soenens van Fields of Troy, en citeren: "Tijdens de pandemie zag ik een projectje passeren van enkele oude vrienden van mij. Waar ik indertijd mijn eerste zang ervaringen heb bij opgedaan. Dat was toen Horizons uit Oostende. Ik las dat een deel ervan met een nieuw project was, en een zanger zochten. In eerste instantie ben ik gewoon uit curiositeit de tracks eens beginnen overlopen, die ze online hadden gezet. En dat interesseerde me wel. Het project heet Aeveris en in November lanceerden we een eerste single. De bezetting bestaat uit leden van Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons. In September kwamen ze voor het eerst met de naam naar buiten."
Het volledige interview kun je hier nog eens nalezen .
Ondertussen kwam een eerste single op de markt “Shapeless”. De muzikanten zijn talenten in de instrumentatie als qua vocals. Ze zijn sterk op elkaar ingespeeld.
Erg emotievol allemaal, frustratie, pijn, woede …, het komt aan bod in deze single. In vuur en vlam! Een verbluffende wervelstorm. We voelen de adrenaline .
Wat een overtuigende debuut single.
Ohja, Aeveris speelt in 2022 enkele Try-out concerten , o.m. op 25 februari in de Snuffel Hostel.
https://www.youtube.com/watch?v=z79wBtyib0k
De uit Israël afkomstige band Subterraenean Masquerade gooide in 2004 hoge ogen met het debuut' Suspendid Animation Dreams'. Hoewel de band in het hokje progressieve metal wordt geduwd, is er bij hen veel meer aan genres. Metal, progmetal, pop, progrock, punk, screems, grunts, koormuziek, folk, blazers, klassieke muziek, gierende gitaren, poppy refreinen, dubbel bas, oosterse muziek, middeleeuwse instrumenten passeren de revue.
Eerder dit jaar bracht Subterraenean Masquerade ondertussen hun vierde album, 'Mountain Fever', die hun diversiteit onderstreept.
Pakkende melodieën, emotioneel beladen songs en een verschroeiende sound, loeit door de boxen. “Snake Charmer” is er zo eentje. Ze doen op dit elan, bijzonder veelzijdig, verder en raken de metal snaar, al dan niet met een donker kantje.
Binnen het genre kom je zelden zulke bands tegen die de comfortzone durven verlaten, en hun grenzen verleggen. Luister maar naar het episch mooie “The Stillnox Oratory”; Subterraenan Masquerade slaat je murw door die emoties en de verschroeiende riffs. De meest opmerkelijke song is het acht minuten lange epos “For the leader , with strings music”. Een schitterend nummer.
Wie houdt van avontuur in Progressieve metal komt hier aan zijn trekken. Terug is het geheel dat hier boeit door de talrijke verrassingen; ademloos blijven we achter. 'Mountain Fever' is sterk overtuigende plaat dus! Het is ons een raadsel dat deze Israëlische band nog niet is doorgebroken.
Tracklist: Snake Charmer (4:09) Diaspora, My Love (3:15) Mountain Fever (5:25) Inwards (6:46) Somewhere I Sadly Belong (5:43) The Stillnox Oratory (5:30) Ascend (5:58) Ya Shema Evyonecha (4:36) For The Leader, With Strings Music (8:26) Mångata (4:26)
Julien Firmin is de creatie van Michael De Busscher, die via zijn alter ego een inkijk geeft in zijn muzikaal verhaal. Een Gentse muzikant die zich geen hypes aantrekt , maar op zijn eigen elan een mengeling van blues en alt pop brengt.
De muzikale intermezzo's en de vocals zijn overtuigend. Zijn titelloos debuut dateert van 2018 en was veelbelovend. Dit bracht hem op talrijke podia in binnen- en buitenland. De nieuwe muziek is met full band live ingespeeld, in schril contrast met de debuutplaat. Het muzikaal verhaal van Michael heeft geen limieten meer. Een grenzeloze vrijheid.
We hadden een interview bij het uitbrengen van de nieuwe plaat, ‘Hands Out The Samples’, lees hier
Hoog tijd om de plaat onder de loep te nemen. De plaat is van een bijzonder kaliber . Radiohead is een van de bands die opborrelt. De stem van Michael leunt aan bij Thom Yorke, ook Jeff Buckley is een ijkpunt. Een 90s referentie hier mag zijn.
"I Want You Dead" en "Hold My Love" zijn echter twee songs waarop Julien Firmin een eigen smoel heeft, Eigenwijs.
De afwisseling, de verrassende wendingen, de (lichte) experimentjes en de emotievolle sound maken het allemaal spannend. Julien Firmin gaat ingenieus tewerk, Hij laat zich omringen door klasse muzikanten.
De catchy en opzwepende gitaarriedels geven een adrenalinestoot. De instrumentatie heeft een sterke impact, meer dan op het titelloos project dat eerder een solo plaat is. “Blue Sky” koesteren we!
Op 'Hands Out The Samples' hoor je een hechte band, ideaal op elkaar ingespeeld. Het zorgt voor magie. De eigentijdse sound siert.
De plaat is eerder een EP, met (maar) zeven nummers in een speelduur onder het halfuur.
Tracklist: Hanging on 03:56 Wait 05:05 I want you dead 03:16 Bird 03:47 Hold My Love 04:39 Samples 04:17 Blue sky 03:52
De muziek van Myrddin klinkt intens, is complex als hartstochtelijk ritmisch als diep emotioneel. Hij beheerst de compás van de flamenco volledig, wat hem de vrijheid geeft om te converseren met elementen uit de jazz of de klassieke muziek. Zijn vingervlugheid lijkt soms buitenaards, maar wie de tijd neemt om intens naar zijn muziek te luisteren, vindt al snel een wereld van pure emotie, schoonheid en rust.
Na vijf albums en talloze concerten bewijst Myrddin dat grote flamencovirtuozen niet per se uit Spanje hoeven te komen. Op de prille leeftijd van elf jaar leerde zijn vader hem klarinet spelen in jazz en gipsy swing stijl; hij werd deel van het familieorkest en deed zijn eerste ervaringen op het podium op. Een klassieke melodie op gitaar bracht hem ertoe zijn vader te vragen naar de grondbeginselen van de flamencogitaar .
Vrij snel daarna leek Myrddin klaar voor het echte werk en trok hij naar Andalusië om les te krijgen van Manolo Sanlucar en Gerardo Núñez. Het stimuleerde hem te componeren in zijn eigen unieke taal, diep geworteld in de pure flamencotraditie maar verrijkt met een onbegrensde creativiteit.
Met 'Monstruos Y Duendes Vol.3: Médyn' tast hij de grenzen van minimalisme af, en bewandelt hij een ingetogen pad. Die Flamengo sound drijft je naar de mooiste oorden. De aanstekelijke riedels raken. Hij gaat intiem te werk en elk nieuw muzikaal hoofdstuk ontroert. Op zijn virtuositeit staat geen grenzen. Knap allemaal!
Met best lange songs als “Médyn” dat afklokt op bijna twintig minuten, krijgt een hypnotiserende inwerking , hij trekt de (Flamenco) registers open, of doet je wegglijden in diepe gedachte. De sound is dus diep geworteld in de Flamenco traditie; er tekent zich een wondermooie , magische sprookjesachtige wereld. Sjiek!
Médyn 19:03 Djura 05:46 Kundalini 12:17 Marmorera 10:01
Minimalisme/Klassiek/Flamenco
Monstruos y Duendes Vol. 3: Médyn
Myrddin
De hardcore-metal van Converge is doorgaans een lawaaierige en schreeuwerige pot herrie waarmee je een heel leger kan op stang jagen. Hun platen zijn stuk voor stuk bikkelharde noten om te kraken, maar wie volhoudt ontdekt dat er toch regelmatig wel enige nuance tussen de striemende heibel sluipt, al is die soms wel ver te zoeken.
Na al die jaren lijkt Converge op ‘Bloodmoon: I’ het perfecte evenwicht te hebben gevonden tussen meedogenloos geraas en een soort donkere en meeslepende schoonheid, en dat is niet in het minst te danken aan de duistere deerne Chelsea Wolfe. Ook Cave In zanger Steve Brodsky zorgt voor extra animo en diversiteit op dit album. Hier hebben we dus te maken met een bijzondere en uiterst geslaagde samenwerking die even heftig en beklijvend als verrassend is. Dat zoiets kan werken werd recent nog aangetoond door die andere godin van de nacht, Emma Ruth Rundle, die met de sinistere black-metal creeps van Thou het bloedstollende album ‘May Our Chambers Be Full’ inblikte.
De mysterieuze Chelsea Wolfe houdt wel van zulke uitdagingen, op haar platen waart er trouwens altijd gestaag een flinke hap doom-metal of een walm van onheilspellende noise rond, en ook met haar zijprojectje Mrs Piss briest en knalt ze dat geen naam heeft.
Chelsea Wolfe weet het lawaai van Converge in de juiste banen te lijden. Ze slaagt erin om Converge intenser dan ooit te doen klinken, ook al is de razernij soms een flink stuk ingetoomd. Converge komt op terreinen waar ze nog nooit geweest zijn maar waar er wel chemie in de lucht hangt.
Opener “Blood Moon” is een loodzware sluipmoordenaar die baadt in een giftig wijnvat, de duistere stem van Chelsea Wolfe duelleert met de oerschreeuw van Converge zanger Jacob Bennan, een vocale tweestrijd die vonken veroorzaakt. “Viscera Of Men” is epische metal die naar de sterren reikt en “Coil” is gothic-rock, maar dan aan de goede kant van de balans (aan de andere kant zitten hemeltergende gedrochten als Within Temtation of Nightwish). “Flower Moon” is zowaar een grunge-song die op de betere platen van Alice In Chains had kunnen staan. “Scorpion’s Sting” is een welkom melancholisch rustpunt die gedragen wordt door de zweverige stem van Chelsea Wolfe. Ook het fraaie “Crimson Stone” bevindt zich in die schemerzone tussen pracht en geweld en afsluiter “Blood Dawn” laat zich beluisteren als de ultieme offerdienst die de demonen terug tot rust moet brengen.
Fenomenale plaat!
The Otherness is een Argentijnse rock band. Gotta Go", "Few To Stew" en "No Tokens" waren opmerkzame singles. In onze recensie schreven we "Lekker rockend, maar die ook een emotionele impact hebben en overeind blijven staan. Het is opvallend hoe deze band er in slaagt om de brug te slaan tussen de Westerse cultuur en de typisch Latijns-Amerikaanse" .
De band wist via e-mail, ons te vertellen over het ontstaan van de band, de definitie van rock muziek, hoe je omgaat met gelijk welke crisis, alsook de toekomstplannen hier .
'LMIRL (Let's meet in real life)’ laat een mooie boodschap na, vol positieve energie … Soms wat bizar , gezien de plaat soms gaat over de donkere, grauwe zijde van het leven. We horen aanstekelijke riffs op het zomers getinte “Few for the stew”; ze grasduinen in het genre en voegen er een Latijns-Amerikaanse tint aan toe waardoor alles fris en monter klinkt.
Het donkere, grauwe en het lichtvoetige, rockende horen we op 'LMIRL', wat siert.
The Otherness stoomt als een sneltrein, en geeft een goed gevoel vanbinnen, ondanks de donkere tune. Dat is net die positieve energie!
“She feels the soul” en “The roundabout” hebben een livekarakter. Het werkt in op de rockmassa in ons lichaam. “Fix and fuss”, “Your carnival” en het afsluitende “Gotta Go” zijn catchy van aard.
Het verleden wordt overbrugd in hun sound, en verbindt de Westerse met de Latijns-Amerikaanse cultuur. Sterk overtuigend.
Tracklist: Few for the Stew 02:46 Fix and Fuss 03:01 She Feels the Soul 02:44 Feedback Calling 02:20 Bit of Fun 02:36 Give That Face 02:57 Quarter to Nine 02:27 The Roundabout 02:19 Your Carnival 02:56 I Bet He Knows 02:48 Isn't It Amusing 03:16 Gotta Go 03:50
Naüru is een Gent-based band die sfeervolle popmuziek brengt met een alternatief randje. Deze 5-koppige band ontstaan tijdens de Covid19 pandemie, bracht nu een EP uit.
In een dromerig, sprookjesachtig kader worden we al meteen verwend door “Daydream”, lekker door de atmosferische soundscapes. Aanstekelijk en ingetogen , ondersteund van emotievolle , gevoelige vocals.
Die trend horen we verder op “Lonely”, “Don't know what it’s like” en het afsluitende “Summer in Spring”, die zelfs een jazzy tune heeft.
We horen een band die met 'Lonely' een kwalitatief fijne EP uitbrengt, gekenmerkt van positieve poppy vibes, surplus een knipoog naar de dreampop.
De EP ontroert en weet ons in te pakken.
Tracklist: Daydream 04:50 Lonely 04:18 Don't what it's like 04:02 Summer in spring 04:14
Vlaanderen leerde de uit Turnhout afkomstige singer-songwriter Jef Mercelis kennen toen hij in 1992 de finale bereikte van Humo's Rock Rally, met o.m. dEUS, Nemo en The Sideburns, de voorloper van Novastar. Pas vier jaar later bracht hij met zijn band het debuutalbum 'The Hopes & Dreams Of A Drunk Punk' uit. Het album en de live-optredens bereikten een schare trouwe fans, maar niet het grote publiek.
Hij begon zich ook toe te leggen op muziek voor (inter)nationale film- dans- en theaterprojecten. Het tweede album 'Western Union' volgde in 2005. Hij deelde de affiche met John Parish en Mark Eitzel, produceerde albums van Quiet Stars en de in Berlijn wonende Leila Albayaty; hij speelde bij Rudy Trouvé's I H8 Camera.
Eerder dit jaar kwam een debuut single op de markt “Fortune”; de recensie kun je hier nalezen.
Ondertussen kwam ook een nieuw album uit 'White Flemish Trash', fijnzinnig en emotievol van aard.
Er is een overstuurde sound in de nummers, van zachte ballads naar lekker energiek. Ze improviseren , gaan buiten de comfortzone en durven experimenteren. Avontuurlijk dus. Luister maar eens naar “Fortune” en “White Flemish Trash” . "No Future” klinkt rauw en zachtmoedig. Het meesterlijke “Low Motion” en de knetterende afsluiter “Extremandura” zijn een visueel totaal beleven.
De emotie drijft boven in de sound en Mercelis ontpopt zich als een ware crooner. Hij onderscheidt zich in een veelzijdige aanpak, die ons enorm overtuigt.
Fortune 3:36 Headlights 3:54 Lucky 2:58 Sparrows 3:54 The Great Maurice 5:49 U-Turn 3:40 White Flemish Trash 4:51 No Future 6:31 Low Motion 5:19 Extremadura 4:51
"Dit trio weet, conform aan de eeuwenoude rocktradities, met een eigen visie songs te maken waarbij headbangen en dansen perfect hand in hand gaan. Gevormd eind 2017 in Gent vonden de broers Tom en Tim Leyman met Hannes Cuyvers de perfecte derde broer om hun passie voor afbraakwerken te vertolken in hun herkenbare en compacte sound."
Dit staat te lezen op de vi.be pagina van de Gentse band Ramkot, die ondertussen op de podia hebben bewezen dat ze uit het goede rockhout gesneden zijn.
De band bracht nu een nieuwe plaat uit 'What Exactly Are you Looking For'. Het interview over hun verwachtingen, hoe ze deze coronatijden hebben 'overleefd', de toekomstplannen en de ambities vind je hier .
Hoog tijd om die EP ook onder de loep te nemen.
Een optreden van Ramkot voelt aan als een energiebommetje. De songs komen live tot hun recht. Ook op plaat kun je dit wel zeggen … “Am I Alright Now” is meteen een oerknal, melodieuze rock in z’n pure vorm. Ook “Eye to Eye”, “Fever”, “Go see” zijn knallende nummers en hebben een meezinggehalte.
Kortom , Ramkot blast ons omver. Een verschroeiende, luide, harde aanpak.
Vijf songs, gewoonweg sterk. De EP bewijst dat de band klaar is voor het grote werk.
Tracklist: Am I Alright' 03:16 Eye to Eye 03:09 Fever 03:26 Stevie 02:47 Go See 03:26
Beech wist ons in 2018 aangenaam te verrassen met de EP ‘Teabag’. Nu is er het debuutalbum ‘Artifact’ en de belofte van ‘Teabag’ is uitgekomen: een volledig album met lo-fi verveeld-klinkende slackerpop in de geest van Lemonheads, Pavement en Teenage Fanclub. Met hier meer aandacht voor de melodie en meer upbeat dan bij de grote voorbeelden van de jaren ’90. Er zit soms zelfs iets zonnigs of zomers in deze Belgische slackerpop. De grens tussen slacker en dreampop wordt een paar keer overgestoken, in de beide richtingen. Het enige wat we nog missen is zo nu en dan een direct herkenbaar refrein dat de songs een eigen gezicht heeft.
De toon in de lyrics en in de muziek in het algemeen (die vocale harmonietjes in de koortjes!) is dus eerder positief-upbeat en vrolijk; al zijn er tracks waar er misschien toch een kleine schaduw over hangt.
Het niveau ligt constant hoog en dan is het moeilijk om er een paar positieve uitschieters uit te halen. “A Big Surprise” en “Another One” zijn heel sterke songs. “Into My Room” en zeker “Wrap Your Head Around It” hadden in de jaren ‘90/2000 misschien zelfs een paar weken in de Afrekening kunnen staan.
Daaruit zou je kunnen besluiten dat Beech twee of drie decennia te laat komt met deze fijne blend van slacker en dreampop, maar wie weet is deze band de voorloper van een slacker-revival. Het zou hen zeker gegund zijn.
Naar goede traditie bij Gazer Tapes is deze ‘Artifact’ van Beech vooral op cassette beschikbaar.
https://gazertapes.bandcamp.com/album/artifact
Ons land staat niet bekend als de absolute top in bluegrass en americana, maar er zijn momenten dat we scoren. ‘Hurricana’ is zo’n album dat ons verrast in originaliteit en kwaliteit.
A Murder In Mississippi gooit op dit album een paar genres op een hoopje. De basis is americana en bluegrass, maar de kruiding komt van folk, blues en dark country. Waar andere bands in die genres al snel naar traditionals en covers grijpen, kiest deze Gentse band voor veel eigen composities waarbij je wel een gevoel van herkenning krijgt, alsof het toch traditionals zijn die je al eerder hoorde.
Eén van de grootste troeven van A Murder In Mississippi is zanger-gitarist Leander Vandereecken, een naam die we ook kennen van de Missy Sippy All Stars en blijkbaar ook van hardcore/metalband 6 Days Of Justice. Leander zingt zonder overdreven Southern-accent (soms zelfs met een eerder Schotse of Ierse toets) en heeft een aangename stem. Je gelooft hem, zowel in de feel-good-songs als in de treurende/murder ballades. De vocale afwisseling komt van Mirthe en Lore en die afwisseling in de backings en zelfs een paar keer in de lead vocals (zoals op het heerlijke dreamfolk-duet “Starlightdreamer”) tilt het geheel naar een nog hoger niveau. Dat zou misschien wel wat vaker mogen gebeurd zijn op dit zo ook al fijne album, want het contrast tussen de vrouwelijke en mannelijke vocalen is puur goud.
Muzikaal zijn er hoofdrollen voor banjo en viool en komen er geen of nauwelijks klassieke drums aan te pas. De composities zijn – uiteraard – allemaal heel klassiek, maar zitten wel goed in elkaar, met veel aandacht voor de melodie en de meezingbaarheid van het refrein.
Openingstrack “River Whispers” twijfelt wat tussen folk en americana, terwijl “Wrong Side Of The Road” een uitnodiging is om te gaan linedancen. Deze single heeft overigens een heel leuke en goed ingeblikte video. Het scheelt niet veel of dit was een one-take video die – alvast bij mij – inzake aanpak herinneringen oproept aan die van “Unfinished Sympathy” van Massive Attack.
Maar terug naar de muziek. In bluegrass en dark country heb je minstens een paar tranentrekkers nodig en die hebben ze zeker bij A Murder In Mississippi, zoals in murderballad “Forever And A Day”. “The Raven And The Oak Branch Tree” is een swingende bluegrass-hymne over iemand die zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. De song vertraagt met elk couplet tot op het einde de trein zich opnieuw op gang trekt. Heel mooi gedaan, dat spelen met het tempo.
“Run Brother Run” is een ongecompliceerd uptempo dronkemanslied dat het live zeker goed zal doen.
Het absolute hoogtepunt, voor mij dan toch, is het onheilspellende en met veel power gebrachte “Your Kingdom Burning”.
‘Hurricana’ is een bijzonder aangenaam album met een ongekend hoog niveau.
De Australische instrumentale postrockband Sleepmakeswaves begon zijn carrière met twee albums bij het Australische label Bird’s Robe Records alvorens uit te komen bij twee Europese toplabels in het genre: het Belgische dunk!records en Pelagic Records. Sindsdien bracht Bird’s Robe al een verzamelalbum met drie EP’s uit van Sleepmakeswaves en nu is er ‘Live At The Metro’, de live-registratie van een concert van 2015, opgenomen voor een radio-uitzending.
De fans van de band en van het genre in het algemeen zullen bijzonder blij zijn met dit live-album. Het werd opgenomen in 2015 in Sydney, na een lange tournee die deze band onder meer naar België bracht.
Kort voor deze opname stond Sleepmakeswaves met nagenoeg dezelfde set in de Kavka in Antwerpen, met Skyharbor en Tides From Nebula. De set bestaat vooral uit tracks van ‘Love Of Cartography’, het album uit 2014 dat de Australiërs op die tournee aan het promoten waren. Enkel de openingstrack en de setafsluiter komen van hun debuutalbum ‘…And So We Destroyed Everything’: “In Limbs And Joints” en “A Gaze Blank And Pitiliess As The Sun”.
Fans van ‘Love Of Cartography’ krijgen met ‘Live At The Metro’ dan ook waarschijnlijk de beste versie ooit te horen van die set, met een wel heel enthousiast publiek tussen de tracks in.
Als extraatje krijg je de bedankingen van de band erbij en een paar leuke quotes over de tournee. Een leuk live-album voor wie de band al langer volgt en misschien kan deze sprakelende live-registratie ook enkele fans overtuigen die rotsvast geloven dat in postrock het album altijd beter is dan het concert.
https://sleepmakeswaves.bandcamp.com/album/live-at-the-metro
Cobra The Impaler is de nieuwe metalband van gitarist Thijs De Cloedt (Haester, ex-Aborted, Horses on Fire), zanger Manuel Remmerie (Majestic Sun, Von Detta), James Falck (Bear) en Mike Def (Horses on Fire). Dirk Verbeuren (Megadeth, Soilwork en Aborted) heeft alles ingespeeld, maar de livedrummer is intussen Ace Zec. Deze laatste deed eveneens de mix voor het album en de single “Blood Eye” die we als aperitiefje voorgeschoteld krijgen.
Cobra The Impaler kon ons meteen overtuigen bij hun live-debuut op Headbanger’s Balls Fest in Izegem. Lees hier .
Toen reeds was het moeilijk om een genre te kleven op het soort van metal dat deze band brengt. De complexe songopbouw en de tempowisselingen in “Blood Eye” hebben ze misschien geleend van de deathmetal, maar de stoner-vocalen duwen de song een andere richting uit. Meer naar de moderne heavy metal en naar Mastodon en Baroness, maar dan met meer scherpe randjes.
Er werd ook aan de meezingbaarheid gedacht, met een ‘I’ll face you, tyrant’ die je al bij de eerste luisterbeurt kan meebrullen.
Op het album ‘Colossal Gods’ is het nog wachten tot volgend jaar, maar dat wordt er eentje om naar uit te kijken.
https://www.youtube.com/watch?v=6wSa_pxyezA
Nederlands 
Français 
